คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 9
ผมมองนาฬิกาที่ถูกแขวนไว้ตรงผนังของห้องครัว ตอนนี้เป็นเวลาเกือบๆ หนึ่งทุ่มแล้ว ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะมองไปทางแม่ของผมกับลู่ฮานที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
“ฮ่าๆ ลู่จังนี่ตลกจังเลยนะ แม่ละช๊อบชอบ”
“ครับ ถ้าคุณน้าพอใจผมก็ดีใจแล้วครับ”
“แหม่ ลู่จังนี่เรียกแม่ก็ได้นะ ฮ่าๆ”
ผมมองทั้งสองคนคุยกันอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเบี่ยงหน้าไปทางอื่นและลุกขึ้นเก็บจานข้าวของตัวเองไปไว้ในอ่างที่อยู่ไม่ไกลกับโต๊ะกินข้าวมากนัก
“นี่ทุ่มกว่าๆ แล้วนี่ ลู่จังบ้านอยู่ตรงไหนหรอลูก? ถ้าอยู่ไกลก็นอนค้างที่นี่ได้นะ”
“แม่!!”
ผมหันหน้ามาหาแม่ทันทีเมื่อได้ยินแม่พูดแบบนั้น ก่อนจะสังเกตเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของลู่ฮานที่หันมามองผม...ผมจะบ้าตายแล้วนะ T^T
“อะไรกันมินซอก เขาเป็นเพื่อนลูกนะ ว่าไงลู่จังค้างที่บ้านแม่ก่อนมั้ย?”
แม่ของผมหันไปสนใจลู่ฮานอีกครั้งเมื่อพูดกับผมเสร็จ ทิ้งให้ผมยืนทำหน้ามู่อยู่คนเดียว
“ผมเกรงใจแม่น่ะครับ บ้านผมก็แค่สามสิบกว่ากิโลเอง ผมเดินไปไหวนะครับ”
ผมมองไปที่ลู่ฮานที่กำลังทำหน้าตาชวนน่าสงสารให้แม่ผมตายใจอยู่ ในขณะที่ผมคิดว่ามันน่าหมั่นไส้ซะเหลือเกิน สามสิบกว่ากิโลอะไรของนายบ้านนายอยู่ห่างกับผมแค่ไม่กี่หลังเองนะ!
“ตายแล้ว! ดึกขนาดนี้มันอันตรายนะ ยังไงก็ค้างที่บ้านแม่ก่อนเถอะลูก”
“แต่ว่าผม...”
“ไม่มีแต่ มินซอกไปเก็บของที่ห้องลูกให้เรียบร้อยเลยนะ คืนนี้ลู่ฮานจะนอนด้วยคืนนึงนะลูก”
แม่ของผมรีบสั่งผมที่กำลังเก็บจานของตัวเองให้เข้าที่หลังจากล้างเสร็จแล้ว
“ทำไมต้องให้มานอนห้องผมด้วยล่ะครับ!?”
เมื่อเก็บจานเข้าที่เรียบร้อยแล้วผมก็หันมาโวยวายเพื่อคัดค้านกับคำสั่งของแม่ของผมทันที ผมไม่ยอมให้ลู่ฮานเข้ามาเหยียบห้องของผมหรอกนะ แค่เข้ามาในบ้านก็มากเกินพอแล้ว
“หรือจะให้แม่ไล่คุณลูกมินซอกลงมานอนห้องรับแขกดีล่ะค่ะ?”
ผมถึงกับเถียงไม่ออกเมื่อแม่พูดแบบนั้น ทำให้ผมต้องรีบสะบัดก้นของตัวเองเดินขึ้นห้องไปจัดของอย่างไม่ค่อยพอใจ
ผมจัดของในห้องอยู่สักพักจนทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วทำให้ผมรู้สึกอยากแช่น้ำอุ่นๆ ขึ้นมา ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเองเพื่อเอาชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวของตัวเองก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ
ผมจัดการล็อกประตูห้องน้ำ แล้ววางเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวไว้ตรงอ่างล้างหน้าอย่างลวกๆ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนหมดแล้วเดินเอาไปใส่ตะกร้าที่วางไว้ใกล้ๆ
ซ่า...
