Game of Creation(ประกาศิตเทพมารแสวงพ่าย)

ตอนที่ 39 : EP.37 แวมไพร์ ปะทะ มิวแทนท์

    Game of Creation ภาค ประกาศิตเทพมารแสวงพ่าย

EP.37 แวมไพร์ ปะทะ มิวแทนท์

             “ต้องฆ่ามันให้ได้โดยเร็ว ถ้าปล่อยให้มันรอดไปได้จะกลายเป็นชนวนเหตุสำคัญที่นำพาเจ้าปีศาจร้ายนั่นมาเมืองยังเตียงอันแห่งนี้” จางอันร้องขึ้นด้วยความตกใจ

            “เรียกใช้พลังจารึกแห่งรูหนอน” สาวผมบลอนด์ผู้มีนามว่ามิรันดากล่าวขึ้นเสียงดัง พร้อมกับส่งสายตาให้แก่ชายหนุ่มผิวสีผู้เป็นคู่หูมาตั้งแต่ต้น ระหว่างนั้นบริเวณเบื้องหน้าของเธอก็เกิดการบิดเบี้ยวของอากาศ จนกลายเป็นม่านพลังคล้ายเมฆหมอกสีฟ้าอมเทาหม่นๆลอยวนเป็นทรงกลมราวกับน้ำวนอันน่าหวาดกลัว “จัดการเล่นงานมันเลยพี่คาเตอร์”

           “ย่อมได้น้องสาวสุดที่รัก” แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสุดล่ำสีเข้มค่อยๆกางออก กำปั้นทรงพลังถูกทุบลงบนฝ่ามือครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงโครมครามผิดวิสัยดังก้องไปทั่วตามมาลูกบอลพลัง อันประกอบด้วยแสงสว่างเจิดจ้า ชายผิวสีนามคาเตอร์ซัดลูกบอลแสงของเขาเข้าใส่รูหนอนนับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งปกติเขาควรจะสร้างมันได้มากกว่านี้หากไม่ติดเรื่องอาการบาดเจ็บเมื่อครู่

          “นี่มัน!”ซันซีหลางเบิกตากว้าง เมื่อพบว่ารอบๆตัวเขามีม่านพลังสีฟ้าอมเทาคล้ายน้ำวนปรากฏออกมารอบๆตัว ก่อนที่ลูกบอลพลังงานจะพุ่งออกมาโจมตีเขาจากทุกสารทิศ ตามมาด้วยเสียงระเบิดอย่างต่อเนื่อคล้ายเสียงประทัดยักษ์ แต่ทว่าอานุภาพการทำลายกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง น่าเสียดายที่ถึงแม้พลังการทำลายจะสูงแต่ความเร็วของมันกลับไม่มากพอที่จะทำอันตรายให้กับซันซีหลาง เพราะยามนี้เขาอยู่ในสภาพที่ประสาทสัมผัสต่างๆ รวมทั้งพละกำลังและความเร็วนั้นเกินขีดจำกัดของมนุษย์ไปแล้ว ประกอบกับดวงตาสีแดงเลือดนกและการยังชีพด้วยเลือดเนื้อของมนุษย์ ทำให้ชายหนุ่มไม่ต่างอะไรกับแวมไพร์ผู้อาศัยอยู่ในโลกมืด เว้นแต่ว่าเขาสามารถเดินไปเดินมาท่ามกลางแสงแดดได้ โดยไม่ถูกแผดเผาให้มอดไหม้เป็นจุลเหมือนในนิยายเรื่องเล่า

             หมัดอหังการทศทิศ ทลายภพทิศภูตอุดร!  

             ชายหนุ่มเริ่มโต้กลับด้วยยอดวิชาที่พึ่งจะบรรลุได้ไม่นาน กระบวนท่าอันรุนแรงดุจภูเขาถล่มทลายถูกใช้ออกมาอีกครั้ง ทันทีที่แวมไพร์หนุ่มเข้าประชิดมิรันดาแม่สาวผมบลอนด์ด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ พร้อมกับเสียงดังกึกก้องจากพลังทำลายอันร้ายกาจ

            ตูม! แรงระเบิดจากการปะทะทำให้หลังคาของบ้านหลังดังกล่าวถล่มลงไปในทันที เศษกระเบื้องคมกริบแตกกระจายปลิวว่อนไปทั่ว จางอันและเสี่ยวเฟยต่างรีบหลบพัลวัน ท่ามกลางเศษซากของสิ่งก่อสร้างกับไม่พบวี่แววของเลือดและเนื้อที่ควรจะมี

