#รอยสักจอน [JUNGKOOK X YOU] *tattoo Jeon*

ลำดับตอนที่ #19 : Chapter Jeon : 18 ::NC:: [ 100% ]

B
E
R
L
I
N
❀

Chapter 18

    YOU 

    ทุบประตูยังไม่ทันสาแก่ใจพอ ในที่สุดคนในบ้านก็เปิดประตูออกพร้อมปรากฏร่างเจ้าบ้านที่กำลังดูสนุกไปกับเพลงพร้อมถือแก้วเหล้าใบใหญ่ในมือ..



    "ทะ..ทำไมนายถึงมาอยู่ข้างบ้านฉัน จองกุก!!"    ร่างเล็กเบิกตากว้างก่อนจะตะโกนขึ้นด้วยความแปลกใจ..มือบางยกขึ้นชี้หน้าร่างสูงด้วยความตกใจ

    จองกุกปรือตามองร่างบางก่อนที่จะยกยิ้มขึ้นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ใบหน้าของเขาแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัดว่าตอนนี้จองกุกกำลังเมาอยู่ดีๆนี่เอง

    "นาย....!"    ฉันกัดฟันพูดก่อนมองไปที่ร่างของจองกุก ให้ตายเถอะ นี่เขามาโผล่อยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันนึกว่าเขาหนีไปอยู่ที่อื่นแล้วเสียอีก!

    "เข้าบ้านก่อนมั้ย^^"

    "ไม่ยะ!"

    แม้ฉันจะปฏิเสธไป แต่จองกุกเขาก็ยังยิ้มไม่หุบ..นี่เมาจนสติกลับไปแล้วรึไง เหอะ! อยู่ๆก็ชวนเข้าบ้าน ไม่เอาด้วยหรอกมันไม่ใช่ธุระของฉัน!

    "มาน้าาาาา~"

    "อ๊ะ! ไอ้บ้าจองกุกปล่อยฉันนะ!!"    อยู่ๆร่างสูงของจองกุกก็โน้มตัวลงมาก่อนที่จะใช้แขนยาวของเขาเกี่ยวเอวเล็กไว้และดึงตัวเข้าไปในบ้านของเขา..คนตัวเล็กดิ้นไปมาอย่างเอาชีวิตแต่จองกุกยิ่งกอดรัดแน่นมากยิ่งขึ้น

    พอถูกลากเข้ามาในบ้าน ทุกคนที่กำลังปาร์ตี้อยู่เป็นอันต้องหันมามองเหตุการณ์ตรงหน้าพร้อมกัน ปาร์ตี้เล็กๆที่จัดขึ้นโดยฝีมือของจองกุกพร้อมกับเพื่อนๆของเขา ยูคยอม เซฮุน และเลดี้ ที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างน่าแปลกใจ..คนพวกนี้ตั้งใจหรือบังเอิญมาอยู่ที่นี่กันแน่ !!

    จองกุกโอบร่างบางไว้ในแขนพร้อมโยนร่างของหญิงสาวขึ้นไปนั่งบนโซฟา ตามมาด้วยร่างหนาใหญ่ของจองกุกที่ล้มตัวลงมานั่งทับฉันเอาไว้เพื่อเป็นการกักบริเวณ...

    โอ้ย! มันหนัก!!

    "ทำบ้าอะไรห้ะ!!!"

    "หื้ม อยู่นิ่งๆน่ะ!"

    "ไม่!!..ปล่อยๆๆ!"

    เซฮุนเห็นว่าเหตุการณ์มันชักจะไปกันใหญ่ เขาจึงตัดสินใจลดเสียงเพลงลง แล้วมองไปที่ร่างชายหญิงที่ต่อต้านกันไม่หยุด...

    "อึก! บอกให้ปล่อยไงเว้ย! ฟังไม่รู้เรื่องหรอ!?"    พอเพลงเบาลง เสียงใสๆของร่างเล็กก็ดังขึ้นท่ามกลางสายตาของทุกๆคน..จองกุกเผลอเพียงไม่กี่วิ ฉันเลยรีบถีบเข้าออกก่อนที่จะลุกหนีออกไปจากโซฟา

    "เลิกเปิดเพลงเสียงดัง รบกวนชาวบ้านได้แล้ว!..ฉันมาบอกแค่นี้ล่ะ!!"

    "เดี๋ยว!---"

    ว่าจบ ร่างเล็กก็ตัดสินใจวิ่งออกไปจากบ้านด้วยความร้อนรน หมดสิ่งที่จะบอกแล้วก็ไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไป รีบหนีซะก่อนที่จะเกิดเรื่อง...

    เสียงทุ่มของจองกุกร้องเรียกแต่ก็ไม่ทันก่อนที่หญิงสาวนั้นจะวิ่งหนีออกไป..มือหนาควานคว้าแต่ก็ฉุดไว้ไม่ทัน และเมื่อหนีไปจองกุกก็ถอนหายใจหนักพลางวางแก้วเหล้าในมือลง สายตาคมฉายแววเศร้าออกมาอย่างเห็นได้ชัดด้วยความน้อยใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้..ทุกคนอุส่าห์เปิดทางให้แต่(ชื่อคุณ)ก็ไม่ยอมเปิดใจ แล้วแบบนี้จองกุกจะได้พิสูจน์ตัวเองได้ยังไงกันในเมื่อเธอเอาแต่หนีเขาอยู่แบบนี้

    แต่สิ่งที่เห็นมันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เขา จองกุกจงใจซื้อบ้านหลังนี้เพราะรู้ว่า(ชื่อคุณ)มีบ้านพักแล้วชอบพาลูกมาอยู่ที่นี่บ่อยๆ แล้วมันคงเป็นโอกาสดีถ้าจองกุกจะย้ายตามมาและสานความสัมพันธ์ต่อ..แต่มันก็ไม่ง่าย คิดไว้แล้วว่าถ้าเปิดเพลงเสียงดังแล้วจัดปาร์ตี้ซะเจ้าตัวก็คงออกมาโวยวาย และมันก็เป็นจริง และสุดท้ายหล่อนก็หลบหน้าเขาอีกตามเคย เห้อ!!

    งานนี้มันไม่ง่ายเลยนะ...

    "เอาน้า! ตื้อต่อไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ใจอ่อนเองแหละ!^^"    เสียงของยูคยอมเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเดินมานั่งลงข้างๆเพื่อนสนิทพร้อมกับกำลังใจที่มีให้ไม่น้อย

    ทุกคนต่างรู้ดี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตัวจองกุกเองที่จะแก้ไขมันด้วยตนเอง

    "ผู้หญิงน่ะนะ! ลืมอดีตยาก แล้วก็ขี้น้อยใจด้วย.."

    "รวมถึงเธอด้วย?"

    "ไม่ใช่ยะ! เลดี้แค่จะบอกว่า จองกุกต้องเปลี่ยนความคิดใหม่...."     ริมฝีปากเคลือบลิปสีหวานยกยิ้มขึ้น เพราะความคิดของผู้หญิงและผู้ชายนั้นมันต่างกัน และพวกหนุ่มๆคงคิดได้แต่ความคิดสั้นๆแน่ถ้าจะขอคืนดีกับ(ชื่อคุณ)น่ะ ฉะนั้นเรื่องนี้ทุกคนต้องยอมรับฟังเลดี้ซะก่อนที่จองกุกจะเสียผู้หญิงคนนั้นไปอีก

    "ยังไง...?"    ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย..เลดี้ลุกขึ้นยืนก่อนจะมองไปที่จองกุกแล้วพูดว่า

    "ก็เลิกทำตัวน่ากลัว โรคจิตใส่(ชื่อคุณ)สิ!!..ทำตัวให้มันดูน่าเชื่อถือ พูดเพราะๆ ซื้อของไปเอาใจ ทำไปเรื่อยๆเดี๋ยวนางก็จะลดอคติที่มีต่อจองกุกเอง...เริ่มตั้งแต่คืนนี้! ทำให้ความแค้นกลายเป็นดินเนอร์สุดพิเศษซะ หุๆ romantic~"     ดูเหมือนเลดี้จะเห็นดีเห็นชอบกับความคิดของตัวเอง แต่มันดูยากสำหรับจองกุกไปหมดทุกอย่าง มันไม่ง่ายเลยสักนิด แค่เจอหน้าก็แทบจะมุดดินหนีแล้ว..และถ้าจะให้ดินเนอร์จะไม่โดนหล่อนเอามีดไล่ฟันเลยรึไง

    "เห้อ!..งั้นเธอก็จัดการสิเลดี้"

    "หื้อ?"

