คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Pandora 10
Chapter 10
“เห้ย ! นายน่ะ หันหน้ามานี่ดิ๊”
“หืออ.. ?”
ในระหว่างที่ชานยอลกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำกับจงอิน ก็มีกลุ่มเด็กปี 2 สองคนเดินเข้ามาเรียกพวกเขาจากทางด้านหลัง
แล้วดูเรียกแม่งโคตรให้เกียรติรุ่นพี่เลย =_____=
“ได้ข่าวว่าปากดีกับผู้หญิงหรอครับพี่ชานยอล ^^”
“อ่อออ.. ก็ไม่หรอกครับ กับผู้ชายก็เป็นเหมือนกัน ทำไมล่ะ ?”
“จริงเปล่าพี่ ? ผมล่ะอยากรู้จริ๊ง ว่าจะเก่งได้สักกี่น้ำ” ไอ้แห้งตัวที่ 1 พูดขึ้นพลางส่งสายตายิ้มอย่างเหยียดหยาม
“สงสัยเย็นนี้ พี่ต้องมาพิสูจน์ให้พวกผมเห็นแล้วล่ะว่ะ ^^” ไอ้แห้งตัวที่ 2 ก็เสริมทันที
จงอินที่เริ่มเห็นท่าไม่ดี จึงเดินไปยืนข้าง ๆชานยอล แล้วใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหาเรื่อง
“เห้ย ! น้องมีปัญหาอะไรกับเพื่อนพี่ป่ะเนี่ย กวนตีนจัง ?”
“เอ่อ... พี่ครับ ไม่ใช่เรื่องของพี่นะครับ อย่าเสือก ! ฮ่าๆ” แล้วไอ้แห้งตัวที่ 1 และ 2 ก็หันไปหัวเราะกันดังลั่น ส่งผลให้จงอินเริ่มควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ อยากจะเข้าไปต่อยหน้าให้แหกสักที ถ้าไม่ติดที่ว่าชานยอลใช้แขนยาวๆ นั่นมาขวางไว้
“ใจเย็นมึง... กูรู้ว่าใครให้พวกนี้มา ดีเหมือนกัน กูจะได้เคลียร์ปัญหาให้จบๆ ไปสักที”
“เย็นนี้ที่ไหนว่ามาดิ” ชานยอลถามขึ้นเพราะเขาเองก็อยากจะเคลียร์ปัญหาเรื่องของเขากับนาอึนให้จบไปเลย จะได้ไม่ต้องคอยหวาดระแวงว่าแบคฮยอนจะโดนนาอึนกลั่นแกล้ง
“ที่โรงยิมหลัง ม. หกโมงเลยพี่ J”
“แบคฮยอนอ่า”
ชานยอลเดินเข้าไปนั่งข้างๆ คนตัวเล็ก แล้วทำน้ำเสียงออดอ้อน ซึ่งดูขัดกับจงอินที่เดินเข้ามาถึงห้องก็เหวี่ยงใส่นู่นนี่นั่น แม้กระทั่งดินสอที่วางอยู่บนโต๊ะ เขายังหาว่าเกะกะแล้วโยนมันไปจนไปโดนหน้าของแฟนตัวน้อย
“จ... จงอิน ! เป็นบ้าอะไรเนี่ย นายรู้มั้ยดินสอมันเกือบจะทิ่มตาฉันอยู่แล้วนะ !”
“ก็เลิกทำตาเหลือกๆ โตๆ สักทีสิโว้ย ! โอ๊ย ! หงุดหงิด” ไอ้ชานยอลแม่ง ไม่ยอมให้กูไปด้วย ได้ไงวะ !
คยองซูที่ไม่รู้ว่าแฟนตัวเองเป็นอะไร ก็เบะปากเหมือนจะร้องไห้ที่โดนดุ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีทันทีที่จงอินหันมามอง
“เอ่อ... คยองซูอ่า ฉันขอโทษ...”
“ทำไมต้องหงุดหงิดใส่ด้วย ?”
“คือ.......” ในที่สุดจงอินก็เล่าเรื่องที่เจอระหว่างทางไปห้องน้ำให้คยองซูฟัง แล้วบอกเหตุผลไปว่าที่หงุดหงิดนั้น เป็นเพราะอะไร
“แล้วทำไมชานยอลไม่ให้นายไปด้วยวะ ?”
