ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทเรียน.05 - เถียงความจริง
สิงโตเดินแยกกับไอ้คนที่ทำให้ไมเกรนแทบขึ้น ข่มใจ ระบายลมหายใจแรงๆไม่ชกไอ้เด็กหน้าใสนั่น ปล่อยมันไปเรียน ส่วนตัวเองก็เดินกลับมาห้องพักครู เดินอย่างหมดเรี่ยวแรงไปโต๊ะประจำตัว หย่อนตัวนั่งอย่างหมดพลังงานอย่างไรบอกไม่ถูก
หันมองซ้ายขวา บรรยากาศรอบห้องท่ามกลางเสียงแอร์ เงียบกริบ
ไม่มีการพูดคุยเล่นใดๆ ..
แน่สิครับ ตั้งแต่เรียนมาแต่ไหนแต่ไร คิดว่าครูที่ไม่มีคาบสอนจะอยู่กันว่างๆนั่งเล่นตบแปะอย่างนั้นเหรอ
มองไปทางไหน ครูหลายคนก็กำลังตรวจการบ้าน ทำแผนการสอน
ส่วนตัวผมน่ะเหรอ
ยังไม่พร้อมจะทำอะไรเลย เหนื่อยชะมัด..
“ไม่เหมือนกับบทเรียนที่เรียนในมหาลัยเลยใช่ไหม”
สิงโตเงยหน้ามองครูลัดดา ครูหน้าดุที่เขาเองภาวนาในใจ ไม่อยากจะโดนให้เป็นคนประเมินการสอนเลยถ้าเลือกได้
คุณครูผู้สูงวัยกว่ายังคงพูดต่อ โดยไม่รอให้เขาขานรับหรือใดๆ
“ตอนครูมาสอนใหม่ๆก็ไม่ต่างจากคุณปราชญาหรอก.. สมัยเรียนคิดว่าแค่ทำแผนการสอน แค่สอนไป แต่ความจริงแล้ว ปัญหาที่เจอมันอยู่นอกเหนือบทเรียนไปแล้ว แล้วมันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด”
“ครับ ผมเองก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้”
“ยังไงก็พยายามเข้าแล้วกัน แล้ววันนึงคุณก็จะรู้ว่า มันก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิดเหมือนกัน”
ท่านยิ้มบางๆให้ก่อนเดินออกจากห้องไปเข้าคลาสสอน
ผมได้แต่นั่งคิดถึงคำพูดของคุณครู แล้วก็ได้แต่คิดว่า..
บางครั้งเราก็มองคนแค่ภาพลักษณ์ไม่ได้ ถึงจะดูดุ แต่ครูลัดดาก็คงมีวิธีสอนในแบบของแก
.
.
เพียงไม่นานการเรียนการสอนคาบต่อไปก็มาถึง ครั้งนี้.. สิงโตอ่านทบทวนบทเรียนที่ต้องสอนซ้ำอีกหลายครั้ง ทั้งยังข้อมูลต่างๆ เปิดค้นคว้ามากขึ้นกว่าเดิมอีกเท่าตัว
จะดูส่งๆเหมือนตอนทำการบ้านมหาลัยไม่ได้
นั่นคือสิ่งที่เขาเรียนรู้จากการสอนในห้องพวกเด็กแสบ
ตอนเรียนมหาลัย จะเรียนแบบไหนก็ได้ จะจดจะแลคเชอร์หรือค่อยหาข้อมูลทีหลังก็ไม่มีปัญหา ตราบใดที่มีส่วนไหนผิดไปจากความจริง
.. นั่นมันผิดเขาก็ผิดคนเดียว
แต่กับตอนนี้มันต่างออกไป เมื่อใดที่ข้อมูลผิด
เขารู้ดี นั่นหมายถึง
..เด็กทั้งห้องก็จะเรียนรู้สิ่งที่ผิดไปด้วย..
“ก่อนจะเริ่มเช็คชื่อ ผมต้องขอโทษก่อน คราวที่แล้วที่พวกนายสงสัยว่าข้อมูลผิด ผมไปเช็คมาแล้วว่ามันผิดจริงๆ”
ไม่อายที่จะยอมรับว่ามันผิดจริงๆ
เริ่มต้นอธิบายใหม่ แก้ไขที่ผิดก่อนจะลืม
และแปลกใจเล็กๆที่นักเรียนในห้องก็ไม่ได้พูดกวนตีนอะไร สิงโตแอบเห็นว่าบางคนก็ตั้งใจจดด้วย ถึงจะกดมือถือเล่นไปด้วยก็เถอะ
เอ..ว่าแต่
ผมสอดส่ายสายตามองรอบห้อง
จนกระทั่งเอ่ยขานเช็คชื่อจบ ก็ไขข้อสงสัยได้
..เจ้าของเก้าอี้เจ้าปัญหาวันนี้มันหายไปไหน??
