คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Special Krislay : you come to chang my life.....
Special Krislay
สำหรับคนที่ไม่ได้อ่าน Pandora 5 มาจะ งง นะคะ ดังนั้นไรท์แนะนำว่าให้กลับไปอ่านก่อน
ไม่งั้น ตึบ ! 5555
ครั้งนึงผมเคยคิดว่าผมคงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วนอกจาก บยอนแบคฮยอน
แต่วันหนึ่ง ชีวิตของผมก็เปลี่ยนไป เมื่อใครบางคนเข้ามาในชีวิต....
“แบคฮยอน !!!กลับมา”
ผมที่เผลอทำร้ายหัวใจดวงน้อยของคนที่ผมแอบรักมาตั้งแต่ ปี 4 จนผมเรียนจบออกมาแล้วก็ยังคงรักอยู่.. คงเป็นเพราะผมเมามาก บวกกับความต้องการเป็นเจ้าของของแบคฮยอน ผมเลยเผลอคิดและลงมือทำสิ่งที่เลวร้ายออกไปแบบนั้น
ผมรีบวิ่งตามคนตัวเล็กเข้าไปในโรงพยาบาลหลังจากที่หายจุกจากแรงกระทืบของแบคฮยอน... เห็นว่าตัวเล็ก ๆแบบนั้น แถมยังโดนยาเข้าไป นึกว่าจะเบาแรงบ้าง ที่ไหนได้จัดสะเต็มสตรีมจนผมจุกไปนานพอสมควร แถมตาสองข้างที่โดนนิ้วเล็กๆนั่นจิ้มเข้ามา ก็ยังเจ็บไม่หาย แสบจริงๆ นะแบคฮยอนคนนี้ !
“แบคฮยอน !!”
ผมตะโกนเสียงดังขึ้นกลางโรงพยาบาล ไม่สนว่าจะทำให้ผู้ป่วยต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ผมสนแค่ว่าให้แบคฮยอนขานรับก็พอ
ตึก ๆ ๆ !
เสียงฝีเท้าเดินปนวิ่งทางด้านหลัง ทำให้ผมรีบหันไปเพราะคิดว่าเป็นแบคฮยอน แต่ว่า.. ไม่ใช่
“นี่คุณ ! มาตะโกนอะไรดึกดื่นป่านนี้ แล้วนี่ ! ศีรษะคุณไปโดนอะไรมา โอ๊ยย !เลือดออกเต็มไปหมด...”
น่ะ... นี่มัน =[]=
“คุณรู้มั้ยว่าคุณทำให้พื้นของโรงพยาบาลเปื้อน ! แต่ชั่งเถอะ เดี๋ยวผมจะเย็บแผลให้คุณก่อน ช่วยเดินตามผมมา แล้วคอยระมัดระวังไม่ให้เลือดหยดลงพื้นด้วยนะครับ !”
นางฟ้า..... -.,-
คนข้างหน้าผมตอนนี้เหมือนผู้หญิงมากครับ รูปร่างผอมบางที่ดูแล้วไม่น่าจะสูงถึง 180 นั่นทำให้ผมสนใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แล้วยิ่งสนใจมากยิ่งขึ้นในตอนที่ได้เห็นใบหน้าชัดๆ
ดวงตากลมโตสีดำขลับที่รับกับขนตายาว จมูกโด่งเป็นสันที่ดูรับกับใบหน้าเรียว ปากสีชมพูเข้มที่น่าลิ้มลองสักครั้ง....
น่ารักแบบนี้น่ะสเปคผมเลย.....
(ลืมแบคฮยอนไปชั่วขณะ)
ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงหันมามองผม ก่อนจะผงะไปเล็กน้อยที่เห็นผมส่งสายตาหวานเยิ้มให้... คุณคนสวยเดินเข้ามาใกล้ แล้วใช้มือโบกไปมาตรงหน้าผม
“เฮ้ ! คุณ ผมถามว่าคุณเจ็บแผลมากมั้ย คุณได้ยินผมรึป่าว ?”
“ด่ะ... ได้ยินสิ ไม่เจ็บมากหรอก”
พึ่งมารู้ตัวว่าหัวแตกก็เมื่อกี้ด้วยซ้ำ สงสัยตอนแรกมันจะเจ็บจนชา ถึงว่าล่ะ อะไรแฉะๆ มันไหลลงมาเปื้อนเสื้อผม ตอนแรกก็นึกว่าเหงื่อ ที่ไหนได้ T^T
“อ่ะๆ นี่คุณ... ผมเป็นหมอนะ คุณคงรู้แล้วล่ะมั้ง ? คุณเรียกผมว่า อี้ชิงก็ได้ผมไม่ถือ ผมชอบให้คนไข้เรียกแบบนี้ มันดูเป็นมิตรดี ^^ เรื่องแผลน่ะ ไม่ต้องห่วงนะ ผมเย็บไม่เจ็บหรอก มือผมเบาจริงๆ”
“.......”
