นี่เหรอวันสิ้นโลก ?

ลำดับตอนที่ #2 : พวกเราจะปกป้องพี่สาวเอง

“เราจะเดินไปถึงเมื่อไหร่” เสียงหวานแฝงไปด้วยความเบื่อหน่ายดังขึ้นด้านหลังพี่ใหญ่หันกลับไปมองเขาเห็นเด็กสาวเอนตัวนอนอยู่ในรถเข็นช้อปปิ้งของห้างสรรพสินค้าขาสองข้างห้อยออกมาข้างนอกกระโปรงของเธออยู่ในสภาพล่อแหลม

“...” เขาไม่รู้ด้วยซ้ำเธอไปหารถเข็นมาจากไหน

“ลงมา” ฮวาฮวาได้แต่ทำหน้าบึ้งตึงก่อนจะขูแชนขึ้นหันไปมองคนด้านหลัง

“พี่รองช่วยด้วย!”

“...” ตัวปัญหา! พี่รองเดินมาหาเด็กสาวและจับคอเสื้อยกเธอออกมาจากรถเข็น

“เราเอาไปด้วยได้ไหม” ฮวาฮวาจับรถเข็นแน่น

“เข็นไปเอง” พี่รองถือขวานเดินหนีไป ฮวาฮวาเข็นรถเข็นตามหลังไปอย่างอารมณ์ดี

ตอนนี้กลุ่มของพี่ใหญ่แวะหาเสบียงในเมืองหลังเห็นว่ามีห้างสรรพสินค้าพวกเขาจึงตัดสินใจเข้ามาสำรวจ

ทุกคนแบ่งกลุ่มกันออกไปเพื่อเคลียร์ซอมบี้ด้านหน้าและเข้าไปสำรวจด้านใน

พี่ใหญ่กับพี่รองขึ้นไปสำรวจชั้นบน พี่สามกับพี่ห้าคอยจัดการชั้นล่าง พี่สี่ พี่หกและพี่เจ็ดไปสำรวจโกดังของห้าง ส่วนฮวาฮวาแค่รู้สึกอยู่กับพี่ใหญ่สบายใจกว่าจึงตามพี่ใหญ่มา

“หยุดก่อน!” พี่ใหญ่ส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ ชายทั้งสองหันมองตากันก่อนจะพากันแยกไปคนละทาง เดินไปไม่กี่ก้าวก็หยุดพี่ใหญ่หันไปมองเด็กสาว

“รออยู่นี่อย่าวิ่งไปทั่ว”

“ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ!” ฮวาฮวาดูแง่งอนเมื่อถูกทำเป็นเด็ก พี่ใหญ่ไม่อยากใส่ใจอีกเขาถือปืนในมือและเดินตรงไป

“ที่นี่แย่จริง ๆ” ฮวาฮวายืนรออยู่กับที่สายตากวาดมองรอบตัวที่มีแต่ความสกปรกและยุ่งเหยิง สายตาเธอสะดุดเข้ากับร้านค้าร้านหนึ่งที่อยู่ตรงมุม รอยยิ้มหวานเผยออกมาเธอทิ้งรถเข็นไว้และเดินไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว

เด็กสาวมองดูทั่วร้านเธอพบว่านี่เป็นร้านขายยาเล็ก ๆ ดูได้จากเศษซากของยาที่กระจัดกระจายและบางส่วนก็หายไป

เธอไม่ได้สนใจมันมากแต่เดินไปหลังเคาน์เตอร์ร้านขายยาด้วยรอยยิ้ม เธอก้มศีรษะลงและสบเข้ากับตาดำขลับคู่หนึ่งที่มองมา

“สวัสดี!”

แกร็ก

เสียงบางอย่างถูกคลิกและกระสุนนัดหนึ่งก็พุ่งผ่านหน้าของฮวาฮวาไป เธอมองกระบอกปืนในมือของชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มที่ไม่จางหายก่อนจะยืดตัวขึ้นมองไปด้านหลังพบเข้ากับซอมบี้ที่ถูกยิงกลายเป็น ‘ศพจริง ๆ’

“แม่นมาก!” เธอชมเขาอย่างจริงใจ

ชายหนุ่มมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยท่าทีระมัดระวังมือหนึ่งถือปืนอีกมือหนึ่งกุมท้องที่ได้รับบาดเจ็บ ในวันสิ้นโลกเขาไม่กล้าผ่อนปรนความระวังและยิ่งตอนนี้เขาได้เห็นเด็กสาวที่สะอาดสะอ้านผิดปกติเขายิ่งไม่กล้าไว้ใจ

“ไม่ต้องกลัว ฉันเป็นคนดี ฉันชื่อฮวาฮวา คุณชื่ออะไร”

“...”