“มันบอกว่า มันอยากไปเคลียกับนาอึนให้จบ แล้วมันจะได้ขอคบแบคฮยอนแบบจริงจังไปเลย”
“อ้าว ! เมื่อคืนมันยังไม่ได้คบกันหรอ เอ๊.... เป็นไปได้หรอว่าชานยอลจะไม่ทำอะไรแบคฮยอน” เพราะขนาดจงอินไม่ได้เมาหนักเท่าชานยอล แต่เขาก็แทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน .///.
“ก็ไม่แน่นะ ขนาดกูเมากูยังไม่ได้ทำอะไรลู่หานเลย T^T” เซฮุนเดินเข้ามามีส่วนร่วมด้วยหลังจากที่นั่งฟังมาเป็นเวลาเกือบ 2 นาที =_____=
“หึ ! นายก็รู้ว่าฉันเกลียดกลิ่นเหล้านี่ เซฮุน สมควรแล้วที่นายจะโดนนอนหน้าห้องทั้งคืน ^^”
“เสี่ยวลู่อ่า ผมขอโทษ ._____.”
แล้วคู่รักทั้งสองคู่ก็นั่งมุ้งมิ้งๆ ไปตามภาษา เอาล่ะ... นอกเรื่องมานาน เรากลับมาที่ชานยอลกับแบคฮยอนเถอะ =__=
“แบคฮยอนอ่า วันนี้มึงกลับก่อนนะ พอดีกูมีธุระ”
“มึงจะไปไหน หวังว่าคงไม่ได้ไปหาหญิงนะ - -“
“ทำไม ? หึงกูหรอจ๊ะเมีย ?”
ชานยอลล้อเสียนคนตัวเล็ก จนแบคฮยอนเสหน้ามองไปทางอื่น แต่ก็ไม่สามารถปกปิดใบหน้าแดงๆ นั้นได้
“เออ.. มึงจะไปไหนก็ไปเหอะ เดี๋ยวกูรอนะ”
“อื้อ...”
“อย่ากลับดึกล่ะ กูเป็นห่วง ^^”
แบคฮยอนหันหน้ากลับมาหาชานยอล แล้วใช้มือเรียวลูบไปตามใบหน้าของชานยอล
ฮึ่ย ! ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในห้องเรียนนะหมาน้อย -..-
เย็นหลังเลิกเรียน
หลังจากที่แบคฮยอนกลับไปที่หอแล้ว ชานยอลก็ยังคงอยู่ใน ม. เพื่อรอเวลาที่จะไปจบปัญหาทั้งหมดเสียที
หึ ! นาอึนก็แค่ผู้หญิงที่คอยตามตื๊อเขางั้นหรอ.. ไม่สิ นาอึนก็แค่เสียศักดิ์ศรีที่โดนหักหน้าเท่านั้นแหละ เขาก็พอรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องหาทางแก้แค้น ไม่ทางเขา ก็คงจะเป็นทางแบคฮยอน....
แอ๊ดดดดดดด !
เสียงเปิดประตูที่โรงยิมดังขึ้น พร้อมกับพวกแก๊งผู้ชายอีก 5 – 6 คนที่ยืนรออยู่ พร้อมกับไม้เบสบอลในมือ...
นี่กะเล่นกูตายเลยสินะ - -
“อ้าว ! มาแล้วหรอคะที่รัก ^^” เสียงของนาอึนดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเธอ
“นาอึน... เธอมีอะไรก็ว่ามา ฉันมีธุระ”
“หึ ! ทำไมล่ะคะ พี่ชานยอลจะรีบกลับไปหาใครหรอ... ?” นาอึนเดินเข้ามาใกล้ชานยอลมากขึ้น ก่อนจะใช้เล็บเรียวจิกลงที่แก้มของชานยอลทั้งสองข้าง
“จะไปหาแบคฮยอนเพื่อนรัก.. หรือแบคฮยอนเมียรักล่ะคะ ^^” มือเรียวเริ่มออกแรงเพิ่มขึ้น จนเล็บที่เธอจิกใบหน้าของชานยอลนั้นลึกเข้าไปมากกว่าเดิม จนเริ่มรู้สึกแสบ
“แบคฮยอนไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้..”
“เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วยล่ะค่ะพี่ชานยอล !”
“......”
