{ 1886 } Destiny To Heart [ TYL X KHR ]

ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER: 4

B
E
R
L
I
N
❀

 

 

“ฝนตกหนักน่าดูเลยนะคะเนี่ย..” ฮารุพึมพำในขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่างที่อตอนนี้ฝนกระหน่ำตกลงมารุนแรงมากบวกทั้งลมพัดแรงทำให้ต้นไม้ใหญ่สั่นไหวไปตามแรงลม

ฝนตกมาได้สามชม.กว่าๆแล้ว ท้องฟ้าที่เคยสว่างกลับมืดมิดเพราะเมฆดำปกคลุม ฮารุหันไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่ฝาผนังปรากฏเวลาตอนนี้คือ 18:58 หิวจังเลยค่ะTT

“ฮารุ”

“เคียวยะซัง? เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?=O=” ฮารุหันไปมองเคียวยะซังที่ยืนอยู่หน้าประตู เปิดประตูเข้ามาตอนไหนกันทำไมฮารุไม่ได้ยินอะไรเลย?

“สักพักแล้วล่ะ หิวไหม?”

“หิววว ฮารุหิวมากๆเลยค่ะ!” ฮารุกระโดดดึ๋งๆไปหาเคียวยะซัง

    “อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยลงไปข้างล่างนะ.. เสื้อผ้าของคุณอยู่ในตู้” เคียวยะซังชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าสีขาว ยังไม่ทันไปพูดอะไรต่อเคียวยะซังก็เดินออกจากห้องไปแล้ว มาไวไปไวจังเลยนะคะ..

ก่อนที่จะอยู่เฉยๆให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ ฮารุเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ก็พบเสื้อผ้าผู้หญิงเต็มตู้เลย ส่วนมากมีสีสันสดใสตามสไตล์ฮารุเลยนะคะเนี่ย*0* แต่ว่า..ไซส์มันออกจะใหญ่กว่าฮารุไปนิดนึง ฮารุคุ้ยเสื้อผ้าอยู่สักพักก็เลือกหยิบเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำออกมา กะว่ากินเสร็จก็จะเข้านอนเลย

ฮารุจัดการเข้าไปอาบน้ำสระผม เป็นผู้หญิงที่รักสะอาดก็จะอาบน้ำนานหน่อยค่ะ.. ยิ่งอาศัยอยู่กับผู้ชายสองคนก็ต้องประณีตประนอมหน่อย(?) มั่วละค่ะ=O= ใช้เวลานานพอสมควรฮารุอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย จึงออกมานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งและหยิบไดร์มาเป่าผมพลางคิดอะไรเพลินๆอย่างอารมณ์ดี

“ยัยสัตว์กินพืช”

“อุ๊กรี๊ดดดดดดดด ด ตาเถร!!=[]=”

เสียงเย็นเฉียบดังขึ้นทำให้ฮารุหันไปมองไม่ทันประมวลภาพก็แทบจะปลิ้นเก้าอี้แต่ยั้งตัวทัน คุณฮิบาริ! เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แถมยังทำหน้าโหดเหี้ยมอีก!TOT

“คุณฮิบาริ! จะเข้ามาก็ช่วยเคาะประตูห้องส่งสัญญาณให้ฮารุก่อนสิคะ!” ฮารุโวยวาย

“ผมไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น” คุณฮิบาริตอบ

“เชอะ.. แล้วคุณฮิบาริเข้ามาทำไมคะ?” ฮารุพองลมใส่แก้มจนป่องแล้วค่อยเอ่ยถาม

“คุณคนนั้นให้มาตามคุณ” เขาตอบเรียบๆ

คุณคนนั้น? เคียวยะซังสินะคะ ฮารุมองคุณฮิบาริอย่างพิจารณา ไม่คิดว่าคุณฮิบาริจะยอมมาตามฮารุนะคะเนี่ย..

