ตอนที่ 4 : 3
3
ผมกระฟัดกระเฟียดหัวเหวี่ยงออกมาจากโรงเรียน อารมณ์เสียชะมัด!! ตาลุงนั่นคิดอะไรของเขาอยู่นะ ถึงให้ผมจับคู่ซ้อมกับรุคาว่า!! ฮึ่ยยยย!! มีหวังได้ประสาทเสียกันก่อนพอดี ก็รู้นะว่ามันเก่ง มันมีฝีมือ แถมมันกับเซนโดนี่ก็เรียกได้ว่าคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อ แต่ผมก็ไม่ชอบใจอยู่ดี!!
เปล่าหรอกไม่ได้ไม่พอใจที่ต้องให้หมอนั่นช่วย แต่ไม่อยากฟังคำพูดบาดหู ไม่อยากเห็นแววตาเหยียดๆ และท่าทางที่รังเกียจผมเสียเต็มประดา ผมก็มีความรู้สึกนะ!!
ปิ๊นๆๆ
เสียงแตรรถที่ทำให้ผมหันไปมอง เห็นรถ Mercedes Benz สีขาวคุ้นตา พอเลื่อนกระจกลงมาก็เจอหน้าโจทย์เก่า
เซนโด...
“กำลังจะกลับเหรอ?”
“เออ”
“ขึ้นมาสิ เดี๋ยวไปส่ง”
“เออๆ ขอบใจ” ผมไม่เล่นตัวให้เสียเวลาล่ะ ขี้เกียจเดิน แถมก็พอคุ้นเคยกับหมอนี่บ้างแล้ว
“ซ้อมไปถึงไหนแล้วล่ะโชโฮคุน่ะ” เซนโดมันถามขณะที่ขับรถไปอย่างช้าตามการจราจรที่ติดขัดบ้างเพราะคนเพิ่งเลิกงาน ผมหรี่ตามองมันทันที
“อย่ามาคิดจะสืบข่าวเลยนะเจ้าเซนโด!”
“หึๆ ถามเฉยๆ”
“ก็ดี...มีเด็กใหม่เก่งๆด้วย ซ้อมแข่งกันอาทิตย์หน้าโชโฮคุชนะแน่นอน!!” ผมยิ้มอย่างมั่นใจ
“จะแน่เหรอ?”
“แน่นอน!!”
“หึๆ จะคอยดู นายจะลงด้วยใช่ไหม?”
“โชโฮคุจะขาดอัจฉริยะคนนี้ได้ไง!!”
“ว่าแล้วว่าต้องพูดแบบนี้” เซนโดละสายตามองมองผมแวบนึง
“จะพูดว่าอะไรฉันอีกล่ะ! ก็ถูกสิ!! พวกนายมันเก่งนี่!!” สายตาของมันคล้ายๆสายตาไอ้จิ้งจอกรุคาว่าเวลาที่ผมบอกว่าตัวเองคืออัจฉริยะเลย แค่ของเจ้าจิ้งจอกนั่นจะโคตรเย็นชากว่ามาก
ผมไม่ได้เก่งเหมือนพวกมันสองคนสักหน่อย เพิ่งเล่นบาสฯ ได้ไม่นาน แต่ก็พยามฝึกซ้อมนะ!! พอถูกว่าอ่อน แล้วเป็นได้แค่ตัวถ่วงนี่มันเจ็บปวด!!
“ฉันไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย” เซนโดบอก เอื้อมมือมาตบหัวผมเบาๆ
ไอ้บ้านี่นิ!!
“นายก็เก่งนะ พัฒนาการดี พละกำลังมหาศาล รีบาวด์ได้สมฉายา” ผมแค่นยิ้มพอได้ยินคำพูดชม
“ถ้าอย่างนั้นก็เสียใจด้วย...เพราะตอนนี้ฉันมันเหนื่อยง่าย แถมยังกระโดดสูงๆไม่ได้อีกแล้ว!!” ผมบอกเสียงดังลั่น ไม่กลัวว่าจะเป็นการเผยจุดอ่อนให้คู่แข่งรู้
มันหมดความอดทนแล้วครับ ฮึ่ม!!
เซนโดดูจะไม่แปลกใจ มันแค่ดีดหน้าผากผมหนึ่งทีประหนึ่งว่าสนิทกันมาเป็นชาติ “แต่นายก็เคลื่อนไหวได้ดีขึ้น อารมณ์เย็นลง ชู้ตสามคะแนนได้ด้วย”
หมอนี่มันชมผมด้วย!!