“คุณมีกลุ่มไหม กลุ่มของคุณอยู่ไหน” ฮวาฮวาย่อตัวลงกอดเข่าถามชายหนุ่มอย่างไม่ลดละความพยายาม

เด็กสาวเงยหน้ามองออกไปนอกร้านเห็นร่างของชายร่างใหญ่สองคนกลับมาพร้อมของจำนวนหนึ่ง

“เฮ้ คุณอยากไปกับฉันไหม” ชายหนุ่มปิดตาลงเงียบ ๆ ฮวาฮวาถือว่าเขาตกลงแล้วจึงลุกขึ้นวิ่งออกจากร้านกลับไปหากลุ่มของเธอ

“พี่ใหญ่!”

“เธอไปไหนมา” พี่ใหญ่ตีหน้าดุคนตัวเล็กที่ไม่เชื่อฟังคำสั่ง

“ฉันอยากพาคนไปด้วย”

“อย่าสร้างปัญหา” แค่มีเธอเขาก็รู้สึกเหนื่อยเป็นสิบปีแล้ว

“แต่ฉันสัญญากับเขาแล้วนะ” ฮวาฮวามองพี่ใหญ่ด้วยตากลมโตดูน่ารักน่าชังเป็นพิเศษ

“ไปพามาเอง” ชายร่างใหญ่หลบตาหันไปทางอื่น

“พี่ใหญ่ใจดีที่สุด!” ฮวาฮวาวิ่งกลับไปทิศทางเดิมอย่างรวดเร็ว

“พี่ใหญ่มันจะดีเหรอ” พี่รองอดไม่ได้ที่จะถาม เขาขมวดคิ้วจนแทบจะผูกเป็นปม

“นายไปคุยกับเธอเองไหม” ถ้าเขาไม่ยอมเธอก็ไม่มีทางยอมแน่นอน

พี่รองเงียบไปและมองไปทางนั้น ฮวาฮวาเดินออกมาพร้อมลากวัตถุชิ้นหนึ่งออกมา วัตถุชิ้นนั้นที่เขาเห็นมันคือคนแต่ก็ดูเหมือนศพ …

“...” เฮ้อ!

“พี่รองเขาหนักมาก!” ฮวาฮวายู่ปากไม่พอใจ พี่รองก้มลงเอานิ้วแตะใต้จมูกของชายหนุ่มและพบว่ามีลมหายใจอยู่เขาจึงวางใจ

“ดูเหมือนเขาได้รับบาดเจ็บ บาดแผลของเขาจะล่อซอมบี้มา” พี่ใหญ่มีสีหน้าเคร่งขึ้น ฮวาฮวาบอกให้พี่รองพาผู้ชายที่เจอเก็บได้ใส่รถเข็นและเธอจะเข็นไปเอง

ชายฉกรรจ์ทั้งสองมองดูชายบาดเจ็บที่ถูกปฏิบัติเหมือนสินค้าชิ้นหนึ่งรู้สึกเห็นใจนิดหน่อย พวกเขารีบออกไปจากห้างสรรพสินค้าและกลับไปที่รถ

“พี่ใหญ่ดูเหมือนจะมีคนเคยมาที่นี่มาก่อนเสบียงในโกดังส่วนใหญ่หายไปแต่ก็ยังพอสำหรับเราที่จะอยู่รอดหลายเดือน” พี่เจ็ดพูดขึ้นหลังเห็นพี่ใหญ่เดินเข้ามา

“พี่เจ็ด!” ฮวาฮวาผลักรถเข็นให้พี่รองและวิ่งไปหาพี่เจ็ดด้วยรอยยิ้ม

“ของที่ฉันขอล่ะ”