“พีรวัส แสงโพธิรัตน์”
เงียบกริบ
.. เก้าอี้ก็ว่างเปล่า
“เพื่อนไปไหน ลาหยุดเหรอ”
“ไม่รู้ดิจารย์ เมื่อเช้าก็ยังเห็นมาเรียนอยู่เลย”
หืม?! โดดเรียน??
มันชักจะเกินไปแล้วนะ ไอ้เด็กนี่
เขาเก็บความขุ่นมัวและสงสัยไว้ในใจ จดจ่อกับการสอนจนหมดคาบเรียน
แม้เสียงออดจะดังลั่น ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
ฮึ่ม .. เป็นนักเรียนคนแรกที่ขาดเรียนในการสอนของเขาเลยนะเนี่ย
สิงโตเก็บของเดินออกจากห้อง พวกเด็กคนอื่นก็นั่งในห้องรอผู้สอนคาบต่อไป
และในจังหวะนั้นเอง
ขณะที่สิงโตเดินเลี้ยวจะกลับไปห้องพักครู
พลั่ก
!!!
ไอ้เด็กที่วิ่งขึ้นบันไดกลางมาก็วิ่งชนเขาเข้าจังๆ
แรงกระแทกเกือบทำให้คนวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือเซแทบล้ม สิงโตเอื้อมมือคว้าจับไว้ตามสัญชาตญาณ ก่อนจะมองเต็มๆตา
คริส?!
“นี่นาย..”
“โอ๊ย อ .. อ้าวจารย์”
สิงโตนิ่งตกใจกับสภาพไอ้เด็กป่วนประจำห้อง 4/4
เขากวาดตามองชุดนักเรียนสีขาวหลุดลุ่ยออกนอกกางเกง ผมเผ้ายุ่งเหยิง
..ที่สำคัญ ..
รอยเลือดที่เลอะเต็มเสื้อนี่มัน..
“คริส !!..”
นึกคำพูดอะไรไม่ออกได้แต่เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายดุๆ และรู้ตัวอีกที ผมก็ลากพาไอ้เด็กตัวปัญหาเดินไปตามทางไวเท่าความคิด
..ระหว่างทาง มันก็ยื้อจะไม่ไปท่าเดียว โวยวายไม่หยุด
..เรียกว่าลากไปน่ะถูกแล้ว
“จารย์จะไปไหน ปล่อย ปล่อยก่อน”
“ผมจะไปเรียน ได้ยินมั้ยเนี่ย มันสายแล้ว”
“จารย์สิงโต!!! ปล่อยยยย”
ผมไม่สนใจเสียงโวยวายน่าหนวกหูนั่น รีบเร่งเดินลากอีกฝ่ายมาหยุดยืนหน้าห้องๆหนึ่ง ก่อนจะหันไปส่งเสียงดุใส่ไอ้เด็กนรกอีกรอบ
“นายไปทำอะไรมา ไม่เห็นรึไงเลือดเต็มตัวแบบนี้ เข้าไปให้ครูพยาบาลทำแผล ไม่ใช่จะมาเดินร่อนไปมา”
“... โธ่จารย์ พาผมมาห้องพยาบาลเนี่ยนะ ลากมาไม่ฟังกันบ้างเลย”
“จะต้องฟังอะไรอีก ก็เห็นๆ..”
“ไม่ใช่เลือดผม!”
ผมเบิกตากว้าง มองจ้องอีกฝ่ายอย่างคาดคั้น ในใจเกิดคำถามขึ้นมาฉับพลันกำลังจะเอ่ยถามว่าแล้วอย่างนั้นคู่กรณี เป็นใคร อยู่ไหน .. อาการมันเป็นยังไง ตายรึเปล่าเนี่ย
นี่ผมจะต้องมาแก้ปัญหาวิวาทกันของพวกเด็กมัธยมรึไง
แค่คิดก็เครียดจนปวดหัว
ยังไม่ทันจะเอ่ยถาม เสียงกวนๆก็อธิบายอย่างเหนื่อยหน่าย
..มันถอนหายใจใส่ผมด้วยครับ ไอ้เด็กนี่..
