(E-book) BAIT #TEVA เทวาล่าเหยือ (เทวากินเด็ก)

ตอนที่ 22 : BAIT TEVA #เทวากินเด็ก : 21 (100%)

เทวากินเด็ก 

21

 “ผมรักอัญ ผมพึ่งทำเรื่องเลวๆกับน้องไป แม่จะด่าผมยังไงก็เชิญ แต่อย่างไปด่าอัญนะแม่”

ผมตัดสินใจสารภาพผิดออกไปกับแม่ของผมตรงๆ เพราะผมอยากทำอะไรให้มันถูกต้อง หลายคนอาจจะมองว่าคนอย่างผมจะจริงจังกับใครได้อย่างนั้นเหรอ วันๆเอาแต่ทำตัวแบบนี้ แต่ขอเถอะ สำหรับหนูอัญเธอคือทุกอย่างของผม ผมจริงจังกับเธอมาก และจริงจังแบบนี้มานานแล้วเพราะความรู้สึกของผมที่มีให้หนูอัญมันเป็นเรื่องที่ผมคิดจริงจังมานานแล้ว

(...)

“แม่ ทำไมเงียบละ”

ผมเอ่ยถามกลับไปอีกครั้งเพราะคนปลายสายไม่ยอมโต้ตอบอะไรผมมาเลยสักคำ มันเลยทำให้ผมรู้สึกกังวลใจขึ้นมาทันทีว่าแม่ผมอาจจะโกรธผมไปแล้วก็ได้ ไอ้เรื่องโกรธผม ผมไม่ได้กลัวหรอก ผมกลัวแค่ว่าแม่ผมอาจจะพาลโกรธหนูอัญไปด้วย ผมไม่ยอมหรอกนะถ้าเป็นแบบนั้นจริง

“จะโกรธจะเกลียดผมก็ได้ แต่อย่าไปโทษหนูอัญนะแม่ ผมผิดเอง”

(เฮ้อ ฉันจะไปเกลียดลูกตัวเองได้ลงคอเหรอ)

“...”

(คิดไว้ไม่มีผิดว่าเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น)

ว่าไงนะ เมื่อกี้ทำไมแม่ของผมถึงได้พูดจาอะไรที่ไม่เข้าใจแบบนั้นออกมาละ

“แม่พูดแบบนี้หมายความว่าไง”

(เฮ้อ เทวา แม่เลี้ยงเรามาตั้งแต่แบเบาะ มีเหรอที่แม่จะไม่รู้ว่าลูกตัวเองคิดอะไรอยู่ แต่แม่ไม่คิดเลยว่าลูกจะใจร้อนกับน้องขนาดนี้)

นะ นี่แม่ผมรู้มาตลอดเลยอย่างนั้นเหรอว่าผมคิดอะไรกับหนูอัญ ทำไมท่านถึงไม่พูดอะไรสักคำเลยละ

(ลูกไม่เอะใจบ้างหรือไงกันว่าทำไมแม่ต้องฝากน้องไว้กับลูกแบบนั้น ทั้งๆที่แม่ก็เดินทางมาทำงานที่ต่างประเทศก็บ่อย น้องก็อยู่คนเดียวได้สบายๆ)

เออ นั่นดิ แต่ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรนี่นา เนื่องด้วยตอนนั้นผมกำลังมึนๆกับการได้เจอกับหนูอัญอีกครั้งอยู่ก็เท่านั้นเลยคิดอะไรมาก

(ก็เพราะว่าแม่รู้ว่าน้องเริ่มมีแฟน และเราก็ห่างหายไปจากน้องนานขนาดนั้น แม่ก็เลยจัดการให้เรามาอยู่ด้วยกันยังไงละ)

อ่า ใครว่าผมมันร้าย แต่ดูแม่ผมก่อนละกัน ผมได้เชื่อมาจากท่านแน่ๆ

“แม่ไม่โกรธผมใช่ไหม”

