นี่เหรอวันสิ้นโลก ?

ลำดับตอนที่ #3 : น้องเก้าให้ฉันถูหลังให้คุณ!

กลุ่มของพี่ใหญ่หยุดพักที่อาคารหลังหนึ่งที่ยังคงมีสภาพดีหลังจัดการซอมบี้จดหมดพวกเขาก็เข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ฮวาฮวาวิ่งนำหน้าหยิบเก้าอี้ออกมาให้หญิงสาวนั่งลงจากนั้นเธอก็หยิบเชือกส่งให้พี่รองมัดสาวสวยไว้กับเก้าอี้

“เธอคิดจะทำอะไร” พี่ห้าถามขึ้นมาด้วยความไม่เข้าใจ การกระทำของพวกเขาตอนนี้ดูเหมือนผู้ร้ายลักพาตัวไม่มีผิด

“สอบปากคำ! วันสิ้นโลกแบบนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะมีผู้หญิงสะอาดแบบนี้วิ่งไปทั่วได้” ฮวาฮวาทำหน้าจริงจัง ใบหน้าของคนในห้องเริ่มแปลกพวกเขามองเด็กสาวสลับกับหญิงสาว ทุกคนมีความคิดในใจและเงียบไม่มีใครพูดอะไร

“ต่อให้บังคับใช้กำลังฉันก็ไม่พูด” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งและไม่พอใจ

“พี่สาวคุณผ่านผู้ชายมาเยอะ” ฮวาฮวายิ้มดวงตาของเธอหลุบมองเนินอกเนียนขาวที่โผล่พ้นชุดกระโปรง

“ผู้ชายทุกคนล้วนตกอยู่ใต้กระโปรงของฉัน”

“พี่สาวคุณเคยลองผู้หญิงไหม” เด็กสาวเดินวนรอบหญิงสาวสายตามองขึ้นมองลงราวกับกำลังตรวจสอบสินค้า

“...” บรรดาชายฉกรรจ์ในห้องพากันมองออกไปทางอื่น

“เธอคิดจะทำอะไร” หญิงสาวถามเสียงแข็งทื่อรู้สึกไม่ปลอดภัย สัมผัสเย็นเฉียบเสียดแทงไปทั่วร่างกาย เด็กสาวยังคงยิ้มหวานแต่ดวงตากับดุร้ายราวกับกำลังมองเหยื่อ

“ไม่ อย่าเข้ามา!! ฉันยอมแล้ว ฉันบอกแล้ว!!” น้ำตานองไปทั่วใบหน้าสวยของเธอ เธอมองไปที่เด็กสาวด้วยความกลัว

“พี่สาวทำไมถึงกลัวฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย” ฮวาฮวาเอียงคอถามอย่างไร้เดียงสา

“...” หญิงสาวไม่กล้าชักช้ารีบพูดอย่างรวดเร็ว

ไม่นานพวกเขาก็ได้ข้อมูลทั้งหมด ปรากฏว่านี่คือแผนล่อลวง สาวสวยคนนี้เป็นนกต่อของกลุ่ม

“พี่ใหญ่ในเมื่อพวกเขาส่งเธอมาพวกคุณสามารถสนุกกับเธอได้!” ฮวาฮวาจับไหล่ของหญิงสาวและดันเธอขึ้นไปข้างหน้า

“เด็กอย่าพูดจาไร้สาระ กลับไปรอที่รถ” พี่ใหญ่สั่งเสียงดุและหันไปสั่งให้พี่รองพาเธอกลับไป

ก่อนจากไปเด็กสาวหันไปยิ้มให้สาวสวย “พี่สาวขอให้สนุก!” จากนั้นเธอก็ตามพี่รองไปอย่างเชื่อฟัง

พี่ใหญ่พากลุ่มน้อง ๆ ของเขาออกไปเพื่อวางแผนทิ้งหญิงสาวไว้ในห้องเพียงลำพัง 

สาวสวยผู้ถูกทิ้งนอกจากถูกมัดติดเก้าอี้ไปไหนไม่ได้แล้วปากก็ถูกปิดไม่สามารถร้องขอความช่วยเหลือได้ เธอหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่รู้ว่าแผนนี้มันผิดพลาดที่ตรงไหนทำไมเธอถึงมาลงเอยแบบนี้ได้ …

เกือบชั่วโมงพี่ใหญ่ก็กลับมาที่รถ

“พี่ใหญ่ตกลงเราจะเอายังไง” พี่รองถามขึ้นเมื่อเห็นพี่ใหญ่กลับมา

“รอดูกันก่อนคืนนี้เผื่อพวกเขาจะลงมือ” พี่ใหญ่หันมองเข้าไปในรถ กู่จิ่วยังคงนั่งอยู่ข้างในแต่ดูเหมือนเขากำลังหลับถัดจากเขา … ว่างเปล่า

“เธอไปไหน” พี่รองหันกลับไปมองและทุกคนก็ให้ความสนใจ ตอนนี้พวกเขาพบว่าเด็กสาวหายไป

“...”

