คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทเจ็ด - 2
เหมินลู่เอินใเอาืนเาอย่าเ็บแสบ
หย่อินื่อบริมฝีปาอนเอเบา ๆ ยามพี่รอหันมามอหน้าเาอย่าพินิ รอยยิ้มบาเบายัประับบนวหน้าหล่อเหลา วาำลับนิ่สบมิ่าาสายน้ำไหลลึ ่อนะล่าวออมาอย่าไม่ร้อนรนใ ๆ
“้ารู้ว่าพี่สะใภ้โรธเือ้าเรื่อโมไฟอบัว แ่ท่านะโหพี่รอเ่นนี้ไม่ไ้นะ” หลัล่าวบหย่อินื่อ็ส่ายหน้าเบา ๆ วาอันมริบทอประายวาววามั่วะ “อีอย่า้ารับใ้อวนอวิ๋นินอ๋อล้วนเป็นพยานให้ไ้ว่า้าเหยียบมาที่วนริ ๆ แม้นไม่ไ้เล่นหมาล้อมับพี่สะใภ้ แ่อย่าน้อย้า็อ่านหนัสือับอินเิ้”
ำอบออ์ายหไม่่าาสายน้ำที่ไหลไปเรื่อย นอาไม่ยอมรับเรื่อไม่ไ้เล่นหมาล้อมับนา เายันำอ์ายห้ามาเป็นพยานอนเอไ้อย่าแนบเนียน เรียว่าเอาัวรอไ้เ่เสียริ
ลับลายเป็นอ์ายรอที่สีหน้ามืรึ้มลเรื่อย ๆ อีฝ่ายพยายามำมือเ้าแล้วลายอออยู่หลายรั้ เสมือนำลัวบุมอารม์อันร้อนรุ่มที่ไม่สามารถเอาผิเหมินลู่เอิน ทั้ยัับไม่ไ้ไล่ไม่ทันอ์ายหอี้วย
“บาทีแล้ว พละำลัอ้าอาน้อยเสียยิ่ว่าพี่สะใภ้้วย้ำ” อ์ายหระบายยิ้มว้า พลาับ้อมือเย็นเยียบอนาบิเบา ๆ แล้วผละอออย่านุ่มนวล “ท่านน่าะสสัยพี่สะใภ้แทน้า อ่า แ่นา็่าลาเหลือเิน มีพยานมามาย ยาะเอาผิ”
อย่าไร็าม นี่ไม่่าาารทับถมอ์ายรออย่าัเน ใบหน้าอันหล่อเหลาราวับบัิหน้าหยออ์ายรอมืรึ้มยิ่ว่าเิม ราวับเมหนาเริ่ม่อเป็นพายุโหมระหน่ำ
เหมินลู่เอินเหลือบมออ์ายห พลาลอบถอนหายใเบา ๆ ะริมน้ำาลในถ้วยอันว่าเปล่า แล้วเลื่อนไปรหน้าออ์ายรอ “นั่ลื่มาสัหน่อยเถอะ”
แม้นอนนี้สถานาร์อนาะเป็นฝ่ายุมัยนะอยู่ในมือ แ่อ์ายรอถือเป็นโอรสที่หย่านสือฮ่อเ้โปรปรานมาที่สุ หานารับรอเาไม่ี หย่อินหลอานำมันมาเป็น้ออ้าว่าร้ายวนอวิ๋นินอ๋อในภายหลั
อ์ายรอปรายามอนาอย่าเย็นา ่อนเลื่อนสายามออ์ายห พลาแ่นเสียพูอย่าถือีาลำอ “เปิ่นหวายัไม่หม้อสสัย ะนั่ลื่มาอย่าสบายใไ้อย่าไรัน? อีอย่าอรับรอาวนอวิ๋นินอ๋อนับว่า่ำ้อยเินไปมานั”
่ำ้อยเินไป?
ประโยเียวอเา ทำให้หย่อินื่อเริ่มวามอน้ำาและนมบนโ๊ะลมหินอ่อน แม้นมิใ่า้าหเผายอราันออู่หล แ่็เป็นาาวั้นีที่มาาแว้นบรราาร อีทั้นมบนโ๊ะ ็เป็นนมบัวหิมะ นอาลวลายาม ยัส่ลิ่นหอมอบอวล เ่นนี้แล้วะนับว่า่ำ้อยเินไปไ้อย่าไรัน!
โทสะอหย่อินื่อใล้ปะทุออมาเ็มที ทว่าเหมินลู่เอินลับแย้มยิ้ม ยถ้วยน้ำารริมฝีปา แล้วื่มลไป ่อนาม้วยนมบัวหิมะ ที่นา่อย ๆ ัลไปทีละนิอย่าละเมียละไม แสอออย่าัเนว่าหาไยีำพูอพี่รอไม่
เห็นันั้น หย่อินื่อ็เริ่มยถ้วยน้ำาึ้นื่ม แล้วหยิบนมบัวหิมะมาินอย่าเอร็อร่อย ปล่อยให้อ์ายรอมอูพวเา้วยวามโรธเือ่อไป ยิ่เห็นว่าำพูอนเอไม่อาระทบระเทือนใรไ้เลย วามโรธลาใอหย่อินหล็เพิ่มมาเป็นเท่าัว นเาแทบอยาะระอัเลือออมาเ็มที!