สุดท้ายเราก็ได้ออกมาพร้อมกัน.. ฮารุอุตส่าห์บอกให้คุณฮิบาริลงมาก่อน เพราะยังเป่าผมไม่แห้งดี แต่คุณท่านเขาถึงกับชักทอนฟามาขู่..ประมาณว่า ‘จะลุกดีๆ หรือจะลุกลอยไปแบบวิญญาณ’ เท่านั้นแหละค่ะ.. รีบวิ่งแจ้นออกจากห้องตัวเองทั้งๆที่ผมยังเปียกอยู่ ฮารุชักจะไม่มั่นใจแล้วค่ะที่เคียวยะซังบอกให้มอบความรักให้กับคุณฮิบาริเยอะๆ ใครจะไปอยากมอบความรักให้กับคนน่ากลัวแบบนี้กัน ฮือๆT^T

เปรี้ยงงง ง!

“ฮาฮิ!!! แง! น่ากลัวจังเลยค่ะ!!TOT”

“….”

“..ฮาฮิ?”

เสียงฟ้าผ่าเสียงดังจนพื้นสั่นสะเทือน ไม่ได้เวอร์นะคะ.. แต่มันสั่นจริงๆ แถมไฟตามทางก็ดับพร้อมกันจนฮารุขวัญเสียหลับตาปี๋กระโดดกอดคนข้างหน้า.. กอดคุณฮิบาริ ยะ แย่แล้ว! ฮารุยังคงกอดคุณฮิบาริค้างอยู่อย่างนั้น หน้าด้านข้างฮารุแนบติดกลางหลังของคุณฮิบาริพอดี

ตึกตัก.. ตึกตัก

เสียงหัวใจเต้น?

เสียงหัวใจของคุณฮิบาริเต้นแรงขึ้น แต่สักพักก็ผ่อนลง คงจะตกใจที่จู่ๆฮารุก็โผลเข้ากอด

“ปล่อยผมได้หรือยัง”

“ฮาฮิ!! ขะ ขอโทษค่ะ! ฮารุไม่ชอบเสียงดังแบบนี้ก็เลยตกใจเผลอ..กอดคุณฮิบาริ” ฮารุกระผละตัวออกจากคุณฮิบาริก่อนกล่าวขอโทษอย่างเร็ว ถึงแม้เขาจะหันหลังให้ ช่วงประโยคหลังๆ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเขินๆที่ต้องพูดออกไป ฮารุเลยพูดเสียงผ่อนลง

“…”

คุณฮิบาริไม่ตอบอะไรแต่เริ่มเดินต่อ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจทำให้ฮารุ..

หมับ!

“ฮะ ฮารุกลัว.. มันมืด แถม..ฮารุไม่คุ้นเคยที่นี่”

ฮารุรีบเอื้อมมือคว้ามือใหญ่ของคุณฮิบาริและยั้งตัวให้เขาหยุด และคุณฮิบาริดูชะงักไปสักแต่เขาก็ยอมหยุดฟังฮารุพูด.. ฮารุเลื่อนสายตาที่มองแผ่นหลังของคุณฮิบาริลงมามองมือของฮารุที่จับมือของคุณฮิบาริแน่น..

อีกแล้ว.. เผลอทำตัวงี่เง่าอีกแล้ว ต้องโดนคุณฮิบาริว่าแน่ๆเลย..

หมับ!

“ฮาฮิ!?”

“..ผมจะยอมคุณแค่ครั้งเดียว” ฮิบาริบีบมือใหญ่กระชับมือน้อยๆของฮารุอย่างเบามือแต่หนักแน่นก่อนก้าวเท้าเดินต่อโดยมีคนตัวเล็กที่เดินตามอยู่ข้างหลังอย่างเงียบๆ

ไม่ใช่ว่ายอมแพ้.. แต่ยอมทำตามความรู้สึก..

ความรู้สึกที่อยากจะปลอบโลม..

ฮารุเดินตามแรงจูงของคุณฮิบาริอย่างเงียบๆ พลางก้มหน้าลงมองพื้นซ่อนใบหน้าแดงๆไว้ ถึงคำพูดคำนั้นจะดูแข็งกร้าวแต่ฮารุกลับรู้สึกอุ่นใจซะอย่างนั้น.. บ้าไปแล้วนะคะเนี่ย ทำไมฮารุถึงได้หวั่นไหวกับอะไรง่ายๆขนาดนี้T///T

ฮารุเลื่อนสายตาขึ้นมองมือของตัวเองที่ถูกมือใหญ่ๆนุ่มๆของคุณฮิบาริจับอยู่..

