ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 21 : บุปผาเริงรมย์ (รีไรต์)

" นะ นะ พี่รอง...ท่านช่วยพาหนี่ว์เอ๋อร์ไปหน่อยนะเจ้าคะ "

          จางซูหนี่ว์พยายามใช้น้ำเสียงออดอ้อนสุดฤทธิ์  พลางกระพริบตาปริบ ทั้งยังส่งสายตาละห้อยไปให้ผู้เป็นพี่ชายคนรอง  เพื่อหวังให้เขาเป็นคนพานางเข้าไปยังหอคณิกา หลังจากที่เล่าถึงจุดประสงค์ในการไป และความตั้งใจทำการค้าเกี่ยวกับสถานเริงรมย์ของนางให้พี่ชายได้ฟัง

           ไม่ หากท่านพ่อ ท่านแม่ และพี่ใหญ่รู้เข้ามีหวังเอาข้าตายแน่  ที่พาเจ้าเข้าไปยังหอคณิกานั่น "

          จางฮุ่ยเฟิงปฏิเสธเสียงแข็ง พลางตั้งท่าจะเดินหนีผู้เป็นน้องสาวไปเสียอีกทาง  หากแต่นางก็ไม่ยินยอมให้เขาทำเช่นนั้นโดยง่าย  ยังคงเดินตามตื๊อ ออดอ้อน พร่ำรำพันหาเหตุผลมากล่าวอ้างกับเขาเสียมากมายให้ยอมพานางไป 

สองสามวันมานี้นางเกาะติดเขาเสียยิ่งกว่าอะไร  ซึ่งเขาก็คงใจอ่อนกับนางไปนานแล้ว หากว่าสถานที่ที่นางจะให้เขาพาไปนั้นมิใช่หอคณิกา 

          ดูเถิด...สตรีในห้องหอดีดีที่ไหนเขาคิดพิเรนทร์จะไปสถานที่เช่นนั้น ดั่งน้องสาวของเขาบ้างเล่า

          " ท่านพี่...ข้าก็แค่อยากเข้าไปดูการแสดงของพวกนางเท่านั้น  ได้ยินว่าพวกนางถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ล้วนมีฝีมือในศาสตร์ของการร่ายรำ ขับร้อง เล่นดนตรีเป็นเลิศ  หนี่ว์เอ๋อร์เพียงอยากเข้าไปดูเพื่อที่จะนำมันมาต่อยอด พลิกแพลง คิดการแสดงที่แตกต่างไปจากเดิมที่มีอยู่แล้ว สร้างความแปลกใหม่ให้กลุ่มลูกค้า มิได้หรือเจ้าคะ "

          นางเอ่ยเหตุผลให้จางฮุ่ยเฟิงได้ฟัง พลางโน้มน้าว เรื่องทำการค้าคงไม่มีผู้ใดให้คำปรึกษากับนางได้ดีเท่าพี่รองผู้นี้อีกแล้ว  

          " ข้าไม่เข้าใจเจ้าจริงๆ หนี่ว์เอ๋อร์  กิจการค้าของตระกูลเราก็ใหญ่โตครอบคลุมเกือบทุกอย่าง หากเจ้าเบื่ออยากหาสิ่งใดทำก็มาช่วยข้าที่หอการค้าสกุลจางก็ได้  งานมีให้เจ้าเลือกทำเยอะแยะ "

          จางฮุ่ยเฟิง พยายามเบี่ยงเบนความสนใจของน้องสาว เผื่อนางจะเปลี่ยนความตั้งใจ ก็ไม่รู้ว่าน้องสาวหัวอ่อน ว่าง่ายของเขาหายไปอยู่เสียที่ใด  ตอนนี้เขาชักจะคิดถึงนางในตอนนั้นเสียแล้ว  ด้วยนางเปลี่ยนไปราวกับคนละคนเลยทีเดียว

          " ก็ข้าไม่ชอบทำการค้าเช่นนั้นนี่นา  ข้าชอบการแสดง การร่ายรำ ขับร้อง ชอบอะไรที่ดูแล้วเพลิดเพลินเจริญตาเจริญใจ ดูแล้วสนุกสนาน ยิ่งถ้ามีคนชอบในสิ่งที่เราทำ หนี่ว์เอ๋อร์คงมีความสุขมาก"

          " เจ้าจึงคิดจะเปิดกิจการสถานเริงรมย์นี่นะ "

          " เจ้าค่ะ"   

          หญิงสาวตอบรับ พลางฉีกยิ้มแป้นส่งให้พี่ชายเป็นการประจบ  ความออดอ้อนของน้องสาวที่มีต่อพี่ชายที่คอยตามใจอยู่เรื่อย  ประจบอีกสักหน่อย เอาผลกำไรโน้มน้าวอีกสักนิด นางเชื่อว่าอย่างไรเสียจางฮุ่ยเฟิงต้องยอมช่วยนางแน่นอน

          " เฮ้อ..."

