คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 11
“ผมไปก่อนนะครับ!” ผมบอกแม่ของผมที่ออกมาส่งผมหน้าบ้าน
“วันนี้ก็ฝากมินซอกด้วยนะลู่จัง”
“ครับแม่”
แน่นอนว่าที่แม่ออกมาส่งถึงหน้าบ้านไม่ใช่เพราะผมไปโรงเรียนคนเดียวแน่ ก็เพราะลู่ฮานที่มายืนรอแต่เช้า ทำให้ตัวผมที่กำลังนอนสบายอยู่ต้องรีบลุกออกมาเพราะเสียงของแม่
เมื่อบอกลาคุณแม่ของผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมกับลู่ฮานก็เดินไปโรงเรียนกันสองคนเหมือนทุกๆ วัน ผมที่เดินไปหาวไป จึงเรียกสายตาความเป็นห่วงจากร่างสูงได้ดี
“นี่นาย นอนกี่ทุ่มกันเนี่ย เห็นหาวทุกสิบวิเลยนะ”
“ผมนอนเที่ยงคืนน่ะ มัวแต่นั่งทำการบ้านอยู่”
“สมน้ำหน้า วันหยุดเอาแต่เล่นนี่ ฉันยังแบ่งเวลาได้เลย”
ลู่ฮานที่เดินอยู่ข้างๆ ผมเริ่มบ่นยาว ทำให้ผมต้องทำเป็นหูทวนลมไป แต่เหมือนร่างสูงจะรู้ทันผมเลยคอยเรียกชื่อผมเป็นระยะๆ
“มินซอก!”
“อะครับๆ พอรู้ชื่อผมเข้าหน่อยละ เรียกใหญ่เลยนะ”
“เฮ้อนายนี่มันจริงๆ เลย วันนี้ฉันมีเรียนคาบพิเศษนะ ห้าม กลับ ก่อน!”
ลู่ฮานบอกผมที่เดินมาจนถึงข้างในโรงเรียน ก่อนจะย้ำไปที่คำสุดท้ายเพื่อเรียกร้องความสนใจจากผมให้มากขึ้น ผมหยุดเดินเมื่อเห็นว่าถึงหน้าตึกของตัวเองแล้ว ก่อนจะหันไปหาร่างสูงที่เดินตามมา
“แล้วถ้าผมไม่รอล่ะ?”
ลู่ฮานมองหน้าของผมอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้ามา ทำให้ตัวผมต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพราะความระแวง ก่อนที่ร่างสูงจะพูดอะไรออกมาเบาๆ
“ฉันจะไปป่วนบ้านนาย”
เมื่อพูดจบลู่ฮานก็ผละใบหน้าออกพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งมันผิดกับผมที่ตอนนี้ได้แต่รู้สึกหมั่นไส้คนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันไปละ เดี๋ยวโทรไปนะ”
ผมมองลู่ฮานที่กำลังวิ่งเข้าไปในเขตของคลาสเอสพร้อมเสียงกรี๊ดมากมายจากสาวๆ รอบๆ ทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจเพิ่มขึ้นไปอีก...ว่าแต่ผมจะไม่พอใจทำไมกันนะ!?
เมื่อไม่เห็นวี่แววของร่างสูงแล้วผมจึงเดินขึ้นห้องของผมที่ตอนนี้เพื่อนๆ น่าจะมากันเกือบหมดแล้ว เมื่อเดินมาเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่พุ่งเข้ามาหาตัวผมอย่างเห็นได้ชัด
เหล่านักเรียนหญิงมากมายต่างมองผมด้วยท่าทางแปลกๆ ทำให้ผมต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว เพื่อไปถามเพื่อนในห้องว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมรึเปล่า?
ครืด!
เสียงเปิดประตูอย่างรนๆ ของผม ทำให้เพื่อนครึ่งห้องหันมามองเป็นตาเดียวกันทันที
“มินซอก!”
