#รอยสักจอน [JUNGKOOK X YOU] *tattoo Jeon*

ลำดับตอนที่ #22 : Chapter Jeon : 21 [ 100% ]

B
E
R
L
I
N
❀

Chapter 21

    เมื่อมาถึงบ้าน..ทุกคนก็แยกไปคนละมุมกันเลยทีเดียว โดยเฉพาะฉันที่นั่งอยู่บริษัททั้งวันแต่กลับรู้สึกเพลียเอามากๆ ฉะนั้นฉันจึงเลือกที่จะนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ และไม่สนใจใครด้วย..

    "มามี๊ขา..อึนพาอยากกินนม"    เสียงเล็กๆของหนูน้อยดังขึ้น อึนพาทำหน้าอ้อนวอนพลางคลานเข้ามากอดแขนฉัน..ก็เป็นแบบนี้ทุกที อยากได้อะไรก็อ้อน เห้อ~

    "เห้อ..มามี๊เหนื่อยจัง"

    "แต่อึนพาอยากกินนม"

    "อ่าๆ ก็ได้...เดี๋ยวมามี๊ไปชงนมให้"

    "ไม่เอา!! อึนพาจะดูดนมมามี๊><"    ร่างของอึนพาพุ่งมากอดเอวฉันไว้แน่น..ฉันได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ ให้ตายเถอะ ทำไมถึงได้เอาแต่ใจแบบนี้..

    และฉันคงไม่ปฏิเสธหรอก ยังไงลูกอยากได้อะไรก็ต้องทำให้อยู่ดี

    "ก็ได้ค่ะ แต่มามี๊ขอนอนนะ"

    "โอเครค่ะ!"    ว่าจบ การตกลงของเราก็เป็นไปด้วยดี..มือเล็กถกเสื้อขึ้นก่อนที่จะโดนเด็กน้อยครอบริมฝีปากลงเบาๆ..อึนพาหลับตาพริ้มอย่างดีใจ ส่วนฉันก็ล้มตัวลงนอนก่อนที่จะเผลอหลับไปทันที

    เวลาล้วงเลยจนฟ้ามืด..ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องทำงาน หลังจากที่เคลียร์เอกสารจนเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มก็รู้สึกหิวและเหนื่อยเอามากๆ ในความรู้สึกตอนนี้จองกุกหวังว่า(ชื่อคุณ)กำลังเตรียมมื้อเย็นไว้ในตนและลูก แต่กลับกัน ไม่ได้เป็นอย่างที่ใจหวัง ตอนนี้ภายในห้องครัวโล่งและเงียบกริบ..จองกุกทำหน้าเซ็งเพราะยังไม่มีข้าวเย็น และเขาก็หิวเอามากๆ

    "ทำอะไรอยู่นะ?"     เสียงทุ่มบ่นอย่างสงสัยพลางเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง..คิ้วหน้าขมวด นึกได้ก็รีบเดินขึ้นไปที่ชั้นบนทันที

    ขายาวก้าวบันไดขึ้นไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดประตูออกช้าๆ..ร่างหนาเดินเข้าไปในห้องนอนของตนและพบว่าร่างของ(ชื่อคุณ)นอนหลับอยู่บนเตียง โดยที่มีหนูอึนพานอนอยู่ข้างๆด้วยเช่นกัน..

    "นอนอยู่หรอกหรอ?"    

    นอนหลับแบบนี้ ท่าทางคงอีกนานกว่าจะตื่น..แล้วเขาก็ไม่อยากปลุกสองแม่ลูกนั้นด้วย..จองกุกอยากให้พวกเขานอนหลับสบายๆโดยที่ไม่มีอะไรมาขัดใจ

    "หึ..สั่งพิซซ่ามากินก็แล้วกัน :)"    ใบหน้าหล่อยกยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะมีความคิดเรื่องมื้อเย็นในวิถีเร่งด่วนสำหรับคนหิวอย่างเขา แล้วถ้าสองคนนั้นตื่นมาก็ไม่ได้จำเป็นต้องทำอาหารกินเอง เพราะจองกุกได้สั่งพิซซ่าไว้รออยู่แล้ว

    เวลาต่อมา เมื่อพิซซ่ามาส่ง จองกุกก็ลงมื้อทานพิซซ่าถาดแรกภายในห้องนั่งเล่น เสียงรายการทีวีถูกเปิดเบาๆพร้มอชายหนุ่มที่นั่งดูข่าวบ้านเมืองเป็นปกติ..วันนี้จองกุกดูมีความสุขอย่างอธิยายไม่ถูกเลยแฮะ กินพิซซ่าไปยิ้มไป ความรู้สึกฟูฟ่องเพราะไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวอีกแล้ว เขาจะได้ทำงานอย่างมีเป้าหมายในชีวิตอย่างจริงๆจังๆสักที...โดยเฉพาะเรื่องครอบครัวของเขาเอง

    "ทำอะไรน่ะ...?"    จู่ๆเสียงหวานก็เอ่ยถามขึ้นอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย จองกุกหันไปมองพลางพิซซ่ายังคาอยู่ในปาก...

    "อ๊ะ..ตื่นแล้วหรอ?"

    "อื้ม..ว่าแต่นายสั่งพิซซ่ามากินตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"    ร่างเล็กเอ่ยถาม ก่อนที่จะเดินไปนั่งลงข้างๆ กลิ่นพิซซ่าหอมๆลอยเตะจมูกมาทำให้ต่อมความรู้สึกส่งเสียงร้องออกมาด้วยความหิว..จองกุกหลุดขำเบาๆก่อนจะหยิบพิซซ่าที่ยังอุ่นๆอยู่มาให้

    ริมฝีปากสวยอ้าขึ้นพร้อมกัดชิ้นพิซซ่าเข้าปาก รสชาติเข้มข้นของซอสมะเขือเทศทำให้ร่างเล็กรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาอย่างมีแรง เมื่อได้กินของอร่อยๆแบบนี้...

    "เป็นไง..ฉันเห็นเธอนอนหลับอยู่ เลยไม่อยากกวน.."

    "เลยสั่งพิซซ่ามากิน?"

    "อื้ม!"

    "ว่าแต่...นายหายงอนฉันแล้วหรอหื้ม?"    ฉันยกคิ้วกวน พร้อมมองไปที่หน้าของจองกุกที่พึ่งรู้สึกว่าตัวเองลืมตัวไปว่ากำลังงอนฉันอยู่..ฮ่าๆ จะเก๊กงอนแต่งอนไม่สมจริงเลยนะจองกุก อยากเรียกร้องความสนใจก็บอกมาตรงๆเถอะ ฉันไม่ได้ว่าอะไรหนิ!