ผมอดจะมองเสี้ยวหน้าของคนที่ขับรถอยู่ไม่ได้ ไม่คิดว่าจะมีวันได้มาคุยดีๆกับคนอย่างหมอนี่
“เห็นเหรอ?” หมายถึงลูกชู้ตตอนฝนตกตอนนั้น
“อืม...ฟร์อมสวยนะ เหมือนจินของไคนัน” ผมถึงกับหัวเราะทันที ทำให้เซนโดมันหันมามองว่าผมหัวเราะอะไร
“ก็...คุณจินนั่นล่ะที่สอน”
“หืม?”
“คืออย่างนี้” ผมพิงเบาะนุ่มๆ เอื้อมมือไปค้นหาแผ่นเพลงแล้วส่งเข้าเครื่องเล่น ประหนึ่งรถตัวเอง ก่อนจะเล่าด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย
“พวกกอริ ตาลิงหัวโจก แล้วก็ตาแก่มากิ น่ะไปอยู่มหาลัยเดียวกันใช่ป่ะล่ะ แล้วตอนฉันทำกายภาพบำบัดพวกกอริก็มาเยี่ยม พวกนั้นเลยตามมาด้วย เจอกันบ่อยๆ ฉันก็ทำกายภาพไปเล่นบาสฯไปบ้าง แล้วยัยเทรนเนอร์ปีศาจก็กังวลว่าผลการเรียนฉันจะย่ำแย่ ยัยนั่นให้ลองทำแบบฝึกหัดดู พอคะแนนน้อยก็อาละวาดใหญ่ โทรหากอริจนฉันถูกเขกหัวเสียโน แต่กอริไม่ว่างมาติวให้ เลยส่งตาแก่มากิมาแทน หมอนั่นพาคุณจินมาด้วย แต่ละวันติวไปก็เล่นบาสไปด้วย ตาแก่นั่นขี้ตืดไม่ยอมสอนอะไรเกี่ยวกับบาสฯ ให้เลย มีแต่คุณจินนี่ล่ะใจดี สอนลูกชู้ตสามคะแนนแล้วก็เป็นคู่ซ้อมให้บ่อยๆ”
“นายเจอพวกคุณอุโออุสึมิบ่อยล่ะสิ”
“อ่า...อย่างน้อยก็อาทิตย์ละครั้ง ตาลิงหัวโจกนั่นน่ะทำอาหารได้อร่อยเหาะไปเลยล่ะ” ผมหัวเราะ ใครจะคิดว่าจะมีวันได้ญาติดีกับพวกอดีตคู่แข่ง แต่พวกนั้นก็หมั่นมาเยี่ยมผมบ่อยๆ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน มาทีก็ชวนเล่นบาสฯบ้าง เล่นเอาผมงี้ฝีมือดีขึ้นเยอะ ถึงตาแก่มากิจะไม่ค่อยสอนอะไรเท่าไหร่ แต่สุดท้ายหมอนั่นก็แนะนำผมตั้งหลายอย่าง แถมวันจะออกจะศูนย์ทำกายภาพบำบัด พวกนั้นก็ซื้อลูกบาสฯให้ผมเป็นของขวัญอีก...เจ้าลูกที่ผมเอาออกมาซ้อมอยู่บ่อยๆนั่นล่ะครับ
“นายนี่โชคดีนะ ได้ทั้งคุณมากิ คุณอุโอสึมิ คุณอาคางิ แถมยังจินคอยสอนให้”
“โชคร้ายล่ะสิไม่ว่า” ผมแบะปาก
พวกนั้นมันโหดจะตาย!! ไม่อยากนึกถึงเล้ยยย!!
“นายกับรุคาว่าก็ฝีมือดีขึ้นเยอะล่ะสิ”
“ไม่รู้สิ...นายคงต้องลองเองในสนาม” ผมแยกเขี้ยวใส่ไอ้คนที่ขยับรอยยิ้มน้อยๆ “ส่วนรุคาว่า...หากยังไม่ตัดจุดอ่อนตัวเองออกไป ก็คง...เอาชนะฉันไม่ได้”
“เรื่องของพวกนายเหอะ” ผมส่ายหน้าไปมา ไม่อยากยุ่งกับการชิงอันดับหนึ่งของมันสองคนเท่าไหร่
“ว่าแต่...จะให้ไปส่งที่บ้านนายไหม?” เซนโดมันมาส่งผมเมื่อเช้าเลยรู้ว่าบ้านผมอยู่ไหนครับ
“ไม่ต้องอ่ะ จอดป้ายข้างหน้านี่ล่ะ ฉันมีงานพาร์ทไทม์”
“เอ๋?” มันทำหน้างงๆ
“ก็อยู่คนเดียวนี่หว่า” ผมยักไหล่อย่างไม่เห็นสำคัญ
“แล้วพ่อกับแม่นาย?”
