ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter Jeon : 22
Chapter 22
"เยจิน"
"พี่จองกุก"
"เอ่อ...สองคนรู้จักกันหรอคะ?" รินทำหน้าเหว๋อทันที พร้อมชี้นิ้วสลับกันกับชายหนุ่มและเลขาของหล่อน..ต่างฝ่ายต่างเงียบลงผิดปกติ จนรินต้องอดสงสัยไม่ได้
"พี่จองกุก"
"เอ่อ...สองคนรู้จักกันหรอคะ?" รินทำหน้าเหว๋อทันที พร้อมชี้นิ้วสลับกันกับชายหนุ่มและเลขาของหล่อน..ต่างฝ่ายต่างเงียบลงผิดปกติ จนรินต้องอดสงสัยไม่ได้
เพราะเยจิน ทำหน้าตาแปลกๆ เหมือนจะร้องไห้...
"นี่!! จะยืนมองหน้ากันอีกนานมั้ย!?" และมองหน้ากันแบบนี้ หล่อนก็ย่อมทนไม่ไหวอีกต่อไป..เยจินเป็นแค่เลขา ไม่มีสิทธิ์มาเล่นหูเล่นตาหรืออะไรกับจองกุกเด็ดขาด ไม่งั้นหล่อนโดนไล่ออกแน่ๆ!!
"เอ่อ..ขอโทษค่ะ" เยจินรีบชักสีหน้ากลับ ก่อนที่จะถอยตัวหนีแล้วเดินไปหยุดอยู่ด้านหลังของริน
"เหอะ.." รินหลุดเสียงออกมาจากลำคอก่อนจะเหลือบสายตาไปมองหล่อนอย่างไม่พอใจ..ก่อนที่จะตัดสินใจไปคุยกับชายหนุ่ม โดยที่ไม่สนใจคนด้านหลัง
"เราไปเข้าประชุมกันเถอะค่ะ^^"
"ครับ...อืม จริงสิ ผมมีเรื่องจะบอกคุณอยู่เรื่องนึง"
"อะไรคะ?"
"วันที่จะไปดูงาน ผมจะเอาภรรยาผมไปด้วย..คุณคงไม่ว่าอะไรนะ" เสียงทุ่มของร่างสูง ร่ายยาวจนถึงคำสุดท้าย และคำพูดของจองกุกก็ทำให้สองสาวหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เพียงแค่เพราะคำว่า 'ภรรยา' ที่มันชั่งแทงใจดำพวกหล่อนเหลือเกิน
"ดะ..ได้ค่ะ!"
"ถ้าคุณว่าแบบนั้น ก็ดีครับ..เพราะถ้าไปกับคุณสองคน ผมคงอึดอัดแย่^^" ว่าจบ ชายหนุ่มก็เดินผ่านหน้าไป และตรงไปที่ห้องประชุมทันที
"ชิล์!!..ยัยนั่น มารชีวิตฉันแท้ๆ!"
ไม่รู้ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องโกหกหรือจริง หล่อนก็ยังอยากได้จองกุกมาครอบครองอยู่ดี เพราะผู้ชายแบบนี้หาง่ายซะที่ไหนกัน...เรื่องศีลธรรมมันคงทำให้หล่อนมีความสุขไม่ได้ หากไม่ได้ลงมือทำด้วยตัวเอง แย่งชิงด้วยตัวเอง และได้มาครอบครองแม้อีกฝ่ายจะมีครอบครัวแล้วก็ตาม . . .
YOU
ช่วงเวลาต่อมา . . .
รอยามให้จองกุกประชุมงานอยู่นานพอสมควร..และฉันก็เบื่อเอามากๆ จึงเดินลงมาจากตึกบริษัท แล้วหนีออกมานั่งชิวที่ร้านกาแฟใกล้ๆนี้นี่เอง
ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งเอ้อระเหยเพียงลำพัง...โกโก้ปั่นในแก้วก็ใกล้จะหมด แล้วก็ใกล้จะได้สั่งมาเพิ่มอีกแก้วแล้วสิเรา-..-
"น่าเบื่อชะมัด..."
งานก็ทำจนหมดแล้ว นี่ก็ว่างจัด ไม่รู้จะทำอะไรต่อดี..ไปไหนไกลก็ไม่ได้ เพราะหมอนั่นต้องโวยวายแน่หากฉันนั่งแท็กซี่หนีกลับบ้านน่ะ
"เฮ้อ~" ถอนหายใจเป็นรอบที่10 มันจะเบื่ออะไรหนักหนาเนี่ย!-..-
"มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวครับ?"
"คะ!..คุณฮยอนบิน สวัสดีค่ะ^^"
"ครับ^^"
อยู่ๆคุณฮยอนบิน เลขาชายของจองกุกก็โผล่มาได้ทันเวลาที่ฉันเบื่อพอดีเลยแฮะ...แต่จะว่าไป เห็นหน้าเขาแล้วก็นึกขำๆว่าฉันกำลังเล่นผิดคน กะว่าจะแก้แค้นจองกุกหน่อย แต่ก็ทำไม่ได้เพราะพวกเขารู้จักกัน แล้วรู้จักกันดีมากด้วย
"เอ่อ แล้วประชุมเสร็จแล้วหรอคะ?"
"ครับ พึ่งเสร็จเมื่อกี้เอง..." ร่างสูงของเขาถือวิสาสะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับตัวฉัน และฉันก็ยินดีมากที่เขาจะมานั่งคุยเป็นเพื่อนแบบนี้
"เห้อ!..."
"เป็นอะไรครับ?"
"ฉันแค่รู้สึกเบื่อๆน่ะค่ะ.."
"งั้นถ้าเบื่อ..เรามาหาเรื่องคุยกันดีกว่า^^"
"อะไรล่ะคะ"
"ผมอยากให้คุณเล่า..ว่าเจอกับบอสได้ยังไง"
"เจอ?"