         “บ้าที่สุด!” มิรันดากล่าวด้วยความไม่พอใจ หลังจากก้าวเท้าออกมาจากหลุมมิติรูหนอนจองเธอ แม้จะรอดตายมาได้แต่ตามแขนและขาก็มีเศษกระเบื้องหลายชิ้นเสียบอยู่ ถึงแผลจะไม่ลึกมากแต่ก็ทำให้ความงามของเธอหายไปไม่น้อย “มาหาที่ตายซะเจ้าเด็กเปรต”

             แม่สาวผมบลอนด์แหวลั่น ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ฉับพลันรูหนอนซึ่งเปล่งออร่าสีฟ้าอมเทาก็โผล่ออกมาบริเวณใต้เท้าของเขา พริบตาเดียวร่างของซันซีหลางก็จมลงไปอย่างรวดเร็ว แม้จะพยายามจะตะกายขึ้นมาแต่ก็ไร้ผล

          “นี่มันอะไรกัน!” แวมไพร์หนุ่มเบิกตากว้างเมื่อพบว่าร่างของเขาหล่นลงมาจากท้องฟ้า ด้วยความสูงกว่า 500 เมตร แน่นอนว่าถึงเขาจะมีพละกำลังและประสาทสัมผัสดีเพียงใด ร่างกายของเขาก็ยังคงเป็นมนุษย์อยู่ การกระแทกพื้นจากความสูงขนาดนี้ไม่ตายก็คงพิการอย่างแน่นอน

         “เพื่อความไม่ประมาท”คาเตอร์กระแทกหมัดเพื่อเร่งเร้าพลังจารึกแรกกำเนิดเทียม ซึ่งจำลองมาจากจารึกแห่งแสงสว่างอันทรงพลัง เขาสามารถสร้างลูกบอลแสงอันรุนแรงได้แม้จะเทียบไม่ได้กับจารึกของจริงก็ตาม ก่อนจะรัวหมัดซัดพลังขึ้นฟ้าหมายปิดทางรอดของอีกฝ่าย

          หมัดอหังการทศทิศ วายุมาศอาคเนย์!  

          สายลมกรรโชกอันรุนแรงถูกขับเคลื่อนด้วยพลังวัตร ซึ่งก่อกำเนิดจากเคล็ดลมปราณโศกศัลย์ฝันสลาย ซึ่งเป็นเคล็ดลมปราณสายเย็นยะเยือกเต็มไปด้วยจิตสังหาร ต่างจากปราณพิสุทธิ์แดนสรวงอันอบอุ่นอ่อนโยน ชายหนุ่มอาศัยพลังลมต้านพลังโจมตีของอีกฝ่าย แรงปะทะของมันช่วยชะลอความเร็วในการตกไปได้มาก ลดทอนความเสียหายให้กับร่างกายของเขาไม่น้อย

             ตูม! ซันซีหลางตะเกียดตะกายตัวลุกขึ้นจากพื้นดิน ร่างของเขาชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีแดงฉานและบาดแผลมากมาย ชายหนุ่มรับรู้ได้ว่ากระดูกหักหลายจุด อย่าว่าแต่สู้หรือหนีเลยแค่จะยืนก็ยังยากแล้ว แน่นอนว่าฝ่ายตรงข้ามไปปล่อยให้เขามีโอกาสหายใจ ซึ่งใครบางคนชิงโอกาสนั้นรุกโจมตีเขาอย่างรีบเร่ง

           “ตาฉันบ้าง” เสี่ยวเฟยกล่าวขึ้น พร้อมกับงัดอาวุธปืนสองกระบอกออกมา ทันทีที่ลั่นไกเปลวเพลิงอันร้อนแรงก็พวยพุ่งออกจากปืนกระบอกหนึ่ง ส่วนอีกกระบอกส่งไอเย็นยะเยือกไปยังเป้าหมาย หากเขาถูกมันจังๆทั้งร้อนสุดขั้วและเย็นสุดขีด ร่างกายของเขาไม่มีทางทนรับได้ไหว จะต้องตายแบบสภาพศพสุดอนาถแน่นอน

           “มาได้แค่นี้เองหรือ?”ซันซีหลางกล่าวตัดพ้อต่อโชคชะตา

           หุ่นกระบอกชักใย! เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับพลังเพลิงและน้ำแข็งโจมตีพลาดเป้า แทนที่จะทำลายร่างของซันซีหลางซึ่งไร้ทางสู้ กลับถูกเบนออกทางด้านขวาที่มิรันดากับคาเตอร์ยืนอยู่ ทั้งสองรีบกระโดดหลบในทันที ทว่าผมสวยๆของมิรันดากลับถูกไฟไหม้เสียหายไปบางส่วน เธอได้แต่ร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ พร้อมกับหันมาจ้องผู้ลงมือด้วยสายตาอาฆาต

