Game of Creation(ประกาศิตเทพมารแสวงพ่าย)

ตอนที่ 40 : EP.38 วีรบุรุษคู่หญิงงาม

Game of Creation ภาค ประกาศิตเทพมารแสวงพ่าย

EP.38 วีรบุรุษคู่หญิงงาม

             เสียงผีผาก้องกังวานหวานสดใส สะท้านใจไหวหวั่นโอ้อกเอ๋ย ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย พบทรามเชยพาลร้อนรุ่มไฟสุมทรวง...บทกวีเกี้ยวพาราสีสาวงาม เอื้อยเอ่ยออกจากปากของเทพนักรบแห่งยุคสมัย ลิโป้หาใช่อัปลักษณ์หรือโง่งมแต่อย่างใด รูปกายใบหน้าหรือก็จัดได้ว่าเป็นชายงามผู้หนึ่ง เมื่อบวกกับฐานะและฝีมือแล้วนั้นยากนักที่จะมีใครเทียบทัน ทว่าเขากลับหาได้สนใจในอิสตรีใด เพราะขุนพลหนุ่มคิดเสมอว่ายอดบุรุษย่อมเหมาะสมกับยอดนารี ในเมื่อเขาเป็นคนรูปงามเก่งกาจทั้งบุ๋นและบู๊ คู่ชีวิตของเขาย่อมต้องมีดีไม่ด้อยไปกว่าเขามากนัก

              “คารมของท่านดูจะคมยิ่งกว่าง้าวกรีดนภาในมือเสียอีก” เตียวเสี้ยนยิ้มน้อยๆกล่าวขึ้นทันทีที่วางมือจากการบรรเลงผีผา แล้วลุกเดินออกมาอีกที่ใกล้ๆซึ่งกำลังทำครัวอยู่ นางลงมือแกะสลักผักผลไม้ที่เตรียมเอาไว้ต่อสำหรับอาหารมื้อสำคัญ ดวงตาคมสีดำขลับของนางทอประกายชวนเคลิบเคลิ้มยิ่ง ยิ่งกลิ่นหอมอันล้ำลึกซึ่งแผ่ซ่านออกมาจากกาย ยิ่งเร้าอารมณ์ปรารถนาของยอดขุนศึกมากยิ่งขึ้นไปอีก หากไม่ใช่ยอดคนเช่นเขาคงไม่อาจทนต่อสิ่งยั่วเย้าเช่นนี้ได้แน่ๆ

           “ความงามของเจ้าก็ดูจะสมกับคำเล่าลือของผู้คน ที่ได้พบเห็นแล้วบอกเล่าต่อผู้อื่นอยู่เช่นกัน” ลิโป้กล่าวพร้อมกับชี้นิ้วขึ้นฟ้า ซึ่งเวลานั้นเมฆหมอกได้บดบังดวงจันทร์เสียสิ้นมีเพียงแสงของดวงดาราเท่านั้น  “ข้าแอบได้ยินพวกบ่าวไพร่ซุบซิบกันน่ะ”

         “จันทร์หลบโฉมสุดา เป็นคำกล่าวที่คนสำคัญผู้หนึ่งเปรียบเปรยเอาไว้”นางยิ้มตอบ

             “ข้าชักอยากจะตบรางวัลให้กับคนผู้นั้นเสียแล้วสิ” ลิโป้ยิ้มพรายระหว่างยกจอกสุราขึ้นดื่ม

              “ท่านอยู่รับใช้ใกล้ชิดใต้เท้าตั๋งโต๊ะมาเสียนาน สาวงามนางกำนัลทั่วหล้าคงผ่านสายตาท่านมาหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องแสร้งชมให้ข้าดีใจหรอกเจ้าค่ะ”

             “เจ้างามยิ่งกว่าพวกนางจริง ทว่าน่าเสียดายที่ข้าลิโป้ปรารถนาคู่ชีวิตที่สมบูรณ์แบบ และไม่ได้ด้อยไปกว่าตัวของข้าเอง  ยอดนารีที่มีเพียงความงามอย่างเจ้ายากนักที่จะผูกมัดใจข้าเอาไว้ได้นาน”ลิโป้กล่าวสนทนาอย่างเปิดอก พลางลอบสังเกตอาการของนางไปด้วย

