คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #130 : -- ๑ – สิ่งที่เด็กหญิงแห่งแสงสว่างบอกต่อเด็กชายแห่งความมืด - “...ผมไม่รู้”
๑ – สิ่งที่เด็กหญิงแห่งแสงสว่างบอกต่อเด็กชายแห่งความมืด
นิกซ์ตื่นขึ้นมา พบว่าตนนอนอยู่บนเตียงหลังเดิม แม้จะรู้สึก...อึดอัดกว่าเดิมอยู่บ้าง
ครั้นลองขยับแขนขา ก็พบว่าที่อึดอัดเป็นเพราะมีสายคาดรัดเขาไว้กับเตียงคนไข้ แน่นพอดู แต่คงไม่ถึงขั้นบาดเข้าเนื้อ ทีแรกเด็กชายกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจนักว่าเหตุใดตนจึงมาอยู่ในสภาพนี้ แต่แล้วก็ค่อยๆ นึกได้
...นั่นสินะ พวกเขาคงไม่อยากให้เราทำร้ายตัวเองอีกหรอก...
หางตายังคงเปียกชื้น นิกซ์ไม่รู้ว่าร่างกายของตนร้องไห้ออกมาพร้อมกับจิตในห้วงภวังค์ หรือเพิ่งร้องเมื่อตื่นขึ้น แต่แล้วก็มีผ้านุ่มซับมันออกไป
เด็กชายเหลียวไปเห็นซีเรนา...แม้เธอจะปรากฏเป็นเพียงภาพมัวผ่านม่านน้ำตา มีใครอีกคนอยู่ใกล้หญิงสาว นิกซ์จำคนคนนั้นได้จากเสียง
“ฝันร้ายหรือ” ราดาถามอย่างห่วงใย “นายดิ้นกระสับกระส่าย เราพยายามปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น”
นิกซ์พยักหน้า ทั้งที่น้ำตายังไหลไม่หยุด
“อนธการเทพ...พูดอะไรกับนายอีกใช่ไหม มันกล่อมอะไรนายอีก”
เด็กชายอยากพูดออกไป อยากพูดให้หมดสิ้น แต่เมื่อเห็นราดากับซีเรนานั่งอยู่ข้างกัน ก็เหมือนมีบางสิ่งติดคาในลำคอกะทันหัน
...เนฟิลิมทั้งมวลเป็นพี่น้องกัน...
ราดากับซีเรนาก็เป็นพี่น้องกัน แต่ทั้งสองคนแต่งงานกันแล้ว จะให้รู้เรื่องแบบนี้ได้อย่างไร
“เอาเถอะ ยังไม่ต้องบอกตอนนี้หรอก” หัวหน้าเนฟิลิมกลับตัดบท “ค่อยๆ ตั้งสติก่อนก็ได้ แต่ขอให้รู้ไว้ ว่ายังมีคนที่เป็นห่วงนายอยู่...หลายคนเสียด้วย ถึงอย่างไรก็อย่าด่วนทำร้ายตัวเองอีก เข้าใจใช่ไหม”
นิกซ์พยักหน้า สายตาเหม่อมองไปไร้จุดหมาย ...ถึงทำไปก็ไร้ประโยชน์อยู่ดีไม่ใช่หรือ...
“แล้วนายพร้อมจะใช้ชีวิตอยู่กับมันไหม” หัวหน้าเนฟิลิมตั้งคำถาม “อยู่กับอวัยวะของเทพอนธการ และสิ่งที่ทำลงไปเพราะอวัยวะนั้น...เหมือนกับพวกเรา”
“...ผมไม่รู้” เด็กชายตอบแผ่วเบา “แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว...ไม่ใช่เหรอฮะ”
ชั่วแวบหนึ่ง นิกซ์อยากให้ทุกอย่างจบลงเสียในเวลานี้ อนธการเทพบอกว่าเด็กชายยังถูกฆ่าตายได้ในเวลาที่ดวงตาไม่ทันระวัง ...แต่หากเขาตาย ก็หมายความว่าเนฟิลิมคนใหม่ที่มีอำนาจกลืนกินจะถือกำเนิดขึ้นมาแทนไม่ช้า
ส่วนตัวเขาก็จะทำให้คนอื่นเสียใจ จะช่วยเหลือแม่ไม่ได้อีก ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากให้แม่ตายไปทั้งอย่างนี้ แต่อยากช่วยพาท่านออกจากความทุกข์โดยยังมีลมหายใจ และให้ท่านได้มีความสุขอีกครั้งต่างหาก
แม่ถูกพ่อหักหลังไปแล้ว...หักหลังอย่างร้ายกาจที่สุด นิกซ์จึงไม่อยากทำเช่นนั้นกับแม่เลย กระนั้น ถ้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทั้งๆ ที่กลายเป็นฆาตกรแล้ว ก็คงมีแต่ต้องหนีคดี ไปอยู่ที่เวสต์แลนด์กับพวกราดา
อยู่ที่นั่นก็ต้องฆ่า ต้องทำร้ายคนอื่น ต้องทำให้พวกเขาเสียใจ
...เราไม่อยากถูกคนอื่นฆ่าหรือทำร้าย...และก็ไม่อยากฆ่าหรือทำร้ายคนอื่น...
