คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 1
ผมลืมตาตื่นจากความฝันที่เคยเป็นเรื่องจริงเมื่อแปดปีก่อน ผมมักจะคิดถึงลู่ฮานเสมอแต่เวลาที่คิดถึงเขาทีไรมันก็จะเจ็บในใจทุกที...
ผมลุกจากเตียงนอนก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยเพื่อจะไปโรงเรียนที่ผมพึ่งย้ายมาใหม่ๆ เพราะพ่อกับแม่ที่ย้ายมาเพราะหน้าที่การงาน ตอนนี้ผมก็อยู่เกรดสิบเอ็ดแล้ว ผมหวังว่าการไปโรงเรียนใหม่วันแรกคงจะมีเรื่องดีๆ รอผมอยู่...
ผมจัดเนคไทสีเทาให้เข้าที่หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วติดเข็มกลัดตัวเอที่เป็นตัวเขียนสีเงินที่บ่งบอกว่าอยู่คลาสอะไรไว้ตรงปลายของเนคไท ผมสะพายกระเป๋าเป้ที่ข้างในมีสมุดหนังสือที่ถูกจัดเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนอยู่ก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้องเพื่อไปกินข้าวข้างล่างกับครอบครัว
“มินซอก มาเร็วๆ ลูกรีบกินข้าวจะได้รีบไปโรงเรียน วันนี้วันแรกด้วยนี่”
แม่ของผมพูดขึ้นพร้อมวางถ้วยกับข้าวไว้บนโต๊ะที่พอดีสำหรับสามคนก่อนที่ผมจะเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ข้างหน้าเป็นโต๊ะที่มีกับข้าววางไว้ ผมจัดการกับข้าวฝีมือแม่ของผมที่อยู่ตรงหน้าก่อนที่มันจะหมดลงอย่างรวดเร็ว
“ไปโรงเรียนแล้วนะครับ”
“ดูแลตัวเองด้วยนะมินซอก”
เสียงแม่ของผมไล่หลังมาขณะที่ผมกำลังจะปิดประตูบ้าน ผมมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนแบบกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพราะความตื่นเต้นว่าโรงเรียนใหม่ที่พ่อเลือกให้จะเป็นยังไง
“กรี๊ดดดด!”
เมื่อผมถึงหน้าประตูโรงเรียนก็ต้องพบกับเสียงกรี๊ดที่ชวนหนวกหู ผมมองไปข้างในโรงเรียนที่มีพวกผู้หญิงยืนมุ่งบางอย่างอยู่
มีไอดอลมารึไงนะ...
ผมได้แต่ส่ายหน้าให้กับพวกผู้หญิงพวกนี้ก่อนจะเดินฟ่าพวกผู้หญิงเข้าไป ผมพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเพื่อจะได้เข้าไปในห้องเรียนอย่างสบายใจ แต่แรงของพวกผู้หญิงก็ดันตัวผมไปมาจนผมได้นั่งกองอยู่กับพื้น
“ต้องขอโทษแทนแฟนคลับของพวกเราด้วยนะครับ”
ผมมองไปที่ผู้ชายที่เป็นต้นเสียง ก่อนที่เขาจะยื่นมือมาให้ผม
“คุณนี่หน้าตาเหมือนผู้หญิงเลยนะครับ”
ผมปัดมือคนตรงหน้าออกทันทีด้วยความไม่พอใจ แล้วยืนขึ้นก่อนจะมองเห็นใบหน้าของคนที่คิดจะช่วยเหลือผมอย่างชัดเจนพร้อมผู้ชายอีกห้าคนอยู่ข้างหลังเขา
“ดูเหมือนนายจะเป็นเด็กใหม่สินะ” คนที่จะช่วยผมพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ผมเป็นเด็กใหม่แล้วมันยังไง” ผมขมวดคิ้วให้คนตรงหน้าที่เหมือนจะกวนประสาทผมอยู่หน่อยๆ
“งั้นฉันจะทำให้นายรู้เองว่าพวกฉันเป็นใคร”
“กรี๊ด ท่านซูโฮน่ารักมากเลยค่ะ กรี๊ด!”