ฮารุจับมือคุณฮิบาริ..

คุณฮิบาริจับมือฮารุ..

ไม่ว่าจะแบบไหน แต่มันก็รู้สึกดีจริงๆ..

“โอ้ะ.. คุณเคียวกับคุณฮารุ?”

“ฮาฮิ? นั่น..ใครคะ?” คุณฮิบาริและฮารุหยุดเดินหลังจากมีเสียงไม่คุ้นเรียกขึ้น ฮารุชะโงกหัวออกจากด้านหลังคุณฮิบาริเพื่อดูหน้าคนเรียก ปรากฏว่า..ไม่คุ้นเลยค่ะ ผู้ชายราวๆอายุ50กว่าๆในชุดสูทสีดำไว้ทรงผมรีเจ้นท์ แต่ดูเหมือนจะรู้จักกับคุณฮิบารินะคะ

“..คุซาคาเบะ” คุณฮิบาริเอ่ยเบาๆ

“คะ..ครับ ผมคุซาคาเบะช่วงอายุ55ปีครับ”

อ๋อออออออออออ อเหมือนจะเป็นคนที่ติดตามคุณฮิบาริหรือเปล่านะคะ? จะว่าไปฮารุเหมือนจะเคยเห็นกลุ่มของคุณคนนี้..เวลาเขาเดินตรวจเมืองนี่แหละ คงเพราะอายุเขามากขึ้นฮารุเลยหลงๆลืมๆ

ฮารุยืนมองคุณฮิบาริพูดคุยกับคุณคุซาคาเบะอย่างเงียบๆ เรียบร้อย(?) ถึงแม้ตอนนี้คุณคุซาคาเบะจะอายุมากกว่าคุณฮิบาริตอนนี้มาก แต่เขาก็ยังใช้ศัพท์รักษามารยามลูกน้อง.. ส่วนคุณฮิบาริก็ยังเป็นคุณฮิบาริ

“แปลกใจมากๆเลยครับที่เจอพวกคุณช่วงวัยหนุ่มสาวที่นี่.. คุณฮารุสบายดีนะครับ?” จู่ๆคุณคุซาคาเบะก็หันมาถามฮารุ

“คะ!? ค่ะ ฮารุสบายดีค่ะ แฮะๆ” ฮารุตอบ

“ช่วงนี้ก็จะลำบากหน่อยนะครับ เพราะคุณเคียวเขาเอาแต่ใจมากๆเลย ฮ่ะๆ^^”

“เห?”

“คุซาคาเบะ..”

“คะ ครับ!! ตอนนี้ไฟดับช่วยรอสักครู่นะครับ ผมจะรีบซ่อมแซม คุณเคียวพาคุณฮารุลงไปข้างล่างเลยนะครับ กระผมขอตัวก่อนนะครับ!”

ฮารุเอียงคอมองคุณคุซาคาเบะที่เหงื่อแตกพลั่กๆและขอตัวปลีกออกไป พูดเหมือนเคียวยะซังเลย..ที่ว่าคุณฮิบาริเอาแต่ใจ มีเงื่อนงำอะไรกันนะคะ?=O=

“คิดอะไรอยู่” คุณฮิบาริถาม

“ฮาฮิ! ปะ เปล่าซะหน่อยนะคะ! ฮารุไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย =3=” ฮารุแก้ตัวหันหน้าหนีคุณฮิบาริพร้อมทำหน้าบู้ๆ

“..ติ๊งต๊อง” คุณฮิบาริพูดทั้งๆที่ยังมองหน้าฮารุอยู่

“อะไรนะคะ! ฮารุไม่ติ๊งต๊องนะคะ!>O<” ฮารุเถียงทันที

“ร้อนตัว”

“ฮาฮิ! คุณฮิบาริ!”

พรึบ!

ฮารุที่กำลังพยายามเถียงคุณฮิบาริอยู่ จู่ๆไฟก็กลับมาสว่างอีกครั้ง เรียกความสนใจให้ฮารุสนใจทันที ไชโย! ไฟมาแล้วค่า>O<

ไฟมาแล้ว...