“ถ้าไม่มีมัน ! พี่ก็คงไม่บอกเลิกนาอึนง่ายขนาดนี้ พี่ชานยอลต้องให้โอกาสฉัน เพราะพี่รักฉัน... แต่พี่รู้มั้ยคะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเจอกับมัน แบคฮยอน ! ฉันสบตามันแวบเดียวฉันก็รู้แล้วว่ามันรักพี่ มันเจ็บปวดที่ฉันกับพี่อยู่ด้วยกัน... แต่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย ถ้าพี่ไม่รักมัน...”
“........”
“วันที่พี่เข้าโรงพยาบาล พี่รู้มั้ยว่าฉันไปหาพี่ทันทีที่รู้เรื่องว่าพี่โดนพี่แบคฮยอนเอาเก้าอี้ฟาดหัว ! แล้วสิ่งที่ฉันเจอตอนที่ฉันไปแอบยืนอยู่ตรงประตูคืออะไรคะพี่ชานยอล !? พี่จูบกับมัน ? นี่พี่วิปริตไปแล้วหรอคะ มันเป็นผู้ชายนะ !!”
“เป็นผู้ชายแล้วไง ? อย่างน้อยแบคฮยอนก็ไม่ได้ ง่าย เหมือนเธอ !”
“กะ... อุ๊บบบ!” ชานยอลรีบใช้มือปิดปากของนาอึนเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะกรี๊ด เพราะเสียงแปดหลอดของเธออาจจะทำลายแก้วหูของเขาได้
“ฟังฉันให้ดีๆนะนาอึน... ตอนแรกฉันเคยชอบเธอเพราะเธอสวย เธอเซ็กซี่มาก ตอนแรก ๆได้คุยกับเธอ ก็ดูเหมือนเธอจะไร้เดียงสาซึ่งฉันก็เคยจะลองเปิดใจคบกับเธออย่างจริงจัง โดยที่ไม่สนคำพูดของใครหลาย ๆคนที่เขาพูดถึงเธอเสีย ๆหายๆ”
“อื้อ อื้อ ! อ่อยอั๊น !”
“แต่นานไป เรื่องของเธอเริ่มจะหนาหูมากขึ้น แล้วมีหลายต่อหลายครั้งที่ฉันเห็นเองกับตา แต่เพราะฉันไม่คิดว่าจะเป็นเธอเลยไม่ได้พูดอะไร จนฉันได้มาเห็นกับตาตัวเอง... เหตุผลที่ฉันเลิกกับเธอไม่ใช่เพราะแบคฮยอน แต่เป็นเพราะตัวเธอเองนั่นแหละนาอึน !”
“.....”
“ส่วนแบคฮยอน.. ฉันรักเขาก่อนจะเจอเธออีก” ชานยอลพูดจบก็ปล่อยมือออกจากปากของนาอึน หล่อนอึ้งไปสักพักเมื่อได้รู้ความจริงอะไรหลาย ๆอย่าง แต่มีหรอ ที่คนอย่างนาอึนจะยอม หึ ! ไม่มีทาง
“ถ้าพี่ชานยอลคิดว่าเรื่องจะจบง่าย ๆแบบในนิยายล่ะก็ พี่ฝันไปเถอะ !”
“.......”
“ฉันให้พี่เลือก ระหว่างพี่จะกลับมาคบกับฉันเหมือนเดิม แล้วป่าวประกาศให้เพื่อนทุกคนของฉันได้รับรู้ว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดในวันนั้น หรือพี่จะยอมโดนพวกนี้ซ้อม ?”
“นาอึน....”
“ถ้าฉันเป็นพี่ ฉันจะ....”
“ฉันไม่กลับไปหาเธอแน่นาอึน อยากจะทำอะไรก็ทำ !”
“พี่มันบ้า !! เห้ย พวกแก !! ฉันให้เวลาครึ่งชั่วโมง ไม่ต้องถึงกับตาย !”
“.......”
“พี่ชานยอล แล้วพี่จะต้องคลานมาขอฉันคืนดี คอยดู !!!”
เมื่อพูดจบ นาอึนก็เดินขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์ แล้วมองมาที่ชานยอลที่กำลังโดนพวกวัยรุ่นที่เป็นเพื่อนของเธอเกือบสิบคน รุมกระทืบอดีตคนรักเก่า
น้ำตาหยดนึงไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย...
“พี่ชานยอล.. ถ้าฉันไม่ได้พี่ ไม่ว่าใครก็ต้องไม่ได้ทั้งนั้น !!”
