ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Exo] Love is not Allowed...[LuMin]

    ลำดับตอนที่ #1 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทนำ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.34K
      11
      15 พ.ย. 56

               “ปล่อยผมไปนะ ฮึก...ผมทำอะไรผิด...ฮือ...” เสียงเด็กผู้ชายตัวเล็กนั่งร้องไห้อยู่โดยมีเด็กผู้ชายที่ดูอายุเท่าๆ กันยืนล้อมรอบเอาไว้สามคน

              “ร้องไปก็เท่านั้นละ อย่างนายต้องโดนแบบนี้!”

              เด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าของเด็กที่นั่งร้องไห้เริ่มใช้หมัดเล็กๆ ทุบตีเขา ทำให้คนที่นั่งอยู่ต้องใช้มือขึ้นมาปัดป้องตัวเอง ถึงแรงของเด็กอายุประมาณหกขวบจะไม่ได้เยอะหรือแรงเท่าไหร่ แต่สำหรับคนที่ตัวเล็กกว่าหรือตัวเท่าๆ กัน มันช่างเจ็บเหลือเกิน...

              “ทำให้หนักกว่านี้สิเอาให้มันไม่กล้ามาโรงเรียนเลย!”

              เสียงเด็กผู้ชายอีกสองคนที่ยืนอยู่ดังขึ้น ก่อนเด็กผู้ชายที่กำลังตีเด็กที่ร้องไห้อยู่จะตีหนักขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกัน

              “อย่ารังแกคนที่อ่อนแอกว่าสิ!”

              เสียงของเด็กผู้ชายที่ผ่านมาแถวนั้นพอดีดังขึ้น ทำให้เด็กที่ยืนล้อมเด็กที่ร้องไห้อยู่หยุดการกระทำของพวกเขาทั้งหมดแล้วหันมาหาต้นเสียง

              “นายเป็นใคร อย่ามายุ่งนะไม่งั้นนายโดนแน่!”

              เสียงเด็กที่ตีเด็กที่นั่งอยู่พูดขึ้น ก่อนจะทำหน้าชวนหาเรื่อง

              “ลองดูสิ ถ้านายทำอะไรมากไปกว่านี้ละก็ฉันจะไปบอกครู!”

              เด็กผู้ชายที่ผ่านมาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จนทำให้เด็กทั้งสามคนหยุดชะงักไป

              “ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

              เด็กที่สามคนที่ยืนล้อมรอบเด็กที่กำลังนั่งอยู่วิ่งออกไปทันทีเมื่อพูดจบ ปล่อยให้เด็กที่นั่งร้องไห้อยู่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียว

              เด็กผู้ชายที่ไล่เด็กสามคนไปได้เดินเข้าไปหาเด็กที่ร้องไห้อยู่ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงแล้วใช้มือของเขาจับแขนของเด็กที่ร้องไห้อยู่อย่างเบามือ

              “ไม่มีใครทำอะไรนายละนะ ฉันชื่อลู่ฮาน นายชื่ออะไรหรอ?

              เมื่อลู่ฮานพูดจบใบหน้าของเด็กที่เคยเอาหน้าซุกลงไปอยู่นั้นก็เงยหน้าขึ้นมาทำให้เห็นใบหน้าที่น่าเอ็นดู ใบหน้ากลมที่ตอนนี้จมูกและตาแดงเพราะการร้องไห้เมื่อสักครู่ได้มองมาที่ลู่ฮาน

              “ฮึก...ผม ผมชื่อมินซอก คิมมินซอก...ฮึก

              มินซอกพูดไปสะอึกไปทำให้ลู่ฮานที่นั่งอยู่หลุดหัวเราะออกมา

              “ขำอะไรของ...ฮึก...นาย

              มินซอกทำหน้าบูดใส่ลู่ฮานที่กำลังหัวเราะอยู่ ทำให้ลู่ฮานต้องรีบกลั้นหัวเราะทันที

              “นายนี่ตลกจังนะ...แต่ก็น่ารักดี

              ลู่ฮานพูดพร้อมยิ้มให้มินซอกที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขาก่อนที่มินซอกจะเริ่มเผยรอยยิ้มดีใจลงบนใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา

              “เรามาเป็นเพื่อนกันนะ ฉันจะคอยปกป้องนายเอง ลู่ฮานพูดขึ้นพร้อมทำสีหน้ามั่นใจสุดๆ

              “จริงๆ หรอ สัญญานะ!” มินซอกยิ้มอย่างดีใจก่อนจะยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าของลู่ฮาน

              “จริงสิ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปฉันสัญญา!”