         “ฉันเปล่านะ ร่างกายมันขยับไปเอง” เสี่ยวเฟยร้องบอก ก่อนจะพยายามยังคับร่างกายของตัวเอง น่าเสียดายที่มันดูเหมือนกับว่าร่างกายนั้นไม่ใช่ของเธออีกแล้ว การโจมตีด้วยไฟและน้ำแข็งอันบ้าคลั่งจึงดำเนินต่อไป บรรดาบ่าวไพร่หลายคนที่เตรียมพร้อมเป็นกำลังเสริมล้วนแต่โดนลูกหลง บ้างถูกไฟไหม้บ้างกลายเป็นน้ำแข็งรวมแล้วก็เกือบยี่สิบชีวิต

         แทนที่จะตายพวกเขากลับลุกขึ้นมาเคลื่อนไหวราวกับผีดิน ก่อนจะตรงเข้าเล่นงานคนที่เหลือสร้างความแตกตื่นไปทั่ว

         “เรื่องบ้าอะไรกัน” จางอันร้องลั่นด้วยความตกใจ เขาต้องลนลานวิ่งหนีเจ้าซอมบี้ที่มีเปลวไฟลุกไหม้ทั่วตัว แถมดูท่าว่ามันจะวิ่งเร็วยิ่งกว่าเขาเสียอีกทั้งๆที่ร่างกายของมันกำลังผุพัง

         “ซอมบี้ บ้าน่านี่มันยุคโบราณนะไม่ใช่โลกอนาคต” มิรันดาอ้าปากกว้างด้วยความตกใจ

         “ช่วยฉันด้วย!” เสี่ยวเฟยร้องลั่นเมื่อมือทั้งสองของเธอ ค่อยๆหันปากกระบอกปืนมาใส่ตัวเธอเอง สาวเจ้ารู้สึกสิ้นหวังอย่างที่สุดเพราะยามนี้อาวุธอันตรายจ่ออยู่ตรงใบหน้าสวยๆของเธอเรียบร้อยแล้ว ขอเพียงเหนี่ยวไกสักครั้งเธอไม่มีทางรอดชีวิตแน่นอน

         “นี่มันเกิดอะไรขึ้น” คาเตอร์ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นเรื่องราวบานปลายใหญ่โต เวลานี้เขากำลังระเบิดพลังสร้างลูกบอลแห่งแสงจำนวนมาก เพื่อเล่นงานพวกซอมบี้ไฟและน้ำแข็งที่กรูกันเข้ามาเล่นงานอย่างไม่ได้หยุดไม่ได้หย่อน ทั้งยังต้องระวังไม่ให้ตัวเองโดนข่วนหรือโดนกัด

           ท่ามกลางความชุลมุนไม่มีใครสังเกตเลยว่า ซันซีหลางได้หายไปจากบริเวณนั้น

           ห่างจากจุดเกิดเหตุราวๆ 2 ลี้ ร่างของซันซีหลางถูกวางลงบนพื้นหญ้าอย่างนุ่มนวลโดยฝีมือของใครบางคน เฒ่าชราผู้หนึ่งตรวจดูอาการของเขาด้วยความห่วงใย เพราะหากเกิดอะไรขึ้นกับชายหนุ่มผู้นี้เขาต้องมีโทษหนักแน่ๆ จากนั้นจึงใช้สมุนไพรชั้นเลิศในทางรักษาแผลฟกช้ำ วางทับบนบาดแผลทั่วร่างผสานกับใช้พลังปราณแบบพิเศษและพิษที่ให้คุณมากกว่าโทษ

          “อาการหนักมากไหมเจ้าเฒ่า?” ไจ่ไจ๋กล่าวถาม

          “หนักเอาการทีเดียว”เสินหนงตอบ “ร่างกายเกิดการกระแทกเพราะตกจากที่สูง ซ้ำยังมีการกระทบกระเทือนจากการปะทะระหว่างพลังสองสาย เลือดและเนื้อที่ดูดซับจากผู้คนก็ยังไม่มีเวลาย่อย เมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นพร้อมๆกันแบบนี้นับว่าอันตรายมาก นี่ถ้าไม่ได้เลือดพิเศษจากท่านพ่อกับพลังภายในอันลึกล้ำคงตายไปนานแล้วล่ะ”