ผมเอ่ยถามออกไปอีกครั้งเพื่อความสบายใจ ถึงแม่ผมจะเปิดไฟเขียวให้อย่างชัดเจนแบบนี้ก็เถอะ แต่ผมก็กลัวว่าแม่ผมจะโกรธที่ผมดันทำเรื่องแบบนั้นเหมือนกัน

(เฮ้อ หรือแกจะให้ฉันโกรธแกขึ้นมากันละ)

“ไม่ละแม่ ไม่โกรธก็ดี”

ผมบอกก่อนที่จะระบายยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกโล่งใจไปเปราะหนึ่ง ถึงแม่ผมจะไม่โกรธผมก็เถอะแต่คนที่นอนอยู่ในห้องของผมตอนนี้จะโกรธกับสิ่งที่ผมทำลงไปหรือเปลล่านะ เฮ้อ ให้ตายสิ ผมนี่แคร์ความรู้สึกของหนูอัญมากเลยจริงๆ

(ดูแลน้องดีๆละ น้องยังเด็กอยู่ จะทำอะไรก็คิดเยอะหน่อยก็แล้วกัน ยังไงซะแม่ก็รักเราทั้งสองคนไม่ต่างกันหรอก ไว้แม่กลับเมืองไทยเราค่อยคุยกันเรื่องนี้อย่างจริงจังกันสักที)

“ครับ”

(แม่วางละจะไปทำงานต่อ)

“ครับผม ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะแม่”

(อืม)

แล้วแม่ผมก็วางสายไปผมเลยละสายตาไปจากโทรศัพท์ของตัวเองแล้วหันหน้ากลับไปมองประตูห้องนอนของผมที่มีหนูอัญขังตัวเองอยู่ในห้องนั้น ผมไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ในนั้น แต่ที่ผมไม่เข้าไปก็เป็นเพราะว่าผมอยากปล่อยให้หนูอัญได้คิดทบทวนกับตัวเองสักหน่อยเพราะตอนนี้เธอดูเหมือนคนที่กำลังสับสนกับอะไรบางอย่างอยู่

เซน Talk

อัญชันไม่รับสายผม ใช่ เธอไม่แม้แต่จะรับสายผมเลยไม่ว่าผมจะโทรไปหาเธอไม่รู้ตั้งกี่สาย สงสัยเป็นเพราะว่าผมขาดการติดต่อไปจากเธอไปหลายวัน เธอเลยเอาคืนโดยการไม่รับสายผมแบบนี้ และมันก็ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมาก แต่ผมก็โทษใครไม่ได้เพราะนี่คือความผิดของผมเอง

“นี่มึงดื่มหนักไปไหมไอ้เซน”

เพื่อนในกลุ่มของคนหนึ่งเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังอยู่ก้องหู ตอนนี้พวกผมอยู่ที่ผับแห่งหนึ่งซึ่งเป็นผับประจำที่ผมชอบมานั่งดื่มเพราะมันอยู่ใกล้คอนโดผมดี และที่ผมต้องมานั่งดื่มแบบนี้เป็นเพราะว่าแฟนของผมไม่ยอมรับสายผมยังไงละ สิ่งที่ทำให้ผมหายหงุดหงิดได้มากที่สุดตอนนี้ก็มีแค่เหล้าเท่านั้น

“เรื่องของกู”

“เออ เรื่องของมึงแต่คนที่ต้องลำบากลากมึงกลับห้องทุกครั้งก็เป็นกูไม่ใช่หรือไง”

เวลาผมดื่ม ผมก็จะดื่มแต่พอประมาณ แต่พักหลังมานี้ผมมีเรื่องที่ต้องให้คิดเยอะ เลยดื่มเพื่อทีจะลืมเรื่องบ้าๆพวกนั้นมันเลยทำให้ผมดื่มหนักในระยะช่วงหลังมานี้ เมื่อก่อนผมดื่มน้อยเพราะรู้ว่าอัญชันไม่ชอบให้ผมดื่มเหล้า แต่เนื่องด้วยสังคมที่ผมอยู่และกลุ่มเพื่อนของผมต้องคลุกคลีกับเรื่องพวกนี้ผมก็ต้องมีดื่มบ้างและเรื่องนี้อัญชันก็เข้าใจผมเป็นอย่างดี เธอเป็นคนน่ารักแบบนี้มันเลยทำให้ผมรักเธอมากยังไงละ