    "เอ่อ..."

    "งอนบ่อยๆ เดี๋ยวก็โดนชิ้งอีกหรอก"

    "กะ..ก็หายงอนแล้วนี่ไง!"

    "อ่าๆ รู้แล้ว...เชอะ!"    คนอะไรทำตัวเป็นเด็กไปได้ เห้อ!

    21 : 00 น.

    ถึงเวลาฟ้ามืดอย่างเต็มตัว ฉันเริ่มปิดบ้านปิดไฟ จัดการงานบ้านทุกอย่างที่เหลืออยู่จนเสร็จ..มือเล็กปิดม่านสีขาวบานใหญ่ไว้ปิดกั้นจากความมืดภายนอก..เด็กน้อยอึนพานอนดูดขวดนมอยู่ที่เปล์ ลืมตาสว่างขึ้นเพราะนอนกลางวันมากเกินไป..

    "อึนพาค่ะ ได้เวลาอาบน้ำแล้วนะ.."    ฉันคุยกับลูก พร้อมเดินเข้าไปอุ้มร่างของเด็กน้อยขึ้นมาไว้บนอ้อมแขน..ตอนนี้ถึงเวลาที่อึนพาต้องอาบน้ำแล้ว เพราะนอนเพลินจนลืมดูเวลา

    "ปาป๊าล่ะ?"

    "คะ..ปาป๊าหรอ ไม่รู้สิ---!"

    "ปาป๊าอยู่นี่! กำลังจะทำอะไรหื้ม~"     พูดปุ๊บก็โผล่มาปั๊บ จองกุกโผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับผ้าขนหนูในมือ

    "เรากำลังจะไปอาบน้ำ.."

    "ไปด้วยยย !"

    "ไม่ได้!!!"

    "ปาป๊ามาอาบน้ำกัน><"

    "ได้เลยครับ^^"     ดูเหมือนจะมีแค่อึนพาและจองกุกนะที่เห็นดีเห็นงามกันเหลือเกิน..ส่วนฉันน่ะหรอ ก็โดนลากเข้าไปในห้องน้ำยังไงล่ะ..

    จองกุกลากเราสองคนแม่ลูกเข้ามาในห้องน้ำ ก่อนที่เขาจะทำการล็อคประตู..ย๊า! นี่มันบังคับกันชัดๆ นี่จะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว ทั้งสองคนเลย!!

    "เอาล่ะ ตัวเล็กของปาป๊าเรามาอาบน้ำกัน..อย่าซนนะ"    จองกุกเอ่ยบอกร่างจิ๋วที่ถูกเขาจับถอดเสื้อผ้าออกจนหมด และนำผ้าขนหนูลายการ์ตูนมาพันตัวหนูน้อยเอาไว้ หนูน้อยอึนพามองหน้าร่างสูงที่สวมแค่กางเกงขายาว ไม่ได้ใส่เสื้อด้วยความสงสัย

    "ทำไมปาป๊ามีก้อนขนมปังอยู่ที่หน้าท้องล่ะคะ?"    สิ่งที่อึนพาถามมันก็คือซิกซ์แพ็กของจองกุกนั่นแหละ..แต่หนูน้อยกลับคิดว่านั่นมันคือก้อนขนมปังแพที่ฉันเคยซื้อให้กิน

    "ฮ่าๆ ถามอะไรของหนูคะ..?"

    "ก็ปาป๊ามีก้อนขนมปัง..อึนพาขอกินได้มั้ย?"    น้ำเสียงน้อยๆพูดขึ้นอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะยกมือน้อยๆขึ้นมาพยายามจะจับหน้าท้องของจองกุก

    "มันกินไม่ได้ค่ะ...ปาป๊าห่วง ปาป๊าไม่ให้หนูกินหรอกนะคะ"    ฉันกระซิบข้างหูลูกสาวเบาๆ อึนพาพองแก้มป่องๆเมื่อรู้ว่าปาป๊าไม่ให้อึนพากันขนมปัง เด็กน้อยเข้าใจทุกอย่างพร้อมพยักหน้าเข้าใจและหยุดความคิดที่จะกินท้องของจองกุกซะ

    "กะ..ก็ได้..แต่มามี๊ต้องให้หนูกินเค้กนะคะ~"

    "โอเครค่ะ!"

    "เย้ๆ><"    ขณะที่เราสองคนกำลังคุยกัน จองกุกก็เตรียมอ่างอาบน้ำจนเสร็จ จากนั้นเขาก็พาลูกสาวไปนั่งแช่ในอ่าง..เหลือแค่ฉันที่ต้องตามลงไป โดยที่สายตาสองคู่กำลังจ้องมองอย่างบังคับ

    ฉันหลบตาจองกุก ก่อนที่จะค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น..ความรู้สึกโล่งๆไปทั่งตัว เมื่อโป๊จนไม่เหลืออะไรปกปิดอีกแล้ว..เท้าเล็กค่อยๆก้าวลงอ่างด้วยความเขินอาย เพราะฉันไม่ได้แก้ผ้าต่อหน้าใครมาหลายปีแล้ว พอมาทำตอนนี้มันก็มีความเขินทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะจองกุก 

    "หึๆ:)"

    "ยิ้มอะไร!-..-"

    "มา..อาบน้ำกัน^^"    ชายหนุ่มเอ่ยบอกก่อนที่จะถูครีมอาบน้ำให้ลูกสาว ของเล่นหลายอย่างของอึนพาถูกนำมาลอยไว้บนผิวน้ำ เป็ดยางสีเหลืองตัวใหญ่ลอยไปลอยมา อึนพารู้สึกสนุกมากกับการเล่นน้ำ..ฉันเพียงแต่นั่งแช่น้ำ และมองจองกุกและอึนพาอาบน้ำมห้กันด้วยรอยยิ้ม..ภาพตรงหน้าราวมนต์สะกดที่ทำให้หญิงสาวเผลอยิ้มออกมาบางๆ ภาพที่สองคนนั้นได้อยู่ด้วยมันทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ฉันยากจะเข้าใจ เพราะฉันไม่เคยเข้าไปสัมผัสกับพวกเขาด้วยตัวเอง

    หลังจากอาบน้ำเสร็จ..พออาบน้ำจนสดชื่นอึนพาก็กินนมแล้วก็หลับไปอีกครั้ง..เป็นเด็กเนี่ยสบายจังเนาะ กินแล้วก็นอน ไม่ต้องมีเรื่องให้ปวดหัว ตอนนี้ฉันกำลังจะเตรียมตัวนอนเพราะรู้สึกคันเนื้อคันตัวอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกแบบว่าจะไม่สบายเลยแฮะ..รีบนอนก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะเป็นเอามากกว่านี้ พรุ่งนี้ค่อยดูอาการใหม่ก็แล้วกัน

    "เป็นอะไร ดูสีหน้าไม่ค่อยดี?"