              เมื่อลู่ฮานพูดจบก็เอานิ้วก้อยของตัวเองเกี่ยวกับนิ้วก้อยของมินซอกที่อยู่ตรงหน้าเขา ก่อนที่ลู่ฮานจะพยุงมินซอกให้ลุกขึ้นแล้วเดินกลับบ้านกันสองคน โดยมีลู่ฮานคอยพยุงไม่ให้มินซอกล้มลงไปอยู่อย่างนั้น

     

              สามปีถัดมา

     

              “ลู่ฮาน!”

              เสียงเด็กผู้ชายที่อายุประมาณเก้าขวบดังขึ้นหน้าบ้านของลู่ฮาน ก่อนทีลู่ฮานจะเปิดประตูมาพร้อมกับรอยยิ้ม

             “เข้ามาข้างในก่อนสิมินซอกวันนี้แม่ทำคุกกี้ด้วยล่ะ

              “งั้นก็รบกวนหน่อยนะครับ

              มินซอกวิ่งเข้าบ้านของลู่ฮานก่อนที่ลู่ฮานจะปิดประตูลงแล้วพามินซอกขึ้นไปที่ห้องของเขาเพื่อรอกินคุกกี้แสนอร่อยฝีมือคุณแม่ของเขาเอง

              “ห้องลู่ฮานสะอาดพร้อมๆ กับห้องของผมเลย ผมชอบห้องนี้นะ

              มินซอกนั่งลงที่เบาะรองนั่งนุ่มๆ ของลู่ฮานพร้อมมองไปรอบๆ ห้องของเพื่อนสนิท

              “ก็ฉันรู้นี่ว่ามินซอกชอบความสะอาดฉันเลยทำความสะอาดแถบทุกวันเลย

              ลู่ฮานนั่งลงที่เบาะที่วางอยู่ใกล้ๆ แล้วส่งยิ้มให้คนที่กำลังมองไปรอบๆ ห้องของเขาอยู่

              “ขยันจังนะลู่ฮานเนี่ย

              “เพราะฉันอยากให้นายมาทุกๆ วันไง

              แอร๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้นเรียกร้องความสนใจของเด็กทั้งสองให้มองตามถาดคุกกี้ที่ยื่นเข้ามาก่อนที่คุณแม่ของลู่ฮานจะเข้าตามมา

              “คุกกี้!” เสียงของเด็กทั้งสองดังขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

              “ตามสบายเลยนะมินซอก ไม่ต้องเกรงใจนะ...ลู่ฮานบอกเรื่องนั้นกับมินซอกรึยังจ๊ะ?

              แม่ของลู่ฮานวางถาดคุกกี้ลงบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ไม่ไกลตัวเด็กๆ ที่นั่งอยู่ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับเด็กๆ ทั้งสอง

              “เรื่องอะไรหรอครับคุณป้า?

              มินซอกพูดขึ้นก่อนจะหยิบคุกกี้ใส่ปากเขาอย่างเอร็ดอร่อย

              “อ้าว ลู่ฮานยังไม่บอกอีกหรอ บอกมินซอกด้วยนะลูก แม่ไปเตรียมมื้อเย็นก่อน

              แม่ของลู่ฮานลุกขึ้นก่อนจะออกไปจากห้องแล้วทิ้งให้เด็กๆ ทั้งสองคนอยู่ในความเงียบ ลู่ฮานมองไปที่มินซอกที่ทำหน้าตาสงสัย รอยยิ้มของลู่ฮานเริ่มเปลี่ยนเป็นใบหน้าของความเศร้าแทน

              “ลู่ฮานมีเรื่องอะไรทำไมไม่บอกผมอะ เราเป็นเพื่อนกันก็ต้องบอกทุกอย่างสิ

              มินซอกพูดพร้อมเขย่าแขนของลู่ฮานที่นั่งอยู่ข้างๆ

              “คือ...อีกไม่กี่วันฉันต้องไปเรียนต่อเมืองนอก ฉันเริ่มสนใจทางด้านกีฬามากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะบอลหรือบาส พ่อแม่ของฉันก็สนับสนุนฉันเป็นอย่างดี ท่านเลยจะส่งฉันให้ไปเรียนต่อเมืองนอกไปอยู่กับญาติ

              มินซอกที่ได้ยินแบบนั้นหยุดเขย่าแขนลู่ฮานทันที ก่อนจะค่อยๆ เอามือออกพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลลงมา ลู่ฮานได้แต่ก้มหน้าลงเพราะไม่อยากเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของมินซอก

              “ลู่ฮานไม่ไปไม่ได้หรอ ไหนบอกจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปไง!”

              “ถึงฉันจะไปเมืองนอกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันนี่มินซอก

              “ไม่ มันไม่ใช่!”

              มินซอกลุกขึ้นก่อนเสียงปิดประตู และเสียงลู่ฮานที่ร้องเรียกมินซอกจะดังขึ้น มินซอกวิ่งออกจากบ้านของลู่ฮานอย่างรวดเร็วเพื่อกลับบ้านของเขา มินซอกวิ่งปาดน้ำตาอย่างลวกๆ พร้อมกัดริมฝีปากแน่ ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องนอนของตัวเองไป

              “ฮึก...ลู่ฮาน...

              มินซอกเอาใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของตัวเองซุกไปที่หมอนของเขาก่อนจะร้องไห้ออกมาทั้งอย่างนั้น
     

              หนึ่งอาทิตย์ถัดมา

     

              มินซอกได้แต่แอบมองลู่ฮานที่กำลังเก็บของขึ้นรถอยู่อย่างนั้น มินซอกเป็นแบบนี้มาหลายวันแม้ว่าลู่ฮานจะมาหาที่บ้านมินซอกก็ไม่ยอมออกไป แต่มินซอกจะคอยมาแอบมองลู่ฮานอยู่เสมอ

              “เสร็จรึยังลู่ฮาน อย่าให้พ่อรอนานสิ

              เสียงแม่ของลู่ฮานที่ยืนรออยู่หน้าบ้านพูดขึ้นก่อนเขาจะวิ่งออกมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ มินซอกมองตามลู่ฮานที่เก็บกระเป๋าขึ้นรถของเขาก่อนจะขึ้นไปบนรถ มินซอกมองรถคันที่ลู่ฮานขึ้นไปพร้อมน้ำตาที่กำลังไหลลงมา

              มินซอกหันหลังไปเพื่อจะเดินกลับบ้านทั้งน้ำตา แต่อยู่ๆ ก็มีมือของใครสักคนจับเขาไว้ทำให้เขาต้องหันไป

              “ลู่ฮาน...ลู่ฮานรู้ได้ยังไง

              ใบหน้าของเด็กผู้ชายตัวเล็กเต็มไปด้วยความสงสัยและตกตะลึงไปพร้อมๆ กัน

              “รอฉันกลับมานะมินซอก...เราต้องได้เล่นด้วยกันอีกแน่ฉันสัญญา!”

              ลู่ฮานยิ้มให้มินซอกที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะใช้มือของตัวเองปาดน้ำตาให้กับเด็กน้อยขี้แย

              “ลู่ฮานสัญญากับผมแล้วนะ

              มินซอกเลิกร้องไห้แล้วแล้วก็ยิ้มให้กับคนตรงหน้าของเขาก่อนที่ลู่ฮานจะเอามือลูบหัวมินซอกสองสามทีแล้วจึงวิ่งกลับรถไป

              มินซอกมองตามรถที่ลู่ฮานขึ้นไปด้วยรอยยิ้มที่หวังว่าสักวันเขากับลู่ฮานคงจะได้เล่นด้วยกันอีก มินซอกคิดว่าถ้าถึงวันนั้นคงจะสนุกมากแน่ๆ...

    __________________________________________________________________________________________________

           ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่อัพช้า อัพทีละนิด อัพแบบค้างๆ คาๆ =....=
           พอดีว่าอยู่ๆ นิยายที่แต่งมาทั้งหมดก็หายไปน่ะค่ะ เลยพยายามคิดบทและพล็อตใหม่ของแต่ละตอนอยู่
           ไรท์จะพยายามอัพให้มากขึ้นเพื่อคนอ่านทุกคนนะค่ะ >3<!!

    B B
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×