“ว่าแต่มึง ไม่ไปเอาคืนไอ้เหี้ยนั่นหรือไงวะ”

เสียงของเพื่อนผมคนหนึ่งเอ่ยขึ้นผมเลยสายตาไปจากแก้วเหล้าของตัวเองแล้วลากสายตาไปมอหน้ามันทันทีด้วยสายตาดุดัน

“มันยำมึงเละขนาดนั้น ไม่แค้นหรือไงวะ”

อ่า ใช่ ที่ผมต้องขาดการติดต่อจากอัญชันไปแบบนี้ก็เพราะว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนพี่ชายของเธอมันมาเล่นงานผมถึงถิ่นโดยไม่ยำเกรงใคร ผมเห็นหน้ามันนิ่งว่ามันจะเป็นคนบ้าๆทั่วไปที่ไม่มีอะไรดี แต่สิ่งที่ผมเห็นคือมันร้ายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ คุณเคยเห็นคนที่ยิ้มขณะที่กำลังกระทืบคนอื่นจนแทบปางตายอย่างเยือกเย็นไหมละ ผมก็ผ่านเรื่องชกต่อยมาเยอะ แต่มันเป็นครั้งแรกที่มันทำให้ผมรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นที่เป็นพี่ชายของแฟนผมมันน่ากลัวกว่าที่คิด

แต่ใครว่าผมจะถอย นั่นแฟนผม แถมมันก็เป็นพี่ชายที่คิดไม่ซื่อกับแฟนผมอีก ผมไม่ยอมหรอก งานนี้ผมเอาคืนแน่ คอยดูสิ

“หึ คิดว่าคนอย่างกูจะปล่อยมันไปง่ายหรือไงกัน”

ผมเอ่ยก่อนที่จะยกแก้วเหล้าเพรียวๆขึ้นดื่มจนหมดแก้มโดยไม่สนใจเลยว่ารสชาติของมันจะบาดคอของผมมากแค่ไหน เพราตอนนี้มันคือเพื่อนคู่ใจของผมที่ช่วยทำให้ผมหายหงุดหงิดได้ในตอนนี้ที่สุดแล้ว

“แล้วมันเป็นใครมาจากไหนวะ”

เพื่อนของผมมันยังคงไม่รู้จักไอ้เทวากันสินะ ตอนแรกผมก็ไม่รู้จักหรอก แต่หลังจากที่มันมายำผมถึงที่แบบนั้นแล้ว ผมควรที่จะทำความรู้จักกับศัตรูสักหน่อยจะเป็นไรไป

“มันเป็นพี่ชายของแฟนกู”

“อ่อ ที่แท้ก็พี่ชายหวงน้อง”

มันแค่หวงแบบที่พี่ชายทั่วไปเขาทำก็ดีสิ แต่นี่มันดันไม่ใช่พี่ชายของอัญชันจริงๆและมันก็ไม่ได้คิดกับแฟนผมแค่น้องสาว ความรู้สึกของมัน มันมากกว่านั้น

“พี่ชายแฟนมึงกูไม่คุ้นหน้าหรอก แต่ไอ้คนที่มาด้วยกูพอรู้จัก”

คนในกลุ่มของผมคนหนึ่งเอ่ยขึ้นและมันก็ทำให้ผมรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที เพราะวันนั้นไอ้เทวามันไม่ได้มาแค่คนเดียว มันเล่นงานผมคนเดียวก็จริงแต่มันพาเพื่อนของมันมาด้วย แต่ผมก็ไม่รู้ว่าคนวกนั้นมันเป็นใครแต่ดูจากสีหน้าของเพื่อนผมแล้วคงเอาเรื่องน่าดู

“...”

“ไอ้นาวา ไอ้คนนั้นมันอันตราย”

“...”

