คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [LuMiN] Love is not Allowed ... Specail [Chrismas Day]
คุณเคยรอคอยสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างใจจดใจจ่อบ้างมั้ย?
ตอนนี้ผมก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน ช่วงเวลาที่วิเศษในวันที่แสนพิเศษ
'Christmas Day'
.................................................................................
“ขะ...ขยับอีกหน่อยสิ...”
เสียงของผมดังขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างสูงทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ
“ฉันก็พยายามอยู่นี่ไง...ว่าแต่นายน่ะ ทำให้มันเร็วๆ หน่อยได้มั้ย ฉัน...ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ แฮ่กๆ...”
เสียงลมหายใจของร่างสูงเริ่มถี่และแรงขึ้นเรื่อยๆ
“นายก็อยู่นิ่งๆ สิ! ผมจะได้เอาดาวไปประดับยอดสุดของต้นคริสมาสต์ซะที!”
ผมโวยวายให้กับลู่ฮานที่ตอนนี้ตัวผมกำลังขี่คอเขาอยู่เพื่อที่จะประดับต้นคริสมาสต์ในขั้นตอนสุดท้ายในการตกแต่ง
“จะถึงแล้ว! อีกนิดเดียววว!”
ผมบอกเป็นสัญญาณเพื่อให้อีกฝ่ายเขย่งเท้าขึ้น ก่อนที่ผมจะวางดาวที่เป็นเครื่องประดับชิ้นสุดท้ายไว้บนสุดของต้นคริสมาสต์
“เสร็จแล้ว! วะ เหวอ!”
ผมที่กำลังดีใจจึงเผลอเอนตัวไปด้านหลังทำให้ผมกับลู่ฮานเสียหลักล้มลงไปนอนกองกับพื้นทั้งคู่ ผมที่หลับตาอยู่เพราะความกลัวค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะมองไปที่ร่างสูงที่ใช้ตัวของตัวเองกันผมไว้ไม่ให้กระแทกกับพื้นพร้อมอ้อมแขนที่กอดผมอยู่แน่น
“ละ ลู่ฮาน!”
ผมรีบลุกออกจากร่างสูงอย่างรวดเร็วพร้อมพยุงตัวร่างสูงขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนของผมเอง
“แค่ข้อมือเคล็ดนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นอะไรมาก...”
เสียงของร่างสูงชะงักไปเพราะผมที่โผลงเข้ากอดร่างสูงอย่างเป็นห่วง
“ดีจริงๆ ที่ไม่เป็นอะไรมาก”
ผมพูดขึ้นเพราะความลืมตัว ทำให้ร่างสูงต้องใช้มือของเขาลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน เพื่อปลอบผมแทนที่จะเป็นตัวผมที่ปลอบลู่ฮาน
“อ๊ะ!”
ผมที่ถูกสัมผัสด้วยมือที่อบอุ่นของร่างสูงรีบผละตัวออกทันที เพราะสติที่กลับคืนมาอย่างสมบูรณ์ พร้อมสีหน้าแดงก่ำชวนให้หลบสายตาของลู่ฮานที่มองมา
“ผะ ผมไปช่วยแม่จัดโต๊ะดีกว่า”
ผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น เมื่อแน่ใจแล้วว่าพ้นสายตาของร่างสูงแล้วผมจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก่อนจะใช้มือจับไปที่หัวใจที่กำลังเต้นแรง...
-Luhan-
ผมมองที่ร่างเล็กที่วิ่งออกจากห้องไปด้วยท่าทางเขินอาย ก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวยาว เพื่อพักผ่อนจากการตกแต่งต้นคริสมาสต์ที่แสนลำบากกับมินซอก
ผมที่ออกไปเดินเล่นข้างนอกแล้วเจอคุณแม่ของมินซอกโดยบังเอิญได้ถูกชวนให้มาจัดงานคริสมาสต์ด้วยกัน เพราะพ่อกับแม่ของผมทำงานกันอยู่ที่ต่างประเทศ หนึ่งหรือสองปีพวกท่านจะกลับมาสักครั้ง ทำให้ในช่วงงานเทศกาลแบบนี้ผมเลยต้องอยู่คนเดียวเป็นประจำ
ผมที่เริ่มรู้สึกหายเหนื่อยแล้วจึงลุกเดินไปที่ห้องครัว ที่ที่มีครอบครัวของมินซอกอยู่ ผมค่อยๆ เปิดประตูเข้าก่อนจะพบกับโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารมื้อพิเศษ ที่ผมไม่สามารถทำเองได้
“ลู่จังมาพอดีเลย แม่ทำอาหารเสร็จพอดีมากินด้วยกันนะ”
แม่ของมินซอกพูดขึ้นก่อนจะนั่งลงในที่ของตัวเอง บางครั้งผมก็สงสัยเหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้อยู่แค่ในห้องครัวรึเปล่า? เพราะมาที่นี่กี่ครั้ง ผมก็จะเห็นแม่ของมินซอกอยู่แค่ในห้องครัวเท่านั้น
“จริงสิ! วันนี้พ่อก็อาจจะยังไม่กลับนะ เห็นว่ามีงานใหญ่เข้ามาน่ะ”
เมื่อแม่ของมินซอกพูดกับผมเสร็จก็หันไปคุยกับมินซอกที่นั่งอยู่ข้างๆ ผม
“รู้แล้วล่ะครับ กินข้าวกันเถอะครับ น่ากินทั้งนั้นเลย!”
