คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 5 - แมนเดรกกับชื่อ - “ทำไมใครๆ ชอบคิดว่าจอมมารเป็นอาชีพที่สุขสบายกันนักนะ”
บทที่ 5
แมนเดรกกับชื่อ
“กินเข้าไปเยอะๆ ไม่ต้องเกรงใจ” มาเทียสบอกกับสองพี่น้องลูกศิษย์ของแม่มดทมิฬ ซึ่งบัดนี้ร่วมโต๊ะอยู่กับเขา เมลิส อัศวินเฮลิออส และเด็กผมเขียวตัวจิ๋ว “ในครัวยังมีอีกมาก”
“ข...ขอบคุณค่ะ” เด็กหญิงก้มหน้าเอ่ยแผ่วเบา ขณะที่เด็กชายมีสีหน้าราวกับเห็นสวรรค์อยู่ตรงหน้า แล้วตักอาหารแต่ละอย่างใส่จานของตนโดยเร็วและมากอย่างไม่เกรงใจตามคำบอกจริงๆ
เห็นแล้วก็ให้นึกสงสัย...ว่าแม่มดดำเลี้ยงเด็กสองคนนี้แบบทิ้งๆ ขว้างๆ อย่างไรกันแน่
อย่างไรก็ดี ช่างตีเหล็กรู้ว่าเขาไม่ควรวิพากษ์วิจารณ์คนอื่น จึงได้หันไปทางเพื่อนร่วมโต๊ะอาหารตัวเล็กที่สุด ซึ่งนั่งอยู่หน้าชุดเก้าอี้ตุ๊กตาที่วางบนโต๊ะ มีชุดจานชามของเล่นกระจิ๋วหลิวของเมลิสวางตรงหน้า
“เป็นอย่างไร กินได้ไหม”
เด็กหญิงผมเขียวพยักหน้าหงึกหงัก หนำซ้ำหยอดคำชมจนชายหนุ่มแทบยิ้มไม่หุบ
“อร่อย”
“ท่านทำอาหารเก่งมาก ช่างตีเหล็กมาเทียส” อัศวินเอ่ยปากขึ้นบ้าง “เป็นอาหารที่ทำให้ข้ารู้สึกเหมือนได้กลับบ้านจริงๆ”
“ยกยอกันเกินไปแล้ว ท่าน ทุกวันข้าก็ทำอาหารกินเองอย่างนี้ วัตถุดิบก็ของพื้นๆ ทั้งนั้น”
“อา...” เฮลิออสกลับระบายลมหายใจ “เท่านี้ก็อร่อยมากแล้ว ทุกวันที่ต้องเดินทางรอนแรม ถ้ามีอาหารรสเลิศเช่นนี้รออยู่ในที่พักแรม คงฟื้นฟูกำลังได้มากทีเดียว”
มาเทียสเดาว่าหน้าที่ผู้กล้าคงทำให้อีกฝ่ายไม่ค่อยได้รับประทานอาหารที่บ้าน และก็คงไม่ค่อยมีอาหารอร่อยๆ รับประทานระหว่างเดินทางข้ามเมืองต่างๆ นัก จึงอดไม่ได้ที่จะเสนอ
“ข้าจะทำอาหารให้ท่านด้วย ...ในเวลาที่เราร่วมทางกัน”
ถึงอย่างไร อัศวินเกราะเงินก็อยู่ในฐานะนายจ้างของเขาไปโดยปริยายแล้ว ช่างตีเหล็กยิ่งกว่ายินดีที่จะดูแลเพิ่มอีกสักเรื่อง
“หือ...พี่ชายจะไปกับท่านอัศวินหรือ” เด็กชายเงยหน้าขึ้นถามทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก แล้วก็ต้องขอโทษและรีบกลืนเมื่อพี่สาวดุเข้า
“ใช่ เขาจ้างข้าดูแลดาบของเขา ระหว่างไปทำภารกิจที่เมืองทางเหนือ” ช่างตีเหล็กตอบอย่างรวบรัด และเลือกใช้คำไม่ให้ฟังเป็นเรื่องใหญ่โต “ข้าเลยต้องเดินทางไปด้วย”
“อ้าว! งั้นท่านก็ไม่อยู่บ้านน่ะสิ” ลูกศิษย์ชายของแม่มดถามหน้าตาตื่น “แล้วเมลิสล่ะ”
มาเทียสสะดุดกึกกับคำเรียกชื่ออย่างสนิทสนม
...สองคนนี้ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร...