“เจ้าสามกับเจ้าเจ็ดออกไปตามหาเธอ ส่วนคนอื่นพักผ่อนกันก่อน” พี่ใหญ่สั่งทุกคนรีบเตรียมตัว

ในโกดังเก่า ๆ ที่ห่างจากตัวเมืองไปกว่าร้อยเมตรภายในเต็มไปด้วยชายฉกรรจ์น่ากลัวมากมาย ทั่วทุกที่มีกลิ่นเหม็นเน่าและกลิ่นเลือดคละคลุ้ง มุมหนึ่งของห้องฮวาฮวายังเห็นฝูงหนูวิ่งผ่าน

“ที่นี่สกปรกมาก!”

“...” ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นมองไปที่เด็กสาวที่อยู่ ๆ ก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาในโกดังด้วยสายตาอันตราย นอกจากเธอดูไม่กลัวแล้วเธอยังมีเวลาวิจารณ์สถานที่ของพวกเขาอีก เหลือเชื่อจริง ๆ …

“เธอเป็นใครน้องสาว” ใครคนหนึ่งถามขึ้นด้วยรอยยิ้มสายตาของเขาไม่ปกปิดความหื่นกระหาย

“ฉันหลงทาง พี่ชายมีอาหารแบ่งไหม”

“เธออยากได้อาหารเหรอ เข้ามานี่สิ” คนที่เหมือนเป็นหัวหน้าพูดพร้อมกวักมือ เด็กสาวก้าวออกมาจากความมืดเผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่บริสุทธิ์และงดงาม ดูเต็มไปด้วยพลังความสดใสไม่เข้ากับบรรยากาศ

“พี่ชายฉันหิวมาก” ฮวาฮวามองชายกลางคนตรงหน้าด้วยดวงตากลมโตที่แดงเรื่อ

“ถ้าเธอทำสิ่งที่ฉันบอก เราจะแบ่งอาหารให้คุณ” เขาส่งสัญญาณบางอย่างคนของเขาลุกขึ้นล้อมรอบเด็กสาว

“จริงเหรอ พี่ชายใจดีจัง” รอยยิ้มแปลก ๆ ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเด็กสาว บรรยากาศรอบตัวยิ่งดูผิดปกติ

“จับเธอ!”

“พี่ใหญ่เราพบโกดังผิดปกติที่นี่ตอนสำรวจ” พี่เจ็ดรายงานเมื่อกลุ่มของพี่ใหญ่ขับรถมาถึง

“เจ้าสามล่ะ”

“พี่สามกำลังไปสำรวจรอบ ๆ ว่ามีคนอยู่หรือไม่”

หลังพูดจบไม่นานพี่สามก็เดินกลับมา

“มีอะไรผิดปกติ”

“ดูเหมือนจะมีคนอยู่เป็นจำนวนมาก แต่พวกเขาไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ มันค่อนข้างผิดปกติ” พี่สามพูดสิ่งที่เขาพบ

พี่ใหญ่คิดสักพักก่อนจะให้ทุกคนหยิบอาวุธและเตรียมบุกเข้าไป พี่รองเป็นฝ่ายนำทำลายประตูโกดัง เมื่อทุกคนเข้ามาก็พบกับความมืดเมื่อมองตรงไปพบว่ากลางโกดังมีแสงส่องลงมา เผยให้เห็นคนจำนวนมากนอนล้มกองอยู่กับพื้น

“แยกย้ายกันไปตรวจสอบรอบ ๆ”

ทุกคนแบ่งกลุ่มแยกย้ายกันไป พี่ใหญ่เดินตรงไปข้างหน้าสายตาของเขาจ้องตรงไปที่โซฟาที่วางอยู่กลางห้องเมื่อเขามาใกล้เขาเห็นผ้าห่มกลุ่มทับคนบางคนมีการขยับกระเพื่อมเล็กน้อยดูเหมือนกำลังหลับ

พี่ใหญ่จับปลายผ้าดึงออกอย่างรวดเร็วอาวุธในมือชี้ไปหาคนที่นอนและเตรียมเหนี่ยวไก

“งื้อ พี่ใหญ่ทำไมมาอยู่ที่นี่” ร่างเล็กบ่นด้วยน้ำเสียงงัวเงียหลังถูกปลุกให้ตื่น

พี่ใหญ่ “...” ฉันสิต้องถามเธอ!

“เกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนั้น” พี่ใหญ่ชี้ไปที่ชายฉกรรจ์มากมายที่นอนเกลื่อนพื้น

“ฉันไม่รู้” ฮวาฮวามองด้วยสายตาไร้เดียงสาราวกับเธอไม่รู้จริง ๆ

“...” เห็นอยู่ว่ามันต้องเกี่ยวกับเธอ แต่ในเมื่อเธอไม่อยากพูดเขาก็จะไม่ถามให้มากความ

“พี่ใหญ่คนพวกนี้เหมือนจะโดนวางยา ทุกคนเหมือนหลับไปเฉย ๆ แต่จริง ๆ พวกเขาตายแล้ว” พี่สามกลับมารายงานหลังตรวจสอบศพทั้งหมด

“คนที่ทำค่อนข้างมีฝีมือ” ไม่ทิ้งหลักฐานไว้เลยสักอย่างคนคนนี้ค่อนข้างน่ากลัว

“ขอบคุณพี่สามที่ชม!” เสียงคุ้นเคยทำให้พี่สามหันไปมองเห็นเด็กสาวที่ทุกคนกำลังตามหานอนอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจ

“เธอทำ?” เขาหันไปมองพี่ใหญ่ ความเงียบของพี่ใหญ่คือคำตอบที่ดีที่สุด

“ถือว่าฉันไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน” พี่สามเดินหลบไปทางอื่นไม่ต้องการเสวนาต่อ

“พี่ใหญ่เราพบเสบียงจำนวนหนึ่ง ล้วนเป็นอาหารกระป๋อง” พี่ห้าและพี่หกเดินกลับมาพร้อมถังใส่อาหารกระป๋องจำนวนหนึ่ง

“พี่ใหญ่พวกเขา … กินคน” พี่สี่และพี่เจ็ดเดินมาด้วยใบหน้ามืดหม่นมีความรังเกียจและขยะแขยงในดวงตาของพวกเขา

บรรยากาศดูหยุดนิ่งและหม่นหมอง

“โชคดีที่ฉันไม่ได้เดินไปทั่ว” ฮวาฮวาพูดขึ้นมาอย่างสบายใจดึงผ้าห่มกลับคืนจากพี่ใหญ่เพื่อนอนต่อ

“เธอยังมีอารมณ์ที่จะนอน?!” พี่สามตะโกนด้วยความไม่เชื่อ ผู้หญิงคนนี้เคยกลัวอะไรบ้างไหม ทำไมเธอถึงทำตัวไม่เหมือนเด็กปกติ?!

“พี่สามคนเราจำต้องพักผ่อนมาก ๆ” ว่าแล้วก็ดึงผ้าปิดตาจากไหนไม่รู้ลงมาปิดและหลับ

“เจออะไรหรือไม่” พี่ใหญ่หันไปถามพี่สามที่เดินกลับมา

“เจอผู้หญิงกลุ่มหนึ่งในห้องสุดท้าย เราจะทำไงกับพวกเขาพี่ใหญ่”

“ปล่อยพวกเขาไป” พี่ใหญ่ออกคำสั่งไม่มีใครโต้แย้งใด ๆ แต่คนที่ทำเหมือนหลับอยู่ ๆ ก็พูดขัดขึ้นมา

“พี่ใหญ่ พวกพี่มีโรคซ่อนเร้นหรือเปล่า อายุก็ดูไม่มากไม่น่าป่วยเลย”

“...” เธอสิป่วย!

“เราไม่ใช่คนแบบนั้น” พี่รองตอบแทน

“ไม่ต้องห่วงฉันจะไม่บอกใคร” หลังจากนั้นเธอก็เงียบพวกเขารับรู้ได้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอ

“กู่จิ่วอยู่ไหน” พี่ใหญ่หันไปถาม

“เขาโดนวางยาสลบ ไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อไหร่”

พวกเขายืนยันในใจว่าเด็กผู้หญิงคนนี้อันตรายจริง ๆ เธอสามารถทำอะไรได้มากมายภายใต้จมูกของพวกเขา

พี่ใหญ่แบ่งคนออกไปลาดตระเวนและให้คนที่เหลือพักผ่อน

รุ่งเช้าทุกคนตื่นนอนและออกเดินทาง กู่จิ่วตื่นขึ้นมาด้วยความสับสนและมึนงง พี่ใหญ่อธิบายให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง กู่จิ่วพยักหน้าเข้าใจและเพิ่มความระมัดระวังต่อเด็กสาวข้างตัวมากกว่าเดิม