    "ทำยังไงก็ได้ ให้(ชื่อคุณ)ยอมให้ฉันเข้าบ้าน:)"

    รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนหน้าของจองกุก หากจะให้ทำตามแผนของเลดี้ เลดี้ก็ต้องออกตัวช่วยอีกแรงเพราะผู้หญิงด้วยกันคงหลอกได้ไม่อยากหรอก..ในเมื่อ(ชื่อคุณ)เล่นตัวมากขนาดนั้น เขาก็จะต้องเริ่มเอาจริงซะแล้วสิ ยังไงซะทั้งสองคนนั้นก็คือลูกเมียของจองกุก ฉะนั้นพวกเธอหนีไม่พ้นหรอกที่รัก : )

         แอด!..ปึก!!...

  ร่างบางกลับมาในบ้าน ด้วยใบหน้าหวานๆเต็มไปด้วยความโกรธ!..ในใจเต้นตุบตับไม่หายเพราะความกลัวแล้วเรื่องที่ได้เจอจองกุกอยู่ข้างบ้านอีก กลัวชะมัด กลัวว่าเขาจะทำอะไรบ้าๆอีก..บ้าเอ้ย! อุส่าห์คิดว่าจะได้อยู่บ้านเงียบๆ แบบนี้ชักจะไม่เป็นสุขแล้วสิ-^-

    "ฮึก...อือ..แง๊~"     เสียงน้อยๆของลูกร้องขึ้น ทำให้ฉ้นตกใจแล้วรีบวิ่งเข้าไปโอ๋ลูกน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน

        ให้ตายเถอะ! เปิดเพลงเสียงดัง ทำลูกฉันตื่นเลยไอ้พวกบ้า!!

     "โอ๋!ๆ ไม่ร้องนะคะหม่ามี๊อยู่นี่ไง~"    อึนพาสะอื้นพลางเบะปากอย่างน่ารัก ดวงตากลมใสซื่อทั้งสองข้างมันชั่งบริสุทธิ์เหลือเกิน เด็กน้อยนี่บอบบางจนไม่อยากให้ใครแตะเพราะฉันหวงมาก

    "อือ.."

    "เราขึ้นไปชั้นบนดีกว่า บนห้องหม่ามี๊มีตุ๊กตาด้วยล่ะ^^"     ดูเหมือนว่าอึนพาจะเริ่มหยุดร้อง ฉันจึงตัดสินใจพาลูกขึ้นไปนอนเล่นบนห้องและหวังว่าจะไม่มีใครมาก่อกวนอีก

    19 :  00 น.

  ช่วงเวลาหัวค่ำที่ทุกคนเริ่มอยู่ติดบ้านไม่ออกไปไหน จนฟ้ามืดที่อยู่เล่นกับลูกจนเผลอหลับไป หนูน้อยอึนพาหลัยปุ๋ยหลังจากกินนมจนท้องป่อง ในปากยังมีจุกนมดูดไว้ในระหว่างที่กำลังนอนหลับฝันหวาน

    ร่างบางเองก็เช่นกัน คนตัวเล็กนอนขดอยู่บนเตียงพลางใช้แขนป้องลูกเอาไว้..ไม่นานนักใบหน้าหวานก็เริ่มขยับ ร่างกายรู้สึกตัวพร้อมครางอื้ออึงออกมาจากลำคอ ก่อนที่เปลือกตาคู่สวยจะค่อยๆเปิดขึ้นด้วยความสะลึมสะลือ

    "อืม...กี่โมงแล้วเนี่ย?"    น้ำเสียงงัวเงียพูดขึ้นก่อนที่จะมุ้ยปากด้วยความเพลีย..เห้อ กว่าจะเล่นกับลูกและกล่อมให้หลับนี่มันเหนื่อยมากที่สุดเลย ข้าวก็ยังไม่ตกถึงท้องอีกเห้อ~

    ฉันเอามือกุมท้องตัวเองเอาไว้เพราะเกิดรู้สึกหิวขึ้นมาสุดๆไปเลย ตอนนี้ลูกหลับไปแล้ว มันก็ถึงเวลากินของฉันแล้ว!..แต่ก่อนอื่น ฉันต้องไปอาบน้ำก่อนดีกว่า รู้สึกเหนียวตัวชะมัด อาบน้ำให้ตัวหอมๆแล้วลงไปทำมื้อค่ำ ดูหนัง คงฟินน่าดู ทำคนเดียวหนิ-^-

        แอบเหงาเหมือนกันนะ...

    ใช้เวลานานพอสมควรในการอาบน้ำของผู้หญิงอย่างเรา ร่างเล็กสวมเสื้อยืดตัวโคร่งตกถึงเข่าพร้อมมัดผมหางม้าด้วยความทะมัดทะแมง ก่อนจะตัดสินใจเดินลงมาจากชั้นบนเพื่อไปยังที่ห้องครัว..แต่ในระหว่างเดินพ้นบันไดขั้นสุดท้าย เท้าเล็กเป็นต้องหยุดชะงักพร้อมทำตาโต ก่อนที่จะมองไปที่ห้องนั่งเล่น

        "เห้ย!!!..อุ๊บ!" เสียงหวานกำลังจะร้องแต่ทว่าต้องเอามือปิดปากเอาไว้เพราะลืมไปเสียสนิทว่าลูกกำลังนอนหลับอยู่

        แต่ที่แย่ไปกว่านั้น ทำไมจองกุกมาอยู่ในบ้านของฉันได้ล่ะ!?

  "นาย..เข้ามาได้ยังไง?" ฉันเอ่ยถามเสียงเบาแต่แฝงไปด้วยความโมโหที่ถูกบุกรุกเข้ามาในบ้านแบบนี้

"ทำไมไม่ล็อคประตูบ้าน...โจรปีนเข้าบ้านจะทำยังไง?"

        "อะ..อึก..นี่อย่าเลี่ยงคำถามฉันจองกุก"

        ร่างเล็กถอยหลังหนีจากการคุกคามของชายหนุ่ม จองกุกยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ร่างเล็ก จนแผ่นหลังของหญิงสาวชนเข้ากับขอบโต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากกันนัก..แขนแกร่งของเขากักทางทั้งสองข้างไว้แล้วค่อยยื้นหน้าเข้าใกล้คนตัวบางตรงหน้า

    "ย๊า! ออกไปไกลๆเลยนะ!"

    "ไม่..ทำไมชอบไล่ฉันจังเลยหื้ม?" เสียงทุ่มเอ่ยเสียงเบาก่อนจะยื้นริมฝีปากแตะลงบนแก้มใสๆ ฉันหย่นคอหนีแต่จองกุกก็ดันเอาปากมาคลอเคลียที่แก้มของฉันไม่หยุด..อย่านะ



    แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกแปลกๆแบบนี้...รู้สึกว่าหน้ามันร้อนๆรุ่มๆจนยากจะปฏิเสธ แถมก้อนเนื้อกลางอกของฉันมันทำงานหนักจนอายเกินหากจองกุกได้ยินมัน..ไม่ ฉันต้องไม่รู้สึกแบบนั้น..ห้ามเขินอายเด็ดขาด ไม่งั้นโดนจับได้แน่ๆ !




    "หยุดนะ!..อื้มมมม!!"

    "จ๊วบ!