เสียงกรี๊ดดังขึ้นเมื่อคนที่ชื่อซูโฮที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มพูดจบ
“ฉันคิมจุนมยอน เรียกฉันว่า’ซูโฮ’ก็ได้นะ ฉันเป็นประธานนักเรียนของที่นี่อยู่เกรดสิบเอ็ดคลาสเอส ส่วนคนที่ดูเรียบร้อยๆ นั้น…” ซูโฮชี้ไปทางคนที่อยู่ทางขวามือของเขา ก่อนที่คนๆ นั้นจะพูดขึ้น
“ผม’เลย์’ครับ เป็นรองประธานนักเรียนอยู่เกรดและห้องเดียวกับซูโฮครับ”
“ฉันคยองซู...เกรดสิบเอ็ด...”
ผมมองไปที่ใบหน้าเรียบเฉยของคยองซู ก่อนที่จะมีเสียงของอีกคนดังขึ้นเพื่อเรียกร้องความสนใจให้ผมหันไปหาเขา
“ส่วนฉันแพคฮยอนนะ นายชื่ออะไรหรอเด็กใหม่”
แพคฮยอนวิ่งมาจับข้อมือผมพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนเจอของเล่นที่ดูน่าสนุกก่อนที่ร่างสูงจะลากแพคฮยอนออกไปแล้วโอบร่างของเขาไว้ ทำให้แพคฮยอนได้แค่โวยวายเท่านั้นแต่ก็ไม่สามารถขัดขืนได้ ทำให้เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้ง
“ฉันชื่อชานยอล ขอโทษด้วยนะที่หมาน้อยของฉันไปจับมือนายเมื่อกี้”
“ใครเป็นหมาน้อยของนาย เดี๋ยวก็ต่อยเลยนี่”
ชานยอลยิ้มให้ผมก่อนจะขยี้หัวคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างน่าหมั่นไส้ ทำให้ผู้หญิงหลายๆ คนกรี๊ดขึ้นมา บางคนถึงขั้นจะลงไปนอนกลิ้งกันเล่นเลยทีเดียว ผมมองไปที่คนที่ยังไม่ได้แนะนำตัวอีกหนึ่งคน
เหมือนผมเคยเจอเขามาก่อนนะ...
ผมมองเขาที่กำลังหัวเราะให้กับการกระทำของแพคฮยอนกับชานยอลอยู่อย่างสงสัย จนเขาหันมาที่ผมเหมือนรู้ว่าเหลือแค่เขาที่ยังไม่ได้แนะนำตัว
“สวัสดีเด็กใหม่ ฉัน ลู่ฮาน นายชื่ออะไรหรอ?”
เมื่อคนที่ชื่อลู่ฮานพูดจบเขาก็ยิ้มให้ผม ในขณะที่ผมยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้น...
คนที่ชื่อลู่ฮานอาจจะมีหลายคนก็ได้มั้ง ฮ่าๆ...
“เป็นอะไรรึเปล่าเด็กใหม่? ว่าแต่นายชื่ออะไรบอกมาสิ พวกเราแนะนำตัวหมดแล้วนะ”
ซูโฮเริ่มขมวดคิ้วให้ผมที่ไม่ยอมบอกชื่อของตัวเองมาซะที ผมที่กำลังรนๆ อยู่เพราะคนที่ชื่อลู่ฮานเลยคิดว่าควรหาทางหนีก่อนดีกว่า เพราะถ้าเกิดเป็นลู่ฮานที่ผมเคยเป็นเพื่อนด้วยจริงๆ คิดว่ามันต้องวุ่นวายมากแน่ๆ
“อะ เอ่อ ผมต้องไปก่อนนะ ไว้คุยกันใหม่นะพวกนาย!”
ผมรีบวิ่งตรงไปที่ห้องอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงตะโกนไล่หลังมา แต่ผมก็ยังวิ่งตรงไปที่ห้องโดยไม่สนใจเสียงของพวกนั้น
แค่ชื่อลู่ฮานเหมือนกันแต่กลับทำให้ผมสับสนขนาดนี้เลยหรอเนี่ย...
ผมวิ่งมาจนถึงหน้าห้องของตัวเองก่อนจะหยุดพักเหนื่อยสักพักแล้วจึงเปิดประตูห้องเพื่อเข้าไปนั่งที่ที่ว่างไว้ ก่อนจะทิ้งตัวลงที่นั่งแถวหลังสุดที่ถัดจากโต๊ะริมหน้าต่างแค่สองตัว ผมมองไปรอบๆ ห้องก็เห็นว่ามีผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังมองมาที่ผมอยู่พร้อมซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้...
โรงเรียนนี้มันอะไรกันนะ...