    "เปล่าหรอก..ฉันแค่เหนื่อยๆน่ะ"    ฉันพูดพลางคลานขึ้นมาบนเตียง ก่อนที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเอาไว้

    "เอ๊ะ! นี่นาย..ฉันยังไม่อนุญาตให้ขึ้นมานอนด้วยเลยนะ!"

    "แล้วไง..ก็ฉันจะนอนอะ><"    จองกุกยิ้มตาหยี่ พร้อมทิ้งตัวลงมากอดทับร่างเล็กเอาไว้แน่นๆ ก่อนจะฉวยโอกาสหอมแก้มคนตัวเล็กไปหลายที

    "ย๊าาาา..!"

    "เลิกโวยวาย แล้วมานอนเถอะยัยบื้อ!"

    "ชิล์!!"

    ฉันอยากจะถีบเขาให้ตกเตียงคอหักตายไปเลย !

    หญิงสาวแทบไม่ได้นอนทั้งคืนก็ว่าได้ เพราะรู้สึกคันเนื้อคันตัวจนนอนไม่หลับ ร่างบางลุกออกจากที่นอน หันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างกาย เขาก็ยังคงนอนหลับใหลอยู่ ร่างบางปวดเมื่อยไปทั้งตัวและรู้สึกปวดหัวนิด..แต่ด้วยหน้าที่ของคนเป็นแม่ จึงทำให้หญิงสาวทำใจลุกออกจากเตียงอย่างเลี่ยงไม่ได้

    "อ๊ะ..!"    เสียงหวานอุทานออกมาเบาๆเพราะกลัวว่าคนข้างๆจะตื่น..พยายามลุกไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ แล้วลงไปด้านล่างเพื่อทำอาหารเช้าให้แก่ลูกสาวและชายหนุ่ม

    เช้าวันนี้..ฉันทำไข่ยัดไส้และทำต้มจืดสาหร่ายเต้าหู้ ทำอาหารเช้าเบาๆเพื่อให้พวกเขาทาน จากนั้นก็จัดวางไว้บนโต๊ะอาหาร..ฉันรู้สึกเพลียและปวดหัว ตัวก็เริ่มรุมๆ สะบัดร้อนสะบัดหนาว แทบจะทรงตัวไม่อยู่

    แต่ฉันก็ไม่ยอมอ่อนแอ พยายามทรงตัวให้ตัวเองยืนอยู่บนพื้นให้ได้นานที่สุด..หลังจากนั้นก็ตัดสินใจเดินไปนั่งลงเก้าอี้และรอให้จองกุกกับอึนพาลงมาจากชั้นบน ฉันรู้ว่าสองคนนั้นยังไงก็ต้องมาด้วยกันอยู่แล้ว ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องขึ้นไปปลุกให้เสียเวลาหรอก

    "นั่นไง..."    เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย ลงมาด้วยกันอีกแล้ว ตัวจะติดกันไปถึงไหน -..-

    "เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าดูซีดๆนะ?"    จองกุกเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเช้าเขาควานหาร่างบางแต่ก็ไม่เจอ..พอรู้ตัวอีกทีก็เห็นอยู่ในครัวแล้ว แถมสีหน้ายังดูไม่ดีอีก

    "เปล่า..ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก"    ฉันแข็งใจพูด

    "ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว มากินข้าวเถอะวันนี้ฉันมีประชุมแล้วก็มีเรื่องจะบอกเธอด้วย"    จองกุกเอ่ยสั่งคนตัวเล็ก ร่างบางเริ่มทานข้าวอย่างเงียบๆและพอทานได้ไปนิดเดียวก็รวบช้อนและวางลงที่เดิม

    "ฉันอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะ..เดี๋ยวฉันจะมาเก็บทีหลัง"    ร่างเล็กบอกกล่าวแก่ชายหนุ่ม พร้อมลุกขึ้นยืน และกำลังจะก้าวเดินไปก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาทันที

    เมื่อจองกุกเห็นเช่นนั้น ก็รีบลุกขึ้นรับตัวคนตัวเล็กไว้ทันที..

    "ไหนบอกว่าไม่เป็นอะไร..ทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ?"    จองกุกว่าอย่างหงุดหงิดใจเป็นอย่างยิ่งที่หญิงสาวไม่ยอมบอกความจริงกับเขา แถมยังลงมาทำอาหารทั้งที่ตัวเองไม่สบาย มันน่านัก..ชายหนุ่มยกร่างบางขึ้นอุ้ม แล้วพาเดินขึ้นไปข้างบน

    "เดี๋ยวปาป๊าลงมานะครับ"

    "มามี๊.."

    จากนั้นจองกุกก็เดินออกไป..

    "ฮัลโหล หมอมาที่บ้านผมด่วนเลย..ภรรยาผมไม่สบาย"    เมื่อพาหญิงสาวมานอนบนห้อง จองกุกก็กดสมาร์ทโฟนโทรหาหมอประจำตระกูล..ปลายสายกล่าวรับคำสั่งนั้น เมื่อวางสายจากหมอ ชายหนุ่มก็เดินเข้าไปห้องน้ำและออกมาพร้อมกับกาละมังขนาดเล็กและผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก..จองกุกทำการเช็ดตัวให้ร่างบาง ยิ่งเช็ดลึกมากเท่าไหร่ เขายิ่งอยู่ไม่เป็นสุข จิตใจมันคิดไปไกลถึงเรื่องบนเตียงที่เขาไม่ได้ทำมานานพอสมควร

    แค่ได้สัมผัสเรือนร่างบาง เขาก็ยังคิดไปไกลขนาดหนัก จองกุกนี้ท่าจะเพี้ยนไปแล้ว..พยายามสลัดความคิดนั้นออกไป แล้วรีบเช็ดตัวหญิงสาวจนเสร็จ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคุมให้คนตัวเล็กจนถึงคอ

    

    เมื่อหมอมาถึง ก็ทำการตรวจดูอาการของคนไข้ แต่ตรวจคนไข้คนนี้ไม่เหมือนกับที่หมอตรวจคนไข้ทั่วไป..หมอรู้สึกว่าเกร็งอย่างมาก เพราะมีสายตาเข้มดุคอยมองดูตลอดระยะเวลาที่ตรวจ พอจับตรวจที่ไหนก็ทำตาดุใส่อยู่ล้ำไป จนเขาแทบจะทำอะไรไม่ถูกเอาเลยทีเดียว


    "เป็นไงบ้างหมอ?" จองกุกถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหมอได้ตรวจดูอาการเสร็จเรียบร้อยแล้ว