...แต่ลงท้าย...ก็ต้องเลือกระหว่างชีวิตของตัวเอง กับชีวิตของคนอื่นอยู่ดีไม่ใช่หรือ...
“ผม...ไปเวสต์แลนด์กับคุณราดาได้ใช่มั้ยฮะ” เด็กชายตั้งคำถาม “แล้วตอนทำงานในโซลาริส คุณราดาก็จะช่วยตามหาแม่ให้ใช่มั้ย”
“เรื่องตามหาแม่ ฉันจะช่วยเท่าที่ทำได้ แต่ถ้านายไม่อยากไปเวสต์แลนด์ ก็ไม่ต้องไปหรอก” ราดากลับตอบ “อยากอยู่ที่ไหนที่อยู่ได้ ก็อยู่ไปเถอะ อยู่กับแอนเธียก็ได้ เขารักและเป็นห่วงนายจริงๆ ถึงเฝ้านายอยู่เป็นวันๆ จนตัวเองจะป่วยเสียเอง แต่เรื่องสำคัญคือนายต้องหัดควบคุมพลัง เพื่อที่จะอยู่กับมันให้ได้”
นิกซ์เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างประหลาดใจ
“คุณราดา...ไม่คิดว่าผมต้องไปด้วย...เพราะเป็นเนฟิลิมเหมือนกันเหรอฮะ”
“ถ้านายไม่อยากอยู่ ฉันจะเอานายมาทรมานทำไม คนอื่นๆ จะได้ด่าฉันไม่เว้นวันว่ารังแกเด็กเท่านั้น” ราดาขยี้ผมเขาพร้อมกับมองเหมือนจะดุ แล้วก็หันไปรินน้ำใส่แก้วที่หัวเตียง “ดื่มเสีย คงไม่รู้ตัวหรอกว่าคอแห้ง แต่เสียงนายแหบจะแย่แล้ว ...อ้อใช่ มีคนฝากของมาให้นาย พวกเราเลย ‘ตรวจความปลอดภัย’ ให้ จากนี้อยากอ่านหรืออยากฟังก่อนก็เลือกตามสบาย”
ระหว่างที่เด็กชายงุนงงอยู่ ซีเรนาก็ช่วยปลดสายรัด และไขปรับหลังเตียงให้เอนขึ้น
นิกซ์ยังคงเงียบด้วยความสงสัย เมื่อหัวหน้าเนฟิลิมยื่นแก้วน้ำให้พร้อมกับหลอด ครั้นกวาดมองหัวเตียง...ก็เห็นเครื่องเล่นเทปเก่าคร่ำคร่า วางอยู่ข้างกระดาษห่อของขวัญสีขาวลายดอกไม้เล็กๆ กับโบสีทอง นอกจากนั้นยังมีกล่องกระดาษแข็งที่มีร่องรอยว่าถูกเปิดแล้ว และกระดาษจดหมายลายดอกไม้แผ่นหนึ่ง ซึ่งมีลายมือตัวเล็กบรรจงเขียนไว้เป็นระเบียบ ทับด้วยสร้อยลูกปัดเส้นเล็กสีเหลือบขาว ร้อยจี้ทอง ฉลุลายเป็นดวงตะวันแห่งโซลาริส...สายประคำสำหรับใช้สวดภาวนา
นิกซ์กลั้นความสงสัยไม่อยู่อีก และอ้าปากจะถามทั้งๆ ที่น้ำยังลงคอ กระทั่งสำลักไอชุดใหญ่ จนหญิงสาวผมดำต้องลูบหลังให้
“ค่อยๆ ก็ได้ ของพวกนี้ไม่หนีนายไปไหนหรอก” ราดาปราม
“ข...ของใครเหรอฮะ” นิกซ์ตั้งคำถามสำเร็จเมื่ออาการไอค่อยทุเลา
“ก็ ‘เพื่อน’ นายนั่นไง” ชายหนุ่มตอบ แล้วก็ส่งกระดาษจดหมายให้เขา แลกกับแก้วน้ำที่ดื่มเสร็จ “เริ่มจากจดหมายก่อน น่าจะสะดวกกว่าแหละนะ”
เด็กชายรับกระดาษกลิ่นหอมนั้นมาคลี่อ่าน...ด้วยดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นแทบทันที
