The Sun Seeker - ผู้ตามหาตะวัน (จบภาค)

ลำดับตอนที่ #131 : -- ๒ – ความห่วงใยของครูเซเดอร์หนุ่ม - “คุณเป็นคนพิเศษสำหรับเธอจริงๆ สินะ”

๒ – ความห่วงใยของครูเซเดอร์หนุ่ม

หลังแยกจากแอนเธีย แม็กนัสยังคงนั่งอยู่บนขั้นบันไดหน้าโบสถ์ร้าง มองเข้าไปในประตูที่แง้มอยู่เพื่อดูสถานการณ์เป็นระยะๆ ...เพื่อป้องกันไม่ให้หญิงสาวทำสิ่งที่คาดไม่ถึง

ที่จริง เขาอยากทำอะไรให้เธอได้มากกว่านี้ ...แต่ก็เช่นที่พูดไป ชายหนุ่มไม่ใช่คนปลอบเก่ง

และที่จริง แอนเธียต้องหาทางออกของตนเอง ต้องผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้ด้วยตัวเธอเองไม่ใช่หรือ

เขานั่งอยู่ที่นั่นเป็นนาน จึงเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินตรงมาทางนี้

หมอโจเซฟ เนฟิลิมทั้งสอง และนิกซ์ซึ่งสวมหมวกกับผ้าคาดตาอำพราง

“แอนเธียอยู่ข้างในสินะ” หมอวัยกลางคนทักก่อนด้วยเสียงแผ่วเบา ราวกับเกรงผู้ถูกเรียกชื่อได้ยิน

ครูเซเดอร์หนุ่มพยักหน้า

“นิกซ์มีเรื่องจะพูดกับเธอ” อีกฝ่ายพูดต่อไป “ผมรู้ว่าตอนนี้เธอคงไม่สบายใจมาก แต่ถ้าได้เห็นว่านิกซ์ไม่เป็นไร ก็น่าจะดีขึ้นใช่ไหม”

แม็กนัสไม่มีข้อคัดค้านเรื่องนั้น ยิ่งเมื่อเห็นแววตาของเด็กชายซึ่งมองเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นห่วงแอนเธีย และอย่างน้อยก็สงบกว่าตัวหญิงสาวเอง แม้จะเห็นได้ชัดว่าดวงตาของมันก็บวมเหมือนเพิ่งร้องไห้หนักไม่ต่างกัน

เขาปล่อยให้เด็กชายเดินผ่านตนเข้าไปข้างในอาคาร ขณะที่เนฟิลิมทั้งสองยืนเฝ้าอยู่แถวหน้าโบสถ์ และไม่ช้าหมอโจเซฟก็บอกว่ามีเรื่องจะพูดกับชายหนุ่ม

แม็กนัสจึงตอบรับ แล้วเดินหลบไปอีกทางพร้อมกับชายวัยกลางคน

- - - - -

“แอนเธียบอกอะไรคุณหรือเปล่า” อดีตหมอครูเซเดอร์ตั้งคำถาม

“อย่าง...อดีตของเธอหรือครับ” ชายหนุ่มย้อนถาม

หมอโจเซฟมองเขาอย่างประหลาดใจ แต่แล้วสีหน้าก็ค่อยๆ กลับเรียบเฉย ก่อนจะถอนใจ

“คุณเป็นคนพิเศษสำหรับเธอจริงๆ สินะ”

“ม...ไม่หรอกครับ” แม็กนัสตอบตะกุกตะกัก “ผมก็แค่...”

“ผมไม่รู้อะไรมากหรอก นอกจากเรื่องที่บาทหลวงคลอสเล่าให้ฟังว่าพ่อเธอเขียนไว้ในจดหมาย ถ้าแนะนำให้เธอระบายกับพวกเราได้ ผมคงทำไปแล้ว แต่ถึงพูดไป แอนเธียก็คงจะไม่ทำตาม เธอไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าเธอมีปัญหานักหรอก แต่ใครๆ หลายคนก็คงเป็นเหมือนกัน...กับความกระทบกระเทือนทางใจที่บอกใครไม่ได้ ผมเลยได้แต่ปล่อยมันไว้ แล้วก็บอกตัวเองว่าเวลา กับการช่วยเหลือคนอื่นจะรักษาเธอเอง แต่สุดท้าย...ผมก็คิดผิดไป”

แม็กนัสไม่ตอบอะไร แต่เสมองไปทางอื่น ทางประตูโบสถ์ที่ยังแง้มค้างอยู่ ทางหลังคาโบสถ์แตกพัง และฟ้ามืดคลุ้มฝุ่น...จะเรียกว่ามองอย่างไร้ความหมายก็คงได้

