{ 1886 } Destiny To Heart [ TYL X KHR ]

ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER: 5

 Gokudera Hayato P.

ว่างเปล่า..

น่าเบื่อ...

ทำไมวงจรชีวิตประจำวันวันนี้มันน่าเบื่อจังเลยนะ..

ไม่สิ.. เบื่อมาหลายวันแล้ว

เบื่อมาตั้งแต่..บางสิ่งบางอย่างมันขาดหายไป

สิ่งที่ทำให้ชีวิตประจำวันไม่น่าเบื่อ..

มันหายไป..

แล้วอะไรล่ะคือสิ่งๆนั้น?

‘คุณโกคุเดระ!’

เสียงใสแจ๋วดังขึ้นมาในโสตประสาทของชายหนุ่มผมสีเงิน ‘โกคุเดระ’ นิ่วหน้าอย่างหงุดหงิดกับเสียงอันคุ้นเคยที่ไม่ได้ดังแบบได้ยิน แต่ดังในความคิด..

คิดถึงงั้นเหรอ?

..น่ารำคาญน่า

ทำไมจู่ๆยัยผู้หญิงบ้านั่นถึงเข้ามาในความคิดได้นะ? แถมเข้ามาในตอนที่เขาเบื่อ ตอนที่เขาเหม่อบ้าง เหนื่อยบ้าง เธอเข้ามาในความคิดของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้แต่เขายังไม่รู้เลย รู้แค่ว่า..ความรู้สึกนี้มันไม่ดีเอาซะเลย

“น่ารำคาญจังฟ้ะ! ยัยผู้หญิงบ้า!”

ชิ.. โกคุเดระสถบขมบปากเน้นๆก่อนทำจิตใจให้สงบและหันสมาธิไปจดจ่อกับตัวอักษรหนังสือที่เขาถือค้างไว้นานมากแล้ว ดวงตาสีเขียวมรกตเฉี่ยวคมเรียวสวยค่อยๆไล่สายตาไปตามตัวหนังสือที่บรรยายเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับตำนานเทพเจ้ากรีก

‘ความสดใส ร่าเริง และความมีชีวิตชีวา เป็นของคู่มากับมนุษย์ตั้งแต่อดีตมาถึงปัจจุบัน ทั้งงานเลี้ยงฉลองที่มีความรื่นเริงและสีสันแห่งความสุข หากคุณมีความสุขและสดชื่นกับสิ่งเหล่านี้ ทำนองดนตรีที่ไพเราะจนเหมือนชักเชิญให้เราลุกขึ้นมาเต้นรำอย่างมันส์ แสดงว่าคุณอาจจะถูกมนต์สะกดแห่ง 3 เทพีแล้ว ใช่พวกท่านคือ กลุ่มเทพีเกรซ 3 เทพีแห่งชีวิตชีวาและความรื่นเริง..’

เสียงเขาในใจกำลังอ่านตามตัวอักษรบนหนังสือ จิตใจสงบนิ่งเข้าไว้..

‘กลุ่มเทพีเกรซ 3 เทพีแห่งชีวิตชีวาและความรื่นเริง’

‘คุณโกคุเดระ!’

ผึ่ง!!

“ว้ากกกกกกก ก!! ยัยผู้หญิงบ้าจะโผล่เข้ามาในความคิดฉันทำไมฟ้ะ!!” สมาธิของโกคุเดระดับสิ้นทันทีเมื่อจู่ๆเสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อเขาก็ดังขึ้นในหัว เขาแทบจะเขวี้ยงหนังสือทิ้ง..