“กูว่าพวกมันมาด้วยกันแบบนี้กูว่างานนี้ยากสำหรับมึงแล้ววะไอ้เซน”

“ยังไงวะ”

“มึงเก่งกูรู้ แต่คนพวกนี้ต่อกรยาก การที่พวกมันเป็นเพื่อนกันได้กูว่ามันต้องมีอะไรที่เหมือนกัน ที่กูพูดเมื่อกี้หมายความว่าพวกมันอันตรายกันทุกคน  ที่กูพูดกูแค่เตือนด้วยความหวังดีว่าคนพวกนี้มันอันตรายจริงๆ เลี่ยงได้ก็ควรเลี่ยง”

“หึ มึงคิดว่ากูกระจอกขนาดนั้น”

“กูรู้ว่ามึงเก่ง แต่นี่มัน.... เฮ้อ กูห้ามไปมึงก็ไม่ฟังกูอยู่ดี จะทำอะไรก็คิดดีๆก่อนทำก็แล้วกัน ถือว่ากูเตือนมึงแล้ว”

มันเอ่ยแล้วมันก็หยุดพูดเพียงแค่นั้นผมเลยเลิกสนใจมันแล้วหันมากินเหล้าต่อ แต่ในหัวของผมก็ยังคิดเรื่องที่เพื่อนของผมพูดเมื่อกี้อยู่ อันตรายเหรอ อันนี้ผมรู้ แต่ทำไงได้ละ นั่นแฟนผม ผมรักผมหวงของผม จะไม่ยุ่งด้วยก็คงไม่ได้

เวลาต่อมา

“ขึ้นห้องเองได้”

“เออ”

ผมโบกมือให้เพื่อนก่อนที่จะเดินเซๆเข้าไปในคอนโดของตัวเองช้าๆอย่างคนสติเริ่มเลื่อนลอย ใช่ ตอนนี้ผมเมา หลังจากที่ดื่มอย่างหนักที่ผับไปเมือไม่กี่ชั่วโมงก่อน สภาพของผมก็เป็นอย่างที่เห็น เมาอย่างหมา

“อ่ะ”

ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลงแต่ผมเอื้อมมือเข้าไปในลิฟต์ทัน ประตูลิฟต์เลยเปิดออกมาอีกครั้งผมจึงค่อยแทรกตัวเข้าในลิฟต์ก่อนที่จะพิงร่างของตัวเองเข้ากับผนังลิฟต์โดยไม่สนใจเลยว่าภายในลิฟต์ตัวนี้จะมีคนอีกคนหนึ่งอาศัยอยู่ด้วย ผมไม่รู้ตอนนี้ผมมึน

แต่ต่อมาผมก็ต้องขมวดคิ้วของตัวเองเป็นปมขึ้นมาเมื่อจมูกของมันได้กลิ่นหอมจางๆลอยมาให้ได้กลิ่น ยิ่งดมกลิ่นมันเริ่มชัดขึ้น แต่..ทำไมผนังลิฟต์มันถึงได้มีกลลิ่นหอมแบบนี้กันวะ

“เอ่อ พี่เซน ถอยออกไปห่างๆจากดาก่อนได้ไหม ดาเหม็นเหล้า”

เสียงนี้มันคุ้นๆ ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองปรากฏว่ากลิ่นหอมเมื่อกี้มันลอยออกมาจากร่างนุ่มนิ่มที่ผมกำลังซุกหน้าอยู่ตอนนี้ต่างหาก ไม่ใช่ผนังลิฟต์หรอกเหรอ

“โทษที”

ผมเอ่ยเสียงเรียบก่อนที่จะผละตัวออกห่างจากเธอแล้วเดินเซๆไปซบกับผนังลิฟต์ที่อยู่ข้างๆแทนเพราะตอนนี้ผมเองก็แทบที่จะทรงตัวไม่อยู่อยู่แล้ว

“เธอ”

“...”