คุณหมออี้ชิงคนสวยเดินไปพูดไปโดยไม่ได้หันมามองหน้าผม คนตัวเล็กข้างหน้าเดินเข้าไปที่ห้องพบแพทย์ที่มีเตียงตั้งอยู่ พร้อมกับอุปกรณ์ทำแผลที่วางไว้บนโต๊ะทำงานภายในห้อง...
“คุณไปนั่งบนเตียงนะ เดี๋ยวผมจะเตรียมแอลกอฮอลล์ แล้วก็อุปกรณ์ทำแผลก่อน”
ไม่นานคุณหมอคนสวยก็เดินมาใกล้ๆ ผม แล้วจับศีรษะของผมให้หันไปทางเจ้าตัว ก่อนจะค่อย ๆใช้มือกดไปบริเวณรอบๆแผล
“โอ๊ยยยย !” เจ็บชิบหายเลยครับ T[]T
“อ๊ะ ! จะ.. เจ็บหรอ ? ผมขอโทษนะ... ดีนะที่แผลของคุณไม่ลึกมากเท่าไร เหมือนจะเป็นรอยเจาะเลยอ่ะ คุณไปโดนอะไรมาเนี่ย ?”
“เอ่ออ....”
“ชั่งเหอะ ผมไม่อยากรู้แล้ว” อ้าว =_____=
คุณหมอคนสวยยื่นผ้าขาวสะอาดมาให้ผม ซึ่งพอผมหันไปก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะเด้งออกมาแดดิ้นข้างนอกเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานๆ ของคนตัวเล็กข้างหลังนี่.....
ตึก ตึก ตึก
“อ่ะ... กัดไว้นะ ผ้าเช็ดหน้าผมเอง แต่ผมไม่ได้ใช้หรอก”
“ก่ะ.. กัด ?”
“ทำตามที่ผมบอกเถอะ เดี๋ยวก็รู้ว่าทำไม ^^”
พูดจบผมก็รับผ้าเช็ดหน้ามาไว้ในมือ แล้วนำไปกัดไว้ตามที่คุณหมอคนสวยสั่ง
“ผมจะราดแอลกอฮอลล์ฆ่าเชื้อแล้วนะ”
“........”
“1.... 2...... 3 !”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!”
“เสร็จแล้ววว ! คุณนี่เจ๋งไปเลยไม่ร้องสักแอะ ^^”
“แหะๆ” มันแสบจนชาไปแล้วครับคุณหมออออ !
หลังจากที่คุณหมอคนสวยทำแผลให้ผมเสร็จ เขาก็เตรียมจะเดินออกจากห้องพบแพทย์ เห็นแบบนั้นผมเลยรีบไปดึงแขนบางนั่นไว้
“เอ่ออ... เรื่องค่ารักษาพยาบาลล่ะครับ ?”
“อ๋อ ไม่เป็นไร ผมทำให้ฟรี ^^”
“งั้นนนน ให้ผมตอบแทนอะไรคุณสักอย่างสิ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ”
“ไม่ๆ ผมสิต้องเกรงใจอี้ชิงน่ะ นะครับ ให้ผมเลี้ยงข้าวตอบแทนสักมื้อนึงนะ ^^”
“อ่ะ... เอ่ออ งั้นก็ตามใจคุณเลยครับ” คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีทันทีที่ผมยิ้มหวานไปให้ ก็มีแต่คนบอกว่าผมน่ะ พอยิ้มแล้วหล่อน่าลากจะตายไป ! ( เงิงออก !! )
“ครับ.. งั้นพรุ่งนี้ตอนเย็น ผมจะมารับอี้ชิงที่นี่นะ ว่างหรือเปล่า ?”
“น่าจะว่างครับ”
“ผมขอเบอร์มือถือคุณไว้ได้มั้ย เผื่อผมหาคุณไม่เจอ” ดูสีหน้าของอี้ชิงเหมือนจะไม่ค่อยอยากให้เบอร์ผมสักเท่าไร เพราะพึ่งจะรู้จักกันไม่ถึงวัน แต่ผมอยากได้นี่ครับ ผมเลยหยิบไอโฟนเครื่องสีดำขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง เพื่อเป็นการบีบบังคับไปในตัวว่าเขาไม่ควรที่จะปฏิเสธผม - -
“ด่ะ... ได้ครับ 0XXXXXXXXX”
“ขอบคุณครับ ^^ แล้วคุณกลับยังไง ให้ผมไปส่งรึเปล่า ?”
“ไม่เป็นไรครับ มีคนที่บ้านมารับ ผมไปแล้วนะครับ สวัสดี”
แล้วคุณหมอคนสวยก็รีบวิ่งออกไปจากบริเวณนั้นทันที ทิ้งให้ผมยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นคนเดียว ก่อนจะคิดได้ว่าสาเหตุที่ผมเข้ามาในโรงพยาบาลนี้คืออะไร...
