[ Fic KNB&KHR ] わからない แค่คน(ไม่)เคยรู้จัก

ตอนที่ 2 : -Two-

| วันรุ่งขึ้น |


   เช้าวันสดใสที่รอบๆ ตัวเมืองนามิโมริเต็มไปด้วยดอกซากุระที่บานสะพรั่งและร่วงโรยลงมาเหมาะแก่การวันเปิดการศึกษาใหม่ของเหล่านัเรียนคนอื่นๆ แต่มันไม่ใช่สำหรับมิซึกิ





   วันนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่ของเธอไม่ใช่สิต้องเป็นพวกเราวองโกเล่ ความจริงพวกเราเรียนจบแล้วแต่เจ้าตัวปัญหาอย่างรีบอร์นยังอยากให้พวกเราอยู่เฝ้าสังเกตการณ์ต่อในเมืองนามิโมริ เลยขออนุญาตจากท่านรุ่น9 ซึ่งท่านก็เห็นด้วยกับรีบอร์นเลยทำให้พวกเราต้องอยู่ในนามิโมริต่อและเรียนต่อที่รร.นามิโมริอีก





   พอตื่นเช้ามาก็ไม่เจอเคียวคุงนอนอยู่ข้างๆ ลงไปข้างล่างก็ไม่อยู่แค่ทิ้งโน้ตสักตัวก็ไม่มี แค่คิดก็โกรธแล้วนะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้หรอ ก็เขาน่ะเป็นเมฆมาที่ล่องลอยไปอย่างอิสระ ไม่ยึดติดกับใคร(ซึ่งยกเว้นฉัน) แต่คนอย่างเคียวคุงจะมีสักกี่ที่ที่จะไปไม่ที่โรงเรียน ก็ที่ฐานทัพใต้ดินของวองโกเล่แฟมิลี่






   แล้วอีกอย่างตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ในเมืองนามิโมริแล้วล่ะ หลังจากที่ลาออกไปดูเหมือนว่าเจ้าพวกนั้นจะดีใจสุดขั้วเลยนะพอฉันไม่อยู่แล้ว แต่ก็ชั่งเถอะมันเป็นอดีตไปแล้วจะเอามายึดติดอะไร




"อรุณสวัสดิ์ครับคุณมิซึกิ"




"อรุณสวัสดิ์จ้ะสึนะ" คนที่ทักฉันตอนนี้คือวองโกเล่เดซิโม่ ซาวาดะ สึนะโยชิบอสของวองโกเล่แฟมิลี่

"แล้วพวกนั้นไม่มาหรอกสึนะ" ฉันถามถึงมือขวาและมือซ้ายของสึนะที่ยังไม่มาอย่างโกคุเดระ ฮายาโตะ ผู้พิทักษ์วายุและยามาโมโตะ ทาเคชิ ผู้พิทักษ์พิรุธ




"ถ้าโกคุเดระคุงและยามาโมโตะคุงล่ะก็ผมให้ไปทำภารกิจอยู่ล่ะครับคงเที่ยงๆ ก็มาครับคุณมิซึกิ"




"งั้นหรอ...อ่ะเหลือเวลาไม่กี่นาทีแหละรีบไปโรงเรียนกันเถอะก่อนจะโดนเจ้านั้นขย้ำ" มิซึกิเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาอีกไม่กี่นาทีที่จะเข้าเรียน




"รีบไปกันเถอะครับ...ผมยังไม่ตายด้วยน้ำมือคุณฮิบาริ" สึนะพูดออกด้วยสีหน้าหวาดกลัวเมื่อนึกถึงฮิบาริที่เข้ามาขย้ำเขาเอง




















| พักเที่ยง |




: ห้องกรรมการคุมกฎนักเรียน





   ช่วงเวลาของพักกลางวันของรร.นามิโมรินักเรียนคนอื่นๆ ต่างพากันไปทานข้าวกลางวันตามที่ต่างๆ แต่ไม่ใช่กับเขากรรมการคุมกฎอย่างฮิบาริ เคียวยะ





   ตอนนี้ฮิบาริก็กำลังทำงานเอกสารต่างๆ ที่เกี่ยวกับรร. และเกี่ยวกับของเมืองนามิโมริอีกด้วย แต่แล้วก็มีคนเคาะประตูเข้ามาหาเขา





ก๊อก...ก๊อก…

 

"คุซาคาเบะครับคุณเคียว" คุซาคาเบะ เท็ตสึยะคนติดตามของฮิบาริที่ช่วยเหลือฮิบาริในฐานะรองกรรมการคุมกฎ เข้ามาที่ห้องแล้วนำอะไรบางอย่างให้กับฮิบาริโดยตรง
 

"นี้คือของที่คุณรีบอร์นจะเอาให้คุณเคียวตรวจสอบแล้วรอให้คุณติดต่อกลับไปครับ"

 

"เจ้าหนูหรอ" ฮิบาริที่รู้อย่างนั้นก็เปิดเอกสารตรงหน้าแล้วอ่านรายละเอียดอย่างรอบคอบ จนตาของเขานั้นไปสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้า