ผมมองไปที่มินซอกที่กำลังยิ้มอยู่ ผมที่เป็นเพื่อนกับเขามาตั้งแต่เด็กรู้ดีว่ายิ้มนั้นมันก็แค่กลบเกลื่อนความเศร้าเท่านั้น พ่อของมินซอกก็เหมือนกับพ่อแม่ของผมที่เป็นพวกบ้างานมากๆ
ตอนเด็กๆ พวกเรามักจะมาฉลองด้วยกันเป็นประจำ เหมือนกับวันนี้ที่ผมได้มาฉลองวันคริสมาสต์กับมินซอกอีกครั้ง...
-Minseok-
“อิ่มแล้วล่ะครับ”
ผมพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มกินต่อไม่ไหว
“กินนิดเดียวเองนะจ๊ะ ลูกอิ่มจริงๆ หรอ”
แม่ของผมถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามันผิดปกติ ก่อนที่ผมจะพยักหน้าตอบพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ และเดินออกไปจากห้องครัว ผมเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง แล้วทิ้งตัวผมลงเตียงกว้าง ผมมองไปที่เพดานสีขาวที่ชวนให้คิดอะไรหลายๆ เรื่อง...รวมถึงเรื่องของพ่อของพ่อด้วย...
แอร๊ด…
เสียงประตูดังขึ้นเรียกร้องความสนใจของผมให้หันไปเพื่อเจอกับลู่ฮานที่กำลังเดินลงมานั่งที่ปลายเตียงของผม
“ผมไม่ได้อนุญาตให้นายเข้ามาซะหน่อย”
ผมที่ยังคงนอนอยู่พูดขึ้นโดยที่สายตาของผมกำลังมองเพดานสีขาวนั้นอยู่
“นายยังไม่ชินอีกหรอ?”
ลู่ฮานที่นั่งอยู่ปลายเตียงพูดขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ
“เรื่องนายน่ะหรอ? ก็เริ่มชินแล้วนะ”
“ฉันหมายถึงเรื่องพ่อของนาย”
“พ่อของผม? ทำไมหรอ? แล้วชินอะไรผมไม่เข้าใจ?”
ผมลุกขึ้นนั่งเพื่อที่จะได้คุยกับคนตรงหน้าได้สะดวกมากขึ้น พร้อมเลิกคิ้วเพราะความสงสัย
“นายอย่าทำมาเป็นไม่รู้เรื่องนะมินซอก”
เมื่อลู่ฮานพูดจบดวงตาของผมก็เบิกกว้างทันที นี่มันเป็นแค่การแกล้งเล่นหรือว่าเขาพูดมันออกมาจริงๆ กันแน่นะ?
“ผะ ผมชื่อซิ่วหมินนะ!”
“นายอย่ามากลบเกลื่อนเลย แม่นายก็เรียกนายออกจะบ่อย แล้วอีกอย่างฉันก็รู้มันมานานแล้ว”
ผมมองไปที่สีหน้าที่จริงจังของลู่ฮานก่อนจะหลบสายตาของคนตรงหน้า ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่าตัวเองควรจะรู้สึกยังไงดี ดีใจที่ลู่ฮานรู้ความจริง หรือว่าผิดหวังที่ตัวเองไม่เคยหลอกเขาได้สักครั้งกันนะ
“มินซอก...”
“รู้แล้วยังไงล่ะเจ้าบ้า! นายน่ะไม่ต้องมาพูดเลยนะ แกล้งผมมาตลอดเลยนี่”
“หา? นายยังจะพูดแบบนี้ได้อีกหรอ หลอกให้ฉันตามหานายซะทั่วยังจะพูดแบบนี้อีก”
ผมถึงกับชะงักไปเมื่อลู่ฮานพูดจบ มันก็ถูกอย่างที่เขาว่า ผมที่เป็นฝ่ายหลอกเขาก่อน แต่กลับใจไม่ดีซะเอง นี่มันใช้ไม่ได้เลยจริงๆ นะ...
