ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทเรียน.06 - ความผิดไม่มีข้อยกเว้น
หลังจากหมดคาบสอน สิงโตกลับมาห้องพักครู นั่งตรวจงานต่อจนถึงเย็น
พอมาอยู่เงียบๆก็รู้สึกจิตใจสงบกับบรรยากาศห้องพักครูขึ้นนิดหน่อย
ดีกว่าตอนต้องไปฉะกับพวกเด็กนรกนั่น
ยังดีนะที่อย่างน้อยกับพวกคุณครูที่นี่ก็มีแต่โตๆอาวุโสกันทั้งนั้น ไม่ต้องมีเรื่องทะเลาะ หรือไม่ชอบขี้หน้ากัน เหมือนอย่างเด็กวัยรุ่นวัยคะนองหรือระบบการทำงานที่ต้องแข่งขันดิ้นรนต่อสู้กัน
ทุกคนเหมือนอยู่ในโลกส่วนตัว
มีแต่สู้กับแผนการสอนตรงหน้าและเด็กในห้องเรียนเท่านั้น
สิงโตถอนใจ มองกองงานที่วางบนโต๊ะ
แค่งานที่ต้องตรวจ ลายมือเด็กหลายร้อยที่ต้องอ่านทุกข้อโดยเฉพาะคำตอบข้อเขียน
.. แกะลายมือก็ยาก ..
ไหนจะวัดประเมิน ไหนจะแผนการสอน ไหนจะคิดถึงการสอบสอนที่ต้องเจอในอีกไม่นาน
เครียดชะมัด
.
.
นั่งตรวจงานอยู่แบบนั้นจนเวลาผ่านไป..
จากความวุ่นวายภายนอกหน้าต่างนั่นเริ่มเบาบางลง พอๆกับแสงจากนอกห้องพักครูที่เริ่มสาดส่องเป็นสีส้มสะท้อนพื้นจางๆบ่งบอกว่าพระอาทิตย์เคลื่อนคล้อยจะตกดินแล้ว
สิงโตละมือจากกองงาน บิดตัวอย่างเมื่อยล้า
มองนาฬิกาปาเข้าไปหกโมงกว่าเกือบทุ่มแล้ว มองไปข้างนอกนั่น แทบไม่มีเด็กหลงเหลืออยู่
ห้องพักครูยิ่งไม่ต้องพูดถึง กลับกันหมดแล้วตอนนี้
เขาเองตามประสาเด็กวัยรุ่นไฟแรง อยากเคลียให้มันจบๆ
กลับไปจะได้เล่นเกมส์สบายใจไม่ใช่อะไรหรอก
เฮ้อ วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน
ตัดสินใจได้ดังนั้น ก็ลงมือกวาดของเก็บลงกระเป๋า เดินไปปิดไฟ ปิดแอร์ เช็คความเรียบร้อยอีกครั้ง เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางดีแล้ว นักศึกษาฝึกสอนอย่างเขาก็เดินเรื่อยๆออกจากห้อง ลงบันไดมาจนเกือบถึงอาคารชั้นล่าง
แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักกลางคัน
!!เวรเอ๊ย
ลืมหยิบชีทสอนของพรุ่งนี้กลับมาด้วย
ครั้นจะปล่อยไว้ค่อยมาเอาพรุ่งนี้เช้าก็ได้ แต่เมื่อคำนวนเวลาดูแล้ว วิชาเรียนคาบเช้าเท่ากับว่าเขาต้องมาเช้ากว่าปกติเพื่อแวะมาเตรียมของที่ห้องพักครู
เขาคิดไว้ด้วยว่าจะกลับไปทบทวนบทเรียนคร่าวๆเร็วๆซักรอบก่อนสอน
ไม่อยากโดนไอ้พวกเด็กนรกนั่นลองภูมิ เดี๋ยวหาว่าสอนผิดอีก
เห็นทียังไงก็คงต้องกลับไป
ได้แต่ถอนใจ ทำอะไรไม่ได้ อย่างน้อยเขาก็ยังไม่ได้ไปไกลมาก แค่ขี้เกียจที่ต้องขึ้นบันไดหลายชุดกลับไปห้องพักครูก็เท่านั้น
ช่างเถอะ.. คิดได้สองขาก้าวเดินย้อนกลับไปทางเดิม
เดินมาจนถึงหน้าห้องพักครู เหนื่อยนิดหน่อย เหงื่อเม็ดเป้งผุดพราวรอบกรอบหน้าคมเข้ม สิงโตยกหลังมือขึ้นเช็ดลวกๆ เปิดไขกุญแจ เข้าไปในห้องพักครูโดยไม่คิดจะเปิดไฟ
ก็แค่เดินไปหยิบของแป๊ปเดียวเท่านั้นแหละ เสียเวลา
เขาเดินตรงไป จุดหมายคือโต๊ะทำงานตัวเองที่อยู่โซนลึกเข้าไปพอสมควร หยิบจับหนังสือใส่กระเป๋าเรียบร้อย
ในจังหวะที่จะหมุนตัวกลับ ..
