ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 25 : คำตอบ (รีไรต์)

          " แปลกนะหยางเฉิง  ที่วังหลวงข้ากับเจ้านั้นมิค่อยได้พบเจอกันสักเท่าใด  หากแต่นอกวังนั้นกลับบังเอิญพบกันบ่อยเสียนี่ "

          มู่หรงหย่งหมิง กล่าวพลางคลี่ยิ้มเล็กน้อยส่งไปให้ผู้เป็นน้องชายต่างมารดา  ทว่าภายในใจนั้นอารมณ์ความรู้สึกช่างสวนทางจากรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าของเขามากนัก

          " หม่อมฉัน เพียงแวะมาเยี่ยมเยือนคุณหนูจางก็เท่านั้น  จึงถือโอกาสตรวจอาการของนางด้วย  จริงสิ  คุณหนูจาง เมื่อสักครู่จากที่ตรวจชีพจรนั้นเป็นปกติดี พักอีกสักวันก็คงกลับไปช่วยพี่ชายของเจ้าดำเนินการเรื่องหอเริงรมย์ของเจ้าได้แล้วล่ะ  แต่คราวนี้ก็จงระวังอย่าหักโหมจนร่างกายย่ำแย่อีกล่ะ "

          มู่หรงหยางเฉิง เอ่ยตอบพี่ชายคนรอง  หากแต่นึกขึ้นได้จึงหันกลับไปบอกผลการตรวจให้จางซูหนี่ว์รับรู้  ทั้งเอ่ยเตือนนางให้รักษาสุขภาพด้วยความเป็นห่วง  

          " ขอบพระทัยเพคะ ที่ทรงเป็นห่วง หม่อมฉันจะดูแลตนเองเป็นอย่างดี  ยังไม่อยากที่จะกินยาสมุนไพรขมๆขององค์ชายบ่อยนักเพคะ  หม่อมฉันเกรงใจ "

          จางซูหนี่ว์ เอ่ยตอบองค์ชายห้า พลางส่งยิ้มและกล่าวติดตลกไปในตอนท้าย  แต่ก็เป็นเรื่องจริงยาสมุนไพรที่องค์ชายห้าส่งมาให้นั้น รสชาติแย่ยิ่งกว่าบอระเพ็ดเสียอีก 

       แลกกับการที่ไม่ต้องกลับไปกินสมุนไพรเหล่านั้นนางย่อมต้องดูแลตนเองเป็นอย่างดีแน่นอน

          " เช่นนั้นก็ดี  หากแต่ถ้าเจ้าเป็นอะไรขึ้นมาอีก  ท่านหมอมู่ผู้นี้ก็ยังพร้อมที่จะรักษาเจ้าอยู่เสมอนะ  อ้อ..สมุนไพรขมๆ แต่สรรพคุณดีนั้น เปิ่นหวางก็มีใช้รักษาเจ้าอยู่มิน้อย  "

          มู่หรงหยางเฉิง นึกขำจึงเอ่ยเย้านางกลับไปเช่นนั้น  และท่าทางนางยามพูดนั้นน่าเอ็นดูดีไม่น้อย  นางไม่ค่อยมีจริตเหนียมอาย  หรือหลบสายตาเขาเหมือนสตรีอื่นที่พบ  หากแต่ก็ไม่ได้มีจริตยั่วยวนเหมือนอีกหลายนางที่กระทำยามพบเขาเช่นกัน  

          ทว่าแม้นางไม่กระทำเช่นนั้น  นางก็มีเสน่ห์ในแบบของนางที่เย้ายวนให้บุรุษถวิลหาอยู่ไม่น้อย

        " คนของหม่อมฉัน คงจำได้ดีเพคะ  ว่าสามารถตามท่านหมอมู่ได้จากที่ใด "

          จางซูหนี่ว์ กล่าวพลางส่งยิ้มไปให้บุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้า  เอ่ยถึงบ่าวรับใช้ที่จางฮุ่ยเฟิงใช้ให้ไปตามหมอมารักษานางเมื่อครั้งที่นางหมดสติ

          เมื่อนางมององค์ชายห้าที่ระบายยิ้มอ่อนโยนมาให้  ก็รู้สึกได้ว่าบุรุษผู้นี้ช่างเป็นคนที่นุ่มนวล เรียบง่ายและไม่ถือตัว  เหมือนสายน้ำอันเย็นฉ่ำ  ผู้ใดอยู่ใกล้ก็ให้รู้สึกสดชื่นและสบายใจ  ซึ่งก็คงจะรวมถึงตัวนางด้วยเช่นกัน...

