ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Exo] Love is not Allowed...[LuMin]

    ลำดับตอนที่ #3 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 2 -Luhan Part-

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 884
      11
      17 พ.ย. 56

               “กรี๊ด! คลาสเอส!” เสียงกรี๊ดดังขึ้นเหมือนทุกๆ วันที่ผมกับเพื่อนๆ มาโรงเรียน

               ผมลู่ฮานผู้มีทักษะด้านกีฬาที่โดดเด่น ส่วนร่างสูงกับร่างเล็กที่เดินตามหลังผมมาสองคนคือ ชานยอลผู้มีทักษะด้านดนตรีที่โดดเด่นกับแพคฮยอนผู้มีทักษะด้านการเรียนที่โดดเด่น ส่วนคนที่อยู่ข้างๆ ผม และเตี้ยกว่าผมเล็กน้อยคือ คยองซูผู้มีทักษะด้านศิลปะที่โดดเด่น พวกเรามักเรียกเขาว่าดีโอเสมอ และสองคนที่เดินนำผมกับดีโออยู่คือ ประธานนักเรียนผู้มากเงินและอำนาจซูโฮ กับรองประธานนักเรียนผู้มีเมตตาต่อสัตว์โลกทั้งปวงเลย์

               ที่พวกเรามารวมตัวกันอยู่ได้ก็เพราะความสามารถที่รักษากันมาตั้งแต่เกรดสิบ ยกเว้นชานยอลที่เป็นสมาชิกใหม่ของคลาสเรา คลาสเอสมีเอกลักษณ์ที่โดดเด่นกว่าคลาสอื่นๆ ทั้งความสามารถและเครื่องแต่งกาย

               เนคไทสีแดงสวยพร้อมเข็มกลัดรูปตัวเอสที่เป็นตัวเขียนสีทอง และเครื่องแบบสีขาวบริสุทธิ์ต่างกับคลาสอื่นที่เป็นสีดำ

               ผมกับสมาชิกคนอื่นๆ กำลังจะเดินไปที่ตึกเรียนของตัวเองที่ถูกแยกออกไปเพื่อความเป็นส่วนตัว แต่อยู่ๆ ก็มีผู้ชายร่างเล็กล้มลงต่อหน้าเรา...

               “โอ๊ย เจ็บชะมัด...

               ร่างเล็กพูดขึ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาให้ได้เห็นใบหน้าน่ารักที่เหมือนผู้หญิงนั้น...

     

              เหมือนผมเคยเจอหน้าเขามาก่อน...

     

               “ต้องขอโทษแทนแฟนคลับของพวกเราด้วยนะครับ คุณนี่หน้าตาเหมือนผู้หญิงเลยนะ

               ซูโฮพูดก่อนจะโดนร่างเล็กปัดมือออก ผมมองไปที่ความใจกล้าของเขาก่อนที่เขาจะลุกขึ้นพร้อมเสียงโวยวายจากพวกผู้หญิง

              “ดูเหมือนนายจะเป็นเด็กใหม่สินะ

              “ผมเป็นเด็กใหม่แล้วมันยังไง

              ร่างเล็กพูดขึ้นพร้อมขมวดคิ้วใส่ซูโฮที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา...

     

              หน้าของเขาเหมือนกับมินซอก!

     

              ผมจ้องไปที่เด็กใหม่ที่ยืนคุยอยู่กับคนอื่นๆ การพูด หน้าตา ของเขาเหมือนมินซอกมาก แต่นิสัยของเขากลับไม่ใช่...มินซอกทั้งอ่อนแอ และต้องกลัวคนแปลกหน้า...แต่นี่มันไม่ใช่นิสัยของเขา

              ผมพยายามละสายตาจากเด็กใหม่แล้วไปสนใจชานยอลกับแพคฮยอนที่กำลังเล่นกันอยู่แทน แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้มันทำให้ผมต้องหันไปมองเขาอีกครั้ง

     

              เขากำลังมองมาที่เรา...

     

              ผมพยายามมองสถานการณ์ตรงหน้าก่อนจะคิดได้ว่าเหลือแค่ผมคนเดียวที่ยังไม่ได้แนะนำตัว

              “สวัสดีเด็กใหม่ ฉัน ลู่ฮาน นายชื่ออะไรหรอ?

              ผมยิ้มให้เด็กใหม่ที่ยืนมองหน้าผมอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีอะไรตอบกลับมา...ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ

              “เป็นอะไรรึเปล่าเด็กใหม่? ว่าแต่นายชื่ออะไรบอกมาสิ พวกเราแนะนำตัวหมดแล้วนะ

              ผมมองไปที่ซูโฮที่เรียกสติเด็กใหม่กลับมาก่อนที่เด็กใหม่จะเริ่มทำอะไรไม่ถูก เขาเหมือนดูสับสนอะไรสักอย่างอยู่...หรือว่าเขาจะเป็นมินซอกจริงๆ กันนะ

              “อะ เอ่อ ผมต้องไปก่อนนะ ไว้คุยกันใหม่นะพวกนาย!”