ถึงนิกซ์
ฉันขอโทษที่พูดอย่างนั้นกับนาย ตอนหลังถึงคิดได้ว่านายพยายามปกป้องราดา เพราะราดาปกป้องนายก่อน ฉันขอโทษจริงๆ นะ
ฉันถามร้อยตรีพุลโลว่านายเป็นอย่างไรบ้าง แต่เขาก็ไม่ค่อยรู้อะไร เห็นว่าแอนเธียพานายไปให้หมอโจเซฟดูอาการ ไม่รู้ที่นั่นมีข่าวทีวีดูหรือเปล่า ฉันเลยขอให้เขาอัดเทปมาให้ ที่จริงอยากให้วิดีโอด้วย แต่ก็ไม่รู้ที่โน่นหาเครื่องเล่นวิดีโอได้ไหม เครื่องเล่นเทปน่าจะหาได้ง่ายกว่า
อย่าคิดอะไรมากนะ จะได้หายดีเร็วๆ ถ้าหายแล้วกลับมาคีรีเอ ต้องบอกกันนะ (ถึงไม่ยอมบอก ฉันก็จับความมืดในตัวนายได้อยู่ดี ถึงตอนนั้นจะรีบออกไปดักไม่ให้หนีได้เลย คอยดูสิ) ฉันจะไปเยี่ยม ไม่พาครูเซเดอร์ไปจับหรอก ถึงจะพบกันลำบาก แต่ฉันก็อยากขอโทษนาย อยากไถ่โทษให้ ถ้าตอนนั้นนายตัดเขากับผ่าตัดตาออกแล้ว คงไม่มีใครจำได้หรอก แล้วหลังจากนี้ ฉันคงมีเรื่องให้ติดต่อหลวงพ่อนิโคลัสบ่อยๆ ด้วย
เรื่องอะไรน่ะหรือ ขอปิดเป็นความลับก่อนแล้วกัน
ส่วนเรื่องของพวกราดา ถ้าเขายังอยู่ด้วยก็ฝากบอกเขานะ ว่าฉันไม่ชอบที่พวกเขาขโมยเพทรากับทำร้ายคนโซลาริส แต่ในเมื่อเรามีคริสตาลาอยู่ และเขาช่วยเพื่อนๆ ของนิกซ์ที่คณะละครสัตว์ ฉันก็จะไม่เอาเรื่องถ้าพวกเขาไม่ก่อการร้ายอีก แต่ถ้าได้ข่าวว่ามีเนฟิลิมก่อการร้ายที่ไหน ฉันจับความมืดในตัวพวกเขาได้เมื่อไรก็ต้องรายงานท่านพ่อกับท่านพี่ตามตรง ถึงอย่างไร ก็ฝากบอกพวกเขาว่าอย่าไปทำร้ายใครอีกเลยนะ
ท่านพ่อจะผลักดันให้มีการเจรจาสันติภาพ ฉันหวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดี ถ้าทุกคนพร้อมใจกันน้อมรับองค์สุริยเทพ รวมถึงคนอัสลานและเนฟิลิม ฉันเชื่อว่าเราจะอยู่ร่วมกันได้ จะนำดวงตะวันคืนมาได้แน่
ดังนั้น ช่วยอธิษฐานไปพร้อมกับฉันด้วยนะ สร้อยประคำนั่นฉันเลือกให้ คิดว่านายควรมีพกไว้ ฉันรู้ว่าคนของโซลาริสทำร้ายนายไว้มาก แต่องค์เทพเจ้าทรงเป็นผู้เที่ยงธรรมและเมตตา ฉันเชื่อว่าพระองค์ทรงเห็นความดีงามในจิตใจของนายแน่นอน ถึงอย่างไรก็สวดขอพรให้พระองค์ทรงคุ้มครองนะ
เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ
เซรา
ปล. ขอโทษนะถ้าฉันเขียนอะไรแปลกๆ ไปบ้าง ฉันไม่ชอบเขียนจดหมายเท่าไร
ปล.2 ได้รับแล้วเขียนตอบด้วย ให้คุณแอนเธียฝากให้หลวงพ่อนิโคลัสนั่นล่ะ