แต่ชั่งเถอะ.. ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ถ้าฤทธิ์ยามันออกอาการจริง ๆผมว่าชานยอลก็คงมีวิธีจัดการนั่นแหละ มันคงไม่ทำอะไรแบคฮยอนหรอกมั้ง ?
เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยโทรไปขอโทษก็แล้วกัน.....
คอนโด XX
สรุปแล้วไอ้ช่วงสองวันเสาร์ – อาทิตย์ที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้โทรหาแบคฮยอนหรอกครับ ใจไม่กล้าพอ ผมกลัวไปหมด....
กับอี้ชิงผมก็ไม่ได้ไปรับ เพราะรู้สึกว่าผมยังไม่อยากสานความสัมพันธ์อะไรกับเขาถ้ายังเคลียเรื่องของแบคฮยอนไม่จบ แล้ววันนี้เนี่ยแหละ ที่ผมจะเคลียกับแบคฮยอนให้รู้เรื่องสักที
ผมโทรไปหาคนตัวเล็ก ถือสายรอสักพักก็มีคนรับโทรศัพท์ แต่ไม่มีเสียงคนตอบกลับมา...
[ ...... ]
“ฮัลโหล ! บะ.. แบคฮยอนอ่า วันนั้นพี่ขะ...”
[ ไม่ต้องมาขอโทษกูเลยครับไอ้พี่คริส ตอนนี้กูเกลียดมึงมาก ! มึงคือพี่ที่กูเคยเคารพและรักสุดตีน แต่ตอนนี้... ฮึก ]
ยังพูดไม่ทันจบ คนตัวเล็กก็พูดแทรกผมขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก แล้วยิ่งสรรพนามแทนตัวที่เปลี่ยนไป ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าผม... ทำเกินไปจริง ๆ ผมทำให้คนที่ไว้ใจผม เสียใจด้วยตัวผมเอง...
“แบคฮยอนอ่า พี่ขอโทษจริงๆนะครับ อย่าร้องไห้เลย วันนั้นพี่... เอ่ออออออ”
[ มึงอย่าพูดว่ามึงไม่ได้ตั้งใจ ! คือมึงจงใจชัด ๆ มึงจะข่มขืนกู ]
“..... “ ผมเงียบไปสักพัก เพราะพูดอะไรไม่ถูก ได้ยินเสียงปลายสายถอนหายใจออกมาเบา ๆ
[ ทำไม.. ทำไมพี่ทำกับผมแบบนี้ ? ]
“คือพี่.... พี่แอบชอบแบคฮยอนตั้งแต่ที่พี่ยังอยู่ ปี 4 แล้ว พี่ตามจีบแบคฮยอนมาตลอด พยายามทำตัวดีๆ ให้แบคหันมาสนใจพี่บ้าง แต่... ทุกครั้งที่แบคฮยอนอยู่กับชานยอล มันก็ทำให้พี่ได้รู้อะไรบางอย่าง”
[ .......... ]
“ทุกครั้งที่แบคอยู่กับชานยอล เรามีรอยยิ้มที่สดใสแต่งแต้มตลอดเวลา จนกระทั่งวันที่ชานยอลคบกับนาอึน เราก็ดูมีสีหน้าที่ดูทุกข์ใจตลอดเวลาเลย”
[ พ่ะ.. พี่คริส พี่รู้ได้ไง ? ]
“ พี่สังเกตเราตลอดแหละครับแบค ^^ มาๆ พี่เล่าต่อนะ , เราจำได้มั้ยวันนั้นที่พี่ไปรับเรามากินข้าวน่ะ ? วันนั้นพี่แอบมองแบคอยู่ตั้งนาน จนเราหยุดร้องไห้นั่นแหละ”
ใช่ครับ ผมจำได้.. ผมมาจอดรถรอหน้าหอของแบคฮยอนสักพัก ก็เห็นคนตัวเล็กเดินลงมา แล้วปิดหน้าปิดตาอยู่ตรงนั้น ก็พอจะเดาได้ว่าร้องไห้เพราะใคร..
“วันนั้นพี่โทรไปถามจงอิน แล้ววานให้จงอินไปถามชานยอลให้ พี่ก็เลยรู้เหตุผลว่าทำไมเราถึงร้องไห้ ตอนนั้นพี่คิดแล้วว่าพี่จะทำยังไง ถึงจะได้ความรักจากแบคฮยอนมาบ้าง แต่พี่คง....”
[ ทำเลวเกินไปหน่อย... ผมต่อให้ครับ ]
จึก ! แทงใจดำเต็ม ๆ -___-
“อ่ะ.. เอ่อ ก็ประมาณนั้น =_____= แต่คือพี่ขอโทษจริง ๆแบคฮยอน พี่อยากได้เรา เอ้ย ! อยากได้หัวใจของเรามาบ้าง สักนิดนึงที่แบ่งมาให้พี่ก็ยังดี”
[ ……. ]
“แบคฮยอนให้โอกาสพี่บ้างไม่ได้หรอครับ ? ลองเปิดใจให้อู๋ อี้ฟานคนนี้บ้างได้มั้ยครับ ?”