"ครับ:)"
ตายล่ะ...ประวัติหมอนั่น ชั่งยาวเหยียดเหลือเกิน งานนี้จะเล่าจบมั้ยเนี่ย -..-
แล้วฉันก็ตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่เจอมา..ตอนแรกเขาก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกนะว่าจองกุกจะเป็นคนแบบนั้น แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันเคยเลวจะให้พูดดีๆได้ยังไง..บุญหัวแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ตายก่อน
หลังจากนั่งชิวที่ร้านกาแฟได้สักพัก เราสองคนก็เดินออกมาจากร้าน พลางพูดคุยกันจนสนิทสนม..แต่ในขณะนั้น อยู่ๆเม็ดฝนก็ตกลงมาเสียดื้อๆ ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มและทุกคนที่เดินอยู่ต้องวิ่งหลบกันให้วุ่น
"อ๊ะ!.."
ร่างเล็กตัดสินใจหาที่หลบ แต่ทว่ารองเท้าส้นสูงที่ใส่อยู่กลับส้นหักลงมา ทำให้เสียหลักก่อนที่จะล้มลงท่ามกลางแอ่งน้ำที่ชื่นแฉะไปเสียหมด...
"คุณ(ชื่อคุณ)!..." เมื่อเห็นแบบนั้นชายหนุ่มจึงรีบก้มตัวลงมาประคองร่างเล็กเอาไว้ ก่อนที่จะเปิดสูทออกก่อนจะนำร่างบางเข้ามาอยู่ใต้เสื้อ เพราะชุดที่ใส่อยู่นั้นเปียกฝนจนเห็นด้านใน..แขนแกร่งของฮยอนบินช้อนคนตัวเล็กขึ้นเหนือพื้นด้วยความเร่งรีบ เพราะฝนเริ่มตกแรงขึ้นเรื่อยๆ..แต่ทว่าระหว่างที่กำลังจะเดินออกไปต้องหยุดชะงักเพราะร่างใหญ่ๆตรงหน้ากำลังเดินตรงมาที่ฮยอนบินและฉัน ก่อนที่ฉันจะเบิกตากว้างเพราะผู้ชายคนนั้นชักสีหน้าไม่พอใจสุดๆ !
"เอามานี่!!"
"อ๊ะ! นี่ฉันเจ็บนะจองกุก!!" อยู่ๆเขาก็เอื้อมมือมาดึงตัวฉันออกจากแขนของฮยอนบิน ก่อนที่จองกุกจะกระชากตัวฉันไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาแทน และด้วยความว่าฉันเจ็บเท้าเพราะส้นสูงหักแบบนี้จึงไม่สามารถต่อต้านอะไรเขาได้...
จะมาทำกันเจ็บแบบนี้ไม่ได้นะ งั้นฉันโกรธจริงๆด้วย !!!
"เอ่อ บอสครับ---!"
"คราวหลังไม่ต้องมาเจอกันอีก!..เธอนี่มันจริงๆเลย!"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย!"
"กลับบ้าน!!.." ว่าจบเขาก็อุ้มฉันขึ้น ก่อนที่จะพาเดินหนีออกไปด้วยอารมณ์ที่กำลังโกรธสุดๆ..เอะอะก็ใช้แต่อารมณ์เป็นหลัก ไม่ยอมฟังกันเลยจริงๆ คนเอาแต่ใจ!!!
ปึก!!
ไม่นานนัก เราสองคนก็โผล่มาอยู่ในรถซะแล้ว..จองกุกทำตัวตึงตัง จับของวางของก็เสียงดังไปทั่ว ซึ่งมันบ่งบอกได้ว่าเขากำลังอารมณ์เสียอย่างไงอย่างงั้นแหละ !
"นี่ วางดีๆ เดี๋ยวมันก็พังหรอก..!" ฉันหันไปดุเขา ที่ทำหน้าหงิกหน้างออยู่ข้างๆ
"..."
"เมื่อกี้ทำตัวหน้าอายจริงๆเลย"
"ใช่สิ! ฉันไม่ได้ดีเหมือนมันหนิ!" น้ำเสียของเขาเอ่ยประชดประชัน ก่อนจะพ้นลมหายใจออกมาเสียงดัง...
"อะไร...นี่คิดอะไรอยู่?"
"..."
"ตอบ..."
"..."
"ตอบสิ!! นายเป็นอะไรเนี่ยจองกุก!?"
"ก็ฉันหึง!! เข้าใจมั้ย หึงเว้ย!!..คนอุส่าห์รีบประชุมรีบกลับมาหา แล้วเป็นไงล่ะสุดท้ายเธอก็มาแอบอยู่กับมันสองต่อสองอะ ไม่คิดจะรอฉันเลยใช่มั้ย !"
" 0_0 " พูดซะกูรู้สึกผิดเลย...
สิ้นเสียงของจองกุก เขาก็เงียบลงก่อนจะชักสีหน้างอนใส่ฉัน...
นี่เขากำลังงอนฉันอยู่..ซึ่งฉันผิดที่ไม่รอเขา ?
"อ่า...." จะให้พูดยังไงดีล่ะเนี่ย นี่ฉันเป็นคนผิดสินะที่ทำแบบนั้น..ก็ฉันเบื่อหนิ จะให้ทำยังไงได้เล่า!-_-
"เอ่อๆ ฉันผิดเองแหละ..." สุดท้ายฉันก็ต้องเป็นฝ่ายง้อเขาเองเสียแล้วสิ
จองกุกทำเป็นไม่สนใจ ก่อนที่เขาจะสาร์ทรถแล้วขับออกไป...ตลอดทางเขาเอาแต่เงียบใส่ แม้ว่าฉันจะขอโทษไปแล้วเขาก็ยังไม่หายโกรธ..นี่คงงอนหนักสินะเนี่ย
ตัวโตขนาดนี้ยังงอนเป็นเด็กไปได้...!!
@บ้าน
และแน่นอนเมื่อมาถึงบ้าน จองกุกก็ยังไม่หายงอนฉัน พอมาถึงที่เขาก็เดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่สนใจฉันเลยสักนิด!!...
ตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว ฉันได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่ในห้อง...ส่วนจองกุกน่ะหรอ อาบน้ำอยู่น่ะ คุยด้วยก็ไม่คุย ไม่รู้ว่าจะให้ฉันทำยังไงต่อดี -..-
"อาบน้ำนานไปแล้วนะ!!" ฉันลุกออกจากเตียง ก่อนที่จะเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ..ได้ยินเสียงน้ำไหลนะ แล้วก็ได้ยินเสียงสระผมด้วย แต่คนในนั้นกลับไม่ตอบและเงียบใส่...