ในห้องมืดๆเงียบๆ เขากลับได้ยินเสียงดังประหลาดมาจากทางด้านหลัง
.. ตรงหน้าต่างนั่น ..
แกร้ก แกร้ก ครืดด
ฟึ่บ
สิงโตหันควับทันทีที่รู้สึกได้ถึงลมพัดวูบ เสียงก้อกแก้กของอะไรบางอย่างในความมืดนั่น
เสียงอะไร?!
อย่าบอกนะ
นี่โรงเรียนนี้มีผีด้วยเหรอฟระ..
เงาตะคุ่มๆ อยู่ในความมืด
เงานั้นวนเวียนไปมาหน้าโต๊ะซักโต๊ะที่เห็นไม่ชัดนัก
สิงโตวางกระเป๋าลงที่โต๊ะตัวเองอย่างเงียบเชียบ
ค่อยๆเดินไปใกล้
ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น
.
.
“คริส ทำอะไรของนาย”
เงานั้นสะดุ้งโหยง หมุนตัวกลับมา แววตากลมโตดูตกใจซะจนน่าขำ แต่ผมก็ยังคงตีหน้านิ่ง แอบได้ยินเขาสบถคำหยาบออกมาด้วย ..
ไอ้เด็กนี่
ใครกันแน่ที่ควรจะตกใจ
“!!จ..จารย์ ทำไมอยู่มืดๆตกใจหมด”
“ผมควรจะถามมากกว่าไหม ใครใช้ให้นายปีนหน้าต่างเข้ามา”
..อะไรของมัน..
เพิ่งจะชมไปเอง และจำได้ว่าเขาพึ่งจะบอกอยู่ให้หัดทำตัวดีๆ
“..เปล่านี่”
ทำตัวลับๆล่อๆขนาดนั้นยังกล้าพูดออกมาได้ว่าเปล่า
“คริส พีรวัส ผมถามคุณอยู่นะ คุณมาทำอะไร..เข้าห้องพักครูโดยพลการ”
ผมกดเสียงเข้มในฐานะอาจารย์ที่กำลังจะดุนักเรียนที่ทำผิด
จะปล่อยผ่านไม่ได้
“เอ่อ.. ก็ ... เอาเสื้อมาคืนจารย์ไง”
ไอ้เด็กนรกมันยังคงยิ้มสู้ ชูเสื้อให้ดู
แต่ผมก็ยังจับน้ำเสียงไม่มั่นใจ แลดูมีพิรุธของมันได้
ไม่เหมือนยามปกติที่จงใจกวนตีน
ดูก็รู้ว่าต้องทำความผิดมาแน่ๆ
“แต่โต๊ะนั้นไม่ใช่โต๊ะผม”
..มันคิดว่าผมโง่รึไง เชื่อก็บ้าแล้ว..
“จะบอกมาดีๆ หรือจะไปห้องฝ่ายปกครองพรุ่งนี้ เลือกเอา”
สิงโตก้าวเข้าไปหาไอ้เด็กตัวปัญหาที่หาเรื่องให้ปวดหัวไม่หยุดหย่อน
กดเสียงขู่ไปอีกหน่อยเพิ่มความน่ากลัว
ในใจก็ได้แต่นึกสงสัย
..ทำอะไรของมันเนี่ย หรือว่า ขโมยของ?..
พอคิดได้แบบนั้น จากสถานการณ์ เด็กคนหนึ่งที่เลยเวลาเลิกเรียนมามากโขแล้ว แต่กลับลับๆล่อๆเข้ามาในห้องพักครูแบบนี้ ..