          สายตาละมุนละไม  รอยยิ้มจริงใจ  การพูดคุยของทั้งคู่ที่ไม่ว่าอย่างไรก็ช่างดูสนิทสนมกันมากกว่าเขาอยู่มาก  มู่หรงหย่งหมิงยืนมองภาพการสนทนาระหว่างจางซูหนี่ว์และมู่หรงหยางเฉิง  

      เหตุใดจึงรู้สึกเจ็บแปลบที่ใจได้ถึงเพียงนี้  นางมิเห็นเขาอยู่ในสายตาเลยหรืออย่างไร 

          แล้วประโยคที่กล่าวเรื่องสมุนไพรนั่นอีกล่ะ...หึ

          " ไม่ทราบว่าจวิ้นอ๋องเสด็จมาถึงที่จวนสกุลจาง ทรงมีสิ่งใดให้หม่อมฉันรับใช้หรือไม่เพคะ "

          เป็นจางฮูหยินที่กล่าวขึ้นในที่สุด  ด้วยเห็นว่าบุตรสาวนั้นมิได้ใส่ใจในจวิ้นอ๋องมากเท่าที่ควร  ทั้งที่ก็ทรงประทับยืนอยู่ตรงนี้มิไกลเลย 

          ความจริงตั้งแต่ที่กลับมาจากการทดแทนคุณจวิ้นอ๋องที่วัง  แม้ว่านางจะถามไถ่ความเป็นไปในระหว่างเจ็ดวันที่บุตรสาวพำนักอยู่ที่นั่น  แต่นางก็มักบ่ายเบี่ยงตลอด เสมือนไม่อยากเอ่ยถึง ยังอดคิดมิได้ว่าต้องมีสิ่งใดปิดบังอยู่เป็นแน่  

       จวบจนวันนี้ยิ่งตอกย้ำว่าสิ่งที่นางคิดนั้นถูกต้อง  ระหว่างจวิ้นอ๋องกับบุตรสาวของนางต้องมีบางสิ่งเกิดขึ้นแน่นอน  มิเช่นนั้นซูหนี่ว์คงมิวางเฉยใส่จวิ้นอ๋องเช่นนี้ 

          " เปิ่นหวางเพียงต้องการมาเยี่ยมเยือนหนี่ว์เอ๋อร์  ด้วยทราบจากฮุ่ยหรานว่านางนั้นล้มป่วย ครั้งก่อนนางเองก็เคยดูแลเปิ่นหวาง  ครั้งนี้เปิ่นหวางจึงอยากมาดูอาการของนางบ้าง  แต่ดูเหมือนว่านางคงจะไม่เป็นสิ่งใดมาก และคงจะหายในเร็ววันกระมัง "

          มู่หรงหย่งหมิง  หันไปกล่าวกับจางฮูหยิน  หากแต่ก็อดปรายสายตามามองทางสตรีที่เข้าใจยากผู้นั้นไม่ได้  ซึ่งบัดนี้นางก็ได้หันกลับมาสบสายตากับเขาพอดี

          หนี่ว์เอ๋อร์ ไยเจ้าจึงเป็นสตรีที่เข้าใจยากนัก  บางครั้งนางก็ฉลาด บางครั้งนางก็ไม่ยอมเข้าใจหรือรับรู้อะไรเลย  ไม่ว่าเขาจะทำสิ่งใดนางล้วนมองเขาในด้านร้ายอยู่เสมอ  

          ที่ผ่านมานั้นเริ่มแรกก็รู้ว่ากระทำผิดต่อนางเอาไว้จริง เขามิขอแก้ตัวสิ่งใดแม้สักน้อย

          ทว่าบัดนี้อยากแก้ไขสิ่งที่ผ่านมา  ไยนางจึงไม่เปิดใจมองเขาในแง่ดีเสียบ้าง

          เพียงเขามิได้กล่าววาจาอ่อนหวาน นุ่มนวล ดั่งเช่น หยางเฉิง กระนั้นหรือ....