แต่ฮารุยังจับมือคุณฮิบาริอยู่ และ คุณฮิบาริก็ยังจับมือฮารุอยู่เหมือนกัน..

ซ่า! -/////-

พอมองที่มือก็รู้สึกใบหน้าร้อนขึ้นอย่างรุนแรงเหมือนมีควันไอน้ำละลายออกจากหัว อาการเขินมันกำเริบอีกแล้วค่ะT^T

“ไฟมาแล้ว.. ปล่อยมือผม” คุณฮิบาริเอ่ยเรียบๆ

“ค่ะ!” ฮารุรีบปล่อยมือและชักมือมากุมไว้ทันที

คุณฮิบาริหันหลังเดินนำหน้าไปก่อน ฮารุมองแผ่นหลังคุณฮิบาริที่เดินหลบมุมไปจนลับตา.. ชิ เหมือนเก็กเลยนะคะ ถึงคุณฮิบาริไม่บอกฮารุก็ปล่อยมืออยู่แล้วแหละ! แบร่!

“เฮ้อ.. ฮารุไฟท์ติ้ง!” ฮารุถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็รู้สึกไม่ค่อยดีเลยค่ะ..

“มาแล้วเหรอฮารุ” เคียวยะซังเอ่ยทักทายฮารุที่เดินลงมาห้องอาหาร ฮารุพยักหน้ายิ้มตอบอย่างอารมณ์ดีก่อนเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างเหมือนจะเป็นที่ของฮารุ

“ว้าวววว น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ!*0*”

พอก้นตกถึงเก้าอี้ฮารุหันไปกวาดสายตาทั่วโต๊ะอาหารที่ตอนนี้ถูกประทับด้วยอาหารหน้าตาสวยหรูน่ากินต่างๆนาๆ รวมๆแล้วเป็นของชอบฮารุทั้งนั้นเลย!

“ฮารุจะทานแล้วนะค๊า!”

ฮารุจัดการกับอาหารบนโต๊ะอย่างอารมณ์ดี ทั้งๆที่โต๊ะนี้มีความกดดันแปลกๆ เพราะมีเคียวยะซังและคุณฮิบาริที่ทานอย่างเงียบๆสไตล์เขาของ มีแค่ฮารุที่ไฮเปอร์ลั้ลลาอยู่คนเดียว..แต่ก็ไม่สามารถกลบความอำมหิตของทั้งสองได้เลยค่ะ..

จิตสังหารรุนแรงกันจริงๆ

รีบกินรีบไปนอนดีกว่า...

“ฮ้า! อิ่มแล้วล่ะค่ะ!^O^” ฮารุวางช้อนส้อมลงจานอย่างเบามือและตบท้องตัวเองที่ตอนนี้ป่องขึ้นนิดๆเพราะอาหารที่กินเข้าไป

“เคียวยะซัง คุณฮิบาริ อิ่มกันหรือยังคะ?”

“อิ่มแล้วล่ะ/อืม”

คำตอบทั้งสองตอบขึ้นพร้อมกัน แต่ดันแตกต่างกัน เคียวยะซังตอบตรงคำถามและดูรู้เรื่องมากกว่า แต่คุณฮิบาริก็ตอบได้ใจความเหมือนกัน

“งั้นฮารุจะเก็บจานไปล้างนะคะ”

“ไม่ต้อง ให้คุซาคาเบะจัดการ” เคียวยะซังค้าน

“ไม่เอาหรอกค่ะ! ให้ฮารุอยู่เฉยๆฮารุเกรงใจนะคะ อย่างน้อยให้ฮารุทำงานบ้านเถอะค่ะ! นะคะเคียวยะซัง*-*” ฮารุส่งเสียงออดอ้อนเคียวยะซัง

“..เข้าใจแล้ว”