เหมินลู่เอินเยหน้าสบาอ์ายรอ พลายมือ้าหนึ่ เท้าา แล้วล่าวเสียราบเรียบอันเยา “ปี่อนเิภัยแล้รุนแร ฝ่าบาทมีราโอารใหุ้นนาลละวามฟุ่มเฟือย เสียสละเพื่อส่วนรวม ไม่เพียเท่านั้นหำหนัแห่วัหลั นำโยเส็แม่อท่านเอ็ลเรื่อประทินโม ไม่ัอาภร์ุใหม่อยู่เป็นปี แม้นอนนี้ภัยแล้าไปแล้ว แ่แว้นอเรา็ยั้อทำสรามอย่ายาวนาน หยวนหลเห็นันั้นึลวามฟุ่มเฟือยในวนล”
“…”
“หาพิาราาเหุผล เปิ่นหวาเฟยและวนอวิ๋นินอ๋อไม่้ออโทษท่านเรื่ออรับรอ หรือหาะให้เปิ่นหวาเฟย อโทษ มันย่อมมิ่าาารบพระพัร์อฝ่าบาท”
ทุอย่าล้ายอยู่ภายใ้วามเียบสบ ปริแล้ว เหมินลู่เอินเป็นนนิ่เียบ และวาัวอย่าืามาหลายปี หย่อินื่อเลยไม่ิว่านาะล้าเถียพี่รอยาวเป็นประโย แล้วยับหน้า้วยารหยิบยเส็พ่อมาล่าวอ้า
“ะว่าไปแล้วาาวอวนเรา็รสาิีเหมือนันนะ” เหมินลู่เอินเอ่ยเสียระรื่น วาลมโทอประายวาววับ ่อนเปล่เสียหัวเราะแผ่วเบา ะอ์ายรอแ็้าลายเป็นหินผาไปแล้ว
นามันหน้า้านเินไป
เหมินลู่เอินหน้า้านเินทน!
อ์ายห่อย ๆ หุบรอยยิ้มอย่าแนบเนียน อย่าไร็าม เาไม่อาหน้าหนาเท่าเหมินลู่เอิน และทนียิ้มระรื่น่อไปแทบไม่ไหว ันั้นเาำเป็น้อ่อย ๆ หลบออไปอย่า้า ๆ รวมถึแนบเนียน…
“น้อห” หย่อินหลเรียเสียเย็นา ทำเอาอ์ายหหยุะั แล้วหันลับมามอพี่าย่ามารา้วยใบหน้าประับรอยยิ้มเล็น้อยอย่าใสื่อ “เ้าบอว่านเอพละำลัน้อยว่าพี่สะใภ้ เ่นนั้น็วรพิสูน์้วยารระโลไปในน้ำ แล้วมอยู่ในนั้นสัหนึ่้านธูป [1] ”
“…”
“หาเ้าะเียะายล้ายนใล้ายเมื่อไหร่ ้าะยอมเื่อำพูอเ้าูสัรั้”
ยามล่าวบหย่อินหล็ระุยิ้ม ยื่นมือผลัอ์ายหออไปยืนริมสระน้ำอย่ารวเร็ว เห็นไ้ัว่าเาำลัใลั่นแล้น้อาย่ามารา เลือนำวามหัวเสียทั้หมไปลับหย่อินื่อ
“เ้าเป็นนพูึ้นมาเอ มิลับำพูหน้า้าน ๆ หรอนะ”
ปาที่ำลัเผยอออออ์ายหหุบลทันใ เาบ ริมฝีปามออ์ายรอหนหนึ่ ่อนะเลื่อนสายามอเหมินลู่เอินที่ำลัละเมียละไมินนมบัวหิมะอยู่
“พี่สะใภ้่วยเป็นนผลั้าลไปไ้หรือไม่”
เหมินลู่เอินหลุบามอเาเล็น้อย แล้วหยิบผ้าาวบาเ็ามมุมปาอนเอ ่อนะ้าวาออไปนอศาลา
ยามปลายเท้าอเหมินลู่เอินเหยียบลบนผืนเนหยาบระ้า อ์ายหที่ยืนอยู่รหน้า็เอื้อมมือระุายอาภร์อนา ริมฝีปาบาเียบ่อย ๆ ระิบ้าใบหู “ท่านไม่วรประเมิน้า่ำเินไปนะ”
ู้ม!
ร่าบอบบาอเหมินลู่เอินลอยเว้ลาอาาศอยู่ะหนึ่ ่อน่อย ๆ ร่วหล่นลาสายน้ำอันหนาวเย็น ท่ามลาเสียรีร้ออหลินฮุ่ย และแววาื่นระหนออ์ายรอ
“พระายา!”
เหมินลู่เอินเบิาว้า มวลน้ำมามาย่อย ๆ ไหลเ้าไปทาปาและมู ะำลัะเียะาย้วยวามทรมาน
บับเถอะ!
[1] ประมาสิบห้านาที
ความคิดเห็น