    จากแก้มลามมาถึงปาก ริมฝีปากบางๆของจองกุกฉวยโอกาสจุ๊ปเข้าที่บนปากของฉันก่อนที่จะดูดมันแรงๆไปทีนึงแล้วผลักออก..ฉันเงยหน้ามองจองกุกที่ยิ้มกรุ่มกริ่มกับการกระทำของตัวเอง ไอ้บ้า!! ภูมิใจนักหรอ !?



    "แก้มแดงนะนั่นน่ะ:)"

     "อะ..อึก! ออกไปเลยนะ!!"


     "เห้ยนี่เธอ!..ไล่ยังไงก็ไม่ไปหรอกนะ อยากอยู่กับเมียว่ะ^^" มือหนายกขึ้นมาบีบแก้มร่างเล็กไปมา ขณะที่หญิงสาวทำหน้าบึ้งจนน่าขำในสายตาของจองกุก..ตามแผนที่เลดี้บอก ต้องหน้าด้านเข้าไว้และเอาใจต่อไปเรื่อยๆ

    "อื้ออออ!! มันเจ็บ!>^<"

    "เลิกทำหน้าบูดได้แล้ว ไม่น่ารักเอาซะเลย.."

    "ยะ..ยุ่งอะไรด้วยเล่า!" พยายามที่จะสะบัดหน้าหนี แต่จองกุกก็ดึงกลับมาสบตากับเขาต่อ..ไล่ยังไงก็ไม่ไปสินะ -..-


    "เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก ยิ้มหน่อยสิ เจอหน้าผัวทั้งที"

    "เหอะ! ใครสน..."

    "เอาเถอะ ขี้เกียจเถียงกับเธอและ..หิวยัง ฉันซื้อพิซซ่ามาฝาก"

    "ไม่...

    โครกกกกกก!!

    ปากกำลังปฏิเสธแต่ทว่าจู่ๆเสียงท้องก็ร้องขึ้นมาซะดื้อๆ ทำฉันอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว...เสียงขำเบาๆในลำคอของจองกุกหัวเราะเยาะฉันพร้อมยิ้มบางๆออกมา ให้ตายเถอะ ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ ทำไมถึงได้ดูอ่อนโยนลงแตกต่างจากเมื่อก่อน แต่ฉันก็ไม่ปักใจเชื่อหรอกนะว่าจองกุกจะเปลี่ยนไปนะ..นิสัยคนมันดัดยากจะตายไป !!




    "หึๆมาเถอะ เดี๋ยวพิซซ่าจะเย็นซะก่อน..."


    "อ๊ะ!" ว่าจบเขาก็เอื้อมมือมาดึงฉันออกจากโต๊ะก่อนที่จะพาไปนั่งลงที่เก้าอี้..จองกุกถือถุงพิซซ่ามาวางไว้ตรงหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะเปิดกล่องมันออกพร้อมมีกลิ่นชีสหอมๆลอยมาเตะจมูกของฉัน

    อ่า..นี่มันหอมมากจริงๆ ยิ่งได้กลิ่นฉันยิ่งรู้สึกหิวมากยิ่งขึ้น

    จองกุกนายกำลังยั่วฉันนะ-..-



    "ดูสิ ห๊อมหอม~"     จองกุกหยิบพิซซ่าขึ้นมา1ชิ้น แล้วนำมาหลอกล่อฉัน..เอ่อรู้แล้วว่าหอม เลิกกวนสักที!-_-

   ฉันคง..ไม่ปฏิเสธที่จะกินมัน

    เข็มนาฬิกาเดินหน้าไปตามกาลเวลาของค่ำคืนนี้..และแน่นอนว่าจองกุกยังไม่กลับไปที่บ้านของตัวเองแล้วเขาก็นั่งอยู่ข้างๆฉันนี่แหละ


    อุส่าห์วางแผนจะดูหนังแต่ต้องมานั่งตัวเกร็งเพราะหมอนี่ไม่ยอมกลับบ้าน คนอะไรโคตรดื้อเลย! ไล่ก็ไม่ไป! ไล่จนเหนื่อยแล้วเว้ย!

     ก๊อกๆ !




    ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งดูหนัง อยู่ๆเสียงประตูก็ดังขึ้น เมื่อได้ยินเช่นนั้นฉันจึงรีบลุกออกไปเปิดประตูดู และปรากฏว่าเป็นเลดี้ที่มายืนอยู่หน้าบ้านของฉัน



    "เลดี้!?"

    "Hi~"

    "ธะ..เธอ?"

    "ไปเที่ยวกัน~"

    "ห๊า?"

     "คืนนี้ฉันจะพา(ชื่อคุณ)ไปเที่ยว เธอต้องไปห้ามปฏิเสธ!! แล้วจองกุก อยู่บ้านเลี้ยงลูกนะจ๊ะ^^" เลดี้พูดวนไปวนมาอยู่ในห้องนั่งเล่นและออกคำสั่งไม่ขาดปาก และแน่นอนว่าหล่อนบังคับให้ฉันออกไปเที่ยวคืนนี้ โดยที่อ้างเหตุผลว่าจองกุกต้องอยู่เลี้ยงลูก ต้องให้เขาได้รับรู้ว่าการเลี้ยงลูกมันเหนื่อยมากขนาดไหน และนี่คือสิ่งที่เลดี้บอก


    แล้วฉันก็เห็นด้วย ในเมื่อเจ้าตัวอยากอยู่นักก็ปล่อยให้เลี้ยงลูกไป! ฉันจะให้เขาอยู่กับลูกแค่คืนนี้เท่านั้น!



    และคืนนี้อึนพาต้องจัดหนักแน่นอนหึๆ:)

    "ไปนะจ๊ะเบบี๋~~"

    "อ๊ะ!..."



    หลังที่โดนจับแต่งตัว เลดี้ก็ลากฉันออกไปจากบ้านทันที...




    และปล่อยให้จองกุกอยู่เฝ้าบ้านและเลี้ยงลูกตามคำสั่งของเลดี้..ชายหนุ่มได้แต่มองไปจนถึงประตูปิด จองกุกถอนหายใจหนัก เอาแล้วไงโดนแม่สองคนนั้นเล่นงานจนได้

    "อุ๊!..แง๊งงงงงง!"

    "ลูก?"


    เสียงเด็กร้องหนิ!!

    ชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างไว ขายาวๆของจองกุกก้าวใหญ่ๆก่อนที่จะมาถึงห้อง..มือหนาเอื้อมบิดประตูพร้อมพาตัวเองเข้าไปในห้องนอน สายตาคมมองไปที่ร่างของเด็กน้อยกำลังนอนงอแงอยู่บนเตียง



       แต่ภาพตรงหน้ามันชั่งน่ารักเสียจริง..เด็กน้อย โตขึ้นเยอะเลย

     "หึ..ว่าไงครับลูกป๊า" และนี่คือสิ่งที่จองกุกอยากพูดกับลูกสาว ป๊าของอึนพา ทำให้จองกุกรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

    "ฮึก!..มา..มี๊" เสียงอันน้อยนิดของอึนพาพูดเป็นครั้งแรก แต่เธอดันเรียกหาหม่ามี๊ในทางที่น้ำเสียงไม่ชัด จองกุกฉีกยิ้มดีใจก่อนที่จะช้อนตัวลูกสาวขึ้นมาอุ้ม และด้วยเพราะอึนพาเห็นหน้าผู้ชายคนนี้เป็นครั้งแรกจึงยิ่งร้องไห้ไปกันใหญ่



    "อึก ฮือ...แง๊!"

     "อะ..ไม่ร้องสิ เป็นอะไรเนี่ยทำไมถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้" จองกุกทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน..แต่จู่ๆจมูกโด่งๆของเขาก็รู้สึกได้กลิ่นตุๆ และนี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้อึนพาร้องไห้หลังจากตื่นนอน..หนูอึนพาอึ...

