ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 10 : แม้อยู่เฉยๆ็มีเรื่องเข้ามาหา (รีไรต์)

"  หม่อมฉันถวายพระพรองค์หญิงเพคะ "

              หญิงสาวลุกขึ้นยอบกายลงคารวะสตรีน้อยสูงศักดิ์ตรงหน้า  เมื่อเห็นว่าสตรีน้อยนางนั้นหันมามองนางที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากจวิ้นอ๋องเท่าใดนัก

               เพียงปลายสายตาหันมามองนางเพียงเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ ก่อนที่จะหันกลับไปหาผู้เป็นพี่ชายและยิ้มแย้มตามปกติ  เสมือนจางซูหนี่ว์ผู้นี้เป็นดั่งอากาศธาตุ  

              สารภาพตามจริงนางไม่เคยนึกอยากเขกมะเหงกใครเท่าเด็กสาวตรงหน้านี้จริงๆ  ดูใบหน้าเชิด ลอยหน้าลอยตานั่นเถิด ดูก็รู้ว่าคงเฮี้ยวและเอาแต่ใจอยู่ไม่น้อยทีเดียว

              " ทำกิริยาเช่นนี้ไม่น่ารักเลยนะฮวาเอ๋อร์ "

              มู่หรงหย่งหมิงเอ่ยดุน้องสาว  เหลียนฮวานั้นออกจะเอาแต่ใจและไม่สนใจความรู้สึกของผู้ใดไปสักหน่อย  ด้วยว่าถูกฮองเฮานั้นตามใจตั้งแต่ยังเด็ก กระทั่งพระมารดาแท้ๆของตนเอง นางยังมิค่อยจะเชื่อฟังเท่าใด เพราะทรงดุนางอยู่บ่อยๆ ออกจะไปเชื่อฟังฮองเฮามากกว่าด้วยซ้ำ  

              หากจะมีแต่เขาและองค์ไท่จื่อที่นางนั้นเชื่อฟังอยู่ไม่น้อย แต่ถึงจะดื้อและเอาแต่ใจเพียงใดนางก็ไม่ใช่คนร้ายกาจอะไรนัก  ออกจะเป็นคนตรงคิดอย่างไรก็แสดงออกอย่างนั้น

              " เปิ่นกงมิเคยพบเจ้ามาก่อน  มิทราบว่าเป็นบุตรีสกุลใดหรือ  "

              มู่หรงเหลียนฮวาหน้างอลงไปเล็กน้อยที่ถูกผู้เป็นพี่ชายดุต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้  ถึงจะไม่ได้ดุอย่างจริงจังนักก็เถิด  จึงหันกลับไปส่งยิ้มเพียงเล็กน้อยให้สตรีผู้นั้น  หากแต่ก็มิวายใช้สรรพนามแทนตัวที่เน้นเพื่อข่มสตรีตรงนี้อย่างชัดเจน  

               " หม่อมฉันจางซูหนี่ว์เพคะ  เป็นบุตรีของเสนาบดีจาง เจ้ากรมการคลัง "

              " อ้อ..บุตรีของเสนาบดีจางเองหรอกหรือ  แล้วมาทำธุระใดที่นี่ล่ะ "

               " หม่อมฉันมา...."

              นางยังมิทันใดเอ่ยตอบสิ่งใด  ก็ต้องชะงักไปเมื่อจวิ้นอ๋องนั้นเอ่ยแทรกนางขึ้นมา  พลางเปลี่ยนหัวข้อสนทนานั้น

              " พี่กำลังรับน้ำชาอยู่พอดี  เมื่อสักครู่เจ้าว่าทำขนมของใดมาให้พี่หรือ ฮวาเอ๋อร์ "

              " จริงด้วย  เกือบลืมไปเลย  กำลังอุ่นๆอยู่ทีเดียว มิรู้ป่านนี้ชืดไปหรือยัง  ลี่จูข้าบอกให้เจ้าเข้ามาตรงนี้ยังยืนเฉยอยู่อีก นำของว่างที่เตรียมมาให้ท่านพี่ของข้าสิ "