             “มนุษย์ผู้สมบูรณ์แบบในโลกนี้ยากนักจะพบเห็นสักคนสองคน แล้วสตรีที่ท่านขุนพลใฝ่หามีลักษณะเช่นใด?” น้ำเสียงของนางยังคงหวานหยดย้อย ท่าทีสงบสมเป็นกุลสตรีดูจะไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับคำกล่าวของลิโป้ ใจของนางกลับนึกถึงบุรุษผู้หนึ่งซึ่งเพียบพร้อมทุกสิ่งสำหรับนาง

              “หากพูดเรื่องความงาม หากได้เช่นเจ้าข้าหรือจะการหญิงใดอีก แต่แค่นั้นยังไม่พอเสน่ห์ปลายจวักของนางผู้นั้นต้องล้ำลึกไม่แพ้ความงาม”

             “ว่ากันว่าวังหลวงคือแหล่งรวมรสชาติอาหารทั่วแผ่นดิน ท่านเข้าออกราชสำนักเป็นว่าเล่นย่อมคุ้นเคยมาหมดแล้ว ยังจะมีผู้ใดทำอาหารอันเลิศล้ำได้เกินนั้นอีก” นางแย้มยิ้มก่อนจะบรรจงวางผักและผลไม้แกะสลักลงบนจาน จากนั้นใช้ช้อนคนหม้อดินที่ตั้งอยู่ใกล้ๆตักบางสิ่งในนั้นใส่ลงถ้วยเล็กๆ แล้วให้บ่าวไพร่นำไปมอบให้กับลิโป้ “ฝีมือข้ามีเพียงเท่านี้เชิญท่านลองชิมดูเถิด”

             “งามมาก”เขาอุทานด้วยความแปลกใจ “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าแตงโมกับผลไม้พื้นๆพวกนี้ จะกลายเป็นผลงานชั้นเลิศจนแทบไม่กล้าที่จะลองลิ้มชิมรา เพราะหลงใหลในรูปลักษณะอันพิสดาร”

             ลิโป้พูดระหว่างส่งผลไม้แกะสลักบางส่วนเข้าปาก รสชาติของมันดูจะผิดกับผลไม้ทั่วๆไปที่ผ่านๆมา เพราะผลไม้พวกนี้ถูกตัดแต่งพันธุกรรมเพิ่มรสชาติมาอย่างดี ซ้ำยังเก็บรักษาด้วยเทคโนโลยีของโลกอนาคต ยากนักที่หาได้จากที่ใดในยุคสมัยนี้ ทั้งยังมีฟักทองแกะสลักลูกเล็กๆซึ่งภายในมีสังขยาส่งกลิ่นหอมยั่วยวนใจ เทพนักรบหนุ่มดูจะพอใจไม่น้อย

           “ของพวกนี้ช่างอร่อยจริงๆ” เขากล่าวชมจากใจ

           “ไม่เท่าไรหรอกเจ้าค่ะ”

           “ได้ยินจากท่านอ้องอุ้นว่าเจ้าเป็นแม่บ้านแม่เรือน แต่ไม่คิดว่าจะเก่งถึงเพียงนี้ ฝีไม้ลายมือก็...”พูดไปหันมองรอบๆเรือนหลังนั้นไปด้วย ทั้งผ้าม่านผ้าปูโต๊ะล้วนแล้วแต่ปักลวดลายอันงดงามโดดเด่น ดอกไม้ซึ่งประดับอยู่ในแจกันหรือกระเช้าก็สวยงามหยดย้อย โดยเฉพาะทุ่งดอกเบญจมาศหลากสีซึ่งเบ่งบานแม้ยามราตรีไม่มีที่ใดในแผ่นดิน “ทั้งโฉมงามมากล้ำถึงเพียงนี้ ทั้งฉลาดเฉลียวช่างเอาอกเอาใจ รสมือหรือก็เก่งกล้าเกินใคร หากมีวรยุทธ์อันร้ายกาจคงเป็นยอดนารีอันดับหนึ่งในแผ่นดิน”

