ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทเรียน.03 - จารย์ถามก็ตอบสิครับ
กว่าจะผ่านพ้นวันแรกไปได้..
เรี่ยวแรงและพลังงานที่เคยมียามเฮ้วๆอยู่มหาลัยแทบไม่มีเหลือ
ผมนึกย้อนไปถึงคำที่เคยพูดกับไอ้พวกเพื่อนๆตอนเตรียมตัวก่อนจะแยกย้ายกันไปฝึกสอน จำได้ดีเลย
"เนี่ยมึง พอถึงปึฝึกสอนก็สบายแล้ว ไม่ต้องเข้าคลาสทุกวัน นัดตีป้อมกันไว้เลยตอนเย็น"
"เออๆ จัดไปดิ ได้เที่ยวกันกระจายคร้าบงานนี้"
แล้วสภาพผมตอนนี้น่ะเหรอครับ
ไม่ต่างจากซากศพเดินได้ .. มันไม่ได้หนักหนาเหมือนตอนเรียนก็จริง แต่มันโคตรจะสูบพลังงานเลย
ผมยกมือขึ้นนวดขมับ หยิบแผงยาพาราโยนใส่กระเป๋า พกติดตัวแทบตลอด
.
.
ก้าวเดินออกจากห้องสอนอย่างมึนๆ เอาวะ แต่อย่างน้อยเขาก็ทำได้ตามที่คิด แม้จะวุ่นวายๆแล้วเจอไอ้พวกเด็กที่แสบเกินคาดไปหน่อย
หวังว่าต่อไปมันคงจะดีขึ้นเรื่อยๆล่ะมั้ง เขาก็แค่ยังไม่ชินน่า
ให้กำลังใจตัวเองสิครับ จุดนี้ ..
ผมเดินมาตามทาง จุดหมายคือห้องพักครู หลังสอนครบจบหน้าที่ของวันนี้ กะว่าจะทบทวนเนื้อหา เขียนแผนการสอนคร่าวๆที่ต้องสอนคาบต่อไปซักหน่อย ค่อยกลับบ้าน
ขยันใช่ไหมล่ะครับ ..
เปล่าหรอก รีบๆเคลีย กลับบ้านไปจะได้เล่นเกมส์ ทำมันซะตอนนี้ที่ยังปวดหัวกับไอ้พวกเด็กบ้าๆนั่น กลับห้องไปจะได้ไม่ต้องมาคิดอะไรแล้ว
“เป็นยังไงบ้างคุณปราชญา สอนคาบแรก”
เสียงนิ่งๆที่ดังขึ้นจากครูหน้าดุท่านเดิม เรียกให้ผมต้องละสายตาจากการจะหยิบปึกกระดาษออกจากกระเป๋า หันไปตอบคำถามอย่างเสียไม่ได้
รู้สึกเสียวสันหลังนิดหน่อย รู้สึกได้ว่าคำถามที่ถามด้วยโทนเสียงนั้น ไม่ใช่คำถามทั่วไปธรรมดาอย่างทักทายหรือเป็นห่วง มันเหมือนการสอบสวนผมซะมากกว่า
..จะโดนครูท่านนี้ประเมินการสอนมั้ยเนี่ยตอนสอบ ขอเถอะ สาธุๆ อย่าเลย
“..ก็ดีครับครู”
“เธอสอนห้องสี่ ใช่ไหม .. ถือว่าโชคดีนะ”
..โชคดี!!โชคดีป๊ะอะไรครับ
ครูเขาจงใจจะกวนผมรึเปล่าเนี่ย ทำเอาใบ้กินไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอะไรเลย รู้อย่างเดียว ตอนนี้ในใจอยากจะหวีดแต่ต้องตีหน้าขรึมมีมารยาท
และอาจจะเพราะหน้าตาที่แสดงออกของผมมันฟ้อง ครูเขาก็คงจะเข้าใจได้ไม่ยาก จึงพูดต่อโดยที่ผมยังไม่ได้รับคำใดๆ
“สอนเด็กพวกนี้ ไม่ต้องเหนื่อยมาก.. ตั้งใจหาข้อมูล ศึกษาเรื่องที่สอนก่อนเข้าสอนล่ะ”
ถึงจะไม่เข้าใจที่คุณครูบอกซักนิด เพราะหลังจากนั้นพี่แกก็อธิบายเรื่องการทำประเมินและวิธีการเขียนแผน สิงโตก็ได้แต่ปลงๆกับคำว่าโชคดีและตั้งใจจดสิ่งต่างๆตามที่ครูท่านชี้แนะ
เอาเป็นว่า ตอนนี้นอกจากเรื่องสอน มีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ ลืมเรื่องน่าปวดหัวที่ต้องเจอกับพวกเด็กแสบไปซักพัก จดจ่อกับวิธีการและเนื้อหา แผนวิจัยอะไรอีกมากมาย
.. จะได้กลับไปเล่นเกมส์อย่างใจคิดไหมนะวันนี้
เฮ้อ ใครบอกว่าเป็นครูสบายๆ ..