              เสียงใสหันไปเรียกผู้เป็นสหายที่อายุมากกว่านางอยู่สามปีให้เข้ามาใกล้ๆนางอีกรอบ

              จางซูหนี่ว์ถอยออกมายืนอย่างสำรวมกิริยาเรียบร้อยอยู่ไม่ไกล  ด้วยมีเชื้อพระวงศ์เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน  มิได้อยู่เพียงลำพังกับจวิ้นอ๋องดั่งเมื่อครู่  ตามมารยาทก็ไม่ควรร่วมโต๊ะเสวยอยู่แล้ว จึงถอยออกมาให้พี่น้องนั้นได้นั่งคุยกัน  ทั้งคิดอยู่ว่าอีกสักครู่จะขอตัวออกไปจากตรงนี้ เพราะดูจากสายตาองค์หญิงน้อยผู้นี้คงจะมิชอบใจนางอยู่ในที  ก็มิรู้ว่านางไปทำสิ่งใดให้ตั้งแต่เมื่อใดกัน 

              แต่ก็ช่างเถิด...จางซูหนี่ว์ผู้นี้หาสนใจไม่  นางก็อยู่ในส่วนของนางต่างคนต่างอยู่  เด็กน้อยก็คงจะหวงพี่ชายไม่อยากให้ใครเข้าใกล้กระมัง  นางยังคิดอยู่ว่าพี่ชายท่านออกจะใบหน้าโหดเพียงนี้  ใครกันจะกล้าเข้าใกล้  นางเองยังไม่อยากเข้าใกล้เลย  หากว่าไม่จำเป็น  อ้อ…คงจะยกเว้นคุณหนูต้วนผู้นี้หนึ่งคน

              " ลี่จู ถวายพระพรจวิ้นอ๋องเพคะ "

              " คุณหนูต้วนสบายดีหรือ  มิได้พบกันเสียนาน "

              " สะ สะ สบายดีเพคะ "

              จางซูหนี่ว์มองท่าทางกระมิดกระเมี้ยนขวยเขินของคุณหนูต้วนผู้อวบอั๋น  ยามที่จวิ้นอ๋องรับสั่งด้วยนั้น  เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏอยู่บนใบหน้านางได้ไม่น้อย  จากการลอบสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ เอ่ยพูดตะกุกตะกักเช่นนั้น  ท่าทางคงจะมีใจให้จวิ้นอ๋องอยู่มากเป็นแน่

             โธ่...แม่สาวน้อยใจเย็นๆ ค่อยๆพูด ไม่ต้องตื่นเต้นถึงเพียงนั้น จะว่าไปนางว่าคุณหนูต้วนผู้นี้ก็น่ารักดีไม่น้อย  ดูเถิดแค่นางได้มองเพียงเท่านี้ก็ฮาแล้ว  ไม่แน่จวิ้นอ๋องอาจจะนึกชอบสตรีผู้นี้ก็ได้ หากยอมเปิดใจให้คุณหนูต้วนสักนิด

             " ลี่จูเจ้าเอาของว่างมาจัดวางให้ท่านพี่ของข้าสิ  นี่ๆมายืนใกล้ๆตรงนี้  ยืนอยู่ตรงนั้นจะไปจัดวางได้ถนัดอย่างไรล่ะอยู่ตั้งไกล "

              มู่หรงเหลียนฮวา ขยับเข้าไปดึงต้วนลี่จูให้เข้ามายืนจัดเรียงของว่างอยู่ใกล้ๆตนเองและพี่ชาย

               " หม่อมฉันกับองค์หญิงทำของว่างมาถวายจวิ้นอ๋องเพคะ  มี เสี่ยวหลงเปา และอิ่วก้วย มิทราบว่าจะถูกพระทัยจวิ้นอ๋องหรือไม่ "

              ต้วนลี่จูเอ่ยเสียงหวาน พลางหันไปมองบุรุษสูงศักดิ์ที่นางหมายปอง  แม้จะแปลกใจไม่น้อยว่าเพราะเหตุใดจวิ้นอ๋องจึงไว้หนวดเคราเขียวครึ้ม  ให้มาบดบังใบหน้าคมคายต้องตาต้องใจอิสตรีด้วย ไปชายแดนเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้นเอง ทั้งที่ปกติก็มิเห็นเคยไว้หนวดเคราเช่นนี้เลย

