[ Fic KNB&KHR ] わからない แค่คน(ไม่)เคยรู้จัก

ตอนที่ 3 : -Three-

:สนามสตรีทบาส

   เวลายามเย็นของที่เต็มไปด้วยเหล่านักเรียนหลากหลายโรงเรียนตต่างพากุนเลิกเรียนพากันกลับบ้าน หรือไม่ก็เดินเที่ยวเล่นตามสถานที่ต่างๆ แต่ก็ใช่ว่าจะบางคนอ่ะน่ะ เพราะยังมีนักเรียนบางสส่วนที่ยังต้องไปชมรมช่วงเย็นต่ออีก ยกเว้นพวกเขาเหล่านี้






"เห้ยพวกนายนี้ช้าจริงๆ" เจ้าของเสียงที่หน้ารำคาญอย่างอาโอมิเนะ ไดกิ






"ไดจังล่ะก็อย่าบ่นเป็นคนแก่ไปได้" สาวสวยเจ้าของเสียงหวานอย่างโมโมอิ ซัทสึกิ ไปตำหนิเพื่อนร่างดำที่มีศักดิ์เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็ก และผู้จัดการทีมโทโอ






"ผมเห็นด้วยกับโมโมจจิฮะ อาโอมิเนจจเนี้ยบ่นเป็นคนแกไปได้ทั้งๆ ที่ตัวเองอายุเลขสิบเอง" ชายผมเหลืองดีกรีนายแบบที่กำลังโด่งดังเจ้าของฉายาหมาโกลเด้นคิเสะ เรียวตะ ออกความเห็นที่เห็นด้วยกับร่างบาง






"น่ารำคาญจริง นาโดนาโย" ชายผมเขียวในคราบหนุ่มแว่นคลั่งใคร่ลักกี้ไอเทม เพื่อเสริมดวงอย่างมิโดริมะ ชินทาโร่ ที่ตอนนี้ในมือกำลังถือตุ๊กตากบอยู่นั่งตรงม้านั่งมองคนตรงหน้าอย่างรำคาญ






"แต่จะทำได้ล่ะฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ตรงนี้หรอถ้าเจ้านั่นไม่ส่งข้อความมาบอกให้มาที่นี้น่ะ" ชายร่างกำยำที่มีคิ้วแฉกเป็นเอกลักษณ์คางามิ ไทกะ บ่นออกมาเล็กๆน้อยๆ






"ฮ่าา~เจ้าบ้างามิก็สวยสิ"อาโอมิเนะกำลังตั้งถ้าจะเข้าไปหาเรื่องคางามิ






"ก็เอาสิเจ้าอาโอมิเนะ"





"อาร่ะ~อาร้ะ~จะต่อยกันแล้วหรออ้ำาา" ชายร่างสูงกว่าเพื่อนมีผมสีม่วงอย่างมุราซากิบาระ อัตสึชิ ก็มองคนที่กำลังจะต่อยกันพร้อมกินขนมที่อยู่ในมืออยู่





"นายไม่ได้ช่วยอะไรก็อยู่เฉยๆ ไปมุราซากิบาระ" มิโดริมะตำหนิมุราซากิบาระที่เอาแต่สนใจของกิน

 

"มิโดจินใจร้าย"





"ยังเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้พวกนาย" อาคาชิ เซย์จูโร่ ทายาทผู้สืบทอดตระกูลอาคาชิผู้มีผมและตาสีแดงเป็นเอกลักษณ์ โดยที่ข้างกายของเขามีร่างบางอย่างฟุริฮาตะ โควคิเดินตามมาไม่ห่างไปไหน





"เซย์คุงล่ะก็อย่าไปว่าพวกเขาแบบนั้นสิค่ะ" ฟุริฮาตะเข้าไปห้าปรามอาคาชิ





"ครับๆ โควคิของผม"





"นายคงไม่ได้เรียกรวมตัวพวกเราให้มาดูนายกับแฟนมาจู๋จี๋กันหรอนะอาคาชิ"





"หึ...พวกนายคงรู้เรื่องค่ายเก็บตัวที่นามิโมริในเดือนหน้าแล้วสินะ" อาคาชิถามทุกคนแล้วก็มองแววตาของพวกเขาส่งมาสื่อว่า ' รู้แล้ว '