          “ถ้าหมอนี่ตาย...แค่คิดก็สยองแล้ว” ไจ่ไจ๋ถึงกับขนลุกซู่ เมื่อนึกถึงสิ่งที่จะตามมาหาว่าซันซั่งเทียนโกรธขึ้นมา เพราะภาพในอดีตสมัยที่ยังไม่ไม่ย้อนเวลาสู่ยุคโบราณยังติดตาเขาอยู่เสมอ

          “ถ้าว่างมากขนาดมาคิดเรื่องพวกนี้ ช่วยเฝ้าระวังภัยให้ด้วยล่ะกัน ข้าจะเริ่มการรักษาแล้ว” เฒ่าเทพโอสถกล่าว พร้อมกับเดินพลังวัตรคัมภีร์มือประทับพิษวังโศกศัลย์ เพื่อใช้พิษที่แฝงอยู่ในร่างของตัวเองเข้าไปฟื้นฟูพลังชีวิตของอีกฝ่าย เพื่อไม่ให้กระบวนการฟื้นฟูของเลือดพิเศษทำงานหนักเกินไปจนอาจเกิดอันตราย

          “โอเค..โอเค!”ไจ่ไจ๋ตอบระหว่างที่ทะยานกายขึ้นไปยืนอยู่บนต้นไม้ใหญ่เหนือศีรษะของซันซีหลางกับเสินหนง ก่อนจะอาศัยเงาของต้นไม้ใบหญ้ารอบๆบริเวณ สร้างร่างเงาสำหรับสอดแนมขึ้นมามากมาย ทั้งยังให้พวกมันกระจายตัวออกไปคอยระวังภัยร้ายที่อาจจะเกิดขึ้น

          มือประทับพิษวังโศกศัลย์ ทะเลพิษคืนชีวิต!

          มือเหี่ยวย่นวางทาบกลางศีรษะของชายหนุ่ม กระกายแสงสว่างวาบขึ้นบนฝ่ามือ พร้อมกับการปรากฏของหมอกควันสีม่วงอมเขียวซึ่งกระจายออกมาจากรูขุมขนทั่วท่อนแขนของเทพโอสถพิษหัตถาเสินหนง วิชาพิษนั้นก่อทั้งคุณให้ทั้งโทษขึ้นอยู่กับเจตนาของผู้ใช้และพื้นฐานในการฝึก ในอดีตเดิมเสินหนงมีชื่อว่า โรเจอร์ ชาร์ล เป็นนักวิทยาศาสตร์ใต้สังกัดของรัฐบาลของชาติมหาอำนาจชาติหนึ่ง เพื่อตอบสนองความต้องการของผู้นำที่หมายจะหลุดพ้น จากการครอบงำของมนุษย์ต่างดาว ที่ต่อมากลายเป็นรัฐบาลโลก เขาได้สร้างไวรัสชนิดพิเศษขึ้นมาเพื่อทำให้ซากศพกลับมามีชีวิต ซึ่งจะทำให้ได้กองทัพอมตะที่ไม่มีวันตาย น่าเสียดายที่เขาเป็นเพียงมนุษย์ไม่ใช่พระเจ้า สิ่งที่ได้จึงเป็นเพียงไวรัสที่มาพร้อมกับปีศาจร้ายผู้หิวโหยและไม่แยกแยะมิตรศัตรู

           ความผิดพลาดนั้นทำให้ชาติมหาอำนาจประเทศดังกล่าว ต้องสูญเสียพลเมืองไปถึง 30 ล้านคนภายในเวลา 4 สัปดาห์ รัฐบาลจำต้องขอความช่วยเหลือจากรัฐบาลโลกในการแก้ไขวิกฤติ ซึ่งทำให้เอกภาพและเสรีภาพของประชาชนสิ้นสุดลง โรเจอร์ถูกจับเป็นหนูทดลองตัวยาและสารเคมีสารพัดชนิด เมื่อถูกฝังจารึกแห่งสมุนไพรเข้าไปทำให้เขากลายมาเป็นมนุษย์พิษที่มีความสามารถในการรักษา และอุทิศตัวให้กับการทดลองเกี่ยวกับพลังที่ได้จากจารึกแรกกำเนิด จนกระทั่งถูกชายหนุ่มคนหนึ่งบุกเข้ามากวาดล้าง เจ้าหน้าระดับสูงรวมทั้งเขาและนักรบผู้เก่งกาจระดับแนวหน้านับพัน ต่างหนีขึ้นยานมุ่งหน้าสู่ดวงจันทร์อันเป็นฐานบัญชาการหลัก

          น่าเสียดายที่เจ้ามฤตยูร้ายก็ได้ขึ้นยานไปด้วย จึงเป็นที่มาของการย้อนเวลาสุดพิศวงของเหล่ามิวแทนท์จากโลกอนาคต