[ 40% ]

    YOU



    บรรยากาศภายในผับ ที่เต็มไปด้วยดนตรีสุดเมามันส์ดังกระหึ่มไปทั่ว แม้ว่าดนตรีจะสนุกมากแค่ไหนแต่ฉันก็ไม่มีอารมณ์ออกไปเต้นเหมือนแม่เลดี้หรอกนะ-..-


    แต่ฉันน่ะ..อดคิดเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้ ไม่นึกว่าจะมีวันนี้วันที่ทำให้ฉันรู้สึกสมบูรณ์แบบ แต่จองกุกล่ะ เขาสำนึกผิดแล้วจริงๆหรอ..ฉันไว้ใจเขาได้จริงๆหรอ ?

    เขาจะ..เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อฉันกับลูกจริงๆรึเปล่า...ฉันรู้สึกสับสนแฮะ





    "เห้อ!!.." ฉันถอนหายใจหนักพลางหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบด้วยอารมณ์ที่เหี่ยวเฉาสุดๆ

    เพราะว่าตอนนี้ทุกคนกำลังช่วยจองกุก พวกเขาช่วยให้จองกุกได้กลับมาคืนดีอยู่กับฉัน แม้พี่จีมินก็มีส่วนร่วมเพราะเขาอยากจะช่วยให้น้องชายมีความสุขกับสิ่งที่ต้องการ...โดยที่พวกเขาไม่คิดเลยหรอว่าฉันรู้สึกหน่วงใจมากแค่ไหน และต้องการเวลาพิสูจน์ในตัวเขา



    แต่เวลาพิสูจน์นี้..มันคงอยู่ได้ไม่นาน














    JEON




    "อึก ฮือ...แง๊!"


     "อะ..ไม่ร้องสิ เป็นอะไรเนี่ยทำไมถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้" ผมทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน..แต่จู่ๆจมูกโด่งๆของผมก็รู้สึกได้กลิ่นตุๆ และนี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้อึนพาร้องไห้หลังจากตื่นนอน..หนูอึนพาอึ...


    "โอ้ยตายๆๆๆๆ!" ร่างสูงเดินวนรอบบ้าน พร้อมมองไปที่เด็กน้อยนอนร้องไห้งอแงเพราะรู้สึกอับชื้นภายใน..แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ผมไม่เคยเลี้ยงเด็ก แถมตอนนี้ลูกอึ ผมควรทำยังไงดี ?


    "อึ..แง๊งงงงง!"

    "โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้องนะ...อึนพาอ่าาาาา~"

    ร่างสูงรีบเดินเข้าไปอุ้มลูกน้อยขึ้นมาโอ๋ พร้อมสายตาคมๆกวาดมองหาตัวช่วยจนไปสะดุดกับสมาร์ทโฟนเครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ จากนั้นผมก็รีบตัดสินใจเอื้อมมือออกไปหยิบขึ้นมากดค้นหาขัอมูลที่จะพอช่วยได้

    ในเน็ตมันบอกวิธีเปลี่ยนผ้าอ้อมทุกอย่าง..และสามารถเป็นคู่มือในการเลี้ยงลูกของผมอีกด้วย




    หลังจากนั้น อึนพาก็เงียบลงและอารมณ์ดีขึ้นมากหลังจากที่ได้เปลี่ยนผ้าอ้อม ตอนนี้เด็กน้อยกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงนุ่มๆกับตุ๊กตาตัวโปรดอย่างเอ็นดู

    ชายหนุ่มได้แต่อมยิ้มกับความไร้เดียงสาของลูกสาวที่พึ่งได้เห็นหน้ากันเป็นครั้งแรก และดูเหมือนอึนพาจะไม่กลัวแถมยังยิ้มออกมาอย่างน่ารักน่าชังเสียอีก..เลี้ยงลูกยังไงให้จ้ำม่ำขนาดนี้ แบบนี้โตเป็นสาวมาคงหวงแย่


    "เอาล่ะ...เราควรนอนเลยดีมั้ยหื้ม.."

    "งึก!..อื้อๆ!" ยัยหมูน้อยส่ายหน้างอแงเมื่อได้ยินว่าจะได้เข้านอนอีกรอบ ทั้งวันนี้อึนพานอนมามากพอแล้ว อึนพาอยากเล่นกับปะป๊าบ้าง


    "ไม่อยากนอนหรอ?"

    "อื้ม>×<"

    "อ่า ตามใจ..." ผมทำตามความต้องการของลูกสาว พร้อมโน้มตัวลงไปอุ้มขึ้นมากอดไว้ในอ้อมแขน ร่างกลมๆของอึนพาหยุกหยิกไปมา มือน้อยๆซุกซนจบนู้นนี้ตามใบหน้าของผม..จนมาถึงจมูก อึนพาบีบจมูกผมพร้อมยิ้มออกมาอย่างพอใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ




    และดูเหมือนจะสนุกมากด้วย...





    "บีบจมูกป๊าหรอ ยัยเด็กดื้อ!" มือหนาแกล้งหยิกจมูกเล็กๆของลูกสาวอย่างเอาคืน ไม่ว่าจะแกล้งยังไงอึนพาก็ดูสนุกไปเกือบซะหมดทุกอย่าง..จนผมหมดแรงที่จะเล่นด้วยแล้ว



    ได้โปรดนอนสักที..ไม่ไหวแล้วนะ





    "นอนเถอะ-..-"

    "อ้าาาาา..กัด!"

    "โอ๊ะ!"



    ผมสะดุ้งตัวขึ้นเพราะจู่ๆยัยหนูก็อ้าปากงับแก้มของผม..พอกัดได้น้ำลายก็เต็มแก้มไปหมดจนต้องเดินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ


    แต่จะว่าไป...พาลูกเล่นน้ำหน่อยดีกว่า






    ภายในห้องน้ำ น้ำอุ่นๆถูกเปิดลงอ่างอาบน้ำขนาดพอตัวสำหรับผู้หญิงคนนึง แต่สำหรับผมแล้วมันค่อนข้างเล็กเท่าตัวเพราะผมตัวใหญ่พอสมควร...


    ร่างสูงถอดเสื้อผ้าออกจากตัว พลางมีดวงตากลมโตของลูกสาวกำลังจ้องมองอย่างใสซื่อขณะที่นั่งรออยู่บนฝาชักโครก..ต่อมาหนูน้อยอึนพาก็ถูกจับแก้ผ้าก่อนที่ทั้งสองจะค่อยๆหย่อนเท้าลงอ่างน้ำ ร่างหนานั่งลงจนน้ำล้นราวกับน้ำตกจากที่สูง ส่วนอึนพายกยิ้มอย่างสนุกสนานเมื่อผิวกายได้สัมผัสน้ำอุ่นๆพร้อมกับฟองสบู่ที่ถูกตีจนฟู



    "ชอบเล่นน้ำหรอ?"