“เจ้ารู้ชื่อน้องสาวข้าได้ยังไง” เสียงของชายหนุ่มห้วนแข็งขึ้นทันควัน
“คือ...ระหว่างเดินกลับมานี่ ข้าก็คุยกับนางกับ...เอ่อ...เจ้าจิ๋วหัวเขียวบ้างน่ะ” เด็กชายอธิบายแล้วก็หัวเราะแหะๆ
ครั้งนี้ไม่เพียงพี่ชายของเด็กหญิงที่ส่งสายตาทิ่มแทงมาให้ แต่ยังมี ‘เจ้าจิ๋วหัวเขียว’ ที่ถูกพาดพิงถึงอีกหนึ่ง
“ข้าก็ฝากนางไว้กับบ้านของฟรานซิสน่ะสิ” มาเทียสเน้นชื่อผู้รับฝากอย่างชัดเจน
ถึงฟรานซิสจะเป็นเด็กผู้ชายเหมือนกัน แต่ครอบครัวของทั้งสองก็รู้จักกันมานานหลายปี ตั้งแต่เด็กทั้งสองได้พบกันที่โรงหมอด้วยอาการคนละอย่าง และหลังจากพ่อแม่ของช่างตีเหล็กเสีย พ่อแม่ของเด็กชายเองก็ค่อยถามไถ่ช่วยเหลือสองพี่น้องอย่างญาติผู้ใหญ่มาโดยตลอด อีกประการหนึ่ง มาเทียสถือคติไม่ประมาท เกิดวันใดเขาไม่อาจอยู่เป็นที่พึ่งให้น้องสาวขึ้นมา เมลิสก็ต้องมีคนที่ห่วงใยเธอคอยดูแลอยู่ไม่ไกล
“อ้อ” เด็กชายตอบได้เท่านั้น
ชายหนุ่มไม่ติดใจหาความต่อ เขาเพียงแต่ไม่อยากให้เด็กหญิงถูกใครตีสนิทเร็วเกินควร โดยเฉพาะเด็กที่อาจเป็นต้นเหตุให้คนอื่น (ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเขาเอง) ต้องเดือดร้อน มิหนำซ้ำหากพี่สาวไม่ลากตัวไปสารภาพความผิดก็คงไม่คิดจะพูดออกมาเสียแต่แรก ...อย่างไรก็ดี คำพูดของเด็กชายก็ยังทำให้มาเทียสตระหนักได้ว่ามีอีกเรื่องที่ต้องจัดการ
“จริงสิ เมลิส” มาเทียสหันไปทางน้องสาว ให้เธอรู้ว่าเขาพูดด้วย “ตั้งชื่อให้เพื่อนใหม่ของเราหรือยัง”
“หือม์...” เด็กหญิงกะพริบตาปริบๆ แล้วก็สั่นศีรษะ “ตั้งแต่เช้ามีแต่เรื่องยุ่งๆ ข้าก็ยังไม่ได้คิดเลย”
เธอหันไปทางเด็กตัวจิ๋วบ้าง
“เจ้า...มีชื่ออะไรอยู่ในใจไหม”
เด็กผมเขียวเงียบอยู่ครู่หนึ่ง นัยน์ตากลมโตฉายแววครุ่นคิด แต่แล้วก็สั่นศีรษะ
“เขาบอกว่า ‘มนุษย์’ เป็นผู้ตั้งชื่อให้สิ่งต่างๆ ไม่ใช่หรือ”
“ก็จริง แต่ถ้าเจ้าอยากใช้ชื่ออะไร ข้าก็คิดว่าได้ใช้ชื่อตามใจตัวเองน่าจะดีกว่านี่” เมลิสตอบ
“อือม์...” สิ่งมีชีวิตตัวจ้อยเอียงคอ “งั้นเมลิสตั้งให้ข้านะ เอาชื่ออะไรก็ได้ ที่ไม่ได้หมายความว่า ‘จิ๋ว’ หรือ ‘เขียว’ ...หรือ ‘ผัก’ ได้ไหม”