           “ขึ้นชื่อว่าสตรีปกติมักไม่ได้แตะต้องฝึกฝนวรยุทธ์ แต่ในยามบ้านเมืองวุ่นวายต่อเนื่องเช่นนั้นข้าก็พอเรียนไว้เป็นเกราะคุ้มภัยอยู่บ้าง ท่านอยากจะประลองเล่นแก้เบื่อหลังทานอาหารและชมดนตรีหรือไม่เจ้าคะ” นางกล่าวเชื้อเชิญ

           “เยี่ยม งั้นเชิญเจ้าก่อน!”ลิโป้ชอบใจตบอกบอกกล่าว

            “รับมือ!” นางร้องบอกด้วยเสียงหวาน ก่อนจะซัดผ้าแพรให้พุ่งไปเบื้องหน้า ลิโป้เอียงกายหลบหันข้างปล่อยให้ผ้าเฉียดหน้าไปเกาะอยู่บนลำไผ่ต้นหนึ่ง

           ฉับพลันร่างงามซึ้งราวเทพธิดาก็เหินทะยานพุ่งผ่าน ชั่ววินาทีนั้นเทพนักรบแห่งยุคสมัยได้ยลโฉมงามในระยะประชิด ใบหน้างามซึ้งเกินหญิงใดในหล้าแสดงท่าเอียงอายชม้ายตาสุกใสเมียงมอง ระหว่างเคลื่อนตัวผ่าน ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงคืบสองคืบ ทรวดทรงองเอวของร่างบางใต้ร่มผ้าสีชมพูอ่อน ล้วนอยู่ในคลองจักษุของยอดขุนพลหมดสิ้น แม้นางผ่านหน้าไปแล้วกลิ่นหอมอันเย้ายวนก็ยังคงทรมานใจของเขาอยู่อย่างต่อเนื่อง

           “ข้าชักจะหลงเจ้าแล้วสิ” เขากล่าวกับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นกระโดดตามออกไป

            กรงเล็บหทัยทิพย์หยกพิมาน เทพธิดาเด็ดมวลผกา!

            เตียวเสี้ยนใช้ท่าร่างเทพธิดาเหินกระจายผ้าแพรทั้งสี่จากแขนเสื้อ ให้พุ่งออกไปมัดบนยอดลำไผ่สี่ต้นซึ่งตั้งอยู่สี่ทิศ โดยมีตัวนางลอยละล่องอยู่กลางอากาศสูงห้าเมตรพลิ้วไหวดุจนางสวรรค์ กรงเล็บของนางกรีดกรายไปมาดูเหมือนร่ายรำมากกว่าต่อสู้ ดอกเบญจมาศหลากสีถูกพลังปราณสีขาวนุ่มนวลกระชากออกจากลำต้น มันลอยวนรอบตัวก่อนที่นางจะสะบัดมือให้มันพุ่งเข้าโจมตีเทพรักรบหนุ่มที่อยู่ด่านล่าง

           “สวยงาม!” เขากล่าวพร้อมกับผนึกลมปราณ

            เพลงง้าวเทพนักรบ พิฆาตประหารสิ้น!

            ลมปราณดุดันอหังการผนึกกันเป็นรูปลักษณ์ของง้าวกรีดนภาอาวุธคู่กายของลิโป้ ชายหนุ่มสะบัดมันขึ้นฟ้าหมายทำลายมวลดอกไม้ที่ถูกซัดลงมา มิคาดว่าพลังปราณกลับแตกสลายพ่ายแพ้ไม่เป็นท่า เทพนักรบประหลาดเหินทะยานตัวหลบอย่างทันท่วงที

           “เห็นว่าเป็นหญิงจึงใช้พลังเพียงหกส่วน มิคาดว่านางจะร้ายกาจขนาดนี้ ช่างถูกใจจ้าเสียจริง” ลิโป้ครุ่นคิด ความหลงใหลในตัวนางก็ดูจะทวีความรุนแรงมากขึ้น

           ดอกไม้เหล่านั้นเมื่อโจมตีพลาดเป้าแล้วก็ไม่ได้หล่นลงพื้น แต่ลอยวนกลับไปหาสาวงาม

             กรงเล็บหทัยทิพย์หยกพิมาน โฉมสะคราญล่มเมือง!