"งั้นหรอรู้กันหมดแล้วสินะ แล้วก็คางามิ"





"หืม"





"มีเบาะแสเกี่ยวกับคุโรโกะเพิ่มเติมไหม"






"ไม่มีเลย ขอโทษด้วยอาคาชิ"





"ไม่เป็นไร"





"นี้ก็ 3 เดือนกว่าแล้วที่เท็ตสึหายตัวไป"





"หลังจากที่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นวันต่อมาเจ้าคุโรโกะก็ลาออกจากโรงเรียนหายตัวไปแบบไร้ร่องรอย โทร.ไปก็ไม่ติด ไปหาที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่แถมยังมีติดป้ายขายบ้านอีก" คางามิพูดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาจากการกระทำของพวกเขาที่ได้ทำลงไปจนต้องมีการสูญเสียผู้เล่นมายาของเขาไป





"ก็พวกอาคาชิจจินั้นแหละที่ทำร้ายจิตใจของคุโรโกจจิน่ะ ถึงมันจะผ่านมานานแล้วแต่ผมก็ให้อภัยไม่ได้อยู่ดี"





"พอได้แล้วน่าคิเสะ คิดว่าพวกเราไม่เป็นแบบนายรึไง" อาโอมิเนะพูดห้ามปรามคิเสะที่พูดให้ร้ายใส่





"พวกไดจังไม่เข้าใจหรอก!!! เท็ตสึคุงน่ะเขาน่ะต้องพยายามแค่ไหนกันกว่าจะทำให้พวนายกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนน่ะ เขาต้องเดิมพันทุกอย่างด้วยการแข่งบาสกับพวกนายจนชนะมาได้แต่พวกนายกลับมาให้ผลตอบแทนแบบนี้กับเขาหรอ" โมโมอิพูดอย่างเหลืออดกับพวกเขาแล้วก็เดินออกไปจากพวกเขา แต่ก่อนจะออกไปเธอก็ได้พูดอะไรบางอย่างออกไปจนทำให้พวกเขาต้องฝังใจไป





"แล้วพวกนายจะต้องชดใช้ที่มาทำกับเท็ตสึแบบนี้"




"โมโมจจิรอผด้วยฮะ" คิเสะที่เห็นโมโมอิเดินออกไปก็ออกไปตามเขาด้วย





   หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นเข้าทำให้พวกเขานั้นทำอะไรไม่ถูก อาคาชิเลยบอกให้พวกเขานั้นแยกย้ายกันกลับบ้านของตนไป ส่วนเขานั้นก็ไปส่งฟูริฮาตะกลับบ้านของเขาก่อนแล้วกับบ้านของตนไป พอถึงบ้านอาคาชิก็เดินตรงเข้าห้องแล้วทำภารกิจส่วนตัวก่อนจะลงไปทานข้าวเย็นแล้วก็ขึ้นห้องไปในที่สุด





   จะหาว่าพวกเขาน่ะใจร้ายไปมันก็ไม่ใช่เสมอไปมันมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ จะให้เขาว่าเป็นคนใจยักษ์ใจมารก็ได้เขาไม่สน แต่เพื่อคนที่เขารักแล้วเขายอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเขาคุโรโกะ เท็ตสึยะคนรักเพียงคนเดียวที่ในใจเขาเสมอมา

 

"นายอยู่ที่ไหนกันเท็ตสึยะ นายอยู่ที่ไหนช่วยบอกฉันที" อาคาชิพูดพลางเหล่าท้องฟ้ายามราตรีที่เต็มไปด้วยเหล่าหมู่ดาวต่างๆ แล้วมีพระจันทร์เต็มดวงที่ส่งแสงสาดส่องเข้ามาในห้องของเขาเองก่อนจะเข้านอนไปในที่สุด


 

___________________________

 

.·´¯`(▂)´¯`·.
ฮืออออาคาชิซังน่าสงสารจังแต่ว่า

เค้ามาทำร้ายจิตใจย้องครกก่อนเค้าไม่ให้อภัยเด็ดขาด

ทุกคนคิดเหมือนเราไหมหรือคิดเห็นอย่างไงก็คอมเม้นมาแล้ว

จะเอาตอนใหม่มาฝากแล้วก็ติดตามกันเยอะไปน่าาาบาย