จ้า พ่อคนขี้งอน -..-
"งั้นฉันจะรออาบนะ!!"
เงียบกริบ...
แอดดดด..
เวลาต่อมาในที่สุดจองกุกก็ยอมออกมาจากห้องน้ำ..เขาที่ตกอยู่ในสภาพที่ยังไม่แต่งตัวดี ทรงผมที่ยังเปียกจากการสระผม และ...พ่อเอ้ย ถ้าจะเดินแก้ผ้าออกมาแบบนั้น...
"กรี๊ด!! ทำไมไม่นุ้งผ้าห้ะ!!?" ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจ พร้อมหยิบหมอนขึ้นมาโยนใส่จองกุก หมอนั่นรับหมอนได้ทันแล้วเขวี่ยงไปอีกทาง...
ไม่นะ..น่ากลัว
"จองกุก!!"
"หึ!"
แม้ว่ามือของฉันจะยกขึ้นปิดหน้า แต่ทว่าได้ยินเสียงขำในลำคอของเขาที่เล็ดรอดออกมา...
"นี่นายแกล้งกันใช่มั้ย!?"
"เปล่าหนิ..." จองกุกตอบเสียงนิ่งๆก่อนจะเดินวนไปรอบห้อง..เพื่อ?
หมอนั่นแกล้งฉันจริงๆด้วย !!
แต่พอรู้ตัวอีกที..จองกุกก็เดินออกไปแล้วอะ ?
"หึ่ย!!!"
ตกดึก...
บรรยากาศด้านนอกยังคงมีฝนตก อากาศเย็นๆทำให้ร่างเล็กอยู่บนเตียงต้องนอนกระชับผ้าห่มผืนหนาเอาไว้แน่นๆเพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่นในค่ำคืนที่แสนเงียบ...คนตัวเล็กนอนหลับไม่รู้เรื่องอะไรและกำลังฝันหวานอยู่แน่ๆ ดั่งความคิดของชายหนุ่มตอนนี้
ร่างหนาพลางคลานขึ้นเตียงช้าๆ และทำตัวให้เงียบมากที่สุด หลังจากที่เมื่อหัวค่ำตอนนั้นหนีลงไปนอนข้างล่าง...แต่ตอนนี้เขารอจังหวะให้คนตัวเล็กนอนหลับสนิทแล้วค่อยแอบขึ้นเตียงมาทีหลัง..ร่างของจองกุกนอนลงข้างๆหญิงสาว พร้อมสายตาคมมองใบหน้าหวานๆกำลังหลับตาพริ้มอยู่ข้างกาย ชายหนุ่มยกยิ้มบางๆก่อนที่จะใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปิดหน้าของคนตัวเล็กออก..ก่อนจะตัดสินใจพรมริมฝีปากลงบนหน้าผากมนของคนรัก...
"คราวหลังอย่าไปยุ่งกับใครอีก...ฉันน่ะโคตรหวงเธอเลย"
"..."
"ฝันดียัยเด็กดื้อ..."
วันดูงาน . . .
ทุกคนต่างตื่นเช้าขึ้นมาเตรียมตัวที่จะออกเดินทาง..การเดินทางครั้งนี้ไม่ได้ขึ้นรถไม่ได้ขึ้นเรือ แต่เดินทางไปพร้อมกับรถไฟต่างหากล่ะ
ร่างเล็กลากกระเป๋าเดินทาง โดยที่มีชายหนุ่มเดินตามติดมาไม่ห่าง...
"นี่จะย้ายบ้านรึไง..."
"อะไร...ไม่สักหน่อย!"
"แล้วขนอะไรมาเยอะแยะ"
"ข้าวของ ของใช้ส่วนตัว..."
"หรอ..อืม"
ตอนนี้จองกุกยังมีอารมณ์งอนค้างอยู่นิดๆ พูดด้วยบ้างแต่ไม่กวนเหมือนครั้งก่อนๆ..ซึ่งมันทำให้ฉันหงุดหงิดใจแปลกๆที่หมอนั่นยังงอนอยู่จนถึงตอนนี้...
"นี่ รอด้วยยย!!"
@ไร่องุ่นนอกเมือง
ใช้เวลาอยู่ประมาณ2ชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงสักที นั่งรถไฟจนปวดตูดไปหมดเลยเฮ้อ!!...ตอนนี้เราเดินทางมาถึงที่พัก มันคือบ้านพักหลังเล็กๆแต่ละหลังอยู่ไปตามจุดต่างๆที่ลูกค้าต้องการที่จะเลือกพัก และแน่นอนว่าจองกุกเลือกจุดที่ไกลสุดเพราะบอกว่ามันเป็นส่วนตัวดี....
เราสองคนเดินเข้ามาในห้องพักเล็กๆ ขนาดห้องกระทัดรัดพออยู่กันได้..และก็มีแค่เตียงเดียว-..-
"นี่..นายนัดกับลูกค้ากี่โมง?"
"หกโมงเย็น.."
"อ๋อ" ร่างเล็กพยักหน้าเข้าใจเล็กน้อย ก่อนจะลากกระเป๋าไปวางไว้ก่อนที่จะเปิดกระเป๋าแล้วเริ่มเอาของออกมาเก็บไว้ข้างๆเตียง ตามมาด้วยจองกุกที่เก็บของไม่ต่างกัน..แต่เขาเก็บของอย่างเงียบๆและคงรอให้ฉันเป็นฝ่ายพูดอยู่ฝ่ายเดียวสินะ
"เห้อ!...นี่จองกุก นายยังโกรธฉันอยู่หรอ?" และเมื่อฉันรู้สึกอึดอัด จึงพูดทำลายบรรยากาศตอนนี้ซะ !
"เปล่าหนิ..."
"โกหก!! ท่าทางแบบนั้น คำพูดแบบนั้น..นายยังโกรธฉันอยู่จองกุก จองกุกนายน่ะคิดมากไปแล้วคิดหรอว่าฉันจะ...ไปยุ่งกับคนอื่น..." ร่างเล็กค่อยๆเบาประโยคสุดท้ายลง ก่อนจะตัดสินใจวางของในมือลง แล้วเดินไปที่ด้านหน้าของชายหนุ่มก่อนที่จะเขี่ยกระเป๋าเสื้อผ้าออกและนั่งตรงหน้าจองกุก
"อะไรของเธอ?"