          จางฮุ่ยเฟิง ได้แต่ถอนหายใจในความดื้อรั้นของน้องสาว  ความคิดการค้าของนางที่ได้เล่ามามันก็เข้าทีดีอยู่หรอก  แต่อีกใจก็ไม่อยากให้น้องสาวต้องมาเกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านี้เลย  

          เพราะถ้าเปิดสถานเริงรมย์ขึ้นมาจริงๆ ดูท่าทางนางคงจะควบคุมดูแลด้วยตนเองเป็นแน่  และก็อาจจะได้พบเจอคนมากหน้าหลายตาด้วย ทั้งดีและไม่ดี กล่าวตามตรงเขานั้นก็ทั้งห่วงและหวงผู้เป็นน้องสาวอยู่มาก  

          อีกอย่างสิ่งที่คิดจะทำ...แค่คิดมันง่าย  แต่กว่าจะสำเร็จนั้นไม่ได้ง่ายเลย  นางถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมมาตลอดทั้งชีวิตของนาง  จะรับแรงกดดันและปัญหาที่จะเกิดขึ้นระหว่างการทำงานได้หรือ..

          " พี่รอง ท่านลองคิดดูสิ ตระกูลจางน่ะยังไม่เคยทำกิจการเกี่ยวกับสถานเริงรมย์ใช่หรือไม่  ถือเสียว่าข้าช่วยขยายกิจการการค้าของตระกูลให้ครอบคลุมในทุกด้านยิ่งขึ้น ไม่ดีหรือไร...ท่านดูแลในเรื่องค้าขายสินค้า  ส่วนข้าดูแลในเรื่องค้าขายความสนุกสนาน ความพึงพอใจให้แก่ลูกค้า  สถานเริงรมย์ของข้าไม่ได้ร่วมค้าขายประเวณีดั่งหอคณิกา  เพียงนำเสนอการร่ายรำสวยงาม การแสดงแปลกใหม่  การขับร้อง การเล่นดนตรี เป็นสถานที่ให้กลุ่มลูกค้าได้ใช้พบปะสังสรรค์ผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้า ความกังวล   หากเราวางแผนกลยุทธ์การค้าดี  คาดว่าทุกอย่างจะดำเนินไปได้ด้วยดีเป็นแน่...กำไรก็จะงอกเงยขึ้นๆ "

          จางซูหนี่ว์ เอ่ยหว่านล้อม...

          " ทุกอย่างย่อมมีการลงทุน และความเสี่ยง  "

          จางฮุ่ยเฟิง ยังค้านอยู่ แม้ว่าจะคล้อยตามน้องสาวไปเสียเกือบครึ่งแล้วก็ตาม

          " แน่นอน ทุกอย่างย่อมมีความเสี่ยง...แต่อย่าลืมว่าทุกอย่างต้องมีการเริ่มต้นเช่นกันเจ้าค่ะ  หากกลัวที่จะเสี่ยงก็ไม่มีการลงมือทำเสียที..หนี่ว์เอ๋อร์จึงได้ชวนให้พี่รองพาไปดูหอคณิกาอย่างไรเจ้าคะ  ไปดูเพื่อเอามาเป็นแนวทางเฉยๆ  ส่วนที่โรงเตี๊ยมน่ะ ข้าไปดูเองเมื่อใดก็ได้ "

          หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการ แต่สายตาเว้าวอน

          " เอาล่ะๆ ก็ได้ๆ หากข้าไม่ช่วยเจ้า เจ้าคงหาทางไปอยู่ดีใช่หรือไม่..."

