คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทนำ
“ปล่อยผมไปนะ ฮึก...ผมทำอะไรผิด...ฮือ...” เสียงเด็กผู้ชายตัวเล็กนั่งร้องไห้อยู่โดยมีเด็กผู้ชายที่ดูอายุเท่าๆ กันยืนล้อมรอบเอาไว้สามคน
“ร้องไปก็เท่านั้นละ อย่างนายต้องโดนแบบนี้!”
เด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าของเด็กที่นั่งร้องไห้เริ่มใช้หมัดเล็กๆ ทุบตีเขา ทำให้คนที่นั่งอยู่ต้องใช้มือขึ้นมาปัดป้องตัวเอง ถึงแรงของเด็กอายุประมาณหกขวบจะไม่ได้เยอะหรือแรงเท่าไหร่ แต่สำหรับคนที่ตัวเล็กกว่าหรือตัวเท่าๆ กัน มันช่างเจ็บเหลือเกิน...
“ทำให้หนักกว่านี้สิ! เอาให้มันไม่กล้ามาโรงเรียนเลย!”
เสียงเด็กผู้ชายอีกสองคนที่ยืนอยู่ดังขึ้น ก่อนเด็กผู้ชายที่กำลังตีเด็กที่ร้องไห้อยู่จะตีหนักขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกัน
“อย่ารังแกคนที่อ่อนแอกว่าสิ!”
เสียงของเด็กผู้ชายที่ผ่านมาแถวนั้นพอดีดังขึ้น ทำให้เด็กที่ยืนล้อมเด็กที่ร้องไห้อยู่หยุดการกระทำของพวกเขาทั้งหมดแล้วหันมาหาต้นเสียง
“นายเป็นใคร อย่ามายุ่งนะ! ไม่งั้นนายโดนแน่!”
เสียงเด็กที่ตีเด็กที่นั่งอยู่พูดขึ้น ก่อนจะทำหน้าชวนหาเรื่อง
“ลองดูสิ ถ้านายทำอะไรมากไปกว่านี้ละก็ฉันจะไปบอกครู!”
เด็กผู้ชายที่ผ่านมาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จนทำให้เด็กทั้งสามคนหยุดชะงักไป
“ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
เด็กที่สามคนที่ยืนล้อมรอบเด็กที่กำลังนั่งอยู่วิ่งออกไปทันทีเมื่อพูดจบ ปล่อยให้เด็กที่นั่งร้องไห้อยู่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียว
เด็กผู้ชายที่ไล่เด็กสามคนไปได้เดินเข้าไปหาเด็กที่ร้องไห้อยู่ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงแล้วใช้มือของเขาจับแขนของเด็กที่ร้องไห้อยู่อย่างเบามือ
“ไม่มีใครทำอะไรนายละนะ ฉันชื่อลู่ฮาน นายชื่ออะไรหรอ?”
เมื่อลู่ฮานพูดจบใบหน้าของเด็กที่เคยเอาหน้าซุกลงไปอยู่นั้นก็เงยหน้าขึ้นมาทำให้เห็นใบหน้าที่น่าเอ็นดู ใบหน้ากลมที่ตอนนี้จมูกและตาแดงเพราะการร้องไห้เมื่อสักครู่ได้มองมาที่ลู่ฮาน
“ฮึก...ผม ผมชื่อมินซอก คิมมินซอก...ฮึก”
มินซอกพูดไปสะอึกไปทำให้ลู่ฮานที่นั่งอยู่หลุดหัวเราะออกมา
“ขำอะไรของ...ฮึก...นาย”
มินซอกทำหน้าบูดใส่ลู่ฮานที่กำลังหัวเราะอยู่ ทำให้ลู่ฮานต้องรีบกลั้นหัวเราะทันที
“นายนี่ตลกจังนะ...แต่ก็น่ารักดี”
ลู่ฮานพูดพร้อมยิ้มให้มินซอกที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขาก่อนที่มินซอกจะเริ่มเผยรอยยิ้มดีใจลงบนใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา
“เรามาเป็นเพื่อนกันนะ ฉันจะคอยปกป้องนายเอง” ลู่ฮานพูดขึ้นพร้อมทำสีหน้ามั่นใจสุดๆ
“จริงๆ หรอ สัญญานะ!” มินซอกยิ้มอย่างดีใจก่อนจะยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าของลู่ฮาน
“จริงสิ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป! ฉันสัญญา!”
