เนินเขาขับขาน ตำนานแห่งราพลังก้า

ลำดับตอนที่ #27 : 26 – สายสัมพันธ์

26 – สายสัมพันธ์

เพลงประจำตอน Bonds~KIZNA



ราพลังก้ามองออกไปนอกหน้าต่างใต้แสงอาทิตย์อัสดง นางกลับมาอยู่ในโรงแรมหลังเดิม ห้องพักห้องเดิม ริมหน้าต่างบานเดิมกับที่นางเคยเบื่อหน่าย ดูทิวทัศน์เดิมๆ ที่กลับทั้งงดงามและน่าหวาดหวั่นไปในขณะเดียวกัน

งดงาม...เนื่องจากภาพนี้เกือบจะไม่เหลือให้เห็นอีกแล้วเพราะน้ำที่อาจไหลบ่าลงมาถล่มหมู่บ้าน หากไม่ได้อิมแพลนต้าที่งอกขึ้นมาสกัดความเร็วของน้ำทันท่วงที

น่าหวาดหวั่น...เพราะภาพนี้ไม่มีมาโออยู่เคียงข้างนางอีกแล้ว

หญิงสาวนึกถึงสิ่งที่ตนเคยทำในห้องนี้ นางเอาแต่นอน เอาแต่เหม่อมองหน้าต่าง เอาแต่เงียบเฉยต่อมาโอ ทำไมตอนนั้นนางจึงไม่พูดคุยกับเขา ไม่ทำให้เขาสุขสบายใจขึ้น นางมาตระหนักได้เมื่อสายเกินไปแล้วจริงๆ

กระนั้น...

“ท่านมาโอบอกว่า...หากเขาไม่กลับมา ให้ฝากบอกท่านว่าเขารักท่านที่สุด แล้วก็...ชื่อของลูกของท่าน...”

มาโอ...หรือ...ฟีร่า

ทำไม...ท่านไม่กลับมาบอกข้าเองเล่ามาโอ ราพลังก้าตั้งคำถาม กลับมาโอบกอดข้า...โอบกอดลูกของเรา ข้ารู้แล้วว่าข้ารักเขาได้ แต่หากไม่มีท่านแล้ว เขาจะสัมผัสความรักของพ่อได้อย่างไร

หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตา นางไม่อยากร้องไห้ไว้เป็นลางทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่ามาโอปลอดภัยหรือไม่ กระนั้นนางก็ไม่อาจทนได้ ความอัดอั้นในอกของนางมีมากเกินไป

ราพลังก้าซบหน้ากับขอบหน้าต่าง แล้วสะอื้นไห้ตลอดทั้งเย็นนั้น

หากท่านอภัยให้ใจของข้าได้
ข้าจะกอดท่านไว้แน่นและไม่ยอมให้ท่านจากไปที่ใดอีกเช่นในวันวาน
ในยามนี้ หากความปรารถนาของข้าสามารถเป็นจริงได้ข้อหนึ่ง ข้าอยากจะเก็บไออุ่นของท่าน
ไว้ภายในร่างอันเย็นเยียบของข้า
ในยามนี้ หากความปรารถนาของข้าสามารถเป็นจริงได้ข้อหนึ่ง ข้าอยากกอดท่านไว้แนบแน่นเหลือเกิน

--------------------------------------------------------------------------

นางมารู้สึกตัวเมื่อมีเสียงตะโกนโหวกเหวกจากนอกหน้าต่าง

แม้ค่ำแล้ว พวกชาวบ้านก็ยังถือตะเกียงออกมาดู ราพลังก้าเบิกตาโพลงเมื่อเห็นพวกอัศวินของวิหารหามเปลที่มีร่างหนึ่งนอนอยู่บนนั้นมาตามท้องถนนในหมู่บ้าน หญิงสาวรีบไปที่ประตูทันที ใจของนางแทบโลดลิ่วลงไปก่อนร่าง

“มาโอ—!”

เปลของคนเจ็บเข้ามาในโรงแรมแล้วเมื่อราพลังก้าไปถึง นางโผเข้าซบชายหนุ่มที่มีรอยแผลเต็มร่างบนนั้นด้วยความดีใจ และได้รับรอยยิ้มเหยเกตอบแทนจากเขาหลังจากเสียงร้องเบาๆ

“ระวังหน่อย แม่หญิง” อัศวินวัยฉกรรจ์หัวเราะ “เขาบาดเจ็บหนักน่าดู แต่ถ้าเทียบกับระยะทางที่ถูกน้ำพัดไปก็ถือว่าเล็กน้อยมากทีเดียว”

ราพลังก้าแทบไม่ได้ยิน นางมองเพียงมาโอ สบตากับเขาด้วยรอยยิ้มและน้ำตาราวกับไม่ได้พบกันมานานนับหลายปี

“ให้เขาขึ้นไปนอนพักเถอะ” อัศวินคนเดิมเตือนกลั้วหัวเราะ “แล้วก็ใช้มนต์เพลงรักษาให้เขาด้วย หากเป็นเจ้า คงร้องเพลงไม่ทันจบก่อนเขาจะลุกขึ้นมากอดเจ้าด้วยซ้ำ”

--------------------------------------------------------------------------

ไม่นาน ทั้งสองได้อยู่ในห้องเป็นส่วนตัวอีกครั้ง หญิงสาวขับขานเพลงแห่งการรักษาให้เขา ก่อนจะตรวจดูอีกครั้งว่าบาดแผลต่างๆ หายเรียบร้อยดี แล้วจึงทิ้งร่างลงนอนเคียงเขา มือของทั้งสองสอดประสานเกาะกุมแนบแน่น

“อสูรน้ำตัวนั้นช่วยข้าไว้” ชายหนุ่มเล่า “จำได้คลับคลาว่ามันคาบชายผ้าคลุมข้า ดึงข้าขึ้นไปบนกิ่งอิมแพลนต้าของเจ้าต้นหนึ่ง ถึงอย่างนั้นข้าก็คิดว่าคงต้องตายแน่นอน รู้สึกเหมือนกระดูกในร่างกายหักไปหลายท่อนเหลือเกิน ข้ารู้ว่าข้าไม่ควรปล่อยให้เป็นเช่นนั้น ข้ายังต้องกลับมาหาเจ้ากับลูก แต่ตอนที่พวกอัศวินพบข้า ข้าแทบหลับไปเสียแล้ว...”