“ไปสวรรค์นานแล้ว”
“ขอโทษที” ผมตบไหล่คนขับรถที่ทำหน้าสำนึกผิด “ไม่เป็นไรหรอก ฮะๆ ฉันไม่เครียดเรื่องนี้มานานแล้ว เหงาบ้างแต่ก็ไม่มากหรอก” ผมยิ้มบางๆ
“เพราะอย่างนั้นเมื่อเช้านั่นเป็นครั้งแรกเลยนะที่ได้กินข้าวร่วมกับคนอื่น... แถมบ้านนายยังอบอุ่นมากๆด้วย” ผมชมจากใจจริงๆนะ
บ้านของเซนโด...ทำให้ผมคิดถึงครอบครัว
“งั้นมากินบ่อยๆ” มันชวน
“เฮ้ยๆ ไม่เอา รบกวนเปล่าๆ”
“เอาน่าแม่ฉันชอบนายจะตายไป” “
แหะๆ” ผมยิ้มเขินๆ ผมก็ชอบแม่ของหมอนี่เหมือนกัน ท่านน่ารักนิสัยเป็นกันเอง แถมยังชอบเรียกผมว่าฮานะจังอีก รถสีขาวจอดตรงป้ายรถเมล์ที่ผมบอกพอดี ผมปลดล็อครถแล้วเปิดประตูออก บอกขอบคุณเซนโด แต่ก็ถูกรั้งเอาไว้ก่อน
“นายเลิกงานกี่โมง?”
“หา? เอ่อ...ก็ประมาณ 3 ทุ่มมั้ง”
“เออ...สามทุ่มแล้วจะมารับ”
“เฮ้ย!! ไม่ต้อง รบกวนเปล่าๆ” ผมรีบปฏิเสธ ไม่ได้สนิทอะไรกับมันมากมาย แค่ให้มาส่งแค่นี้ก็เกรงใจจะแย่
“ไม่เป็นไร ฉันคงซ้อมบาสฯเสร็จประมาณนั้นพอดี แล้วค่อยไปซ้อมกับนายต่อ อยากดูฝีมือที่พวกคุณอุโอสึมิแนะนำให้อยู่” พอเห็นรอยยิ้มท้าทายนั่นแล้วผมก็ได้แต่หัวเราะ ส่ายหน้าเบาๆ
“ฮะๆ ก็ได้ๆ ถึงตอนนั้นก็อย่ามาเสียใจล่ะกันที่แพ้ให้อัจฉริยะคนนี้”
“ให้ชนะก่อนเถอะ” เซนโดทำหน้าเบื่อหน่าย ก่อนจะขับรถออกไปผมยกยิ้มบางๆ
หมอนี่เป็นคนดีเหมือนกันแฮะ...มิน่าล่ะตาแก่มากิถึงได้บอกว่ามันจะกลายเป็นผู้เล่นที่อยู่บนระดับสูงสุดคนหนึ่ง แม้บางครั้งจะเฉื่อยชา แต่ใจเย็น...และเข้าถึงคนอื่นได้ง่าย หมอนี่ไม่เคยดูถูกผม มีแต่บอกให้ฝึกให้มากขึ้น
“อืม...แกนี่ก็ไม่เลวนี่กว่า เซนโด อากิระ”
******************************************
ทำไมรุคาว่าหาย? จะยกฮานะจังให้เซนโดแล้วจริงๆนะรุคาว่า!!
ขอโทษที่มาช้านะค่ะ T_T
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอ๊ยยย เซนโดพ่อหนุ่มอบอุ่น
บ้าจริง! ตาบ้าๆๆๆ เซนโิด อะไรคือการชวนไปกินข้าวที่บ้านบ่อยๆ มารับมาส่งอีก เขินเป็นนะตาบ้า>///<
ฮื่ออ คนดี
แต้มรุคาว่า -30 ค่ะ5555
ส่วนรุคาว่านี่หายไปเลย ถ้าไม่รีบเดี๋ยวจะยกซากุรางิให้เซนโดแล้วนะ
ปล. เริ่มเอนเอียงแล้วนะ
ปล.2 รุคาว่า!!! นายทำคะแนนหน่อยเส่! นายเป็นพระเอกนะ!
มันละมุนมากเลยอ่าาาาาา >////////<