“ไม่อ่านแล้วเฟ้ย!” โกคุเดระหัวเสียอย่างมาก เขาปิดหนังสือลงทันทีและวางมันไว้ที่โต๊ะก่อนทิ้งตัวลงนอนแผ่ราบบนโซฟาตัวยาว

โกคุเดระนอนมือลองหัวแทนหมอน เปลือกตาปิดสนิททั้งๆที่คิ้วขมวดยุ่งเหมือนเขาพยายามจะหลับและข่มอารมณ์หงุดหงิดในเวลาเดียวกัน จนอารมณ์เขาเริ่มเย็น.. และในห้วงความคิดเริ่มคิดอดีตที่เคยผ่านมา..

‘อ้ะ! คุณโกคุเดระคะ!’

เสียงใสแจ๋วดังขึ้นจากด้านหลัง โกคุเดระที่กำลังนั่งพับจรวจกระดาษอยู่หันไปมองอย่างอัตโนมัติ พอเห็นเจ้าของเสียงทั้งๆที่เขาเดาออกอยู่แล้วว่าเป็นใคร..ใบหน้าที่นิ่งๆก็บิดเบี้ยวทันที

‘ยัยบ๊อง! โกคุเดระเอ่ย’

‘ฮาฮิ! ฮารุไม่บ๊องนะคะ!>O<’ และเธอก็ตอบกลับมาอย่างที่ตอบทุกครั้งเวลาเขาเรียกเธอว่า ‘ยัยบ๊อง’

‘โวยวายน่ารำคาญน่า! เงียบๆหน่อย’ โกคุเดระแว้ดใส่ก่อนหันไปสนใจกับจรวจที่ยังพับไม่เสร็จในมือเขา

ฮารุพองแก้มนิดๆก่อนเดินเข้ามาหาเขาและทิ้งตัวลงนั่งลงข้างๆเขาอย่างง่ายๆ โกคุเดระหันไปจิกตาใส่นิดๆแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเธอส่งรอยยิ้มหวานให้..

‘มานั่งใกล้ฉันทำไม’

‘ก็ฮารุอยากรู้ว่าคุณโกคุเดระกำลังทำอะไรอยู่..ฮาฮิ! จรวจกระดาษเหรอคะ?’

‘...เออ’

‘คุณโกคุเดระทำอะไรเหมือนเด็กๆเลยนะคะ ฮิๆ’ ฮารุแซว

‘เงียบไปเลยยัยบ๊อง!! นี่ไม่ใช่จรวจกระดาษธรรมดาๆที่เธอเคยเอาไปเขวี้ยงขึ้นฟ้านะเฟ้ย!’

‘เห...แล้วทำไมมันถึงไม่ธรรมดาล่ะคะ?’ ฮารุเอียงคอถามเขาด้วยสีหน้าใสซื่อ

‘กะ ก็..! ชั่งเหอะ พูดไปเธอคงไม่เข้าใจอยู่ดี’ โกคุเดระอึกอักเมื่อจ้องใบหน้าหวานที่แสนจะอ่อนโยนและใสซื่อนั่น ไม่รู้ทำไม..ถึงรู้สึกประหม่าขึ้นมา .. เขาเลือกตอบปัดและหันหน้าหนี

โกคุเดระค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ สิ่งที่เห็น..เพดานสีขาวให้ความรู้สึกหม่นหมองจังแฮะ.. พอไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกน่ารำคาญ มันเลยน่าเบื่อหรือเปล่านะ?

“ชิ..น่าเบื่อชะมัด” โกคุเดระเอ่ยเบาๆ ก่อนยันตัวลุกขึ้นยืนกะว่าจะเดินออกห้อง แต่ทว่ากลับมีเสียงเคาะประตูดังเข้ามา

ใคร.. โกคุเดระคิด

“โกคุเดระคุง ฉันขอเข้าไปได้ไหม?” เสียงจากข้างนอก

“รุ่นที่สิบ... ครับ!” โกคุเดระวิ่งไปเปิดประตูให้กับคนที่เขาเคารพ ‘สึนะ’ หรืออีกชื่อที่เขาเรียกว่า ‘รุ่นที่สิบ’

