เนินเขาขับขาน ตำนานแห่งราพลังก้า

ลำดับตอนที่ #25 : 24 – บทเพลงสดุดีแห่งความรัก

24 – บทเพลงสดุดีแห่งความรัก

เพลงประจำตอน EXEC_over._METHOD_SUBLIMATION/.~omness chs ciel sos infel




ร่างใหญ่ยาวของอสูรน้ำรูปร่างคล้ายงูดิ้นปราดอีกครั้ง ปลายหางติดเงี่ยงของมันฟาดร่างของอัศวินเคราะห์ร้ายบนตลิ่งกระเด็นไปพร้อมกันถึงสองคน

มาโอหมายอาศัยจังหวะนั้นเข้าถึงจุดตายที่ดวงตาของมัน ทว่าอสูรน้ำเองก็รู้ทัน ปากของมันอ้ากว้างพ่นไอพิษจนเขาต้องยกโล่ขึ้นกันพลางถอยออกมา

กระนั้นเขายังหอบน้อยๆ รู้สึกได้ถึงความอ่อนเพลียในร่าง อสูรน้ำประเภทนี้ไม่มีพิษร้ายแรงนัก ทว่าความน่ากลัวคือละอองพิษของมันกระจายเป็นวงกว้างและทำให้หายใจติดขัด ขยับตัวลำบากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งการต่อสู้ยืดเยื้อ พิษก็จะสำแดงผลออกมามากขึ้น และสุดท้ายอสูรน้ำก็สามารถใช้เขี้ยวหรือเงี่ยงที่หางสังหารเหยื่อที่ถูกพิษได้โดยง่าย

ตอนนี้เหลืออัศวินเพียงไม่กี่คนที่สามารถสู้ได้อยู่ มีเขา มีท่านผู้กองบรานเชสก้า กับอัศวินใหม่ที่เขาไม่รู้จักอีกสองคน โอกาสชนะดูริบหรี่ลงทุกที อย่าว่าแต่จะชนะทันการก่อนผนังเขื่อนที่ถูกอสูรน้ำพยายามหาทางเจาะเข้าไปแตกออกมาเลย

ที่จริงอสูรน้ำพันธุ์นี้ไม่ถือว่าดุร้ายมาก พวกมันอาศัยตามแม่น้ำใหญ่และทะเลสาบโดยไม่รบกวนใครหากไม่ถูกคุกคามก่อน แต่เป็นเพราะฝนตกหนักจนน้ำปั่นป่วน มันจึงได้ถูกกระแสน้ำพัดมาถึงที่นี่ และเมื่อไม่อาจว่ายทวนกระแสกลับขึ้นไปก็คิดจะเจาะเขื่อนเพื่อสร้างทางออกใหม่

กว่าฝนจะหยุดตกและแดดส่องก็สายเกินเสียแล้ว พวกอัศวินต่อสู้กับอสูรน้ำจนมันเริ่มจนตรอก ต่อให้พวกเขาพยายามล่าถอยไปตอนนี้ มันก็เห็นทีจะจ้องจัดการคนที่บาดเจ็บหนักจนหมดเพื่อป้องกันตัวแน่นอน

อสูรน้ำส่งเสียงฟ่อดังอีกครั้งก่อนจะพุ่งหัวเข้ามา มาโอฉากหลบ ก่อนจะตระหนักได้ว่าเป้าหมายการโจมตีที่แท้จริงไม่ใช่เขา แต่เป็นอัศวินบาดเจ็บซึ่งอยู่ในระยะเงี่ยงหางของมัน

แต่แล้ว น้ำกลับพวยพุ่งสูงเข้าใส่หางของอสูรน้ำ ปัดเงี่ยงอันยาวแหลมจนกระเด็นไป

ชายหนุ่มหันไปเห็นใครคนหนึ่งที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่

“ราพลังก้า!”

หญิงสาวยืนเด่นบนผิวน้ำเบื้องหน้าอสูร นัยน์ตาของนางสงบนิ่งแน่วแน่

มาโออยากถามว่านางมาได้อย่างไร ก่อนจะได้คำตอบทันควันว่าโดยมนต์เพลงวารีมิต้องสงสัย เขาอยากปราดเข้าไปขวางหน้านาง ยิ่งเมื่อเห็นอสูรน้ำอ้าปากอันมีเขี้ยวแหลมคมอย่างแช่มช้า ทว่าราพลังก้ายังคงยืนเฉย ริมฝีปากของนางค่อยๆ คลี่ออกเป็นบทเพลงบางเบาแว่วหวาน

เหมือนหมู่นกที่โบยบินบนฟ้า

เหมือนพฤกษาที่เริงรำในลมไหว
เหมือนหมู่ปลาที่แหวกว่ายในวารี
เหมือนผองสัตว์ที่วิ่งไปบนผืนดิน
ข้าจักยินดีถ่ายทอดเสียงแห่งความเบิกบานของข้าสู่โลกนี้

โปรดสดุดีแสงสว่างแห่งรักเถิด
โปรดสดุดีพรอันงดงามดั่งดอกไม้แรกแย้ม
โปรดสดุดีสิ่งที่เทพมอบให้ในกายเรา
บัดนี้ ข้ายินดีแปรชีพของข้าเป็นโลกเพื่อรัก จงสดุดีเถิด

