คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : Chapter XLIII :: ไม่จริง
Chapter XLIII :: ไม่จริง
#Jung Kook Part#
"เฮือกกก!! ..จองกุก!!?"
"อะไรของมึง? ..เมื่อกี้ก็ละเมออะไรไม่รู้อ่ะ =*="
"ฝันเหรอ?"
"เรื่องจริงมั้ง..!"
ฟุบ!~
"ทำไมมันเหมือนจริงจัง.." จู่ๆ วีก็ดึงผมไปกอดไว้แน่น
"เป็นอะไรของมึงเนี่ย?"
"บอกกูได้ไหมว่ามึงจะไม่ทำมัน"
"..??"
"บอกกูดิ"
"อะไรเนี้ย? ..ก็ได้ๆ กูจะไม่ทำมัน ^^"
"ดีมาก~ ^3^" คนตรงหน้าผมพูดพร้อมกับกอดผมแน่น ก่อนจะก้มลงกดจูบลงบนริมฝีปากของผมเบาๆ
ฟุบบ~
"อยากกอดมึงแบบนี้ตลอดไปเลย"
.
.
.
.
.
ครืดดดๆๆ~!
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น ก่อนจะแกะแขนของวีที่กำลังกอดผมอยู่ออกช้าๆ
"ฮัลโหล ..จองกุกฮ่ะ แล้ว.."
(ฉันฮยุค)
"โทร. มาทำไม" ผมเบ้ปากหลังจากที่ได้ยินชื่อและเสียงของใครคนนั้น ก่อนจะกลอกเสียงลงในโทรศัพท์
(ขอคุยอะไรหน่อยได้ไหม?)
"ถ้าตอบว่าไม่..!"
(เรื่องของวี ออกมาเจอฉันที่ถนน STB)
"ทำไมฉันต้องไป?"
(ความลับของวีที่นายไม่เคยรู้มาก่อน..)
"แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่านายไม่ได้โกหกน่ะ"
(มาเดี๋ยวก็รู้เองแหละ)
"อะไรนะ..!"
(ตู๊ดดดๆๆ~~)
"ความลับเหรอ? ..มึงมีความลับอะไรที่ยังไม่ได้บอกกูอีกเหรอ?" ผมพูดกับตัวเองพร้อมกับหันหน้าไปถามคนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงข้างๆ กับผม
"คำพูดของฮยุคกำลังทำให้กูรู้สึกไม่ไว้วางใจมึงวี.."
.
.
.
ผมเดินมาเรื่อยๆ จนถึงสถานที่นัดหมายของผมกับฮยุค
ครืดดดๆๆ~~
-My Love-
"ฮัลโหล"
(จองกุหตอนนี้มึงอยู่ไหนน่ะ)
"กูมาทำธุระแถวๆ ถนนวงแหวน STB อ่ะ"
(ไปคนเดี๋ยวเนี่ยนะมึงไปที่นั้นทำไม?? แล้วทำไมมึงไม่ปลุกกูเล่า~ มึงก็รู้ว่าตัวเองขับรถไม่ค่อยแข็ง..!)
"อ๊ะ!~ ..วีแค่นี้นะเดี๋ยวกูจะรีบกลับไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า" ผมพูดก่อนจะวางสายเมื่อเห็นว่าฮยุคกำลังเดินมาทางนี้
"จอน จองกุก.."
"ฮยุค บอก..!"
"วีเคยฆ่าคน.."
"...!!?"
"คน คนนั้นน่ะ"
"..."
"อยากรู้ไหมว่าคน คนนั้นคือใคร"
"นาย.."
"คนที่กูรักมากที่สุดไง! เพราะฉะนั้น ..กูถึงต้องทำแบบนั้นกับคนที่มันรักมากที่สุดเหมือนกัน!!"