พอโกคุเดระเปิดประตูสึนะยิ้มให้น้อยๆเชิงขอบคุณก่อนเดินเข้ามาในห้อง โกคุเดระมองตามอย่างตั้งคำถาม

“รุ่นที่สิบมีอะไรหรือเปล่าครับ?” โกคุเดระเปิดคำถาม

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันเห็นโกคุเดระเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง.. มีอะไรไม่สบายใจอยู่หรือเปล่า?” สึนะถามอย่างรู้ทัน

มี.. มีเยอะด้วย

“ก็..ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมแค่คิดอะไรนิดหน่อย”

“เรื่องฮารุหรือเปล่า?”

“!!?” โกคุเดระชะงัก

“ใช่จริงๆด้วยสินะ ฮ่ะๆ” สึนะหัวเราะเบาๆ

“มะ ไม่ใช่นะครับ!! ผมไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับยัยผู้หญิงบ้านั่นเลยครับ!” โกคุเดระตอบปัดลวกๆพร้อมใบหน้าแดงก่ำ ทำเอาสึนะหลุดขำทันที

“ฉันมองโกคุเดระออกนะ ก็ตั้งแต่ที่เราโดนบาซูก้าทศวรรษแล้วถูกส่งมาที่อนาคต มีแค่ฮารุกับคุณฮิบาริที่ไม่อยู่กับเราหลังจากวันนั้นโกคุเดระก็ดูอารมณืไม่ดีตลอดเลย... เป็นห่วงฮารุเหรอ?”

“…!!?”

สมแล้วที่เป็นรุ่นที่สิบ.. มองอะไรขาดจริงๆ

โกคุเดระถึงกับพูดไม่ออกเมื่อคนที่เขาเคารพอ่านใจเขาออกทั้งหมด..และเหมือนจะรู้เรื่องใจมากกว่าเขาอีก.. เป็นห่วงไหม? ..ไอ้เรื่องนี้เขาก็ไม่รู้ด้วยสิ ไม่สิ ไม่ใช่ไม่รู้..แต่ไม่เข้าใจว่าไอ้ความรู้สึกห่วงมันเป็นยังไง ที่เขาเป็นตอนนี้คือ...กังวล ร้อนรน ...คิดถึง?

สึนะมองเพื่อนของตัวเองที่หลุบตาต่ำลงอยู่ เขาพอจะมองออกว่าโกคุเดระมีความรู้สึกยังไงกับฮารุ ถึงเวลาโกคุเดระกับฮารุเจอกันทีไรก็มีปากเสียกันตลอด แต่เพราะนั่นเหมือนกลายเป็นสิ่งหนึ่งในชีวิตประจำวันของพวกเขาแล้ว ก็ไม่แปลกที่จะรู้สึกไม่ดีเวลาส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันจะขาดหายไป..

เขาเองก็เช่นกัน..

สึนะเป็นห่วงฮารุ ตั้งแต่ถูกส่งมาที่โลกอนาคต ก็มีแค่เขา โกคุเดระ ยามาโมโตะ แรมโบ้ อี้ผิง เคียวโกะ รวมทั้งรีบอร์นด้วย แต่แปลก.. เพราะอีกสองคนที่อยู่ในวงกลับไม่โผล่มาเจอหน้ากัน เพราะมีรีบอร์นอยู่ทางพวกเขาเลยเข้าใจสถานการณ์ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่.. เกิดเรื่องและเจออะไรมาเยอะจริงๆ ทั้งเรื่องดีและไม่ดี..