              เมื่อเด็กใหม่พูดจบก็รีบวิ่งขึ้นตึกไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกของพวกเราที่พยายามหยุดเขาไว้แม้แต่นิดเดียว

              “อะไรกัน คิดว่าจะได้เพื่อนใหม่แล้วเชียว ไปกันเถอะ

              แพคฮยอนพูดขึ้นอย่างเสียดายก่อนจะดึงแขนเสื้อชานยอลให้เดินตามเขาไป ก่อนจะหันมาเรียกคนที่เหลืออยู่ ผมมองแผ่นหลังของเด็กใหม่อย่างไม่ละสายตา จนเขาวิ่งหายไปในตึกนั้น

              “เสี่ยวลู่ นายทำอะไรอยู่น่ะ มาเร็วๆ สิ เดี๋ยวแฟนคลับก็รุมทับนายตายกันพอดี

              ซูโฮตะโกนเรียกผมเมื่อเห็นว่าพวกผู้หญิงกำลังจะเดินเข้ามาหาผมที่ยืนอยู่คนเดียว ทำให้ผมต้องรีบเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกเขา แล้วพวกเราก็เดินไปที่ตึกของคลาสกัน ผมทิ้งตัวลงนั่งในที่ของตัวเองก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างที่สามารถมองเห็นตึกอื่นๆ ในโรงเรียนได้

              “วันนี้นายไม่ค่อยร่าเริงเลยนะลู่ฮาน ดีโอที่ช่างสังเกตทักผมขึ้น ทำให้ผมต้องรีบหันหน้าไปหาเขา

              “มีอะไรให้คิดนิดหน่อยน่ะดีโอ ผมทำท่าถอนหายใจเมื่อพูดจบ

              “เรื่องเด็กใหม่นั้นใช่มั้ยเมื่อดีโอพูดจบผมก็ต้องหันไปมองด้วยความสงสัย

              “รู้ได้ยังไงน่ะ?ผมเลิกคิ้วให้คนที่นั่งโต๊ะข้างๆ ผมทันที

              “ก็เดาไม่ยากนี่...เมื่อพูดจบดีโอก็หันหน้าไปทางอื่นแล้วปล่อยให้ผมนั่งสงสัยอยู่คนเดียว

              ผมที่เห็นว่าดีโอไม่พูดอะไรต่อจึงหันกลับไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม ผมไม่เคยบอกใครเรื่องมินซอก ไม่เคยบอกใครว่าผมตามหาเขาตั้งแต่ผมกลับมาที่เกาหลีวันแรก และไม่เคยบอกใครว่าผมคิดถึงเขา ผมอยากเจอเขาเหลือเกิน...

              เมื่อผมนั่งคิดเรื่องของมินซอกและเด็กใหม่ได้สักพัก อาจารย์ก็เข้ามาสอน แต่ผมไม่มีจิตใจที่จะเรียนหรอกนะ...ผมก้มหน้าลงมองสมุดที่ว่างเปล่าอยู่แบบนั้นจนถึงเวลาพัก ทุกคนต่างพากันลุกออกจากที่นั่งเพื่อไปกินข้าวที่โรงอาหารที่ถูกแยกไว้ของคลาสเอส แต่ผมก็ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น

              “ลู่ฮาน นายแปลกไปนะ ไม่ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ ไม่สบายหรอ

              แพคฮยอนนั่งเกาะขอบโต๊ะของผมที่นั่งเหม่อลอยอยู่

              “ไปหาเด็กใหม่นั้นกันเถอะ...

              ดีโอพูดขึ้นหลังจากที่เห็นผมนั่งซึมอยู่นาน ทำให้ผมรีบหันหน้าไปมองเขาทันทีพร้อมรอยยิ้ม

              “เอาสิ ฉันจะได้ไปมองสาวๆ ด้วย สาวๆ คลาสเอสหยิ่งไปฉันไม่ชอบ ถึงจะหน้าตาดีก็เถอะ

              ซูโฮพูดพร้อมจัดทรงผมของตัวเองให้เข้าที่

              “นายลืมกฎรึเปล่าซูโฮ? คลาสเอสอย่างเราห้ามมีความรักนะ

              ชานยอลพูดขึ้นพร้อมเลิกคิ้วใส่ประธานนักเรียนตัวแสบ

              “นายลืมไปแล้วรึไง? เงินน่ะคืออำนาจสูงสุดเชียวนะ ไปกันเถอะ

              ซูโฮเดินออกไปหลังจากที่จัดทรงผมเสร็จแล้ว ก่อนที่พวกเราจะเดินตามซูโฮออกไป จะว่าพวกผมชินกับคำพูดแบบนี้ของเขาแล้วก็ได้นะ เพราะพวกผมฟังมันมาตั้งแต่เราอยู่เกรดสิบแล้ว

              “กรี๊ด! คลาสเอสล่ะ มาทำอะไรที่ตึกธรรมดาแบบนี้นะ!?