‘Baekhyun’
“เฮ้ออออออ”
นี่ผมถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ตั้งแต่กลับหอมา ชานยอลนะชานยอล บอกมั่งก็ไม่ได้ว่าจะไปไหน -_____-
ผมว่าผมไปหาคยองซูกับจงอินที่หอข้าง ๆดีกว่า จะได้มีเพื่อนทะเลาะ ?
ก๊อกๆ !
“คยองซู ! เปิดประตูหน่อยยย”
“อ๊ะ... ปล่อยก่อนจงอิน อื้ออ.. แบคฮยอนมานะ !”
“ให้มันยืนเฝ้าประตูไปก่อนน่า คยองซูอ่า อื้มมม..”
เอ่ออ.. นี่ผมไม่ได้มาขัดจังหวะพวกมันกันใช่ป่ะ ? ชั่งมันเหอะ ผมมาขัดมัน ไม่ใช่มันมาขัดผมสะหน่อย ไม่ใช่ธุระกงการอะไรที่ผมต้องสนใจ ฮ่าๆ
“นี่ ! จงอิน บอกให้ปล่อยไงเล่า !”
โครมม !!
“โอ๊ย !!”
=[]=
สิ้นเสียงนั้นสักพัก ผมก็ได้ยินเสียงเพื่อนตัวน้อยวิ่งมาเปิดประตูให้ผม ก่อนจะยิ้มอย่างเขินๆ ให้ เอ่อ... คงไม่ใช่เขินกูหรอกนะคยองซู =____=
“แหะๆ ขอโทษนะที่มาช้า”
“คะ.. คยองซู ! มึงถีบกูทำไม ซี๊ดดดด...”
ไอ้จงอินเดินลูบตูดตัวเองป้อย ๆแล้วเดินตามคยองซูมาด้วยสภาพที่พอจะเดาได้ว่าก่อนหน้านี้มันทำอะไรกัน.. คือมึงไปใส่เสื้อก่อนก็ได้นะไอ้ห่าจงเอียนนน =[]=
“เพราะมึงอ่ะ ไอ้หมา ! มาทำห่าอะไรเนี่ย ?? ทำไมไม่รู้จักอยู่กับผัว โอ๊ยยย.. เจ็บตูดว่ะ” จงอินเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะบ่นอุบอิบ ทำให้ภรรยาตาเหลือกต้องรีบวิ่งไปปรนนิบัติสามีที่รักแทบจะทันที
“จะ.. จงอินอ่า เค้าขอโทษน๊า ._______. ว่าแต่... ชานยอลไม่อยู่หรอแบคฮยอน ถึงได้มาคนเดียวเนี่ย ?”
“อื้ออ.. แม่งทิ้งกูให้อยู่คนเดียว เหงาอ่ะ ! หายไปตั้งแต่ตอนเย็นละ กูโทรไปก็ไม่รับ แม่ง !”
เมื่อพูดจบ สองสามีภรรยาก็หันไปมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ดูจะตกใจไม่ใช่น้อย ก่อนจงอินจะลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าแล้วทิ้งผมกับคยองซูให้อยู่ด้วยกัน
“คยองซู... พวกมึงมีอะไรปิดบังกูป่ะ ?”
“อ่ะ... เอ่ออออ”
“ไอ้ชานยอลอยู่ที่โรงยิมหลัง ม. มึงจะไปกับกูมั้ยแบคฮยอน” จงอินเดินออกมาจากห้องแล้วถามผม
“หะ ?! แล้วชานยอลไปทำอะไรที่นั่น ละ.. แล้วทำไมมึงไม่บอกอะไรกูเลยวะจงอิน !”
“เออน่า ไปเหอะเดี๋ยวมึงก็รู้ เร็ว ๆเข้า ! คยองซู นายอยู่นี่แหละ ไม่ต้องไป”
“ทำไมไม่ให้ฉันไปด้วยเล่า !”
ไร้ซึ่งคำตอบจากจงอิน มันรีบวิ่งออกจากห้องไปแล้วลากผมให้ติดสอยห้อยตามไปด้วย...
ทำไมนะ ! อยู่ๆก็รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมาเสียอย่างนั้น....
เมื่อวิ่งมาถึงหน้าโรงยิม ผมก็เจอเข้ากับเด็กปี 2 ที่ยืนอยู่สองคน พอพวกมันเห็นผมวิ่งมาเท่านั้นแหละ มันก็กดโทรศัพท์ยิก ๆ ก่อนจะยิ้มให้แล้วเปิดประตูโรงยิมออก
ไอ้ห่า !หน้าปกติกูเห็นก็ใจสั่นแล้ว พอยิ้มเท่านั้นแหละ..