ผมมองไปที่พวกเขาก่อนจะยิ้มให้หน่อยๆ ทำให้หนึ่งในนั้นลุกขึ้นมาก่อนที่ผู้ชายอีกสามคนจะลุกขึ้นตาม ปล่อยให้ผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ดูเมื่อไม่สนใจอะไรนั่งอ่านหนังสือต่อไป
“เฮ้ยนาย! เด็กใหม่สินะ...” คนที่ลุกมาคนเดียวหยุดอยู่ตรงหน้าผมก่อนจะพูดขึ้น
“คะ ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ?” ผมยิ้มอย่างเกร็งๆ ให้กับคนตรงหน้า
“สวัสดีนะ! ฉันชื่อจงอิน ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ”
คนที่ดูโหดร้ายเมื่อกี้กลับเปลี่ยนเป็นคนละคนทันที เขาดูเป็นมิตรมากกว่าที่ผมคิดไว้ตอนแรกซะอีก...
“มินซอกครับ ฝากตัวด้วยนะครับ”
“มินซอกหรอ! ยินดีที่ได้รู้จักนะ ผมเซฮุนนะมีอะไรก็ถามผมได้นะ”
เซฮุนพูดพร้อมยิ้มให้ผมก่อนที่คนที่อยู่ข้างหลังเขาจะเบียดเข้ามาแล้วไล่เขาไป ทำให้เซฮุนได้แค่ขมวดคิ้วใส่เท่านั้น
“สวัสดีมินซอก ผมจงแดนะ ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างหลังท่าทางขี้อายหน่อยๆ นั้นชื่อเทา มีอะไรถามฉันดีกว่านะ เซฮุนไม่รู้เรื่องหรอก!”
“พูดแบบนี้ได้ยังไงครับ!”
เซฮุนโวยวายขึ้นเมื่อได้ยินจงแดพูดแบบนั้น ทำให้จงอินต้องลากเซฮุนออกไปนั่งที่เดิมที่มีคนที่นั่งอ่านหนังสือนั่งอยู่ ผมมองไปที่คนที่นั่งอยู่เงียบๆ ด้วยความสงสัยก่อนจงแดจะสังเกตเห็นว่าผมกำลังมองอะไรอยู่
“คนนั้นชื่อคริสน่ะ เป็นคนเงียบๆ อีกอย่างไม่ต้องแปลกใจที่หมอนั้นสนใจหนังสือมากกว่าเรื่องอื่นหรอก เพราะเขาเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุดน่ะ”
เมื่อจงแดพูดจบผมก็พยักหน้าทันที พวกเราคุยกันได้สักพักอาจารย์ก็เข้ามาแล้วพวกเราก็เริ่มเรียนกันอย่างสงบ...
เวลาเรียนค่อยๆ หมดลงไปก่อนที่เสียงที่บ่งบอกว่าเวลาพักมาถึงแล้วดังขึ้น ทำให้อาจารย์ที่สอนอยู่ต้องหยุดสอนก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมเสียงบอกทำความเคารพ
“ซอกกี้! ไปกินข้าวกันเถอะ!” เซฮุนวิ่งมาหาผมอย่างรวดเร็วก่อนที่จงอินจะมาลากตัวเซฮุนออกไปกอดไว้ไม่ให้มายุ่งกับผม
“ซอกกี้หรอครับ?” ผมทำหน้าตาสงสัยกับชื่อเล่นใหม่ของตัวเอง
“น่ารักมากใช่มั้ยล่ะ ส่วนนายก็ปล่อยผมได้แล้วเจ้าหมีบ้า!”
เซฮุนโวยวายใส่จงอินที่ใช้แขนโอบตัวเขาไว้อยู่ แต่จงอินดันยิ้มอย่างสะใจ ก่อนที่คนอื่นๆ จะเดินมาหาผมเช่นกัน
“เอาน่าๆ ไปกินข้าวกันเถอะฉันหิวแล้วล่ะ” จงแดเดินมาพร้อมกับเทาและคริสที่อยู่ข้างหลัง
“ก็ได้ๆ ไปกันเถอะ”
จงอินปล่อยเซฮุนให้ออกจากอ้อมแขนของเขา เซฮุนวิ่งมาหาผมที่อยู่ไกลจากจงอินไม่มากแล้วพวกเราก็เดินไปกินข้าวกัน
“กรี๊ดดด!! คลาสเอส คลาสเอสละเธอ ดูสิ!! เขามาทำอะไรที่ตึกธรรมดาแบบนี้นะ!?”