[ พี่คริส... คือผม................ ]
“........ “
[ ผมรักชานยอล... ]
ติ๊ด !
ไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้ว แค่อยากจะลองขอโอกาสดูบ้างสักครั้ง.. แค่อยากรู้ว่ารักผมบ้างมั้ย แค่นั้นเอง....
หลังจากที่คนตัวเล็กตัดสายผมไป ผมก็มานั่งซึมพักใหญ่
อุส่าห์คิดว่าถ้าโดนปฏิเสธจะไม่เจ็บมากขนาดนี้แท้ ๆ แต่ทำไมนะ มันเหมือนกับว่า.... ผมยังอยากพยายามอีกสักนิด ถึงรู้ว่าไม่ใช่สำหรับแบคฮยอน แต่ผมก็อยากพยายามให้ถึงที่สุดจริง ๆ ถ้ามันจะเจ็บก็ให้มันเจ็บให้ถึงที่สุดไปเลย ผมจะได้เลิกดิ้นรนสักที !
ครืดดดดดด....
ไอโฟนเครื่องสีดำของผมสั่นขึ้น ผมเดินไปหยิบมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์แบคฮยอน ผมเลยรีบรับทันที
[ พี่คริสครับแบคฮยอนมีอะไรจะคุยกับพี่ พี่มารับผมตอน 6 โมงเย็นนะครับ เดี๋ยวผมไปรอหน้าหอ ]
ดีเหมือนกัน พี่ก็อยากเคลียกับแบคฮยอนต่อหน้า....
“แบคฮยอนครับ หายโกรธพี่หรือยัง ?”
ตอนนี้ผมกับแบคฮยอนอยู่ที่ร้านอาหารที่แบคฮยอนเป็นคนเลือกเอง แล้วเขาก็เลือกร้านอาหารที่ใกล้มหาวิทยาลัยที่สุด เข้าใจว่าคนตัวเล็กคงไม่ไว้ใจผม ถึงขั้นจะไปไกลได้เท่าเมื่อก่อน
“ยังครับ”
“อ่า... แล้วพอจะมีวิธีที่พี่จะทำให้แบคฮยอนหายโกรธพี่ได้มั้ยอ่ะ ._____.” ผมทำหน้าตาให้ดูน่าสงสารที่สุด เผื่อคนตรงหน้าจะสงสารผมขึ้นมาบ้าง...
“มีครับ.. แต่พี่คริสต้องเป็นที่ปรึกษาให้ผมก่อนนะ”
“เรื่องอะไรล่ะครับ ?”
“ชานยอล...”
เจ็บอีกแล้ว......
ผมรู้สึกแย่ไปหมด.. ทั้งๆที่แบคฮยอนก็รู้ว่าผมคิดยังไง แล้วทำไมถึงเลือกที่จะปรึกษาผม ? ทำไมเขาไม่คิดบ้างว่าผมก็มีความรู้สึกเหมือนกัน....
“ขอบคุณนะครับพี่คริส”
ผมเงยหน้าขึ้นมามองแบคฮยอนด้วยความ งง ? งงว่าขอบคุณเรื่องอะไร เรื่องที่ผมไปข่มขืนหรอ ก็คงไม่ใช่ =_____=
“ครับ ?”
“ขอบคุณที่พี่รักผม ^^” คนตรงหน้ายิ้มให้ผมอย่างจริงใจ ทำให้ผมใจกระตุกขึ้นมาวูบหนึ่ง
ก็นานเท่าไรแล้วที่ผมไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ ปกติก็จะมีแต่สีหน้าเศร้า ๆแล้วแกล้งฝืนยิ้มตลอดเลยนี่นา....
คนตัวเล็กยื่นมามากุมมือผมไว้ แล้วพูดประโยคที่ทำร้ายหัวใจของผมอย่างมาก จนมันแทบสลาย....
“แต่... ผมรักชานยอลครับพี่คริส ผมรับความรู้สึกของพี่ไว้ไม่ได้จริงๆ”
“อ่า.... พี่รู้แล้วล่ะครับแบคฮยอน เพียงแต่พี่แค่อยากลองขอโอกาสจากเรา อย่างน้อยๆ พี่ก็อยากเป็นคนที่ทำให้เรายิ้มได้อย่างเต็มที่ อยากให้เราได้หัวเราะกับพี่เหมือนที่เราเคยหัวเราะกับชานยอลเมื่อก่อนนี้... แบคฮยอนอ่า ให้โอกาสพี่เถอะนะครับ”
“......”
“ถึงชานยอลจะไม่รักเรา แต่พี่อยากให้เรารู้ไว้นะ ว่าพี่รักแบคฮยอนจริงๆ ขอร้อง... อย่าปฏิเสธพี่อีกเลยจะได้มั้ย ?”