“..ครับ”

“หือ?” สึนะเงยหน้ามองโกคุเดระที่อยู่ๆก็ตอบกลับมา

“ยัยบ๊องนั่นยิ่งเอ๋อๆ ก็เลย..เป็นห่วงนิดหน่อย..” โกคุเดระเอ่ยพลางเบือนหน้าแดงๆหนี

“นั่นสินะ..ทุกคนอยู่ด้วยกันหมด มีแค่ฮารุที่หายไป แต่ถ้าอยู่กับคุณฮิบาริก็คงไม่เป็นอันตรายอะไรหรอก..ฉันคิดว่างั้นนะฮ่ะๆ” สึนะพยายามพูดปลอบแต่อยู่กลับกลายเป็นเขาซะเองที่เริ่มกังวล.. ฮารุเป็นคนพูดมากถ้าเกิดหลุดไปอยู่กับคุณฮิบาริจริงๆล่ะก็..

ฮารุ..จะโดนคุณฮิบาริขย้ำไหมนะ?

“อยู่ที่นี่กันจริงๆด้วย” เสียงใหม่ดังขึ้น สึนะและโกคุเดระหันไปตามเสียงทันที

“เคียวโกะจัง?” สึนะ

“ถึงเวลาทานข้าวแล้วนะ ลงไปทานข้าวกันเถอะจ้ะ” เคียวโกะเอ่ยยิ้มๆ

“อา..เข้าใจแล้วล่ะ ..ยังไงก็ไปทานข้าวกันก่อนดีกว่านะโกคุเดระคุง เรื่องฮารุรีบอร์นคงจัดการเอง”

“..ครับ” ถึงจะดูขัดใจหน่อยๆ แต่โกคุเดระก็ยอมแต่โดยดี

“อ๊า! แรมโบ้!นั่นมันนักเก๊ตของอี้ผิงนะ!”

“ไม่รู้! ไม่เห็น! ไม่ได้เขียนชื่อไว้ คุณแรมโบ้กินล่ะ! อ้ามมม ม อั่ก!!!”

เสียงเจี๊ยวจ๊าวของแรมโบ้และอี้ผิงที่เปิดศึกแย่งของกินกันเหมือนเคยดังแว้ดทั้งๆที่พวกสึนะที่เดินมายังไม่เห็นตัวของเด็กสองคนนั้นด้วยซ้ำ.. จนเกิดเสียงร้องจุกก็ไม่ต้องเดาหรือคิดอะไรก็พอรู้ว่าเป็นเสียงแรมโบ้โดนหมัดอี้ผิง..อีกแล้ว

“ฮึก..ฮึก!! คุณแรมโบ้เจ็บนะ!!TOT” แรมโบ้โวยวาย

“ก็แรมโบ้แย่งของอี้ผิงนี่! มันไม่ดีนะ!” อี้ผิงยืนก้างโดยในมือถือนักเก๊ตไก่อยู่

สึนะและโกคุเดระเดินเข้ามาในครัวที่เต็มไปด้วยเพื่อน.. และก็เป็นคนที่คุ้นเคยซะด้วยสิ บรรยายกาศก็เหมือนเดิม แรมโบ้อี้ผิงทะเลาะกันแย่งนักเก๊ต โดยมีเคียวโกะพยายามห้ามปรามเด็กทั้งสอง ยามาโมโตะนั่งกินข้าวส่วนของตัวเองพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ และรีบอร์นนั่งจิบชาอยู่หัวโตะ

ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา..ไม่ทุกคนสิ หายไปคนหนึ่ง

“เสียงดังเหมือนเดิมเลยนะ” สึนะเดินไปนั่งประจำที่ของตัวเอง

“นั่นน่ะสินะ ฮ่าๆ บันเทิงจังเลย^O^” ยามาโมโตะ

“จะว่าไปนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้ นึกถึงตอนที่พวกเราไปปิคนิคชมดอกซากุระกันเลยเนอะ” เคียวโกะ

กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาเหรอ... ปิคนิคชมดอกซากุระเหรอ..

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนบางอย่างหาดหายไป..