ปล.3 ถ้าไม่เขียนตอบโกรธจริงๆ ด้วย ไม่ว่านายจะไปอยู่ที่ไหน จะลากตัวกลับมาลงโทษให้ได้เลย คอยดูเถอะ
นิกซ์อดสะอึกไม่ได้กับคำลงท้าย แต่กระนั้นก็ยิ้มออกมาน้อยๆ ...ยิ้มทั้งน้ำตาที่เริ่มรื้น
ราดาถามเด็กชายว่าอยากฟังสุนทรพจน์ในตอนนี้เลยไหม และเขาก็ตอบรับ
ลำโพงของวิทยุที่เก่าจนสภาพไม่ห่างเศษเหล็กดูเหมือนจะแตก เพราะได้ยินเสียงซ่าแทรกอยู่แทบตลอดเวลา แต่โดยรวมก็จับใจความได้ว่าเซราพูดอะไร
เด็กชายฟังด้วยความรู้สึกตื้อตันในอก ความสำนึกผิดยังเสียดแหลม ความหมายในการมีชีวิตอยู่ของตนก็ยังไม่รู้ แต่ขณะเดียวกัน บางสิ่งที่อ่อนโยนกว่านั้นก็โอบอุ้มมันไว้
เซราเกิดมาเป็นสตรีอาภรณ์แสงสุริยันของสุริยเทพ เท่ากับว่าเธอเกิดมาเพื่อทำลายเหล่าเนฟิลิม...รวมถึงเขา ...อาจไม่ต่างจากเขาที่อนธการเทพให้กำเนิดมาเพื่อกลืนกินโลกทั้งใบ
แต่เซราก็ยังเลือกที่จะไม่ทำลายเขา และเป็นเพื่อนกับเขา ตอนนี้เธอเชื่อในการช่วยเหลือคนที่ตกอยู่ในความทุกข์ และจะพยายามเต็มที่ด้วยกำลังของตน
นิกซ์ร้องไห้ออกมา ยังไม่อาจลืมคำของอนธการเทพ ว่าเขาเกิดมาเป็นเนฟิลิมที่ไร้ความเจ็บปวดเพื่อกลืนกินโลก และสุริยเทพดับจิตทอดทิ้งมนุษย์ไปแล้ว ...ทว่ามันสำคัญอย่างไรเล่า
มนุษย์ยังมีชีวิตอยู่ในโลกมืดใบนี้ ยังมีแสงสว่างในแต่ละวัน...แม้จะไม่อาจส่องสว่างทั่วฟ้า แล้วบางที อนธการเทพเองก็อาจจะไม่ได้พูดความจริงก็ได้ ลองหลอกลวงในทีแรกแล้ว ครั้งต่อๆ มาจะไม่หลอกลวงได้อย่างไร ...เซราต่างหากที่เป็นเพื่อนของเขา พี่แอนเธีย คุณราดา คุณซีเรนา คุณแม็กนัส หลวงพ่อนิโคลัส คุณหมอโจเซฟ คุณป้ามาร์กาเร็ต ทุกคนทำเพื่อช่วยเหลือเขา
ต่อให้อนธการเทพเป็นพ่อของตนจริงๆ ...เขาก็ให้อภัยไม่ได้ ไม่อาจให้อภัยพ่อที่ไม่มีความรักอย่างมนุษย์ และวางแผนให้แม่ถูกทำร้ายสาหัสแค่เพื่อให้เด็กชายตัดสินใจกลืนกินโลก
ด้วยเหตุนี้ นิกซ์จะไม่ยอมให้อนธการเทพสมหวังเด็ดขาด
เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไป มีชีวิตให้ยาวนานที่สุด จะช่วยเหลือคนอื่น ช่วยเหลือใครสักคน อย่างน้อยก็เริ่มจากช่วยเหลือตนเองให้ได้ ตามที่พี่แอนเธียเคยบอกไว้ไม่ใช่หรือ
หนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ยังไม่มีใครรู้ แต่เมล็ดพืชก็แตกใบอ่อนออกมาสู่โลกมืดมิดนี้แล้ว จึงมีแต่ต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไปเท่านั้นเอง
* * * * *
ความคิดเห็น