จงอินที่อยู่ๆ ก็ตะโกนเรียกชื่อผมขึ้น ทำให้สายตาของเพื่อนๆ ที่เคยมองผมครึ่งห้อง ในตอนนี้ได้หันมาทั้งหมดแล้ว...ขอบคุณนะเพื่อน นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย T^T
“มากับฉันที ฉันมีเรื่องอยากจะถามนาย”
“ผมก็มีเรื่องอยากจะถามเหมือนกัน”
จงอินเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะจับที่ข้อมือของผมเพื่อจะพาผมไปที่ไหนสักที่ ที่ที่เป็นส่วนตัวมากกว่านี้ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกสับสนมากขึ้น ผมกับจงอินเดินผ่านสายตามากมายจนมาถึงดาดฟ้าของโรงเรียน
“นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ ผมงงไปหมดแล้ว”
“ฉันสิที่ต้องถามว่าเรื่องอะไรทำไมนายถึงไปอยู่กับลู่ฮาน!? ทำไมพวกนายสองคนถึงไปที่สวนสนุกกันแค่สองคน ทั้งๆ ที่ฉันบอกไปแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับหมอนั่น!”
จงอินที่รัวคำถามใส่ผมทำให้ผมรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่าตกใจกับคำถามมากมายพวกนั้น แต่ผมตกใจตรงที่ว่าเขารู้เกี่ยวกับมันได้ยังไง
“นะ นายรู้ได้ยังไง?”
“มินซอก! นายมันไม่ระวังตัว! ดูนี่ซะ จะได้รู้ว่าฉันรู้ได้ยังไง!!”
จงอินพูดพร้อมกับยื่นสมาทโฟนมาให้ผมอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้ผมต้องก้มลงดูสิ่งที่จงอินยื่นมาให้ แต่สิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ใบหน้าของผมซีดทันที
“นี่มันอะไรกัน!?”
ผมมองสิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอสมาทโฟนของจงอิน ที่มีรูปผู้ชายสองคนนั่งซบไหล่กันอยู่ และเล่นเครื่องๆ มากมายด้วยกัน แน่นอนว่าหนึ่งในเครื่องเล่นนั้นมีชิงช้าสวรรค์ด้วย เมื่อดูรูปเสร็จก็ไม่ลืมที่จะอ่านคำบรรยายใต้ภาพที่ถูกพิมพ์ไว้โดยคนที่ลงรูป
‘ความสัมพันธ์นี้คืออะไรกัน? ฉันที่ไปออกเดทกับแฟนบังเอิญเจอลู่ฮานโอปป้าอยู่กับเด็กใหม่ที่พึ่งย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันแบบสองต่อสอง ในฐานะที่ฉันเป็นแฟนคลับของโอปป้า ฉันจึงสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์นี้ และแน่นอนว่าฉันจะไม่ทนดูอยู่เฉยๆ!’
ผมตะลึงกับข้อความที่ถูกพิมพ์ไว้พร้อมกับภาพพวกนั้น แต่มันก็ยังไม่เท่ากับการที่รูปนี้ถูกแชร์ไปเรื่อยๆ แน่นอนว่ามันไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลย!
“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!”
ผมที่ตอนนี้อารมณ์เริ่มไม่คงที่ ทำให้จงอินต้องหยิบโทรศัพท์ของเขาคืนไปเพราะกลัวว่าผมจะปามันทิ้งเพื่อระบายอารมณ์
“ฉันสิที่ต้องถาม ไม่ใช่นาย! ฉันขอเตือนไว้เลยนะ ว่าอย่าไปไหนมาไหนตามลำพัง”
“นายพูดเหมือนมันเคยเกิดขึ้นอย่างนั้นละ”
“ก็มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วไง!!”
คำพูดของผมเหมือนสะกิดอารมณ์ร้อนของจงอินให้เพิ่มมากขึ้น ก่อนที่เขาจะโวยวายอย่างลืมตัว ผมสะดุ้งเฮือกให้กับท่าทางของคนตรงหน้า ทำให้จงอินในตอนนี้ได้แต่สงบใจลง และเบี้ยงหน้าหนีผมเท่านั้น
ความเงียบเริ่มปกคลุมพวกเราทั้งสองคน ก่อนที่เสียงที่บอกว่าเวลาเรียนคาบแรกได้เริ่มขึ้นแล้วดังขึ้น ทำให้สติของพวกเรากลับคืนมา
“ไปกันได้แล้ว”
จงอินพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่สนใจว่าผมจะตามไปหรือไม่ เสียงกระแทกประตูดังขึ้น ทำให้ผมต้องยืนอยู่เฉยๆ เท่านั้น ผมที่ตอนนี้อยู่กับตัวเองเพียงลำพังจึงทรุดตัวลงนอนกับพื้นปูนบนชั้นดาดฟ้าอย่างไร้เรี่ยวแรง เรื่องที่แสนวุ่นวายกำลังจะเริ่มขึ้น...
ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาจากการพักผ่อน ก่อนจะหยิบสมาทโฟนของตัวเองขึ้นมาดูเวลาและตารางเรียนในคาบต่อไป
ตอนนี้ก็เกือบๆ เที่ยงแล้ว นี่ผมโดดคาบเช้าทั้งหมดเลยหรอเนี่ย? ผมคิดว่าผมนอนหลับไปแค่สิบกว่านาทีซะอีก…แค่เรื่องนี้ทำให้ผมต้องเหนื่อยและอ่อนล้าขนาดนี้เลยงั้นหรอ...ผมควรทำยังไงดีนะ
ผมค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นก่อนจะเดินไปที่ห้องเรียนของตัวเอง แน่นอนว่าสายตาแถบทุกคู่ยังคงจับจ้องมาที่ผม เสียงซุบซิบพร้อมหน้าตาที่มองโทรศัพท์ของตัวเองกับหน้าของผมสลับกันในตอนนี้ ทำให้ตัวของผมรู้สึกหวั่นพอสมควร
“มินซอก! นายหายไปไหนมา!?”
เซฮุนที่เดินออกมาจากห้องเป็นคนแรกรีบวิ่งมาหาผมที่กำลังจะเดินเข้าห้อง ทำให้คนอื่นๆ ที่เดินตามมาต่างพากันตกใจและวิ่งมาหาผมด้วยเช่นกัน
“ฉันนึกว่านายจะเป็นอะไรไปแล้วซะอีก!”
จงแดพูดขึ้นพร้อมหน้าตาที่ตื่นตกใจ
“ผมไปนอนพักผ่อนนิดหน่อยน่ะ ตื่นมาอีกทีก็เกือบเที่ยงแล้ว”
“งั้นพวกเราไปกินข้าวกันเถอะ คาบบ่ายมีพละด้วย ต้องเติมพลังให้เยอะๆ เลยนะ!”
จงแดที่เห็นว่าผมปลอดภัยดีจึงเปลี่ยนเรื่องมาเป็นเรื่องกินแทน ทำให้พวกเราทั้งหมดเดินไปที่โรงอาหารกันโดยไม่สนสายตาที่อยู่รอบข้าง ถึงแม้ใครจะมองด้วยสายตาแบบไหน แต่ถ้าผมยังมี เซฮุน จงอิน จงแด คริส และเทา ผมก็รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่สุดแล้ว
-@ โรงยิม-
“โอ๊ยเหนื่อยจริงๆ เลย”
เทาที่ตอนนี้ตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ผมที่นั่งอยู่บนพื้น ตามด้วยเซฮุนที่เดินมานั่งพิงไหล่ของผมอย่างอ่อนแรง
“พละคาบสุดท้ายนี่ก็ดีนะ เรียนเสร็จจะได้รีบกลับบ้านไปอาบน้ำเลย”
เซฮุนพูดขึ้นพร้อมเอาแขนของตัวเองมาเกี่ยวกับแขนของผม
“นั้นสินะ ผมไปล้างหน้าก่อนดีกว่าไม่ไหวละ”
เทาลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากโรงยิม เพื่อออกไปล้างหน้าที่ก๊อกน้ำใกล้ๆ ก่อนที่เซฮุนจะตามออกไป ทิ้งให้ผมนั่งอยู่คนเดียว
สายตาเริ่มซุกซนมองนู้นนี่ไปทั่ว ก่อนจะหยุดที่จงอิน คริส และจงแดที่กำลังเล่นบาสอยู่อย่างสนุกสนาน จงแดที่เริ่มหมดแรงแล้วจึงนั่งลงอยู่ในจุดที่ตัวเองยืนอยู่โดยไม่สนใจว่าเพื่อนอีกสองคนจะวิ่งมาเหยียบเขาหรือไม่
เวลาแห่งความสนุกมักหมดเร็วเสมอ เสียงที่บ่งบอกว่าตอนนี้เลิกเรียนแล้วดังขึ้นทำให้เพื่อนๆ ที่กำลังเล่นกันอยู่ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าของตัวเองก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากโรงยิม
แต่ผมไม่คิดจะออกไปตามคนอื่นหรอกนะ เพราะวันนี้ผมเป็นเวรเก็บอุปกรณ์เลยต้องนั่งอยู่จนกว่าคนอื่นๆ จะออกไป
“รีบๆ เก็บแล้วรีบๆ ไปกันเถอะ ฉันอยากอาบน้ำจะแย่”
คริสเดินมาก่อนจะโยนลูกบาสที่ใช้เล่นเมื่อสักครู่มาให้ผมที่นั่งอยู่...ดีนะที่ผมมองเขาอยู่ไม่งั้น ผมอาจจะโดนลูกบาสอัดหน้าไปแล้วก็ได้
“พวกนายไปก่อนเลย ผมต้องรอเพื่อนอีก”
“เพื่อน? เพื่อนของนายคงไม่ใช่ลู่ฮานคลาสเอสหรอกใช่ม่ะ?”