“เย้!^O^” ฮารุร้องออกมาอย่างดีใจ

ฮารุรอให้เคียวยะซังและคุณฮิบาริลุกออกไปก่อนค่อยบรรจงเก็บรวบรวมจานเข้าไปที่ห้องครัวและขนไปวางที่ซิ้งล้างจาน ตอนแรกคุณคุซาคาเบะก็มาห้ามและออกตัวว่าจะจัดการเอง แต่ฮารุไม่ยอม.. และงัดข้อมาบอกว่าจะฟ้องเคียวยะซังถ้าคุณคุซาคาเบะไม่ยอมให้ฮารุทำเอง นั่นแหละค่ะ.. คุณคุซาคาเบะถึงยอมถอยไป

อย่างน้อยฮารุก็เป็นผู้หญิง และถูกเลี้ยงดูว่า ‘อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย’ และงานแบบนี้ก็เป็นงานถนัดของฮารุและฮารุสนุกกับมัน เวลาล้างฮารุฮัมเพลงร่วมไปด้วย ทำให้งานบ้านงานเรือนสนุกมากยิ่งขึ้นเลยค่ะ

“เสร็จแล้วค่า!>O<” ฮารุชูแขนขึ้นเหนือกลางอากาศหลังจากล้างจานใบสุดท้ายเสร็จภายในเวลาไม่นาน

พอเสร็จงานล้างจานฮารุเดินไปเปิดตู้เย็นกะจะหาน้ำกินแต่ดันเจอเค้กชาเขียวถูกแช่ไว้อยู่.. ด้วยความที่ชอบกินเค้กและของหวานมากฮารุไม่รอช้าหยิบออกมาจัดใส่จานและนั่งกินที่โต๊ะเลย มีความสุขจังงง><

“2ทุ่มครึ่งแล้วเหรอคะเนี่ย! เวลาผ่านไปเร็วจังเลย..” ฮารุหันไปมองนาฬิกาก่อนกลับมาจัดการกับเค้กคำสุดท้าย

“อ้าว คุณฮารุ กินเค้กอยู่เหรอครับ?”

“ใช่ค่ะคุณคุซาคาเบะ ฮารุกินเค้กชาเขียวไป..ไม่รู้ว่าเป็นของใคร”

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ”

“แล้วคุณคุซาคาเบะเข้ามาทำอะไรคะ? มีอะไรให้ฮารุช่วยหรือเปล่าคะ?” ฮารุวิ่งไปหาคุณคุซาคาเบะที่เดินไปจัดแก้ว

“อ๋อ เวลานี้เป็นเวลาที่ต้องชงกาแฟไปให้คุณเคียวเขาน่ะครับ”

“เห...ให้ฮารุยกไปเสิร์ฟให้เคียวยะซังนะคะ!”

ตอนนี้ฮารุเดินมาหยุดหน้าห้องทำงานของเคียวยะซังแล้ว..ตามที่คุณคุซาคาเบะบอกมาน่าจะเป็นห้องนี้นะคะ? ในมือฮารุถือแก้วกาแฟขนาดกลางสีขาวฮารุลองดมกลิ่นดู..เป็นกาแฟดำที่คิดว่ารสชาติต้องขมมากแน่ๆ..

ก๊อกๆ

“เคียวยะซังคะ ฮารุขอเข้าไปนะคะ” ฮารุเอ่ย

“..เข้ามาสิ”

พอได้รับอนุญาตจากคนข้างในฮารุก็เปิดประตูห้องเข้าไปด้วยรอยยิ้ม

“ฮารุเอากาแฟมาให้ค่ะ!”

“ขอบคุณนะ”

  ฮารุเดินไปหยุดข้างๆเคียวยะซังที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานพร้อมวางแก้วกางแฟลงที่ว่างอย่างเบามือ ก่อนกวาดสายตาที่โต๊ะทำงานใหญ่ของเคียวยะซังมีแฟ้มเอกสารกระจัดกระจายมั่วเต็มไปหมด

“ฮาฮิ โต๊ะรกมากๆเลยนะคะ รกแบบนี้จะทำให้งานไม่เป็นระเบียบนะคะ” ฮารุหันไปบ่นเคียวยะซังเบาๆ

“จัดให้หน่อยสิ..”

“ดะ..ฮาฮิ!?”

ฮารุกำลังจะตอบรับแต่คำตอบรับกลืนหายลงคอเพราะจู่ๆเคียวยะซังก็จับแขนฮารุทั้งยังดึงออกแรงจนฮารุเซไปนั่งบนตักของเคียวยะซัง!!