“อยู่ในรถ” พี่เจ็ดยิ้มเขาชอบน้องสาวคนนี้เล็กน้อย แม้เธอจะดูป่วยแต่เธอก็ยังน่ารัก

“พี่เจ็ดดีที่สุด!” เด็กสาวรีบปีนเข้าไปในรถเพื่อดูบนเบาะที่นั่งของเธอมีอุปกรณ์อาบน้ำครบครันที่เธอต้องการ

“พี่ใหญ่ผู้ชายคนนี้ …” พี่ห้าถามพลางชี้ไปที่คนในรถเข็น

“พาเขาขึ้นรถไป” พี่ห้าและพี่เจ็ดได้แต่ช่วยคนคนนั้นเข้าไปในรถด้วยความสงสัยแต่ทุกคนรู้ดีในใจว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับเด็กสาวคนเดียวในกลุ่มแน่นอน

“พี่ใหญ่ทำไมเอาเขามาที่นี่!” เสียงของฮวาฮวาดังออกมาจากรถ พี่ใหญ่หันไปที่หน้าขรึม

“เธอเอามาก็ดูแลเอง” เนื่องจากมีคนเพิ่มเข้ามาพี่หกจึงต้องย้ายไปนั่งรถคันหน้าแทน

“เธอจะฆ่าเขาหรือไง!” เสียงของพี่สามดังก้องจนเกือบเรียกซอมบี้ได้ ชายร่างใหญ่วางขวานและรีบมาแย่งพาพันแผลในมือของเด็กสาวทันที

ผ้าที่พันแน่นถูกปลดออกใบหน้าที่ไร้สีเลือดกลับมาดูมีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“ทำไมเขายังไม่ตื่น” ฮวาฮวาขมวดคิ้วมองคนที่นอนนิ่งคิ้วขมวดยู่ยี่แต่ไม่ยอมตื่นสักทีด้วยความไม่พอใจ

“ไม่รู้”

“พี่ใหญ่ถ้าพรุ่งนี้เขาไม่ตื่นเราโยนเขาให้เป็นอาหารซอมบี้เถอะ กลุ่มเราไม่ต้องการคนไร้ประโยชน์”

“...” ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายมาก!

“ขึ้นรถ” พี่ใหญ่สั่งทุกคนก็ขึ้นประจำที่เพื่อออกเดินทางต่ออย่างรวดเร็วเพราะถ้ามืดพวกเขาจะเป็นอันตรายมากกว่านี้

หลังเดินทางจนพระอาทิตย์เริ่มตกดินพี่ใหญ่ตัดสินใจเข้าพักบ้านข้างทาง คนที่อยู่รถคันแรกลงไปจัดการซอมบี้ก่อนทุกคนจะพากันเข้าไปในบ้าน ส่วนชายที่ถูกพามาก็ถูกพี่รองอุ้มเข้าไปด้วยใบหน้าไม่พอใจ 

“ทำไมเธอไม่ดูแลเองฮ้า”

ฮวาฮวามองชายคนนั้นและมองพี่รองและแสดงสีหน้าราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรม “ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะเอาแรงที่ไหนไปแบกผู้ชายตัวใหญ่ขนาดนี้ได้”

“...” ฉันเห็นเธอลากเขามา! พี่รองไม่ต้องการที่จะเถียงไปมากกว่านี้อีกเขาเดินหนีไปนั่งมุมห้อง

ฮวาฮวาลุกขึ้นจากโซฟาเดินหายเข้าไปในห้อง ๆ หนึ่งก่อนจะโผล่หัวออกมา

“พี่ใหญ่น้ำไม่ไหล”

พี่ใหญ่ “...” ระบบน้ำมันใช้ได้ที่ไหน!

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจเธอยักไหล่และเดินกลับมานั่งข้าง ๆ ชายที่ได้รับบาดเจ็บบนโซฟา ฮวาฮวามองไปที่ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยความสกปรก เธอหยิบทิชชู่เปียกออกมาเช็ดหน้าเขาเผยให้เห็นผิวขาวใส ขนตางอนหนา จมูกโด่ง และรูปปากที่สวย หน้าก็เป๊ะ หุ่นก็ปัง

“พี่ใหญ่เราสามารถขายเขาแลกเงินได้!” ดูดีขนาดนี้ต้องได้ราคาดีแน่! รอยยิ้มเธอยิ่งดูแปลก

“...” ทุกคนไม่อยากฟังเธออีกต่อไป

เวลาเกือบตีสามคนที่หลับมานานก็ตื่นขึ้นชายหนุ่มมองสภาพรอบตัวที่ไม่คุ้นเคยด้วยทีท่าระแวดระวังขณะที่เขาจะลุกขึ้นก็พลันรู้สึกหนักอึ้งที่ขา เมื่อก้มมองก็เห็นหัวของใครบางคนนอนทับอยู่ เขากวาดตามองไปรอบ ๆ ก็เห็นชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ทุกมุมบ้าน

“...” ที่นี่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น ?