เสียงใสที่พูดไม่หยุด เสียงหัวเราะที่ดังลั่น รอยยิ้มที่เบิกบาน ..ฮารุ

โกคุเดระขมวดคิ้วยุ่งก่อนหลับตาลงตัดสินใจไม่เดินไปนั่งประจำที่ตัวเองแต่เลือกกลับเดินมือล้วงกระเป๋าผ่านห้องครัวไปโดยไม่สนใจเสียงเพื่อนๆที่เรียกตามหลัง.. เสียงนั้นไม่ได้ดังเข้าโสตประสาทเขาเลยสักนิด

10วันแล้วนะ.. 10วันแล้วนะเฟ้ย ยัยนั่นหลุดไปอยู่โลกไหนกันนะ!?

“ฮึ่ย.. น่ารำคาญแฮะ ยัยบ๊องนั่นจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเราอยู่แล้วนี่ อีกอย่างพอไม่อยู่ก็รู้สึกสบายหูขึ้นเยอะเลย” โกคุเดระยกมือขยี้หูตัวเองเบาๆ

ใช่ เขาสบายหูมากที่ไม่ได้ยินเสียงของฮารุที่พูดมาก พูดดัง

แต่เขากลับรู้สึกไม่สบายใจ..

สับสน ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลยแฮะ.. มันคือความรู้สึกบ้าบออะไรกันวะ!?-*-

“เฮ้อ...” โกคุเดระเดินไปเรื่อยๆก่อนหยุดที่ทางเดินเปลี่ยวในฐานทัพวองโกเล่.. กว้างใหญ่ซะจริง เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ทิ้งตัวหลังพิงกำผนังหนาและค่อยๆไถตัวนั่งลง

เอาอีกแล้ว.. พอไม่มีอะไรให้คิด ก็คิดถึงแต่ฮารุ

‘หยุดพูดสักนาทีเธอจะพูดไม่ได้อีกตลอดหรือไง!?’

‘ฮาฮิ! ฮารุไม่ได้พูดกับคุณโกคุเดระซะหน่อยนะคะ! ฮารุกำลังพูดกับคุณสึนะต่างหากก’

โกคุเดระมองฮารุที่หันมาทำหน้ากวนใส่เขาก่อนเปลี่ยนอารมณ์เป็นสะอิดสะอ้อนถลาตัวเข้าไปกอดแขนสึนะที่ทำหน้าแหยๆอยู่

‘แต่ฉันรำคาญ! หนวกหูจะหูจะหนวกอยู่แล้วเนี่ย! ไม่ได้ยินเสียงเธอสักวันฉันจะรู้สึกสบายใจมากเลยล่ะ!’

‘ฮาฮิ..! งะ งั้นเหรอคะ.. ขนาดนั้นเลยเหรอคะ..?’ ฮารุชะงักเมื่อคำพูดของโกคุเดระทิ่มแทงเข้าไปในอกเธอ สิ่งที่เขาพูดอยู่ไม่ได้ต่างอะไรจากเกลียดเธอเลย..

โกคุเดระเหมือนได้สติ เขาใจหายวูบเมื่ออยู่ๆฮารุมีใบหน้าที่ซึมลง

เอาอีกแล้ว.. ปากปีจออีกแล้ว

บางทีเขาก็อยากให้นิสัยหมาๆ ปากหมาๆของเขาหายไปสักที

‘อะ เออ! ขนาดนั้นเลยแหละ เธอมันน่ารำคาญจริงๆ!’

‘ฮึก! คุณโกคุเดระบ้าที่สุดเลย! ฮารุเกลียดคุณโกคุเดระ!’

เพี้ยะ!                   

“เฮือก!!” โกคุเดระเบิกตาโพล่งก่อนหายใจหอบเบาๆ

ภาพอดีต.. วันนั้นเขาทำให้ฮารุร้องไห้ แถมยังโดนเธอเอากระเป๋าฟาดไปโดนหน้าเขาเต็มๆ ยอมรับเลยว่ามันเจ็บกว่าที่โดนพวกอันธพาลต่อยซะอีก

เพราะมันเจ็บทั้งภายนอกและภายใน..