อ้ายยยยยยยยย แบบนี้มันใกล้เกินไปไหมคะ!?=///=

“เคียวยะซัง! ทำอะไรคะ!?” ฮารุหันไปแว้ดใส่

“เปล่า..จัดโต๊ะให้หน่อยสิ” เคียวยะซังตอบดว้ยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ร้อนไม่หนาวอะไร..

น่าหมั่นไส้จริงๆเลยค่ะ!!

ฮารุยู่ปากใส่นิดๆแต่ก็ยอมนั่งบนตักสูงของเคียวยะซังอย่างว่าง่ายและหันกลับมาจัดเก็บเอกสารทั้งหลายแหล่ให้เข้าที่เข้าพวกอย่างเรียบร้อยพลางฮัมเพลงในคอไปด้วย

“งานเยอะจังเลยนะคะ เหนื่อยไหมคะ?” ฮารุเอ่ยปากถามทั้งๆที่ยังจัดการกับโต๊ะอยู่

“เมื่อยๆ..”

“โห เคียวยะซังขยันมากๆเลยนะคะ งานเยอะขนาดนี้ยังแค่เมื่อยๆเอง เป็นฮารุคงเดี้ยงในกองงานแล้ว ฮ่าๆ^O^”

“หึ.. เด็กน้อย”

“!?”

ฮารุชะงักหยุดทุกการเคลื่อนไหว.. เมื่อจู่ๆเคียวยะซังก็เอื้อมแขนมากอดรัดรอบตัวฮารุ แถมยังโน้มตัวมาแนบชิดหลัง ใบหน้าของเคียวยะซังซุกอยู่ที่บ่าหลังฮารุ ไม่พอ..ยังมุดหน้ามาหยุดที่ซอกคออีก..

ใจถึงกับกระเจิดกระเจิง..

นั่นจุดอ่อนอ่อนฮารุนะ.. คุณจะทำให้ฮารุคลั่งหรือไงคะ..?

ฮารุเงียบ เคียวยะซังก็เงียบ เขายังคงค้างท่าทุกอย่างไว้ ฮารุได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขา..

“คิดถึง”

“ฮาฮิ..?”

“คิดถึงคุณตอนนี้.. ตอนนั้นผมไม่ได้ให้ความรักกับคุณเลย พอมาเจอคุณตอนนี้..ทำให้ผมอยากจะให้ความรักกับคุณมากๆ..” เคียวยะซังพูดโดยไม่เงยหน้าออกจากซอกคอฮารุ

ฮารุนั่งฟังเงียบๆ.. มีเพียงแค่หัวใจที่ไม่อยู่เฉย ตอนนี้มันทำงานอย่างหนัก คำพูดของเคียวยะซังส่งผลให้หัวใจฮารุเต้นโครมครามอย่างรุนแรง

คำว่า ‘รัก’ ฮารุไม่เคยได้รับมันจากใครนอกจากคุณพ่อคุณแม่.. ไม่เคยได้รับจากใครเลย..

แต่ตอนนี้ฮารุได้รับจากผู้ชายที่ชื่อว่า ‘ฮิบาริ เคียวยะ’ ผู้ชายที่ฮารุไม่คิดจะเข้าใกล้ หรือ ทำความรู้จัก..

ผู้ชายที่ใครๆก็ต่างเกรงกลัว รวมทั้งฮารุที่เคยมองเขาไม่ดี ..ตอนนี้เขาตรงข้ามกับทุกอย่าง.. ทุกอย่างเลย

และสิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นมาที่สุดคือ

ฮารุ..หวั่นไหวกับซาตานแห่งนามิโมริไปแล้วค่ะ

_________________

ฮารุ! ใจง่ายไปไหมยะหล่อนนน

เคียวยะซวางงงง โตขึ้นปากหวานโรแมนติกกับภรรเมียจังเลยค่าาา

ตอนหน้าคงต้องเพิ่มตอนให้ฮิบาริจอมเอาแต่ใจมีบทพระเอกหน่อยซะแล้ว-.-

# อัพรัวไหมล่ะ 

COMMENT!