"ฉันบอกว่า! ฉันไม่มีวันไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นยังไงเล่า!!"
" !! "
ว่าจบ มือเล็กก็ถือวิสาสะดึงคอเสื้อของร่างหนาให้ใบหน้าของชายหนุ่มเข้ามาใกล้..ก่อนที่ริมฝีปากเอิบอิ่มจะประกบไปที่ริมฝีปากของจองกุกโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัว
จองกุกเบิกตากว้าง เมื่อโดนคนตัวเล็กชิงจูบไปเสียดื้อๆ แต่ทว่าเสียสติไปเพียงครู่เดียว เขาก็กลับดึงคนรักเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน..แล้วบดริมฝีปากใส่ร่างเล็กด้วยความดุดันและเอาแต่ใจ..
"อื้อ!..." กำปั้นน้อยๆทุบตีแผงอกหนา และพยายามดันร่างออกจากตัวของจองกุก...
ไม่สิ..ฉันควรเป็นฝ่ายนำ แต่ทำไมเขาถึงได้เป็นฝ่ายคุมล่ะเนี่ย !!!
"อ๊ะ!..." ผละจูบออก
"...บอกฉันก่อน ฉันถึงจะหายโกรธ:)" แม้ริมฝีปากจะห่างจากกัน แต่มือหนาของชายหนุ่มยังประคองแผ่นหลังบางเอาไว้พร้อมแนบชิดกายบางเข้าหาตัว เบียดกันจนอดอัด และร่างกายร้อนรุ่มด้วยความเขินอาย
"อ..อะไร?"
"บอกรักฉัน..บอกรักฉันจริงๆ" เสียงทุ่มกระซิบข้างหู พลางทำสายตาออดอ้อนขอความเห็นใจจากฝ่ายหญิง
"อึก!..•///•"
"เถอะนะ เลิกทำเป็นไม่รักฉันได้แล้ว..อย่าหลอกความรู้สึกตัวเองสิ"
"คะ..ใครหลอก"
"ก็เธอไง...เธอรักฉัน ใช่มั้ย?" ยิ่งพูดจองกุกยิ่งกอดแน่นขึ้น คนตัวเล็กเริ่มมีความเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย และหัวใจกำลังเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้...จองกุกรู้ทุกอย่าง รู้ทุกอย่างที่เป็นฉัน แม้ว่าฉันกำลังหลอกเขา..แต่สุดท้ายแล้ว เขาดูออก เขาอ่านใจฉันได้
"ฉะ..ฉัน..."
"หื้ม ว่าไง..พูดสิ ไม่งั้นจะโกรธหนักกว่าเดิม!"
"ฉัน..."
"โกรธจริงๆแล้วนะ!!"
"อ..อ่าๆ!!"
"เร็วววว!"
"ฉัน...รัก..."
"รักอะไร!?" จองกุกกำลังกดดันฉันอยู่นะ !
"ฉันรักนาย!! พอใจรึยัง!!!"
"พอใจ!! ป่ะขึ้นเตียง!!..." เสียงของเขาร้องตอบก่อนที่จะอุ้มฉันขึ้นเหนือพื้นแล้วโยนขึ้นเตียงไป..ตามมาด้วยร่างใหญ่ๆของเขาที่ทับตัวฉันไว้ไม่ให้หนีไปไหน
"จองกุก! หยุดเลยนะ!!.."
"เมียบอกรักทั้งที ต้องจัดสักดอก!!"
"ดอกอะไร!?"
"ดอกหอมที่เอาไว้ผัดกับตับๆๆ!" ไม่ว่าเปล่าจองกุกก็กระเด้งสะโพกใส่เอวฉัน!!..อ้าก! ทะลึ่ง! นี่จริงจังป่ะเนี่ย!!
"อย่าาาา!! ><"
"คราวหลังอย่าไปยุ่งกับใครอีก...ฉันน่ะโคตรหวงเธอเลย"
"..."
"ฝันดียัยเด็กดื้อ..."
วันดูงาน . . .
ทุกคนต่างตื่นเช้าขึ้นมาเตรียมตัวที่จะออกเดินทาง..การเดินทางครั้งนี้ไม่ได้ขึ้นรถไม่ได้ขึ้นเรือ แต่เดินทางไปพร้อมกับรถไฟต่างหากล่ะ
ร่างเล็กลากกระเป๋าเดินทาง โดยที่มีชายหนุ่มเดินตามติดมาไม่ห่าง...
"นี่จะย้ายบ้านรึไง..."
"อะไร...ไม่สักหน่อย!"
"แล้วขนอะไรมาเยอะแยะ"
"ข้าวของ ของใช้ส่วนตัว..."
"หรอ..อืม"
ตอนนี้จองกุกยังมีอารมณ์งอนค้างอยู่นิดๆ พูดด้วยบ้างแต่ไม่กวนเหมือนครั้งก่อนๆ..ซึ่งมันทำให้ฉันหงุดหงิดใจแปลกๆที่หมอนั่นยังงอนอยู่จนถึงตอนนี้...
"นี่ รอด้วยยย!!"
@ไร่องุ่นนอกเมือง
ใช้เวลาอยู่ประมาณ2ชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงสักที นั่งรถไฟจนปวดตูดไปหมดเลยเฮ้อ!!...ตอนนี้เราเดินทางมาถึงที่พัก มันคือบ้านพักหลังเล็กๆแต่ละหลังอยู่ไปตามจุดต่างๆที่ลูกค้าต้องการที่จะเลือกพัก และแน่นอนว่าจองกุกเลือกจุดที่ไกลสุดเพราะบอกว่ามันเป็นส่วนตัวดี....
เราสองคนเดินเข้ามาในห้องพักเล็กๆ ขนาดห้องกระทัดรัดพออยู่กันได้..และก็มีแค่เตียงเดียว-..-
"นี่..นายนัดกับลูกค้ากี่โมง?"