หลังจากวันนั้นฮารุก็หลบหน้าเขาตลอด เวลาเจอหรือผ่านกัน มีหลายครั้งที่เขาพยายามจะเอ่ยขอโทษ แต่ทว่ากลับโดนฮารุเมินทำเป็นไม่เห็น

หึ.. เจ็บดี

เป็นไงล่ะ? ปากกล้าจนเจ็บเอง พูดไปซะขนาดนั้นพอหายไปจริงๆ..รู้สึกไม่ดีอย่างที่เคยพูดไว้เลยแฮะ

มันแย่มากด้วยซ้ำ

โลกอนาคตนี้มันน่าเบื่อจริงๆ

โลกที่ไม่มีคนอย่างเธอมันน่าเบื่อมากๆ..

“โลกที่ไม่มีเธอเนี่ย..มันน่าเบื่อจริงๆเลยนะยัยบ๊อง.. หายไปอยู่ที่ไหนนะ?” โกคุเดระเอ่ยแผ่วเบา

“ฮะ ฮะ ฮัดดดดดดดดชิ้ว!! ฮาฮิ! ใครนินทาว่าร้ายฮารุอยู่คะเนี่ย!=O=;” ฮารุยกมือขยี้จมูกน้อยตัวเองเบาๆ

“คิดถึงพวกคุณสึนะจังเลย..” ฮารุพึมพัมพลางเช็ดกระจกไปด้วย

นี่ก็10วันแล้วสินะคะเนี่ย.. ที่ฮารุกับคุณฮิบาริอยู่โลกอนาคตกับเคียวยะซัง วันๆเป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก.. ยิ่งช่วงเวลาเคียวยะซังไม่อยู่ ฮารุต้องอยู่ทนกับความกดดันสีม่วงดำของคุณฮิบาริที่แผ่ออกมาป้องกันอณาเขตของตัวเองเวลาฮารุจะเข้าไปใกล้..

เคียวยะซังบอกว่าจะลองสืบหาเรื่องนี้ แต่ก็ดูเหมือนจะยังไม่ได้เรื่องอะไรเลย แต่ฮารุก็ยังรู้สึกว่าเคียวยะซังเหมือนรู้อะไรมาแต่ไม่บอกฮารุ มันเป็นเรื่องอะไรกันนะ?

“อ๊ะ! คุณฮิบาริ!” ฮารุปัดความคิดเรื่อยเปื่อยทิ้ง เมื่อหางตาหันไปมองเห็นคุณฮิบาริเดินออกมาจากห้องตัวเอง คุณฮิบาริปรายตามองฮารุดวงหางตานิดๆ ก่อนเดินหันหลังไปอย่างไม่สนใจ ดะ เดี๋ยวสิคะ!=[]=

“คุณฮิบาริ! เดี๋ยวก่อนสิคะ..! วะ ว้ายยยยย!!”

ฮารุขยับตัวแรงก้าวขาไปก้าวหนึ่งก่อนนึกได้! ว่าตัวเองยืนอยู่บนบันไดลิงทำให้กฎแรงโน้มถ่วงเป็นไปตามทฤษฎี ฮารุเสียหลักล่วงลงมา ก่อนจะพยายามเอื้อมมือคว้าบันไดชั้นที่ฮารุเอามาตั้งไว้วางถังน้ำเพื่อเอาผ้าซับน้ำ แต่เพราะความโง่ลืมไปกับกฎของแรงดึงดูดแรงที่มากกว่าย่อมทำให้สิ่งที่มีแรงน้อยกว่าถ่วงมาหาด้วย..

ใช่ค่ะ!! ถังน้ำนั้นมันหงายและคว่ำจนน้ำมันเทมาทางฮารุ ตอนนี้ฮารุไม่มีที่ยึดอะไรแล้ว ฮารุหายใจวาบรวมทั้งหัวใจที่เหมือนแทบจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ!!

ซ่า!