เขาแตะไปที่ตัวเพื่อหาอาวุธป้องกันตัวแต่กับพบกับความว่างเปล่า

ตอนนี้เขาไปไหนไม่ได้และหนีไม่ได้ เขาพยายามทำให้ตัวเองสงบและหาวิธีเจรจากับคนเหล่านี้

คนที่นอนทับตักเขาเริ่มขยับเขาเอื้อมมือไปแตะคอเธอเพียงแค่เขาขยับก็สามารถที่จะหักคอเธอได้ทันที เด็กสาวพลิกตัวลืมตามองเขาจากนั้นก็พลิกตัวหันหน้าเข้าหาท้องเขาและหลับต่อ

“...” เขาเลื่อนมือที่ต้องการบีบคอเธอออกอย่างเงียบ ๆ ในตอนนั้นก็มีเสียงคนเดินเข้ามาใกล้เขาเอนหัวไปมอง

“โชคดีที่นายตื่นก่อน ถ้าตื่นช้ากว่านี้เธอจะโยนนายไปให้ซอมบี้” พี่ห้ามองชายหนุ่มอย่างเห็นใจเขาเดินจากไปทางอื่นหลังมาตรวจดูความเรียบร้อย

“...”

เช้าตรู่ทุกคนลุกขึ้นขยับตัวเพื่อเตรียมออกเดินทาง ฮวาฮวายังคงขี้เกียจที่จะลุกขึ้นพี่เจ็ดจึงต้องมาอุ้มเธอพาไปลงข้างในรถและกลับไปประจำตำแหน่ง ชายหนุ่มที่พวกเขาพามาก็ถูกลากขึ้นไปนั่งข้างฮวาฮวาและกลายเป็นหมอนอีกครั้งหนึ่ง

ชายหนุ่ม “...” เขาไม่มีโอกาสจะได้พูดเลยสักคำ

“ถ้านายไม่ตื่นเธอวางแผนจะขายนายแลกเงินอยู่” พี่ใหญ่พูดพลางมองชายหนุ่มอย่างเห็นใจ คนหน้าตาดีมักตกเป็นเป้า โชคดีที่เขาหน้าโหด

ชายหนุ่ม “...” ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้วางแผนต่อเขามาก

“พวกคุณเป็นใคร” เขาตัดสินใจถามสิ่งที่เขาสงสัย

เด็กสาวที่นอนบนตักเขาอยู่ ๆ ก็ตื่นและลุกขึ้นนั่งอย่างกระตือรือร้นไร้ซึ่งความง่วงให้เห็น

“นั่นคือพี่ใหญ่และนั่นพี่รอง ส่วนฉันแนะนำตัวไปแล้ว แล้วคุณเป็นใคร”

“...” เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอแนะนำตัวตอนไหน อาจจะเป็นตอนเขาหมดสติ

“กู่จิ่ว” เขาแนะนำตัวสั้น ๆ

ฮวาฮวายิ้มกว้าง “น้องเก้า!”

“ฉันอายุยี่สิบสาม” ดูยังไงเขาก็แก่กว่าเธอ

“คุณมาทีหลังเพราะงั้นคุณคือน้องเก้า!” ฮวาฮวายืนยันเสียงหนักแน่นไม่ยินยอมให้ถูกปฏิเสธ

ชายหนุ่มเงียบชายอีกสองคนในรถก็ไม่ได้สนใจเหตุการณ์ข้างหน้าพวกเขามองตรงไปข้างหน้าตลอดเวลา เด็กสาวหันไปเปิดกระเป๋าเป้กระต่ายข้างตัวหยิบบ้างอย่างออกมาและหันกลับมาหากู่จิ่วด้วยรอยยิ้ม

ก่อนกู่จิ่วจะตอบสนองมือทั้งสองข้างของเขาก็ถูกล็อกด้วยกุญแจมือเป็นที่เรียบร้อย

“...” เขาขัดขืนได้ไหม ต่อต้านได้หรือเปล่า

“คุณไม่ได้รับอนุญาตให้หนี” ฮวาฮวายิ้มให้เขาแล้วหันไปหาพี่ใหญ่

“พี่ใหญ่เขามีประโยชน์!”