เสียงน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวดังขึ้นเมื่อมันถูกเปิดออกก่อนที่ผมจะเดินไปเปิดน้ำร้อนใส่อ่างไปพลาง วันนี้ผมรู้สึกอยากใช้น้ำเปลืองเป็นพิเศษเพราะร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้ามาทั้งวัน
ผมเริ่มสระผมของตัวเองแล้วถูสบู่ไปตามเลือนร่างของตัวเองอยากสบายใจ ก่อนจะล้างฟองที่อยู่บนตัวของผมออกให้หมดและปิดฝักบัวเพื่อจะลงไปแช่น้ำอุ่นๆ
“ไม่ได้รู้สึกสบายแบบนี้มานานแล้วนะเนี่ย...”
ผมพูดกับตัวเองที่ทิ้งตัวลงนอนในอ่างน้ำร้อนก่อนจะหยิบผงฟองที่วางอยู่ใกล้ๆ อ่างอาบน้ำขึ้นมาแล้วเทมันลงไปในอ่าง ผมจัดการตีๆ น้ำจนฟองสบู่มากมายขึ้นมา ตอนนี้ผมเหมือนกับเด็กน้อยที่กำลังเล่นฟองสบู่ในอ่างน้ำอยู่เลยล่ะ...
แอร๊ด...
เสียงประตูถูกเปิดออกทำให้ผมที่กำลังมีความสุขกับฟองสบู่อยู่หยุดชะงักลงและมองคนที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความตกใจ
“นายเข้ามาได้ยังไงน่ะ!? ออกไปเลยนะ!”
ผมมองไปที่ลู่ฮานที่กำลังเดินเข้ามาแล้วเบี่ยงหน้าไปทางอื่นทันทีเพราะภาพที่ผมเห็นคือลู่ฮานที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนน้อยปกปิดส่วนล่างเอาไว้
“ก็เห็นว่านายอาบน้ำนาน แล้วฉันก็อยากจะนอนแล้วด้วย”
“ก็นอนไปก่อนสิ!”
“นายจะบ้าหรอ!? จะให้ฉันนอนทั้งๆ ที่น้ำยังไม่ได้อาบเนี่ยนะ?”
“งั้นก็อาบเร็วๆ แล้วรีบๆ ออกไปเลยนะ!”
เมื่อผมพูดจบความเงียบก็เข้ามาทันที ทำให้ผมคิดว่าลู่ฮานคงออกไปแล้ว ผมค่อยๆ หันหน้าเพื่อมองตรงประตูอย่างช้าๆ แต่ก็ต้องรีบหันกลับไปอีกรอบเพราะลู่ฮานยืนค้ำขอบอ่างอยู่ ทำให้ผมเห็นกล้ามเนื้อทั้งหมดชัดมากขึ้น
“ทำบ้าอะไรน่ะเจ้าบ้า!”
ผมตีน้ำใส่ลู่ฮานที่ยืนอยู่ทำให้คนตรงหน้าต้องถอยห่างออกไป
“อยากให้ฉันเห็นร่างของนายมากรึไง? ถึงตีฟองออกมาใส่ฉันเนี่ย?”