กูอยากจะเป็นลมในความอุบาท =____=
“อะอ้าววว... พี่แบคฮยอน มาแล้วหรอคะ คิก !”
พอผมกับไอ้จงอินเดินเข้ามาในโรงยิมได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงแหลมเล็กที่แสนคุ้นเคย.. นาอึน
แต่สิ่งที่ผมสนใจมันไม่ใช่นาอึน เพราะตอนนี้สายตาของผมกำลังมองไปที่กลางโรงยิม... ตรงที่ชานยอลของผมกำลังโดนไม้เบสบอลทุบเข้าอย่างไม่ยั้ง
“ชะ... ชานยอล !” ผมกับไอ้จงอินตะโกนขึ้นพร้อมกัน แล้ววิ่งไปตรงกลุ่มคนพวกนั้น
“ไอ้พวกเด็กนรก ! มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะ !” ไอ้จงอินตะโกนขึ้นเสียงดัง แล้วได้ผล... ไอ้พวกนั้นหยุดตีชานยอล แล้วแหวกทางให้กับผมที่วิ่งเข้าไปหาคนที่นอนอยู่ตรงพื้น
“บ.. แบคฮยอน มาทำไม อั่ก ! แค่กๆ...” ชานยอลเงยหน้ามาถามผม แล้วไอออกมาเป็นเลือดประหนึ่งเป็นโรคมะเร็ง
“ชานยอล ทำไมมึง... ฮึก...” ผมน้ำตาร่วงลงกับพื้น เมื่อเห็นว่าใบหน้าของมันช้ำเลือดช้ำหนองขนาดไหน ผมนั่งลงข้างมันแล้วค่อยๆใช้หลังมือลูบไปตามหน้าของชานยอล ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาหยดแล้วหยดเล่า จนลงไปโดนที่แผลบนใบหน้าของมัน...
“ซี้ดดดด ! มึงหยุดร้องเลยนะไอ้หมา กูแสบแผลเพราะน้ำตามึงเนี่ย”
“พี่แบคฮยอน.. กรุณาอยู่ห่าง ๆพี่ชานยอลด้วยค่ะ พันธะสัญญาของฉันกับพี่เขายังไม่หมดนะ... แกน่ะมานี่ !”
นาอึนเดินเข้ามาจิกแรง ๆที่ไหล่ของผม แล้วออกแรงกระชากจนผมเซมาตามแรงของเธอ
อีแรงควาย !
“เห้ย ! นาอึน เธอต้องการอะไร ทำไมทำกับไอ้ชานยอลมันแบบนี้ !!”
“เหอะ.. ฉันว่าเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องของฉัน พี่แบคฮยอน แล้วก็ชานยอลนะคะพี่จงอิน ฉันว่า... พี่อย่าเสือกจะดีกว่า !”
พูดจบร่างของจงอินก็ทรุดลงไปที่พื้นทันที เมื่อคนตรงหน้าผมล้มไป ผมก็เจอกับไอ้ผู้ชายผิวดำปิ๊ดยิ่งกว่าเพื่อนผมยืนอยู่ แล้วในมือของมันก็ถือไม้เบสบอลไว้...
ผมก้มมองเพื่อนตัวเองที่พึ่งล้มไปกองกับพื้น ก่อนจะตกใจจนตาแถบถลนออกมานอกเบ้าเมื่อเห็นว่าที่หัวของมันมีเลือดไหลออกมา !
“นะ.. นาอึน !”
“ตีไอ้ชานยอลมันต่อไป เหลือเวลาอีก 10 นาที !!”
“นาอึน อย่ายุ่งกับแบคฮยอน ! อั่ก อึก!”
ไอ้พวกเด็กนรกส่งมาเกิดเริ่มทุบตีชานยอลอีกครั้ง จนมันตัวงอด้วยความเจ็บปวด
“นี่เธอทำบ้าอะไรวะนาอึน เธอบ้าไปแล้วหรอ !”
“หึ ! พี่แบคฮยอนคนดี แกคิดว่าสาเหตุมันมาจากใครล่ะ ?!”
นาอึนหันมาจิกตาโตๆใส่ผม แล้วตะคอกใส่เสียจนน้ำลายกระเด็นเต็มใบหน้าอันหล่อเหลา -___-
“ถ้าแกไมรักพี่ชานยอล... ไม่สิ ถ้าแกไม่เข้าไปอ่อยพี่ชานยอลจนพี่เขาหลงรักแก พี่เขาก็คงไม่บอกเลิกฉัน !”
