องค์ชายกับนางงาม

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นไม่อิงประวัติศาสตร์

ไรต์เพิ่งเเต่งแนวนี้เป็นครั้งแรก ขอน้อมรับทุกคำวิจารณ์เจ้าค่ะ 

“เปิ่นหวางมิอาจทนให้สตรีที่เปิ่นหวางรักตายอย่างโดดเดี่ยวในวังหลัง...”

บรุษในชุดอาภรณ์สีดำสนิทเอ่ยขึ้น เข่าทั้งสองกระแทกกับพื้นอย่างอาลัยอาวรณ์ ใบหน้ารูปงามก้มจรดกับมื้อซีดเซียวของร่างระหงบนเตียง ตำหนักนี้เหน็บหนาวเพียงใดเขานั้นรู้ดี ยามที่เขาเผลอตัวมองไปที่นาง นึกอยากจะชวนนางหนีไปให้ไกลจากวังหลัง แต่เขาก็ทำได้แค่คิด

ทำได้แค่คิดจนกระทั่งนางได้จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ..

ตำหนักของผู้ที่เป็นใหญ่ที่สุดในวังหลังช่างเงียบงันกระทั่งเจ้าของตำหนักจากไป ไม่มีแม้แต่เงาของกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ผู้ที่เป็นเจ้าของทุกอย่าง ไม่เว้นแม้กระทั่งสตรีที่เขารักสุดหัวใจ

“เช่นนั้น ท่านจงรับยานี่ไป ขวดสีแดงเป็นของท่าน ท่านจงดื่มมันซะแล้วตามหาจางฮองเฮาให้เจอ..ขวดสีดำเป็นของจางฮองเฮา ให้นางดื่มมัน  หากท่านโชคดี สวรรค์จะให้ท่านเจอนางในระยะกระชั้นชิด อย่าได้รีรอ จงมอบยาให้นางดื่ม แล้วท่านจะสามารถกลับไปแก้ไขได้..”

“แต่ยาที่ท่านดื่มนั้น ผลลัพธ์แล้วแต่สวรรค์ โอกาสรอดของท่านมีหนึ่งในสองส่วน ไม่รอดก็ตาย ท่านโปรดไตร่ตรองดีๆเถิด”

เขาไม่ลังเลแม้แต่นิดที่จะดื่มมัน เขายกมันดื่มประหนึ่งมันคือสุราชั้นดี  ..  และในวันถัดมา ข่าวร้ายก็แพร่ไปทั่วเมืองหลวงอีกครั้ง ข่าวร้ายที่ว่าราชวงศ์หลี่ได้สูญเสียองค์ชายอีกคนหลังจากที่แม่ของแผ่นดิน จางฮองเฮาสิ้นพระชนม์ได้พียงหนึ่งวัน

หากแก้ไขได้ ข้านั้นปรารถนาจะเจอเจ้าก่อนเขา แค่ช้าเพียงก้าวเดียวเจ้ากลับต้องโดดเดี่ยวในวังหลัง เมื่อยามเจ้าตาย ชายที่เจ้ารักเขายังไม่แม้แต่จะชายตามอง

หลันเอ๋อร์ดูเอาเถิดว่าเปิ่นหวางรักเจ้าขนาดไหน!

‘เปิ่นหวางเกือบโดนอาชาเหล็กชนเข้า เปิ่นหวางจึงง้างดาบแล้วฟาดฟันไม่หยุด’

ผิงผิง

หญิงที่คิดว่าตัวเองสวยที่สุดในโลก ประกวดเวทีต่างๆมามาก อาทิเช่น งานประกวดนางสงกรานต์ งานประกวดราชินีข้าวหลาม งานประกวดดาวมหาลัย งานประกวดสาวงามวันลอยกระทง งานประกวดของดีประจำจังหวัด เป็นต้น ล้วนได้รับอันดับหนึ่งทั้งสิ้น!! ก็นางสวย! หรือใครจะเถียง!!

จางเหม่ยหลัน

บุคคลที่ผิงผิงเข้ามาอยู่ในร่างหลังจากเธอกินยาแปลกประหลาดเข้าไป เด็กสาวที่อ้วนตุตะคล้ายซาลาเปา แถมยังขี้ริ้วขี้เหร่ที่สุดในเมืองหลวง เมื่อโตขึ้น ใบหน้าดันงามกลายเป็นหญิงงามล่มเมือง แถมยังมีข่าวลือว่านางนั้นช่างยั่วสวาทชายชาตรี

เหม่ยหลัน(ผิงผิง): ท่านนิยมตัดแขนเสื้องั้นหรือเจ้าคะ แล้วถ้าข้าทำแบบนี้ ท่านจะหวั่นไหวหรือไม่เจ้าคะ

หลี่หยางหลง..

องค์ชายเก้าผู้ลึกลับ ผู้ที่มีข่าวลือว่านิยมตัดแขนเสื้อ

หลี่หยางหลง : สตรีน่าไม่อาย! ยั่วยวนบุรุษ!! สมควรถูกลงโทษ!

หลี่เฟิงหลง

รัชทายาทเจ้าสำราญ นารีไม่เคยขาดมือ สิ่งใดที่ปรารถนาจะต้องได้มาไว้ในกำมือ! รวมถึงหญิงงามล่มเมืองผู้นั้น!!

หลี่เฟิงหลง : ข้าแค่อยากได้นางมาไว้ในครอบครอง แลกกับการที่ข้าจะยกตำแหน่งฮองเฮาให้นางในอนาคต เหตุใดนางจึงไม่ยอมข้า!

หลี่ไป๋หลง

องค์ชายแปดผู้เก็บทุกอย่างไว้ในใบหน้าเรียบเฉยและรอยยิ้มบาง

หลี่ไป๋หลง : เจ้ามันโง่งมจริงๆหลันเอ๋อร์ 

จางหย่งฟาง

พี่ชายเพียงคนเดียวของจางเหม่ยหลัน และเป็นคุณชายใหญ่แห่งสกุลจางผู้ที่รั้งตำแหน่งรองแม่ทัพ ในวัยเยาว์มีร่างกายไม่สู้ดี ผอมแห้งแรงน้อย แต่เมื่อเติบใหญ่กลายเป็นบรุษเพศร่างกายกำยำ ทักษะทางทหารเป็นเลิศจึงรั้งตำแหน่งรองทัพหลวงได้ในที่สุด

จางหย่งฟาง : ข้าเพียงอยากให้หลันเอ๋อร์มีชีวิตที่ดี แต่ข้ามิได้ต้องการให้พวกท่านมาเป็นน้องเขยของข้า!

สวี่เหอฮวา

บุตรีที่เกิดจากอนุของคหบดีสกุลสวี่ ผู้ที่หลงรักองค์ชายเก้าอย่างสุดหัวใจ

สวี่เหอฮวา : นิยมตัดแขนเสื้อแล้วอย่างไร รังเกียจสตรีแล้วอย่างไร ก็ข้ารักของข้า!

ขอบคุณรูปภาพจากเพจ แหล่งรวมภาพวาดหนุ่ม-สาวจีนโบราณ

CR.SHL