{ 1886 } Destiny To Heart [ TYL X KHR ]

ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER: 3

#แก้ไขคำผิดครั้งที่หนึ่ง

“ป่านนี้พวกคุณสึนะจะเป็นยังไงกันบ้างนะ?” หญิงสาวตัวเล็กเอ่ยพึมพำออกมาเมื่อในหัวและใจของเธอเอาแต่คิดถึงผู้ชายที่เป็นดั่งดวงใจของเธอ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลหวานพริ้มราวกับช็อคโกแลตทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ถึงแม้เธอจะทำหน้าตานิ่งๆ แต่ดวงตานั้นกลับดูหวานเป็นธรรมชาติเหมือนเธอกำลังยิ้มอยู่ตลอดเวลา

ฮารุยืนพิงขอบหน้าตาพลางเหล่ตาขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มจะมืดขึ้นทุกๆที เมฆครึ้มสีเทาดำเริ่มก่อตัวและตามมาด้วยลมโชยที่พัดแรงขึ้น ซึ่งสันนิฐานจากการที่เรียนวิชาวิทยาศาสตร์ได้ว่ากำลังจะมีพายุเข้า

“ฝนท่าจะตกหนักน่าดูเลยนะคะเนี่ย.. ปิดหน้าต่างก่อนดีกว่า” ฮารุตัดสินใจปิดหน้าต่างก่อนจะสาวเท้าเดินไปทิ้งตัวนอนที่เตียงนุ่มนิ่ม

นี่ก็เพิ่งจะผ่านไปได้แค่หนึ่งชม.หลังจากที่เคียวยะซังหายไปไหนก็ไม่รู้.. ฮารุเองก็เบื่อ! แถมในหัวก็มีความคิดยุ่งเหยินตีกันเต็มไปหมด ทั้งเรื่องที่ฮารุกับคุณฮิบาริมาโผล่อยู่ที่โลกอนาคตตอน10ปีนี้.. อืม.. จากปัจจุบัน(ที่เคยอยู่) ฮารุอายุ18 ถ้านับที่อยู่ที่นี่ฮารุก็จะอายุ28ปี! ส่วนคุณฮิบาริอายุมากกว่าฮารุ1ปี แสดงว่าตอนนี้เคียวยะซังอายุ29สินะคะ..

อายุปูนนี้แล้วจะเข้าสมัยคุณลุงแล้วแต่เคียวยะซังยังดูฟิตเปรี้งเปี๊ยะอย่างกับวัย25อยู่เลย ถ้าเป็นฮารุคงมีรอยตีนกาขึ้นเต็มหน้าแน่ๆเลยค่ะ-_-

อีกเรื่องหนึ่งก็..เรื่องพวกคุณสึนะ ไม่รู้ว่าหลุดมาที่โลกอนาคตนี้ด้วยหรือเปล่า.. ฮารุคิดว่าต้นเหตุของเรื่องนี้น่าจะเกิดจากบาซูก้าของแรมโบ้จังแน่ๆ เพราะหลังจากที่มันระเบิดก็มาโผล่ที่นี่เลย.. เพราะงั้นพวกคุณสึนะก็ต้องโดนและมาอยู่ที่นี่ด้วยแน่ๆ แต่จะไปตามหาที่ไหนล่ะ..?

“เบื่อจังเลยค่ะ~~” ฮารุพลิกตัวหลายตลบไปมาบนเตียง เบื่อออ ฮารุไม่ใช่คนที่จะอยู่นิ่งๆได้นานด้วยน่ะสิคะ! ทำอะไรดีน๊า? ฮารุฉุดตัวขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนมองไปรอบๆห้อง ก็ไม่มีอะไรให้ทำอยู่ดี.. “..ไปหาคุณฮิบาริดีกว่า”

มีอะไรที่ดีและปลอดภัยให้ทำตั้งเยอะ.. และสิ่งที่ไม่ดีและไม่ปลอดภัยก็ควรหลีกเลี่ยง อย่าได้วิ่งหาและเข้าใกล้เด็ดขาด...

ผิดคลาด!!!

ตอนนี้ฮารุมาหยุดยืนที่หน้าห้องของคุณฮิบาริได้เกือบจะสิบนาทีแล้วค่ะ กำลังสวด? หรือ กำลังคิดเถียงความคิดของตัวเองว่าจะเข้าไปดีไหม? หรือ ไม่เข้าดี? ใช่ค่ะ.. ไม่เข้าน่ะดีแล้ว.. แต่การกระทำมันดันสวนกับความคิด!