    "เป็นไข้หวัดธรรมดาน่ะครับ..เดี๋ยวผมจะฉีดยาแก้ไข้ให้ และกินยาตามที่สั่งไม่เกินสองวันก็จะหายเป็นปกติแล้วครับคุณจองกุก"

    "ขอบใจมากนะ"

    "ไม่เป็นไรครับ และถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ^^" หมอกล่าวขอตัว และเมื่อเห็นว่าจองกุกพยักหน้าเป็นการเชิงอนุญาตแล้ว หมอก็เดินออกไปทันที









    วันนี้ทั้งวันจองกุกไม่เป็นอันทำอะไรเลย เพราะเป็นห่วงหญิงสาวที่นอนป่วยไม่สบาย คอยเช็ดตัวให้คอยนั่งเฝ้าไข้ไม่ยอมห่าง


    "อื้อ!..นะ..นายไม่ได้ไปทำงานหรอ? แล้วนี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย?" เสียงหวานเอ่ยถามชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าจองกุกนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆเตียง

    "เธอไม่สบาย..ทำไมไม่บอกฉัน" แทนที่จองกุกจะตอบคำถามแต่กลับตอบด้วยน้ำเสียงดุ !

    "ก็มันไม่ได้สำคัญอะไรนี่.." ร่างเล็กพูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

    "เฮ้อ!..ต่อไปถ้าไม่สบายก็ต้องบอกรู้มั้ย ฉันเป็นห่วง" จองกุกพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงทำให้คนตัวเล็กหันไปมองด้วยแววตาที่แปลกใจ และรู้สึกหัวใจพองโตกับคำพูดที่ได้รับฟังจากชายหนุ่ม


    "หิวมั้ย? เดี๋ยวฉันจะไปทำอะไรมาให้กิน แล้วก็ค่อยกินยานะ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินออกไปจากห้องนอน



    'ถ้าเขาน่ารักอย่างนี้ทุกวันก็ดีสินะ' ฉันมองตามหลังพลางคิดในใจ สักพักจองกุกก็กลับเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มหมู




    "เดี๋ยวฉันป้อนนะ..เธอไม่สบายอยู่" เมื่อหญิงสาวกำลังจะหยิบช้อน จองกุกก็ชิงหยิบไปถือไว้ในมือก่อน

    "ก็แค่ไม่สบาย..มือก็ยังใช้งานได้อยู่ ฉันทานเองได้" ว่าแล้วฉันพยายามจะยื้อแย้งช้อนจากมือของจองกุก แต่ก็ไม่สามารถแย้งได้

    "ให้ฉันป้อนน่ะดีแล้ว อย่าเรื่องมาก!" น้ำเสียงของจองกุกเอ็นดุฉัน..นี่เขาจะออกอาการเป็นห่วงมากไปมั้ยเนี่ย เห้อ~



    ชายหนุ่มลงมือป้อนข้าวให้หญิงสาวจนหมด และก็นำยามาให้ทาน จากนั้นคนตัวเล็กก็หลับไป...





    หลังจากที่(ชื่อคุณ)หลับไป จองกุกก็จัดเก็บทุกอย่างให้เรียบร้อย..ก่อนที่จะหันไปยิ้มให้ลูกสาวที่ยืนมองอยู่ในเปล์ใหญ่


    "มะ..มามี๊เป็นอะไรหรอคะ?"

    "มามี๊ไม่สบายครับ..หนูห้ามเข้าใกล้มามี๊นะครับ^^"

    "งื้อ..แล้วอึนพาจะได้หอมแก้มมามี๊มั้ยคะ?"

    "งั้นหนูมาหอมแก้มปาป๊าก่อนก็ได้"

    "ได้หรอคะ!^^"

    "ได้สิ..ป่ะ! ลงไปกินคุกกี้กันดีกว่า~"

    "เย้~"



    จากนั้นอึนพาก็ไม่ได้หนักใจอะไรที่มามี๊เป็นไข้ ตามประสาเด็ก จองกุกไม่อยากให้ลูกต้องงอแงจึงต้องคอยหาอะไรหลายๆอย่างมาหลอกล่อ






    ตอนนี้สองพ่อลูกกำลังนั่งทานคุกกี้อยู่ภายในห้องนั่งเล่น อึนพานั่งดูการ์ตูนพร้อมใช้ปากเล็กเคี้ยวคุกกี้ตุ้ยๆอยู่ในแก้ม...สายตาจากจองกุกมองลูกสาวอย่างเอ็นดู ใบหน้าน่ารักของลูกสาวเหมือน(ชื่อคุณ)ไม่มีผิด น่ารักน่าหยิกน่าฟัดไปซะหมด เพียงแต่นิสัยไม่เหมือนแม่ แต่เหมือนพ่อต่างหาก(?)






    กิ๊งก๊อง~





    "ปาป๊า?"

    "หื้ม..ใครมาตอนนี้" สองพ่อลูกหันไปมองพร้อมกัน ก่อนที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจเดินไปเปิดประตู



    "คุณริน?"

    "สวัสดีค่ะคุณจองกุก^^" ร่างของรินปรากฏขึ้น พร้อมรอยยิ้มของเธอฉีดออกอย่างพอใจ..จองกุกเบิกตากว้างอย่างแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆรินก็โผล่มาแบบนี้


    "รินเข้าไปนะคะ!" พูดเองเออเอง รินก็เบียดตัวชายหนุ่มเข้ามาในบ้าน หล่อนทำหน้าดีใจพลางมองไปรอบๆบ้านและเอ่ยชมอย่างเสียงหวาน..แต่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นเด็กน้อยวัย4ขวบนั่งมองตาแบ๊วอยู่ที่โซฟา รินกระตุกคิ้วทันทีพร้อมจีบปากจีบคออย่างไม่พอใจเมื่อเห็นลูกของจองกุก



    'ให้ตายเถอะ ยัยเด็กเวร อยู่อยู่หรอเนี่ย?' รินได้แต่บ่นในใจและรีบเปลี่ยนสีหน้ากลายเป็นผู้หญิงแสนดี



    "จะมาทำไมไม่บอกผมก่อน?" เสียงของจองกุกเอ่ยขึ้น เธอจึงหันไปมองและหาข้อแก้ตัวไปเรื่อย


    "รินอยากจะมาคุยเรื่องงานน่ะค่ะ..อีก2วันเราก็จะต้องไปดูงานด้วยกันแล้ว รินเลยรู้สึกตื่นเต้น^^"


    "ครับ เรื่องนี้ผมรู้ดี..แต่คุณควรจะรอให้ผมแจ้งก่อน--!"