          ต่อให้เพียรทำสิ่งใดให้  ในสายตาของนางเขาจึงเป็นเพียงคนเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ เท่านั้น....

          หากถ้อยคำเหล่านี้ที่อยู่ภายในใจของเขา  สามารถเอื้อนเอ่ยเป็นคำพูดผ่านทางสายตาได้ในตอนนี้  เขาก็อยากจะให้นางรับรู้สิ่งที่อยู่ในใจของเขา  และอยากถามนางเหลือเกินว่า...ต้องทำอย่างไรนางจึงจะหันกลับมามองเขาบ้าง

          " ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วงเพคะ "

          หญิงสาวเอ่ยออกมาในที่สุด หลังจากที่เผลอไปสบสายตากับจวิ้นอ๋องเข้า  ก็ให้รู้สึกสะดุดใจนักด้วยสายตาที่ใช้มองนางนั้น ราวกับว่ากำลังบอกกล่าวสิ่งใดต่อนาง

       สายตาวูบไหวดั่งว่ากำลังตัดพ้ออะไรนางอยู่อย่างนั้นแหละ  หากแต่ชั่วครู่ก็กลับไปนิ่งขรึมเช่นเดิม

          นางไม่รู้ว่าควรจะมองเขาเช่นไรดี ก็อยากจะค้นหาความจริงภายในใจเขาอยู่เหมือนกัน  ที่ผ่านมาเคยมอบความจริงใจให้นางบ้างหรือไม่ 

      หากจะว่าไปเรื่องราวระหว่างนางกับจวิ้นอ๋องนั้น คงเริ่มมาจากการที่เขาช่วยเหลือนาง นางคิดตอบแทนคุณ  แต่เขากลับหลอกใช้ และคิดจะเอาชีวิตนางเข้าไปพัวพันกับความวุ่นวายในวังหลวง 

          ทว่าพอจะมีสิ่งใดให้นางเริ่มจะมองในแง่ดีอยู่บ้าง เขาก็มาล่วงเกินนางอีก ทั้งที่ทำไปนั้นใช่ว่าจะรักนาง เพราะเขารู้สึกกับนางเช่นไรตัวเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำไป  แล้วยังกล้ายกตำแหน่งจวิ้นหวางเฟยให้นางอย่างง่ายดาย  ไร้ความหมาย ไร้ความรู้สึก ไร้คุณค่า นางไม่อยากได้  

          ทั้งที่ตั้งใจจะไม่พบกันอีก หากแต่คืนนั้นหลังจากเจอกันโดยบังเอิญที่หอบุปผาเริงรมย์  ก็ดูเหมือนว่าเขาจะอ่อนโยนขึ้นมาบ้าง  ทว่าวันนี้กลับมีใบหน้าถมึงทึงอีก  บางครั้งนางก็เดาอารมณ์ความรู้สึกเขาไม่ถูกนักหรอก

       ในขณะเดียวกันมู่หรงหยางเฉิง ก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่หญิงสาวข้างกาย กับพี่ชายต่างมารดาของเขานั้นใช้มองกัน  ให้เกิดคำถามขึ้นมาในใจมิได้...

          ทั้งสองนั้นมีความสัมพันธ์เช่นใดกันแน่  มองผิวเผินในคราแรกนั้นออกจะดูห่างเหิน  หากแต่เมื่อได้ลองสังเกตสายตานั้นเล่า  มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนเร้นอยู่ในสายตาของทั้งคู่  ทั้งสองคนจะรับรู้ได้อย่างที่เขารู้สึกหรือไม่นั้น เขาก็ไม่แน่ใจนักหรอก 

          หากแต่สิ่งที่เขาแน่ใจนั่นคือ...เขาไม่อยากให้สตรีผู้นี้ ใช้สายตาเช่นนั้นมองผู้ใดเลยนอกจากเขา  

          " เอ่อ...นี่ก็ใกล้จะได้เวลามื้อกลางวันแล้ว อย่างไรทูลเชิญจวิ้นอ๋องและองค์ชายห้าเสวยกลางวันที่นี่ได้หรือไม่เพคะ "