ข้ายินดีที่ได้เห็นท่านหลับใหลด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มนั้นมาจากความทุกข์ทั้งมวลที่สลายหายไป
ข้ายินดีที่ได้เห็นท่านผ่อนคลาย
และคิดว่าสิ่งใดกันที่ท่านรักที่สุด และสิ่งใดกันที่สำคัญที่สุดต่อท่าน

ข้าจักยินดีปกป้องโลกนี้เพื่อรัก
ข้าจักไม่ย่อหย่อนต่อความผิดพลาดแม้เพียงอย่างเดียว

โปรดสดุดีให้แก่การอภัยผู้มีบาป
โปรดสดุดีเพราะรัศมีแห่งอรุณจะไม่จางหายไป
ยามนี้ จงมอบใจของท่านให้ข้ารวบรวมเป็นหนทางสู่ความหวัง จงสดุดีเถิด
ท้องฟ้าที่ย้อมสีแห่งรุ่งอรุณ และตัวข้าเองสั่นไหวเมื่อสัมผัสความเปลี่ยนแปลง
ขอจงพยายามจับดาวดวงน้อยอีกครั้งเถิด

ความโศกเศร้ามิได้มาถึงเราแล้วบัดนี้
แม้ผู้คนจะยังคงสิ้นหวัง
แต่พวกเขาจะเลิกอาศัยในป่าแห่งความมืดมิด

ข้ายินดีที่ฝูงผีเสื้อโบยบินจับจองหยาดน้ำค้าง
และร่อนลงเกาะเปลือกตาอันหลับใหลของท่านอย่างแผ่วเบา
หมู่พฤกษาผลิใบใหม่เสร็จสิ้นแล้ว
และยืนต้นโอบอุ้มเราด้วยเสียงกระซิบซาบ

ข้าเศร้าใจที่ท่านเศร้าใจ
เพราะความทุกข์ทรมานและการร่ำไห้ที่มาจากความทรงจำในอดีต
ข้าจักมอบอ้อมกอดของข้าให้แก่ท่าน และปลอบประโลมท่าน
ข้าจักมอบกายของข้าให้โลกนี้ และจักลบล้างความโศกเศร้าทั้งมวลไปจากโลก

ข้าขอมอบตนเองและเศษเสี้ยวแห่งเทพในตัวข้า
ข้าจักยินดีที่จะได้ร้องเพลงเพื่อท่าน และชำระล้างโลกให้บริสุทธิ์
ข้าจักยินดีที่จะแปรชีพของข้าเป็นโลกเพื่อความรัก
ข้าจักยินดีที่จะปกป้องโลกใบนี้เพื่อความรัก

ข้ายินดีที่ได้อยู่กับท่าน ข้าปรารถนาจะอยู่กับท่านตลอดไป
ข้ายินดีที่ได้อยู่กับท่าน

ทั้งเหล่าอัศวินแห่งพาสตาเลียรวมทั้งมาโอ และอสูรน้ำล้วนฟังบทเพลงของนางนิ่งอยู่ บางสิ่งหลั่งไหลเข้ามาในใจของพวกเขา สิ่งอันอบอุ่นอ่อนโยนผ่อนคลายที่มิอาจอธิบาย ทว่าจำกัดความได้เพียงคำเดียว

...รัก...

...ความรักที่มีต่อโลกนี้ทั้งใบ...ต่อทุกสิ่งในโลก...ทั้งสิ่งที่งดงามและอัปลักษณ์...ทั้งสิ่งที่ดีงามและชั่วร้าย...ทั้งสิ่งที่ไม่อาจจำกัดความได้ว่าเป็นอย่างหนึ่งอย่างใด

ราพลังก้าแปรเปลี่ยนเป็นร่างของความรัก โลกของความรักที่อภัยได้ทุกสิ่ง ทั้งบาดแผลจากการห้ำหั่นและพิษจากความหวาดกลัวของคู่ต่อสู้ทั้งสองฝ่ายค่อยๆ จางหายไป อสูรน้ำลดเงี่ยงหางอันมีพิษร้ายลง ศีรษะของมันค้อมต่ำให้หญิงสาวลูบหน้าผากอันปกคลุมด้วยเกล็ดใหญ่กว่าฝ่ามือของนางหลายเท่าตัวราวกับเป็นลูกสุนัขเชื่องๆ ก่อนที่มันจะหลีกไปแล้วมุดร่างลงน้ำ ว่ายทวนกระแสน้ำที่กลับไหลเอื่อยขึ้นไปอย่างแช่มช้า

มาโอยิ้มให้นาง สบตากับนาง บัดนี้ราพลังก้าของเขากลับกลายจากเมล็ดพืชสีเทาซึ่งปฏิเสธจะงอกงามเป็นมหาพฤกษาที่ยืนหยัดแข็งแกร่งในชั่วพริบตาเสียแล้ว นางดูเข้มแข็งและเปี่ยมด้วยรักอันไร้ข้อแม้เกินกว่าที่เขาอาจนึกฝัน

แต่ยังมิทันเอ่ยสิ่งใด ผืนดินก็สั่นสะเทือน เสียงหินแตกน่าสะพรึงกลัวดังขึ้น

มาโอเบิกตากว้างเมื่อเห็นผืนน้ำที่กลับปั่นป่วนกลืนกินร่างของหญิงอันเป็นที่รักในพริบตา

“ราพลังก้า—!!”

--------------------------------------------------------------------------