    "ไม่ค่ะ! รินอยากคุยเรื่องนี้ด้วยตัวเอง^^" ดูเหมือนรินจะเอาแต่ใจพอสมควร..จองกุกได้แต่เก็บอารมณ์ พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะพูดตัดปัญหา


    "ก็ได้ครับ..งั้นนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้"

    "ขอบคุณค่ะ!^^"




    จากนั้นร่างสูงก็เดินเข้าไปในห้องครัว..ก่อนที่รินจะเดินไปนั่งลงโซฟาแล้วค่อยๆเขยิบเข้าไปใกล้อึนพา



    "หนู..หนูชื่ออะไรหรอจ๊ะ?" เสียงของคนแปลกหน้าเอ่ยถาม อึนพาทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะดึงชิ้นคุกกี้ออกจากปาก


    "อะ..อึนพาค่ะ"


    "อึนพาหรอ..พี่ชื่อรินนะจ๊ะ^^"


    "พี่ริน?..เป็นใครคะ?" เสียงเล็กๆพูดสวนกลับด้วยความกลัว ด้วยความไร้เดียงสาของเด็กน้อยยังแยกแยะไม่ออกหรอกนะว่าใครมาดีมาร้าย แต่ที่แน่ๆ รินคงไม่ได้แสนดีอย่างที่เห็นหรอก


    "ถามว่าพี่เป็นใครหรอ..พี่ก็คือแม่คนที่สองของหนูยังไงล่ะจ๊ะ นี่หนูไม่รู้หรอว่าพ่อของหนูกับพี่เรารักกัน^^" น้ำเสียงของรินค่อยๆพูดไปเรื่อยๆและกำลังทำให้เด็กน้อยสับสนกับคำพูดของหล่อน มือของหล่อนค่อยๆลูบแขนของอึนพาเบาๆก่อนที่จะบีบแขนของเด็กน้อยด้วยความหมั่นไส้ จนเกิดรอยแดง

[ 50% ]

    ใบหน้าของเด็กน้อยเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆเพราะความเจ็บที่แขน ก่อนที่เสียงเล็กๆจะสะอื้นออกมา.. ตอนนี้หนูอึนพากลายเป็นผู้ถูกกระทำโดยผู้หญิงใจมารที่อยู่ๆก็โผล่มา แล้วพูดจาน่าเกลียดใส่ป๊าของอึนพา..อึนพาพยายามจะดึงแขนออก ทั้งเจ็บและอยากจะร้องไห้



    มามี๊อยู่ไหน ?



    คนใจร้ายกำลังทำอึนพาเจ็บ




    "ฮึก..."

    "อ๊ะ!..มาแล้วหรอคะ :) " อยู่ๆสายตาของหล่อนก็เหลือบไปเห็นร่างของชายหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องครัว รินรีบดึงมือกลับก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้ากลายเป็นนางฟ้าผู้ใจดี

    "ปาป๊า" เมื่อเห็นปาป๊า เสียงเล็กก็เรียกร้องขึ้นทันที

    "เป็นอะไรครับ" ชายหนุ่มรีบวางแก้วน้ำในมือลง ก่อนจะเดินเข้ามาอุ้มหนูน้อยด้วยความอ่อนโยน

    "หนูอยากไปหามามี๊" อึนพาเริ่มเบะหน้า

    "ครับ ตอนนี้มามี๊หลับอยู่ หนูจะขึ้นไปกวนมามี๊หรอ หื้ม?"

    "แต่หนูอยากไปหามามี๊หนิ..."

    "ไม่เอา ไม่ไปกวนมามี๊นะครับ..อยู่กับปาป๊าก่อนนะ"

    พูดซะขนาดนี้แล้ว อึนพาคงปฏิเสธไม่ได้ หนูน้อยทำใจก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ..แล้วนั่งลง แต่ก็ยังพาตัวเองไปนั่งซบข้างชายหนุ่มอยู่ไม่ห่าง




    อยู่กับปาป๊า อึนพารู้สึกปลอดภัยที่สุด . . .









    เวลาต่อมา ตอนนี้อึนพานั่งเล่นจนหลับไปแล้ว..ส่วนรินน่ะหรอก็ยังอยู่ที่บ้านหลังนี้ ไม่ยอมไปไหน อยู่จนฝนตก และหล่อนก็หาข้ออ้างที่จะได้อยู่บ้านหลังนี้ต่อไม่ยอมไปไหน


    "อ่า แค่นี้ก็จบแล้วเอาเป็นว่ารินจะรีบกลับบ้านไปเตรียมของ แล้วเราก็จะได้ไปดูงานด้วยกันน้ำ~" เสียงของรินเอ่ยขึ้นอย่างดีใจที่ได้ไปดูงานกับจองกุกกันสองต่อสอง คราวนี้แหละเป็นโอกาสดีของเธอที่จะได้จับชายหนุ่มให้อยู่หมัด

    "หึ! ดีเลยครับ เพราะว่าการไปดูงานของเราก็เท่ากับว่าได้ไปเที่ยวด้วย^^"

    จองกุกยกยิ้มบางๆพร้อมกับคำพูดที่ทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกชอบใจมากไปอีก เพราะเธอคิดว่าจะได้ไปเดทกับชายหนุ่มกันสองต่อสอง


    ผู้หญิงที่อยากได้ผู้ชายจนตัวสั่นโดยที่เขามีลูกมีเมียแล้ว..มันค่อนข้างน่าเกลียดนะ



    "ผมจะได้พา(ชื่อคุณ)กับลูกไปเที่ยวด้วย"

    " !! "


    รินหน้าเสียอย่างไม่ได้ตั้งตัว..ความรู้สึกของหล่อนตอนนี้อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ ความฝันของเธอต้องสลาย เพราะผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ที่โผล่มาพร้อมกับลูก..พอรู้ตัวอีกทีก็รู้ว่าจองกุกกลายเป็นผู้ชายที่มีลูกน้อย และตอนนี้เขาก็ไม่ได้โสดเหมือนแต่ก่อนแล้วด้วยซ้ำ




    แบบนี้รินจะยอมไม่ได้ !!




    เมื่อจบประโยคคำพูดของชายหนุ่ม บรรยากาศภายในห้องก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบ พลางมีเสียงฝนแทรกเข้ามาในบ้านตลอดเวลา จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีใครพูดและจองกุกก็อยากให้รินกลับไปได้แล้ว


    "เอ่อ..."



    ตึก ๆ !