              คราวนี้นางสะบัดสองมือออกกว้าง ดอกเบญจมาศหลากสีพวกนั้นก็ลอยห่างจากกัน เหมือนก่อนหน้าเป็นดวงเคราะห์ดวงใหญ่ พอเสี้ยววินาทีก็แตกออกเป็นดวงดารานับร้อยนับพันกระจายตัวทั่วฟากฟ้า ดอกไม้งามแต่ละดอกล้วนแฝงพลังปราณ เมื่อนางตวัดกรงเล็บลงพวกมันก็ตกลงสู่พื้นราวกับฝนดาวตก

            เพลงง้าวเทพนักรบ ไร้สงครามไร้ข้า!

            คราวนี้ลิโป้ไม่คิดประมาทอีกรับมือนางด้วยพลังเต็มสิบ เสียงปะทะของสมปราณสองสายกึกก้องไปทั่ว ต่างฝ่ายต่างไม่ด้อยไปกว่ากันนัก ลิโป้สะบัดแขนแทนง้าวกรีดนภา วาดวงโบกสะบัดไปทั่ว พลังปราณมากมายตีดอกไม้นับร้อยให้ถอยห่าง พวกมันระเบิดอย่างต่อเนื่องเพราะด้อยกว่าพลังอันดุดันของชายหนุ่ม

            “สมเป็นเทพนักรบแห่งยุค” เตียวเสี้ยนกล่าวชมพร้อมกับทะยานตัวลงสู่พื้นก่อนจะพุ่งเข้าปะทะกับลิโป้ กรงเล็บของนางแม้ร้ายกาจแต่ยังขาดประสบการณ์ต่อสู้จริง ท่วงท่าหรือก็สวยงามผิดแผกวิชาสังหาร ซ้ำยังมีกลิ่นหอมอันหลากหลายสร้างความสับสนให้กับคู่ต่อสู้

           “วิชาพิสดารยิ่ง” ลิโป้กล่าวชมพร้อมกับวาดมือรับกรงเล็บของนางที่รุกไล่เข้าใส่

           “อาจารย์ของข้าเทียบได้กับเทพเซียน น่าเสียดายที่วาสนาน้อยข้ามาเกิดเป็นหญิง จึงได้ร่ำเรียนแต่วิชาที่สร้างความสำราญให้ยอดวีรบุรุษแห่งยุค” นางใช้น้ำเสียงคล้ายน้อยใจ แต่ท่วงท่ายังพลิ้วไหวต่อเนื่อง แต่ละกรงเล็บมุ่งทำร้ายแต่ไม่ได้หมายตาจุดสำคัญ

           “แค่นี้ก็มากพอแล้ว หากไม่ใช่ข้าก็คงจะรับมือเจ้าไม่ไหว นี่ถ้าเจ้าชำนาญการต่อสู้มากกว่านี้เห็นทีแม้แต่ข้าก็สู้ลำบาก” ชายหนุ่มบอกกล่าวพร้อมกับระเบิดพลังสลายกรงเล็บของนาง

           “อ่ะ!” เตียวเสี้ยนถูกกระแทกพลันเสียหลักจะล้มลง ทว่าลิโป้กลับใช้มือฉุดรั้งนางให้เข้าเข้ามาหาตัวโดยใช้อกชายชาตรีรองรับ

             ยามนี้ยอดสาวงามแห่งยุคกำลังใช้ใบหน้าแนบอกล่ำสัน ซึ่งเทพรักรบหนุ่มฉวยโอกาสสวมกอดนางเอาไว้แนบแน่น ร่างบอบบางนุ่มนิ่มล้วนยั่วยวนใจบุรุษเพศ ส่วนนุ่มนิ่มกลมโตดุนดันช่วงท้องของเขา นางพยายามดันตัวออกห่างซึ่งชายหนุ่มก็ยอมแต่โดยดีแม้จะเสียดายมากก็ตามที ดวงตมกลมโตงามซึ้งเป็นประกายเมียงมองเล็กน้อย รอยยิ้มหวานผสานท่าทางอายๆยิ่งทำให้เขาแทบจะทนไม่ไหว กลิ่นหอมเย้ายวนเล่นงามเทพนักรบจนแทบคลั่ง เมื่อกลับไปแล้วมีหรือที่เขาจะหลับลงได้สนิทใจ หากไม่ได้บ่าวไพร่หาสาวงามนับสิบมานอนรอให้ห้องนอน

            ข้าหลงรักเจ้าเสียแล้ว!