          จางฮูหยินเอ่ยแทรกขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศที่นางรู้สึกว่าช่างอึมครึมอย่างไรชอบกล  

          " เปิ่นหวางคงต้องขอตัว  เพราะได้ทูลเสด็จแม่เอาไว้ว่าวันนี้จะกลับไปร่วมมื้อกลางวันด้วย  เอาไว้ครั้งหน้าหากมีโอกาส  เปิ่นหวางคงได้ลิ้มรสอาหารฝีมือการปรุงของฮูหยินจางนะ "

          มู่หรงหยางเฉิงเอ่ยขึ้น  ในใจนั้นนึกเสียดายอยู่มิน้อย หากแต่ก็รับปากพระมารดาเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว  จึงไม่อยากผิดคำพูด  

          " หากเป็นเช่นนั้น  เอาไว้โอกาสหน้า หม่อมฉันคงได้ทูลเชิญองค์ชายห้าเสวยพระกระยาหารที่จวนสกุลจางอีกครานะเพคะ "

          " แน่นอนว่า เปิ่นหวางคงมิปฏิเสธอีกเป็นครั้งที่สองแน่ "

          มู่หรงหยางเฉิงเอ่ยกับจางฮูหยิน ก่อนที่จะหันไปกล่าวกับผู้เป็นพี่ชาย

          " พี่รอง หม่อมฉันคงต้องขอทูลลาก่อน "

          มู่หรงหย่งหมิงเพียงยิ้มและพยักหน้าให้เท่านั้น เป็นเชิงรับคำผู้เป็นน้องชาย

          จางซูหนี่ว์กลับเข้ามาด้านใน หลังจากที่เดินออกไปส่งเสด็จองค์ชายห้าที่หน้าประตูใหญ่ด้านหน้าจวน  นางพบเพียงจวิ้นอ๋องที่ทรงประทับอยู่ลำพังพระองค์เดียว  

          หันซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นมีผู้ใด  แปลกนักหายไปที่ใดกันหมด  ทั้งมารดาของนาง  พี่ใหญ่ที่ปกติตามติดดั่งเงาจวิ้นอ๋องก็หายเงียบ  บ่าวรับใช้ที่ปกติต้องอยู่คอยรับใช้ก็ไม่มี  เพ่ยเพ่ยที่ประคองนางเข้ามาเมื่อครู่ก็ถูกตามตัวให้เข้าไปช่วยที่ครัวกะทันหัน  จึงเหลือเพียงนางที่เผชิญหน้ากับบุรุษผู้นี้เพียงลำพัง

          " คุยเป็นเพื่อนเปิ่นหวางได้หรือไม่ "

          มู่หรงหย่งหมิงทอดสายตามองสตรีตรงหน้า  พลางกล่าวกับนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลงกว่าที่เคย 

          มิใช่คำสั่ง หากแต่เป็นคำขอร้อง  

       เขาก็อยากจะพูดคุยกับนางดีดีอย่างที่นางพูดคุยกับน้องชายของเขาบ้าง  มิใช่พูดพลางทะเลาะ ประชดประชันกันดั่งเช่นที่ผ่านมา  ก็รู้ตัวว่าคำพูดของเขาหลายครั้งมันอาจจะฟังดูห้วน และไม่ถูกใจนางสักเท่าไร

          " เพคะ "

          จางซูหนี่ว์ ตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ไม่ไกลจากจวิ้นอ๋องนัก  อย่างน้อยก็เป็นมารยาทของเจ้าบ้านล่ะนะ

          บรรยากาศนั้นตกอยู่ในภวังค์ความเงียบไปชั่วครู่ หนึ่งคนไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นกล่าวสิ่งใดก่อนดี  อีกหนึ่งก็รอคอยที่จะฟังว่าคนตรงหน้าจะกล่าวสิ่งใด  หากเมื่อสบตากลับรู้สึกว่ามีคำพูดอยู่ในนั้นมากมายนัก

          " เปิ่นหวาง...."

          " หม่อมฉัน...."