    ในขณะนั้นเสียงฝีเท้าก็เดินบันไดลงมาทำให้ทั้งสองหันไปมอง ก่อนที่จะเห็นร่างเล็กในชุดนอนที่เพิ่งเดินลงมาจากบ้านด้วยสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น


    "(ชื่อคุณ)ตื่นแล้วหรอ?" เมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินลงมาเสียงทุ้มก็เอ่ยถามขึ้น


    "อื้อ.." เสียงหวานครางตอบรับก่อนที่จะหันไปมอง


    "นั่นใครน่ะ?"

    เมื่อสายตาโฟกัสได้ชัด ร่างบางก็กระตุกคิ้วสงสัย ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมไม่เคยเห็นหน้า แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..หรือว่า..


    ฉันนอนหลับไม่กี่ชั่วโมงเขาก็พาผู้หญิงเข้าบ้านเลยหรอ ?


    ช่างกล้านะยะ !



    "อ่อฉันเป็น..."

    "หุ้นส่วนรายนึงของฉันนน่ะ..คุณรินครับนี่ภรรยาผมเอง" จองกุกยกยิ้มตาหยี ก่อนจะพูดคำว่าภรรยาออกมาอย่างไม่อายปาก กล้าพูดออกมาได้ยังไง..แค่แฟนเขาก็ไม่เคยขอฉันเลยด้วยซ้ำ แล้วนี่อยู่ๆก็มาบอกว่าเป็นภรรยาเขาเนี่ยนะ ทำไมหน้าด้านแบบนี้ ! -..-

    "ภรรยาหรอคะ..ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันรินค่ะ เป็นคนสนิทของคุณจองกุก"

    ผู้หญิงที่ชื่อรินยื่นมือมาทำความรู้จักกับฉัน ฉันดูออกเลย คำว่าคนสนิทน่ะ หล่อนตั้งใจพูดคำๆนั้นขึ้นมาเพื่อจงใจทิ้งระเบิดไว้บนตัวฉัน..ผู้หญิงคนนี้ร้ายแฮะ..


     "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

    "งั้นถ้ารู้จักกันแล้วก็ดี...แต่ว่า(ชื่อคุณ)ตื่นมาแบบนี้หายปวดหัวแล้วหรอ?"

    "ยังปวดอยู่นิดหน่อยน่ะ..ได้นอนพักแล้วดูเหมือนอาการจะดีขึ้นพอสมควร"

    จองกุกเลี่ยงจากริน ก่อนที่จะเดินเข้ามาไถ่ถามคนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง..มือหนาเอื้อมขึ้นมาจับแขนเล็กพร้อมลูบไปมาเพื่อวัดอุณหภูมิในร่างกายของร่างเล็กว่าตัวยังร้อนอยู่หรือเปล่า..ซึ่งการกระทำของชายหนุ่มทำให้คนที่ยืนมองอยู่เป็นอันต้องอิจฉาตาร้อนผ่าว..ภาพตรงหน้ามันช่างขัดใจรินเหลือเกิน


    "ถ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วเดี๋ยวฉันไปอุ่นข้าวต้มมาให้"

    "ขะ..ขอบใจนะ"

    ว่าจบร่างสูงก็รีบเดินหายเข้าไปในห้องครัวทันที ตอนนี้ภายในห้องนั่งเล่นเหลือไว้แต่เพียงฉันกับคุณริน..ฉันละสายตาจากผู้หญิงคนนั้น พร้อมตัดสินใจเดินไปหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวของลูกสาวเอาไว้ขณะที่นอนหลับอยู่บนโซฟา..แต่ทว่าในระหว่างนั้นสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นแขนสั้นๆของลูกสาวที่จู่ๆก็มีรอยแดงเกิดขึ้นอยู่



    รอยนั่น..เหมือนรอยมือไม่มีผิด



    "ไปโดนอะไรมา?" หญิงสาวพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองรินที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก...หล่อนทำเป็นลอยหน้าลอยตาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น


    แปลก? จองกุกไม่มีทางทำลูกแน่นอน..นอกซะจากมีคนอื่นทำ


    "เอาเถอะคงไม่มีใครทำหรอก"

    ร่างเล็กเลี่ยงสายตาจากริน..ก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ จนเผลอได้ยินเสียงถอนหายใจโล่งอกดังมาจากด้านหลัง



    เหอะ !

    เวลาต่อมา เมื่อจองกุกอุ่นข้าวต้มเสร็จ ฉันก็นั่งกินเงียบๆอยู่ในครัว..บรรยากาศตอนนี้รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก ฉันชอบฤดูฝน มันทำให้บรรยากาศชื่นฉ่ำไปด้วยละอองฝนเย็นๆ ทำให้รู้สึกไม่เหงาเพราะเสียงฝน และเป็นบรรยากาศที่ชวนให้นอนได้ทั้งวัน



    "(ชื่อคุณ)"

    "ห้ะ?" ระหว่างที่ฉันกำลังดื่มด่ำไปกับเสียงฝน อยู่ๆจองกุกก็โผล่เข้ามาในครัวพร้อมกับเรียกชื่อฉัน

    "มีอะไร?" ฉันเอ่ยถามเขาเสียงเบา

    "คือว่า..ตอนนี้ฝนตกหนักน่ะ"

    "แล้ว?"

    "คุณรินเธอบอกว่า อยากค้างที่นี่..."


    ข้าวต้มในปากของฉันแทบพุ่งพรวดออกมาโดยอัตโนมัติ..ฉันรีบนี้วางช้อนในมือลง พลางเช็ดปากแล้วหันไปมองจองกุกด้วยความตกใจ

    "อะไรนะ?"

    ผู้หญิงคนนั้น คนที่ฉันเพิ่งรู้จักหล่อนเป็นวันแรก แล้วจู่ๆก็มาขอค้างคืนที่บ้านเราเนี่ยนะ..แบบนี้จะให้เรียกว่าอะไรดีล่ะ..ผู้หญิงคนนี้หนิ! -..-


    "จะให้ตอบยังไงดี?"

    "นายก็ปฏิเสธไปสิ!..เมื่อก่อนนายเป็นผู้ทำร้ายจิตใจผู้หญิงมีอาชีพเลยไม่ใช่หรือไง ก็ไล่ๆไปสิ !!"

    คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่าจองกุกร้ายพอตัว..เรื่องแค่นี้ก็จัดการเองไปเลยสิ ไม่ต้องมาถามฉัน -_-


    "ปฏิเสธ?"

    "ใช่!! ทำเรื่องเลวๆไง..เหมือนเมื่อก่อน"

    "แต่ฉันกลัวลูกเห็น"


    โอ้ย! มันจะอะไรนักหนาเนี่ย !!


    "ตามใจนายก็แล้วกัน! จะไล่ก็ไล่ ไม่ไล่ก็ไม่ไล่!"

    "...ได้ๆ ฉันจะพยายามไล่ก็แล้วกัน"

    "..."