ผมมองสังเกตอีกฝ่ายเร็วๆอย่างจับผิดถึงได้เห็นว่ามันกำลังพยายามจะเอาบางอย่างซ่อนหลบจากสายตาผม
ถึงจะมืด แต่พอสายตาเริ่มปรับภาพได้
.. มีเหรอที่จะไม่เห็น
“ถืออะไรอยู่ ส่งมา”
พอโดนสายตาคาดคั้นกดดัน ยิ่งอยู่ประชิดตัวแบบนี้ แน่นอนว่าคริสคงไม่เสี่ยงโดนให้เรื่องไปถึงฝ่ายปกครองแน่ เขาเองก็คงรู้ว่าสิงโตไม่ได้พูดเล่น
มือบางจำใจยื่นส่งสิ่งที่ถืออยู่ให้อย่างไม่เต็มใจ
สมุดสามเล่มที่ยื่นมาตรงหน้า สิงโตรับมาอย่างไม่เข้าใจ
นี่มันอะไร
?! สมุดการบ้าน
แล้วไม่ใช่ชื่อไอ้เด็กนี่คนเดียวด้วย อีกสองเล่มของเพื่อนในห้องเดียวกัน
ผมจำได้ดี.. รายชื่อไอ้พวกเด็กนรก ที่อ่านยากนรกสมชื่อเสียงเรียงนาม
“..เอาการบ้านมาส่งเฉยๆจารย์”
ผมเลิกคิ้วมองสมุด ก่อนมองหน้าไอ้เด็กตรงหน้า .. ไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ
ส่งการบ้าน มันไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไรเลย
“แล้วทำไมไม่มาส่งดีๆตอนยังไม่เลิกเรียน..ส่งแบบคนปกติ
เข้าทางประตู ไม่ใช่หน้าต่าง”
เอ่ยถามความสงสัยออกไป และอดไม่ได้ที่ต้องประชดมันไปดอกนึง
“ก็เพื่อนมันพึ่งทำเสร็จนี่นา แล้วครูก็ดุจะตาย เลทหนึ่งนาทีก็ไม่รับแล้ว จะให้ผมทำไง”
“แล้วทำไมไม่ส่งให้ตรงเวลาที่ครูเขากำหนดล่ะ”
“ก็เพื่อนมันทำไม่ได้ ก็.. ช่วยมันน่ะ”
“..เป็นคนดีไม่เข้าเรื่อง”
“อาจารย์?!”
..สิงโตถอนใจ วางสมุดลงบนโต๊ะกองรวมกับเล่มอื่น..
เขากำลังทำผิดไหมไม่รู้ แต่จะทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ละกัน
.. อย่างน้อยมันก็มาส่งการบ้าน ไม่ได้ทำผิดอะไร ถ้าไม่นับ ปีนเข้าห้องพักครูน่ะนะ ..
“แค่ครั้งนี้เท่านั้น จำเอาไว้ด้วยนะ การให้เพื่อนลอกการบ้านมันไม่ดี คราวหลังอย่าทำ”
“...”
“เข้าใจว่านายหวังดี แต่การทำแบบนี้มีแต่จะทำร้ายเพื่อน.. เพื่อนนายมาเรียน ก็ควรจะได้อะไรกลับไป นายให้เพื่อนลอก ครั้งต่อไปก็ไม่มีทางที่เขาอยากจะขวนขวายทำเอง”
คริสเงียบไปนิดหน่อย .. แต่จากหน้าตาสงสัยเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามของมัน ผมเดาว่ามันคงไม่ได้เงียบเพราะสำนึกผิดหรอก
“จารย์ ไม่ว่าผมเหรอ..ที่ผมแอบเข้ามา”
นั่นไงล่ะ เดาผิดซะที่ไหน
สีหน้างงๆไม่รู้ฟังที่พูดอยู่รึเปล่า คงติดใจสงสัยแค่เรื่องที่ผมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้ววางหนังสือลงกองรวมกับเล่มอื่นๆมากกว่า
สิงโตไม่ตอบคำถามนั้นในทันที
เผลอคิดถึงตัวเองสมัยเรียน หึ
“ครูทุกคนที่เขาดุ ทุกเรื่องที่ทำ มันต้องมีเหตุผล นายไม่คิดเหรอว่าครูทุกคนก็เป็นเด็กมาก่อน ตอนอายุเท่านาย ผมเองเคยเอาข้อสอบให้เพื่อนลอกด้วยซ้ำ แอบจดโพย แล้วสุดท้ายเป็นไงน่ะเหรอ .. โดนกาหัวข้อสอบทั้งคู่”
“...”