“อ๋อ ได้สิ” น้องสาวช่างตีเหล็กยิ้มตอบเสียงใส “อือม์...ความหมายดีๆ งั้นเหรอ...ข้าคิดว่าเจ้าโชคดีนะ ที่ได้ท่านอัศวินช่วยให้ได้อยู่กับพวกเราในที่สุด ให้ชื่อ...’ลัคกี้’ ดีไหม”
“...”
“...”
“...”
“...”
“...”
สมาชิกร่วมโต๊ะอาหารทั้งหมดพร้อมใจกันเงียบค้างโดยไม่ได้นัดหมาย
มาเทียสแทบสำลัก...แต่ไม่รู้ด้วยอารมณ์ขันหรืออ่อนใจ น้องสาวของเขาช่างมีสัมผัสในการตั้งชื่อดีอย่างหาที่เปรียบ ไม่อย่างนั้น สไลม์สีรุ้งเจ็ดตัวของเธอ คงไม่ได้มีชื่อตามแต่ละสีของรุ้ง ห่านเพรียงไม่ได้ชื่อตรงตัวว่า “เจ้าห่าน” แมวรัตติมายาคงไม่ได้ชื่อสุดเก๋ว่า “เจ้าดำ” และสุนัขลูกผสมทั้งสองตัวคงไม่ได้ชื่อ “เจ้าหลง” กับ “เจ้าโฮ่ง” หรอก
“ข้าว่า ‘แมนดี้’ น่าจะดีกว่านะ” เด็กชายลูกศิษย์แม่มดพูดขึ้นบ้าง “ก็...น่าจะเป็นแมนเดรกไม่ใช่เหรอ จะได้ตั้งชื่อคล้ายๆ ของเดิมไง”
“แมนดี้เนี่ยนะ ฟังยังกะชื่อผู้ชายชัดๆ” พี่สาวของคนเสนอย่นจมูก “ต้องชื่ออย่าง ‘มาเดลีน’ หรือ ‘มาดาเลน่า’ สิ ถึงจะสมเป็นชื่อเด็กผู้หญิงหน่อย”
“มาเดลีนหรือมาดาเลน่าก็เป็นชื่อที่เพราะดี” อัศวินผสมโรงด้วย “แต่ถ้าจะเอาความหมายด้วย... ‘อัลรอว์เน่’ น่าจะเหมาะสมที่สุดนะ”
“อัล...อะไรนะ” มาเทียสไม่ใคร่แน่ใจ
“อัลรอว์เน่” เฮลิออสย้ำคำ “ชื่อของหญิงที่เกิดจากต้นแมนเดรกในตำนาน พวกท่านว่าอย่างไร”
“อา...เน่?” เมลิสเอ่ยช้าๆ “ท่านว่า...อาเน่...หรือ”
“ไม่ใช่ๆ” อัศวินรีบแย้ง “อัล—“
“อาเน่ก็ดีนะ” เด็กตัวจิ๋วเอ่ยขึ้นเสียก่อน “ข้า...ชอบ เสียงมันเพราะดี”
“อาเน่” น้องสาวช่างตีเหล็กยิ้มรับ แล้วก็ย้ำไปเรื่อยๆ เหมือนจะให้ตนเองชินกับจังหวะของคำนั้นไปด้วย “อาเน่ อาเน่”
“ไม่ใช่ แม่หนู ที่จริงมันคืออัล—“ อัศวินยังคงไม่ละความพยายาม
“อาเน่ อาเน่ อาเน่” เจ้าของชื่อใหม่ร่วมผสมโรงพร้อมกับเสียงหัวเราะกรี๊ดกร๊าด แลดูเหมือนเด็กขนาดย่อส่วนคนหนึ่งจริงๆ
มาเทียสพลอยยิ้มไปด้วย เมื่อเห็นภาพน้องสาวที่ร่าเริง และเพื่อนใหม่ของเธอ
...คิดถูกจริงๆ สินะ ที่เขาตอบรับงานสายฟ้าแลบครั้งนี้...