“เพื่อนอัญ”

ผมพึมพำออกมาเมื่อนึกอะไรบางอย่างออกว่าจริงๆแล้วคนที่อยู่ในลิฟต์กับผมตอนนี้คือใคร

“คะ”

ผมปรือตามองไปร่างเล็กของยัยเพื่อนของแฟนผมนิ่งๆแล้วเห็นว่าเธอตอนนี้กำลังยืนชิดอยู่ที่มุมลิฟต์อีกทางด้านหนึ่งอยู่จนแทบจะแทรกตัวเป็นพื้นเดียวกันกับลิฟต์ได้อยู่แล้ว

“ทำไมอัญไม่รับสายฉัน”

ผมเอ่ยถามออกไปเพราะผมคิดว่าสาเหตุที่ทำให้อัญไม่รับสายผมเธอคนนี้น่าจะเป็นคนที่บอกคำตออบผมได้ เธอเป็นเพื่อนสนิทของแฟนผมนี่

“เอ่อ..”

“ตอบ!”

“ดาไม่รู้ วันนี้ยัยอัญไม่ได้ไปเรียน”

เธอตอบกลับมาเสียงสั่นแล้วหลบตาผม แต่ผมมันเป็นพวกไม่ชอบให้ใครหลบตาผมเลยเดินเข้าไปหาเธอแล้วเอื้อมมือไปจับแขนของเธอไว้แน่น

“เธอต้องรู้สิ เธอเป็นเพื่อนของอัญ”

“แล้วพี่เป็นแฟนทำไมถึงไม่รู้ เมาเรี่ยราดแบบนี้ สักวันยัยอัญได้ทิ้งพี่ไปแน่”

ผู้หญิงคนนี้.. ให้ตายสิวะ ผมยิ่งหงุดหงิดอยู่ยัยนี่ยิ่งมาจี้จุดให้ผมรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปหนักกว่าเดิมอีก วอนอยากมีเรื่องสินะ

“เธอ!”

“พี่เมาแล้ว กลับห้องไปนอนเถอะค่ะ”

ติ้ง!

ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดีก่อนที่ร่างของผมจะถูกผลักออกไปแล้วคนที่ผลักผมเมื่อกี้ก็รีบเดินออกจากลิฟต์ไปทันที แต่มาทำให้ผมหงุดหงิดแบบนี้แล้วจะไปง่ายๆแบบนี้เหรอ ไม่มีวัน คนอย่างไอ้เซนคนนี้ไม่เคยปล่อยให้ใครที่กล้าลองดีกับมันลอยนวล

“อ่ะ นี่!”

ผมกระชากแขนของเธอทันทีระหว่างที่เจ้าของแขนนั่นกำลังเปิดประตูห้องของเธอซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ากับห้องของผม

“เธอกล้าแช่งฉัน”

“ดาเปล่า”

“เมื่อกี้เธอแช่งให้อัญทิ้งฉัน”

“พี่เมาพูดไม่รู้เรื่องแล้ว กลับไปเถอะค่ะ ดาจะเข้าห้อง”

ไม่รู้อะไรมันดลบันดาลใจให้ผมกระชากร่างของเธอคนนั้นเขาไปในห้องของเธอก่อนที่มือของผมจะเอื้อมไปปิดประตูห้องของเธอแล้วล็อกมันไว้อย่างแน่นหนา

“นี่พี่เซน ออกไปจากห้องดานะ”

“ฉันไม่เคยปล่อยให้คนที่กล้าท้าทายฉันรอดไปสักราย”

“พี่อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ดาเป็นเพื่อนของแฟนพี่นะ”

เธอกลัวผมสัมผัสได้ เพราะสียงเธอสั่น แต่ทำไมต้องยังทำเป็นเก่งอยู่อีกละ ผมยิ่งไม่ชอบคนที่อวดเก่งทั้งๆที่ตัวเองอ่อนแอด้วยสิ มันดูฝืนสังขารตัวเอง

“แฟน”

“ใช่ อัญชันไงแฟนพี่ พี่กลับห้องของตัวเองไปเถอะ”

แฟนผมอย่างนั้นเหรอ ผมมี ใช่ผมมีแฟน แต่ตอนนี้เธอไม่รับสายผม ผมไม่เห็นหน้าเธอมาหลายวันแล้ว ผมคิดถึงเธอ ผมโหยหาเธอ