    "อื้อ><"



    พอเห็นรอยยิ้มของลูกแล้ว มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก..พึ่งรู้ว่าการมีลูกมันมีความสุขแบบนี้นี่เอง หากย้อนกลับไปได้ผมจะไม่พูดคำนั้นอีก หากลงมือทำจริงๆ คงมีความเสียใจตามหลังมาแน่ๆ เพราะสิ่งที่เกิดมานั้นมันสวยงามกว่าที่คิดและไม่ได้เลวร้ายจนถึงต้องฆ่าให้ตาย




    ดีแล้วล่ะ ที่เธอเข้มแข็งและสามารถปกป้องลูกมาได้จนถึงทุกวันนี้




    ผมตัดสินใจไม่ผิดจริงๆ ที่ยอมปล่อยเยจินไปแล้วเลือกทางเดินของตัวเอง







    ต่อมา เข้าสู่ยามดึกที่เราควรนอนได้แล้ว..และตอนนี้อึนพาก็กลับสนิท เพราะเล่นน้ำจนเหนื่อย..แถมผมเองก็ง่วงใจจะขาดแล้วด้วย


    "อ่า..." ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงก่อนที่จะดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาห่มเพื่อขอความอุ่นจากใต้ผ้า พลางยืดแขนออกไปดึงตัวลูกสาวเข้ามานอนหนุนแขนก่อนที่เราสองคนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปในยามค่ำคืนแห่งนี้

    เช้าวันต่อมา

    เช้าที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆและแสงแดดอ่อนๆ ลมเย็นพัดโชยมาแต่ไกลก่อนจะกระทบต้นไม้น้อยใหญ่เอียงเอนไปตามแรงลม..เสียงนกตัวน้อยร้องเพลงตั้งแต่เช้ากลายเป็นนาฬิกาปลุกทำให้คนบนเตียงตื่นขึ้น


     เปลือกตาหนากระพริบถี่ก่อนจะครางเสียงด้วยความงัวเงีย ร่างหนาพลิกตัวไปมาก่อนที่จะลืมตาขึ้นมองเพดานห้อง...ส่วนมือก็ควานหาลูกแต่ทว่ากลับหาไม่เจอ




    "อึนพา!?" ผมเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง พลางเบิกตากว้างในเมื่อตื่นเช้ามาลูกดันหายไป..หายไปไหน!..หรือว่านอนตกเตียงไปแล้ว!!


    "อึนพา..หนูอยู่ไหนลูก!?"


    ผมเริ่มออกตามหาลูก ดูใต้เตียงก็ไม่มี ที่ไหนก็ไม่มี อึนพาตัวนิดเดียวแล้วจะหายไปไหนได้..นอกซะจาก...




    ผมตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง ก่อนที่จะเดินลงมาจากชั้นบนด้วยความใจหาย...ความหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเพราะกลัวว่าลูกหาย แล้วหาก(ชื่อคุณ)กลับมาผมตายแน่ๆ




    แต่ที่ไหนได้..ที่แท้ก็อยู่กับแม่นี่เอง




    ร่างสูงยกยิ้มบางๆก่อนจะยืนพิงขอบประตูทางเข้า พร้อมมองไปที่ร่างเล็กๆของอึนพากำลังแทะสตอเบอร์รี่ลูกแดงหวานฉ่ำอยู่ในปาก ขณะที่(ชื่อคุณ)กำลังยืนหันผักอยู่ข้างๆ




    กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...





    "ปะ...ป๊า~"

    เสียงเอาะแอะของลูกสาวเรียกชื่อผมเมื่อสายตาเหลือบมาเห็น อึนพาดูร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ดูเหมือน(ชื่อคุณ)จะชักสีหน้าแปลกๆแฮะ เหมือนไม่อยากเจอหน้าผม


    "กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" ผมเอ่ยถามขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

    "อ๊ะ! นี่ปล่อยนะ!!" ร่างบางๆในชุดกระโปรงยาวสบายถูกแขนแกร่งกอดเอวจากด้านหลัง แผ่นหลังบางแนบนิดกับลำตัวหนาอย่างใกล้ชิด ก่อนที่ร่างสูงจะฉวยโอกาสหอมแก้มกลมๆของคนตัวเล็กจนจมูกฝั่งเข้าไปในแก้มด้วยความหมั่นเขี้ยว




    "อื้ม! นี่หยุดนะ!!.."

    "ตอบก่อนสิ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่หื้ม?"

    "ก็ปล่อยก่อนสิ..อ๊ะ! ทำไมไม่ใส่เสื้อห้ะ!?"

    (ชื่อคุณ)ร้องเสียงหลงพร้อมเอี่ยวตัวมามองเรือนร่างของผมด้วยความตกใจ..แหม ทำเป็นโวยวาย เธอก็เคยนอนซมใต้ซิกแพคของผมหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรอ ควรชินได้แล้วมั้ง^^


    "แก้ผ้าเดินก็ยังได้ แต่เสียดายลูกดูอยู่มันคงไม่ดี"

    "หนะ..หน้าไม่อาย!"


    "หึๆ แล้วนี่ทำอะไรกินอ่ะ?" เธอยู่หน้าหนีผม ก่อนจะหันไปสนใจกับผักตรงหน้า



    ให้ตายเถอะ ทำไมวันนี้น่ารักเป็นพิเศษ แต่ดื้อไปหน่อย ง้อยากง้อเย็น...แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะยังไงซะวันนี้ผมก็ตามติดเธอทั้งวันอยู่แล้วหนิ หล่อนคงไม่ใจร้ายไล่ผมไปอีกนะ ช่วยเห็นความพยายามของกันและกันสักที อยากอยู่เป็นครอบครัวเหมือนไอ้ยูคยอมกับเมียมันบ้างอ่ะ..เห้อ! นึกแล้วก็รู้สึกท้อ ไอ้ยูคยอมพึ่งแต่งงานได้ไม่นานนี้เอง




    ผมอยาก..แต่งงานบ้าง



    "ย๊า! ถ้าไม่ช่วยก็หลีกไปเลย! เกะกะ!" ร่างเล็กสะบัดตัวหนี ผมยอมปล่อยเธออย่างว่าง่ายเพราะในมือของเธอถือมีดอยู่


    ไม่เอาดีกว่า..ขอนั่งดูเฉยๆดีกว่าแฮะ




    เวลาต่อมา ระหว่างที่ผมนั่งมอง(ชื่อคุณ)ทำอาหารเช้าไปเรื่อยๆ จนในที่สุดมื้อเช้าก็ได้กินสักที..และผมก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อย เพราะเธอทำมื้อเช้าสำหรับเรา3คนด้วยล่ะ



    ดีใจแฮะ . . .



    อาหารจานเช้าถูกวางลงบนโต๊ะอาหาร อาหารเช้าง่ายๆเบาๆ สบายท้อง มันก็คือมิโซะซุป ปลาย่าง เสริฟพร้อมกับข้าวสวยร้อนๆ มันชั่งหอมยั่วใจซะเหลือเกิน..นี่เป็นเมนูในรอบหลายเดือนเลยนะเนี่ยที่ผมรู้สึกว่ามันคงอร่อยมากน่าดู


    "มองอะไร..รีบกินสิ" คนตัวเล็กฝั่งตรงข้ามเอ่ยน้ำเสียงรำคาญน้อยๆก่อนที่จะเริ่มทานมื้อเช้าโดยที่ไม่รอผม..


    เอ๊?..บอกให้รีบกิน นี่ไล่กันหรอ ?


    "อืมมมมม ว่าแต่เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง?" ผมทำเป็นไม่สนใจ พลางใช้ตระเกียบคีบเนื้อปลามาวางไว้บนข้าวก่อนจะถาม(ชื่อคุณ)ถึงเรื่องเมื่อคืน

    แม้ว่าเมื่อคืนอึนพาจะไม่ได้ทำให้ผมลำบากใจนัก แต่อยากรู้ว่าทางนั้นเป็นยังไงบ้างหลังจากถูกเลดี้ลากออกไปน่ะ...


    "ก็ดี..แล้วนายล่ะ อึนพางอแงรึเปล่า"

    "ไม่นะ แรกๆก็เลี้ยงไม่เป็นหรอก แต่ดูเหมือนยัยหนูจะเลี้ยงง่ายกว่าที่คิด...แถมยังน่ารักเหมือนแม่ด้วย:)"

    "ชิล์!.."

    "หึ^^"



    บทสนทนาอาจจะฟังเหมือนพ่อแม่มือใหม่ที่งอนกันไม่หาย แต่ทว่ามันชั่งเป็นภาพที่ทำให้เด็กน้อยยิ้มอยู่ตลอดเวลา รู้สึกอบอุ่นและมีความสุข ลึกๆแล้วอึนพาก็อยากให้อยู่แบบนี้ด้วยกัน3คน..อยากให้ป๊ากับมี๊ดีกันเร็วๆ หนูน้อยคงรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นมากแน่ๆ






    ต่อมา..ผมยืนมอง(ชื่อคุณ)กำลังแต่งตัว เหมือนกับว่าเธอกำลังจะออกไปข้างนอกโดยที่มีอึนพานั่งเล่นอยู่บนเตียง ผมขมวดคิ้วก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย


    "จะออกไปไหน?" เสียงทุ่มเอ่ยถามอย่างจับผิด เพราะคนตัวเล็กนั้นแต่งตัวสวยผิดปกติ



    จะออกไปเจอผู้ชายรึไง !?