ผมล่ะอยากจะไปขอร้องให้ถอนคำพูดเลย
----------
..เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก..
ถ้าเลือกได้นะ ผมล่ะไม่อยากจะให้เวลาแห่งการสอนมันวนสลับกลับมาเลยจริงๆ
วนกลับมาสอนห้องไอ้เด็กนรกอีกแล้วน่ะสิ
ครับ ผมสอน ม.4 แน่นอนว่ามอสี่ที่ว่ามันต้องไม่ใช่ห้องเดียวอยู่แล้ว ดีหน่อยที่ศิลปะไม่ใช่วิชาที่จะต้องเรียนทุกวัน ถึงอย่างนั้นในหนึ่งสัปดาห์ผมก็ต้องเวียนไปสอน ม.4 ให้ครบทุกห้องที่มีวิชาเรียนศิลปะ
แต่จากการวนสอนจนครบ จวบจนตอนนี้ พูดได้เลยว่าห้องอื่นก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก
.. ไอ้ห้องที่น่าปวดหัวกว่าใครเพื่อนก็ไอ้พวกเด็กแสบห้องสี่เนี่ยแหละ
..ก็บอกแล้วว่าศูนย์รวมเด็กนรก อยากสาปแช่งคนจัดห้องจริงๆ..
มันคิดยังไงวะ ถึงเอาพวกลิงนี่มารวมกันไว้ในห้องเดียว
.
.
“จารย์มาเลทนะ”
เสียงกวนๆดังขึ้นทันทีทันใด
ก่อนที่ผมจะทันได้ก้าวไปยืนตรงที่สอนประจำด้านหน้าห้องซะอีก
.. จะทำตัวดีซักวันบ้างได้ไหม ไอ้พวกเด็กนี่ ..
ถ้ามันจะหาเรื่องกันขนาดนี้ ผมชักไม่แน่ใจแล้ว หรือผมไปเคยทำอะไรให้เด็กมันเกลียด หรือตอนไปเล่นร้านเกมส์ผมไปแย่งที่ประจำพวกมัน
ก็ไม่น่าจะใช่
มันจะมากวนตีนอะไรกันล่ะเนี่ย
หายใจเข้าลึกๆ .. ไม่เอาน่า .. ใจเย็นๆไอ้สิงโต
ผมพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุด ไม่โวยวาย ไม่มองแรงใส่ .. ยกนาฬิกาข้อมือดูตามไอ้เด็กมันพูด
9.01 น.
แล้วเลขหนึ่งด้านหลังก็พึ่งดีดขึ้นเมื่อกี๊นี้ด้วย
.. ผมควรจะต่อปากต่อคำบอกมันไหม ว่าผมเข้ามายืนประจำที่ก่อนเลขหนึ่งจะขึ้น เพราะฉะนั้นผมยังไม่สาย ..
ไม่โว๊ย ไม่ใช่ประเด็น ทำไมจะต้องอธิบาย
มันต่างหากล่ะที่ไม่ควรถาม
ไอ้เด็กนรก!
ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าใคร
เจ้าเก่าเจ้าเดิมสิครับจะเป็นใครไปได้ล่ะ
นายคริส พีรวัส ไอ้เด็กเก้าอี้หน้าห้อง
ผมจำชื่อมันได้ก่อนใครเลย ..
แน่นอนว่าสงครามระหว่างเราคงไม่จบง่ายๆในวันสองวันแน่ ดูท่าทางแล้ว
ก็ในเมื่อเด็กมันประกาศตัวว่าเกลียดวิชาผมซะขนาดนี้
แว่วหูได้ยินเสียงมันหัวเราะคิกคักกวนประสาท
ผมว่าจะนิ่ง .. จะไม่ตอบโต้ ไม่... ไม่
ไม่!