* * * * *
“โฮมอนคิวลัสของต้นแมนเดรกอย่างนั้นหรือ” โยเวียสพึมพำหลังจากฟังเรื่องเล่าของเอริเธียจบ “น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ”
“ถ้าอยากได้มัน ท่านก็ไปลักพาตัวมาเองแล้วกัน” แม่มดดำตอบ “ไม่งั้นก็ให้นอสทรัมผสมยาใหม่อีกขวด แล้วข้าจะขายแมนเดรกให้ทดลองในราคาพิเศษ”
“นี่...ข้าเป็นเจ้านายเจ้า เอะอะก็ยังจะเสนอขายลูกเดียวอีกหรือแม่คุณ” จอมมารถาม แต่ด้วยเสียงที่ไม่ได้จริงจังนัก
“ช่วยไม่ได้ เป็นลูกน้องท่านไป ข้าก็ไม่ได้อิ่มทิพย์นี่” หญิงสาวเอ่ยอย่างละเหี่ยใจ “ยิ่งไม่นับว่าข้าเองก็มีเรื่องต้องใช้เงินอยู่มากนะ”
“ข้าก็มีให้ต้องหาเลี้ยงทั้งวังจอมมาร ถึงจะมีพวกที่มีอาชีพหลักที่อื่นเหมือนเจ้าอยู่บ้าง ก็ยังติด ‘บัญชีตัวแดง’ ให้สะสางกันทุกเดือนแล้วตอนนี้” ชายหนุ่มโคลงศีรษะ “ทำไมใครๆ ชอบคิดว่าจอมมารเป็นอาชีพที่สุขสบายกันนักนะ”
“ก็เพราะพวกเขา ‘ไม่รู้’ น่ะสิ” เอริเธียตอบเสียงขื่น “แล้วก็ไม่รู้ความทรมานของการเป็นแม่มดดำหน้าตาอัปลักษณ์ด้วย”
“ข้าเคยบอกแล้วนี่ เจ้าไม่เห็นต้องห่วงเรื่อง ‘ภาพพจน์’ เกินไปเลย เซเล” จอมมารในชุดชาวไร่ยักไหล่ “ข้าสิ ยังออกมาเดินร่อนในชุดแบบนี้ได้เลย”
“แล้วท่านกล้าไปเผชิญหน้ากับผู้กล้าในวังจอมมาร ในชุดแบบนั้นรึ” หญิงสาวถามพลางดึงใบหน้าของตนออก ...เปลี่ยนจากผิวซีดขอบตาดำคล้ำเป็นผิวขาวนวลผุดผ่อง นัยน์ตาสีดำสนิทกลายเป็นสีฟ้ากระจ่าง ขณะที่คลื่นผมหยักศกสลวยสีทองทิ้งตัวลงปรกไหล่ แทนที่ผมดำยาวตรง
ดูอย่างไร ก็เหมือนกับเจ้าหญิงหรือเทพธิดาผู้เหมาะควรกับอาภรณ์สีขาวพิสุทธิ์ แทนที่จะเป็นชุดสีดำทะมึนเช่นนี้
...และหาก ‘แม่นางฟ้า’ จะไม่คว้าชามใส่ข้าวต้มสยองขวัญมาซดเอาๆ ราวกับเพิ่งตายอดตายอยากมาจากไหน...