 

"ว้าว~ นี้หรอเรื่องสนุกที่เจ้าหนูว่า"


 

"แล้วคุณเคียวว่าไงครับ"

 

"ฉันจะติดต่อเจ้าหนูเองแล้วฉันจะบอกนายทีหลัง ออกไปได้แหละคุซาคาเบะ"
 

"ครับคุณเคียว" จบประโยคุซาคาเบะก็ก้มคำนับฮิบาริแล้วก่อนเดินออกไป แต่พอถึงหน้าประตูมือที่คุซาคาเบะกำลังเปิดประตูก็ดันมาเปิดเจอกับมิซึกิเข้า

 

"อ้าวสวัสดีครับคุณอิบุกิมาหาคุณเคียวครับ"

 

"ค่ะคุณคุซาคาเบะ แล้วนี้กำลังจะไปตรวจตรารอบโรงเรียนหรอค่ะ"

 

"ครับขอตัวก่อนนะครับ" พูดจบคุซาคาเบะก็เดินออกไปจากห้องเพื่อไปตรวจตรารอบโรงเรียนเหมือนอย่างเช่นเคย
 

"ว่าแล้วเชียวว่าต้องอยู่ที่นี้" มิซึกิพูดพลางในขนาดกำลังเดินเข้าไปหาฮิบาริ

 

"มีอะไรรึเปล่ามิซึกิ"
 

"นี้อย่าบอกนะว่าลืมดูเวลาน่ะ รู้อยู่งานตรงหน้าสำคัญแต่กำลังต้องเดินด้วยท้องนะ เคียวคุงเนี้ยตลอดเลยต้องให้บ่นอย่างนู้นอย่างนี้ เดี๋ยวก็ๆไม่มีแรงขึ้นมะ...อร้ายยยย"

 

ระหว่างที่มิซึกิบ่นฮิบาริอยู่ร่างแกร่งทีนั่งฟังร่างบางบ่นเขาอยู่ก็ไปดึงแขนร่างบางให้มานี่งตรงตักของเขาเอง




"เคียวคุงทำอะไรน่ะปล่อยนะ" ตอนนี้มิซึกิต้องนั่งบนตักของฮิบาริ แล้วถูกเขาโอบเอวบางไว้


 

"ถ้าคุณอยู่นิ่งๆ นั่งแบบนี้แล้วป้อนข้าวผม ผมก็จะปล่อยคุณไป"
 

"ชิ...ตลอดเลยคนอย่างคุณน่ะ" มิซึกิที่เห็นความเอาแต่ใจของฮิบาริก็ต้องทำใจยอมป้อนข้าวให้เขาไป ฮิบาริที่เห็นแบบนั้นก็รอบยิ้มออกมานิดหน่อย

 

"วันนี้เป็นแฮมเบิร์กของโปรดของเคียวคุง" มิซึกิที่กำลังนั่งแกะกล่องข้าวกล่องที่ตรทำมา แล้วก็หยิบตะเกียบขึ้นมาหยิบส่วนเนื้อมาป้อนฮิบาริ สักพักข้าวกล่องตรงหน้าก็ได้หมดลงไป




"ผมมีเรื่องบางอย่างจะบอกกับคุณหน่อยมิซึกิ"


 

"หืม...เรื่องอะไรหรอว่ามาสิ" มิซึกิที่ตอนนี้กำลงัรินน้ำชาส่วนของเธอและของร่างแกร่งอยู่ได้ฟังสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังจะบอกอยู่
 

"เจ้าหนูบอกกับผมว่าเดือนหน้าโรงเรียนนามิโมริจะเป็นสถานที่เก็บตัวของเหล่าทีมบาสที่จะเข้าไปแข่งวินเตอร์คัพ" มิซึกิที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้หยุดชะงักลงแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฮิบาริ โดยส่งสายตาถามว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า


 

"เป็นเรื่องจริง"

 

"งั้นหรอ เคียวคุงก็เลยจะถามฉันว่าฉันคิดอย่างไงงั้นหรอค่ะ"

 

"ใช่ เพราะเรื่องนี้ต้องเป็นคุณเท่านั้นที่ต้องตัดสินใจ"
 

"แบบนี้ก็ถึงเวลาที่ฉันเล่นเกมกับพวกนั้นแล้วสินะ" มิซึกิพูดพลางพร้อมปล่อยจิตสังหารฝห้กับฮิบาริเพื่อเป็นคไตอบของตัวเธอเอง

 

"หึ งั้นหรอเดียวผมต้องโทรหาเจ้าหนูแล้วล่ะ ว่าคุณน่ะตอบ ต ก ล ง"

________________________

ตอนที่สองแล้วนะไม่รู้ว่าจะถูกใจคนอ่านหรือเปล่า

แต่ถ้าผิดพลาดประการใดก็ได้ขออภัยใน ณ ที่นี้

บายย