ก๊อกๆ ~

“คุณฮิบาริคะ.. ฮารุขอเข้าไปได้ไหมคะ?” ฮารุตัดสินใจเคาะประตูห้องคุณฮิบาริ และ เอ่ยถามเพื่อเป็นมารยาท?

และคำตอบที่ได้คือ... ความเงียบ

“ไม่อยู่เหรอคะ? หรือว่าจะหลับ? ..งั้นฮารุเข้าปะ..!”

พรึบ!

“เหวออออ อ ฮาฮิ!” ในขณะที่ฮารุเอื้อมมือไปกำลูกบิดประตูยังไม่ทันได้หมุนเปิด ประตูก็ถูกเปิดจากทางด้านในห้อง! ทำให้ฮารุเสียหลักเซไปข้างหน้าอย่างรุนแรงเพราะประตูนั้นถูกเปิดเข้าไปด้วยแรงกำลังที่เยอะพอควร เหมือนภาพสโลว์โมชั่น สายตาของฮารุประสานเข้ากับดวงตาสีดำนิลที่จับสายตาของเขาไว้ที่ตาฮารุอยู่.. คะ คุณฮิบาริ!?

“ขะ ขอโทษค่ะ!!”

การเสียหลักของฮารุ ทำให้ฮารุพุ่งตัวล้มจนหัวโขกเข้ากับแผงอกคุณฮิบาริอย่างจัง! แต่ไม่ได้แอ้มหรอก ฮารุไม่ใช่คนที่อ่อนปวกเปียกเหมือนนางเอกฟิคเรื่องอื่นนะคะ! ที่เวลาจะถึงฉากล้มแล้วจะเซเข้าไปสวมกอดพระเอกน่ะ ไม่ใช่! ฮารุตั้งตัวทันมีแค่หัวกับหน้าที่โหม่งเข้าอกแกร่ง แถมเหม่งน้อยที่ถูกปิดด้วยหน้าม้าก็เหมือนจะไปโขกอะไรกล้ามเนื้อแข็งๆที่อกของคุณฮิบาริด้วย.. ไม่ปล่อยใกล้อันตรายฮารุตั้งตัวทันและรีบถอยตัวออกมาก่อนจะโค้ง180องศาขอโทษทันที!

ฮารุยังคงค้างท่าขอโทษไว้อยู่ ทั้งยังหลับตาปี๋วัดดวงว่าจะโดนทอนฟาเขกหัวเอาหรือเปล่า แต่เพราะไม่มีปฏิกิริยาจากคนน่ากลัว ฮารุค่อยๆเงยหน้ามอง คุณฮิบาริยืนมองฮารุนิ่งๆ สีหน้าเขาไม่แสดงว่าอยากจะขย้ำใครหรือเปล่า.. เป็นใบหน้าที่นิ่งๆปกติๆไว้ใช้ชีวิตอยู่ตามธรรมดา เห็นยังงี้เลยค่อยยังชั่วหน่อย..

“คุณฮิบาริทำอะไรอยู่คะ?” ฮารุเริ่มบทสนทนา

“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ” คุณฮิบาริตอบ..

คิ้วฮารุกระตุกนิดๆ.. แต่ยังหน้าด้านเริ่มถามต่อ

“ฮารุเบื่ออ่ะ..”

“นั่นมันเรื่องของคุณ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดด ด! ทำไมถึงเป็นคนตอบอะไรเอาแต่ใจไม่ไว้หน้าเลดี้บ้างคะ! ฮารุอุตส่าห์วัดดวงมาทักทายแต่ถ้ารู้งี้ไม่มาดีกว่า!

“แหมมมม คุณฮิบารินี่ตลกจังเลยนะคะ โฮะๆๆ^O^;”

ฮารุล่องลอยหลุดออกไปไกลเพื่อหาคำพูดบทสนทนามาคุยแต่ทว่า.. คุณฮิบาริกลับเริ่มขมวดคิ้วยุ่งหนักขึ้นไปอีก-_-; ปกติฮารุเฟรนลี่คุยกับคนง่าย สนิทง่ายกับทุกคน แต่คนนี้..คุณฮิบาริกรรมการคุมกฎนามิโมริคนนี้เป็นข้อยกเว้นเลยค่ะ..