โยเวียสรู้ตัวว่าการจ้องมองสตรีที่กำลังดื่มด่ำกับการกินจนลืมรักษากิริยาเป็นหนึ่งในพฤติกรรมเสียมารยาทที่สุดซึ่งสุภาพบุรุษไม่ควรกระทำ (ต่อให้ใครๆ ไม่ถือว่า ‘จอมมาร’ มีสิทธิในการเป็นสุภาพบุรุษเหมือนผู้ชายทั่วไปก็ตาม) จึงได้เสมองไปนอกหน้าต่าง แม้จะยังเอ่ยต่อไป
“ข้าอยากเห็นเหมือนกัน ว่าโฮมอนคิวลัสตัวนั้นเป็นยังไง และสามารถทำอะไรได้บ้าง” เขาพูดเรียบเรื่อย “แต่น่าเสียดาย กว่าจะได้ยาสร้างโฮมอนคิวลัสขวดหนึ่ง นอสทรัมบอกว่าต้องใช้ ‘เหยื่อสังเวยถึงร้อยๆ ชีวิตในฤดูใบไม้ร่วง’ ข้าคิดว่าตอนนี้เขาคงหาวัตถุดิบมาได้ไม่เพียงพอหรอก ดังนั้น ไปดูเจ้าตัวที่มีอยู่แล้วน่าจะสะดวกที่สุด”
“ท่านก็ไปขอดูที่ร้านตีเหล็กสิ” แม่มดตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “จากนั้นจะทำอะไรกับมันก็เรื่องของท่าน ข้าได้ค่าตัวมันจากกองทุน ‘เลี้ยงดูผู้กล้าไม่อั้น’ ของพี่ชายข้าแล้วนี่”
“นั่นสิ” จอมมารตอบลอยๆ “ว่าไป ข้าเองก็ไม่ได้พบเฮลิออสมาเสียนาน ยิ่งเขาจะมาปราบเด็กๆ ของข้าอีก...ข้าก็น่าจะหาอะไรสนุกๆ ไว้เตรียมต้อนรับแหละนะ”
โยเวียสเงียบไปอีกเป็นครู่ใหญ่ ครั้นแล้วจึงถามขึ้น
“เห็นเจ้าว่าครั้งนี้เขามากับดาบพิฆาตมังกรอย่างนั้นหรือ”
“ใช่ อวดโอ้เสียใหญ่โตว่ามีดาบพระราชทานมาด้วย...ทั้งๆ ที่ต้องเก็บเป็นความลับแท้ๆ”
“งั้น...ข้ามีเรื่องให้เจ้าทำแล้วล่ะ เซเล” จอมมารเหลียวหน้ากลับมา พร้อมด้วยรอยยิ้มมีเลศนัยที่ค่อยๆ ฉายชัดบนใบหน้า “ช่วยร่างยันต์คำสาปสำหรับใส่อาวุธให้หน่อยสิ”
* * * * *
คนเขียนขอคุย
ช่างตีเหล็กทำอาหารเก่ง และผู้กล้าท่าทางไฮโซชอบกินอาหารโฮมเมด???
ช่างตีเหล็กหวงน้องสาว แต่กลับฝากน้องไว้ที่บ้านเพื่อนชายขาพิการอย่างไม่ลังเล???
แม่มดดำสวย??? (แต่อันนี้ก็เห็นมาหลายเรื่องแล้วนี่...)