“แต่ท่านก็ยังคงตื่นอยู่ถึงตอนนี้ เพื่อที่จะมาพบข้าให้ได้ไม่ใช่หรือ”

ราพลังก้าบีบมือของเขาเบาๆ และเขาก็บีบมือของนางตอบ

“ท่านบรานเชสก้าบอกว่าจะแจ้งวิหารแห่งพาสตาเลียว่าข้าตายไปแล้ว” มาโอเอ่ยลอยๆ “ในเหตุการณ์นี้”

“อย่างนั้นหรือ”

“ท่านเห็นเจ้าขับขานเมตาฟาลิก้า แต่ท่านก็ไม่คิดจะบังคับให้เจ้ากลับไปพาสตาเลียด้วยกันหรอก ข้ารู้มาแต่ต้นแล้ว” ชายหนุ่มอธิบาย “หลายปีก่อน ท่านเคยมีคนรักที่เป็นเรย์วาเทล นางตายด้วยอาการอินเฟลฟีร่า วิหารแห่งพาสตาเลียคุมตัวนางไว้”

“แต่เขาก็ยังตัดสินใจที่จะรับใช้วิหารต่อไปอย่างนี้หรือ”

“ทุกคนวิหารก็ไม่ได้เลวร้ายเสียหมดหรอก ที่จริงก็มีเหตุผลที่พวกเขาจะกักกันเรย์วาเทลที่มีอาการ เพราะโรคนี้ร้ายแรงและสามารถติดต่อในเรย์วาเทลได้อย่างรวดเร็วมาก การบำบัดด้วยไดฟ์ก็มีอันตรายสูง พวกเขาไม่อยากให้มีเรย์วาเทลหรือผู้คนล้มตายมากกว่านี้”

“แต่ท่านก็ยังตัดสินใจจะช่วยข้าในตอนนั้น”

“ข้าอยู่โดยขาดเจ้าไม่ได้ ข้าคิดว่าหากช่วยเจ้าไม่ได้ก็จะยอมตายไปด้วยกัน ข้าเลือกความรักมาก่อนหน้าที่ ส่วนท่านบรานเชสก้าเลือกหน้าที่มาก่อนความรัก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าทางของใครคนใดคนหนึ่งเป็นทางที่ถูกต้องที่สุด”

“ถึงอย่างนั้น ตอนนี้ท่านบรานเชสก้าก็เลือกช่วยท่านกับข้าแทนที่จะทำตามหน้าที่” ราพลังก้าเปรย “มนุษย์ช่างซับซ้อนจริงๆ นะ”

“แต่ก็เป็นสิ่งที่ดีแล้วไม่ใช่หรือ” มาโอถาม

หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเคลื่อนศีรษะมาพิงไหล่ของชายหนุ่ม ฟังเสียงหัวใจที่ยังเต้นอยู่ในอกนั้น

มีถ้อยคำมากมายที่นางอยากเอ่ยต่อเขา ทั้งขอโทษ ทั้งพร่ำบอกรัก ทั้งบอกความยินดีที่มีเขาอยู่เคียงข้างอีกครั้ง แต่ก็มิรู้จะเริ่มต้นจากจุดใด ด้วยเหตุนั้นเองที่ทำให้นางตัดสินใจเลือกหนทางที่สะดวกต่อนางที่สุด

ลำแสงอันอ่อนโยนสาดส่องเหนือคนทั้งผอง
โอบอุ้มความรักของพวกเขาเหล่านั้น
ในความสุขใหม่ที่ถือกำเนิดนี้
ข้าจับมือของท่านไว้ด้วยความปรีดา

แม้นสีสันแห่งใจข้าจะจางหายไป
แม้นว่าสักวันข้าจะลืมเลือนความโศกเศร้าไป

เสียงของข้าจะลอยล่องเหนือฟ้าเป็นบทเพลง
ข้ามีความสุขเพราะยามนี้มีท่านข้างกาย ผู้เป็นที่รักของข้า

หากความรู้สึกของข้าส่งถึงท่านได้
ข้าจะกลายเป็นบทเพลงอย่างยินดีเพื่อรักนี้
เพราะรอยยิ้มอันไม่มีวันแปรเปลี่ยนของท่านยังอยู่ที่นี่
ชั่วนิรันดร์

การวิวาทของเราสองจะไม่ย้อนซ้ำ
แม้เราจะต้องเสียใจภายหลังที่หมางใจกัน
เราจจะเลี้ยงดูและปกป้องชีวิตใหม่ที่งอกงามนี้
ด้วยมือของสองเรา

โปรดช่วยข้าทำให้ดอกไม้แห่งความอ่อนโยนนี้ผลิบานและกลายเป็นบทเพลงเถิด
เราจะโอบอุ้มความรู้สึกอันอบอุ่นที่สื่อถึงกันนี้
ชั่วนิรันดร์

แม้นมือของสองเราต้องแยกจาก
สายสัมพันธ์ที่ไม่มีวันสิ้นสุดก็ยังคงพันผูกสองเราไว้

--------------------------------------------------------------------------