    "ออกไปช้อปปิ้ง.." เธอตอบง่ายๆพลางจัดชุดให้เรียบร้อย..


    นี่สนใจกันบ้างสิ !!

    "ไปด้วย!"

    "ไม่!!..ฉันจะไปกับซูบิน นายอยู่เลี้ยงลูกอยู่นี่แหละ!"

    "เอ้า!! ทำไมอ่ะ! พาลูกไปก็ได้นะๆๆๆ!!"


    ร่างสูงโวยวายขึ้น ก่อนที่จะพุ่งตัวเข้าไปฉุดร่างเล็กเข้ามากอดพร้อมดิ้นไปมาอย่างเอาแต่ใจ..


    "อ๊ะ! จะบ้าหรอ! ฉันไม่พาลูกไปหรอกนะ นายนั่นแหละต้องอยู่เลี้ยงลูกตอนที่ฉันไม่อยู่บ้าน!"

    "เอ๊ะ! ได้ทีนี่เอาใหญ่เลยนะ!! ใช้ให้เลี้ยงลูกแบบนี้หมายความว่าหายโกรธแล้วใช่มั้ย?"

    "เหอะ! ก็ไม่รู้สิ..ฉันยังไม่เห็นอะไรในตัวนายเลยหนิว่าสำนึกผิดแล้ว" หล่อนพูดลอยหน้าลอยตาพลางยกคิ้วจนผมอดจะกัดฟันแค้นไม่ได้..ให้ตายเถอะ! ผู้หญิงคนนี้หนิ!จะเล่นตัวไปถึงไหนกัน อุส่าห์ยอมกลับตัวกลับใจแล้วก็ลดๆอคติลงบ้างเถอะ


    แอบน้อยใจเป็นเหมือนกันนะ . . .


    "หึ่ม!-..-"


    "ไม่พอใจอะไร?"


    "ป่าวครับ-^-"



    แบบนี้ต้องยอมสินะ บ้าจริง เธอทำอะไรกับหัวใจฉันเนี่ย(ชื่อคุณ). . .โกรธไม่ลงเลยแฮะ







    "อึนพา..หนูอย่าใจร้ายเหมือนมี๊หนูนะ"



    ณ เวลานี้ (ชื่อคุณ)ได้ทิ้งผมไปเป็นที่เรียบร้อย โดยที่อ้างว่าถ้าอยากพิสูจน์ตัวเองก็ต้องเลี้ยงลูกให้ได้วันนี้..แล้วผมก็โคตรมั่นเลยว่าอึนพาน่ะเลี้ยงง่ายจะตายไป! ถ้าวันนี้ผ่านไปได้เธอไม่รอดฉันแน่(ชื่อคุณ)หึๆ !!


    "ปะ...ป๊า..อื้อ><" เสียงน้อยๆของอึนพาพยายามเรียกร้องความสนใจจากผม ผมละสายตาจากทีวีพร้อมก้มมองลูกสาวที่คลานเข้ามาใกล้แล้วใช้แขนกอดขาผมไว้อย่างออดอ้อน


    หึ! เด็กนี่หนิ..เดินยังไม่ได้ยังจะดื้ออีก


    "อยากได้อะไรหื้ม?"

    ดวงตากลมโตใสๆของอึนพานี่มันชั่งเอ็นดูเสียจริง ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้เลยแฮะ รู้สึกภูมิใจกับผลงานของตัวเอง ฮ่าๆ ~


    "มานี่เลยยัยเด็กดื้อ!" มือหนาอุ้มตัวลูกสาวขึ้นมาวางไว้บนตัก ก่อนที่จะฟัดแก้มลูกน้อยด้วยความเอ็นดู..อึนพาหัวเราะชอบใจ แต่ระหว่างที่ผมเล่นกับลูกได้ไม่นาน อยู่ๆก็รู้สึกแปลกๆตรงต้นขา..ผมขมวดคิ้วทันทีพร้อมยกตัวอึนพาขึ้น แล้วก้มมองไปที่ใต้ล่าง





    "อึนพาาาาา!!"




    เอาอีกแล้ว! คราวนี้อึนพาฉี่ใส่ขาผม!...เปียกหมดแล้วเนี่ย !!








    "เห้อ!! ทำไมแสบแบบนี้หื้ม!?"


    ตอนนี้ผมได้แต่โยนกางเกงลงเครื่องซัก หลังจากที่อึนพาฉี่ใส่ ผมต้องวิ่งกลับไปที่บ้านเพื่อไปเอากางเกงมาเปลี่ยนใหม่อีกรอบ...



    "เอาล่ะ หนูจะดื้อเกินไปแล้วนะอึนพา!"

    "งื้อ...ขอ..โต้ด..." เด็กน้อยพยายามออกเสียงที่จะพูดพร้อมคลานเข้าไปกอดขอของปะป๊าอย่างออดอ้อน


    อึนพาทำท่าทางน่ารักแบบนี้ ผมโกรธไม่ลงหรอกนะ หึ :)


    "หึ ก็ได้ๆ ปะป๊าไม่โกรธเรา..." ร่างสูงโน้มตัวลงไปอุ้มลูกสาวขึ้นมานั่งบนแขน ก่อนที่จะพาเดินออกไปจากห้องนอน












    ตอนนี้ผมพาอึนพาออกมาเดินเล่นนอกบ้าน ที่หมู่บ้านเล็กๆมีสนามเด็กเล่นอยู่ และวันนี้ก็เป็นวันเสาร์ เด็กทุกคนอาจจะออกมาวิ่งเล่นกันเยอะน่าดู...ใช้เวลาไม่นานเราสองคนก็มาถึงสนามเด็กเล่น และก็เป็นไปอย่างที่คิดไว้จริงๆ มีเด็กมาเล่นเยอะแยะเลย ส่วนมากจะเป็นเด็ก4-5ขวบอะนะ..ส่วนลูกสาวผม คุยก็แทบจะไม่รู้เรื่องแล้วแบบนี้จะเล่นกับเด็กคนอื่นๆได้หรอ ?



    อึนพาพึ่ง5เดือนเศษเองนะ -..-





    "เล่นไหนดีล่ะเนี่ย?" ผมละสายตาจากกลุ่มเด็กเล็ก ก่อนจะพาอึนพามานั่งเล่นบนชิงช้าแกว่งที่ไม่มีคนนั่ง

    ผมวางตัวอึนพาบนชิงช้าไม้ พร้อมเดินอ้อมไปด้านหลังและเริ่มแกว่งชิงช้าไปมาช้าๆ...อึนพาเริ่มสนุกกับการนั่งชิงช้าและยิ้มออกกว้างจนเผยให้เห็นฟันกระต่ายเล็กๆอย่างน่าเอ็นดู


    "อย่ากระโดดลงมาล่ะหึๆ" มือหนาประคองแผ่นหลังเด็กน้อยเอาไว้ คอยระวังความปลอดภัยไว้ให้ตลอดเวลา ไม่ละสายตาไปไหน พร้อมเสียงอ้อแอเป็นการบ่งบอกว่ากำลังสนุกมากแค่ไหน

    อึนพาในเด็กวัยนี้หลายคนมักร่าเริงที่สุดในตอนเช้าตรู่หลังได้ดื่มนม และสดใสเป็นพิเศษหลังตื่นนอน เมื่อ(ชื่อคุณ)ให้นมแล้วออกไป อึนพาก็แสดงอาการร่าเริ่งออกมาอย่างเต็มที่ราวกับว่าพลังงานยังเหลือเฟืออยู่ได้ทั้งวัน




    "อะ..อ๊ะ..โอ้ย แย่แล้ว" ขณะที่กำลังแกว่งชิงช้าให้ลูก จู่ๆเสียงฟ้าคำรามในร่างกายก็ดังขึ้นเหมือนห้องน้ำมันกำลังเรียกหา..สงสัยเป็นเพราะเมื่อเช้ากินข้าวเยอะเกินไปมากแน่ๆ




    ข้าศึกเลยบุก . . . 