          ทว่าเมื่อเริ่มกล่าวสิ่งใด กลับเอ่ยออกมาพร้อมกันเสียอย่างนั้น  ต่างคนต่างชะงัก ในที่สุดก็อดที่จะยิ้มออกมาด้วยความเก้อมิได้....

          " เชิญจวิ้นอ๋องก่อนเถิดเพคะ "

          " เจ้ากล่าวก่อนเถิด "

          " หม่อมฉันเพียงจะถามว่าเสี่ยวไป๋สบายดีหรือไม่เพคะ "

          นางกล่าวไปเช่นนั้นล่ะ...อาจเป็นคำถามที่ฟังดูไร้สาระที่สุดกระมัง  แต่นางไม่รู้จะกล่าวอะไรกับคนตรงหน้าดี  ถามว่าสบายดีไหม ก็เห็นอยู่ว่าเขาไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยอะไร  ถามว่าทานอะไรมาหรือยังนั่นก็ยิ่งแล้วใหญ่...

          มู่หรงหย่งหมิงชะงักไปเล็กน้อย  นางไม่คิดจะถามอะไรเกี่ยวกับตัวเขาสักหน่อยหรือไร  หรือเขาอาจจะคาดหวังมากจนเกินไป

          "  ก็เห็นนางยังกินได้ นอนหลับ  ไม่เจ็บป่วยสิ่งใด "

          เขาเองก็ตอบนางไปอย่างนั้น  นึกเคืองสตรีตรงหน้าอยู่เหมือนกัน  นางนั้นหรือช่างเห็นสาวใช้ดีกว่าเขาได้  คิดพลางน้อยใจเล็กน้อย

          " แล้วเมื่อสักครู่ จวิ้นอ๋องจะทรงกล่าวสิ่งใดหรือเพคะ "

          หญิงสาวเอ่ยถามกลับไปบ้าง 

          " เจ้าคิดว่าหยางเฉิงเป็นอย่างไรบ้าง "

          ก็ว่าจะไม่กล่าวสิ่งใดที่ทำให้เสียบรรยากาศที่เป็นอยู่  หากแต่ปากก็ไวเหลือเกิน  เขาเอ่ยถามสิ่งที่อยากรู้

          " หมายถึงพระอุปนิสัยหรือเพคะ "

          " ก็ทำนองนั้น " 

          " ก็ทรงอ่อนโยน พระทัยเย็น  สุภาพ  วางพระองค์เรียบง่ายเข้าถึงราษฎร ประมาณนี้เพคะ "

         นางกล่าวออกไปอย่างที่ใจคิด

          " แล้วชอบหรือไม่ "

          มู่หรงหย่งหมิง เห็นนางกล่าวถึงน้องชายทั้งมีรอยยิ้มยามเอ่ยถึง ก็ให้นึกขัดหูขัดตาอย่างไรชอบกล

          " เป็นใครก็ย่อมต้องชื่นชอบ และชื่นชมอยู่แล้วมิใช่หรือเพคะ "

          "  แค่ชื่นชอบ และชื่นชม เพียงเท่านั้นได้หรือไม่ "

          " จวิ้นอ๋องจะทรงกล่าวสิ่งใดกันแน่เพคะ  "

          จางซูหนี่ว์เอ่ยถามออกไปตรงๆ  นางนึกรู้ว่าคนตรงหน้าหมายความถึงสิ่งใด  แต่ก็อยากให้เขากล่าวออกมามากกว่ามาพูดอ้อมค้อมเช่นนี้  

       ความหมายที่เขากล่าว  ก็คือ  ไม่ให้นางคิดอะไรกับองค์ชายห้า มากไปกว่าการชื่นชอบและชื่นชม  ทั้งที่นางก็ไม่ได้คิดสิ่งใดมากไปเกินกว่านี้อยู่แล้ว แต่สมมติถ้านางจะคิดจริงๆมันก็ถือเป็นสิทธิ์ของนางมิใช่หรือ

          " เช่นที่กล่าวนั่นล่ะ "

          " แล้วถ้าหม่อมฉันจะคิดล่ะ "

          " เป็นเปิ่นหวางแทนได้หรือไม่ "

