คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 8
กริ๊ง!
เสียงที่บอกว่าถึงเวลากลับบ้านได้ดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงบอกทำความเคารพและเสียงพูดคุยกันของเพื่อนในห้อง
“มินซอก! กลับบ้านกันเถอะ”
จงแดเดินเข้ามาหาผมที่กำลังเก็บของอยู่
“นายกลับก่อนเลย พอดีผมมีธุระน่ะ”
“อ้าว คิดว่าจะได้กลับด้วยกันซะอีก เสียดายจัง”
จงแดทำหน้ามู่ทันทีเมื่อพูดจบพร้อมเดินออกไปจากห้อง ผมมองตามจงแดที่ออกจากห้องไปก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บของอีกครั้ง แล้วนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองสักพักเมื่อเก็บของเสร็จ
ผมมองออกไปนอกหน้าต่างและนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดตั้งแต่ผมย้ายมาที่นี่ นึกถึงเรื่องผมกับลู่ฮานตอนเด็กๆ...
ผมยังจำได้อยู่เลยว่าตอนเด็กๆ ผมกับลู่ฮานเราสนิทกันมากขนาดไหน พวกเราเคยเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน เล่าทุกอย่างให้กันฟัง พวกเรานอนด้วยกัน แล้วพวกเราก็เคยอาบน้ำด้วยกัน...
อาบน้ำด้วยกันงั้นหรอ!
ผมเอาหน้าซุกลงกับโต๊ะของตัวเองทันทีที่คิดได้แบบนั้น ทำไมหน้าของผมมันต้องรู้สึกร้อนด้วยนะ ผมกับลู่ฮานเป็นเพื่อนกันนะ!
ผมเอามือทั้งสองข้างตีแก้มของตัวเองเพื่อเรียกสติคืนมา เพราะตอนนี้สมองของผมมันเริ่มลามกขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะฟุบลงไปกับโต๊ะของตัวเอง
“ทำอะไรของนายน่ะ?”
เสียงที่คุ้นเคยทำให้ผมต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามองทันทีก่อนจะรู้สึกตกใจที่อยู่ๆ คนในความคิดก็โผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“ลู่ฮาน! นายมาได้ยังไง?”
“ก็เดินมาน่ะสิ”
ผมคิ้วขมวดทันทีเมื่อลู่ฮานพูดจบก่อนที่เขาจะเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงที่นั่งของเซฮุน
“ก็ฉันเห็นว่านายไม่ออกมาซะที ฉันเลยเดินขึ้นมาดูแล้วก็เจอนายนอนฟุบอยู่นี่แหละ”
ผมพยักหน้ารับเมื่อลู่ฮานพูดจบ ก่อนที่ความเงียบจะเริ่มเข้ามาอีกครั้งจนทำให้ผมต้องหันไปมองรอบๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกตื่นเต้นเมื่ออยู่ต่อหน้าคนคนนี้ คนที่จูบผม...
“เอิ่ม...ผมคิดว่าเรากลับบ้านกันเถอะ”
ผมลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปที่ประตูที่ถูกปิดอยู่ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่ามีมืออุ่นๆ ของลู่ฮานจับมือข้างหนึ่งของผมไว้ทำให้ผมต้องรีบหันไปหาลู่ฮานด้วยความตกใจ
“นะ นาย...ทำอะไรน่ะ?”
ผมถามโดยไม่สบตาคนตรงหน้าเพราะกลัวว่าหัวใจจะเต้นแรงมากกว่าเดิม
“นายโกรธฉันหรอ?”
“โกรธอะไรของนายน่ะ ผมปกตินะ”
ผมยังคงหลบสายตาของคนตรงหน้าโดยการมองไปที่กระดานที่อยู่หน้าห้อง
“ปกติยังไง? ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าตอนนี้นายรู้สึกยังไง”
“นายจะรู้ได้ยังไง ในเมื่อเราพึ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วัน”
“ก็เพราะนายคือ…”
จู่ๆ เสียงของลู่ฮานก็หยุดไปทำให้ผมต้องรีบหันไปมองหน้าเขาด้วยความสงสัย หัวใจเริ่มเต้นแรงอีกครั้งเพราะลางสังหรณ์แปลกๆ ลู่ฮานคงยังไม่รู้หรอกว่าผมคือมินซอกน่ะ...
