[ Fic KNB&KHR ] わからない แค่คน(ไม่)เคยรู้จัก

ตอนที่ 11 : -Eleven-

| Part : อาคาชิ |




   นี้เป็นช่วงเวลาพักเที่ยงตอนนี้ผมและคนอื่นๆ มาทานข้าวอยู่ที่ดาดฟ้าของโรงเรียนพร้อมกับซาซางาวะ คุโรซาวะและรุ่นน้องปีหนึ่งอีกคนที่ชื่อโดคุโร โคลม ซาซางาวะบอกว่าเธอรุ่นน้องที่รู้จักเลยชอบชวนเธอมาทานข้าวที่นี้ตลอด


   และยังบอกอีกว่า ที่จริงยังมีเพื่อนของเธออีกสามคนกับพี่ชายของเธอที่จะมาทานข้าวที่นี้ด้วย แต่ว่าพวกเขาไม่อยู่เห็นบอกว่ามีธุระด่วนน่ะเลยต้องรีบไปทำให้เสร็จ




"ซาซางาวะ แล้วอิบุกิ มิซึกิเป็นคนยังไง" ผมถามซาซางาวะเกี่ยวกับอิบุกิ มิซึกิ ถ้าไม่ได้ข้อมูลจากเทคโนโลยีก็ต้องเอามาจากคนใกล้สินะ



"เอ่~มิซึกิจังน่ะหรอ ฉันน่ะรู้จักมิซึกิจังมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะ เธอเป็นคนร่าเริง มองโลกในแง่ดี ชอบช่วยเหลือและปกป้องคนอื่นเสมอ เป็นที่ปรึกษาที่ดี และเป็นคนที่ห่วงใยคนเสมอจนกระทั่งเกิดเหตุการณ์นั้นเข้าเธอก็เปลี่ยนไปเลย"



"เกิดอะไรขึ้นหรอซาซางาวะซัง" มิโดริมะถาม



"ไม่ต้องพูดเคียวโกะ มิซึกิบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่าให้คนนอกรู้เรื่องนี้นอกจากพวกซาวาดะ ฉัน เธอและคุณฮิบาริเท่านั้น"



"ทำไมพวกฉันถึงจะรู้ไม่ได้ล่ะห้ะ!!" คางามิโต้ตอบกลับไปโดยไม่สนอะไร



"พวกนายแค่คนนอกนะ อยู่ที่นี้แค่เดือนเดียวแล้วจะมายุ่งเรื่องของเพื่อนของพวกฉันทำไมล่ะฉันถามหน่อย ญาติก็ไม่ใช่แล้วอยากรู้เรื่องของเพื่อนฉันล่ะ ชิหมดอารมณ์กินข้าวแล้วขอตัวล่ะ" ว่าจบคุโรซาวะก็เก็บข้าวกล่องแล้วออกไปจากตรงนั้นทันที



"รอฉันด้วยฮานะจัง" ซาซางาวะก็ตามคุโรซาวะไปด้วยโดยไม่ลืมเก็บข้าวกล่องไป



"ขอตัวนะค่ะ" โดคุโรเองก็ออกไปจากตรงนี้เช่นกัน



 

  หลังจากที่พวกซาซางาวะออกไปพวกผมเองก็ยังคงอยู่ที่ดาดฟ้าเหมือนเดิมไม่ไปไหน ตอนนี้ผมกำลังคิดอยู่ว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เลย ก่อนจะมีเสียงเอ่ยออกมา




"นายอยากรู้เรื่องของคุณอิบุกิทำไมอาคาชิ" ฮิมุโระถามผมที่ตอนนี้กำลังยืนจับราวดาดฟ้าอยู่



"นั้นสิอาคาชิ นายจะไปสนใจเรื่องของยัยนั้นทำไมให้รกสมองล่ะ" อาโอมิเนะพูดพร้อมทำสีหน้าเบื่อหน่า