“ฮารุไม่เล่นแล้วก็ได้.. แล้วคุณฮิบาริกำลังจะไปไหนคะ?”

“ตามหาฮิเบิร์ด”

“ฮิเบิร์ดจัง? งั้นให้ฮารุช่วยไหมคะ!? ฮารุหาเก่งมากๆเลยนะคะ*0*” ฮารุเสนอหน้าเสนอตัวขอช่วยตามหาฮิเบิร์ดจัง นกตัวน้อยๆกลมๆสีเหลืองที่ติดตัวอยู่กับคุณฮิบาริตลอดเวลา ไม่ใช่ว่าหาเก่งหรอกค่ะ แต่พอมีอะไรให้ทำเวลาเบื่อๆมันก็เลยคึกน่ะค่ะ=0=

“...ตามใจ”

“เย้! ฮิเบิร์ดจางงงง อยู่ไหนเอ่ยยยย ออกมาเล่นกันเถอะ~”

พอได้รับอนุญาตจากคุณฮิบาริ ฮารุก็กระโดดเต้นดีใจและรีบวิ่งไปมุดซอก มุดนู่นนี่เพื่อหานกตัวน้อยทันที! ฮารุวิ่งแจ้นไปทั่วคฤหาสน์พลางแหกปากร้องไปด้วย จะว่าไป..คฤหาสน์ของเคียวยะซังเงียบจังเลยแฮะ.. ตั้งแต่เข้ามาฮารุก็ไม่เจอใครเลยนอกจากเราสามคน ฮารุนึกว่าคฤหาสน์ใหญ่ๆแบบนี้จะมีพ่อบ้าน แม่บ้านซะอีกนะคะ-O- หรือว่าเคียวยะซังจะชอบอยู่คนเดียว?

“ฮาฮิ! ว้าวววววว สวนดอกไม้นี่นา*0*”

ในขณะที่ฮารุเดินผ่านหน้าต่างก็สะดุดเข้ากับสีสันสดใสที่ถูกแต่งแต้มอยู่นอกคฤหาสน์ ฮารุพุ่งไปเกาะหน้าต่างกระจกทันที สวนดอกไม้!? สีชมพู สีเหลือง สีฟ้า ว้าววววววววววววว*0* ไม่รอช้าฮารุแทบอยากจะกระโดดออกหน้าต่างเหมือนที่คุณฮิบาริทำอยู่บ่อยๆ แต่ฮารุไม่ใช่เหนือมนุษย์แบบเขามีหวังตัวแหลกแน่เลยค่ะ..

ฮารุรีบวิ่งออกจากตัวคฤหาสน์และวิ่งมาข้างๆที่เป็นสวนดอกไม้ ทางเข้าสวนก็มีประตูเหล็กสีขาวที่เป็นโครงสร้างหรูๆ ฮารุถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป.. ดอกไม้หลากหลายชนิดมีทั้งดอกกุหลาบที่มีหลากหลายสีเหมือนเพาะพันธุ์ขึ้นมาเอง ดอกฟอร์เก๊ตมีน๊อตสีฟ้า ดอกเรปซีด ภายในสวนถูกตกแต่งอย่างประณีตประนอม มีน้ำพุน้อยๆ มีบ่อน้ำใสที่มีปลาคราฟหลากหลายสีว่ายรวมกันอยู่

ดอกไม้ต่างๆชนิดกับต้นไม้ตกแต่งหลายชนิดอยู่รวมกันอย่างเข้ากันได้ดี ฮารุ..เคยฝันว่าอยากจะตกแต่งสวนดอกไม้แบบนี้บ้าง และที่เห็นอยู่นี้มันเหมือนกับที่ฮารุวาดฝันไว้ไม่มีผิด..

“..ฮารุ” เสียงหนุ่มนุ่มคุ้นเคยเอ่ยเรียกฮารุ

“ฮาฮิ? เคียวยะซัง!” ฮารุหันไปตามเสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังก็เจอกับเคียวยะซังที่ยืนอยู่ในอุโมงค์ดอกวิสทีเรีย ฮารุจึงรีบวิ่งเข้าไปหาทันทีก่อนเอ่ยทักทาย “สวนดอกไม้ของเคียวยะซังสวยมากๆเลยค่ะ!”