จงอินที่เดินมาพร้อมกับคริสถามผมกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“มะ ไม่ใช่สักหน่อย ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะรอเขานี่”
“ให้มันจริงเถอะ! ฉันบอก...”
“กลับบ้านกันเถอะ!!”
เซฮุนเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่ดูสถานการณ์ แต่ผมก็ต้องขอบคุณเขาหน่อยๆ ที่มันสามารถตัดบทพูดของจงอินได้ดีเลยทีเดียว
เมื่อเห็นว่าพูดไปตอนนี้มีแต่จะพาบรรยากาศรอบๆ เสียไปด้วยเปล่าๆ จงอินเลยเลือกที่จะเดินออกไปพร้อมเซฮุน ก่อนที่คริสกับเทาจะเดินตามออกไปด้วยเช่นกัน
ผมลุกขึ้นอย่างหน่ายๆ ก่อนจะก้มลงเก็บลูกบาสใส่ตะข่ายทีละลูก พร้อมกับอุปกรณ์อื่นๆ ที่อาจารย์เอาออกมา
“เดี๋ยวฉันช่วยนะ”
จงแดพูดขึ้นก่อนจะช่วยหยิบจับอุปกรณ์ต่างๆ ขึ้นมา
“ไม่ต้องหรอก นายกลับไปเถอะ วันนี้เวรผม ผมทำเองได้”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ กลับไปเถอะ ไม่งั้นผมจะคิดซะว่านายคือตัวเกะกะนะ”
คำพูดของผมทำให้จงแดยืนนิ่งอยู่สักพักก่อนจะวางอุปกรณ์ที่อยู่ในมือกองให้อยู่ที่เดียวกัน แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองเดินออกไปจากโรงยิม
ผมเดินเก็บลูกบาสสักพักก่อนจะเดินเอาของทั้งหมดไปเก็บที่ห้องเก็บอุปกรณ์ที่อยู่ภายในโรงยิม
ตุบ!
เสียงของลูกบาสเกือบสิบลูกที่อยู่ในตะข่ายถูกวางลงภายในห้อง ก่อนที่ผมจะปาดเหงื่อที่ไหลลงมาตามไรผมของตัวเอง
ปัง!
ยังไม่ทันที่จะหายเหนื่อยกาย เรื่องที่ชวนให้เหนื่อยใจก็เพิ่มเข้ามาอีกเรื่อง ประตูห้องเก็บอุปกรณ์ถูกปิดลงด้วยแรงกระแทกอย่างแรง ทำให้ผมต้องรีบวิ่งไปเลื่อนบานประตูที่ถูกปิดไว้ แต่จะทำยังไงมันก็ไม่เปิด
“บ้าเอ๊ย! มีใครอยู่ข้างนอกบ้างมั้ยครับ เปิดประตูที!!”
มือเล็กๆ ของผมระดมทุบไปที่บานประตูเลื่อนที่อยู่ตรงหน้า แต่สิ่งที่ได้กลับมามีแต่ความเงียบงันก็เท่านั้นเอง...
__________________________________________________________________________________________________
แอบมีโมเม้นฮุนหมินเบาๆ อย่ากระทืบไรท์เลยนะค่ะ ฮ่าๆๆ
อาทิตย์นี้ไรท์อาจหายเงียบไปบ้างนะค่ะ พอดีมีสอบน่ะค่ะ แต่สอบเสร็จไรท์จะมาอัพต่อให้ลีดชื่นใจแน่นอน
ไม่เกินวันศุกร์นี้แน่ๆ ค่ะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น