          กล่าวออกไปแล้วก็ให้เงียบทั้งสองฝ่าย ดูสตรีตรงหน้าจะอึ้งไปหลังจากที่เขาเอ่ยออกไปเช่นนั้น  หากแต่เมื่อตัดสินใจพูดแล้ว  ถึงขั้นนี้ก็อยากเอ่ยให้นางรับรู้ความในใจของเขาบ้าง 

          " เป็นเปิ่นหวางได้หรือไม่ ที่เจ้าจะคิดและมีความรู้สึกมากกว่าชื่นชอบและชื่นชม "

          " ทรงกล่าวสิ่งใดรู้พระองค์หรือไม่เพคะ "

          " รู้สิ  เปิ่นหวางรู้ตัวดีเชียวล่ะ  เจ้าจำได้หรือไม่ว่าเคยถามเปิ่นหวางรู้สึกเช่นไรกับเจ้ากันแน่  วันนี้เปิ่นหวางมีคำตอบให้เจ้าแล้ว "

          มู่หรงหย่งหมิง เอ่ยขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำในทุกคำพูดที่เอ่ย  สีหน้าจริงจังไม่ต่างกัน

          " เปิ่นหวางคิดว่ามีใจให้เจ้าเข้าแล้ว "

          จางซูหนี่ว์ สบตากับบุรุษตรงหน้าอย่างต้องการค้นหาความจริงในแววตาคู่นั้น

         เชื่อได้หรือไม่... ไม่ได้คิดจะหลอกใช้อะไรนางอีกหรอกนะ  แต่ว่าที่ฉายชัดออกมาในแววตาคมคู่นั้นกลับเห็นถึงความจริงใจ แลดูจริงจังจนนางเดาความรู้สึกเขาไม่ได้

          มู่หรงหย่งหมิงเห็นสายตาของสตรีตรงหน้า ก็รู้ดีว่านางคงไม่เชื่อคำพูดเขาเสียทีเดียว  ก็เข้าใจได้ว่าสิ่งที่เขาทำกับนางนั้นก็ไม่ได้น้อยเลย  เขาลุกขึ้นเอื้อมมือไปคว้าเอาดอกไม้ที่จัดเอาไว้ในแจกันบริเวณนั้น พลางยื่นมันให้สตรีตรงหน้า ที่ทำไปนั้นก็ใช่ว่าว่าจะไม่รู้สึกเขินหรอกนะ....

          " เปิ่นหวางจะไม่พูดว่ารักในตอนนี้  เพราะรู้ดีว่าเจ้าคงไม่เชื่อ  แต่เปิ่นหวางจะทำให้เจ้ารักเปิ่นหวางให้ได้ และนี่ก็คือคำตอบของเปิ่นหวาง "

          จางซูหนี่ว์ออกจะเหวอไปไม่น้อย จะจีบนางแล้วว่างั้น!! 

         แต่ก็เอาเถิด..นางจะคอยดูว่าเขาจะทำให้นางรักได้อย่างไรกัน 

       ว่าแต่จะเกี้ยวสตรีเป็นถึงจวิ้นอ๋องไม่ลงทุนหน่อยหรือ  ดอกไม้นี่ก็ของในบ้านนางแท้ๆ หากแต่ก็อดที่จะอมยิ้มให้กับความซื่อบื้อของคนตรงหน้าไม่ได้  ความจริงพูดดีดีก็ได้ ที่ผ่านมาไม่เห็นจะต้องทำเสียงเข้ม หน้าบึ้ง หน้าโหดตลอดเวลาเลย...

เถียนเถียนเองค่ะ

     ความรักมันเป็นของแปลกว่ามั้ย  มันไม่สามารถกำหนดตายตัวว่าต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้  บางคนรักทั้งที่ไม่รู้ตัว บางคนรักทั้งที่คนๆนั้นไม่เคยทำดีกับเราเลย  บางคนทำดีกับเราแต่เราไม่รักสะอย่างงั้น  บางคนคิดว่าความรู้สึกดีด้วยมันคือความรัก แท้จริงอาจจะไม่ใช่ก็ได้.....#ไรต์พูดอะไรเนี่ย มันก็จะงงๆ วนเวียนๆ หน่อยๆ แบบนี้จะเข้าใจกันมั้ย 555