คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ความทรงจำในหิมะ
Memories of Running
ความทรงจำในหิมะ
*หมายเหตุ: ผู้พูดคือเพิร์ล
อากาศหนาวเยือกทารุณต่อสัมผัส...และโลกรอบกายข้าก็เต็มไปด้วยผีเสื้อสีขาวนับร้อยตัวที่เริงระบำอย่างบ้าคลั่งท่ามกลางบรรยากาศอันหนาวเย็น...ตกลงจับใบหน้า...แขน...และเสื้อผ้าของข้า...กระพือปีกเล็กๆ ที่เย็นเยียบเป็นน้ำแข็งใส่ข้า...แต่แล้วข้าก็นึกได้ว่าพวกนี้ไม่ใช่ผีเสื้อ...แต่เป็นเกล็ดหิมะนับล้านที่ตกลงมาคลุมแขน...ผม...และใบหน้าของข้าต่างหาก...จักรวาลที่ข้าอยู่นั้นหนาวเย็นเป็นสีฟ้ากระจ่าง...และข้าก็กำลังจะแข็งตายอยู่ในโลกอันว่างเปล่าที่มีเพียงหิมะกับน้ำแข็งนี้...ผิวของข้ากลายเป็นสีขาวซีดและเย็นเฉียบ...แต่ข้ายังคงมุ่งหน้าต่อไป...หาทางฝ่าไปจากบรรยากาศเยือกแข็งนี้...ยังคงวิ่ง...วิ่งไปที่ใดสักแห่ง...
ข้ามองอะไรไม่เห็นเลยนอกจากอ้อมกอดของสีฟ้าที่ล้อมรอบโลกนี้...ทุกๆ สิ่ง...ทั้งหมู่ไม้และทิวเขา...กลับกลายเป็นเงาเงื้อมสีดำอยู่ที่ปลายฟ้า...ข้าบอกไม่ได้ว่านี่เป็นยามกลางวันหรือกลางคืน...เพราะมีแต่สีขาว...ฟ้า...กับดำเท่านั้นในโลกใบนี้...ทุกสิ่งสว่างจ้าคมชัดกระจ่างในสายตาข้าราวกับภาพฉากที่ถูกประกอบจากกระจกสีสมบูรณ์แบบ...
สีฟ้า...ทำให้ข้านึกถึง...อัศวินหนุ่มคนนั้น...แต่ตอนนี้ข้านึกชื่อของเขาไม่ออก...ดวงตาของเขาเป็นสีฟ้า...บางคราก็แข็งกร้าวเหมือนกับดินแดนหิมะอันแปลกประหลาดน่าสะพรึงกลัวแห่งนี้...และเส้นผมของเขาก็เป็นสีเดียวกับเงาดำที่อยู่ไกลออกไปลางๆ...ข้าไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน...แต่บางที...คงไม่เป็นไรหรอก เพราะข้าจำชื่อของเขาไม่ได้...และบางทีเขาอาจจะไม่ได้สำคัญขนาดนั้นก็ได้...เพราะข้าจำชื่อของเขาไม่ได้...ข้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมข้าถึงได้นึกถึงเขาขึ้นมา...
กระจก...ทำให้ข้านึกถึงหอคอยที่หน้าต่างทุกบานเป็นประกายสะท้อนทุกสิ่งบนพื้นผิวสีมืดของมัน...และข้าก็เห็นใบหน้าขาวซีดของข้าสะท้อนอยู่ในนั้นเช่นกัน...ทำให้ข้ากลัว...กลัวเกินกว่าจะขยับได้ในบางครั้ง...เพราะในเงาสะท้อนนั้นใบหน้าของข้าดูมืดมนและบิดเบี้ยว...ไม่ใช่ข้าแต่เป็นคนอื่น...ใครสักคนที่แสนร้ายกาจ...ใครสักคนที่มีหัวใจเหมือนน้ำแข็งเย็นเยียบ...เหมือนหมู่เงามืด...ใบหน้าที่ข้าจำได้แต่ไม่อยากจำ...ใบหน้าที่ข้าขอลืมไปเสียดีกว่า...และข้าจึงได้วิ่งหนี...หนีจากเงาสะท้อนของความทรงจำนั้น...
เกล็ดหิมะเย็นเยียบเป็นสีขาวเหมือนไข่มุกเม็ดเล็ก...และบางทีไข่มุกคงจะต้องเย็นยะเยือกเป็นสีขาว...ไม่รู้สึกใดๆ...ไม่ทำอะไรนอกจากล่องลอยอยู่ในโลกแห่งสีฟ้าและสีขาว...เพียงเพื่อจะจมดิ่งลงสู่สุสานสีขาวบนพื้นดินคลุมหิมะ...และสลายหายไปก่อนจะกลายเป็นสีดำกร้านกร้าวและเป็นประกายเหมือนแก้วที่ถูกหลอม...บางทีไข่มุกสีขาวเม็ดเล็กพวกนี้อาจไม่ควรมีตัวตนอยู่เลย...แต่ควรจะลืมเลือนทุกสิ่งและถูกลืมเลือนไป...เพราะพวกมันเย็นชากัดกร่อนและสามารถฆ่าผู้อื่นได้ด้วยสัมผัสแห่งมรณะอันเย็นเยียบ...
แต่ข้าจะไม่ยอมถูกลืมเลือน...ข้าไม่อยากลืม...ใครสักคนต้องจำข้าได้ก่อนที่ดินแดนแห่งหิมะนี้จะกลืนกินข้า...ใครสักคนต้อง...ต้องจำข้าได้...ใส่ใจข้า...ตามหาข้า...ก่อนที่ผืนดินจะกลืนกินข้า...และข้าจะเลือนหายไปในสีขาว...
อย่าทิ้งข้าไว้ที่นี่...อย่าทิ้งข้าเลย...ได้โปรดมาหาข้าเถอะ....เอลาซัล...
Author's Comment: นี่เป็นความพยายามที่จะมองลึกเข้าไปในใจที่สับสนของเพิร์ลค่ะ ฉันได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง "Memories of Running" ที่เป็นเพลงประกอบฉากทุ่งหิมะในเกม แต่จริงๆ แล้วตอนเขียนบทนี้ฉันกำลังฟังเพลงประกอบ OVA ของศึกวิหารเทพเจ้า ที่ชื่อเพลง "Black Ruby" อยู่ค่ะ
Translator's Comment: อันที่จริงผู้เขียนเขียนเรื่องสั้นนี้ก่อนเรื่องหลัก แต่ผมนำมาลงในช่วงนี้ เพราะเห็นว่าเนื้อหาในตอนนี้เข้ากับช่วงที่เอลาซัลกับเพิร์ลพลัดพรากกันครับ
ความคิดเห็น