เรื่องนี้ชักเต็มไปด้วยปริศนา แบบที่ว่าคนเขียนก็ยังคาดไม่ถึงก่อนลงมือเขียนเหมือนกัน (แบบว่าแต่ละอย่างที่เขียนไปค่อนข้างปล่อยฟรี...ฮา มีปมอะไรไปคลายกันทีหลังละกันครับพี่น้อง ^^a )
แต่ในที่สุดก็มาถึงหนึ่งจุดสำคัญ คือผู้กล้าแมนเดรกตัวจิ๋วได้ชื่อซะที (หลังจากบอกไว้นานแสนนานในบทนำ)
ทีแรกที่คิดว่าจะเป็นผู้กล้าแมนเดรก คุณ bluemouse นักอ่านและคอมเมนเตเตอร์กิตติมศักดิ์ก็เสนอชื่อ อัลรอว์เน่ (Alraune) ขึ้นมา ซึ่งนี่ก็เป็นชื่อของแมนเดรกในภาษาเยอรมัน และเป็นชื่อนางเอกนิยายกึ่งไซไฟรุ่นบุกเบิกในชื่อเดียวกัน ว่าด้วยเรื่องของวิศวพันธุกรรมศาสตร์ โดยเชื่อมกับตำนานกำเนิดแมนเดรก ว่าเกิดจากน้ำเชื้อของนักโทษชายที่ถูกประหารชายโดยการแขวนคอ ซึ่งหยดลงดิน แล้วก็งอกเป็นต้นไม้ชนิดนี้ขึ้นมา นางเอกของเรื่องอัลรอว์เน่เองก็ถูกสร้างขึ้นจากเชื้อของนักโทษประหาร ฝากไว้ในครรภ์ของแม่อุ้มบุญ และเลี้ยงดูเป็นอย่างดีโดยด็อกเตอร์ผู้สร้างเธอขึ้นมาทดลอง ได้ศึกษาเล่าเรียนในคอนแวนต์ แต่สุดท้ายก็ดูเหมือนเลือดของพ่อในตัว กับความจริงเรื่องชาติกำเนิดที่ได้รู้เมื่อเธอโตขึ้น จะผลักดันในอัลรอว์เน่เลือกเส้นทางของการล้างแค้นพ่อบุญธรรม ซึ่งก็ดันมารู้สึกกับเธอยิ่งกว่าลูกบุญธรรมซะอย่างนั้น (แค่ฟังพล็อตเรื่อง บางคนก็คงจะเครียดไปแล้วนะนี่...)
ที่จริงอัลรอว์เน่ก็เป็นชื่อที่เพราะ แต่ออกเสียงยากแถมฟังดูเป็นชื่อตัวร้ายหน่อยๆ (คงเพราะรู้เรื่องนิยายข้างต้นมาก่อน) ผมก็เลยคิดว่าน่าจะย่อชื่อเป็น “อาเน่” ที่ฟังน่ารักโมเอะเป็นเด็กๆ กว่า แถมไปพ้องกับคำว่า “พี่สาว” ในภาษาญี่ปุ่นซะด้วยสิ (แต่เข้าใจว่าอาเน่จะฟังเป็นลูกพี่หญิงผู้แข็งแกร่งมากกว่า ถ้าเทียบกับโอเน่จัง หรือโอเน่ซามะตามแต่จะเรียก) ยังไงก็ตาม ข้อเสนอของท่านผู้กล้าผู้รู้ตำนานเลยตกไปด้วยประการฉะนี้เอง
ส่วนเรื่องหน้าตาของเอริเธีย...