“ของผม? หึ.. สวนนี้ไม่ใช่ของผมซะหน่อย” เคียวยะขำเบาๆ

“เห? แล้วเป็นของใครเหรอคะ?” ฮารุเอียงคอถามอย่างสงสัย ก็ที่นี่เป็นคฤหาสน์ของเคียวยะซัง.. ทำไมถึงไม่ใช่? หรือว่ามีคนอื่นอาศัยอยู่อีก?

“สวนดอกไม้นี้..เป็นของเรา”

“!?”

ฮารุค่อยๆเบิกตากว้างพร้อมกับหัวใจที่เบิกบานไปพร้อมๆกัน.. คำพูดที่แสนจะโรแมนติก ถึงแม้น้ำเสียงจะเป็นเสียงที่เรียบๆแต่ฮารุรู้สึกว่ามีความหมายมาก.. ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากผู้ชายที่ชื่อว่า ฮิบาริ เคียวยะใน10ปีนี้.. ไม่เคยคิดว่าคนแบบเขาจะคิดคำพูดแบบนี้ได้.. แต่เหมือนสิ่งที่เขาพูดไม่ได้พูดเพราะคิด แต่เขาพูดเพราะรู้สึก

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฮารุจ้องตากับเคียวยะซัง แต่คิดว่าน่าจะนานเพราะอยู่ๆเคียวยะซังก็เราะหัวในลำคอเรียกสติฮารุ ฮารุรีบยกมือกุมแก้มร้อนๆของตัวเองทันที! อ้ายยยยยยยย ทำตัวน่าอายอีกแบ้ว!T//O//T

“ลำบากหน่อยนะ..”

“คะ??” ฮารุขมวดคิ้วมองเคียวยะซังอีกครั้ง ชอบพูดอะไรให้สงสัยอยู่เรื่อยเลย...

จู่ๆเคียวยะซังก็เดินเข้ามาโอบกอดไหล่และหัวของฮารุ.. ฮารุยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกมือหนากดหัวให้มุดกับอกกว้าง กลิ่นกายหอมละมุนรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นเหมือนถูกโอบล้อมด้วยขุนเขา รู้สึกสบายเหมือนอยู่กลางหมอกเมฆ..กลิ่นกายที่เพิ่งเคยได้สัมผัสแต่กลับรู้สึกคุ้นเคยเหมือนได้สัมผัสมานานและบ่อยแล้ว.. ฮารุตอนแรกตกใจมากแต่สักพักร่างกายและใจเริ่มผ่อนคลาย ฮารุตอบรับอ้อมกอดปล่อยตัวตามสบาย ไม่รู้ว่าเผลอเมื่อไหร่ร่างกายเริ่มมุดเข้าหาคนตัวใหญ่

รู้สึกดี..

รู้สึกปลอดภัย..

ชอบความรู้สึกนี้จังเลยค่ะ..

“ตัวผมเมื่อ10ปีก่อน.. เอาแต่ใจไปหน่อย ทำให้คุณลำบากใจไม่น้อยเลย ..ช่วยอดทนและให้ความรักกับตัวผมเมื่อ10ปีก่อนมากๆนะครับ”

“….!” ฮารุยังคงนิ่งเงียบ ในหัวเริ่มประมวลคำพูดของเคียวยะซัง.. ที่เขาพูดหมายความว่าไงกันนะ? ตัวเคียวยะซังเมื่อ10ปีก่อน..หรือตอนนี้ก็คือคุณฮิบาริสินะ อา..ฮารุพอจะจับใจความได้แล้วล่ะค่ะ

“ไม่ต้องคิดมาก..ปล่อยให้มันเป็นตามทางของมันนะ” เคียวยะซังพูดต่อพลางกวาดมือใหญ่ลูบหัวฮารุอย่างแผ่วเบา สัมผัสได้ถึงรูปปากหนาที่กดทับอยู่ที่กระหม่อมด้วยค่ะ.. แพ้จริงๆ.. ทำไมเขาถึงรู้วิธีทำให้ฮารุใจเต้นแรงขนาดนี้นะ?

“ได้ค่ะ.. ฮารุจะทำตามที่เคียวยะซังบอกนะคะ!” ฮารุผละหน้าออกจากอกแกร่งแล้วเงยหน้าขึ้นไปหาเคียวยะซังยิ้มๆ เคียวยะซังก้มมองก่อนยิ้มบางๆกลับมา

“เริ่มจะชินกับผมแล้วสินะ?”

