แม่มดคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิด ดังนั้นรบกวนพวกคุณกลับไปเถอะค่ะ (ชื่อชั่วคราว)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

เริ่มแรกข้าคงต้องแนะนำโลกใบนี้เสียก่อน โลกใบนี้มีชื่อว่า 'เวเนเซีย' ซึ่งสามารถแบ่งดินแดนทั้งหมดออกเป็น 3 ดินแดน ได้แก่ ดินแดนฮิวเมนเทีย ดินแดนเดโมเนีย และป่าเบลล่าทริกซ์ของข้า

ใช่ อ่านไม่ผิดหรอก 'ของข้า' หากแต่ไม่เคยมีใครรู้เลย พวกเขาจึงเรียกผืนป่าแห่งนี้ว่าป่าอาถรรพ์

เหอะ! เชยซะไม่มี!

นอกจากนี้ร่างที่ข้าอาศัยอยู่นี้มีนามว่า 'ลิเทียร่า วิชเชอร์' แม่มดสาวรูปร่างสมส่วน สูง ยาว ขาวดี อีกทั้งยังครอบครองเส้นผมสีเงินประกายหม่นเหลือบฟ้า เเละดวงตาสีน้ำเงินเข้มเหลือบดำสุดประหลาดนี่อีก

นางคอยปกปักษ์ดูแลรักษาผืนป่าแห่งนี้ และเหล่าสัตว์อสูรให้อยู่กันอย่างสุขสบาย เรียกได้ว่าเป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว~

ส่วนข้าก็เป็นเพียงวิญญาณชีวิตรันทดของนักศึกษาสัตวแพทย์ใกล้จบที่ดันโดนรถบรรทุกเฮงซวยส่งมาต่างโลกตอนข้ามทางม้าลายอยู่ดีๆ เมื่อ 300 ปีก่อน

ใช่! มันผ่านมาตั้ง 300 ปี ที่ข้าเอาแต่นั่งๆ นอนๆ อ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับเด็กมัธยมน่าสงสารที่ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกรอบ เพื่อเรียนรู้และปรับตัวเข้ากับวิถีชีวิตที่ต่างกันแบบไม่เห็นฝุ่น!

ข้า! ผู้มาจากยุคสมัยที่ทำอะไรก็มีเครื่องจักรคอยช่วยอำนวยความสะดวก กลับกลายต้องมานั่งใช้เวทย์มนต์ทำนู่นทำนี่เองไม่พอ กว่าจะอ่านหนังสือหมดบ้านที่ยิ่งกว่าโรงพิมพ์ กว่าจะเรียนรู้และประยุกต์ใช้เวทย์มนต์ที่ก้าวหน้ากว่ายุคของข้าอย่างเอาเป็นเอาตาย รู้ตัวอีกทีก็ผ่านมาแล้ว 300 ปี...

และวันนี้จะเป็นก้าวแรกที่ยิ่งใหญ่ที่ข้าจะก้าวออกจากป่าแห่งนี้-

ตูม! ซะที่ไหนกันล่ะโว๊ยยยยย!

เสียงระเบิดขนาดใหญ่พร้อมควันขโมงและกลิ่นไหม้แสบจมูกลอยเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดค้างไว้ ข้าทำหน้าหน่ายก่อนจะหลับตาลงครู่หนึ่ง 

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! สายฟ้าฟาดดังกึกก้องเป็นสัญญาณเตือนติดต่อกันถึงสามครั้ง

อ้ากกก! และต่อด้วยเสียงกรีดร้องของผู้กระทำผิดแว่วเข้าหูมาให้ข้าชื่นใจ ลมพายุฝนที่เกิดขึ้นกะทันหันชโลมดับไฟที่กำลังลุกลามอย่างอยู่หมัด และหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือไว้เพียงท้องฟ้าแจ่มใสและรุ้งกินน้ำสวยงาม

ข้าลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจอยู่นานสองนาน ก่อนจะสวมหมวกใบโตแล้วคว้าคฑาข้างตัวขึ้นมานั่งด้วยรอยยิ้มเหี้ยม

ทำไมเจ้าพวกสัตว์วิเศษพวกนี้มันถึงขยันก่อเรื่องกันทุกวันเนี่ย หา!?

______________________________