“ฮะ  ฮาฮิ!”

ฮารุเบิกตากว้างเป็นไปตามที่นางเอกฟิคโดนพระเอกฟิคช่วยไว้อีกแล้วค่ะ ฮารุล่วงมาถึงพื้นแต่ไม่รู้สึกเจ็บอะไรแม้แต่นิด.. ฮารุตกลงมาในอ้อมแขนของคุณฮิบาริพอดิบพอดี คุณฮิบารินั่งคุกเข่าข้างเดียวโดยแขนของคุณฮิบาริโอบไหล่ฮารุไว้ข้างเดียว เพราะตัวของคุณฮิบาริใหญ่ทำให้น้ำสกปรก..ราดลงมาที่หัวของคุณฮิบาริจนเปียก ฮารุกระพริบตาปริบๆมองคุณฮิบาริที่มองหน้าฮารุอยู่

...!!!?

นะ หน้าของคุณฮิบาริอยู่ใกล้หน้าฮารุมากเลยค่ะ!!O///O

“..ซุ่มซ่าม” คุณฮิบาริพูดเบาๆ

“คุณฮิบาริ.. ขอบคุณนะคะ!>///<” หน้าฮารุร้อนผ่าว ฮารุรีบดีดตัวเองออกจากคุณฮิบาริอย่างเสียดาย(?) คุณฮิบาริค่อยๆยันตัวเองลุกยืนเต็มความสูงก่อนยกมือเสยผมปกหน้าที่เปียกไปด้านหลัง..

ฮารุจ้องมองใบหน้าขาวของคุณฮิบาริอย่างอึ้งๆ.. พอมองมุมนี้ พอตั้งใจมอง.. คุณฮิบาริเป็นคนที่หล่อมากๆเลยค่ะ ..

“มองอะไร” คุณฮิบาริ

“ปะ เปล่านะคะ!” ฮารุสะบัดหน้าหนีก่อนค่อยๆหันหน้ากลับมามองอีกครั้ง ตัวคุณฮิบาริเปียกนี่นา..แถมน้ำนั่นเป็นน้ำที่สกปรกซะด้วย “คุณฮิบาริคะ..ไปอาบน้ำสระผมก่อนนะคะ”

“...”

“ทะ ทำอะไรคะคุณฮิบาริ!!!O////O” ฮารุเบิกตากว้างเป็นไข่ห่านมองคุณฮิบาริปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีขาวออกจนเห็นผิวหนังขาวนวลชวนน่าสัมผัสลูบไล้(?) กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ด>////<

แผละ!

“ฮะ ฮาฮิ?!” จู่ๆภาพตรงหน้าฮารุก็พล่ามัวไป ใบหน้าและหัวเริ่มรู้สึกมีอะไรหนักๆแฉะๆมาทาบ..

“เอาเสื้อของผมไปซักซะ”

ฮารุค่อยๆหยิบวัตถุที่ปิดหัวและหน้าฮารุออกก่อนก้มมองมัน เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้านของคุณฮิบาริที่ตอนนี้เปียก.. ฮารุค่อยๆเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ภาพขายาวของคุณฮิบาริตอนนี้กลายเป็นภาพคุณฮิบาริที่เปลือยท่อนบน

พรวด!!! #เลือดพุ่ง

“ฮุก!*…*” ฮารุจมูกบาน(?)