ทนไม่ไหวแล้วโว้ยครับ
ไม่ใครก็ใครต้องโดนบวกล่ะคราวนี้
ผมเปลี่ยนทิศทางจากมือที่จะหยิบจับไมค์ยกลงมาจากขาตั้ง เปลี่ยนใจทันทีที่ได้ยินเสียงหัวเราะนั่น กำมือกับอากาศแทนที่จะได้จับไมค์สอน .. รู้ตัวอีกทีขาก็ก้าวเดินจากหน้าห้อง ตรงไปหยุดยืนหน้าโต๊ะของไอ้เด็กตัวปัญหา
“บอกแล้วว่าให้นั่งดีๆไง ครั้งแรกผมถือว่าตักเตือน .. ส่วนครั้งที่สอง....”
“ลุกขึ้น”
ในเมื่ออาจารย์สั่ง ยืนก็ยืน ..
เด็กนั่นไม่ได้อิดออดหรือโต้เถียงอะไรกับคำสั่งนั้น มีเพียงรอยยิ้มมุมปากกวนประสาท ทั้งยังมองสบตา
คริสลุกขึ้นจงใจตวัดขาที่คร่อมเก้าอี้สูงกว่าปกติ หน้าตาเกเรไม่ได้มีทีท่าหวาดกลัวเลยซักนิด
สิงโตสบมองดวงตาแวววาวของคนกวนโมโหตรงหน้า
ก็ว่าจะไม่ทำให้เด็กเกลียดตั้งแต่ยังไม่เริ่มสอน
แต่แบบนี้คงต้องจัดการแล้วล่ะ
มันทำตัวเองนะ
“คริส ถ้านั่งดีๆไม่ได้ นายก็ยืนเรียน ไปยืนหลังห้อง จะได้ไม่บังเพื่อน”
“หืม..นึกว่าจารย์จะไล่ออกนอกห้องซะอีก” อีกฝ่ายบ่นอุบอิบ
“ไล่?.. เพื่อให้นายโดดเรียนน่ะนะ”
ตลกแล้วครับ ผมไม่ได้โง่นะ ขืนไล่ออกนอกห้องก็เข้าทางมันเลยสิ บังคับให้เรียนเนี่ยแหละ แต่ไม่ต้องนั่งมันแล้วถ้านั่งดีๆไม่ได้ หึ
คริสไหวไหล่ เดินไปยืนหลังห้อง ก่อนจะได้ยินมันบ่นพึมพำอะไรฟังไม่ถนัด
ผมไม่ได้สนใจ เดินไปประจำที่ เตรียมสอนต่อ
ระหว่างทางเดินกลับไป ก็ไล่เคาะโต๊ะอื่นที่เดินผ่านแล้วเห็นเด็กบางคนกดเล่นมือถือยิกๆ ขนาดที่ว่าเพื่อนมันพึ่งจะโดนทำโทษนะ
กลัวอะไรกันซะบ้างเซ่
ยาดม ยาพารา โรงเรียนนี้มีให้เบิกบ้างไหมเนี่ย จะเบิกมาซักสิบโหล สมองจะระเบิดอยู่แล้ว
เสียเวลามามากแล้ว .. แผนที่อุตส่าห์ตั้งใจไว้ว่าจะสอนในวันนี้ ถ้าไม่ทันนะ ผมจะออกข้อสอบให้ยากเลย แล้วจะมีไอ้ห้องกวนประสาทนี่ห้องเดียวแหละที่จะทำไม่ได้
เพราะสอนมันไม่ทัน มัวแต่วุ่นวายกับเรื่องไร้สาระเนี่ยแหละ
กดเปิดจอฉายสไลด์ ตั้งใจเข้าสู่บทเรียน ซักที
“วันนี้ผมจะเริ่มบทเรียนเรื่องประวัติศาสตร์ศิลป์ ... ถ้าใครยังไม่เก็บมือถือ ผมจะเดินไปยึดแล้วมารับคืนที่ห้องพักครู”
..สิ้นเสียงพูด พวกเด็กมากปัญหาก็เก็บมือถืออย่างขี้คร้าน มองจอฉายสไลด์เอือมๆ
ทำไมต้องให้ขู่ฟระ ไอ้พวกนี้
สิงโตกวาดตามองรอบห้อง
ถึงมันจะดูไม่อยากเรียนกันแค่ไหน แต่ก็นั่งกันเต็มห้อง
..คงกลัวโดนฝ่ายปกครองจัดการเอาสินะ ดีล่ะ
“และทุกคาบเรียนที่ผมสอน ผมจะเช็คชื่อทุกคาบ ใครจะหยุดจะลา ต้องแจ้ง เพื่อผลดีของพวกนายเอง ถ้าตามบทเรียนไม่ทันผมจะได้รู้”
“ผมพูดชื่อใคร ถ้ามาก็ให้ยกมือ”
ผมหยิบกระดาษรายชื่อเด็กห้องสี่ออกมา ขมวดคิ้วมุ่น..