"หกโมงเย็น.."
"อ๋อ" ร่างเล็กพยักหน้าเข้าใจเล็กน้อย ก่อนจะลากกระเป๋าไปวางไว้ก่อนที่จะเปิดกระเป๋าแล้วเริ่มเอาของออกมาเก็บไว้ข้างๆเตียง ตามมาด้วยจองกุกที่เก็บของไม่ต่างกัน..แต่เขาเก็บของอย่างเงียบๆและคงรอให้ฉันเป็นฝ่ายพูดอยู่ฝ่ายเดียวสินะ
"เห้อ!...นี่จองกุก นายยังโกรธฉันอยู่หรอ?" และเมื่อฉันรู้สึกอึดอัด จึงพูดทำลายบรรยากาศตอนนี้ซะ !
"เปล่าหนิ..."
"โกหก!! ท่าทางแบบนั้น คำพูดแบบนั้น..นายยังโกรธฉันอยู่จองกุก จองกุกนายน่ะคิดมากไปแล้วคิดหรอว่าฉันจะ...ไปยุ่งกับคนอื่น..." ร่างเล็กค่อยๆเบาประโยคสุดท้ายลง ก่อนจะตัดสินใจวางของในมือลง แล้วเดินไปที่ด้านหน้าของชายหนุ่มก่อนที่จะเขี่ยกระเป๋าเสื้อผ้าออกและนั่งตรงหน้าจองกุก
"อะไรของเธอ?"
"ฉันบอกว่า! ฉันไม่มีวันไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นยังไงเล่า!!"
" !! "
ว่าจบ มือเล็กก็ถือวิสาสะดึงคอเสื้อของร่างหนาให้ใบหน้าของชายหนุ่มเข้ามาใกล้..ก่อนที่ริมฝีปากเอิบอิ่มจะประกบไปที่ริมฝีปากของจองกุกโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัว
จองกุกเบิกตากว้าง เมื่อโดนคนตัวเล็กชิงจูบไปเสียดื้อๆ แต่ทว่าเสียสติไปเพียงครู่เดียว เขาก็กลับดึงคนรักเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน..แล้วบดริมฝีปากใส่ร่างเล็กด้วยความดุดันและเอาแต่ใจ..
"อื้อ!..." กำปั้นน้อยๆทุบตีแผงอกหนา และพยายามดันร่างออกจากตัวของจองกุก...
ไม่สิ..ฉันควรเป็นฝ่ายนำ แต่ทำไมเขาถึงได้เป็นฝ่ายคุมล่ะเนี่ย !!!
"อ๊ะ!..." ผละจูบออก
"...บอกฉันก่อน ฉันถึงจะหายโกรธ:)" แม้ริมฝีปากจะห่างจากกัน แต่มือหนาของชายหนุ่มยังประคองแผ่นหลังบางเอาไว้พร้อมแนบชิดกายบางเข้าหาตัว เบียดกันจนอดอัด และร่างกายร้อนรุ่มด้วยความเขินอาย
"อ..อะไร?"
"บอกรักฉัน..บอกรักฉันจริงๆ" เสียงทุ่มกระซิบข้างหู พลางทำสายตาออดอ้อนขอความเห็นใจจากฝ่ายหญิง
"อึก!..•///•"
"เถอะนะ เลิกทำเป็นไม่รักฉันได้แล้ว..อย่าหลอกความรู้สึกตัวเองสิ"
"คะ..ใครหลอก"
"ก็เธอไง...เธอรักฉัน ใช่มั้ย?" ยิ่งพูดจองกุกยิ่งกอดแน่นขึ้น คนตัวเล็กเริ่มมีความเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย และหัวใจกำลังเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้...จองกุกรู้ทุกอย่าง รู้ทุกอย่างที่เป็นฉัน แม้ว่าฉันกำลังหลอกเขา..แต่สุดท้ายแล้ว เขาดูออก เขาอ่านใจฉันได้
"ฉะ..ฉัน..."
"หื้ม ว่าไง..พูดสิ ไม่งั้นจะโกรธหนักกว่าเดิม!"
"ฉัน..."
"โกรธจริงๆแล้วนะ!!"
"อ..อ่าๆ!!"
"เร็วววว!"
"ฉัน...รัก..."
"รักอะไร!?" จองกุกกำลังกดดันฉันอยู่นะ !
"ฉันรักนาย!! พอใจรึยัง!!!"
"พอใจ!! ป่ะขึ้นเตียง!!..." เสียงของเขาร้องตอบก่อนที่จะอุ้มฉันขึ้นเหนือพื้นแล้วโยนขึ้นเตียงไป..ตามมาด้วยร่างใหญ่ๆของเขาที่ทับตัวฉันไว้ไม่ให้หนีไปไหน
"จองกุก! หยุดเลยนะ!!.."
"เมียบอกรักทั้งที ต้องจัดสักดอก!!"
"ดอกอะไร!?"
"ดอกหอมที่เอาไว้ผัดกับตับๆๆ!" ไม่ว่าเปล่าจองกุกก็กระเด้งสะโพกใส่เอวฉัน!!..อ้าก! ทะลึ่ง! นี่จริงจังป่ะเนี่ย!!
"อย่าาาา!! ><"
เสียงหยอกล้อกันด้านในบ้านพักที่มีความเป็นส่วนตัว แต่ทว่ากลับมีคนมาแอบยืนฟังแบบนี้ ไร้ความเป็นส่วนตัวมากเหลือเกิน..ร่างของหญิงสาวยืนกำหมัดแน่นด้วยแววตาที่โกรธแค้นมานับหลายปีที่ผ่านมา สองคนนั้นมีความสุขกันทั้งๆที่เธอจมปักอยู่กับความทุกข์มานับปี
จนในที่สุด เธอคิดว่าจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่..แต่ใครจะรู้ว่าต้องกลับมาเจอกันอีกในคนต่างสถานะ ที่เมื่อก่อนเคยเป็นแฟนกัน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกันเสียแล้ว...เหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดเพราะ...
"เพราะแกอี(ชื่อคุณ)...ฉันจะทำให้แกหายไปจากชีวิตพี่จองกุกซะ!! มึงด้วยอีริน...อย่าหวังจะได้ครอบครองพี่จองกุกของฉันเลย หึ!"