"ก็ไม่ได้อยากสนใจหรอถ้ามันไม่กลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่ผมกำลังหาอยู่ก็เถอะ"



"หาหรอ?? ความหมายว่าไงค่ะเซย์คุง" โควคิถามออกมาอย่างสงสัย




"คนของผมแฮกข้อมูลของเธอไม่ได้ ถึงจะลองหลายครั้งแล้วก็ตามมันเหมือนกับมีคนกำลังปกป้องเรื่องของเธออยู่" ผมพูดออกไปพร้อมครุ่นคิดอยู่กับสิ่งที่ผมเจอมา




"งั้นก็หมายความว่าเราก็ไม่ก็ไม่สามารถรู้ข้อมูลของอิบุกิจังได้สินะ" ทาคาโอะถาม



"ใช่ ฉันเลยคิดว่าถามคนใกล้ตัวอิบุกิ มิซึกิน่าจะดีที่สุด"



"ก็คงเป็นอย่างนั้น" มิโดริมะพูด















 

| Part : มิซึกิ |





"เอ่~งั้นหรอ ขอบใจนะเคียวโกะจังที่เล่าให้ฟังนะ"


……


"อืม...ไม่เป็นไรแล้วล่ะตอนนี้ธุระทางนี้เสร็จแล้วล่ะพรุ่งนี้คงไปโรงเรียนได้แล้วล่ะ"


……


"อืมแน่นอนเจอกันพรุ่งนี้นะ แค่นี้นะ" ติ๊ด….



"อยากรู้เรื่องของฉันขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย" ฉันพูดพร้อมเดินลากหอกไปด้วยท่ามกลางสายฝน


 

  ใช่ที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้ฝนตก แต่มันก็เป็นสิ่งที่ฉันเกลียดมากเหมือนฝนน่ะ เพราะว่ามันทำให้ฉันไม่อาจลืมเหตุการณ์เมื่อแปดปีได้มันเป็นสิ่งที่ยังติดตาของฉันอยู่ไม่หายไปไหน เพราะตอนนั้นเป็นวันเกิดของฉันแล้วพ่อกับแม่ของฉันตายต่อหน้าต่อตาฉันไปในค่ำคืนนั้น


   ส่วนตัวการแน่นอนว่าไม่ใช่โจรหรือใครพ่อแม่ของฉันเอง เขาฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตาฉันในคืนที่ฝนตกหนัก สาเหตุไม่รู้เลยสันนิษฐานไปว่าเกิดจากความหึงหวงเท่านั้น โดยไม่สนด้วยซ้ำว่าเด็กอย่างฉันจะใช้ชีวิตอย่างไง ยังดีที่มีเงินทิ้งไว้ให้อยู่แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ควรทำแบบนี้กับเด็กอย่างฉันสิ


   ต้องขอบคุณท่านรุ่นเก้าที่รับเลี้ยงฉันและดูแลฉันมาตลอดจนถึงตอนนี้ ทำให้ฉันไม่สามารถลืมบุญคุณที่ได้เลย


 

"แต่ถึงอย่างนั้นพวกนายก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของฉัน" พอจบประโยคฉันก็หยุดเดินทันที



"เพราะมันไม่เกี่ยวกับพวกนายเลยสักนิด"






 

| Part : โมโมอิ |



"ฮัลโหลค่ะนี้โมโมอินะค่ะ คุณคุซาคาเบะ "



…..



"ไม่มีอะไรหรอค่ะฉันแค่อยากรู้ว่าบ้านของมิซึกิจังอยู่ที่ไหน ช่วยหน่อยได้ไหมค่ะ"



 

_______________

อาคาชิก็อยากรู้เรื่องของน้องครก

โมโมอิก็อยากรู้ว่าน้องครกอยู่ไหน

เอ่แล้วแบบไรท์ควรเข้าข้างใครดีล่ะเนี้ย

รอตอนต่อไปได้เลย