The Sun Seeker - ผู้ตามหาตะวัน (จบภาค)

ลำดับตอนที่ #129 : บทที่ ๑๑ – ตามหาตะวัน - ดอกทานตะวันเองเล่า...รู้สึกอย่างไร

บทที่ ๑๑ – ตามหาตะวัน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีนางไม้ซึ่งหลงรักดวงตะวัน

นางไม้นั้นไม่อาจเอื้อมถึงดวงตะวันอันเป็นที่รัก และเทพแห่งดวงตะวันก็มิได้รักนาง บ้างเล่าเสริมต่อว่านั่นเป็นเพราะนางไม้มีจิตริษยา สังหารสตรีอีกคนซึ่งเทพแห่งดวงตะวันรักจากใจจริง เขาจึงชิงชังนางยิ่งนัก ทิ้งให้นางคุกเข่าอ้อนวอน มองดวงตะวันที่ลอยผ่านฟ้าไปทุกวัน...ทุกวัน โดยไม่แยแส ไม่ไยดีแม้นนางไม่ดื่มกินสิ่งใด กระทั่งร่างอันงดงามผอมซูบทรุดโทรมลง

สุดท้าย ร่างกายของนางไม้ก็แปรเปลี่ยน ลำขาเรียวกลายเป็นรากงอกฝังดิน สองแขนที่ยื่นไปเบื้องหน้าอย่างอ้อนวอนกลายเป็นก้านใบเขียว ส่วนดวงหน้าที่ปกคลุมด้วยผมสีทองแผ่สยายกลับกลายเป็นดอกไม้ใหญ่ที่มีกลีบสีเหลืองทอง ล้อมรอบเกสรละลานตา หันหน้าตามดวงตะวันอยู่เรื่อยไป

มีคนหาว่านางไม้ที่กลายเป็นดอกทานตะวันช่างโง่เขลานัก ดอกทานตะวันเป็นชีวิตที่ไร้ค่า เกิดมาเพียงเพื่อผลิบานแหงนตามดวงตะวันเรื่อยไป มีเพียงหมู่ภมรเคล้าเกสรแล้วจากลา ท้ายสุดก็เหี่ยวเฉาโรยรา ทิ้งเมล็ดให้สัตว์ทั้งหลายจิกกิน เมล็ดพันธุ์ที่เหลือรอดเป็นต้นกล้าก็รังแต่จะงอกเป็นลูกหลานดอกทานตะวันซึ่งทำสิ่งไร้ประโยชน์เช่นกัน

ทว่า...ดอกทานตะวันเองเล่า...รู้สึกอย่างไรกับการตามหาตะวันที่ตนไม่อาจเอื้อมถึง

* * * * *