ทันทีที่ลู่ฮานพูดจบผมรีบหันกลับมาดูในอ่างอาบน้ำของผมทันที ฟองสบู่ที่เคยมีอยู่มากมายกลับเหลือเพียงครึ่งเดียวของอ่างอาบน้ำเท่านั้น ผมโกยฟองสบู่ทั้งหมดมาไว้ในที่ที่ตัวเองนั่งอยู่ก่อนจะนั่งเงียบเรียบร้อยด้วยใบหน้าที่เป็นสีแดงก่ำอยู่อย่างนั้น
“บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่เอาผ้าขนหนูออกหรอก ไม่ต้องเสียดายนะ ฮ่าๆ”
ลู่ฮานพูดพร้อมเปิดน้ำฝักบัวอาบอย่างสบายใจ ปล่อยให้ผมนั่งโอบฟองสบู่ไว้อย่างหวาดระแวงอยู่อย่างนั้น
นี่มันแย่ที่สุดเลย T^T
ผมนั่งเรียบร้อยอยู่นานจนเริ่มรู้สึกอึดอัด ผมเหลือบไปมองลู่ฮานที่กำลังยืนล้างฟองสบู่ออกจากร่างของเขา ทำให้เห็นผิวที่ขาวเนียนชัดเจนขึ้น ผมรีบหันหน้ากลับทันทีเมื่อรู้สึกถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรง
เสียงปิดฝักบัวดังขึ้นก่อนเสียงน้ำจะค่อยๆ หายไป ทำให้ผมต้องหันหน้าเข้ากำแพงห้องน้ำ เพราะกลัวว่าลู่ฮานจะโผล่มาตรงหน้าผม
“ฉันไปแล้วนะ”
“ออกไปซะทีเถอะเจ้าบ้า!”
ผมรีบพูดไล่คนที่ยืนอยู่ข้างหลังก่อนจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆ บริเวณต้นคอของผม ผมรีบหันไปหาลู่ฮานที่ตอนนี้หน้าของผมกับเขาอยู่ไม่เกินห้าเซนเท่านั้น
“อย่าลืมซ้อมประตูห้องน้ำล่ะ เพราะมันเสียแล้วฉันถึงเข้ามาได้”
เมื่อลู่ฮานพูดจบตาของผมก็เบิกกว้างทันทีก่อนจะหันไปทางประตูที่ถูกเปิดไว้นิดหน่อย พร้อมร่างสูงที่กำลังเดินออกไปจากห้องน้ำ
“อ๋อใช่...ฉันยืมชุดนอนนายด้วยนะ ขอบคุณครับ”
ลู่ฮานหันมายิ้มให้ผมก่อนปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจเสียงตะโกนว่าให้เขาเลยแม้แต่น้อย ผมไม่อยากจะคิดสภาพตอนที่ผมกับเขาต้องนอนอยู่ในห้องเดียวกันเลย เพราะผมคงจะเผลอฆ่าเขาทิ้งแน่ๆ
เมื่อแช่น้ำจนสบายใจแล้ว ผมก็จัดการล้างฟองสบู่ออกจากร่างของผมแล้วใส่เสื้อผ้าที่ตัวเองเตรียมไว้ก่อนแล้ว ชุดนอนสีฟ้าลายหมีน้อยแสนน่ารักถูกผมเอามาสวมใส่เรียบร้อยก่อนผมจะเดินออกจากห้องน้ำและตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองอย่างสบายตัว
“ช้ามากเลยนะนาย ชุดนั้นน่ารักดีนะ”
ผมถึงกับชะงักทันทีเมื่อเปิดประตูห้องของตัวเอง ผมมองไปที่ลู่ฮานที่ใส่ชุดนอนสีน้ำตาลลายจุดของผมพร้อมนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ตอนผมเลือกชุดนอนผมลืมไปเลยว่าลู่ฮานต้องอยู่กับผมทั้งคืน นี่ผมกำลังทำร้ายตัวเองอยู่สินะ!
“แล้วนายไปนอนอะไรบนเตียงของผมน่ะ! ผมจัดของให้นายเอาที่นอนมาไว้ตรงพื้นแล้วนะ!”
หลังจากปิดประตูผมก็โวยวายใส่ลู่ฮานที่กำลังนอนอ่านหนังสืออย่างสบายใจทันที
“แม่นายบอกให้ฉันนอนบนเตียงนายได้ ถ้านายไม่พอใจนายก็ถามแม่นายสิ”
ลู่ฮานหันมายิ้มให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนผมจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ดูผิดปกติ หนังสือที่เขากำลังอ่านนั้นคุ้นตาผมเหลือเกิน...
“ไดอารี่ของผม!”
ผมรีบวิ่งไปหาลู่ฮานก่อนจะพยายามแย่งไดอารี่จากมือของร่างสูงมา แต่แขนของร่างสูงยาวกว่าผมมาก และความสูงที่ต่างกันกว่าสิบเซนทำให้มันเป็นเรื่องที่ยากลำบากเหลือเกินที่จะต้องมาแย่งของกับลู่ฮาน
“เอามานะ เจ้าบ้า”
“เฮ้! เดี๋ยวก็ล้มหรอก เหวอ!”