จนในที่สุด เธอคิดว่าจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่..แต่ใครจะรู้ว่าต้องกลับมาเจอกันอีกในคนต่างสถานะ ที่เมื่อก่อนเคยเป็นแฟนกัน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกันเสียแล้ว...เหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดเพราะ...
"เพราะแกอี(ชื่อคุณ)...ฉันจะทำให้แกหายไปจากชีวิตพี่จองกุกซะ!! มึงด้วยอีริน...อย่าหวังจะได้ครอบครองพี่จองกุกของฉันเลย หึ!"
17 : 00 น.
บรรยากาศยามเย็นในไร่องุ่นที่ไร้เมฆฝน ร่างบางสวยในชุดเดรสอ่อนๆเดินไปตามสวนองุ่น ลมเย็นๆพัดผ่านจนกระโปรงแทบจะปลิวขึ้นพาดหัว..มือเล็กจับหมวกฟางบนหัวไว้แน่น ก่อนจะกวาดสายตามองไปอีกด้านที่ตอนนี้จองกุกกำลังยืนคุยกับเจ้าของไร่อยู่
อันที่จริงแล้ว ฉันจะได้ไปฟังด้วยเพราะนี่คืองานของฉัน แต่เขาไม่ยอมน่ะสิเพราะเจ้าของไร่เป็นผู้ชายแล้วก็หล่อมากด้วย..ฉะนั้นเขาจึงไม่ให้ฉันอยู่ตรงนั้นเพราะคำสั้นๆที่เรียกว่า'หวง'
"แม่หนู อยากลองเก็บองุ่นดูมั้ย^^"
"เอ๊ะ! ฉันหรอคะ?" นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเพราะจู่ๆเสียงของป้าที่เป็นคนสวนพูดขึ้น ระหว่างที่ฉันเดินอยู่..ป้าแกเผยยิ้มอ่อนๆก่อนจะพยักหน้าและควักมือเรียกฉัน ก่อนที่ฉันจะรีบเดินเข้าไปหาใกล้ๆ
เก็บพวงองุ่นหรอ..น่าสนุกดีแฮะ เพราะฉันไม่เคยทำมาก่อนเลย ^^
"กะ..เก็บยังไงหรอคะ?" ร่างเล็กหันไปถามด้วยความสงสัย
"หนูก็ใช้กรรไกรค่อยๆตัดพวงองุ่นจากเถา..อย่าใช้มือดึง เมื่อตัดแล้วใส่ตระกร้าเลยจ้ะ^^" คุณป้าคนสวนอธิบายให้ฉันอย่างละเอียด ฉันทำความเข้าใจอยู่สักพัก..พร้อมเริ่มลงมือทำด้วยตัวเอง
องุ่นไซน์มัสแคทเป็นองุ่นพันธุ์พิเศษที่แพงเอามากๆ และเนื้อของมันเหมือนเยลลี่ ซึ่งฉันชอบมันมากๆ ซื้อมากินทีหมดเกือบแสนแหนะ!
"อ๊ะ! ได้แล้ว~" เสียงหวานพูดกับตัวเอง พร้อมดีใจกับผลงานของตัวเองที่ตัดพวงองุ่นมาได้หนึ่งพวงใหญ่ๆแน่นๆ ก่อนจะวางใส่ตระกร้าแล้วเริ่มเก็บต่อไปเรื่อยๆ..ตอนนี้ฉันเริ่มสนุกมากแล้ว ทำไปโดยไม่เบื่อเลย
แบบนี้ ขอคุณพ่อทำสวนแบบนี้ไว้ที่บ้านหลังใหญ่ก็จะดีเอามากๆ ><
บรรยากาศยามเย็นในไร่องุ่นที่ไร้เมฆฝน ร่างบางสวยในชุดเดรสอ่อนๆเดินไปตามสวนองุ่น ลมเย็นๆพัดผ่านจนกระโปรงแทบจะปลิวขึ้นพาดหัว..มือเล็กจับหมวกฟางบนหัวไว้แน่น ก่อนจะกวาดสายตามองไปอีกด้านที่ตอนนี้จองกุกกำลังยืนคุยกับเจ้าของไร่อยู่
อันที่จริงแล้ว ฉันจะได้ไปฟังด้วยเพราะนี่คืองานของฉัน แต่เขาไม่ยอมน่ะสิเพราะเจ้าของไร่เป็นผู้ชายแล้วก็หล่อมากด้วย..ฉะนั้นเขาจึงไม่ให้ฉันอยู่ตรงนั้นเพราะคำสั้นๆที่เรียกว่า'หวง'
"แม่หนู อยากลองเก็บองุ่นดูมั้ย^^"
"เอ๊ะ! ฉันหรอคะ?" นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเพราะจู่ๆเสียงของป้าที่เป็นคนสวนพูดขึ้น ระหว่างที่ฉันเดินอยู่..ป้าแกเผยยิ้มอ่อนๆก่อนจะพยักหน้าและควักมือเรียกฉัน ก่อนที่ฉันจะรีบเดินเข้าไปหาใกล้ๆ
เก็บพวงองุ่นหรอ..น่าสนุกดีแฮะ เพราะฉันไม่เคยทำมาก่อนเลย ^^
"กะ..เก็บยังไงหรอคะ?" ร่างเล็กหันไปถามด้วยความสงสัย
"หนูก็ใช้กรรไกรค่อยๆตัดพวงองุ่นจากเถา..อย่าใช้มือดึง เมื่อตัดแล้วใส่ตระกร้าเลยจ้ะ^^" คุณป้าคนสวนอธิบายให้ฉันอย่างละเอียด ฉันทำความเข้าใจอยู่สักพัก..พร้อมเริ่มลงมือทำด้วยตัวเอง
องุ่นไซน์มัสแคทเป็นองุ่นพันธุ์พิเศษที่แพงเอามากๆ และเนื้อของมันเหมือนเยลลี่ ซึ่งฉันชอบมันมากๆ ซื้อมากินทีหมดเกือบแสนแหนะ!