“เพราะผมรู้ว่ามันไม่ดี การที่ครูที่นายบอกดุ เขาดุก็เพราะไม่อยากให้นายทำผิดซ้ำในสิ่งที่เขาผ่านมาก่อนไง เข้าใจไหม”
สิงโตมองดวงตากลมโตที่จ้องตอบมาในความมืด
ตอนมันไม่กวนตีน ค่อยดูเป็นผู้เป็นคน น่าคุยด้วยหน่อย
“อ่อ ส่วนที่ถามว่า ไม่ว่าเหรอ .. ว่าแน่นอน
ผมขอสั่งลงโทษ โทษฐานที่คุณปีนเข้าห้องพักครู”
อย่านึกนะครับ ว่าจะรอดความผิดไปได้ .. ผมไม่ได้ใจดีขนาดนั้นหรอก
โดยเฉพาะเด็กที่ควรจะดัดนิสัยอย่างนายพีรวัสนี่
“..โธ่จารย์ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่หน้าต่างมันปิดไม่สนิท”
..ใช่เหรอวะ เมื่อกี๊เขาว่าก็ปิดสนิท เช็คสองรอบด้วย ล็อคเองกับมือ ..
มันมีสกิลสะเดาะหน้าต่างรึไง นี่แหละอีกเรื่องที่สงสัย แต่ไม่ถามมันหรอก
“นั่นไม่ใช่ข้อแก้ตัว ตั้งแต่พรุ่งนี้ ไปหาหนังสือในห้องสมุดที่สนใจ หลังเลิกเรียน มาพบผมที่ห้องพักครู เขียนสรุปใจความสำคัญวันละเรื่อง”
“หา?! ลงโทษไรของจารย์ว้าเนี่ย”
ได้ยินเด็กมันบ่นแต่สิงโตไม่ใส่ใจ ขอลงโทษตามสไตล์เขาละกัน
..ครูรุ่นเก่าลงโทษแบบไหนไม่รู้ แต่เขาอยากให้มันทำอะไรที่สร้างสรรค์หน่อย
เอาแบบนี้แหละ เผื่อมันจะเป็นเด็กดี รักการอ่าน มีโลกทัศน์กว้างไกล
แต่คนโอดครวญ คงไม่พอใจบทลงโทษนี้ชัวส์ หึ ดีแล้ว
“นายไม่มีสิทธิ์เลือกว่าจะทำหรือไม่ทำ ถ้าเลิกเรียนวิชาสุดท้ายหนึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่มา ผมจะไปบอกฝ่ายปกครองเรื่องปีนเข้าห้องพักครู ตามนั้นนะ”
..ไม่ได้ขู่นะครับ ก็แค่ไม่อยากรู้สึกผิดมากที่ช่วยมันส่งการบ้าน ต้องลงโทษหน่อย
“รู้แล้วน่าๆ จารย์ เอาไงก็เอาเถอะ”
ไอ้เด็กตัวปัญหา ทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ แต่แล้วไง ผมไม่ใจอ่อนหรอก
“ก็แค่นั้น ออกไปได้แล้ว จะปิดห้อง”
สิงโตเดินไปทางประตู รออีกฝ่ายเดินตามมา
ได้ยินเสียงเรียกดังจากไกลๆ
“จารย์..”
อะไรของมัน ยังไม่เดินมาอีกเหรอ
พอหมุนตัวหันไปตามเสียง
ภาพที่ปรากฎในสายตาก่อนที่จะได้เห็นสีหน้ากวนตีนของไอ้เด็กนรก
ก็เสื้อคลุมสีดำของตัวเองที่ลอยแหวกอากาศมาปะทะเข้าเต็มๆแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
"อะ .. เสื้อ"
ฟุ่บ
ไอ้เด็กเวร!
มันกล้าดียังไงโยนเสื้อใส่เขาเหมือนตอนที่โยนให้มันยืม
.. ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่า
นี่เขาเป็นอาจารย์มันนะ .. ไอ้...
“ขอบคุณจารย์ ไปล่ะ”
แล้วไอ้คริสก็เดินลิ่วๆออกจากห้องไปเลย
เร็วจนอ้าปากด่าไม่ทัน
.
.
อืม แต่เสื้อที่กระแทกโดนหน้านี่
.. หอมจัง
---- TBC
#ปราบเด็กนรก
จารย์สิงงงงงง โดเนทยาดมหน่อยครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น