          จางฮุ่ยเฟิงตัดสินใจในที่สุด  เมื่อเห็นว่าล้มล้างความตั้งใจของจางซูหนี่ว์ไม่ได้  ช่างดื้อรั้นเสียจริงๆ แต่อย่างน้อยความเป็นห่วงน้องสาวก็มีมากกว่า ครั้นจะปล่อยให้นางเข้าไปสถานที่เช่นนั้น  ตามลำพังอิสตรีได้อย่างไรกัน  หากนางรูปโฉมขี้ริ้วขี้เหร่ก็ว่าไปอย่าง 

         แต่ตรงข้ามรูปโฉมนางสะดุดตาผู้พบเห็นเช่นนี้  ให้เข้าไปเองตามลำพังคงแย่  และยังดีที่นางก็คงจะรู้ตัวในข้อนี้ดีอยู่  จึงได้มาขอให้เขาเป็นผู้พานางเข้าไป ก็ถือว่ายังรู้จักหาความปลอดภัยให้ตัวนางเองในระดับหนึ่ง

          " พี่รอง ท่านใจดีกับหนี่ว์เอ๋อร์ที่สุดเลย...คิดไว้แล้วว่าอย่างไรท่านก็ต้องช่วยข้าได้ ไม่เหมือนพี่ใหญ่หรอกชอบหายหน้าหายตา ยามที่ข้าต้องการความช่วยเหลืออยู่เรื่อยเลย "

          จางซูหนี่ว์ เข้าไปเกาะแขนจางฮุ่ยเฟิง พลางเอนศีรษะพิงต้นแขนพี่ชายเป็นการประจบ

          " พี่ใหญ่ทำไมหรือ แล้วเจ้าต้องการความช่วยเหลือใด "

          จางฮุ่ยเฟิง เอ่ยพลางขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัย

          " ก็ ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าแค่บ่นไปตามประสาเท่านั้น "

          เผลอบ่นไปเสียแล้ว จะให้บอกอย่างไรได้ว่าพี่ใหญ่ชอบหายอยู่เรื่อย ปล่อยนางลอยแพอยู่ในวังนั่นกับจวิ้นอ๋องอย่างไรเล่า แล้วอย่างไรล่ะ...น้องตัวเองถูกเขารังแกยังไม่รู้เลย

          " พูดถึงพี่ใหญ่ก็ดี เรื่องที่เราจะไปหอคณิกานี่ห้ามให้ผู้ใดรู้เป็นอันขาดเข้าใจหรือไม่ ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ ก็ห้ามรู้  เดี๋ยวเจ้าถูกลงโทษข้าไม่รู้ด้วยนะ  ตัวข้าเองก็คงโดนบ่นไปอีกนานเลย  โดยเฉพาะท่านแม่ผ่านไปเป็นปีก็ไม่ลืมหรอก "

          จางฮุ่ยเฟิง เอ่ยย้ำน้องสาว

          " แน่นอน  ข้าจะเก็บเป็นความลับ "

         นางตกปากรับคำต่อพี่ชายเป็นอย่างดี  จากนั้นจึงพากันวางแผนขออนุญาตมารดาไปช่วยงานจางฮุ่ยเฟิงที่หอการค้าสกุลจาง ซึ่งตั้งอยู่ในย่านการค้าและอาจจะค้างคืนที่นั่น ด้วยว่าที่นั่นนั้นมีห้องพักที่จัดเตรียมเอาไว้สำหรับรับแขกอยู่ชั้นบนสุด 

ซึ่งจางฮุ่ยเฟิงก็อาศัยนอนค้างที่นั่นอยู่บ่อยๆเช่นกันยามที่การงานรัดตัว  และครั้งนี้ก็คงใช้เหตุผลเดิมแต่เพิ่มเติม คือ มีจางซูหนี่ว์อาสาไปช่วยงานพี่ชายเท่านั้น

ช่วงค่ำของวันต่อมา ณ หอบุปผาเริงรมย์

          " พร้อมหรือไม่ คุณชายซู "

          จางฮุ่ยเฟิง หันไปพูดกับหนุ่มน้อยหน้ามนที่ยืนอยู่ข้างกายเขาในขณะนี้  หรือก็คือจางซูหนี่ว์ที่เขาให้นางแต่งกายเป็นบุรุษแทน  แม้จะดูขัดตาไปบ้างกับรูปหน้าหวานละมุนเกินชาย แต่ถ้ามองว่าเป็นบุรุษหน้าหวานก็คงพอจะได้อยู่กระมัง  ให้นางปรับท่าทางการเดิน การนั่ง กิริยาเลียนแบบบุรุษก็ใช่ว่าจะดูน่าเกลียด  ทั้งเลือกมาในยามค่ำจะได้ไม่เป็นที่สังเกตของใครมากนัก

          " พร้อมแล้วขอรับ คุณชายจาง "