    "ไม่งอนนะเมียจ๋าาาา~" อยู่ๆเขาก็เดินเข้ามาพูดจาชวนหวาดเสียว แล้วฉวยโอกาสจุ๊บแก้มของฉันแล้ววิ่งหนีออกไป

    "ย๊าาาา"


    ถ้าไม่ติดว่าฉันป่วย ฉันคงวิ่งไล่เตะเขาไปนานแล้ว !!









    18 : 00 น.




    ตกเย็น . . .




     ภายในห้องนอน พร้อมเครื่องทำความอุ่นที่ถูกเปิดทำให้บรรยากาศรู้สึกอบอุ่นมากขึ้น...เม็ดฝนยังคงเปราะแปะอยู่ที่กระจกหน้าต่างแต่ก็ไม่มีใครสนใจมันแม้แต่น้อย

    ร่างบางฟื้นตัวขึ้น พอที่จะมีแรงลุกออกมาเล่นกับลูกได้ อึนพาหยิบสีเทียนขึ้นมาวาดรูปตามจินตนาการของเด็กน้อยโดยที่มีฉันนั่งมองอยู่ข้างๆ


    "นี่หนูวาดอะไรคะ?"

    "ลูกหมาค่ะ อึนพาอยากเลี้ยงหมาน้อย ><"

    "อยากเลี้ยงลูกหมาหรอ?"

    "ค่ะ !!"

    เด็กน้อยตอบเสียงใส พลางเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยดวงตาใสๆคู่นั้น



    "ถ้าหนูอยากเลี้ยงลูกหมา ก็ไปขอปาป๊าก่อนนะคะ เพราะนี่มันไม่ใช่บ้านของเรา"

    "หรอคะ..งั้นอึนพาจะไปขอปาป๊านะคะ!" เมื่อได้ยินเสียงที่ฉันพูด อึนพาก็ทำท่าทางเหมือนจะเข้าใจก่อนที่จะลุกขึ้น แล้ววิ่งออกไปจากห้องด้วยขาสั้นๆคู่นั้น..วิ่งออกไปแบบนั้นคงไปที่ห้องทำงานของจองกุกสินะ




    เฮ้อ! . . ตอนนี้ก็อยู่อย่างเงียบสงบแล้วสินะเรา เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้พักอยู่ที่นี่ เพราะฉันไม่ได้อนุญาตและใจจริงตัวฉันเองก็ไม่อยากให้อยู่ด้วย ไม่รู้สิ รู้สึกไม่ถูกชะตาด้วยเลย ผู้หญิงคนนั้นมันต้องมีอะไรแน่ๆ




    ขณะที่ฉันนั่งคิดไปเรื่อยเปื่อย..อยู่ๆเสียงประตูห้องก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างของจองกุกที่เดินเข้ามาพร้อมอุ้มอึนพาไว้บนแขน


    "มามี๊ขา~ ปาป๊าบอกว่าพรุ่งนี้จะพาเราไปซื้อลูกหมาค่ะ><"



    กะไว้แล้วเชียวว่าต้องซื้อให้...

    เช้าวันใหม่...


    อากาศยามเช้าอันสดใส ไร้เมฆฝนที่พัดผ่านหายไปตั้งแต่เมื่อคืน..ช่วงเวลาเช้าๆแบบนี้ ตัวรถคันหรูของชายหนุ่มเคลื่อนตัวออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้า..ตัวรถวิ่งไปตามท้องถนน ใช้เวลาเกือบชั่วโมง จนในที่สุดก็มาถึงห้างดังใจกลางเมือง



    ทั้งสามคนเดินเข้ามาในตัวห้างที่เปิดได้ไม่นาน..แถมตอนนี้ก็ยังไม่มีคนมา เป็นส่วนน้อยที่จะมาเช้าแบบนี้




    "ร้านคนรักสัตว์ยินดีต้อนรับค่ะ~" เมื่อเดินเข้ามาในร้าน Pet Shop เสียงหวานๆของพนักงานสาวก็ทักขึ้นเมื่อมีลูกค้าเดินเข้ามาในร้าน


    นี่เป็นครั้งแรกที่อึนพาได้มาร้านขายสัตว์...เด็กน้อยดูตื่นเต้นที่ได้เห็นลูกหมาลูกแมวต่างสายพันธุ์...เราให้โอกาสเด็กน้อยได้เลือกว่าอยากได้ตัวไหนไปเลี้ยง แต่ครั้งแรกมันก็เลือกยากพอสมควร เพราะมันน่ารักทุกตัวเลย แต่ก็นะในที่สุดอึนพาก็เลือกได้แล้วว่าอยากได้ตัวไหน




    "อึนพาเอาตัวนี้ค่ะ!"

    "เลือกได้ดีมากค่ะหนูน้อย~"


    สุดท้ายลูกฉันก็เลือกได้ว่าจะเลี้ยงปอมเมอเรเนียน สุนัขสายพันธุ์ที่แพงที่สุดในร้าน...





    ใช้เวลาอยู่ในร้านเกือบชั่วโมง หมดเงินไปเยอะพอสมควร เพราะการที่ได้เลี้ยงลูกหมาครั้งแรกก็ต้องมีอะไรหลายๆอย่างที่ต้องซื้อเป็นธรรมดาอยู่แล้ว...เราสามคนเดินออกมาจากร้านพร้อมข้าวของในมือพะลุงพะลัง ตอนนี้คนที่แฮปปี้ที่สุดน่าจะเป็นอึนพานี่แหละ



    "อ่าจริงสิ พรุ่งนี้ฉันต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดแล้ว..พรุ่งนี้เธอกับลูกไปกับฉันนะ(ชื่อคุณ)"

    "ไปไหนล่ะ?"

    "ไปสวนองุ่นน่ะ..ไปดูงานที่นั่นสัก 3 วัน 2 คืน"

    "ไปสวนองุ่นหรอ...อื้ม ไปสิ"

    "เย้~"

    "แต่ฉันต้องเอาลูกไปฝากไว้กับพี่จีมินนะ" ยิ้มได้ไม่นาน จองกุกก็หุบยิ้มนั้นลง เมื่อได้ยินในสิ่งที่ฉันพูด

    "ทะ..ทำไมล่ะ ฉันอยากพาเธอกับลูกไปเที่ยวนะ"

    "หึ! ไปเที่ยวอะไรกัน พาลูกไปก็เหนื่อยเปล่า จำไม่ได้หรอว่าฉันทำงานกับนาย..ฉะนั้นเรื่องเที่ยวหยุดคิดซะ ^^"

    "แต่...."