“......”
“แกมันมีดีอะไรแบคฮยอน ! เตี้ยก็เตี้ย แถมยังเป็นผู้ชาย เดินหน้าเอ๋อไปมา ไปวันวัน!”
เตี้ยแล้วไงวะอีสูง !
“แล้วอะไรที่ทำให้พี่เขาหลงรักแก ! แกมีดี อื้ออออ !!”
ผมใช้มือปิดปากนาอึนไว้ ก่อนที่เธอจะเวิ่นเว้อให้ผมรำคาญใจไปมากกว่านี้
“เธอฟังนะนาอึน !”
ฟืดดดดด !
ไม่ใช้เสียงสั่งขี้มูกแต่อย่างใด แต่เป็นเสียงที่ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่นออกไป
“ถึงฉันจะไม่มีอะไรดี แต่ก็เป็นที่ชัดเจนว่าชานยอลเลือกฉัน นั่นแสดงว่าตัวเธอเองอาจจะแย่ยิ่งกว่าฉัน ก็ถึงเวลาที่เธอต้องพิจารณาตัวเอง ! แล้วก็นะ....”
“......”
“ชานยอลเป็นของฉันมาตั้งนานแล้ว เธอมันก็แค่คนมาทีหลังโว้ยยยยย !!!!!!!”
สิ้นเสียงตะโกน... สิ่งมีชีวิต ณ ที่นี้ก็พากันเงียบกริบ หยุดการกระทำทุกอย่าง แล้วหันมามองทางผมอย่างตื่นตะลึง ! คิดไม่ถึงกันล่ะสินะ ว่ากูจะกล้าพูด.....
ขนาดกูยังคิดไม่ถึงเล้ย T[]T
“=[]=”
“จะ.... เจ๋งมาก หมาแบะ.. คร่อก !” ไอ้จงอินที่ผมคิดว่าสลบเหมือดไปแล้ว เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้ผม แล้วก็สลบลงไปจมกองเลือดของมันอีกครั้ง
“แบคฮยอน แค่ก!” ผมหันไปมองทางต้นเสียง ก็เห็นว่าไอ้พวกเด็กนรกนั่นหยุดกระทืบชานยอลไปแล้ว เพราะทุกคนต่างก็พากันอึ้งไปหมดในการกระทำที่น่ารักของผมเอง =____=
ผมผลักนาอึนออกจนเธอกระเด็นไปไกลเป็นกิโล ? แล้วรีบวิ่งไปหาหัวใจของผม ที่ตอนนี้กำลังมีเลือดมีหนองไหลออกมาเยิ้มเต็มใจ
กูรู้สึกแขยงหัวใจตัวเอง T^T
“ชานยอล ! เจ็บมากมั้ยมึง ? ทำไมมึงมาแล้วไม่บอกกูหะ !?”
“ก็... กูไม่อยากให้เมียกูต้องมาเจ็บตัว ^^” ไอ้ชานยอลฉีกยิ้มกว้างอย่างลืมตัว ก่อนจะร้องโอ้ยออกมาเสียงดังลั่นเพราะปากมันแตกอยู่
โง่จริง =____=
แอ๊ดดดด !
เสียงประตูโรงยิมเปิดขึ้น เรียกความสนใจของเราทุกคนให้หันไปมองทางต้นเสียง แล้วก็พบกับ....
คยองซู เทา เซฮุน และลู่หาน
“จะ... จงอิน ! คร่อก!”
หมดบทของไอ้คยองซูแล้วครับ เมื่อมันเห็นสามีมันนอนตายจมกองเลือด แล้วมันก็ล้มพับไปตรงประตูหน้าโรงยิมนั่นแหละ แม่ง ! มาแล้วโคตรเป็นประโยชน์ต่อสังคมเลยอีเหลือก !