          จางซูหนี่ว์เอ่ยตอบรับผู้เป็นพี่ชายพลางกดเสียงให้ต่ำลงอีกนิด  พี่ชายของนางมิได้ให้เพ่ยเพ่ยตามมาด้วย  เพราะถ้าหายมาพร้อมกันทั้งนายทั้งบ่าวจะเป็นที่สังเกต  จึงให้เพ่ยเพ่ยรออยู่ที่หอการค้า ทั้งให้บอกกับทุกคนว่าจางซูหนี่ว์เข้านอนเร็วกว่าปกติ นายอยู่ที่ใดสาวใช้คนสนิทก็อยู่ที่นั่น  

          ส่วนตัวจางซูหนี่ว์นั้นแอบออกมาทางด้านหลังกับผู้เป็นพี่ชาย และบ่าวคนสนิทของพี่ชายอีกสองคนที่คอยอารักขา

          ทำไมต้องแอบน่ะหรือ ดูการแต่งกายของนางสิ  หากเดินออกมาอย่างสง่าผ่าเผยตามปกติ ทุกคนในหอการค้าก็ต้องสงสัยว่าจะไปที่ใด  คนที่พบเจอหน้ากันบ่อยๆ เหตุใดจะจำใบหน้านางมิได้ แม้จะแต่งกายเป็นบุรุษก็เถิด  ดีหน่อยที่จางซูหนี่ว์นั้น มิค่อยออกไปที่ใดบ่อยนักจึงไม่ค่อยเป็นที่รู้จักเท่าใด...

          " ถ้าพร้อมแล้วก็ตามมา "

          จางฮุ่ยเฟิง ออกเดินนำผู้เป็นน้องสาวเข้าไปด้านใน

          บรรยากาศด้านในนั้น เมื่อก้าวเข้าไปนั้นมีสาวงามหลายนางเข้ามาเชื้อเชิญให้ไปนั่งที่โต๊ะ  คอยพะเน้าพะนอรินสุรา พลางบีบนวดให้อย่างเอาใจ ซึ่งก็ไม่ได้ต่างไปจากที่คิดเท่าไรนัก  ตัวนางออกจะประดักประเดิดอยู่สักหน่อย ที่มีคนมาคอยบีบนวดถึงเนื้อถึงตัวเช่นนี้  จึงบอกปัดพวกนางไปอย่างสุภาพ 

ให้แตะเนื้อต้องตัวมากไปเดี๋ยวได้รู้กันพอดีว่าเป็นสตรีหาใช่บุรุษ  หากแต่ก็ยอมรับสุราที่พวกนางรินให้มาจิบพอเป็นพิธี เพื่อไม่ให้ดูต่างจากบุรุษอื่นทั่วไปนัก  แต่ที่ดูจะเคลิบเคลิ้มสุขใจเป็นที่สุดคงหนีไม่พ้นพี่รองของนาง 

ดูเอาเถิด..ขอร้องแทบตายกว่าจะพานางมาที่นี่  นางนั้นหรือก็นึกว่าเป็นห่วงน้อง  ไฉนพอเข้ามาแล้วจึงมิใคร่สนใจนางสักเท่าใดเลย  หันไปหัวร่อต่อกระซิกหยอกเย้ากับนางนางเหล่านั้นเฉย 

          ดูท่าทางจะมาบ่อยเสียด้วยสิ เห็นนางที่นั่งข้างๆพี่ชายนั้นพูดคุยแลสนิทสนมอยู่พอสมควร  คราที่เดินเข้ามาที่นี่สตรีนางนั้นเมื่อเหลือบมาเห็นพี่รอง  ก็ยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ตรงดิ่งเข้ามาหาทันที  

          พิโธ่เอ๋ย...พี่ชายนางประมาทไม่ได้นะนี่  มาดคุณชายเจ้าสำราญออกลายเสียแล้ว

          " คุณชายจาง บอกว่าคุณชายเป็นสหายที่มาจากต่างเมืองหรือเจ้าคะ "

          หญิงสาวชุดส้มสีสันออกจะแสบตาไปสักหน่อยเอ่ยถามนาง  พลางนั่งเบียดกายเข้ามาใกล้นางเล็กน้อย  ทั้งยิ้มหวานหยดย้อยถูกส่งมาให้  แม้นเป็นหญิงด้วยกันก็ขอสารภาพว่านางก็เขินไม่น้อยเลย  คงเป็นวิธีมัดใจลูกค้าอย่างหนึ่งสินะ  