    "ไม่เป็นไรค่ะ ปาป๊ากับมามี๊ไปด้วยกันเถอะ...อึนพาอยู่กับลุงจีมินก็ได้><" หนูน้อยอึนพา จะไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับฉันเลย แต่จองกุกน่ะสิ กลับงอนเป็นเด็กไปได้ ขนาดลูกยังไม่งอแง คนเป็นพ่อก็ไม่มีสิทธิ์งอแงเหมือนกัน!!

    "ขอโทษนะ ไว้คราวหน้าปาป๊าจะพาหนูไปเที่ยวนะครับ" จองกุกพูดเสียงอ่อน พลางย่อตัวลงก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวลูกสาว

    "ค่ะ ปาป๊าสัญญาแล้วนะ ว่าจะพาหนูไปเที่ยว^^"

    "ครับ ไปเที่ยวจริงๆ ไม่ได้ไปทำงาน : )"


    สองพ่อลูกนั้นยกมือขึ้นเกี่ยวก้อยให้สัญญากัน...หวังว่าเขาจะให้ผิดสัญญานะ



    และอย่าทำให้ลูกฉันต้องร้องไห้เด็ดขาด จอน จองกุก !!






    เวลาต่อมา ในเมื่อมาถึงห้างจองกุกก็จัดหนักจัดเต็ม ทั้งพากินขนม ดูหนัง ซื้อของเล่น จนตอนนี้ร่างกายของฉันใกล้จะหมดพลังงานเต็มทน..ขณะที่เดิน มือของเขาก็เอื้อมมากระตุกแขนเสื้อฉัน ก่อนที่ฉันจะหันไปมอง...


    "อะไร?"

    "พรุ่งนี้ไปสวนองุ่นทั้งทีฉันอยากให้เธอใส่ชุดที่มันเข้ากับบรรยากาศหน่อยนะ^^"

    ไม่ว่าเปล่ามือของเขาก็ชี้ไปที่ร้านขายเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิง เขาไม่ปล่อยให้ฉันได้ตอบก่อนที่จะลากฉันกับลูกเข้าไปในร้านนั่น


    "ยินดีต้อนรับค่ะ"

    "ครับ คุณช่วยหาชุดที่สวยที่สุดให้ภรรยาผมด้วย"

    "อ๊ะ! ได้ค่ะ~"



    คำก็ภรรยาสองคำก็ภรรยา



    เขานี่มันชอบทำตามอำเภอใจจริงๆเลย !!







    หลังจากที่ซื้อของเสร็จ ฉันก็อยากกลับบ้านเต็มทน สรุปว่าจองกุกซื้อเสื้อผ้าให้ฉันเยอะจนถึงแทบไม่หมด ซื้อทีปานจะย้ายบ้าน...ด้วยเหลือเกินนะพ่อคุณ -_-




    ตอนนี้เรากำลังเดินทางไปที่บริษัท ปรากฏว่าฉันไม่ได้กลับบ้าน จองกุกมีงานต่อแล้วฉันต้องไปกับเขา ฉะนั้นตอนนี้อึนพาจึงไปอยู่กับพี่จินเป็นที่เรียบร้อย...โชคดีนะที่อึนพาแกเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่ร้อง และชอบพี่จีมินสุดๆ ฉะนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายมากที่จะให้ลูกอยู่กับเขา


    "ลูกท่าทางจะชอบฮยองมากๆเลยนะ"

    "คงรู้มั้งว่าใครเป็นคนดี"

    " ง่ะ "

    จองกุกบึ้งหน้าเล็กน้อย ขณะขับรถ..น่าแปลกนะที่เขาเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไล่ฆ่าฉันให้ตาย (?)



    เขานี่เปลี่ยนอารมณ์ไวมากอะ . . .



    "แต่ยังไงอึนพาก็ลูกฉัน!" เขาเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจอย่างเต็มอก..มันก็ใช่แหละ แต่ลืมไปแล้วหรอว่าเมื่อก่อนนายเคยคิดจะฆ่าลูก ?


   เฮ้อ ! -_-




    ใช้เวลาไม่นาน เราสองคนก็มาถึงบริษัทที่เราทำงานอยู่...ร่างบางและชายหนุ่มย่างกายเข้ามาในตัวบริษัท ตอนนี้ฉันตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนพอสมควร คงเป็นเพราะไม่ค่อยชินกับเรามากกว่ามั้ง


    "สวัสดีค่ะบอส^^"


    แม่พนักงานคนเดิมกล่าวทักทายพลางยิ้มหวานให้จองกุก...แต่ทว่าสายตาของหล่อนเหลือบมามองฉันอย่างไม่ค่อยพอใจนัก


    มีปัญหาอะไรกับฉันยะ !!


    "วันนี้ฉันเข้าประชุมนะ"

    " อื้ม "

    จองกุกคนเมินใส่พนักงานคนนั้น ก่อนที่จะใช้แขนโอบไหล่ฉัน แล้วพาเดินออกไป...หลังจากนั้นเขาก็ออกไปประชุม แล้วทิ้งงานบางส่วนไว้ให้ฉันทำรออยู่ในห้อง . . . .





    ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องพร้อมเตรียมเข้าห้องประชุม วันนี้มีประธานบริษัทจากบริษัทใหญ่มารวมตัวกันเยอะพอสมควร งานนี้คงทำพลาดไม่ได้..งั้นซวยแน่ๆ



    ตึกตึก !!



    "อ่า คุณจองกุก^^"

    "คุณริน"

    "เจอกันจนได้..กำลังไปที่ห้องประชุมสินะคะ"

    "ครับ"

    "ดีเลยค่ะ งั้นเราไปพร้อมกันเลยเนาะ...อ่อ จริงสิวันนี้รินพึ่งได้เลขามาใหม่ค่ะ..เลยอยากให้คุณรู้จัก^^" ว่าจบรินก็ดึงเลขาคนใหม่ของเธอมาแนะนำให้รู้จัก..เมื่อพอเจอกัน ต่างฝ่ายต่างหยุดชะงักพร้อมมองกันด้วยสายตาที่ตกใจ


     "เยจิน"

    "พี่จองกุก"

    "เอ่อ...สองคนรู้จักกันหรอคะ?"

[ 100% ]

    

    To be continued

    #TALK

      ไรท์มาแล้ววววววววววววววววววววววว

       อาจมีคำผิดบ้าง ขออภัยด้วยนะคะ เพราะช่วงนี้ไรท์เบลอๆ 55555555 รู้สึกว่าครึ่งหลังสั้นมั้ย ไม่รู้ แต่จะพยายามรีบมาต่อให้นะคร้าาาาาาา

    

ฝากติดตามเรื่องใหม่

#Addiction TAE

 [TAEHYUNG X YOU] 

*เสพติดร้าย*