"นะ.. นายหมายถึง" ผมถอยหลังไปหนึ่งก้าว ฮยุงก้าวตามผมอีกหนึ่งก้าว
"กูจะเป็นต้องบอกด้วยเหรอ? ..อีกอย่างกูต้องการให้มันเจ็บปวดและทรมารมากกว่ากูหลายเท่า!"
"นายจะทำอะไร"
"จัดฉากไง.. ดูสิ"
"...!!" ผมเหลือบไปมองสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าเป้ของฮยุคก่อนจะพบว่ามันคือปืน! ..ผมรีบถอยหลังออกมาห่างฮยุคมากขึ้นเรื่อยๆ และ...!!
ปื๊บบบบบบบบ!!!!!!!!!~~~~~ ..เอี๊ยดดดดดด!!!!!~~~
#V Part#
"..ฮ้าวว~" ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา "เผลอหลับเมื่อไหร่เนี่ย" แต่คนที่อยู่ข้างๆ ของผมหายไปไหน?
"จองกุก? ..หายไปไหนนะ" ผมพูดกับตัวเองพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทร. หาจองกุก ก่อนจะพบว่าจองกุกไปที่ถนนนั้นแถมยังตัดสายผมทิ้งอีก
"ให้ตายสิจองกุก~ ทำไมมึงชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยสิน่า~ จะออกไปไหนไม่บอกกันเลย.." ผมพูดก่อนจะรีบออกไปหาจองกุกทันที
.
.
.
.
.
"อยู่ไหนฟร๊ะ!?"
"ป้าครับ ป้าพอจะเห็นผู้ชายหน้าหวานๆ ตัวประมาณนี้ไหมครับ?" ผมเดินไปถามคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นพลางอธิบายลักษณะของจองกุกให้ฟังแต่ก็ไม่มีใครเห็น ..ให้ตายสิจองกุก! มึงไปอยู่ที่ไหน โทรศัพท์ไปก็ปิดเครื่องอีก
กริ๊ดดดดดด!!!~~
ปี๊บบบบบบบบ!!!!!!!~~~~ เอี๊ยดดดดดดด!!!!!~~
จู่ๆ เสียงกรีดร้องของพวกผู้หญิงก็ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงแตรและยางรถที่เสียดสีกับถนนทำให้เกิดเสียงดังจนรู้สึกแสบแก้วหู
"อะไรน่ะ!?"
"รถชนเหรอ!?"
"ใครน่ะ!!?"
ผู้คนรอบข้างส่งเสียงคุยกันจนเสียงดัง ..ผมรีบวิ่งไปตามเสียงเมื่อกี้ ในใจภาวนาขอให้อย่าเป็นอย่างที่ผมคิดอยู่ ..ว่า คน คนนั้นคือ..
...!!!!
"มะ.. ไม่จริงน่า.."
จองกุก..
ผมรีบวิ่งฝ่าผู้คนที่กำลังมุงดูอยู่ ก่อนจะพบคนตัวเล็กที่คุ้นตานอนจมอยู่ในกองเลือด จู่ๆ ขาทั้งสองข้างมันกลับรู้สึกเหมือนไม่มีแรงจนลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นก่อนจะดึงเอาร่างบางที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นมากอดไว้แน่น ร่างกายของจองกุกอ่อนปวกเปียกจนน่าใจหาย ..ขอบตาของตัวเองรู้สึกร้อนและปวดหนึบขึ้นมาก่อนที่หยาดน้ำใสๆ จะค่อยๆ ไหลออกมาจากตาของผม.. นานแค่ไหนที่ผมไม่ได้ร้องไห้เหมือนคนจะเป็นจะตายแบบนี้..
ปึกกก!!~
"..จองกุก!! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ว่ะ!? ทำไมต้องเป็นมึง!?" ผมพูดหลังจากที่ต่อยลงพื้น.. ถ้าผมมาเร็วกว่านี้จองกุกคงไม่เป็นแบบนี้!