"อ๊ะ! ได้แล้ว~" เสียงหวานพูดกับตัวเอง พร้อมดีใจกับผลงานของตัวเองที่ตัดพวงองุ่นมาได้หนึ่งพวงใหญ่ๆแน่นๆ ก่อนจะวางใส่ตระกร้าแล้วเริ่มเก็บต่อไปเรื่อยๆ..ตอนนี้ฉันเริ่มสนุกมากแล้ว ทำไปโดยไม่เบื่อเลย
แบบนี้ ขอคุณพ่อทำสวนแบบนี้ไว้ที่บ้านหลังใหญ่ก็จะดีเอามากๆ ><
คนตัวเล็กยืนทำกิจกรรมเพียงลำพัง ด้วยรอยยิ้มที่สนุกสนาน..รินยิ้มเหยียดก่อนจะเดินไปใกล้ พร้อมกับท่าทางที่ทำทีมาเป็นพูดดีด้วย...
"ทำอะไรอยู่หรอคะ?" เสียงของรินพูดข้างหู พร้อมตัวของหล่อนที่ยืนช้อนหลังอยู่ใกล้ๆนี่เอง
"อ๊ะ!!" ร่างเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนที่จะหันไปมองรินที่อยู่ๆก็โผล่มา..ผู้หญิงคนนี้ทำตัวน่ากลัวชะมัด !
"เก็บองุ่นอยู่หรอคะ..ให้รินเก็บช่วยนะ^^" ไม่ว่าเปล่าหล่อนก็ถือวิสาสะเอื้อมมือมาแย่งตระกร้าฉันไป แล้วหยิบกรรไกรขึ้นมาทำตามฉัน..ฉันยักไหล่ไม่ว่าอะไร ก่อนจะตัดสินใจยืนเก็บองุ่นอย่างเงียบๆ
ฉันน่ะไม่อยากสนใจเธอเลยสักนิด..เพราะ รู้สึกไม่ชอบขี้หน้าหล่อนเลย!!
"เห้อ! คุณจองกุกน่ะ หล่อดีเหมือนกันนะคะ^^"
"...?"
"ช่วงที่คุณยังไม่โผล่มา..เขาดูแลฉันดีมากๆเลยค่ะ เทคแคร์เป็นอย่างดีเหมือนเป็นแฟนกันแหนะ^^"
นี่กำลังจะบอกว่าฉันเป็นตัวปัญหาขัดขวางความสุขของพวกคุณสินะ เหอะ!!
"หรอคะ..."
"ใช่ค่ะ เราสองคนน่ะ..เกือบจะมีความสัมพันธ์ดีๆด้วยกันอยู่แล้วเชียว ^^" พูดจบหล่อนก็เดินไปอีกทาง แล้วทิ้งระเบิดไว้กับฉัน..ฉันโยนกรรไกรในมือทิ้งก่อนที่จะเดินออกไปจากสวน..ไปให้ไกลที่สุด จะได้ไม่อยู่ขัดขวางความสุขของพวกเธอ !!
"เหอะ!! ยัยนี่หน้าด้านชะมัด!..."
ดอกหญ้ายาวๆในมือถูกฟัดไปมาจนน่าสงสาร เพราะมีมนุษย์อารมณ์เสียกำลังเดินบ่นอยู่เพียงลำพัง ใกล้ๆลำธาร ที่ห่างจากสวนมาไกลพอสมควร..
ตอนนี้หญิงสาวมีความรู้สึกโกรธ และ หงุดหงิดใจ เพราะคำพูดของรินที่ทำให้ฉันไม่มีอารมณ์อยากทำอะไรทั้งนั้น!!..เพราะมันทำให้ฉันนึกถึงเมื่อ4ปีก่อน ช่วงที่ฉันไม่อยู่ เราไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรกันบ้าง จองกุกทำตัวยังไงกับรินระหว่างที่ฉันไม่อยู่...เขาอาจทำดีกับริน แต่เมื่อฉันกลับมาเขาก็มาเอาใจฉัน หรือว่าตอนที่เขาออกมาทำงานจะแอบมากิ๊กกับรินกันสองต่อสอง
"อ้าก!! หงุดหงิดเว้ย!!!"
"หงุดหงิดหรอ?...ลงไปเล่นน้ำหน่อยมั้ย :)"
"ห้ะ...อ๊ะ! ยะ..เยจิน!!!" ตากลมเบิกกว้าง พลางเผลอหลุดเรียกชื่ออีกคนออกมาอย่างเต็มปาก..เยจิน เธอมาทำอะไรที่นี่..ไม่ได้เจอหล่อนมานานพอสมควร
"หึ!! หน้าโง่อยู่ได้..วันนี้ฉันมาแก้แค้น :)" เยจินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัวพลางค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น..เท้าของฉันขยับถอยหนีหล่อนเพราะตอนนี้หล่อนทำหน้าตาเหมือนคนบ้าไม่มีผิด !
อีกนิดเดียว..ด้านล่างเป็นลำธาร ซึ่งที่เรายืนอยู่ตอนนี้เป็นหน้าผาค่อนข้างสูง ขืนตกลงไปต้องเจ็บตัวมากแน่ๆ
"ไปตายซะ!!"
ผลัก!
"เยจิน!! กรี๊ดดดดด!!"
เยจินพูดทิ้งท้ายก่อนที่มือของเธอจะผลักฉันให้ถอยหลังจนสุดแรง..จนในที่สุดร่างของฉันก็พลัดตกลงไปด้านล่างพร้อมเสียงกรีดร้องออกมาจนสุดเสียง...เมื่อหญิงสาวตกลงไป เยจินก็หัวเราะออกมาอย่างสะใจที่ได้ผลักอีกคนตกลงไปในลำธารลึกที่เต็มไปด้วยโขดหินมากมาย...
"งานนี้ใครจะมาช่วยแก ฮ่าๆ!" จากนั้นเยจินก็ก้มลงหยิบก้อนใหญ่พอกำมือมาถือไว้..ก่อนที่จะเขวี้ยงลงไปด้านล่าง ซึ่งเป้าหมายของเธอคือฉัน...
ปึก !!
"โอ้ย!!.."