              แต่ถึงกระนั้นนางก็มิเปลี่ยนใจจากจวิ้นอ๋องผู้นี้ดอก  เคยปักใจรักอย่างไร ก็ยังคงรักอย่างนั้น  

              สาเหตุของการปักใจรักจวิ้นอ๋องผู้นี้ มิใช่ว่าแค่รูปโฉมงามสง่าเท่านั้น  หากแต่ว่าเมื่อหลายปีก่อนครั้งที่นางยังเด็กนัก บิดาของนางได้พานางมาเข้าเฝ้าฮองเฮาผู้มีศักดิ์เป็นท่านอาของนางนั้น  ระหว่างรอบิดาของนางกับฮองเฮาสนทนากันอยู่  นางได้ออกมาวิ่งเล่นที่อุทยานดอกไม้และได้เล่นซ่อนหาอยู่กับนางกำนัล 

               นางในเวลานั้นได้เข้าไปซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้โดยไม่รู้เลยว่า ณ ที่ตรงนั้น ได้มีอสรพิษตัวน้อยหากแต่พิษร้ายแรงได้ขดตัวซุกซ่อนอยู่บริเวณนั้น  และเมื่อนางเข้าไปใกล้จึงถูกมันฉกเข้าที่บริเวณขา นางกำนัลที่มาด้วยนั้นได้เดินไปหาผู้อื่นที่เล่นซ่อนแอบกันในบริเวณอื่น  นางตกใจร้องไห้และเรียกให้คนมาช่วย 

                 ในทันใดนั้น ดั่งว่าสวรรค์ได้ยินเสียงร้องไห้ของนาง  จึงสงสารและส่งคนมาช่วยนางเอาไว้จากความตาย  คนผู้นั้นเป็นชายหนุ่มรูปงาม ใบหน้าคมคาย วิ่งเข้ามาช่วยนาง  ทั้งยังนำเอาผ้าเช็ดหน้ามามัดไว้ที่ขาเหนือบริเวณที่ถูกงูตัวนั้นฉก  ซ้ำยังเป็นผู้แบกนางวิ่งไปหาผู้เป็นบิดาที่ตำหนักฮองเฮา  ซึ่งก็อยู่ใกล้บริเวณนั้นที่สุด

               ต้วนลี่จู ทราบในภายหลังว่าชายหนุ่มผู้นั้นก็คือองค์ชายรอง มู่หรงหย่งหมิง ในตอนนั้นทรงมีพระชนม์ราวๆสิบห้าชันษา ทั้งยังไม่ได้รับพระราชทานตำแหน่งจวิ้นอ๋องดั่งเช่นปัจจุบันนี้  

       นางสำนึกและซาบซึ้งในพระคุณของบุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้เสมอมา  และปักใจรักมาตลอด  แน่นอนว่านางอยากได้สิ่งใดก็ต้องได้  ไม่เคยมีใครกล้าขัดใจนาง ด้วยเพราะเป็นหลานของฮองเฮา....ท่านอาของนางเองก็เคยตรัสว่าจะทรงหาทางให้นางเป็นชายาเอกของจวิ้นอ๋องเช่นกัน  แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นจะมีพระราชทานสมรสจากฮ่องเต้เสียที  

              กระทั่งจวิ้นอ๋องทรงทูลขอฝ่าบาทว่าจะเป็นผู้เลือกจวิ้นหวางเฟยด้วยพระองค์เอง  ความหวังของนางช่างริบหรี่นัก...

               หากแต่เรื่องเพียงนี้นางจะนำมาเป็นอุปสรรค์มิได้  นางเองก็มิเห็นว่าจะมีสตรีใด  ที่จะได้เข้าใกล้จวิ้นอ๋องเท่านาง  ด้วยมีทั้งฮองเฮาและองค์หญิงเหลียนฮวาหนุนหลังนางเช่นนี้  สักวันจวิ้นอ๋องก็จะต้องมองเห็นความจงรักและภักดีของนางบ้างปะไร...