    ร่างกายของผมมันเริ่มทนไม่ไหว จึงทำให้รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำสาธารณะจนไม่ลืมหูลืมตา...พอทำภารกิจเสร็จ ร่างสูงก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยร่างกายที่เบาหวิวอย่างโล่งไปทั้งตัว

    แต่พอรู้ตัวอีกที..ก็ลืมไปแล้วเสียว่า ทิ้งลูกเอาไว้ตามลำพัง !!


    "อะ..อึนพา!?" สายตาคมมองไปที่ชิงช้าไม้และปรากฏว่าลูกสาวนั้น ก็หายตัวไปแล้ว...



    ผมพยายามเรียกหาและวิ่งตามตัวจนรู้สึกกลัวไปหมดว่าอึนพาจะถูกคนไม่ดีลักพาตัวไป...


    "บ้าเอ้ย!! อึนพา..หนูอยู่ไหน?"



    ผมเดินวนหาอยู่ในที่เดิมๆแบบนี้ไม่จบไม่สิ้น และอยู่ๆใบหูก็ดันไปได้ยินเสียงเด็กเล็กกำลังพูดคุยกันและเด็กพวกนั้นกำลังรุมดูอะไรบางอย่าง...ร่างสูงกระตุกคิ้วสงสัยก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปดูใกล้ๆพร้อมรอยยิ้มที่เผยออกมาอย่างใจหาย ความตกใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึก ดีใจที่ได้เห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น


    "อึนพา..มาหาปะป๊านี่มา" ผมเดินเข้าไปอุ้มเด็กน้อยออกมาจากกองทรายพลางปัดเศษเม็ดทรายออกจากตัวเบาๆ


     ตกใจหมดเลยนึกว่าหายไปไหน..ดีนะที่ยังมีเด็กพวกนี้อยู่ด้วยน่ะ ไม่งั้นถ้าลูกหายไปจริงๆผมคงแย่แน่ๆ


    "ทีหลังห้ามหายไปแบบนี้อีกนะ..."













    12 : 00 น.



    พระอาทิตย์ขึ้นกลางหัวบ่งบอกเวลาเที่ยงวัน เสียงแอร์เบาๆพัดผ่านไปทั่วบ้านพร้อมไอลมเย็นๆที่ชวนให้สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิเบาสบายภายในตัวบ้าน...


    ห้องนั่งเล่นเล็กๆบวกไปด้วยบรรยากาศแสนเงียบสงบ ร่างของชายหนุ่มนอนหลับด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากที่พาลูกออกไปเดินเล่นได้ครึ่งวัน..ส่วนหนูน้อยอึนพาก็นอนหลับปุ๋ยไม่ต่างกัน ในปากพร้อมมีขวดนมดูดไปนอนหลับไป เพลินจนไม่อยากจะปลุกให้ตื่นเลยสักนิด












    YOU



    ร่างเล็กกลับมาจากเดินห้าง พร้อมถุงช้อปปิ้งในมือที่ถือมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย..ตั้งแต่เช้าถึงเที่ยงที่ฉันช้อปเพลินจนลืมกลับบ้านมา

     แต่ตอนนี้ถึงบ้านแล้ว รู้สึกหายเหนื่อยทันที


    "ขอบคุณนะซูบินที่มาส่ง..ขับรถดีๆล่ะ^^"

    "ครับ..สู้ๆนะครับพี่^^"

    "ห้ะ?"

    "ฮ่าๆ อย่าใจร้ายมากนะครับ สงสาร..ผมไปล่ะ" ซูบินทิ้งท้ายประโยคแสนงงไว้กับฉัน ก่อนที่เจ้าตัวจะเคลื่อนรถออกไปจากบริเวญหน้าบ้าน



     ร่างเล็กตัดสินใจรีบเดินเข้าไปในบ้าน มือบางเอื้อมไปเปิดประตูก่อนที่จะเห็นภาพที่หายากที่สุดกำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า..ฉันเดินเข้าไปดูใกล้ๆพร้อมเห็นร่างของจองกุกนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาโดยที่มีอึนพานอนหลับดูดขวดนมอยู่ข้างๆ


    "หึ..." ฉันเผยยิ้มบางๆก่อนจะวางถุงกระดาษในมือลงแล้วอุ้มเด็กน้อยมาเปลี่ยนท่า...


    ดูจากท่าทางแล้ว..คงไปทำอะไรกันมาและคงเหนื่อยกันเอามากๆสินะ


    "เห้อ!!...ฉันก็ไม่ได้อะไรกับนายหรอกนะแต่..ถ้าฉันให้โอกาสนาย นายคงเสียใจมากแน่ๆ" ฉันน่ะไม่ได้เจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรมาก แค่ยังมีชีวิตรอดกลับมาฉันก็ดีใจมากแล้ว...แต่ฉันก็มีเหตุผลของฉันที่ต้องทำแบบนี้ เพราะฉันไม่อยากให้ความหวังเขา ไม่อยากให้เขารอ






    ขอร้องล่ะ...อย่ารอฉันอีกเลย














    18 : 00 น.



    บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นที่เกิดขึ้นอย่างสงบเงียบ เสียงทีวีเบาๆเปิดรายการช่วงเย็นสำหรับครอบครัวเอาไว้จะได้ไม่เสียบรรยากาศ


    "พรุ่งนี้จะทำอะไรต่อหรอ?..."

    "หื้ม?" ฉันเงยหน้าขึ้นมองพลางขมวดคิ้วสงสัย ขณะที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ในปาก จู่ๆเขาก็พูดขึ้นแล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาแปลกๆ


    "เปล่าไม่มีอะไร...."

    "อืม...แล้วนาย จะทำอะไรล่ะพรุ่งนี้.."

     "ก็จะอยู่กับลูก..ถ้าเธอไม่ติดใจอะไร"

    "...."



    ทำไม..คำพูดของจองกุกถึงทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลกๆแบบนี้ มันเป็นเพราะความรู้สึกผิดหรอที่ทำให้เขาตั้งความหวังว่าจะได้อยู่กับลูก...ฉันจะทำยังไงดี ฉันอยากให้ความหวังของเราทั้งสองฝ่ายเป็นจริงแต่....




    ฉันหลีกเลี่ยงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตไม่ได้











    ช่วงเวลาต่อมา จองกุกเขาก็ยังคงอยู่กับฉันไม่ไปไหน..ส่วนตอนนี้ฉันกำลังนั่งหวีผมอยู่ที่ปลายเตียงพร้อมมองไปที่เปลของอึนพาที่มีร่างของเด็กน้อยนอนหลับปุ๋ยหลังจากกินนมจนอิ่ม


     ภาพตรงหน้ามันทำให้รู้สึกเพลินตาอย่างห้ามไม่ได้ ฉันน่ะฝันอยากมีแบบนี้มานานแล้ว แต่เขาก็ทำฉันเจ็บไว้เยอะแต่ก็สามารถผ่านมันมาได้...ฉันโกรธเขาเพียงแค่ช่วงเวลารู้สึกเจ็บ แต่พอเวลาผ่านไปนาน ความรู้สึกของฉันก็อ่อนลงตามกาลเวลาอย่างที่เห็น



    ไม่งั้น..ฉันคงไม่ยอมให้เขาอยู่กับลูกหรอก




    "แอบมองหรอ : )" จองกุกเงยหน้าขึ้นก่อนที่สายตาเจ้าเล่ห์ของเขาจะทำให้คนตัวเล็กรู้สึกอายเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น..พอรู้สึกตัวอีกที ร่างหนาๆของเขาก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมเบียดให้ร่างเล็กเผลอหงายหลังนอนแผ่บนเตียง


    "อ๊ะ! นี่....-^-" เสียงหวานร้องตกใจพลางทำตาโตเพราะเงาใหญ่ๆกำลังปกทับด้วยร่างหนาของจองกุก


    "ลุกออกไปเลย...!" มือเล็กพยายามผลักแผงอกของชายหนุ่มออกเพราะถูกนอนคร่อมเอาไว้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆจรดลงที่ปลายคาง


    "ทำไมดื้อแบบนี้...ฉันไม่ได้อยู่กับเธอใกล้ๆแบบนี้มานานแล้วนะ..."


