ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทเรียน.04 - ตัวปัญหา.คนเก่ง
“เราจะมาเริ่มจาก ประวัติศาสตร์แรกสมัยยุคหิน.. ในสมัยยุคหิน เราแบ่งออกเป็นยุคหินเก่า ยุคหินกลาง และยุคหินใหม่..
อะไร คริส”
ไอ้เด็กแสบมันยกมืออีกแล้วครับ .. ผมชักจะไม่ไหว แต่ด้วยอำนาจหน้าที่ของอาจารย์ฝึกสอน ทำได้เพียงสงบจิตสงบใจ
นิ่งรอมันตอบว่ายกมือหา.. ความรู้อะไรครับ
“..ผมสงสัย อาจารย์รู้ได้ไง ว่ามันเป็นยุคแรก ในเมื่ออาจารย์เองก็เกิดไม่ทัน”
ผมสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงกับรอยยิ้มนั่น .. มันจงใจกวนประสาทกันชัดๆ
ถึงแม้ว่ามันจะอยากรู้จริงๆก็เถอะ
ผมเผลอเขม่นในใจไปแล้ว โทษทีนะ ไอ้เด็กแสบ
ถึงจะอย่างนั้น ก็จำใจสวมบทบาท ตอบออกไปอย่างเสียไม่ได้ ไม่งั้นคงไม่ได้เริ่มบทเรียนจริงจังกันเสียที ถ้ามันยังคงถามไม่จบไม่สิ้นอยู่แบบนี้
“มันเป็นประวัติศาสตร์ มันก็มีทามไลน์ของมัน การเกิดก่อนเกิดหลัง ตามยุคสมัย”
“แล้วอาจารย์ก็เชื่อตามประวัติศาสตร์..ที่ใครก็ไม่รู้เป็นคนเริ่มบอกเหรอ”
ยัง..มันยังไม่หยุดคำถาม
ผมเองก็นิ่งคิดตามที่เด็กมันพูด
อืม ก็น่าคิด ... แต่..
“ไม่ได้สอนให้นายเชื่อหรือไม่เชื่อ ผมกำลังสอนว่าประวัติศาสตร์ที่คนค้นพบมันมีที่มาที่ไปยังไง”
คริสเงียบไป ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย
.. ไม่รู้ว่าถามจริงหรือกวนตีน แต่มันก็ยังดูกวนตีนอยู่ดีในสายตาสิงโต
“อืมม ถ้างั้น ... ศิลปะสำหรับจารย์คืออะไร”
ย้อนถาม?
ไอ้เด็กนี่..มันลองภูมิผมอยู่เหรอ
แต่ในฐานะนักศึกษาฝึกสอน มันก็เหมือนด่านทดสอบให้รู้จักรับมือกับปัญหา ..
นี่สนามจริง ทุกสิ่งที่เรียนมา
เข้าใจสมัยดื้อตอนเรียนเลย กรรมตามสนองแท้ๆเลยครับ เฮ้อ
ถ้าย้อนเวลากลับไปตอนเรียนได้นะ ผมจะไม่โดดเรียน
จะตั้งใจ จะไม่ดื้อไม่ซน
ศิลปะสำหรับผมคืออะไรน่ะเหรอ?
ไม่ยากเลยที่จะอธิบาย แต่ก็ไม่ง่ายเหมือนกัน
ผมคิดตาม ก่อนจะเอ่ยออกไปตามที่เข้าใจ
“ศิลปะสำหรับผมไม่มีถูกไม่มีผิด มันเป็นเรื่องของความรู้สึกและมุมมอง”
ไอ้เด็กป่วน ไม่ได้พูดอะไรต่อ ยืนเรียนนิ่งๆ ไม่ได้ทักท้วงอะไรอีก
เวลาผ่านไปด้วยความสงบสุขจนผมแทบจะหลั่งน้ำตา จนกระทั่ง..
สอนบทเรียนไปจนถึงศิลปะตะวันตก ..
ไล่สอนตามเนื้อหาบทเรียนหากแต่ เด็กคนหนึ่งยกมือขึ้น
“อาจารย์สิงโต ผมคิดว่าตรงนี้มันน่าจะผิด”
เด็กที่เห็นนั่งกดเกมส์ก่อนเริ่มเรียนพูดขึ้น
หืม..
?!