              พวกเราเดินผ่านเสียงกรี๊ดของสาวๆ มากมายก่อนจะสังเกตเห็นเด็กใหม่ที่เดินออกมาจากห้องแล้วมองมาที่พวกเราที่กำลังเดินไปหาเขา

              “สวัสดีอีกครั้งนะเด็กใหม่แพคฮยอนพูดขึ้นขณะที่ตัวเองเกาะแขนของชานยอลอยู่

              “พวกคุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ห้องนี้? เด็กใหม่เลิกคิ้วขึ้นเพราะความสงสัย

     

              ดูยังไงเขาก็คือมินซอก...

     

              ผมมองไปที่เด็กใหม่คนนั้นอย่างไม่ละสายตาและปล่อยให้เพื่อนๆ ของผมคุยกับเขาไป

              “เอิ่ม...ผมว่าพวกคุณไปกินข้าวเถอะ ถ้าจะถามเรื่องแค่นี้

              เด็กใหม่คนนั้นเดินหันหลังไป ทำให้ผมหลุดจากภวังค์และวิ่งไปจับข้อมือของเขาไว้ ทำให้เด็กใหม่รีบหันมาด้วยความสงสัย

              “ช่วยบอกมาที เพราะฉันกำลังตามหาคนที่หน้าคล้ายๆ กับนายอยู่ ขอแค่บอกชื่อของนายมาก็พอ

              ผมกัดริมฝีปากแน่นรอคำตอบจากอีกฝ่ายที่จ้องมองผมอยู่

              “มิน...ซิ่วหมิน ผมชื่อซิ่วหมินน่ะ ผมมองไปที่ซิ่วหมินอย่างผิดหวัง...ไม่ใช่จริงๆ หรอ ผมพลาดอีกแล้วสินะ

              “ขอบคุณนะ! ไปกินข้าวกันเถอะพวกเราหิวแล้ว

              ผมปล่อยข้อมือของซิ่วหมินก่อนจะหันกลับไปหาเพื่อนๆ แล้วเดินกลับตึกของคลาสเอสกัน

              “ทำไมนายไม่บอกพวกเราว่านายกำลังตามหาคนที่คล้ายๆ กับซิ่วหมินอยู่ล่ะ?

              เลย์พูดแทนความสงสัยของทุกคนที่คิดแบบเดียวกันกับเขา

              “ทำอย่างกับพวกนายช่วยฉันได้งั้นละ อีกอย่างเป็นภาระพวกนายซะเปล่า แล้วก็ไม่ต้องคิดที่จะช่วยเลยนะพวกนาย ฉันอย่างจะตามหาด้วยตัวของฉันเอง

              ผมหันไปย้ำให้กับพวกเพื่อนๆ ตัวแสบของผมที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กันอยู่ ทำให้ผมต้องเริ่มขมวดคิ้วใส่พวกนั้น

              “เสี่ยวลู่อ่า พวกเราไม่ยุ่งก็ได้ อย่าทำหน้าโหดสิเดี๋ยวหน้าแก่เร็ว

              แพคฮยอนพูดขึ้นเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ผมหลุดยิ้มจนได้...เมื่อเพื่อนๆ เห็นว่าผมเป็นปกติแล้วพวกเราจึงเดินไปกินข้าวกัน ผมหยุดมองท้องฟ้าที่ดูสดใสวันนี้ก่อนจะคิดถึงเรื่องของมินซอก...

     

              ยังไงฉันก็จะต้องตามหานายจนเจอให้ได้มินซอก...

     

              “เสี่ยวลู่! เร็วๆ สิ เดี๋ยวก็อดนั่งที่ดีๆ หรอก!”

              แพคฮยอนตะโกนเรียกผมที่ยืนอยู่สักพักหนึ่ง ทำให้ผมต้องรีบวิ่งไปหาพวกเพื่อนๆ ที่หยุดรอผมก่อนที่พวกเราทั้งหมดจะเข้าไปในโรงอาหารกัน
     

    __________________________________________________________________________________________________

              จบไปอีกหนึ่งตอนแล้วคร้า~ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ

              จุ๊บๆ รักคนอ่านจัง // โดนกระทืบ =3=''


    B B
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×