จริงๆ ออกมาเป็นแม่มดซ่อนรูปเพราะผมเอาต้นแบบของช่างตีเหล็กกับน้องสาวมาจาก มัธคาร์กับเมลิสซ่า ตัวละครในเรื่องกบฏมายาฯ ที่แต่งร่วมกับคุณ bluemouse แล้วก็เลยนึกว่าน่าจะมีตัวละครหน้าตาเหมือนท่านหญิงภิกษุณีเสียความทรงจำด้วยอีกคนนั่นเอง บวกกับรู้สึกว่าแม่มดดำส่วนมากก็มักจะออกแนวทะมึน ผมดำยาวตรง ตาดำ ชุดดำ มานักต่อนักแล้ว เลยคิดว่าถ้าแม่มดดำเกิดสวยเหมือนนางฟ้า ผมทองตาฟ้า (และเอริเธียเป็นน้องสาวผู้กล้า กรรมพันธุ์ก็ไม่น่าจะต่างกันนักด้วย) ก็น่าจะแปลกดี แรงบันดาลใจด้านรูปร่างหน้าตาอีกส่วนก็คงมาจากวัยเด็กของแม่มดแคสซานดรา ตัวละครที่ผมชอบใน Special Ones ของน้องเคจด้วย...ถึงนิสัยกับหน้าตาตอนโตจะออกมากันคนละทางเลยก็เถอะ ^^a
อีกเรื่องที่คิดอยู่ในตอนเขียนก็คือสภาพของวังจอมมาร เพราะเคยสงสัยเหมือนกันว่าวังจอมมารมีการบริหารงานยังไง พวกปีศาจกินอะไรกัน เงินล่ะต้องใช้มั้ย พอหลุดมาอยู่ในเรื่องรั่วๆ บวมๆ นี้ สภาพของวังจอมมารจึงได้กลายเป็นนิติบุคคลติดบัญชีตัวแดงใกล้ล้มละลาย อันประกอบด้วยทั้งพนักงานประจำ และพนักงานพาร์ทไทม์เสียเลย ^^a
รายชื่อตัวละครเช่นเคย
มาเทียส (Mathias) ช่างตีเหล็กผู้พ่วงสกิลทำอาหาร LV. 25
เอลิโนร่า หรือ เอลี่ (Elinora) ลูกศิษย์ของแม่มดดำ พี่สาวของอาร์ค เวลานี้เริ่มออกอาการเขินอายต่อช่างตีเหล็ก
อาร์คิมิดีส หรือ อาร์ค (Archimedes) ลูกศิษย์ของแม่มดดำ น้องชายของเอลี่ เริ่มตีสนิทกับน้องสาวช่างตีเหล็ก แต่ดูเหมือนพี่ชายจะไม่ปลื้มเพราะมารยาทบนโต๊ะอาหารไม่ดี (???) และเคยก่อคดีให้พี่ชายเดือดร้อนมาก่อน
เฮลิออส (Helios) อัศวินผู้กล้า ซึ่งชื่นชอบรสมือโฮมเมดของช่างตีเหล็ก แต่ออกจะเฟลหน่อยๆ ที่เสนอชื่อแล้วเด็กหูหนวกจับไปกระเดียดเป็นอีกชื่อหนึ่งเสียอย่างนั้น
เมลิส (Melis) น้องสาวของช่างตีเหล็ก ผู้มีสกิลในการตั้งชื่อ LV. –X
อาเน่ (A’ne) แมนเดรกที่กลับมีชีวิตขึ้นมาเป็นมนุษย์จิ๋วอย่างประหลาด และเพิ่งได้ชื่อใหม่
โยเวียส (Jovius) จอมมารซึ่งกำลังติดบัญชีตัวแดง และวางแผนจะทำยันต์คำสาปใส่ดาบของผู้กล้า (แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหน?)
เอริเธีย (Erithia) แม่มดดำผู้มีอีกโฉมหน้าซ่อนอยู่ แต่ไม่ว่าจะใบหน้าไหนก็ยังกินอาหารหน้าตาแหยะๆ ลงหน้าตาเฉย และหน้าเงินเหมือนเดิม
จอมมารเริ่มวางแผนการกับดาบปราบมังกรแล้ว แผนการนั้นจะเป็นอย่างไร และจะสำเร็จหรือไม่ ติดตามได้ตอนต่อไปเลยครับ :)
ความคิดเห็น