ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : บทส่งท้าย เมล็ดพันธุ์แห่งความหวัง
บทส่งท้าย – เมล็ดพันธุ์แห่งความหวัง
ฟ้ายังไม่สาง ทว่าชายหนุ่มกลับพบเพียงฟูกว่างเปล่าข้างกาย เปลหลังเล็กข้างเตียงของทั้งสองก็ว่างเปล่าไร้เงาของบุตรสาววัยทารกเช่นกัน
กระนั้น เสียงร้องเพลงกล่อมอันอ่อนโยนยังบ่งบอกที่อยู่ของคนทั้งคู่ ภรรยาของเขานั่งอยู่ใต้แสงจันทร์เบื้องนอก มองไปทางทุ่งดอกไม้ซึ่งผลิบานสะพรั่งบนพื้นดินที่ไร้การจับจองของอดีตเมืองเรเลนทัส ทางน้ำบนสองแก้มของนางสะท้อนแสงสีเงินแห่งราตรีชัดเจน
“เจ้าร้องไห้ทำไมหรือ” เขาถาม
“ให้กับภาพที่เห็น” นางตอบ “คืนนี้ ท่านอินเฟลมาลาข้า นางบอกว่าได้สอนมนต์เพลงทุกบทที่นางทราบให้แก่ข้าจนหมดแล้ว นางยังให้ข้าได้เห็นสิ่งที่จะเป็นไปในอนาคตอีกด้วย”
“สิ่งที่จะเป็นไป...อย่างนั้นหรือ”
“ไม่ใช่ข้าหรอกที่จะขับขานเมตาฟาลิก้าเพื่อสร้างแผ่นดินใหม่ และไม่ใช่ฟีร่าด้วย” หญิงสาวแตะที่หน้าผากของเด็กน้อยผู้มีเส้นผมของนางกับดวงตาของสามีอย่างแผ่วเบา “ผู้ที่ข้าจะเปิดเผยใจจริงด้วยได้มีเพียงท่าน และผู้ที่ฟีร่าจะเปิดเผยใจด้วยได้ก็ยังมิใช่ผู้คนนับพันที่ต้องการแผ่นดินใหม่ เวลาจะผ่านไปนับร้อยปี จนกว่าจะถึงกำเนิดของเด็กสาวทั้งสองคนที่มีดวงใจบริสุทธิ์สื่อถึงกัน และสื่อถึงคนนับพันได้กระทั่งสามารถประสานบทเพลงเมตาฟาลิก้า หนึ่งในนั้นคือสายเลือดของฟีร่า พวกนางจะต้องเผชิญอุปสรรคและความทุกข์มากมาย แต่ก็จะได้พบผู้เป็นที่รักและความสุขอันมีค่ายิ่งกว่านั้นเช่นกัน”
“เช่นนั่นก็ดีแล้ว” ชายหนุ่มรับขณะนั่งลงข้างนาง และกุมมือของนางไว้ “เด็กๆ พวกนั้นจะมีความสุขในที่สุดเช่นนั้นสินะ”
หญิงสาวเหม่อมองไปเบื้องหน้า ไม่เหลียวไปทางบ้านที่สร้างในโพลงกลวงของต้นไม้เบื้องหลังเลยแม้แต่น้อยก่อนจะเอ่ยลอยๆ
“เราไปจากที่นี่กันเถอะ”
“ไปที่ไหน”
“ที่ที่มีชีวิตและผู้คนรออยู่ ข้าไม่อยากกลับมาที่นี่อีกแล้ว” ผู้ภรรยาตอบ “ข้าอยากให้ฟีร่าได้เติบโตในที่ที่เหมาะสมกับนางกว่านี้ ให้นางได้พบปะและเรียนรู้ผู้คน ให้นางมีจิตใจอ่อนโยนแต่ระแวดระวังอันตราย ให้นางได้เห็นว่าโลกนี้ยังมีสิ่งที่อัปลักษณ์ชั่วร้ายอยู่มาก แต่ก็ยังมีสิ่งที่สดสวยดีงามอีกมากมายนัก”
“แน่นอน” สามีรับ “จากนี้ ที่ใดก็ตามที่เจ้าหรือฟีร่าอยากไป ข้าจะเป็นผู้พาไปเอง จนกว่าจะมีผู้รับช่วงเป็นเพื่อนร่วมทางของฟีร่าแทนเราสองคน และคนคนนั้นพิสูจน์ต่อเราสองคนได้ว่าเขาคู่ควรต่อหน้าที่นั้น”