                 " ขอบใจพวกเจ้ามากนะ...รสชาติดีทีเดียว "

              มู่หรงหย่งหมิง หยิบขนมอิ่วก้วยขึ้นมากัดไปหนึ่งคำ ก่อนเอ่ยชมผู้เป็นน้องสาว และคุณหนูจากสกุลต้วน  ทำเอาพวกนางยิ้มแก้มปริไปไม่น้อย...

              ความปราถนาดีต่างๆ ที่ต้วนลี่จูมีต่อเขาเสมอมานั้น  นางแสดงออกให้เขารับรู้มาเสมอ  จะให้กล่าวตามตรงมู่หรงหย่งหมิงก็มิได้รังเกียจคุณหนูต้วนผู้นี้แต่อย่างใด 

               แต่คนไม่รักอย่างไรก็คือไม่รัก  และเขาก็เป็นผู้ที่ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเองผู้หนึ่งเช่นกัน  

              อีกประการหนึ่งนั้น  เป็นเพราะรู้เท่าทันเบื้องลึกในจิตใจของต้วนฮองเฮาเป็นอย่างดีเสียมากกว่า  ว่ามุ่งหวังสิ่งใด  จึงได้พยายามยัดเยียดหลานสาวตนเองมาให้เขา  

             ทั้งก่อนหน้าก็ได้ทูลขอฝ่าบาทพระราชทานสมรสระหว่างองค์ไท่จื่อกับเจิ้งจิวอิง  เขาไม่เชื่อหรอกว่าอย่างต้วนฮองเฮานั้นหรือ  จะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเจิ้งจิวอิงนั้นอยู่ในระดับใด  

              ไม่ใช่ว่าไม่รู้มาก่อนอย่างที่กล่าวกับเขาในภายหลังหรอก  แต่เพราะรู้อย่างไรเล่าจึงได้ทำ....

              กระนั้นก็ทำให้เขารู้ซึ้งถึงจิตใจของเจิ้งจิวอิงอีกเช่นกัน  เพราะเมื่อมีโอกาสนางเองก็เลือกตำแหน่งไท่จื่อเฟย แทน จวิ้นหวางเฟย  หากไม่มีความรู้สึกดีๆให้นางก็คงไม่เจ็บถึงเพียงนี้  

             แต่ทว่าตอนนี้กลับทำใจยอมรับได้แล้วว่านาง คือ พี่สะใภ้ แม้ว่าทุกครั้งที่พบกันนั้นอาจจะยังมองหน้ากันได้ไม่สนิทใจเท่าที่ควรก็เถิด กับองค์ไท่จื่อก็เช่นกัน 

                หากแต่ก็ยังดีกว่าคราแรกที่เขาโกรธมาก  จนมิอาจทำใจมองหน้าผู้เป็นพี่ชายที่ครั้งหนึ่งเคยสนิทสนมอย่างมาก  กับอดีตคนที่เคยมีความรู้สึกที่ดีต่อกันได้  ถึงตอนนี้เมื่อสงบใจไปได้มากและคิดใคร่ครวญให้ดี ต้นเหตุแท้จริงนั้นมิใช่ใคร แต่ล้วนมาจากต้วนฮองเฮาทั้งสิ้น....

               " หม่อมฉันยินดีเพคะ  หากมีพระประสงค์จะเสวยอีก  ขอทรงรับสั่งมาเท่านั้น หม่อมฉันยินดีจะทำมาถวายเพคะ"

                   ใบหน้ากลมของต้วนลี่จูนั้นประดับไปด้วยรอยยิ้มยินดี  แค่คนตรงหน้าชื่นชอบในสิ่งที่นางทำให้เพียงนี้นางก็ปลาบปลื้มใจยิ่งแล้ว  

                จางซูหนี่ว์ยืนดูความเป็นไปอยู่สักพัก  จึงคิดว่าจะขอตัวออกไปจากตรงนี้เสียที  ด้วยรู้สึกเหมือนว่าตนเองนั้นเป็นส่วนเกินอย่างไรก็ไม่ทราบได้