“คยองซู ! ตายแล้วทำไงดีๆ โอ๊ยยย ! จะเป็นลม” ลู่หานขาสั่นพั่บ ๆก่อนจะลาก ? คยองซูไปนั่งพิงที่กำแพงในโรงยิมแทน
“ไงพวก ! ดูไม่ได้เลยนะชานยอล ^^” เซฮุนทักชานยอลขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจิดจรัส เอ่อ... คือมันคงมีความสุขที่ได้เห็นเพื่อนตัวเองเป็นแบบนี้สินะ
“เห้ย ! ไอ้พวกเด็กนรกทั้งหลายที่ทำเพื่อนกู มึงมานี่กันดิ๊!” อาเทากระดิกนิ้วเรียกไอ้พวกเด็กปีสองให้เข้าไปหาเขาใกล้ ๆ แล้วยิ้มอย่างน่ากลัวให้กับพวกมัน
ไอ้พวกนั้นค่อย ๆเดินเข้าไปหาอาเทาช้า ๆด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด
“พวกมึง... ใช้มือข้างไหนตีเพื่อนกู ?”
“ขะ... ข้างนี้ครับ” มีหน่วยกล้าตายหนึ่งคนเดินไปหน้าอาเทา เพราะมีแรงถีบจากเพื่อนส่งไป มันยื่นมือขวาไปให้เขา อาเทายิ้มอย่างเอ็นดูให้ก่อนจะ...
กร๊อบ !
=[]=
“อ๊ากกกกกก !” อาเทาหักมือข้างขวาของไอ้คนที่เป็นหน่วยกล้าตายด้วยมือซ้ายของเขาเพียงมือเดียว ! เชี้ยแม่ง.. โหดสาสสส !
“เอาไม้เบสบอลมา !”
“......”
“กูบอกให้เอามา !!” พอเทาขึ้นเสียงเท่านั้นแหละ ก็มีคนรีบยื่นไม้เบสบอลไปให้.. เทารับมาแล้วทำการสำรวจสักพัก แล้วจัดการหวดลงไปที่หัวของคนที่เขาพึ่งหักมือไปทันที !
“คร่อก !” เสียชีวิตแล้วสามศพ ณ ที่นี้ =_____=
“ยะ... ยืนเฉยทำไมเล่า ! จัดการพวกมันดิ !”
เสียงของนาอึนดังขึ้นหลังจากที่ช็อกไปนาน คงเรียกสติได้แล้วสินะ
“ม... ไม่เอาหรอกครับ อาเทาน่ากลัวจะตาย !”
“ถ้าคุณจะจัดการ คุณก็จัดการเองเถอะครับ ผมไม่ยุ่งหรอก”
“ผมยังมีครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ ผมยังไม่อยากตายตอนนี้ =[]=”
บลาๆๆๆ
หึ ! ผมเดาได้เลยว่าพวกนี้คงได้ยินกิตติมศักดิ์ของเทากันมามาก ถึงได้กลัวกันจนฉี่แทบแตก..
ก็เทาน่ะ นอกจากจะเป็นเพลย์บอยแล้ว เขายังเป็นนักสู้อันดับหนึ่งของโรงเรียนอีกนะครับ ขอบอก ขอบอก
“แฮ่ก ๆ เทา ! ไม่รอฉันเลย !”
ซูโฮ คณะแพทย์ปีสี่ คนรักของเทาวิ่งเข้ามาเกาะแขนของเทาไว้เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวเพราะกลัวจะล้มพึ่บไปอีกคน
“ว่ะ... ว่าแต่มีอะไรกัน คนเยอะไปหมดเลย” แหม่.. เลือดนองกันขนาดนี้ ปาร์ตี้สังสรรค์ละมั้ง =_____=
“พี่จุนมยอน.....” เสียงของนาอึนแผ่วลงเมื่อเห็นซูโฮ ผมหันไปมองเธอที่ดูเหมือนจะสติหลุดไปเป็นที่เรียบร้อย
“นะ.. นาอึน เธอมาทำอะไรที่นี่ ? ทำไมไม่กลับบ้าน ! แล้วนี่อะไรกัน ใครก็ได้อธิบายที !”
“กู.. เอ้ย ! ฉันอธิบายเอง” ผมอาสาออกไป แล้วรีบเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองด้วยคำพูดที่สุภาพขึ้น เพราะผมกับซูโฮเราไม่ค่อยได้คุยกัน จะมึงกูก็จะดูสนิทกันเกินไป
“คืออย่างงี้นะ.... นาอึนให้พวกผู้ชายเกือบสิบคนมารุมกระทืบชานยอล เพราะชานยอลไปบอกเลิกนาอึน แล้วสาเหตุที่ชานยอลบอกเลิกนาอึน ก็เพราะเธอน่ะไปเกี่ยวพันกับผู้ชายเยอะ พูดง่าย ๆก็หักหลังชานยอลนั่นแหละ แล้วเธอคงแค้นล่ะมั้ง ก็เลยลากฉันเข้ามาเกี่ยวด้วย หาว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้ เอ่อออ....”
