เนินเขาขับขาน ตำนานแห่งราพลังก้า

ลำดับตอนที่ #28 : 27 – บทเพลงแห่งอิมแพลนต้า

27 – บทเพลงแห่งอิมแพลนต้า

เพลงประจำตอน METHOD_IMPLANTA



แสงตะวันอันกล้าแรง สาดส่องไปทั่วทั้งโลกา
เหมือนดังพรของอรุณ เราผองควรแซ่ซ้องสรรเสริญ
เหมือนเยียวยาและบรรเทา ความเศร้าโศกหนาวยาวนาน
นารีราพลังก้าร่ำร้องครวญขาน อธิษฐานด้วยหยาดน้ำตานอง
ฝากความหวังและการไถ่บาปให้แก่เมล็ดพันธุ์ที่พันหนึ่ง

นิ้วที่ย้อมด้วยสีแดง แห่งมวลกลีบผกาที่ร่วงโรย
หน้าผากที่ประทับโดยคมเรียวหนามร้อยทอ
ข้าจักเป็นเช่นสัญญา ประจักษ์พยานแห่งการถอนไถ่
มงกุฎหนามรับสวมสอดศีรษะไว้ แม้แสนเจ็ดปวด
หยดน้ำร่วงโรยริน เป็นรอยทางบนแก้มใส
ซึมซับแทรกลงไปในดินที่กระหาย
หล่อเลี้ยงชุ่มชโลมรากกล้าไม้แห่งชีวิต
เจ้าที่ข้าฝันใฝ่ให้หยาดวรุณพรม หลั่งรินรดเลี้ยง

สิ่งที่ไหลพรั่งพรูจากอ้อมอกนี้
คือแสงที่เริงรำทอประกาย
เมล็ดแห่งถ้อยภาวนากำลังเฉิดฉาย
กลับกลายงอกเป็นปาฏิหาริย์

บนซากหักพังแห่งกาลเวลาที่ถูกลืมเลือน ราพลังก้ากระซิบต่อมาโอ
“ชีวิตมนุษย์ให้กำเนิดได้แต่สิ่งที่น่ารังเกียจทั้งสิ้น”
ดังนั้นทั้งสองจึงสร้างโลกอันเป็นนิรันดร์ ปราศจากความกังวลหรือโศกเศร้า
“ที่นี่คือสวนแห่งความสุข ผืนดินนี้คือความหวังสุดท้ายของสองเรา”
มาโอกอดราพลังก้าไว้และบอกนาง
“ไม่ว่าผู้คนจะโง่เขลาเพียงไร จงอย่าปักใจเชื่อเช่นนั้นเลย
มนุษย์ก็มีหัวใจที่ดีงามได้เช่นกัน
มากับข้าเถิด
เงาสะท้อนของความชั่วร้ายและตัณหานับพันในดวงตาของเจ้าทำให้ข้าเศร้าใจ
ข้าจะเปิดเผยดวงใจอันงดงามที่พันหนึ่งให้แก่เจ้า และข้าปรารถนาให้ดวงใจนั้นจับใจของเจ้า”

เท้านวลขาวที่ก้าวล้ำ ลงเหยียบโคลนเลนให้ต้องหมองหม่น
ปีกก็กลับต้องเลอะเปรอะแปดเปื้อนไปในที่สุด
แต่ตราบจนชีพมลาย ข้าจักมุ่งไปไม่มีย่อหย่อน
โบยบินไปยังแดนแสนไกลของพรุ่งนี้ ที่เชื่อมั่นไว้
สักวันเมื่อสิ้นสุด การไถ่ถอนสิ้นทั้งผอง
ในวันนั้นพวกเราคงได้ร่วมขับขาน

ลำนำแห่งความปรารถนาไม่สิ้นสุดนี้
หล่อหลอมห้วงคำนึงให้ลึกล้ำ
ปลายนิ้วที่ร้อยเรียงพันเกี่ยวเพิ่มพูนยิ่งไป
ประดุจก้านกลีบของผองผกา

สิ่งที่ไหลพรั่งพรูจากอ้อมอกนี้
คือแสงที่สาดส่องฉายลงมา
เหล่าพฤกษาแห่งความหวังเอย คงในไม่ช้า
จักโตสูงถึงยังฟากฟ้า

เพื่อที่จะเยียวยาความเจ็บปวดนับพัน ทั้งสองเดินทางไปทั่วโลกา
ระหว่างทาง นางได้เห็นความอบอุ่นและดวงใจของผู้คน
ความทรงจำอันงดงามพันหนึ่งความทรงจำได้เยียวยาภายในกายของราพลังก้า
คืนหนึ่งใต้แสงจันทร์เต็มดวง นางจึงหวนกลับไปสู่สถานที่แห่งนั้นอีกครั้ง
ขณะยืนอยู่บนสถานที่แห่งความตายอันเย็นเยียบที่ถูกจำขังไว้
ราพลังก้าเผยความโศกเศร้าของนางด้วยความเกรงกลัว
“ที่นี่เป็นเพียงนครแห่งความตาย
หาใช่สวนแห่งความสุขเลยแม้แต่น้อย”
น้ำตาของนางยิ่งหลั่งไหลและความปรารถนาอันแรงกล้าโอบอุ้มอ้อมอกของนางไว้

“ข้าจักมอบชีวิตให้แก่เมล็ดที่พันหนึ่ง”

--------------------------------------------------------------------------