“แต่ผม....” ขอร้องล่ะ
“สั่งอาหารไปหรือยังครับ ^^”
กินส้นตีนกูก่อนมั้ยครับไอ้บริกรหน้าหมา เข้ามาไม่ดูสถานการณ์เลย - - ( พาลครับ )
“สั่งอาหารกันก่อนเถอะครับพี่คริส ^^”
.
.
.
.
หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ ผมก็ขับรถมาส่งคนตัวเล็กที่หน้าหอ ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำเดียว แบคฮยอนก็ลอบมองผมเป็นระยะๆ แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ แต่ผมก็ได้ยินอยู่ดี
“แบคฮยอน เดี๋ยวพี่ไปส่งเรานะ ^^”
“อ่า... แค่หน้าห้องพอนะพี่ - -“
คนตัวเล็กทำเสียงเข้ม แล้วมองผมอย่างไม่ไว้ใจ เอ่ออออ... พี่คงไม่กล้าทำอะไรเราแล้วแหละแบคฮยอน แผลที่หัวพี่ยังไม่หาย พี่ไม่อยากมีเพิ่มขึ้นมาแล้วล่ะ =____=
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของคนตัวเล็ก ผมก็ดึงไหล่คนตัวเล็กให้หันหน้ามาทางผม แล้วจ้องลึกเข้าไปในตาของแบคฮยอน
ผมอยากค้นหาอะไรบางอย่างจากข้างในนี้ ผมอยากรู้ว่าเขาเคยมีผมอยู่ในสายตาบ้างมั้ย....
“แบคฮยอน”
“ครับ ?”
“พี่รักแบคฮยอนจริงๆ นะครับ ส่วนเรื่องคำตอบ....”
“ผมรักชานยอลครับพี่คริส พี่คือพี่ชายที่ดีที่สุดของผม”
“......” แบคฮยอนไม่เคยมีผมอยู่ในสายตาเลยจริงๆ
“ผมกับพี่ก็เหมือนกันนั่นแหละครับพี่คริส... ผมเข้าใจความรู้สึกพี่ แต่พี่ยังโชคดีที่ได้แสดงความรู้สึกนั้นออกมาให้ผมได้รับรู้...”
“.....” แสดงออกมาให้แบคฮยอนได้รับรู้ แต่กลับไม่ได้อะไรตอบแทนเลย ผมว่าก็เจ็บไม่ต่างกันหรอก...
“แต่ผม.. ฮึก ! แค่ผมคิดแบบนั้นกับชานยอล ผมก็ผิดแล้วพี่คริส ฮืออ.. ผม.. ผมทำอะไรไม่ได้เลย”
“.......”
“ต่อให้ผมจะได้อยู่ใกล้มัน ฮึก.. ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยสะ.. อ๊ะ!”
ผมไม่ปล่อยให้แบคฮยอนพูดจบ ผมก็ดึงเขาเข้ามาไว้ในอ้อมกอดผมแทน
ผมกดศีรษะคนตัวเล็กให้ซบลงที่อกแกร่งของผม แล้วลูบผมเบา ๆ เพื่อปลอบโยน
“อย่าร้องเลยครับแบคฮยอน เรายังมี.. พี่อยู่นะ”
“พี่คริส ฮึก.. ผมกอดพี่ได้ใช่มั้ยฮะ ?”
ไม่ทันที่ผมจะตอบ แบคฮยอนก็วาดมือมากอดผมตอบทันที บริเวณนั้นมีเพียงแค่เสียงสะอึกสะอื้นของคนในอ้อมกอดกับเสียงหัวใจของผมที่มันกำลังบีบจนเจ็บปวดไปหมด...
เจ็บที่เห็นคนที่ตัวเองรักกำลังร้องไห้ให้คนอื่น................
“แบคฮยอน....”
ผมเรียกคนตัวเล็กที่ตอนนี้แน่นิ่งไปแล้ว เมื่อผ่านการร้องไห้มาจนเกือบครึ่งชั่วโมง
“แบคฮยอนอ่า... อ้าว ?”
พอก้มหน้าไปดูก็พบว่าคนในอ้อมกอดหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ดวงตาบวมช้ำที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนักหลับพริ้มลง ผมใช้นิ้วโป้งปาดคราบน้ำตาที่หางตาของคนตัวเล็กออก
“ฮึ ! ไอ้ตัวเล็ก ยืนก็หลับได้เนาะเรา ^^”
ผมอุ้มแบคฮยอนขึ้นในท่าของเจ้าสาวอย่างเบามือเพราะกลัวว่าจะตื่น แล้วส่งมือไปควานหากุญแจห้องในกระเป๋ากางเกงของคนตัวเล็กแล้วเปิดห้องเข้าไปเพื่อจะไปส่งให้เขาได้นอนอย่างสบาย
กริ๊ก !