เสียงเจื้อยแจ้วยังพูดต่อ ดันกรอบแว่นมีรอยแตกร้าวสุดแสนจะเกรียน มองจอฉายสไลด์ก่อนเบนสายตามามองผม
“ผมว่ายุคสมัยนี้มาทีหลัง แต่ไม่แน่ใจ..”
ในขณะที่ผมกำลังประมวลผลตามที่นายแว่นบอก ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรกลับไป
อีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ...
จากหลังห้อง
“ต้องเป็นศิลปะยุค Expressionism ต้นคริสตศตวรรษที่ 20”
คริส?!
อดที่จะมองตามไปยังคนพูดไม่ได้
ไอ้คนที่ปากบอกเกลียดวิชาศิลปะ..
สิงโตกวาดตามองรอบห้อง
จากคนหนึ่ง ไปอีกคนหนึ่ง
..ไม่ใช่ ผิดแล้ว เด็กพวกนี้
..มันไม่ได้แค่เกรียน
มันเก่ง!
และการเป็นอาจารย์ก็ไม่ได้แปลว่าถูกเสมอไป .. อาจจะพลาดเรื่องข้อมูลที่หามา
สิ่งที่ผมทำได้และควรทำในตอนนี้
แน่นอนว่าไม่ใช่การมั่วซั่วตอบสุ่มสี่สุ่มห้าไปแน่ๆ
ในเมื่อยังไม่มั่นใจแบบนี้
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมจะลองไปเช็คดูอีกที แล้วคาบหน้าจะมาบอก”
และบางที..
อาจจะมองไอ้เด็กพวกนี้ด้วยภาพลักษณ์เฉยๆคงไม่ได้ อย่างที่ครูหน้าดุบอก
..นี่คือโชคดีรึเปล่า เพราะเด็กห้องนี้เก่ง
ถึงแม้ว่า..
“จารย์ไม่ต้องไปหาหรอกน่า ผมมั่นใจ”
..แม้ว่ามันจะโคตรกวนประสาท..
โดยเฉพาะไอ้เด็กที่ยืนหลังห้องนั่น
จากที่ชื่นชมอยู่ในใจ พอได้ยินมันพูดแบบนั้นแล้ว เลยอดจะพูดสวนกลับไปไม่ได้
“ทีนายยังไม่เชื่อประวัติศาสตร์ที่คนอื่นบอกเลย คริส ผมก็คงต้องไปหาให้เห็นด้วยตาตัวเองถึงเชื่อ”
ย้อนคำพูดมันไปเลยครับ.. รู้สึกยังไงล่ะ
“ครับครับ เอาที่จารย์สบายใจ”
แอบได้ยินมันหัวเราะหึเบาๆถ้าไม่ได้คิดไปเอง
.. ท่าทางมันคงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไอ้เด็กบ้า ..
ผมถอนใจ เห็นนายแว่นคนถามไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว เมื่อผมสัญญาว่าจะไปเช็คข้อมูลมาให้ ตั้งใจจะสอนต่อ ..
แต่ท่าทางตัวปัญหาจะยังไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ
ผมควรจะทำยังไงกับมันดี
“เวลานักเรียนทำผิดยังโดนลงโทษ”
คริสพูดขึ้นลอยๆ ทำท่าแกว่งขาไปมากวนๆ ราวกับเมื่อยมาก ที่ต้องยืนตลอดคาบเรียน
“แล้วถ้าเกิดว่า..”
รอยยิ้มยียวนที่ผมอยากตรงเข้าไปกระชากมาเขย่าๆให้หายซ่า
ถ้าไม่ติดว่า ฝึกสอนอยู่นะ..
“ถ้าจารย์สอนผิด..จะมีบทลงโทษบ้างมั้ยเนี่ย อยากรู้จัง”
ช่างกล้าครับ มันควรจะพูดเล่นกับผมอย่างนี้เหรอ
เห็นทีต้องสอนหน่อย
.. จริงถ้ามันทำตัวดีผมคงไม่ว่าหรอก ผมไม่ได้ถือสาถ้าเด็กจะคุยเล่นด้วยขนาดนั้น แต่นี่มัน..
ยิ้มกวนประสาทหาเรื่องกันชัดๆ กับดวงตากลมโตแวววาวดูสนุกสนานนั่น
“ผมเป็นอาจารย์.. ไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณ พีรวัส”
“อ่ออ เป็นอาจารย์ จะถูกผิดก็ไม่มีใครว่า นั่นสินะ”..
