แม่มดคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิด ดังนั้นรบกวนพวกคุณกลับไปเถอะค่ะ (ชื่อชั่วคราว)

     นักศึกษาสัตวแพทย์ที่กำลังจะสอบไฟนอล ดันก้มหน้าก้มตาเดินอ่านหนังสือข้ามถนน ทรัคซังเห็นเข้าจึงทำการส่งสายด่วนพิเศษมาต่างโลกแบบงงๆ ไม่พอหลังจากที่ปรับตัวได้แล้วใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์มา 300 ปี ก็มีคนมาโยนงานปราบจอมมารมาให้

     "ขอโทษนะ พวกเจ้าเป็นใครถึงกล้ามาสั่งข้า?" ข้ากอดอกมองพวกเขาอย่างกดดัน

     “อะ...องค์ราชาส่งระ...ราชโองการมาให้ขอรับ” ชายหนุ่มผู้น่าสงสารกลัวจนตัวสั่นงันงกพูดแทบไม่เป็นคำ

     “ข้าไม่รับ กลับไปซะ” ข้าปิดประตูดังปัง! อัดหน้าชายหนุ่มจนเขาสะดุ้งโหยง

     “แต่ในราชโองการบอกว่าถ้าท่านไม่รับ เขาจะทำการยึดบ้านของท่านนะขอรับ!" ชายหนุ่มตะโกนเข้ามาข้าที่หงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

     ข้าเปิดประตูแล้วแบมือขอราชโองการชายหนุ่มจึงมอบให้นางอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่ไม่ทันไรเปลวเพลิงสีฟ้าก็เผาราชโองการอะไรนั่นทิ้งจนเป็นเศษซากไม่เหลือแม้แต่เถ้าธุลีทำให้ชายหนุ่มผู่ส่งสารได้แต่อ้าปากพะงาบๆ

     “กล้ามากก็ลองดูสิ กับอีแค่กระดาษแผ่นเดียวรึจะมาสั่งข้า เผาไปแล้วไม่มีราชโองการอะไรนั่นแล้วถือว่าจบเรื่องแล้วก็แล้วกันนะ” แม่มดสาวยักคิ้วให้แล้วปิดประตูพร้อมลงเวทย์กันเสียงรบกวนทันที เป็นอันจบไปหนึ่งเรื่องชวนปวดหัวของวันนี้

⚠️ คำเตือน ⚠️

     นางเอกเกรี้ยวกราด ขี้เหวี่ยงขี้วีนมาก โปรดเตรียมหม้อไหตะไหลป้ากมาเป็นโล่รับดาเมจความโกรเกรี้ยวของนางกันได้เลย ถ้าพร้อมแล้วก็ลุยโลด!