        หากแต่เมื่อเงยหน้าไปก็สบเข้ากับสายตาของจวิ้นอ๋องที่หันมาทางนางพอดี  ฉับพลันก็รู้สึกได้ว่าสายตาที่มองมานั้นมันแปลกๆต่างไปจากทุกที  ที่บุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้เคยมองนาง

                สายตาหวานซึ้ง  อ่อนโยน  ถูกมอบมาให้นาง  เอ...หรือนางตาฝาดไปหว่า  ช่างเลอะเทอะเสียจริง  สงสัยจะแอบมองสายตาชมดชม้อยของคุณหนูต้วนมากไป 

                ทว่ากระพริบตาก็แล้ว  แอบหยิกแขนตัวเองก็แล้ว  ไฉนเลยบุรุษหนวดเคราเขียวครึ้มผู้นี้ยังขยันส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้นางอยู่อีก  คราวนี้มีส่งยิ้มหวานมาให้อีกแนะ....

             ขนลุกซู่เลย  ไม่นะ...ได้โปรดอย่าได้มามองนางด้วยสายตาเช่นนี้

              และดูเหมือนว่าสตรีอีกสองนางก็จะเห็นสายตานั้นของจวิ้นอ๋องเช่นเดียวกันกับนาง  เพราะอย่างนั้นสายตาเคลือบแคลง สงสัย และไม่พอใจจึงพร้อมใจกันส่งมาให้นางอย่างพร้อมเพรียง

              อะไรกัน เหตุใดถึงมองนางเช่นนั้น นางไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ  ไม่ต้องมาทำหน้าตึง จิกตาใส่นางแบบนั้น จางซูหนี่ว์ยืนงงทั้งยังรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ กับสายตาของจวิ้นอ๋องชอบกล

                " หนี่ว์เอ๋อร์  มานั่งใกล้ๆเปิ่นหวางตรงนี้สิ  ยืนตรงนั้นนานๆ ไม่เมื่อยหรือ...มาทานขนมด้วยกันกับเปิ่นหวางก่อนนะ "

             น้ำเสียงทุ้ม นุ่มนวล อ่อนโยน จากบุรุษเพียงหนึ่งเดียวในที่นี้  ถูกส่งไปให้คุณหนูสกุลจาง  อย่างน้อยนักที่ใครจะได้ยินน้ำเสียงเช่นนี้จากมู่หรงหย่งหมิง

              หนี่ว์เอ๋อร์ ....จวิ้นอ๋องทรงเรียกนางว่าหนี่ว์เอ๋อร์เช่นนั้นหรือ  ไปกินสิ่งใดผิดสำแดงมา!!!  เท่าที่จำได้เขาไม่เคยเรียกนางอย่างสนิทสนมแบบนี้เลยสักครั้ง  เรียกแบบนี้ถ้าไม่สนิทสนมกันก็ไม่มีใครเรียกหรอก  ส่วนใหญ่ก็เรียกชื่อจางซูหนี่ว์ หรือไม่ก็คุณหนูจาง ด้วยกันทั้งนั้น

จางซูหนี่ว์ยืนใบ้รับประทานไปเรียบร้อย  ทั้งสายตาอ่อนหวานและไหนจะน้ำเสียงอ่อนโยนเรียกเสียสนิทสนม มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย...

              หนี่ว์เอ๋อร์...หากไม่สนิทสนมกันจริงๆ มีหรือที่พี่ชายของนางจะเรียกสตรีตรงหน้าเช่นนั้น  อยากรู้เสียจริงว่าทั้งสองนั้นสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อใด และความสัมพันธ์ไปถึงขั้นไหนแล้ว มู่หรงเหลียนฮวาคิดอยู่ภายในใจ

               หนี่ว์เอ๋อร์  เช่นนั่นหรือ...ต้วนลี่จูอดที่จะรู้สึกอิจฉาสตรีตรงหน้าไม่ได้  นางไม่เคยที่จะถูกจวิ้นอ๋องเรียกชื่อนางเช่นนั้นเลยสักครั้ง  ไม่มีเลยที่จะเรียกนางอย่างสนิทสนมและอ่อนหวานอ่อนโยนแบบนั้น  จางซูหนี่ว์ผู้นี้มีความสัมพันธ์ใดกับจวิ้นอ๋องกัน