น้ำเสียงเหมือนพูดกับตัวเอง แต่ดังพอให้สิงโตได้ยิน
ยัง..มันยังไม่สำนึก
“มันไม่ใช่เรื่องถูกหรือผิด ผมถึงบอกว่าเดี๋ยวจะกลับไปหาข้อมูล..แต่ที่จะบอกน่ะ..”
กริ๊งงงงง
เสียงออดเลิกเรียนดังแทรกขึ้นก่อนผมจะได้พูดจบ เสียงหัวหน้าห้องบอกทำความเคารพ
ครับ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากในเสี้ยววิ
เหล่านักเรียนแตกฮือ วิ่งเร็วกว่าพายุไต้ฝุ่น เชื่อเขาเลย
ทีตอนเข้าห้องแทบคลานมาช้ายิ่งกว่าหอยทากป่วย
..แต่ก่อนที่ไอ้เด็กที่ยืนหลังห้องจะได้ออกไปจากห้อง
เพื่อนร่วมห้องก็ถลาออกไปหมดแล้ว
ทำไมน่ะเหรอ มันต้องเดินมาเก็บกระเป๋าอีกไง.. ทำตัวเองนะ ช่วยไม่ได้
ผมก็ได้แต่ยิ้มสมน้ำหน้าอยู่ในใจ
ไม่สิ ไม่ดีเลย เป็นนักศึกษาฝึกสอนอยู่นะ แต่ก็อดสะใจไม่ได้แฮะ
สิงโตมองเก้าอี้กลับด้านกับคนที่เดินมาที่โต๊ะ
คนเก็บของเสร็จรีบร้อนจะเดินออกจากห้อง แต่ผมมาขวางประตูไว้ก่อน
“ยังพูดไม่จบ ใครอนุญาตให้ไป นายมีโทษอยู่นะ..”
คริสถอนหายใจ คนขวางทางก็ไม่ขยับหลบไปไหน
เป็นเด็กอย่าริอาจหาเรื่องกัน ถ้าผมหยิบยกเรื่องเหตุผล หรือหาเรื่องสั่งสอนเขา เขาไม่น่าจะชนะผมได้ ยังไงประสบการณ์การใช้ชีวิตผมก็มากกว่าเด็กกะโปโลเกรียนแสบอย่างเขาเป็นไหนๆ
คริสเงยหน้ามองคนที่ขวางทาง เสียงกวนๆเริ่มเจือความหงุดหงิดเอาแต่ใจนิดหน่อย
“จารย์ ผมมีเรียนชมรมต่อ ถ้าเข้าสายจะให้บอกว่าไง จารย์ปราชญาไม่ให้ผมออกจากห้อง งี้เหรอ”
เราทั้งมองจ้องตอบไม่เกรงกลัว
..แล้วคิดว่าผมต้องกลัวมันรึไง ไอ้เด็กเวรรรรร..
ได้แต่ก่นด่าในใจ รักษามาดผู้ใหญ่
อย่าอาละวาด ทั้งที่อยู่มหาลัยใครมากวนตีนคงโดนซัดปากแตกไปแล้ว
นี่เด็กสิงโต เด็กมัธยม ใจเย็นๆ
“นายจะบอกอะไรก็เรื่องของนาย สุดท้ายมันก็เข้าตัวนายอยู่ดี เพราะนายทำผิด”
ผมกดความโมโห พูดออกไปด้วยเหตุผล
“..ที่จะบอกน่ะ คือ ปัญหามันอยู่ที่ว่า ถ้ารู้ตัวว่าผิด มันก็ต้องแก้ไข”
“บ่นไรเนี่ยยจารย์”
“นายน่ะ.. ถ้าแก้ไขตั้งแต่แรก วันนี้ก็ไม่ต้องมายืนทั้งคาบเรียน .. ในเมื่อครั้งแรกก็ตักเตือนไปแล้ว แต่นายก็ยังเลือกทำผิดซ้ำๆ”
สิงโตมองสบดวงตาแข็งกร้าวดื้อรั้น ตั้งใจจะสอนเด็กมันจริงๆ เรื่องการอยู่ในสังคมก็สำคัญไม่แพ้กันกับบทเรียนในตำรา
“อย่าทำอวดเก่ง ถึงนายจะเก่ง..แต่มันจะไม่มีประโยชน์อะไร..
