คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทสี่-2
หลัาที่ฝ่าบาทมิไ้เส็มาำหนัเหอินเสียหลายวัน บ่ายวันเียวันนั้นพระอ์็เส็มา และมัน่าน่าเสียายนัที่ฮอเฮาทรบรรทมอยู่ มิไ้มีโอาสออมา้อนรับฝ่าบาท้วยพระอ์เอ ้ารับใ้อำหนัเหอิน่าย่อัวลถวายวามเารพ่อโอรสสวรร์
“ฮอเฮาเป็นอย่าไรบ้า”หยาหลี่เวียนเอ่ยถามพลาทิ้ัวลนั่้าเีย ทอสายามอหวั่นฝูหรที่หลับสนิท
“ราบทูลฝ่าบาท หลัาทรเสวยมื้อเที่ยเสร็ ฮอเฮา็ทรเ้าบรรทมเลยเพะ ฮอเฮาบอว่าทรรู้สึเหนื่อย หาไม่มีสิ่ใสำั็อย่าให้ใรเ้ามารบวน”
หยาหลี่เวียนพยัหน้า่อนโบมือให้นาำนัลวัยลานออไปไ้
“ฝูหร เิ้นนับถือวามร้ายาอเ้ายิ่นั”เาล่าวเสียแผ่วเบา ่อนยมือึ้นสัมผัสไปามเรือนผมยาวสลวยอนา เปลือาบาปิสนิทไร้ท่าทีว่าะลืมาื่นึ้นมา
หนึ่ในวามสามารถอหวั่นฝูหรือวามร้ายาและวามิสร้าสรรในารลั่นแล้เหล่านาสนมอเา นามีวามสามารถใน้านพวนี้เป็นเลิศว่าใร หามิใ่เพราะว่าหวั่นฝูหรเป็นนมีเหุผล รู้ัวามพอี วามสามารถพวนี้รั้แ่เป็นภัย
ูท่าแล้วืนนี้อา้อไปปลอบประโลมพวนาเสียหน่อย
หยาหลี่เวียนแหนหน้าึ้น ่อนปิเปลือาลอย่าเื่อ้า ฝ่ามือยัลูบไล้ไปามเส้นผมอภรรยา แล้วยปลายนิ้วมือบอบบาทาบลบนแ้มอนเอ
ฝูหร
หวั่นฝูหระพริบาหลายรั้ นาวาามอไปรอบ้าน ่อนพบว่าท้อฟ้าำลัแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม แสะวันรอนำลัสาส่อลมา อาหนิเล้าผมให้นาเป็นรั้ที่สออวัน ราวนี้เปลี่ยนเป็นทรผมีปั้วยปิ่นหย
“ระหว่าที่เปิ่นหลับไป มีอะไรเิึ้นหรือไม่”
อาหนิส่ายหน้า “ไม่มีเรื่ออะไรเิึ้นเพะ เพียแ่ฝ่าบาททรเส็มาเมื่อยามเิน [15.00-16.59] แ่ทรเห็นฮอเฮาบรรทมอยู่ึมิให้หม่อมันปลุพระอ์เพะ”
เรียวิ้วมวเ้าหาันอย่านึสสัย หยาหลี่เวียนมาหานา ปริแล้วเาวรพระราทานสิ่อปลอบประโลมนาสนมทั้หลาย่อนเป็นอันับแร แ่็่าเถอะ หยาหลี่เวียนเอ็พันาึ้นหลายั้น ะอย่าไร็ามย่อม้อมีารเปลี่ยนแปล
“ว่าแ่ำหนัรุ่ยเหลียนอเหอุ้ยเฟยเป็นเ่นไรบ้า”
“ราบทูลฮอเฮา เหอุ้ยเฟยมีรับสั่เรียหลิผินเ้าพบเมื่อยามเว่ย [13.00-14.59] เพะ”อาหนิอบพลา่วยประอนาึ้น นัยน์าอนาำนัลนสนิทหลุบ่ำล
ำล่าวที่ว่าอ่อนน้อม่อฮอเฮา ย้ำเร่อุ้ยเฟย เห็นทีไร้น้ำหนัเสียแล้วระมั
หวั่นฝูหร้าวออไปนอำหนั ่อนแหนหน้าึ้นมอท้อฟ้าว้าให่สลับับอไม้ที่ประับแ่อยู่รวมำหนัเหอิน ารสร้าพรรพวออไปบีับเหอุ้ยเฟยย่อมมิใ่วิธีารอนา เพราะมั่น่อน้าะยุ่ยา
ารปั่นหัวสร้าวามิบหายให้าวบ้าน่าหา ึนับเป็นวิธีารอหวั่นฝูหร
“ให้นนำอล้วยไม้[1]ไปมอบให้หลิผินที่ำหนั…”นัยน์าเรียวั่หส์หรี่ล “แล้ว็บอ้วยว่า หลิผิน อ่อนน้อมถ่อมนพรั่พร้อม้วยวามีาม สมวรเป็นแบบอย่าให้แ่นาสนม้วยัน”
อาหนิลืนน้ำลายลไปในลำอที่พลันแห้เหือึ้นมา “เพะ”
ราบเท่าพวเ้าไม่ยอมเป็นบุปผาามที่อ่อนน้อม เปิ่น็ะไม่ยินยอมให้พวเ้านั่ินนอนินสุสบายอย่าที่วรเป็น
[1] เผาหยวนหมิ นัวีีน ไ้เียนวีบทหนึ่ว่า อล้วยหมายเปรียบเสมือนวิูนที่มีวามอ่อนน้อมถ่อมน มีวามีที่บริสุทธิ์ ไม่โินและไม่ทำร้ายผู้ใ
ความคิดเห็น