คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทเจ็ด - 1
“หาเป็นห่วน้อหนั เ้า็ามไป่วยเาเหมือนทุทีเลยไม่ีว่าหรือ”
เพียประโยเียวอหย่หยวนหล็ทำให้ห้อหนัสือว้าให่แปรเปลี่ยนาวามสบเป็นวามเียบเหาอันหนาวเหน็บึ้นมา นอ์ายห้า้อละสายาาม้วนำรา แล้วแหนมอหน้าพี่าย่ามาราอนเอ ่อนะล่าวเสียราบเรียบ
“้าเป็นห่วอินื่อ็ริ แ่เาเอ็มิใ่เ็น้อยยาเอาัวรอแล้ว ยิ่ว่านั้นเายัเป็นน่อปัหานี้ึ้นมาเอ้วย” ยามล่าวบ หย่อินเิ้้มหน้าอ่านำราอีรอบ แสร้ทำว่าไม่ไยีอ์ายหอี่อไป ทว่าเพียหนึ่้านธูป็เยหน้ามอพี่ให่อีหน
หย่หยวนหลพินิมอสายาอน้อาย่ามารา ลอมาหย่อินเิ้วาัวอย่าเย็นาและเผิปัหามามายภายใ้วามสบอันเยือเย็น เว้นเพียแ่เรื่ออน้อหเท่านั้นที่ทำให้อีฝ่ายระวนระวายไม่หยุ
“ว่าแ่ท่านไม่ัวลเรื่อพระายาเหมินหน่อยหรือ…”
ำถามออ์ายห้าทำหย่หยวนหลมวิ้วเล็น้อย บนวหน้าหล่อเหล่าประับรอยยิ้ม ะส่ายหน้าเล็น้อยแทนำอบ “เหมินลู่เอินเป็นนลา นาย่อมมอออนับแ่แรว่านเออบุมัยนะเอาไว้ในมือ”
รอยยิ้มอหย่หยวนหลยับว้าึ้นอีเล็น้อย ปลายนพู่ัน่อย ๆ ลาบนแผ่นระาษาว “อนนี้แม่ทัพบูรพาบิาอ เหมินลู่เอินำลันำทัพอยู่เมือหน้า่าน เ้าิหรือว่านอย่าเส็พ่อะล้าลโทษนา ไม่ว่าอย่าไร เาย่อมเห็นผลประโยน์่อบัลลั์ทอมา่อนเสมอ”
หย่อินเิ้หลุบา่ำล “ารที่พี่รอล้าเหยียบเท้าเ้ามาในวนอวิ๋นินอ๋ออนนี้ ็นับว่าโ่เลาเ็มที หาไม่แล้วพี่สามโผล่หัวมา้วยแน่”
“น้อสามเป็นนลา และยัมีวามอทนสูพอัว แม้นเาะห้ามน้อรอไม่ไ้ แ่็ใ่ว่าเาะยอมเือร้อนไป้วย”
หย่หยวนหลนิ่เียบะหนึ่ เาวาพู่ันล้าาย แล้วม้วนแผ่นระาษัลายมือเ็บเ้าที่ ่อน้อมออ์ายห้า้วยสายาราบเรียบนเหมือนะว่าเปล่า
“้าับอินื่อหารือบาอย่า้วยันอยู่หลายวัน อีไม่นานพี่รอะทูลอพระราทานสมรสาเส็พ่อ มาราอย่าหลินุ้ยเฟย็หาทา่วยบุรายอีแร แ่ว่าพวเราะปล่อยให้ทุอย่า่ายายนานั้นมิไ้หรอ นะ”
หย่หยวนหลหลับาล พลาเอนัวพิับพนั้านหลัอย่าเื่อ้า ะล่าวเสียเลื่อนลอย “นาน ๆ ที ้าะไ้เห็นแววาวาววาม้วยวามทะเยอทะยานอเ้า ริอยู่ว่าพิษรัะทำลาย น้อรอนย่อยยับ แ่วามทะเยอทะยานที่อยาะอยู่ในสายาเส็พ่ออเ้าเอ็น่าลัวว่าวันหนึ่ะทำลายนเอนย่อยยับ”
หย่อินเิ้เบิาว้าึ้นเล็น้อย แล้วหันหน้ามอออไปนอบานหน้า่าแทน “มันยาเินไปที่้าะปล่อยวาไ้เ่นเียวับพี่ให่”
หย่หยวนหลเหยียรอยยิ้มว่าเปล่า ่อย ๆ ลืมามอน้อายอนเอ “เ้าไม่เหมือนับ้า เ้าเยไ้รับวามโปรปรานมา่อน ึยาะละทิ้ ะ้าไม่เยไ้รับวามโปรปราน สัราเียว เลยสามารถปล่อยวาอย่า่ายาย”
หย่อินเิ้พยายามหลบ่อนวามรู้สึอนเออย่าแนบเนียน เพียั่วพริบา เา็แย้มรอยยิ้มบาเบา ปลายนิ้วมือาวสะอารบนอบถ้วยน้ำายอุ่นร้อน “อีไม่นานฮูหยินให่อเสนาบีหลี่ะรู้เรื่อพระราทานสมรส แม้น้าะไม่อบวิธีทำลายาภายใน แ่มัน็เป็นบทละรน่าสนุนั”
หย่หยวนหลเพียปรายามอแผ่นหลัเหยียรอน้อาย่ามารา แล้ว่อย ๆ หันมอออไปนอบานหน้า่าทาะวันออ
แลเห็นศาลาริมสระน้ำและเส้นผมำลับยาวสลวยอ เหมินลู่เอินำลัปลิปลิวไปามสายลม
“น้อรอะไม่มีวันไ้แ่พระายาเอสมใอยา หรือหา้อาร็ย่อมระเสือระสนมาทีเียว แ่นอย่าเาทอทิ้ทุอย่าเพื่อหลี่เหมยฮวาไ้อย่าแน่นอน…”
“…”
ปลายเส้นผมอเหมินลู่เอิน่อย ๆ ร่วหล่นลาแผ่นหลับอบบา เ่นเียวับปิ่นระย้าบนหัว เมื่อมอาทา้าน้า มันล้ายับว่านาำลัแย้มรอยยิ้ม ่อนสายลมรรโะพัผ่านนาอีรอบ นเส้นผมปลิปลิ ายอาภร์ยับไหว เสมือนภาพวา อันามไม่มีผิ
“แ่้าเป็นเหมือนน้อรอไม่ไ้ ้าไม่สามารถละทิ้ทุอย่าเพื่อหลี่เหมยฮวา”
ความคิดเห็น