พอเข้าไปในห้อง ผมก็ใช้สายตาสำรวจไปรอบบริเวณห้องของชานยอลกับแบคฮยอน
มันเป็นห้องสีขาว สไตล์เรียบๆ แต่ก็ดูน่าอยู่ เพราะบริเวณกำแพงได้ถูกตกแต่งโดยฝีมือของเจ้าของห้องเป็นที่เรียบร้อย ทั้งรูปเพื่อนที่แปะอยู่ รูปครอบครัว แล้วรูปอื่นๆอีกมากมายที่ล้วนเป็นความทรงจำของเจ้าของห้องทั้งสองคน
แล้วสิ่งที่สะดุดตาผมที่สุดคงจะเป็นรูปหัวใจสีชมพู ที่มีรูปคู่ตั้งแต่อนุบาล จนถึงปัจจุบันของทั้งสองคน...
ผมละสายตาจากรูปพวกนั้นแล้วอุ้มคนตัวเล็กมานอนที่เตียง...
“แบคฮยอนอ่า... พี่รู้แล้วว่าทำไมเราถึงไม่มีที่ว่างแทรกให้พี่เข้าไปได้เลย..”
ผมพูดแล้วลูบศีรษะของแบคฮยอนอย่างเบามือ เพราะกลัวเขาจะตื่นแล้วพบกับอะไรบางอย่างที่ผมไม่อยากให้เขาเห็น
น้ำตามันไหลออกมาจากดวงตาของผม ทั้งๆที่ผมห้ามมันไว้แล้วแท้ๆ ....
“พี่รักแบคฮยอนมากนะครับ....”
ผมพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินออกมานอกห้องทันที
พอกันทีกับความอ่อนแอ ครั้งสุดท้ายแล้วที่ผมจะเป็นแบบนี้....
ลาก่อนความรักครั้งแรก....
เช้าวันต่อมาผมโทรนัดกับคุณหมอคนสวยไว้ว่าเย็นนี้จะไปรับ จะไม่เบี้ยวอย่างครั้งที่แล้วแน่นอน แล้วก็ได้คำตอบกลับมา เป็นอันว่าโอเค ผมรู้สึกตื่นเต้นไปหมดหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน ไม่ค่อยหมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองเท่าไร
แค่พอนึกถึงหน้าสวยๆของอี้ชิง อาการอกหักของผมมันก็ทุเลาลงได้อย่างมหัศจรรย์....
พอตอนเย็นผมก็ไปรับอี้ชิงที่โรงพยาบาล มีการคนตัวเล็กบ่นเล็กน้อยว่าครั้งที่แล้วเป็นคนผิดนัด แถมยังไม่โทรไปขอโทษเขาอีก ตอนแรกวันนี้เขาเลยว่าจะแกล้งไม่มากับผมเสียด้วยซ้ำ
“นี่คุณ... คุณชื่ออะไรน่ะ ผมยังไม่รู้จักเลยนะ”
อี้ชิงหันมาหาผมแล้วกระพริบตาปริบๆ มาให้....
น่ารักเกินไปแล้ว......
“อี้ฟาน... อู๋อี้ฟาน ^^” ผมบอกชื่อจริงๆ ของตัวเองไป ไม่ค่อยมีใครที่เรียกผมแบบนี้หรอกครับนอกจากคนในครอบครัว แล้วก็คนที่สำคัญกับผมจริงๆ น่ะ แต่กับอี้ชิง... ผมอยากให้เขาเป็นคนสำคัญสำหรับผมแล้วล่ะ....
“อ่า... อี้เหมือนกันเลย อี้ฟาน อี้ชิง คิกๆ... ว่าแต่คุณจะไปไหนน่ะ ? คือวันนี้ผมจะกลับบ้านไปกินข้าวกับป๊ากับม๊าที่บ้านนะ คงไปไหนนานไม่ได้หรอก”
“อื้มม... ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปส่งอี้ชิงที่บ้านเลยก็ได้”
แล้วเราก็คุยกันมาตลอดทางที่ผมขับรถมา ตั้งแต่เรื่องการเป็นหมอของอี้ชิง จนถึงเรื่องสัพเพเหระต่างๆ ของเขา ซึ่งทำให้พบค้นพบว่า
อี้ชิงพูดมากจริงๆ =_____=
พอมาถึงที่บ้าน อี้ชิงก็ให้ผมจอดแค่ตรงรั้วข้างบ้าน แล้วบอกว่าจะเดินไปเอง
บ้านของอี้ชิงใหญ่มากครับ เป็นบ้านหลังเดียวในรั้วใหญ่นี่ ตัวบ้านจะเป็นสีเหลืองอ่อน กับชมพูอ่อน อ่อนแบบอ่อนมากครับ =____= เหมือนพวกบ้านพระเอกนางเอกในละครที่ผมดูเถือกๆนั้น
“ขอบคุณมากนะครับที่มาส่ง”
“เดี๋ยว ! อี้ชิง” ผมดึงแขนคนตัวเล็กที่กำลังจะเปิดประตูรถออกไป เขาหันกลับมามองผมด้วยสีหน้าที่ดูสงสัยจนปิดไม่มิด ใบหน้าเรียว ๆนั่นเอียงเล็กน้อยพลางส่งสายตามึน งง มาให้ผม
“คือ....”