“ถ้าเขาไม่มีประโยชน์คุณจะปล่อยเขาไปไหม” พี่ใหญ่อดไม่ได้ที่จะถาม

เด็กสาวยิ้มโชว์ฟันขาวตอบด้วยเสียงนุ่ม “ไม่”

คำตอบเป็นที่ประจักษ์ทุกคนเงียบไม่พูดอะไรฮวาฮวาหันกลับไปและหยิบอาหารแห้งออกมายื่นส่งให้ชายหนุ่ม

“กิน”

“...” ท่าทางของเธอเหมือนกำลังให้อาหารสัตว์เลี้ยงไม่มีผิด กู่จิ่วได้แต่รับมือและกินมันเพราะตั้งแต่ตื่นเขายังไม่ได้กินอะไรสักอย่างเขาก็หิวมากเช่นกัน

“กินแล้วก็ต้องทำงาน กลุ่มของเราไม่ต้องการคนไร้ประโยชน์” ฮวาฮวาพูดจบก็กลับไปซุกตัวข้างหน้าต่างรถและมองสำรวจข้างนอก

“...” พวกเราก็ไม่เห็นเธอจะทำงานอะไรสักอย่าง พี่ใหญ่และพี่รองต่างมีความคิดตรงกันในใจ

ตลอดการเดินทางเรียกได้ว่าราบรื่นปลอดภัยอย่างน่าประหลาดถึงจะมีซอมบี้แต่ก็มีจำนวนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดูบางตาลงยิ่งกว่าวันก่อน ๆ ที่พวกเขาเดินทาง

รถออฟโรดสองคันแล่นเข้าสู่เมืองเมืองหนึ่งบนถนนที่ว่างเปล่าพวกเขาเห็นสิ่งกำลังเข้ามาใกล้

“พี่ใหญ่ดูเหมือนจะมีผู้รอดชีวิต” เสียงของพี่สี่ดังขึ้นมาจากวิทยุสื่อสาร พี่ใหญ่สั่งให้ทุกคนหยุดและเตรียมพร้อมต่อสู้ทุกเมื่อ พี่ใหญ่และพี่สี่ตัดสินใจลงไปเพื่อดูสถานการณ์

“สาวสวย!” เสียงของฮวาฮวาดังขึ้นทำให้พวกเขาสังเกตเห็นว่ามีผู้หญิงกำลังวิ่งเข้ามาใกล้ เธอสวมชุดกระโปรงสีขาวดูบริสุทธิ์ผิวขาวใสดูไร้มลทิน

“พี่ชายช่วยฉันด้วยมีซอมบี้ไล่ตามฉันมา!” เสียงของหญิงสาวนั้นฟังเปราะบางและควรได้รับการปกป้อง พวกเขามองไปข้างหลังและเห็นว่ามีซอมบี้ตามมาจริง ๆ ก่อนที่ทุกคนจะตอบสนองเสียงหวานในรถก็ดังขึ้นมา

“พี่ใหญ่อุ้มเธอขึ้นมาปิดปากเธอด้วย!”

“...” เด็กสาวคนนี้มีความคิดมากมายจริง ๆ!

ด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าของเด็กสาวพี่ใหญ่และพี่สี่พากันปิดปากหญิงสาวและอุ้มเธอเข้าไปท้ายรถ หลังจากประตูท้ายรถถูกปิดลง ผู้คนก็ออกเดินทางต่อ

สาวสวยที่ถูกจับตัวเบิกตาด้วยความตกใจมองดูถนนที่ห่างออกไปเรื่อย ๆ ด้วยความมึนงง

“พี่สาวไม่ต้องกังวลพวกเราจะปกป้องพี่สาวเอง”

“...” ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอปกป้อง! สาวสวยประท้วงในใจ

“...” พวกเรานี่คือใคร? พี่ใหญ่เริ่มรู้สึกตัวเองคิดผิดที่รับเธอเข้ามา