วอทเดอะะะะฟ..
นี่ชื่อหรือภาษาตุรกี
เด็กสมัยนี้แม่x ใครสั่งใครสอนให้ตั้งชื่อยากอย่างนี้ เป็นเทรนด์ใหม่รึไงกัน
สิงโตชะงัก .. พยายามสะกดในใจ เริ่มเครียด ต้องพูดออกไมค์ด้วย จะไม่อะไรเลยนะ ถ้าไม่ใช่ไอ้ห้องนรกนี่
มันต้องคอยจับผิดเขาอยู่แน่ๆ ยิ่งกว่าอาจารย์ที่มหาลัยอีก
เหลือบตาจากกระดาษเล็กน้อยมองพวกเด็กที่นั่งในห้อง
พวกตัวแสบก็นั่งมองเขาตาแป๋ว
..
ตาแป๋วไปด้วยความกวนตีนน่ะสิ
“ .. นพ ปะ ดล”
“ผมชื่อ นะ พะ ปะ ดล ครับจารย์”
“เออนั่นแหละ”
“รชต”
“ระชะตะ จารย์”
โว้ยยย อยากจะเปลี่ยนใจไม่ต้องขานชื่อ แล้วให้พวกมันบอกชื่อมาเลยแล้วเขาแค่ติ๊กให้แทน จะง่ายกว่าไหม
ฎ ฎ ณ ฌ ก็มา บ้าไปแล้ว สาบานว่าชื่อ
โปรดช่วยกันตั้งง่ายๆหน่อยได้ไหม ครูไหว้ล่ะ
กว่าจะขานชื่อแต่ละคนทำเอาเหงื่อตก..
สมาธิสอนแทบหายหมด หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ
จากที่จะทำให้พวกเด็กกลัว กลายเป็นเขาเองนี่แหละกลัว ไม่อยากจะเช็คชื่อแล้ว สงสัยครั้งหน้าต้องเขียนคำอ่านแนบลงไปด้วย
“พีรวัส”
..เงียบกริบ.. ไม่ท้วง ไม่ขาน ไม่ยกมือ
ผมว่าผมไม่น่าเรียกผิดนะครั้งนี้
สิงโตตวัดสายตาจากกระดาษ มองคนที่พึ่งไล่ไปยืนหลังห้อง
สบสายตาที่มองมานิ่ง
“ทำไมไม่ขาน”
“..จารย์ก็รู้อยู่แล้วว่าผมมา ทำไมต้องขานอีก”
แม้จะอยู่ไกลกัน จากหน้าห้อง หลังห้อง ผมก็ยังเห็นแววตาท้าทายนั่นถูกส่งมา
กวนประสาทชะมัด
“ต่อให้รู้ไม่รู้มันก็เป็นมารยาท ที่นายต้องขานรับเวลาผู้ใหญ่พูด”
“..หัวโบราณชะมัด”
ว่าไงนะ?!
“นี่..ที่สอนก็เพื่อตัวนายเอง”
“ครับครับ พีรวัสมาครับจารย์ปราชญา”
ไอ้เด็กชื่อคริส ตะโกนเสียงดังลั่นมาถึงหน้าห้อง
ทั้งที่ตอนด่าคำว่าหัวโบราณ กลับบ่นพึมพำแทบไม่ได้ยิน
แต่ผมได้ยินทุกคำไงล่ะ
..กวนตีน!
ฮึ่ย
อดทนไว้สิงโต อดทน
ยิ่งเห็นรอยยิ้มน่าถีบนั่นแล้ว .. ไม่รู้จะทนได้อีกนานแค่ไหนนะ
กลัวจะไม่จบฝึกสอน จะมีคนได้จบชีวิตก่อนน่ะสิ
ไม่มันก็ผมเนี่ยแหละ..
---- TBC
#ปราบเด็กนรก
ฮืออออ ขออภัยกับการหายไปนะครัช ไรท์ยังอยู่ ยังไม่หายไปไหน เป็นช่วงวุ่นๆกับโปรเจค #Peraya4Vote (อย่าลืมไปโหวตแลกฟิคกันนะจ๊ะ ; p ) เอ้าา ยังไงซิ ไหนน ขอเสียงคนเป็นกำลังใจให้จารย์ กับคนหนับหนุนเด็กแสบเด็กนรกหน่อย 5555555 ไหวอ๊ะเปล่าเนี่ยจารย์ย์สิง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น