“ว่าไงครับ ?”
“ผม.....”
“.....”
“เอ่ออออ....” พ่ะ.. พูดออกไปสิอี้ฟานนนน T^T
“นี่คุณ ! เร็ว ๆหน่อย ป๊ากับม๊ารอผมอยู่...”
“ผมจีบคุณนะ !” ผมพูดไปแล้วว ผมพูดออกไปแล้ววววววววววว !!
“=[]=”
“โอเคไปได้ เดี๋ยวคืนนี้ผมโทรหา เชิญครับ”
พูดจบผมก็เดินลงไปจากรถ แล้วอ้อมไปเปิดประตูให้อี้ชิง พอคนตัวเล็กเดินไปเข้าบ้าน ผมก็รีบขับรถออกมาทันที
เขินไปหมดแล้ว อี้ฟานเว้ยยยยยยยยยยยยย !!!!
ผมหวังว่าคนคนนี้จะเข้ามาเปลี่ยนชีวิตของผม แล้วทำให้ผมลืมแบคฮยอนได้จริงๆ ....
“คุณหมออออ”
“.......”
“นี่... อี้ชิงอ่า”
วันนี้ผมมาหาอี้ชิงที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้าเลยครับ พอดีมันว่าง ไม่มีอะไรจะทำ
ตั้งแต่วันที่ผมประกาศไปว่าผมจะจีบอี้ชิง ตอนแรกๆ เขาปฏิเสธผมนะ แต่พอเจอลูกตื๊อผมเท่านั้นแหละ ก็เหมือนจะยอมอ่อนๆ ลงมานิดนึง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอี้ชิงจะยอมผมทุกเรื่อง
แค่ผมจับมือ แม่คุณก็หยิก หนักๆเลยนี่ถ้าผมหอมแก้มนะ โอ๊ยยยย !! ตบผมหน้าแทบเบี้ยว !
จีบมาเป็นจะเกือบอาทิตย์ละ แค่นี้ก็ยอมๆ ผมไม่ได้เลย T^T
“อี้ฟาน.. คุณไม่มีงานทำหรอ มาหาผมทุกวันเลย ?”
“ก็มีนะ.. แต่ถ้าจะให้ผมไปทำงาน ผมก็ต้องกลับไปจีนเลยหรอ ชิงไม่คิดถึงฟานหรอ ?”
“อ่า.... -///-“
ธุรกิจของครอบครัวผมหรอ... ก็เหมือนพวกมาเฟีย โหดๆนั่นแหละ พ่อผมเขาบังคับให้ผมกลับไปบริหารงานต่อมาเป็นปีแล้ว แต่ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ชอบอะไรพวกนั้นเลย ผมใจดีนะ ผมรักเด็ก รักเพื่อนมนุษย์ ไม่รังแกสัตว์ ไม่ทุจริตต่อสังคม แค่เคยวางยาใส่คนบางคนเท่านั้นเอ๊งงงงง
โอเค อย่าพูดถึงมันเลย =_____=
“คุณหมอคะ คนไข้ที่ชื่อแบคฮยอนโทรมาค่ะ”
“โอเคครับ ต่อสายมาเลย”
อ่อ ! แล้วก็ผมกับแบคฮยอน เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันแล้วนะครับ เราปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้วหลังจากวันนั้น แล้วเรื่องผมกับอี้ชิง แบคฮยอนก็รู้แล้วด้วย เจ้าตัวเล็กนั่นเชียร์ผมใหญ่เลยหลังจากที่ได้เห็นคุณหมอคนสวยของผม โทรไปกี่ครั้งๆ ก็บอกตลอดว่าชอบแบบนู้นชอบแบบนี้ แถมยังพูดกระแทกแดกดันว่าอี้ชิงไม่เหมาะกับผมเลย เหมาะกับแบคฮยอนมากกว่า =_____=
“ฮัลโหล.. ว่าไงครับแบคฮยอน ^^” อี้ชิงรับสายโทรศัพท์ที่ต่อเข้ามาที่ห้องพักแพทย์ แล้วใบหน้าหวาน ๆนั่นก็เผยรอยยิ้มน่ารักขึ้นทันที แหม่.. ทีคุยกับผมนี่แทบจะจิกผมอยู่แล้ว !