"..อึก~ ...วี" เสียงเล็กๆ ที่คุ้นเคยเอ่ยพูดชื่อของผมออกมาเสียงแผวเบาตรงข้างหูของผมที่ยังกอดเขาไว้อยู่ "..รักมึงนะ" จบคำพูดนั้นผมรู้สึกเหมือนมีน้ำหยดลงมาที่ไหลของผมช้าๆ
"กูก็รักมึง"
"..."
"จองกุก..??" ผมค่อยๆ ผละออกจากคนตรงหน้าช้าๆ ..ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ปิดลงพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ที่ส่งมาให้ผมทั้งน้ำตา..
"จองกุก!!! ..อย่าหลับนะ ลืมตาขึ้นมาดิว่ะ! ขอร้องล่ะ!!"
.
.
.
.
-โรงพยาบาล-
ตึกๆๆๆๆ
"จองกุกมึงอย่าเป็นอะไรนะ.." ผมวิ่งตามรถเข็นที่มีจองกุกนอนอยู่บนนั้นจนมาถึงหน้าห้องไอซียู พยาบาลกันผมไม่ให้เข้าไป ..ผมค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นหน้าประตูของห้องไอซียู และได้แต่ภาวนาขอให้คนตัวเล็กปลอดภัย
.
.
.
"ไอ่โฮป.. มาหากูที่โรงพยาบาล SS ได้ไหม?"
(ทำไมว่ะใครเป็นไร?)
"จองกุกโดนรถชน..!"
"..." มือของใครบางคนยื่นมาหยิบโทรศัพท์ออกจากมือของผมไปก่อนจะกดตัดสายทิ้ง ผมค่อยๆ มองสูงขึ้น ก่อนจะพบว่าคน คนนั้นคือ..
"ฮยุค...!"
"น่าสมเพช.."
"...??"
"อยากรู้ไหมล่ะว่าทำไมจองกุกถึงเดินไปให้รถชนน่ะ?"
"...!!"
"..." คนตรงหน้าของผมไม่พูดอะไรแต่กลับเดินออกไปจากตรงนี้แทน
"ฮยุค! มึงจะไปไหนน่ะ!?"
"กูมีเรื่องจะคุยกับมึงหน่อย ขอที่เงียบๆ คุยกันได้ไหม?"
"แต่..!"
"หรือมึงไม่อยากรู้?"
.
.
.
.
"นี่มัน??.."
"กูแค่คิดถึงบ้านน่ะ.." ฮยุคพูดขึ้นก่อนจะไขกุญแจเข้าไปในบ้านของตัวเอง และเดินนำผมไปยังห้องๆ หนึ่ง.. ถ้าผมจำไม่ผิดห้องนี้คือห้องทำงานเก่าของพ่อฮยุคที่ตอนนี้เสียชีวิตไปนานแล้ว บรรยากาศรอบตัวที่ดูเงียบสงัดแถมสิ่งของทุกอย่างล้วนมีผ้าสีขาวปกคลุมไว้จนหมด
"มึงมาที่ห้องนี้ทำไม?"
"ทำไมเหรอ? ..หรือว่ากำลังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่??"
"..."
"เรื่องที่มึง..!"
"หยุดพูดเรื่องนั้นเถอะฮยุค!! มันเป็นแค่อุบัติเหตุมึงก็รู้!"
"นั่นสินะ.. ยังไงมึงก็คง.." ฮยุคหยุดคำพูดไว้ทำให้ผมงง ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากส่งมาให้ผม ..หมายความว่ายังไง?? "..ตายอยู่ที่นี่แหละ!!!"
...!!!!
ปัง!!!!!!~~
##ไรท์ขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้มาอัพ TOT ไรท์แทบไม่ว่างเลยอ่า แต่ตอนนี้ว่างแล้วปิดเทอมแล้วค่า >3< รักรีดที่สุด เลิฟยู้##
ความคิดเห็น