“เฮ้อ อย่าหลอกฉันอีกนะ”
ลู่ฮานพูดขึ้นพร้อมขยับเข้ามานั่งใกล้ตัวผมแล้วโอบกอดผมไว้ช้าๆ
“อะไรกันล่ะ ผมกำลังกลุ้มใจเรื่องคุณพ่ออยู่นะ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องกันจะได้มั้ย”
ผมที่พูดเหมือนคัดค้านการกระทำของร่างสูง กลับขย่ำเสื้อของร่างสูงแน่นก่อนจะซุกหน้าลงไปที่อกกว้าง
“คำพูดกับการกระทำของนายมันกลับกันเลยไม่ใช่รึไง?”
“ไม่รู้ล่ะ นายผิดเองนี่ที่เข้ามากอดผมไว้ นายต้องรับฟังผมพูดทั้งอย่างนี้”
ผมที่ทำเป็นไม่รู้ไม่สนอะไร ถูกลู่ฮานยกคางขึ้นอีกครั้ง ทำให้ตอนนี้หน้าของผมกับลู่ฮานอยู่ห่างกันไม่เกินสิบเซนฯ คงเป็นเพราะว่าลู่ฮานกำลังโอบกอดผมไว้อยู่ และผมที่ไม่คิดจะผละออกไป ผมเลยสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของร่างสูงอยู่ และผมก็คิดว่าเขาก็คงรู้ถึงหัวใจของผมเช่นกัน
“นายทำถึงขนาดนี้ใครมันจะไปทนฟังได้ล่ะ งี่เง่า...”
เมื่อพูดจบลู่ฮานก็ประกบริมฝีปากของตัวเองลงมาอย่างอ่อนโยน และมันก็ค่อยๆรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะรู้สึกถึงลิ้นร้อนของร่างสูงที่ดันเข้ามาในโพรงปากของผม มือที่เคยโอบกอดตัวผมไว้ก็เริ่มซุกไซร้เข้ามาภายในเสื้อตัวบาง ทำให้ความต้องการของตัวผมเพิ่มมากขึ้นเช่นกัน ผมเลยใช้ลิ้นของตัวเองตอบสนองกับลิ้นของร่างสูงอย่างกระหาย
“อือ...”
ผมรีบผละริมฝีปากออกทันทีก่อนจะใช้มือปิดปากของตัวเองไว้เพราะความเขินอายกับเสียงที่ออกจากเมื่อกี๊...นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย น่าอายที่สุด
“ปิดปากทำไมล่ะ?”
“ก็เสียงนั้น...มันน่าอายออกนี่...”
ผมพูดโดยไม่สบตากับลู่ฮาน แต่ก็พอรู้ว่าเขากำลังหัวเราะอยู่
“ไม่เห็นจะน่าอายเลย ฉันชอบมันนะ ถ้ามันเป็นเสียงของนาย”
ผมรีบหันไปมองลู่ฮานทันทีเมื่อเขาพูดจบ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรตอบริมฝีปากของลู่ฮานก็ปิดปากผมเอาไว้อีกครั้ง ผมปฏิเสธรสจูบและสัมผัสของลู่ฮานไม่ได้เลยจริงๆ...
__________________________________________________________________________________________________
จบแล้ววว! ขอโทษจริงๆ นะค่ะที่อัพช้า การบ้านก่อนปีใหม่นี่มันเยอะจริงๆ ค่ะ
แล้วก็ -โปรดอ่านด้วยนะค่ะ!-
''ที่ไรต์เคยบอกว่าจะมี Specail ของแต่ละคู่ ไรต์จะขอเปลี่ยนเป็น ฟิคของแต่ละคู่เลยนะค่ะ
ตอนนี้ก็ได้พล็อตเรื่องใหม่เรียบร้อยแล้ว ยังไม่ขอบอกนะค่ะว่าจะเป็นคู่ของใคร''
ยังไงก็ช่วยติดตามรอเรื่องถัดไปด้วยนะค่ะ (หลังจากเรื่องนี้จบน่ะค่ะ)
ขอบคุณทุกคนด้วยนะค่ะที่เข้ามาสนับสนุนไรต์กันนะค่ะ ไรต์ซาบซึ้งสุดเลยค่ะ T^T //แอบเวอร์เบาๆ ฮ่าๆๆ
ความคิดเห็น