ผมหึงนะ - -
[ พี่อี้ชิงงง ! แค่กๆ.. แบคฮยอนไม่สบายอ่า ไอ้ชานยอลมันปล่อยหวัดใส่ งื้อออออ ]
“อ้าว ๆ ไปทำอะไรมาล่ะ ถึงได้ติดหวัดกันเนี่ย”
[ อ่า..... ชานยอลมันแกล้งแบคฮยอนอ่าพี่อี้ชิง โอ๊ย ! ชานยอลเอามะ... อะ ฮัดชิ้ว ! ]
[ อ้ากกกกก ! แบคฮยอน _)*&^$#@#%&*)_+_ ]
ผมแอบได้ยินเสียงที่มันเล็ดออกมาจากโทรศัพท์ด้วยล่ะ เอ่อออ... คือดูคึกคักกันสะจริงนะไอ้พวกนี้ แล้วดูผมกับอี้ชิงสิ ต้องมานั่งสำรวมอยู่แบบนี้ มันไม่เป็นตัวของตัวเองเลย กระซิก T^T
“เอ่อออ... พี่ว่าเรามาโรงพยาบาลดีกว่านะ เดี๋ยวพี่ฉีดยาให้”
[ ไม่ต้องหรอกครับพี่หมอ เดี๋ยวผมฉีดยาให้มันเอง... เฮ้ ! ไอ้หมา อยู่เฉยๆ สิ ! ]
[ พี่อี้ชิง อย่าไปฟังมานนนนนน !! อื้อออออ อ่อยอู๊ววว !! ]
“โอเค ๆ ถ้าไม่ดีขึ้นก็โทรมาบอกพี่ก็แล้วกัน =_______=”
แล้วอี้ชิงก็วางโทรศัพท์ลง พร้อมกับหลุดขำน้อย ๆกับพฤติกรรมของสองคนนั้น... ฮึ่ย ! หมั่นไส้แล้วนะ ทีกับผมล่ะ ไม่เห็นมีแบบนี้มั่งเลย อี้ฟานไม่ยอมมมมมมมมมม !!
“อ้าว ๆ อี้ฟาน ทำหน้าเป็นตูดเลย ทำไมล่ะ อยากกลับบ้านแล้วหรอ ?”
“ไม่อยากกลับหรอก แค่น้อยใจคนบางคนน่ะ L”
ผมเบะปากใส่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ นี่เป็นการเรียกร้องความสนใจที่น่ารักที่สุดของผมเลยนะ ใครเห็นนี่ใจอ่อนทุกคน
“อุ๊บบ ! ฮ่าๆๆ !!”
อี้ชิงปิดปากไว้ก่อนจะหลุดขำออกมาเสียงดัง จนน้ำลายกระเด็นมาใส่หน้าผม =_____= ทำไมล่ะ ! มีแต่คนบอกน่ารักจะตาย ฮึ่ย !
“อี้ชิง ! ผมไม่ตลกกับคุณแล้วนะ L”
“โอ๋ ๆ ฟานงอนชิงหรอ... ไม่เอาไม่งอนสิ ฮ่าๆๆ !”
คนตัวเล็กพูดพลางเอามือมาเกาใต้คางผมป่อย ๆแต่ดูสิ ! ยังไม่เลิกหัวเราะอีก นี่เขาเรียกง้อหรอ !!
“........”
“ฮ่าๆ โอเคๆ ชิงขอโทษนะ ไม่งอนสิฟาน ฮ่าๆๆ” ยังๆ ไม่เลิกขำ - -
“นี่.. ถ้าคุณไม่เลิกหัวเราะผมนะ ผมจะ.....”
“ทำไม ฟานจะทำไมชิงหรอ ฮ่าๆ”
“ฟานก็จะทำแบบนี้ไง”
จุ๊บ !
“=[]=”
“ฟานก็จะหอมแก้มชิง ฮ่า ๆ..... ชิง ! ฟานขอโท๊ดดดดดดดดดด !!!”
เพี้ยะ !
ก็ผมบอกแล้วว่าอี้ชิงไม่ยอมผมง่าย ๆหรอกครับ T^T
เรื่องของผมกับอี้ชิงจะเป็นอย่างไรก็ไม่มีใครรู้ได้ ผมรู้แค่ว่าทุกวันนี้ อี้ชิงเดินเข้ามาเติมเต็มส่วนต่าง ๆที่ขาดไปของผมจนมันแทบจะล้นอยู่แล้ว ผมมีความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของอี้ชิง ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้กับเขา...
ผมไม่กล้าพูดหรอกครับว่ารัก มันดูเร็วเกินไป แต่.. ผมกล้าพูดได้เต็มปากนะว่า
อี้ชิงคือคนที่สำคัญที่สุดของผมไปแล้วล่ะตอนนี้ ^^
110% แล้วค่าา คือไรท์จะบอกว่าคริสเลย์นี่ไรท์ไม่ค่อยถนัดเท่าไรเลยอ่า ยังไงก็ติชมได้นะ ^^
ป่ะ ๆติดตามคู่ชานแบคกันมั่งดีกว่า ป่านนี้คงลืมน้องแบคกันไปแล้วล่ะมั้งเนี่ย หือออออ ? น้องแบคน้อยใจนะ T^T
ขอบคุณรูปภาพน่ารักๆ จากสามีพี่เลย์ @KnHuUmN
ความคิดเห็น