          " ใช่แล้ว ข้าเพิ่งมาจากต่างเมือง เอ่อ มาทำธุระน่ะ จึงแวะมาหาคุณชายจางผู้เป็นสหายเสียหน่อย...ว่าแต่เจ้าชื่ออันใดหรือแม่นางคนงาม "

          จางซูหนี่ว์เอ่ยตอบ พลางเบี่ยงประเด็นให้ไปไกลๆตัว ทั้งเอื้อมมือไปเชยคางนางเป็นการหยอกล้อ  ยังสายตากรุ้มกริ่มที่ส่งไปให้แม่นางชุดส้มอีก  เอาน่าไหนๆก็ปลอมเป็นชายแล้วก็ต้องเอาให้สุด  ดูท่าทางแม่นางเองก็ขวยเขินอยู่ไม่น้อย 

          " เลี่ยงลี่ เจ้าค่ะ "

          " เลี่ยงลี่ ความงามที่สว่างไสว  ช่างเหมาะสมกับแม่นางยิ่งนัก เพราะความงามของเจ้านั้นส่องประกายจนดวงตาข้าแทบบอดอยู่แล้ว "

          จางซูหนี่ว์หยอดคำหวานไปอีกหนึ่งคำรบ  

          " อ่ะ แฮ่ม  คุณชายซู ท่านนี่ก็ปากหวานปานน้ำผึ้งมิใช่เล่นนะ  ดูเถิด..แม่นางเลี่ยงลี่เขินจนชายเสื้อยับเสียแล้วนั่น "

          จางฮุ่ยเฟิง ที่แม้จะหันไปพูดคุยกับแม่นางที่นั่งอยู่ข้างกาย  หากทว่าความจริงแล้วก็ยังให้ความสนใจน้องสาวอยู่เพียงนางไม่รู้ตัวเท่านั้น  และเมื่อเห็นการกระทำของจางซูหนี่ว์ที่พูดจาหวานหูเกี้ยวพาแม่นางเลี่ยงลี่อยู่  ก็ออกจะขำท่าทางนั้นอยู่ไม่น้อย  ด้วยว่าไม่เคยเห็นมุมนี้ของน้องสาวเลยสักครา  

          เล่นหูเล่นตาแพรวพราวเหลือเกินนะเจ้าตัวแสบ  ขนาดนางคณิกาแท้ๆยังขวยเขินบิดชายเสื้อไปจนแทบขาดแล้วนั่น  เอ่ยสัพยอกน้องสาวแล้วก็ต้องหลุดขำออกมา  เมื่อจางซูหนี่ว์หันมาถลึงตาใส่เขา และหันกลับไปส่งยิ้มหวานให้แม่นางเลี่ยงลี่ต่อ

          " คุณชายจางพูดไม่ผิดเลยเจ้าค่ะ  สหายของท่านผู้นี้ปากหวานนัก สตรีใดต้องคารมไม่อายม้วนก็ให้รู้ไป  วาจาหวานหู ใบหน้าหรือหวานละมุนนัก  ผิวพรรณก็ดียิ่ง  หากมิติดที่ว่าเป็นชาย คงเป็นสตรีที่มีรูปโฉมงดงามหาใครเปรียบยากเป็นแน่ "

          แม่นางชุดม่วงที่นั่งข้างกายของจางฮุ่ยเฟิงเอ่ยขึ้นบ้าง

          " คงเป็นไปไม่ได้หรอก ข้าเป็นชายไหนเลยจะกลายเป็นอิสตรีได้เล่า "

          จางซูหนี่ว์ เอ่ยเสียงเข้มเป็นการกลบเกลื่อน

          " อ่ะนั่น!!  ฉางเยว่กำลังจะเริ่มร่ายรำแล้ว "

          แม่นางเลี่ยงลี่ เอ่ยขึ้นเป็นการเรียกความสนใจของทุกคนไปยังบริเวณพื้นที่ด้านหน้าอันว่างเปล่า  ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เตรียมไว้สำหรับการแสดง

          " ฉางเยว่  นางเป็นคนเด่นของที่นี่หรือ "

          จางซูหนี่ว์เอ่ยถาม เพราะดูหลายโต๊ะรอบข้างนั้นให้ความสนใจอยู่ไม่น้อย  รวมถึงพี่ชายของนางด้วย