บัดนี้ทั้งสองเป็นอิสระ อัศวินประจำวิหารแห่งพาสตาเลียนามมาโอได้ตายไปในหน้าที่ที่หมู่บ้านอันเกิดฝนตกหนักและเขื่อนหินแตกตามรายงานของผู้กองบรานเชสก้า ไม่มีมาโอผู้ได้รับมอบหมายให้ตามหาเรย์วาเทลที่สามารถขับขานบทเพลงเมตาฟาลิก้าได้ต่อไป ส่วนราพลังก้า เรย์วาเทลผู้ก่อกำเนิดตำนานหนึ่งต่อเก้าร้อยเก้าสิบเก้าแห่งเรเลนทัสก็คงเป็นเพียงคำเล่าขานเท่านั้น
มีเพียงชายหญิง สามีภรรยา และบิดามารดาคู่หนึ่งที่ตัดสินใจออกไปจากสวนแห่งนิรันดร์อันนิ่งสนิท เพื่อมอบชีวิตให้แก่เมล็ดพันธุ์แห่งความหวังของทั้งสอง ซึ่งจะงดงามผลิบานดอกผลเป็นความหวังแด่ชนทั้งผองสืบไป
แรกสุด ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องของราพลังก้ากับมาโอมาถึงบทสุดท้าย โดยเฉพาะเจ้าของคอมเมนต์ทุกคนครับ ทั้งคุณเม็ดบ๊วยกับคุณ kotoba จากบอร์ดพ็อคเก็ต คุณ Ryuune_chan จากบอร์ด AF คุณนอนดูดาวกับคุณฉะกันสิจากบอร์ดเจเจ คุณ EvilFiRe น้องปลาตากลม กับคุณชนมันทุกที จากบอร์ดเด็กดี รวมทั้งคุณ oนิลไพลินo ที่เพิ่มเรื่องนี้เป็น fav ขอบคุณ Blue Mouse จากบอร์ดเจเจที่อ่านและให้คอมเมนต์ช่วยในการแก้ไขเรื่องช่วงต้น และคุณ Runaway Guy จากบอร์ดพ็อคเก็ต ผู้อ่านและให้คอมเมนต์เรื่องเพลง กับชี้จุดต่างของแฟนฟิคนี้กับเกม ให้ผู้เขียนที่ไม่เคยเล่นเกมแต่เขียนจากความชอบเพลงล้วนๆ ครับ m[_ _]m
ส่วนตัวผมคิดว่าทายาทของฟีร่าผู้ร้องเพลงเมตาฟาลิก้า ก็คือโครเช่ นางเอกอีกคนในเกม Ar Tonelico 2 ซึ่งตรงนี้เป็นจินตนาการของผมล้วนๆ และเหตุที่ต้องเป็นโครเช่ก็เพราะนามสกุลที่แท้จริงของเธอคือ ทรูเอลีวาธ (Truelywaath) ซึ่งในภาษาฮิมนอสแปลว่าการกำเนิดใหม่ มีการใบ้เล็กน้อยว่านี่คือนามสกุลของมาโอ (มาคิดอีกที...ตอนฟีร่าแต่งงานไม่เปลี่ยนนามสกุลหรือ แต่นั่นเป็นเรื่องหลังจากนี้ หนุ่มคนนั้นอาจถูกมาโอหักคอให้แต่งเข้าตระกูลแทนก็ได้...มั้งนะ ^^a)
และเรื่องที่มาโอรอดก็กำหนดไว้แต่ต้นแล้ว ไม่สิ ต้องบอกว่าตอนเขียนไม่คิดว่ามาโอจะตายเลยมากกว่า แต่ให้มาโอถูกน้ำพัดเจียนตายบ้างเพื่อให้ราพลังก้าตระหนักว่าแทบต้องสูญเสียมาโอไปเมื่อเข้าใจสิ่งที่มาโอพยายามบอกมาตลอด เขียนจนจบแล้วก็คิดบ้างว่าหากมาโอตายจริงๆ ตอนจบน่าจะทรงพลังกว่านี้ แต่ก็คิดว่าตอนจบแบบมีความสุขอย่างเรียบๆ นี้น่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วสำหรับสามพ่อแม่ลูก และผมก็ยินดีกับทั้งสามครับ
หวังว่าเรื่องนี้จะทำให้ผู้อ่านมีความสุข...ตามชื่อ "เรื่องราวเพื่อความสุขแห่งผู้เป็นที่รัก" ครับ :)
อนิธิน
ฟ้ายังไม่สาง ทว่าชายหนุ่มกลับพบเพียงฟูกว่างเปล่าข้างกาย เปลหลังเล็กข้างเตียงของทั้งสองก็ว่างเปล่าไร้เงาของบุตรสาววัยทารกเช่นกัน