เสียงกรี๊ดดังขึ้นทำให้พวกเราต้องหันไปหาคนที่เป็นต้นเหตุ คนของคลาสเอสที่ผมเจอตอนเช้าทั้งหมดเดินตรงมาทางผมที่ยืนอยู่หน้าห้องของตัวเองก่อนจะหยุดลงตรงหน้าของผมเช่นกัน
“สวัสดีอีกครั้งนะเด็กใหม่” แพคฮยอนพูดขึ้นขณะที่ตัวเองเกาะแขนของชานยอลอยู่
“พวกคุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ห้องนี้?” ผมเลิกคิ้วใส่คนที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมดด้วยความสงสัย รวมทั้งเพื่อนๆ ของผมที่ดูประหลาดใจเหมือนกันว่าผมรู้จักคนพวกนี้ได้ยังไง
“เข็มกลัดนั้นไง ที่ทำให้พวกเรารู้ว่านายอยู่คลาสไหน” ชานยอลชี้มาที่เข็มกลัดของผมที่ติดอยู่ปลายเนคไท
“แล้วพวกคุณมีธุระอะไรกับผมหรอ?”
ผมรีบเข้าประเด็นทันที ก่อนที่เพื่อนๆ ของผมจะเริ่มรู้สึกรำคาญ และสงสัยไปมากกว่านี้
“เราแค่รู้สึกคาใจกับชื่อของนายไง เลยมาหานายที่นี่”
ซูโฮยิ้มอย่างเกร็งๆ ก่อนจะมองไปที่หน้าของเทาที่ยืนอยู่ข้างหลังกับคริส
“เอิ่ม...ผมว่าพวกคุณไปกินข้าวเถอะ ถ้าจะถามเรื่องแค่นี้”
ผมเดินหันหลังกลับไปก่อนที่จะมีมือมือหนึ่งจับข้อมือผมไว้ ทำให้ผมต้องหันหน้ากลับไปมองลู่ฮานที่ทำสีหน้าจริงจังใส่ผม
“ช่วยบอกมาที เพราะฉันกำลังตามหาคนที่หน้าคล้ายๆ กับนายอยู่ ขอแค่บอกชื่อของนายมาก็พอ”
ผมมองไปที่ใบหน้านั้นอยู่นาน มันทำให้ผมมั่นใจมากขึ้นว่านี่คือลู่ฮานคนที่เคยเป็นเพื่อนกับผมตอนที่ผมเป็นเด็ก...
“มิน...ซิ่วหมิน ผมชื่อซิ่วหมินน่ะ”
เมื่อผมพูดจบผมก็มองไปที่สีหน้าที่ดูผิดหวังของลู่ฮาน เขาค่อยๆ ปล่อยมือผม แล้วก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้ใครเห็นสีหน้าที่ดูอ่อนแอ
“ขอบคุณนะ! ไปกินข้าวกันเถอะพวกเราหิวแล้ว”
ลู่ฮานหันกลับไปพร้อมเพื่อนๆ ของเขาที่โบกมือให้พวกผมก่อนจะเดินออกไปพร้อมเสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิง
“สรุปนายชื่ออะไรกันแน่?”
ไคหันหน้ามาถามผมแทนคนอื่นที่แบบเดียวกัน
“เอิ่ม...จริงๆผมชื่อมินซอกน่ะ เอาเป็นว่าผมมีเหตุผลของผมละกันนะ”
ไคพยักหน้าให้ผมก่อนที่พวกเราจะเดินไปที่โรงอาหารกัน...ผมฟังที่ลู่ฮานพูดมาเมื่อกี้ก็ทำให้ผมแน่ใจว่าเขาคือเพื่อนของผมจริงๆ...ผมคิดว่าถ้าผมบอกชื่อจริงๆ ไปผมอาจจะไม่รู้ความต้องการของลู่ฮานก็ได้ว่าเขาตามหาผมทำไม ยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ถึงแม้ว่าผมต้องโกหกเขาก็ตาม!
__________________________________________________________________________________________________
เสร็จไปอีกตอน แอบแก้ไขเล็กน้อย ไรท์ขอสารภาพค่ะว่า..ว่าไรท์ลืมแนะนำดีโอ T^T
แต่ตอนนี้ก็แก้ไขให้มีดีโอแล้วค่ะ // ถึงแม้จะเป็นการแนะนำตัวเพียงไม่กี่คำ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ ไรท์จะพยายามให้มากขึ้นค่ะ >O<!!!
ความคิดเห็น