          " ใช่เจ้าค่ะ นางเป็นดาวเด่นของที่นี่ เพิ่งเข้ามาอยู่ได้ไม่กี่เดือนแต่มีฝีมือในการร่ายรำ  ขับร้อง ทั้งยังเล่นเครื่องดนตรีได้เกือบทุกชนิด  จึงมิแปลกที่จะโดดเด่น รูปโฉมก็งดงามไม่น้อย แต่นางมิได้หลับนอนกับผู้ใดนะเจ้าคะ หลังจากแสดงเสร็จแล้ว ก็มีเพียงพูดคุยเป็นเพื่อนแขกบ้างเท่านั้น "

        " อ้อ เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ "

          นางพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ  จากนั้นเพียงไม่นานเสียงบรรเลงดนตรีก็ดังขึ้น มีสาวงามสี่คนร่ายรำออกมาด้วยชุดที่ออกจะกรุยกรายเล็กน้อย  หากแต่ชายผ้าที่แขนนั้นยาวออกมา ...ระบำชายผ้าสินะ

          พวกนางยักย้ายส่ายสะโพก ร่ายระบำสวยงามอยู่มิน้อยหากแต่นางก็ว่ายังมิงามจับตานางสักเท่าใด  

     จนกระทั่งมีสตรีอีกนางที่ออกมาเป็นคนสุดท้าย  รูปโฉมงดงามอ่อนหวานยิ่งนัก  รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น  กำลังร่ายรำด้วยท่วงท่าและชายผ้าที่พลิ้วไหว ชุดสีฟ้าที่นางสวมใส่พลิ้วไปตามจังหวะเคลื่อนไหวเหมือนดั่งสายน้ำ  ทักษะการร่ายรำของนางไม่ธรรมดาจริงๆ นี่ก็คงจะเป็นแม่นางฉางเยว่ เป็นแน่

          จางซูหนี่ว์เหลือบไปมองพี่ชายของนางก็เห็นว่าตกตะลึงไปเป็นที่เรียบร้อยเสียแล้ว  หลงโฉมแม่นางฉางเยว่เข้าอีกคนแล้วเป็นแน่

          แต่ก็คงไม่แปลกเพราะเมื่อลองหันไปสังเกตเหล่าบุรุษโดยรอบ ก็พากันเคลิบเคลิ้มมองนางกันตาละห้อยเชียว  คิดๆดูหลายคนก็น่าจะมีลูกเมียอยู่ที่บ้านกันเสียแล้ว  ยังมาหาเศษหาเลยกันนอกบ้านอยู่อีก  แต่ก็นั่นล่ะของสวยๆงามๆใครบ้างจะไม่อยากดู 

      นี่ถ้าวันใดนางต้องมีสามี..แล้วสามีหนีออกมาเที่ยวหาความสำราญกับสตรีอื่นเช่นนี้  บ้านคงแตกเป็นแน่

        " เอ๊ะ!! "

          จางซูหนี่ว์รำพึงออกมาอย่างแปลกใจ  เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นใครบางคนช่างคุ้นตานักเดินออกไปทางประตู เห็นเพียงหลังไวไวเท่านั้น  หากแต่ก็คล้ายพี่ใหญ่ของนางมิน้อยเลย  

       จากนั้นจึงไล่สายตาแหงนหน้าขึ้นไปชั้นบนก็ไปปะทะเข้ากับสายตาของใครบางคน  ที่กำลังมองมายังด้านล่างดูเหมือนเขากำลังยืนมองการแสดงร่ายรำนั้นอยู่  แต่ทำไมนางจึงรู้สึกว่าสายตาเขานั้นมองโต้ตอบกับนางอยู่มากกว่า...

          บุรุษที่สวมหน้ากากไว้เพียงครึ่งหน้าด้านบน  คุ้นแหะ...

          ในใจแวบคิดไปถึงคนๆหนึ่งที่เป็นเจ้านายของพี่ชายนาง  ด้วยเมื่อครู่นั้นรู้สึกคล้ายเห็นหลังจางฮุ่ยหรานอยู่ไหวไหว  ทว่าตรองดูอีกครานั้นคงไม่ใช่เแน่  เขาจะมาทำสิ่งใดที่หอคณิกากันเล่า...

          อีกอย่างเขาคนนั้นหนวดเคราครึ้มเชียว  แต่.....คนนี้ไม่มี

เถียนเถียนเองค่ะ

          จะทยอยอัพที่รีไรต์แล้วนะคะ...ขอบคุณที่ยังติดตามจ้าา