เมื่อลู่ฮานพูดจบก็เอานิ้วก้อยของตัวเองเกี่ยวกับนิ้วก้อยของมินซอกที่อยู่ตรงหน้าเขา ก่อนที่ลู่ฮานจะพยุงมินซอกให้ลุกขึ้นแล้วเดินกลับบ้านกันสองคน โดยมีลู่ฮานคอยพยุงไม่ให้มินซอกล้มลงไปอยู่อย่างนั้น
สามปีถัดมา
“ลู่ฮาน!”
เสียงเด็กผู้ชายที่อายุประมาณเก้าขวบดังขึ้นหน้าบ้านของลู่ฮาน ก่อนทีลู่ฮานจะเปิดประตูมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“เข้ามาข้างในก่อนสิมินซอกวันนี้แม่ทำคุกกี้ด้วยล่ะ”
“งั้นก็รบกวนหน่อยนะครับ”
มินซอกวิ่งเข้าบ้านของลู่ฮานก่อนที่ลู่ฮานจะปิดประตูลงแล้วพามินซอกขึ้นไปที่ห้องของเขาเพื่อรอกินคุกกี้แสนอร่อยฝีมือคุณแม่ของเขาเอง
“ห้องลู่ฮานสะอาดพร้อมๆ กับห้องของผมเลย ผมชอบห้องนี้นะ”
มินซอกนั่งลงที่เบาะรองนั่งนุ่มๆ ของลู่ฮานพร้อมมองไปรอบๆ ห้องของเพื่อนสนิท
“ก็ฉันรู้นี่ว่ามินซอกชอบความสะอาดฉันเลยทำความสะอาดแถบทุกวันเลย”
ลู่ฮานนั่งลงที่เบาะที่วางอยู่ใกล้ๆ แล้วส่งยิ้มให้คนที่กำลังมองไปรอบๆ ห้องของเขาอยู่
“ขยันจังนะลู่ฮานเนี่ย”
“เพราะฉันอยากให้นายมาทุกๆ วันไง”
แอร๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้นเรียกร้องความสนใจของเด็กทั้งสองให้มองตามถาดคุกกี้ที่ยื่นเข้ามาก่อนที่คุณแม่ของลู่ฮานจะเข้าตามมา
“คุกกี้!” เสียงของเด็กทั้งสองดังขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
“ตามสบายเลยนะมินซอก ไม่ต้องเกรงใจนะ...ลู่ฮานบอกเรื่องนั้นกับมินซอกรึยังจ๊ะ?”
แม่ของลู่ฮานวางถาดคุกกี้ลงบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ไม่ไกลตัวเด็กๆ ที่นั่งอยู่ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับเด็กๆ ทั้งสอง
“เรื่องอะไรหรอครับคุณป้า?”
มินซอกพูดขึ้นก่อนจะหยิบคุกกี้ใส่ปากเขาอย่างเอร็ดอร่อย
“อ้าว ลู่ฮานยังไม่บอกอีกหรอ บอกมินซอกด้วยนะลูก แม่ไปเตรียมมื้อเย็นก่อน”
แม่ของลู่ฮานลุกขึ้นก่อนจะออกไปจากห้องแล้วทิ้งให้เด็กๆ ทั้งสองคนอยู่ในความเงียบ ลู่ฮานมองไปที่มินซอกที่ทำหน้าตาสงสัย รอยยิ้มของลู่ฮานเริ่มเปลี่ยนเป็นใบหน้าของความเศร้าแทน
“ลู่ฮานมีเรื่องอะไรทำไมไม่บอกผมอะ เราเป็นเพื่อนกันก็ต้องบอกทุกอย่างสิ”
มินซอกพูดพร้อมเขย่าแขนของลู่ฮานที่นั่งอยู่ข้างๆ
“คือ...อีกไม่กี่วันฉันต้องไปเรียนต่อเมืองนอก ฉันเริ่มสนใจทางด้านกีฬามากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะบอลหรือบาส พ่อแม่ของฉันก็สนับสนุนฉันเป็นอย่างดี ท่านเลยจะส่งฉันให้ไปเรียนต่อเมืองนอกไปอยู่กับญาติ”
มินซอกที่ได้ยินแบบนั้นหยุดเขย่าแขนลู่ฮานทันที ก่อนจะค่อยๆ เอามือออกพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลลงมา ลู่ฮานได้แต่ก้มหน้าลงเพราะไม่อยากเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของมินซอก
“ลู่ฮานไม่ไปไม่ได้หรอ ไหนบอกจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปไง!”
“ถึงฉันจะไปเมืองนอกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันนี่มินซอก”
“ไม่ มันไม่ใช่!”
มินซอกลุกขึ้นก่อนเสียงปิดประตู และเสียงลู่ฮานที่ร้องเรียกมินซอกจะดังขึ้น มินซอกวิ่งออกจากบ้านของลู่ฮานอย่างรวดเร็วเพื่อกลับบ้านของเขา มินซอกวิ่งปาดน้ำตาอย่างลวกๆ พร้อมกัดริมฝีปากแน่ ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องนอนของตัวเองไป
“ฮึก...ลู่ฮาน...”
มินซอกเอาใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของตัวเองซุกไปที่หมอนของเขาก่อนจะร้องไห้ออกมาทั้งอย่างนั้น
หนึ่งอาทิตย์ถัดมา
มินซอกได้แต่แอบมองลู่ฮานที่กำลังเก็บของขึ้นรถอยู่อย่างนั้น มินซอกเป็นแบบนี้มาหลายวันแม้ว่าลู่ฮานจะมาหาที่บ้านมินซอกก็ไม่ยอมออกไป แต่มินซอกจะคอยมาแอบมองลู่ฮานอยู่เสมอ
“เสร็จรึยังลู่ฮาน อย่าให้พ่อรอนานสิ”
เสียงแม่ของลู่ฮานที่ยืนรออยู่หน้าบ้านพูดขึ้นก่อนเขาจะวิ่งออกมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ มินซอกมองตามลู่ฮานที่เก็บกระเป๋าขึ้นรถของเขาก่อนจะขึ้นไปบนรถ มินซอกมองรถคันที่ลู่ฮานขึ้นไปพร้อมน้ำตาที่กำลังไหลลงมา
มินซอกหันหลังไปเพื่อจะเดินกลับบ้านทั้งน้ำตา แต่อยู่ๆ ก็มีมือของใครสักคนจับเขาไว้ทำให้เขาต้องหันไป
“ลู่ฮาน...ลู่ฮานรู้ได้ยังไง”
ใบหน้าของเด็กผู้ชายตัวเล็กเต็มไปด้วยความสงสัยและตกตะลึงไปพร้อมๆ กัน
“รอฉันกลับมานะมินซอก...เราต้องได้เล่นด้วยกันอีกแน่ฉันสัญญา!”
ลู่ฮานยิ้มให้มินซอกที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะใช้มือของตัวเองปาดน้ำตาให้กับเด็กน้อยขี้แย
“ลู่ฮานสัญญากับผมแล้วนะ”
มินซอกเลิกร้องไห้แล้วแล้วก็ยิ้มให้กับคนตรงหน้าของเขาก่อนที่ลู่ฮานจะเอามือลูบหัวมินซอกสองสามทีแล้วจึงวิ่งกลับรถไป
มินซอกมองตามรถที่ลู่ฮานขึ้นไปด้วยรอยยิ้มที่หวังว่าสักวันเขากับลู่ฮานคงจะได้เล่นด้วยกันอีก มินซอกคิดว่าถ้าถึงวันนั้นคงจะสนุกมากแน่ๆ...
__________________________________________________________________________________________________
ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่อัพช้า อัพทีละนิด อัพแบบค้างๆ คาๆ =....=
พอดีว่าอยู่ๆ นิยายที่แต่งมาทั้งหมดก็หายไปน่ะค่ะ เลยพยายามคิดบทและพล็อตใหม่ของแต่ละตอนอยู่
ไรท์จะพยายามอัพให้มากขึ้นเพื่อคนอ่านทุกคนนะค่ะ >3<!!
ความคิดเห็น