ลู่ฮานพูดไม่ทันขาดคำร่างของผมก็เสียหลักล้มลงไปบนเตียงนุ่มก่อนที่มือจะคว้านเข้ากับไดอารี่ของตัวเองที่ร่างสูงจับไว้แน่น ทำให้เขาต้องล้มตามมาด้วย ทำให้ผมต้องรีบหลับตาลงเพราะกลัวว่าไม่แขนก็ศอกของลู่ฮานจะต้องมาโดนหน้าของผม
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าผมกำลังโดนร่างของลู่ฮานคร่อมไว้อยู่ ข้อมือทั้งสองข้างถูกจับไว้ด้วยมือของร่างสูงที่ถูกยกสูงขึ้นเหนือหัว นี่มันชักจะล่อแหลมเกินไปแล้วนะ!
“ละ ลู่ฮาน นายออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ผมพูดติดๆ ขัดๆ เพราะความเขิน พร้อมเบี่ยงสายตาหนีลู่ฮานที่ตอนนี้กำลังจ้องมาที่ใบหน้าของผมอยู่อย่างไม่ละสายตา ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนใจของผมมันกำลังจะขาดเลย...
“อย่าทำแบบนี้ให้ใครเห็นเชียวนะ...”
เสียงของลู่ฮานพูดขึ้น ก่อนมันจะเรียกร้องความสนใจของผมที่กำลังสงสัยกับคำพูดของเขาให้หันไป ก่อนที่เขาจะปล่อยข้อมือของผมออกและโอบกอดร่างของผมที่นอนอยู่ทันทีก่อนจะเอาใบหน้าหล่อนั้นซุกมาที่ซอกคอของผม ทำให้ใบหน้าของผมรู้สึกร้อนมากขึ้น
“ทะ ทำอะไรน่ะ!?”
“ฉันอยากจะกอดนายอยู่อย่างนี้นานๆ นะ...”
เมื่อลู่ฮานพูดจบเขาก็ผละใบหน้าออกจากซอกคอของผมก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงมาหวังจะประกบริมฝีปากสวยเข้ากับริมฝีปากของผม ผมไม่สามารถขัดขืนได้เลย...
ก๊อกๆๆ
“มินซอก! ลู่จัง!”
เสียงเคาะประตูของแม่เรียกสติพวกเราให้กลับคืนมา ก่อนที่พวกเราทั้งสองคนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงของประตูที่ถูกเปิดออก
“ยังไม่นอนกันอีกหรอ ดึกแล้วนะจ๊ะ ถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดก็เถอะ...”
“อ๋อคือ...เรากำลังจะนอนกันน่ะครับแม่ ใช่มั้ยๆ”
ผมสะกิดลู่ฮานที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมก่อนที่เขาจะพยักหน้าตาม
“งั้นแม่ปิดไฟละนะ หลับฝันดีนะจ๊ะ”
“ครับ”
ผมกับลู่ฮานพูดขึ้นพร้อมกันก่อนที่แม่ของผมจะปิดไฟและปิดประตูห้องลง ทิ้งให้ผมกับลู่ฮานต้องนั่งอยู่ในความมืดแค่สองคน ก่อนที่ผมจะตัดสินใจหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มและนอนลงไป
“นายนอนอีกครึ่งนึงไปเลยนะ ถ้าเกิดนายทำอะไรอีกละก็ผมจะถีบนายตกเตียง!”
ผมหันไปบอกลู่ฮานที่นั่งอยู่ก่อนจะหันหน้าเข้าผนัง
“อือ...ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก ฝันดีละกัน”
ลู่ฮานพูดก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของผมอีกครึ่งนึง ถึงเขาจะบอกผมแบบนั้นผมก็นอนไม่หลับหรอกนะ!
__________________________________________________________________________________________________
จบไปอีกหนึ่งบทแล้ววว! ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ ^O^
ความคิดเห็น