“นายคือเพื่อนรักของฉันไง”
“ห๊า!?”
เมื่อลู่ฮานพูดจบผมก็เตรียมตัวที่จะโวยวายใส่เขาทันที ผมรู้สึกอารมณ์เสียมากเพราะมันผิดกับการคาดการของผมที่ผมคิดว่าเขาจะรู้ความจริงแล้ว ผมอยากจะให้เขารู้ด้วยตัวของเขาเอง ไม่ใช่ว่าให้ผมมาบอกว่าผมคือมินซอก...นี่ผมคาดหวังมากไปสินะ!
“อะไร ทำหน้าแบบนั้นทำไม?”
ลู่อานเลิกคิ้วใส่ผมที่กำลังขมวดคิ้วใส่เขาอยู่อย่างไม่พอใจ
“มันเย็นแล้วผมจะกลับบ้าน!”
ผมสะบัดข้อมือของผมออกจากมือของลู่ฮานก่อนจะหันหลังแล้วตรงไปที่ประตูอย่างเซ็งๆ
-Luhan-
ผมมองไปที่ร่างเล็กอย่างเอ็นดูก่อนจะอมยิ้มให้กับท่าทางที่ไม่พอใจนั้น ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเขาอยากให้ผมพูดคำไหนออกไป แค่ผมรู้สึกอยากแกล้งเขากลับให้เหมือนที่เขาแกล้งหลอกผมก็เท่านั้นเอง
ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังมินซอกไปแล้วจับข้อมือของร่างเล็กไว้อีกครั้ง ทำให้เขาต้องสะบัดมันออกก่อนจะหันมาแลบลิ้นใส่ผมแล้วเดินต่อไป
ถ้าตอนนี้ไม่มีคนอื่นอยู่ผมคิดว่าผมคงต้องสติแตกจูบมินซอกอีกรอบแน่ๆ ทั้งๆ ที่เขาก็น่าจะรู้ว่าท่าทางน่ารักแบบนั้นมันไม่ควรจะทำให้คนที่เคยลวนลามเขาได้เห็นมัน แต่เขาก็ยังทำให้ผมได้เห็นมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ยิ่งนานวันผมยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่ อยากจะได้ร่างเล็กมาครอบครอง อยากกอดมินซอกไว้ในอ้อมแขนของผม ผมอยากจะปกป้องเขา...
เพราะว่าผมรักเขา...รักมาตั้งแต่เด็ก...
-Minseok-
ผมเดินนำลู่ฮานมาเรื่อยๆ จนถึงบ้านของตัวเอง ผมจัดการเปิดประตูรั้วไม้ที่อยู่ระดับเดียวกับเอวของผมก่อนจะล็อกมันแล้วปล่อยให้ลู่ฮานยืนมองผมอยู่ข้างนอก
“ไม่คิดจะบอกลาเลยรึไง?”
ลู่ฮานพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มกวนๆ
“ทำไมผมต้องบอกลานายด้วย?”
“ขี้งอนจังนะ”
เมื่อลู่ฮานพูดจบผมก็ชะงักทันที...ขี้งอนงั้นหรอ?
“ผะ ผมงอนนายตรงไหน นายอย่ามาพูดมั่วนะ!”
แอร๊ด...
เสียงประตูบ้านของผมถูกเปิดออก ทำให้ผมกับลู่ฮานต้องหันไปมองเพราะความสงสัย ลู่ฮานน่าจะขอบคุณเสียงประตูนั้น เพราะถ้าไม่มีเสียงนี้ผมว่าเขาเละแน่
“อ้าวมินซอก ไม่เข้าบ้านละลูก”
“แม่!”
ผมมองไปที่แม่กับลู่ฮานสลับกันก่อนจะวิ่งไปขวางแม่เอาไว้ ถ้าแม่เห็นลู่ฮานละก็แย่แน่ๆ
“เป็นอะไรเนี่ย ดูแปลกๆ นะ ไม่สบายรึเปล่า?”