    "ระ..หรอ..ก็เรื่องของนายสิ-*-"


    "เรื่องของฉัน...ที่ฉันพึ่งรู้ตัวว่า'รักเธอ'สินะยัยเด็กขี้ตื้อ"


    "ย๊า! ฉันไม่เด็กแล้วนะ..นายนั่นแหละที่แก่!!"


    "หึ!..ปากดีแบบนี้มันน่าโดนลงโทษ!"


    "อร๊าย! ปล่อยฉันลงนะ!!..." จองกุกพูดเองเออเองก่อนแขนยาวๆของเขาจะช้อนมาที่แผ่นหลังของฉันขึ้นเหนือเตียงและเอาตัวฉันขึ้นพาดบ่าเอาไว้...มือใหญ่ๆฟาดลงบนแก้มก้นเด้งๆลงทีนึงด้วยความหมั่นไส้ก่อนที่จะพาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

   NC 

18+

    ก่อนฟ้าสาง...



    หญิงสาวแอบตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้า ในระหว่างที่ร่างของชายหนุ่มกำลังหลับลึกอยู่บนเตียง


    มือเล็กพยายามเก็บของให้เบามากที่สุดพร้อมนำสิ่งของจำเป็นใส่ลงไปในกระเป๋า..เสื้อผ้าของตัวเองและของลูก เพราะเราจะไปจากที่นี่แล้ว...เราจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องไป...



    "อึก...แล้วฉันร้องไห้ทำไมเนี่ย" ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองจริงๆ แทนที่จะดีใจที่ไปจากเขาแต่ทำไมความรู้สึกมันไม่ใช่แบบนั้น




    ความรู้สึกมันกลับต้องการที่จะอยู่กับ...จองกุก





    แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะนี่มันคือคำสั่ง




    หลังจากเก็บของเสร็จ ฉันก็กลับมานอนเหมือนเดิม โดยที่บนร่างกายใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำเพียวๆ...

    ร่างบางพาตัวเองเข้าไปนอนใต้ผ้านวมผืนหนา พลางค่อยๆขยับเข้าไปนอนใกล้ตัวของชายหนุ่มอย่างตั้งใจ...แล้วอยู่ๆยังไม่ทันจะหลับตาลงแขนแกร่งของจองกุกก็พาดมาที่ลำตัวของฉันก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปกอดไว้แน่น


    "อื้อ!.." มันทั้งแน่นและอึดอัด




    แต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก . . .














    08 : 30 น.



    ในเวลาท้องฟ้าสว่างขึ้น ฉันรีบขนกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาโดยที่มีจองกุกวิ่งตามหลังมาด้วยความงุนงง


    "เดี๋ยว(ชื่อคุณ)!..เธอจะกลับแล้วหรอ?" เขาเอ่ยถามราวกับว่าเขากำลังเข้าใจผิดที่คิดว่าฉันจะกลับไปบ้านหลังใหญ่



    แต่มันไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิ . . .




     ฉันหยุดเดินพร้อมหันไปมองเขาก่อนจะปิดปากเงียบ..ตอนนี้ฉันแทบพูดอะไรไม่ออกเลยสักนิด พอได้เห็นสีหน้าสงสัยที่ไม่รู้เรื่องอะไรของเขาแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกหน่วงแปลกๆ



    ฉันต้องบอกเขาใช่มั้ย...



    "จองกุก..คือว่าฉัน...."



    ใช่ ฉันต้องบอกเขา





    สองร่างยืนสบตากันด้วยความบังเอิญ ร่างบางเม้มปากไว้แน่นก่อนจะหลบสายตาคู่นั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ . . . เสียงฝีเท้าหนักค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอื้อมมือเข้ามาสัมผัสมือเล็กพลางบีบมันไว้เบาๆด้วยความอ่อนโยน


    ตอนนี้ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ..ไม่รู้สิ ต่างฝ่ายจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี แล้วใครจะเป็นฝ่ายยอมรังฟังและรับความจริง





    ตัวฉันหรือเขา ?





    ฉันตัดสินใจจะอ้าปากพูดกับเขา..แต่จู่ๆก็มีรถคันสีดำหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดลงเทียบท่าที่หน้าบ้านของฉัน..ฉันหันไปมองปรากฏว่ามันคือรถของพี่จีมิน



    มาแล้วสินะ..

    "คะ..คือฉันต้องไปแล้ว"

    "เดี๋ยวสิ! ทำไมเธอถึง..."

    "ฉันต้องไปแล้วจริงๆ ขอโทษนะ!!" ฉันตัดสินใจที่จะไม่บอกเขาแล้วพาตัวเองรีบเดินขึ้นรถไป



    นี่อาจเป็นการดีที่สุดที่ไม่บอกความจริงกับเขา..หากเขารู้ จองกุกคงไม่ยอมแน่ๆ



    ขอโทษนะ...






    ร่างสูงได้แต่ยืนมองรถของพี่ชายนั้นค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปไกล ตอนนี้จองกุกเพียงคิดว่า(ชื่อคุณ)และลูกนั้นแค่ต้องการกลับไปที่บ้านหลังใหญ่



    แต่มันไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิ...คนที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง ย่อมน่าสงสารที่สุด










    ตัดมาบนรถของจีมิน ที่ตอนนี้บรรยากาศปกคลุมไปด้วยความเงียบ ได้ยินแต่เสียงแอร์ในรถยนต์ดังอยู่ตลอดเวลา...บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเคลียด


    "เราโอเครใช่มั้ยเนี่ย..."

    "ค่ะ....?"

    "เรานั่นแหละ(ชื่อคุณ)..โอเครอยู่ใช่มั้ยที่คิดจะไม่บอกให้จองกุกรู้น่ะ"    เสียงทุ่มๆของพี่จีมินเอ่ยขึ้นระหว่างที่เขากำลังขับรถ ฉันกอดตัวอึนพาไว้แน่นก่อนที่จะมีน้ำใสๆคลอออกมาจากใต้ตาอย่างบังคับมันไม่ได้...ฉันน่ะ ตอนนี้อยากร้องไห้สุดๆไปเลย

    "อึก..หึ! ไม่ค่ะ..ฉันคิดว่าถ้าบอกเขาไป เขาก็คงรับไม่ได้และตามไปแน่ๆ แล้วอีกอย่างเราก็มีเหตุผลของเรานะคะที่ต้องไปน่ะ แถมฉันก็ไม่รู้อีกด้วยว่าเราจะได้กลับมาอีกตอนไหน...ฉันไม่อยากให้เขารอ"


    "แต่พี่ไม่คิดแบบนั้น...เราจะทิ้งจองกุกมันไปโดยที่ไม่บอกกันแบบนี้ไม่ได้นะ"


    "....."

[ 100% ]

To be continued

    #TALK

      ไรท์มาต่อ แต่มาช้า ก้มกราบแบบงามๆ ไรท์จะมีดราม่าอีกหรอ...อยากรู้ก็รอ สิคะ ><

เม้น กดหัวใจ

เป็นกำลังใจให้จองกุกด้วย

แอบสงสารนะ T^T