“อัญ”

ผมเดินเข้าไปหาคนตรงหน้าจู่ๆภาพตรงหน้าของผมดันเป็นใบหน้าของอัญลอยเข้ามาแทนที ผมดีใจมากที่เธออยู่ต่อหน้าผมตอนนี้ ผมไม่มีวันล่อยให้เธอไปจากผมอีกต่อไปแล้ว อัญต้องงเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น

“นี่พี่เซน นี่ดาไม่ใช่อัญ”

“อัญ พี่รักอัญ”

ผมพูดจบแล้วดึงร่างของคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้แน่นก่อนที่จะก้มหน้าลงไปประกบริมฝีปากของเธอไว้อย่างดูดดื่มโดยไม่สนใจเลยว่าคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมตอนนี้จะต่อต้านผมมากแค่ไหน แต่ความหอมหวานที่ผมกำลังชิมอยู่ตอนนี้มันทำให้ผมห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่ ผมหางหายรองพวกนี้มาได้สักพักใหญ่ๆแล้วพอมีสิ่งมมากระตุ้นเข้านิดหน่อยสติของผมมันก็กระเจิงออกไปโดยไม่รู้ตัว

“อื้อ”

“เป็นของพี่นะ”

ผมผละริมฝีปากออกแล้วตัดสินใจอุ้มร่างเล็กนั่นขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนที่อยู่ต่อหน้าทันทีอย่างไม่มีสติ แต่สติของผมก็ต้องกลับมาอีกครั้งเมื่อตอนที่ผมกำลังสอดแก่นกายผ่านเยื่อบางๆของคนใต้ร่างของผมไม่สนใจว่าเธอจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดมาดแค่ไหน ใช่ ตอนนั่นแหละผมก็รู้ทันทีว่าตอนนี้ผมกำลังทำเรื่องเลวๆกับคนที่ไม่สมควรที่จะทำด้วยอยู่

“ฮึก เจ็บ เอาออกไปนะคนเลว”

ผมหลุบตามองคนที่อยู่ใต้ร่างของผมด้วยความมึนงงแต่ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาตอนนี้มันกลับทำให้หัวใจของผมกระตุกขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“ดา”

ใช่ คนที่ผมกำลังลุกล้ำอยู่ตอนนี้ไม่ใช่อัญชันอย่างที่ผมคิดว่าเป็นก่อนหน้านี้ แต่จริงๆแล้วเธอดันเป็นเพื่อนของอัญชัน เพื่อนสนิทของแฟนผม

“ฮึก ดาเกลียดพี่”

“ขอโทษ”

ถึงผมจะเอ่ยแบบนั้นไปก็เถอะและตอนนี้สติผมกลับมาครบแล้ว ผมหายเมาไปปลิดทิ้ง แต่ทำไมร่างกายของผมมันถึงไม่ยอมเชื่อฟังผม ทั้งๆที่รู้ว่าคนที่ผมกำลังทำตัวชั่วอยู่ตอนนี้ไม่ใช่อัญชันแต่เป็นเพื่อนของเธอ ทำไมผมถึงไม่หยุดขยับร่างกาย อ่า ร่างกายไม่รักดี

“คนเลว ดาเกลียด อุ๊ป...อื้อ”

ไม่รู้ผมบ้าอะไรถึงได้ก้มลงไปจูบเธอไปแบบนั้นทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังทำผิด ผมห้ามตัวเองไม่ได้และถอนตัวไม่ขึ้น ความหวานนี่ที่ติดอยู่ปลายลิ้น มันช่างเป็นสิ่งมัวเมายากที่จะถอนตัว ให้ตายสิ ไอ้ร่างกายไม่รักดี ไอ้ปากไม่รักดี

​

 

​

​

งืออออ พี่เซนทำอะไรดาอ่าาาา

งานนี้จะเป็นยังไงโปรดติดตามต่อไปตอนหน้านะคะ

​