มะ..ไม่นะ หัวฉัน..เลือดไหลออกมาไม่หยุด
"ทำอะไรอยู่หรอคะ?" เสียงของรินพูดข้างหู พร้อมตัวของหล่อนที่ยืนช้อนหลังอยู่ใกล้ๆนี่เอง
"อ๊ะ!!" ร่างเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนที่จะหันไปมองรินที่อยู่ๆก็โผล่มา..ผู้หญิงคนนี้ทำตัวน่ากลัวชะมัด !
"เก็บองุ่นอยู่หรอคะ..ให้รินเก็บช่วยนะ^^" ไม่ว่าเปล่าหล่อนก็ถือวิสาสะเอื้อมมือมาแย่งตระกร้าฉันไป แล้วหยิบกรรไกรขึ้นมาทำตามฉัน..ฉันยักไหล่ไม่ว่าอะไร ก่อนจะตัดสินใจยืนเก็บองุ่นอย่างเงียบๆ
ฉันน่ะไม่อยากสนใจเธอเลยสักนิด..เพราะ รู้สึกไม่ชอบขี้หน้าหล่อนเลย!!
"เห้อ! คุณจองกุกน่ะ หล่อดีเหมือนกันนะคะ^^"
"...?"
"ช่วงที่คุณยังไม่โผล่มา..เขาดูแลฉันดีมากๆเลยค่ะ เทคแคร์เป็นอย่างดีเหมือนเป็นแฟนกันแหนะ^^"
นี่กำลังจะบอกว่าฉันเป็นตัวปัญหาขัดขวางความสุขของพวกคุณสินะ เหอะ!!
"หรอคะ..."
"ใช่ค่ะ เราสองคนน่ะ..เกือบจะมีความสัมพันธ์ดีๆด้วยกันอยู่แล้วเชียว ^^" พูดจบหล่อนก็เดินไปอีกทาง แล้วทิ้งระเบิดไว้กับฉัน..ฉันโยนกรรไกรในมือทิ้งก่อนที่จะเดินออกไปจากสวน..ไปให้ไกลที่สุด จะได้ไม่อยู่ขัดขวางความสุขของพวกเธอ !!
"เหอะ!! ยัยนี่หน้าด้านชะมัด!..."
ดอกหญ้ายาวๆในมือถูกฟัดไปมาจนน่าสงสาร เพราะมีมนุษย์อารมณ์เสียกำลังเดินบ่นอยู่เพียงลำพัง ใกล้ๆลำธาร ที่ห่างจากสวนมาไกลพอสมควร..
ตอนนี้หญิงสาวมีความรู้สึกโกรธ และ หงุดหงิดใจ เพราะคำพูดของรินที่ทำให้ฉันไม่มีอารมณ์อยากทำอะไรทั้งนั้น!!..เพราะมันทำให้ฉันนึกถึงเมื่อ4ปีก่อน ช่วงที่ฉันไม่อยู่ เราไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรกันบ้าง จองกุกทำตัวยังไงกับรินระหว่างที่ฉันไม่อยู่...เขาอาจทำดีกับริน แต่เมื่อฉันกลับมาเขาก็มาเอาใจฉัน หรือว่าตอนที่เขาออกมาทำงานจะแอบมากิ๊กกับรินกันสองต่อสอง
"อ้าก!! หงุดหงิดเว้ย!!!"
"หงุดหงิดหรอ?...ลงไปเล่นน้ำหน่อยมั้ย :)"
"ห้ะ...อ๊ะ! ยะ..เยจิน!!!" ตากลมเบิกกว้าง พลางเผลอหลุดเรียกชื่ออีกคนออกมาอย่างเต็มปาก..เยจิน เธอมาทำอะไรที่นี่..ไม่ได้เจอหล่อนมานานพอสมควร
"หึ!! หน้าโง่อยู่ได้..วันนี้ฉันมาแก้แค้น :)" เยจินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัวพลางค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น..เท้าของฉันขยับถอยหนีหล่อนเพราะตอนนี้หล่อนทำหน้าตาเหมือนคนบ้าไม่มีผิด !
อีกนิดเดียว..ด้านล่างเป็นลำธาร ซึ่งที่เรายืนอยู่ตอนนี้เป็นหน้าผาค่อนข้างสูง ขืนตกลงไปต้องเจ็บตัวมากแน่ๆ
"ไปตายซะ!!"
ผลัก!
"เยจิน!! กรี๊ดดดดด!!"
เยจินพูดทิ้งท้ายก่อนที่มือของเธอจะผลักฉันให้ถอยหลังจนสุดแรง..จนในที่สุดร่างของฉันก็พลัดตกลงไปด้านล่างพร้อมเสียงกรีดร้องออกมาจนสุดเสียง...เมื่อหญิงสาวตกลงไป เยจินก็หัวเราะออกมาอย่างสะใจที่ได้ผลักอีกคนตกลงไปในลำธารลึกที่เต็มไปด้วยโขดหินมากมาย...
"งานนี้ใครจะมาช่วยแก ฮ่าๆ!" จากนั้นเยจินก็ก้มลงหยิบก้อนใหญ่พอกำมือมาถือไว้..ก่อนที่จะเขวี้ยงลงไปด้านล่าง ซึ่งเป้าหมายของเธอคือฉัน...
ปึก !!
"โอ้ย!!.."
มะ..ไม่นะ หัวฉัน..เลือดไหลออกมาไม่หยุด
To be continued
#TALK
หายหน้าหายตาไปนานเลย..ไรท์นี่แหละ! ขอโทษคร้าบ กราบงามๆเลยที่ไม่มาอัพสักที ใครคิดถึงไรท์เม้นด้านล่างเลยยย อิ_อิ
ตอนหน้า...ไปตบเยจินกันค่ะ !! เกลียด! ผู้เค้าไม่เอายังจะมาทำร้ายเมียเค้าอีก!! งานนี้จองกุกจะยอมหรอเมียโดนทำร้ายแบบนี้ หึๆ! :)
ติดตาม ~~~
ตอนหน้า...ไปตบเยจินกันค่ะ !! เกลียด! ผู้เค้าไม่เอายังจะมาทำร้ายเมียเค้าอีก!! งานนี้จองกุกจะยอมหรอเมียโดนทำร้ายแบบนี้ หึๆ! :)
ติดตาม ~~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น