แม่ของผมเอามือมาแตะที่หน้าผากผม
“สวัสดีครับ”
จู่ๆ ลู่ฮานก็พูดขึ้นทำให้แม่ของผมดันตัวผมออกก่อนจะมองไปที่หน้าบ้านที่มีลู่ฮานยืนยิ้มหวานให้ผมกับแม่อยู่...ซวยแล้วไง!
“อ้าวเพื่อนของมินซอกนี่ มินซอกทำไมไม่ชวนเพื่อนเข้ามาล่ะ!?”
แม่พูดก่อนจะตีเข้าที่แขนของผมหนึ่งที แล้วเดินไปเปิดประตูบ้านให้ตัวต้นเหตุ ก่อนจะชวนลู่ฮานเข้ามาในบ้าน
“ออกไปเลยนะ”
ผมคิ้วขมวดใส่ลู่ฮานหลังจากที่แม่เดินเข้าไปในบ้านเพื่อทำกับข้าวเพิ่ม ก่อนจะขวางลู่ฮานไม่ให้เข้าไปข้างใน
“ยอมรับซะเถอะว่าฉันชนะ”
ลู่ฮานยักคิ้วให้ผมพร้อมกระตุกรอยยิ้มอย่างกวนๆ ก่อนจะถอดรองเท้าไว้แล้วเดินเข้าครัวไป ปล่อยให้ผมยืนแช่งเขาอยู่ข้างหลัง
ผมเดินเข้าไปในครัวอย่างเงียบๆ เพื่อดูสถานการณ์ แม่ของผมกับลู่ฮานพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ก่อนที่ลู่ฮานจะช่วยยกกับข้าวมาวางไว้บนโต๊ะ ทำให้ผมต้องเข้าไปแย่งจานกับข้าวในมือของลู่ฮานแล้วจัดการวางมันลงด้วยมือของผมเอง
“ผมจัดการเองได้น่ะ!”
ผมหันหน้าไปพูดกับลู่ฮานเบาๆ เพราะกลัวว่าถ้าแม่ได้ยินแม่จะตีแขนผมอีก
“การจัดการเองของนายคือการยืนเกาะประตูดูฉันกับแม่น่ะหรอ?”
ลู่ฮานยกคิ้วขึ้นถามผมกลับอย่างกวนประสาท
“มินซอก มาพอดีเลยมากินข้าวเร็วแม่ทำเสร็จพอดี”
“ครับแม่”
ผมหันไปยิ้มให้แม่ที่มองหน้าผมอยู่ก่อนจะหันไปตักข้าวให้ผมกับลู่ฮาน ทำให้ผมต้องรีบทำหน้ายักษ์ใส่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ทันที
“ไม่ต้องเกรงใจนะ ตามสบายเลย”
แม่ผมพูดกับลู่ฮานที่นั่งเป็นเด็กเรียบร้อยอยู่ข้างๆ ผม ก่อนที่ลู่ฮานจะทำหน้าอมยิ้มแล้วหยิบชามข้าวที่แม่ผมยื่นให้มากิน
“แล้วลูกชื่ออะไรหรอ มินซอกไม่เห็นจะพูดเรื่องอะไรให้แม่ฟังเลย”
“อ๋อผมชื่อ ลู่...”
“แม่ แม่ แม่!”
ผมโวยวายขึ้นเพื่อกลบเกลื่อนเสียงของลู่ฮาน ทำให้แม่ที่ตั้งใจฟังลู่ฮานอยู่ตกใจจนเกือบปล่อยจานข้าวของผมทันที
“มินซอก ลูกทำอะไรน่ะ!?”
“ขอโทษครับ...”
ผมทำหน้าสำนึกผิดก่อนจะหยิบจานข้าวของตัวเองมาจากมือของแม่อย่างซึมๆ เพราะนายคนเดียวเลย T^T
__________________________________________________________________________________________________
จบไปอีกหนึ่งบท ขอโทษด้วยนะค่ะที่ไม่ค่อยได้อัพ
ช่วงนี้มันยุ่งๆ น่ะค่ะ (หรอออ?) บทต่อไปสปอยนิดนึงว่าลู่ฮานยังอยู่บ้านมินซอกนะค่ะ >...<''
ได้เข้าบ้านทั้งทีมีรึจะให้ออกง่ายๆ O3O!!
ความคิดเห็น