              " หม่อมฉันคิดว่าคงไม่เหมาะสมเพคะ  เชิญจวิ้นอ๋องกับองค์หญิงเถิดเพคะ  "

             หญิงสาวตอบออกไปอย่างแทบจะไม่มีอะไรที่นางต้องคิดเลย  สถานการณ์เรียกได้ว่าไม่น่าจะปลอดภัย  แม้ยังไม่รู้สาเหตุที่แน่ชัด  แต่อยู่ให้ไกลจากบุรุษผู้นี้น่าจะปลอดภัยที่สุด  เขามันตัวอันตรายสำหรับนางที่สุดแล้วในเวลานี้

....หมับ....

              "  เจ้ากับเปิ่นหวางหาใช่คนอื่นไกล  มิต้องเกรงใจถึงเพียงนั้นหรอกหนี่ว์เอ๋อร์  เปิ่นหวางบอกให้เจ้านั่ง  เจ้าก็นั่งเถิด  ของว่างเยอะแยะเพียงนี้เปิ่นหวางทานไม่หมดหรอก  ถือว่าเปิ่นหวางชดเชยที่ผิดสัญญาไม่ได้กลับมาร่วมมื้อค่ำกับเจ้าเมื่อวานก็แล้วกันนะ  หรือเจ้ายังเคืองเปิ่นหวางอยู่  "

             มู่หรงหย่งหมิงลุกขึ้นไปจับข้อมือของจางซูหนี่ว์  รั้งนางให้มานั่งเก้าอี้ตัวเดิมที่อยู่ใกล้ๆกับเขา ดูเหมือนนางจะยังงุนงงต่อการกระทำของเขาอยู่ คิ้วของนางขมวดเล็กน้อย  สายตาประหนึ่งคำถามที่อัดแน่นไปด้วยความสงสัยถูกส่งมาให้เขา  ทว่านางก็ยังคงรักษามารยาทเป็นอย่างดี ไม่เอะอะโวยวายออกมา  หากแต่ว่าหลังจากนี้ก็ไม่แน่

             ต้วนลี่จูมองภาพนั้นอย่างอึ้งไป  ไม่ต้องเดาให้ยากเลย  การกระทำนั้นบ่งบอกทุกอย่าง  สายตาและคำพูดอ่อนโยนกึ่งง้องอนนั้นอีกเล่า  เจ็บใจจริงๆ  ต้วนลี่จูรู้สึกเหมือนถูกแย่งชิงของรักของหวงไปโดยสตรีผู้นั้น...จางซูหนี่ว์

               จางซูหนี่ว์รับรู้ได้ถึงแรงกดดันทางสายตาจากสตรีอีกสองนาง  องค์หญิงเหลียนฮวานั้นสายตามองมาอย่างสงสัยและไม่เป็นมิตรเท่าไร  ส่วนต้วนลี่จูนั้นบัดนี้น้ำตาคลอเบ้าแล้วแม่คุณเอ้ย..

             แต่คนก่อเรื่องนี่ยังคงทำไม่รู้ไม่ชี้หน้าตาย  ประหนึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวใดใด  ยังเอาตะเกียบคีบเสี่ยวหลงเปามาใส่ถ้วยให้นางอีกแน่ะ  คุณหนูต้วนเห็นดังนั้นก็น้ำตาร่วงเผาะน่าสงสารอยู่ไม่น้อยเชียว  องค์หญิงน้อยเห็นอาการของสหายก็ยิ่งส่งสายตาขุ่นเคืองมาให้นางเพิ่มขึ้นอีก

หนึ่งนาง คือ องค์หญิงของแคว้น 

อีกหนึ่งนาง  คือ  หลานสาวฮองเฮา

              ไม่แน่ว่าอยู่ดีดี  นางก็อาจจะมีคนที่ไม่ชอบนางเพิ่มขึ้นมาอีกสองคนเป็นแน่  อยู่เฉยๆ ก็มีงานวิ่งเข้ามาหาอีกแล้วหรือนี่  นางแค่ต้องการชีวิตที่สุขสบาย และสงบสุขเท่านั้นเองนะ  จะไม่ได้เชียวหรือ....