ถ้าจำไม่ผิดก่อนที่เขาจะหลับไปผู้หญิงคนนี้นำน้ำมาให้เขาดื่มหลังจากนั้นเขาก็หลับไป

ตั้งแต่นั้นมาถ้าฮวาฮวาให้อาหารเขาถ้าเธอไม่ลองกินก่อนหรือคนอื่นกินก่อนเขาจะไม่ยอมกินมันโดยเด็ดขาด

ฮวาฮวาเองก็รับรู้ได้ว่าชายหนุ่มมีท่าทีระมัดระวังต่อเธอมากขึ้นแต่เธอก็ยังคงปฏิบัติต่อเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

“พี่ใหญ่เมื่อไหร่เราจะถึงบ่อน้ำพุร้อน ฉันอยากแช่น้ำแล้ว”

พี่ใหญ่เลือกที่จะเงียบไม่ตอบ

“พี่ใหญ่บ่อน้ำพุร้อน”

“พี่ใหญ่ …”

ตลอดการเดินทางพี่ใหญ่ได้ยินเด็กสาวถามคำถามเดิมไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง หูของเขาเริ่มชายิ่งเขาไม่ตอบสนองเธอก็ยิ่งพูดไม่หยุด

“ถึงแล้ว!” พี่รองกระแทกพวงมาลัยชี้ไปข้างหน้า ป้ายพัง ๆ ข้างหน้าเขียนอย่างเด่นชัดว่า ‘บ่อน้ำพุร้อนธรรมชาติยินดีต้อนรับ’

“เลิกพูดสักที” พี่รองหันมามองเด็กสาวตาขวาง

ปึง …

ประตูรถถูกปิดเสียงดังร่างเล็กเดินออกไปพร้อมอุปกรณ์อาบน้ำครบครันในอ้อมแขน

“...”

พวกเขามองซอมบี้สองสามตัวที่โผล่มาจากข้างทางมันเดินไปใกล้เด็กสาวแต่เด็กสาวยังคงเฉยเมยและเดินหน้าต่อไป ซอมบี้เหล่านั้นส่งเสียงและเดินไปเธอไปราวกับไม่เห็นเธอ

ทุกกระบวนการตกอยู่ในสายตาของคนทั้งกลุ่ม ความสงสัยเกิดขึ้นมากมายในใจ

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” เสียงพี่ห้าดังขึ้น ทุกคนถืออาวุธลงจากรถ เท้าแตะถึงพื้นไม่ทันไรซอมบี้ก็บุกเข้ามา การต่อสู้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจัดการเสร็จทุกคนก็ตามฮวาฮวาไป กู่จิ่วถูกพี่รองลากเข้าไปอย่างไม่อาจขัดขืน

พวกเขาพบป้ายแยกบ่อชาย บ่อหญิง และบ่อรวม ทุกคนตรวจสอบว่าไม่มีซอมบี้จึงตัดสินใจที่จะพักผ่อนกันชั่วคราว

“มีใครตรวจสอบบ่อหญิงหรือยัง” พี่ใหญ่ถามขึ้นมาทุกคนส่ายหัว พวกเขาลืมมันไปสนิท 

เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปก็พบร่างคุ้นเคยนั่งอยู่ในบ่อน้ำด้านหลังของเธอมีผู้หญิงคอยให้บริการขัดถู ผู้หญิงคนนั้นดูไม่มีอะไรผิดปกติจนเธอเงยหน้าขึ้นพวกเขาเห็นใบหน้าที่เน่าเปื่อยและสีผิวที่ผิดปกติ นี่คือซอมบี้อย่างไม่ต้องสงสัย

“พวกเราไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” พี่ใหญ่พูดและพากลุ่มคนเดินออกไป

ทุกคนมีความคิดตรงกันในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่ปกติ!

ทุกคนที่ตัดสินใจจะพักผ่อนชั่วคราวก่อนออกเดินทางต่อถูกเด็กสาวบังคับให้อาบน้ำทำความสะอาดตัวเอง ถ้าพวกเขาไม่ทำเธอจะไม่ให้พวกเขาขึ้นรถเด็ดขาด

“...” แต่นั่นมันรถของพวกเราไม่ใช่เหรอ?

“ครอบครัวของเราจะสกปรกได้ยังไง นี่เป็นเรื่องของหน้าตาและศักดิ์ศรี”

“...” หน้าตาอะไร ศักดิ์ศรีอะไร พวกเขาไม่ต้องการ!

“น้องเก้าให้ฉันถูหลังให้คุณ!” กู่จิ่วหันจากไปอย่างรวดเร็วไม่ให้ใครมีโอกาสตอบโต้