ผมหยุดพูดเมื่อหันไปเห็นสีหน้าของซูโฮที่มองไปทางนาอึน ใบหน้าขาวนั่นแสดงสีหน้าว่าไม่พอใจอย่างเต็มที่ น้ำตาปริ่มขึ้นมาเล็กน้อย คล้ายจะผิดหวังอะไรบางอย่าง
“นาอึน....”
“.......”
“กลับบ้าน ! พฤติกรรมทั้งหมดของเธอ พี่จะรายงานให้ป๊ากับม๊าได้รับรู้ แล้วเราต้องเคลียกันยาว !”
ซูโฮเดินไปกระชากแขนขาวของนาอึนแล้วออกแรงจูงออกไปนอกโรงยิมด้วยความเร็วแสง ทิ้งให้พวกผมทุกคนยืนโง่กันอยู่อย่างนั้น =____=
“เอ่อ... เทา นายช่วยอธิบายที” ผมเรียกอาเทาที่เหมือนจะเหวอในการจากไปของคนรักตัวเองเมื่อครู่นี้
“คือ... ซูโฮกับนาอึน...”
“.....”
“เป็นพี่น้องกัน !”
“หา !!!!!?”
ไม่เห็นจะเหมือนกันตรงไหนเลยฟะ ! ถึงซูโฮจะหน้าหวาน ตาโต ตัวเล็กเหมือนผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้มีเค้าโครงที่คล้ายคลึงกับนาอึนเลยสักนิด ยิ่งนิสัยนี่แบบ อื้อหืออออ.....
ฟ้ากับนรก =____=
“เอ่อ... แบคฮยอน”
“อะไร !”
ผมหันไปหาเซฮุนที่สะกิดผมยิก ๆจากข้างหลัง
“กูว่าพาผัวมึงไปโรงพยาบาลเหอะ เลือดมันจะหมดตัวจนมันสลบเหมือดไปละ”
“เอออออ ! กูลืมมันเลยยยย !!
โรงพยาบาล XX
ผม เซฮุน และลู่หาน พยายามอย่างมากในการแบกศพ ? ทั้งสี่มาโรงพยาบาล แทนที่เซฮุนมันจะมาแบกชานยอล แล้วให้ลู่หานแบกจงอิน แต่พวกมันกลับไม่ทำอย่างนั้น เซฮุนเลือกจงอิน ลู่หานเลือกคยองซู ส่วนไอ้ชานยอลที่ตัวหนักยั่งกับช้างก็ต้องกลายเป็นผมที่ต้องมาแบกมันแทน !
กูจะโดนทับตายอยู่แล้ว T^T
ส่วนตอนนี้ไอ้พวกนั้นมันกลับกันไปหมดแล้วล่ะครับ เพราะไอ้จงอินมันแค่หัวแตกเย็บไม่กี่เข็มก็กลับได้ คยองซูพอฟื้นขึ้นมาก็กระวีกระหวาดไปหาสามี แล้วบอกตอนที่เห็นนี่เป็นห่วงแทบตาย วิ่งไปกอดแล้วร้องห่มร้องไห้ - - คือแม่ง... โคตรทอแหล !
ก็เลยเหลือแค่ผมกับซากเน่าไอ้ชานยอลที่นอนแบ๊บอยู่บนเตียงยังไม่ได้สติ.... มันน่วมไปทั้งตัวเลยครับ แต่โชคยังดีที่ไม่มีกระดูกหัก ไม่งั้นคงได้ลำบากกันไปอีกนาน
“ชานยอลอ่า....”
“.......”
“ตื่นสักทีสิ...” ผมเดินไปจับมือของมันที่ห้อยอยู่ข้างเตียง ประหนึ่งว่าตายแล้ว =___= ลูบมือเบา ๆแล้วส่งสายตาหวานหยดย้อยเคล้าน้ำตาไปให้ เผื่อว่ามันจะเห็น
“.......”
“กูกลัวผี กูไม่อยากอยู่คนเดียว T^T”
.
.
.
To be continue.....
ดูหน้าใส ๆไม่น่าร้ายเลยนะนาอึน -_____-
ไม่อ้างอิงชีวิตจริงนะคะ ความจริงแล้วนาอึนน่ารักมากค่ะ ไรท์ชอบ >////<
ความคิดเห็น