“ฮาฮิ? ก็..ค่ะ ไม่เกรงแล้วรู้สึกเหมือนสนิทกับเคียวยะซังมานานมากๆเลยค่ะ ฮี่ๆ~”

“เหรอ...งั้นก็นอนด้วยกันได้แล้วสินะ”

ฮาฮิ!!?O///O

“ยะ ยังไม่ได้นะคะ! ฮารุยังไม่พร้อม..เอ้ย!ไม่อาวววววว!>//O//<”

ฮารุรีบกระโดดดึ๋งๆออกจากตัวเคียวยะซังเป็นหนึ่งเมตรเลยค่ะ แม้คำพูดของเขาก็ยังทำให้ฮารุใจเต้นแรงจนถึงขั้นพูดไม่คิด ไม่รู้จะพูดอะไรเลย!T///T แถมเจ้าตัวยังมองฮารุแบบขำๆอีกด้วย! จัดการกับเคียวยะซังว่ายากแล้ว แต่จัดการกับใจตัวเองนั้นยากกว่า..

ณ ด้านในคฤหาสน์

“ฮิบาริ ฮิบาริ~”

เสียงเจี๊ยวจ๊าวแหลมๆเล็กๆของนกตัวสีเหลืองกลมเล็กบินร่อนมาเกาะที่บ่าของฮิบาริ ฮิบาริไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับหรือทักทายเจ้านกที่เขากำลังตามหา เขายังเอาแต่งยืนกอดอกพิงขอบหน้าต่างและยังคงจับตามองลองไปข้างล่างนอกคฤหาสน์.. ดวงตาเฉี่ยวคมสีดำนิล สายตาเรียบนิ่งจับจ้องมองไปที่ร่างของผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังวิ่งเล่นรอบสวนดอกไม้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสนุกสนาน โดยมีร่างชายสูงใหญ่ที่เป็นตัวของเขาในอีก10ปีข้างหน้ากำลังยืนมองเธอด้วยรอยยิ้มนั่น..

รอยยิ้มที่เขาเองก็เพิ่งเคยเห็น.. เขายิ้มแบบนั้นได้ด้วยเหรอ?

เขายิ้มแบบนั้นตอนมองยัยสัตว์กินพืชติ๊งต๊องนั้นน่ะเหรอ..?

ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด.. ยัยสัตว์กินพืชนั่น.. ไหนบอกจะช่วยหาฮิเบิร์ด สุดท้ายก็ลืมสิ่งที่ตัวเองพูดแล้วไปวิ่งเล่น

“หึ..” ฮิบาริส่งเสียงในลำคอพลางขมวดคิ้วยุ่ง

ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องมาหงุดหงิด.. หงุดหงิดเหรอ? ความรู้สึกนี้น่าจะหงุดหงิดนั่นแหละ หงุดหงิดเรื่องอะไรล่ะ? เรื่องที่ใน10ปีนี้ผู้หญิงที่เกาะแกะตามติดเจ้าซาวาดะนั่นจะกลายมาเป็นผู้หญิงของเขาน่ะเหรอ? เขาไม่ยอมรับหรอกนะ..

ไม่ใช่ไม่ยอมรับเธอ

แต่เขาจะไม่ยอมรับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น

เขาไม่ชอบการสุมหัว ไม่ชอบการผูกมัด ไม่ชอบการผูกพัน ..ใช่ คนแข็งแกร่งไม่ต้องการสิ่งพวกนี้หรอก

เรื่องแบบนี้มันต้องไม่เกิดขึ้น อนาคตสามารถเปลี่ยนได้ และเขาจะเปลี่ยนมัน

___________________

สวัสดีจ้า*0* ห่างหายไปนานนน คิดถึงฟิคนี้ที่ซู๊ดดดด

ไหนนน ใครคิดถึงฟิคนี้มั่ง!? 

ไรต์ติดเรียนเด้ออ แต่ช่วงนี้ก็คิดถึงฟิคนี้หนักมากเลยมาอัพรัวหน่อย 

แต่ก็ต้องการCOMMENTเด้อ อยากรู้ว่ายังมีคนติดตามอยู่หรือเปล่า><

ถ้าCOMMENTเยอะ หรือ คนติดตามเยอะไรต์ก็จะมีกำลังใจอัพบ่อย อัพรัวขึ้นมากจ้า

 

 CR.SQW

B
E
R
L
I
N
❀