ใช่ อาการทางใจของแอนเธียทรุดลงเพราะความผิดพลาดต่อนิกซ์...ทั้งๆ ที่การช่วยเหลือนิกซ์น่าจะเยียวยาจิตใจของเธอได้แท้ๆ แม็กนัสเพิ่งบอกไปว่าปัญหาของเธอคือเธอไม่ยอมยกโทษให้ตนเอง ทั้งกับเรื่องที่จบไปนานแล้ว และเรื่องที่เพิ่งเกิด เรื่องที่ใครๆ บอกว่าไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่เธอกลับไม่คิดอย่างนั้น

ทว่า ถึงปากจะพูดไปว่าแค่ยกโทษให้ตัวเองก็พอ ตัวเขาเองก็รู้ว่ามันไม่ได้ง่ายดายเพียงนั้น ถึงจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้ว แต่หากเขาไม่พะวงเกินเหตุจนทำให้มีคนตายในตอนนั้น แอนเธียก็อาจจะไม่...

“ผมขอโทษ” สุดท้ายแม็กนัสก็พูดออกไป “ถ้าตอนนั้นผมสกัดมอร์ตไว้ก่อน เรื่องแบบนี้ก็คงไม่...”

“ถึงอย่างไรมันก็เกิดไปแล้ว” หมอโจเซฟกลับพูดอีกอย่าง “อย่าเครียดหรือรู้สึกผิดกับมันนักเลย ผมไม่อยากให้มีใครเป็นแบบแอนเธียไปอีกคน”

“...ค...ครับ” ชายหนุ่มเพียงแต่รับคำ ด้วยไม่รู้จะพูดอะไรอย่างอื่น

“แต่คุณคงไม่เป็นไรหรอก” ชายวัยกลางคนเอ่ยต่อ “คุณเป็นคนเข้มแข็ง ผมยังดีใจเลยที่คุณเป็นห่วงแอนเธียขนาดนี้ แล้วคุณก็เป็นคนที่เธอเปิดใจด้วยมากกว่าใครจริงๆ”

ครูเซเดอร์หนุ่มขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าควรขอบคุณหรือไม่ที่ถูกมองอย่างนั้น

“เอาเถอะ ผมก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย รู้ว่าที่จริงไม่ควรเรียกร้องให้ใครมาดูแลแอนเธียหรอก เพราะคนอื่นๆ เขาก็อยากมีชีวิตของเขาเอง มากกว่าจะทุ่มเทให้กับคนอ่อนไหวอย่างเธอ แต่แอนเธียเป็นเหมือนลูกสาวของผมกับมาร์กาเร็ต ถ้าไม่ติดว่าเธอจะมีโอกาสทางการเรียนดีกว่า และสบายใจกว่าถ้าอยู่ในคีรีเอ ผมคงขอหลวงพ่อรับเธอมาเลี้ยงเองที่นี่แล้ว”

“ทำไมเธอจะไม่สบายใจกว่าละครับ” แม็กนัสเผลอตั้งคำถาม

อดีตหมอครูเซเดอร์ก้มลงมองมือของตน สีหน้าพลันเคร่งเครียดขึ้น

“ผมเคยทำการทดลองกับคนอัสลาน และพวกเนฟิลิมมาก่อน แอนเธียเคยอ่านความทรงจำผมไปแล้ว ก็คงจะอยู่ใกล้อย่างสบายใจนักไม่ได้หรอก” เขาถอนใจ “ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับลูกสาวที่สุดที่ผมมี...ทั้งๆ ที่ผมทำร้ายคนที่เป็นพวกของเธอ ทำร้ายเด็กที่เป็นแบบเธอมากมาย แถมยังทำให้ผู้หญิงที่ผมรักไม่สามารถมีลูกได้ บางที...ผมอาจไม่คู่ควรจะคิดว่าตัวเองรักเด็กคนหนึ่งอย่างลูกด้วยซ้ำ”

“ผมไม่คิดอย่างนั้น” ชายหนุ่มสั่นศีรษะ “แอนเธียรักพวกคุณมาก เธอไม่โกรธแค้นคุณเลย”

หมอโจเซฟยิ้มเฝื่อนๆ

“เอาเถอะ ผมเองคงไม่ต่างจากแอนเธียหรอก ที่ผมทำอยู่ทุกวันนี้ ทั้งช่วยเธอกับคนไข้คนไหนก็ตาม ก็เพื่อไถ่โทษทั้งนั้น ...แต่มันก็คือเหตุผลให้มีชีวิตอยู่ต่อไป ถึงจะลบล้างความผิดที่เคยทำไว้ไม่ได้ไม่ใช่หรือ”

* * * * *