กระนั้น เสียงร้องเพลงกล่อมอันอ่อนโยนยังบ่งบอกที่อยู่ของคนทั้งคู่ ภรรยาของเขานั่งอยู่ใต้แสงจันทร์เบื้องนอก มองไปทางทุ่งดอกไม้ซึ่งผลิบานสะพรั่งบนพื้นดินที่ไร้การจับจองของอดีตเมืองเรเลนทัส ทางน้ำบนสองแก้มของนางสะท้อนแสงสีเงินแห่งราตรีชัดเจน
“เจ้าร้องไห้ทำไมหรือ” เขาถาม
“ให้กับภาพที่เห็น” นางตอบ “คืนนี้ ท่านอินเฟลมาลาข้า นางบอกว่าได้สอนมนต์เพลงทุกบทที่นางทราบให้แก่ข้าจนหมดแล้ว นางยังให้ข้าได้เห็นสิ่งที่จะเป็นไปในอนาคตอีกด้วย”
“สิ่งที่จะเป็นไป...อย่างนั้นหรือ”
“ไม่ใช่ข้าหรอกที่จะขับขานเมตาฟาลิก้าเพื่อสร้างแผ่นดินใหม่ และไม่ใช่ฟีร่าด้วย” หญิงสาวแตะที่หน้าผากของเด็กน้อยผู้มีเส้นผมของนางกับดวงตาของสามีอย่างแผ่วเบา “ผู้ที่ข้าจะเปิดเผยใจจริงด้วยได้มีเพียงท่าน และผู้ที่ฟีร่าจะเปิดเผยใจด้วยได้ก็ยังมิใช่ผู้คนนับพันที่ต้องการแผ่นดินใหม่ เวลาจะผ่านไปนับร้อยปี จนกว่าจะถึงกำเนิดของเด็กสาวทั้งสองคนที่มีดวงใจบริสุทธิ์สื่อถึงกัน และสื่อถึงคนนับพันได้กระทั่งสามารถประสานบทเพลงเมตาฟาลิก้า หนึ่งในนั้นคือสายเลือดของฟีร่า พวกนางจะต้องเผชิญอุปสรรคและความทุกข์มากมาย แต่ก็จะได้พบผู้เป็นที่รักและความสุขอันมีค่ายิ่งกว่านั้นเช่นกัน”
“เช่นนั่นก็ดีแล้ว” ชายหนุ่มรับขณะนั่งลงข้างนาง และกุมมือของนางไว้ “เด็กๆ พวกนั้นจะมีความสุขในที่สุดเช่นนั้นสินะ”
หญิงสาวเหม่อมองไปเบื้องหน้า ไม่เหลียวไปทางบ้านที่สร้างในโพลงกลวงของต้นไม้เบื้องหลังเลยแม้แต่น้อยก่อนจะเอ่ยลอยๆ
“เราไปจากที่นี่กันเถอะ”
“ไปที่ไหน”
“ที่ที่มีชีวิตและผู้คนรออยู่ ข้าไม่อยากกลับมาที่นี่อีกแล้ว” ผู้ภรรยาตอบ “ข้าอยากให้ฟีร่าได้เติบโตในที่ที่เหมาะสมกับนางกว่านี้ ให้นางได้พบปะและเรียนรู้ผู้คน ให้นางมีจิตใจอ่อนโยนแต่ระแวดระวังอันตราย ให้นางได้เห็นว่าโลกนี้ยังมีสิ่งที่อัปลักษณ์ชั่วร้ายอยู่มาก แต่ก็ยังมีสิ่งที่สดสวยดีงามอีกมากมายนัก”
“แน่นอน” สามีรับ “จากนี้ ที่ใดก็ตามที่เจ้าหรือฟีร่าอยากไป ข้าจะเป็นผู้พาไปเอง จนกว่าจะมีผู้รับช่วงเป็นเพื่อนร่วมทางของฟีร่าแทนเราสองคน และคนคนนั้นพิสูจน์ต่อเราสองคนได้ว่าเขาคู่ควรต่อหน้าที่นั้น”
บัดนี้ทั้งสองเป็นอิสระ อัศวินประจำวิหารแห่งพาสตาเลียนามมาโอได้ตายไปในหน้าที่ที่หมู่บ้านอันเกิดฝนตกหนักและเขื่อนหินแตกตามรายงานของผู้กองบรานเชสก้า ไม่มีมาโอผู้ได้รับมอบหมายให้ตามหาเรย์วาเทลที่สามารถขับขานบทเพลงเมตาฟาลิก้าได้ต่อไป ส่วนราพลังก้า เรย์วาเทลผู้ก่อกำเนิดตำนานหนึ่งต่อเก้าร้อยเก้าสิบเก้าแห่งเรเลนทัสก็คงเป็นเพียงคำเล่าขานเท่านั้น