“ตอนเที่ยงผมออกไปซื้อกระดาษหน้าโรงเรียน เจอหมาโดนมอไซด์ชน เลยพาไปโรงบาลเฉยๆ”
..ทั้งตกใจทั้งเครียด เฮ้อ .. แล้วไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะวะ
.
.
สิงโตลากเก้าอี้ห้องพยาบาลมานั่งเหนื่อยๆ ครูพยาบาลก็ไม่รู้หายไปไหน
ส่วนไอ้เด็กป่วน ก็ยังยืนเลือดเต็มตัว
“นาย ไปล้างมือล้างหน้า ใส่เสื้อเข้าไปดีๆด้วย”
บ่นๆมันแก้เก้อ เข้าใจผิดไปหน่อย เดินมาก็ไกล รู้สึกตัวเองอายุอานามก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ถึงมานั่งหอบเหนื่อยในขณะที่อีกฝ่ายยังดูมีพลังล้นเหลือที่จะต่อล้อต่อเถียงกับผม
กวนประสาทจริงๆ
มันใช้มือรวบเสื้อสีขาวเปื้อนเลือดราวกับไม่ได้มาเรียนหนังสือ จับยัดลวกๆเข้าในกางเกง ดูยังไงก็ไม่ได้ใกล้เคียงคำว่าเรียบร้อยเลยซักนิด
“อ่ะ เรียบร้อย พอใจยังครับจารย์ ผมไปเรียนก่อนนะ .. จะขาดสองคาบแล้วเนี่ย”
คริสไม่วายทำเสียงจิ๊จ๊ะ บ่นอุบ
“เดี๋ยว”
ไอ้คนกำลังจะเดินออกจากห้อง ชะงัก หันมามองผม
ไม่ครับ ผมไม่ได้จะด่ามันเรื่องใส่เสื้อไม่เรียบร้อย ตอนนี้คงปล่อยไปก่อน
ที่จริง มีเรื่องที่สำคัญกว่า..
“ตกลงศิลปะยุค Expressionism น่ะมาก่อนถูกแล้ว ผมหาข้อมูลผิดเอง.. ส่วนเรื่องที่สอนวันนี้ อ่ะนี่”
สิงโตค้นปึกชีทที่ซีรอคไว้ ยื่นส่งให้คนตรงหน้า
“อ่านด้วย เดี๋ยวเรียนตามเพื่อนไม่ทัน”
ที่จริงเค้าไม่ซีร็อคชีทแจกพวกเด็กมันหรอก โตๆกันแล้วครับให้จดกันเอาเอง แต่อันนี้น่ะ มันที่เค้าซีเผื่อไว้ใช้สอน แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงให้มันไป
ก็แค่เพราะขี้เกียจอธิบายซ้ำอีกรอบน่ะ ตัดปัญหาไป
คริสหยิบมา มองชีทในมืองงๆ
“ค่อยลอกเพื่อนเอาก็ได้มั้งจารย์”
มันเองก็คงไม่คิดว่าผมจะให้เหมือนกัน และไอ้การจะให้หยิบสมุดหรือกระดาษมาจดตอนนี้ ไอ้คนรีบเร่งแสนขี้เกียจก็คงขี้คร้านจะจดแน่ๆ
เห็นแบบนั้นผมเลยเอ่ยย้ำบอกมันไป
“เอาไปเหอะ มีหลายฉบับ”
“แต่..”
รอยยิ้มกวนตีนกลับมาอีกแล้วครับ
อะไรอีกล่ะทีนี้?!
“แล้วปากกาที่จารย์ขีดๆวงๆไว้เต็มชีทนี่ คงไม่ใช่แนวข้อสอบใช่ไหม.. นี่อีก อะไร โค้ดเกมส์เหรอ นี่จารย์เล่นเกมส์นี้ด้วยเหรอ”
..อ้าวเวรกรรมครับไอ้สิงโต ..ไม่ใช่ฉบับซีร็อคนี่หว่า
ที่ให้ไป
นั่นฉบับจริง
“...”
“แต๊งส์ครับจารย์”
มันพูดจบก็รีบเดินออกไปเลย ไอ้เด็กนี่ เฮ้ออ แต่ก็ช่างมันเถอะ
ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว
ห่วง?!
แปลกตรงไหน อาจารย์ที่ไหนก็ห่วงนักเรียนทั้งนั้น
ใครจะอยากให้เด็กที่สอนมีปัญหา
ผมถอนใจอย่างโล่งอก ลุกขึ้นบ้าง
ก้าวเดินตามคริสออกมาจากห้องพยาบาล ทิ้งระยะห่าง
กะว่าจะแยกกลับไปห้องพักครู พอดีกับที่ได้ยินเสียงจากด้านหน้า
“นายพีรวัส ไปมีเรื่องกับใครมาอีก”
..ฝ่ายปกครองผ่านมาพอดี..ให้มันได้อย่างนี้สิ..