ถ้าไม่เลิกทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้วที่ไม่รับฟัง ไม่เปิดรับอะไรใหม่ๆ..นายก็จะเป็นแค่คนเก่ง ที่ไร้การพัฒนา”
คริสเงียบไป สิงโตเองก็เงียบ ต่างฝ่ายต่างมองกันนิ่ง ก่อนที่คริสจะเอ่ยขึ้นมา
“... ผมไปเรียนได้ยัง”
“เชิญ”
สิงโตกำลังจะเบี่ยงหลบจากประตู หากยังไม่ทันหลบดี ไอ้เด็กแสบก็เดินกระแทกไหล่ก่อนออกจากประตูไป
..ไอ้..!
นึกว่าจะเข้าใจ
มารยาทสังคมที่สอน.. ท่าทางจะไม่เข้าหัวซักนิด
“โทดทีจารย์ กะผิดไปหน่อย อ๊ะ”
สิงโตเผลอมือคว้าข้อมือไอ้เด็กกวนตีนแน่น ที่มันจงใจเดินชน ..
ลืมตัวว่าเป็นอาจารย์ไม่ควรมีเรื่องกับเด็ก
เปล่านะ.. ผมไม่ได้จะมีเรื่อง แต่มันเป็นปฏิกริยาอัตโนมัติของคน เวลาโดนหาเรื่องต่างหากล่ะ
“..เฮ้ๆ จารย์ ก็ขอโทษแล้วไง .. ทำไม อย่าบอกนะจารย์จะชกผมน่ะ”
สีหน้าและน้ำเสียงยียวน ถึงหน้าตามันจะดูดี น่ารักเลเวลไหนในระยะใกล้แบบนี้ ก็ไม่ช่วยทำให้ความน่าถีบลดลงเลย
ผมเผลอบีบข้อมือมันแน่นไปหน่อย..
เด็กมันเลยยิ้มเยาะหาว่าจะชก
ฝันไปเถอะ ใครจะหาเรื่องให้ไม่ผ่านฝึกสอนกันล่ะวะ
“คริส พีรวัส .. คุณขอโทษอาจารย์แบบนี้เหรอ”
เล่นสงครามประสาทกับมัน สนุกกว่าเป็นไหนๆ หึ
“หืม?!”
สีหน้างงๆ ครั้งนี้ไอ้เด็กนี่มันคง งง จริง
ก็บอกแล้วว่าจริงๆไม่ได้จะรั้งมันไว้ เลยไม่รู้จะยกเหตุผลอะไรมาพูด ก็ในเมื่อจริงๆ ..
อยากจะกระชากมาเขย่าๆให้หายโมโห ให้จบๆไป แต่ทำไม่ได้ไง
“ขอโทษผู้ใหญ่ .. เค้าขอโทษกันแบบนี้เหรอ พูดส่งๆไป โทษๆ .. ผมบอกอยู่ว่าผมไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณ”
“ครับครับ อาจารย์ปราชญาครับ”
“ครับแล้วก็หัดทำด้วย”
“..จารย์ก็ปล่อยก่อนสิ.. เจ็บ”
แรงขยับที่มือเตือนสติ
เออว่ะ ลืมตัว
เผลอบีบข้อมือแน่นตามอารมณ์คุกรุ่นที่มันกวนตีน สิงโตปล่อยมือไอ้ตัวปัญหา
.. ก่อนจะรู้ว่า..
“ขอโทษคร้าบบบบบบ อาจารย์สิงโต ผม ไม่ ได้ ตั้ง ใจ เดินชนเลยจริงๆ”
เสียงเน้นย้ำคำว่าไม่ตั้งใจ พร้อมกับยกมือไหว้
ค้อมหัวต่ำจนดูเหมือนประชด .. ไม่ดูเหมือนหรอก มันประชดเลยแหละ!!
ไอ้ตัวปัญหา ยังไงมันก็เป็นปัญหา
..หรือผมควรเปลี่ยนใจ
ชกไปซักทีให้จบๆ แล้วขู่มันว่าอย่าฟ้องใครดีวะ
.. เฮ้อ ขอ.. ยาดมที
---- TBC
#ปราบเด็กนรก
หายไปนานแสนนาน ..หลังจากเคลียชีวิตเสร็จ จะเริ่มกลับมาอัพแล้วคับ มีคนยังอยู่ดูคนฟาดฟันกันมั้ยย จารย์สิงกับเด็กนรก 555555 <3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น