มีเพียงชายหญิง สามีภรรยา และบิดามารดาคู่หนึ่งที่ตัดสินใจออกไปจากสวนแห่งนิรันดร์อันนิ่งสนิท เพื่อมอบชีวิตให้แก่เมล็ดพันธุ์แห่งความหวังของทั้งสอง ซึ่งจะงดงามผลิบานดอกผลเป็นความหวังแด่ชนทั้งผองสืบไป
ดังนี้...เรื่องราวเพื่อความสุขแห่งผู้เป็นที่รักจึงได้จบสิ้นลง
- จบบริบูรณ์ –
--------------------------------------------------------------------------
- จบบริบูรณ์ –
--------------------------------------------------------------------------
แรกสุด ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องของราพลังก้ากับมาโอมาถึงบทสุดท้าย โดยเฉพาะเจ้าของคอมเมนต์ทุกคนครับ ทั้งคุณเม็ดบ๊วยกับคุณ kotoba จากบอร์ดพ็อคเก็ต คุณ Ryuune_chan จากบอร์ด AF คุณนอนดูดาวกับคุณฉะกันสิจากบอร์ดเจเจ คุณ EvilFiRe น้องปลาตากลม กับคุณชนมันทุกที จากบอร์ดเด็กดี รวมทั้งคุณ oนิลไพลินo ที่เพิ่มเรื่องนี้เป็น fav ขอบคุณ Blue Mouse จากบอร์ดเจเจที่อ่านและให้คอมเมนต์ช่วยในการแก้ไขเรื่องช่วงต้น และคุณ Runaway Guy จากบอร์ดพ็อคเก็ต ผู้อ่านและให้คอมเมนต์เรื่องเพลง กับชี้จุดต่างของแฟนฟิคนี้กับเกม ให้ผู้เขียนที่ไม่เคยเล่นเกมแต่เขียนจากความชอบเพลงล้วนๆ ครับ m[_ _]m
ส่วนตัวผมคิดว่าทายาทของฟีร่าผู้ร้องเพลงเมตาฟาลิก้า ก็คือโครเช่ นางเอกอีกคนในเกม Ar Tonelico 2 ซึ่งตรงนี้เป็นจินตนาการของผมล้วนๆ และเหตุที่ต้องเป็นโครเช่ก็เพราะนามสกุลที่แท้จริงของเธอคือ ทรูเอลีวาธ (Truelywaath) ซึ่งในภาษาฮิมนอสแปลว่าการกำเนิดใหม่ มีการใบ้เล็กน้อยว่านี่คือนามสกุลของมาโอ (มาคิดอีกที...ตอนฟีร่าแต่งงานไม่เปลี่ยนนามสกุลหรือ แต่นั่นเป็นเรื่องหลังจากนี้ หนุ่มคนนั้นอาจถูกมาโอหักคอให้แต่งเข้าตระกูลแทนก็ได้...มั้งนะ ^^a)
และเรื่องที่มาโอรอดก็กำหนดไว้แต่ต้นแล้ว ไม่สิ ต้องบอกว่าตอนเขียนไม่คิดว่ามาโอจะตายเลยมากกว่า แต่ให้มาโอถูกน้ำพัดเจียนตายบ้างเพื่อให้ราพลังก้าตระหนักว่าแทบต้องสูญเสียมาโอไปเมื่อเข้าใจสิ่งที่มาโอพยายามบอกมาตลอด เขียนจนจบแล้วก็คิดบ้างว่าหากมาโอตายจริงๆ ตอนจบน่าจะทรงพลังกว่านี้ แต่ก็คิดว่าตอนจบแบบมีความสุขอย่างเรียบๆ นี้น่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วสำหรับสามพ่อแม่ลูก และผมก็ยินดีกับทั้งสามครับ
หวังว่าเรื่องนี้จะทำให้ผู้อ่านมีความสุข...ตามชื่อ "เรื่องราวเพื่อความสุขแห่งผู้เป็นที่รัก" ครับ :)
อนิธิน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น