ผมหยุดเดินอยู่ห่างๆ ปล่อยให้ไอ้เด็กตรงหน้ามันเถียงครูเค้าให้จบค่อยเดินต่อ
“...”
“บอกแล้วใช่ไหม ครั้งที่แล้วที่มีเรื่องก็เตือนแล้ว ถ้ามีอีกครั้งจะต้องแจ้งผู้ปกครองเธอแล้วนะ”
“...”
เงียบ..
อะไรของมันวะ ไม่พูดอะไรซักคำ หลับในหรือไง
ผมเห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาตัวการกับอาจารย์ฝ่ายปกครอง
“อาจารย์ครับ..พอดีเด็กคนนี้ผมเพิ่งพาออกมาจากห้องพยาบาล ไม่ได้มีเรื่องวิวาทหรอกครับ”
สิงโตเดินเข้ามาอธิบายตามความจริง จนอาจารย์ปกครองเข้าใจ เดินจากไป
ต่อด้วยหันกลับมาหาไอ้ตัวปัญหา จ้องอีกฝ่ายเขม็ง
ทีบทควรจะพูด กลับนิ่ง
“ทำไมนายไม่บอกไปล่ะ ว่าไม่ได้มีเรื่อง”
สิงโตกดเสียงดุ มันน่าไหมล่ะ
“บอกไปอาจารย์เค้าก็หาว่าปั้นเรื่อง”
“แต่นายก็ควรพูดความจริง”
“พูดไปก็เท่านั้น.. มันเปลี่ยนภาพสิ่งที่เคยทำไม่ดีไม่ได้อยู่แล้ว ขี้เกียจจะพูด เหนื่อยเปล่าๆ”
คริสยักไหล่ไม่แคร์ แต่สิงโตกลับไม่คิดอย่างนั้น
พอได้ยินแบบนั้น คนเป็นอาจารย์ก็ถอนใจ เอ่ยถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง
“แล้วนายรู้ไหมล่ะว่าทำไมคนอื่นเค้าถึงมองนายไม่ดี”
คริสไม่ตอบ สิงโตเลยตอบคำถามนั้นแทน
“เพราะนายเคยทำวีรกรรมที่ไม่ดี มันเลยเป็นภาพจำไง”
ไม่ได้กวนตีนมันนะครับ แค่อยากจะบอก
“ทำตัวดีๆบ้างก็ได้ จริงๆนายก็ไม่ได้แย่อะไรนี่นา แค่กวนประสาท”
คริสกำลังอ้าปากจะพูดหรือเถียงอะไรใส่ซักอย่างแต่สิงโตไม่เปิดโอกาส ชิงพูดก่อน
“รอนี่”
อาจารย์ฝึกสอนหายไปซักพักก่อนจะกลับมา ไอ้คนที่ถูกบอกให้รอก็ยังยืนนิ่ง
หืม.. พูดรู้เรื่องก็เป็นนี่หว่า ค่อยน่ารักหน่อย
สิงโตโยนเสื้อกันหนาวสีดำที่เอามาเก็บไว้ที่โรงเรียนตั้งแต่วันแรก ยังไม่ได้ใส่ โยนใส่ไอ้เด็กแสบ
“ใส่ไป.. เสื้อเลอะขนาดนั้นเดี๋ยวคนอื่นเค้าก็นึกว่านายไปฆ่าใครตายอีก”
“มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่คิดไรแบบนั้น..
ผมไปนะจารย์ เดี๋ยวเลิกเรียนเอามาคืน”
คริสพึมพำพูดเสียงเบาในตอนต้น ก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยประโยคหลัง แล้วเดินลิ่วๆจากไปทันที
แต่สิงโตก็ทันได้ยิน
หลอกด่านี่หว่า ไอ้เด็กกวนตีน อุตส่าห์หวังดีแท้ๆ
ได้แต่ส่ายหัวเอือมระอา
แต่ก็..
มองร่างบอบบางที่เดินเร็วๆหายเข้าห้องเรียนไป
ก็..
รู้สึกดีกว่าวันแรก ล่ะมั้งนะ ..
---- TBC
#ปราบเด็กนรก
เจอเด็กนรกแบบนี้ จารย์สิงยังไหวไหมน๊าาา หึหึ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น