ผิวขาวเนียนกว่าฮารุอี๊กกกกกกกกก...! ฮารุค่อยๆแทะโลมท่อนบนของคุณฮิบาริด้วยสายตา(?) อกกว้าง..หัวนมชมพู..! อี๊ดดดดดดดด ด ซู๊ดดดดดดดด #สูดเลือดกำเดา เอาใหม่ๆๆ

แผงอกกว้าง ร่องรอยซิกแพคทำให้รู้ว่าคุณฮิบาริเขาออกกำลังมาเยอะแค่ไหน ถึงจะเป็นซิกแพคที่ไม่มากแต่ก็ทำให้เลือดหื่น(?)ของฮารุฉูบฉีดได้ อา...ไหลและบ่าของคุณฮิบาริกว้างจังเลยค่ะ อยากลงซุก อยากลงซบจัง.. ซอกคอก็ข๊าววว ขาว><

“อา..><” ไม่รู้ว่าฮารุคิดอะไรไปถึงไหน แต่ไม่ได้สนใจคุณฮิบาริที่ขมวดคิ้วมองฮารุอยู่เลย ฮารุยกเสื้อเชิ๊ตสีขาวของคุณฮิบาริทาบปากและจมูกก่อนสูดดมกลิ่นกายประจำตัวของคุณฮิบาริที่ติดอยู่ที่เสื้ออย่างเบาๆ... หอมจัง

หอมละมุน ดูอบอุ่น และ รู้สึกปลอดภัย.. น่าแปลกใจที่ไม่มีกลิ่นเหงื่อ หรือฮารุจะหอมเหงื่อของคุณฮิบาริก็ไม่รู้(?)

“ทำอะไร...!”

“ฮาฮิ!! เปล่านะค๊า! ฮารุไม่ได้ทำอะไ>//O//<”

เพราะเสียงคุณฮิบาริที่กดต่ำแต่ดังทำให้ฮารุรู้สึกตัวรีบผละเสื้อเชิ๊ตหอมๆออกจากจมูกทันที เมื่อกี้คุณฮิบาริขึ้นเสียงด้วยค่ะ..-o-

“ฮารุว่าคุณฮิบาริรีบไปอาบน้ำก่อนที่ฮารุจะแทะโลม..เอ้ย! กว่าฮารุจะซักเสื้อเสร็จจนแห้งคงอีกนานเลยค่ะ ฮ่ะๆ ” ฮารุหัวเราะแห้งๆ แปลกใจกับคำพูดของตัวเองมันห่างไกลความหมายกันมากเลยนะนั่น=O=

“โรคจิต.. อย่าให้ผมเห็นคุณทำอะไรไม่ดีกับเสื้อผมนะ.. ขย้ำแน่”

“ฮารุจะไปทำอะไรไม่ดีกับเสื้อของคุณฮิบาริกันเล่า!” ฮารุเถียงจนคุณฮิบาริเลิกคิ้วน้อยๆ.. เพิ่งนึกได้ว่าสิ่งที่ฮารุทำไปเมื่อกี้มันก็ไม่ดีจริงๆนั่นแหละ-_-;

“..ฮารุไม่ทำอะไรหรอกค่ะ! เชอะ!”

ฮารุพองลมใส่แก้มก่อนสะบัดตัวหันหนีคุณฮิบาริเพื่อที่จะเดินเอาเสื้อของคุณฮิบาริแต่เกิดเกือบ(?)ลื่นน้ำที่พื้นแต่โชคดีค่ะ..ทรงตัวทัน แต่ก็เกือบจะล้มฮารุเลยอยู่ในท่ายืนจังก้าตลกๆอยู่.. ฮารุแอบได้ยินเสียงหัวเราะสะใจของคุณฮิบารินะ! แต่ไม่หันไปมองหรอกค่ะ! อาย!! ฮารุกระชับกอดเสื้อของคุณฮิบาริแน่นก่อนรีบวิ่งทันที น่าอายจริงๆเลยค่ะการกระทำเมื่อกี้!

ฮาฮิ! ฮารุลืมขอบคุณคุณฮิบาริอีกรอบแฮะ.. เอาไว้ขอบคุณตอนกลางคืนก็แล้วกัน ตอนนี้ฮารุมีภารกิจซุกเสื้อคุณฮิบาริ ฮิๆ.. ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่! ฮารุต้องเอาเสื้อของคุณฮิบาริไปซักต่างหาก..!

B
E
R
L
I
N
❀