คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทห้า - 1
หย่อินื่อำลัโรธ และโรธมานไม่อยาให้อภัยสรีรหน้า ระนั้นเหมินลู่เอินลับนิ่เย่อวามโรธอเา นาเพียแ่ำเลือมอมา้วยสายาว่าเปล่า ะหอบหายใเ้าอออย่ารุนแร หยาเหื่อมามายผุพรายลาวหน้าาม
ยามเห็นสภาพอันย่ำแย่อนา วามโรธอหย่อินื่อ่อย ๆ ลน้อยลว่ารึ่ เาหยิบผ้าเ็หน้าออาแนเสื้อ แล้วยื่นมันให้หิสาว
เหมินลู่เอินเมินเยผ้าเ็หน้าอเา แล้วทรุนั่ลบนผืนินสปร แม้นมิใ่นวิ่อย่าอ์ายห หานารู้สึเหนื่อยมาริ ๆ ยิ่ว่านั้นร่าายยัถูลมเย็นมาเินไป
“้าไม่ิเลยว่าพี่สะใภ้ะรััวลัวาย นล้าทำให้พี่ให่้อเสื่อมเสีย” หย่อินื่อล่าวเสียเย็นเยียบ เหม่อมอเหมินลู่เอิน้วยวามเย็นาอย่าถึที่สุ “นอย่าท่านไม่เหมาะะเป็นพระายาเออวนอ๋อสันิ!”
นาเหนื่อยเินว่าะมีแรถเถียับอ์ายห สุท้ายเลยไ้แ่ปล่อยให้เาพ่นวาาหยาบายออมาอีสอสามประโย ่อนะยมือึ้นเป็นเิให้หย่อินื่อหยุพูเสียที
“หม่อมันอรับรอว่าพวเาทำอะไรเรามิไ้อย่าแน่นอน” เหมินลู่เอินเอ่ยอย่าใเย็น ่อนหอบหายใอีสอสามรอบ แล้ว่อยพู่อ “เพราะทำอะไรเรามิไ้ ็ย่อมไม่มีทาสร้าวามเสื่อมเสียให้หยวนหลหรือวนอวิ๋นินอ๋ออย่าแน่นอน อีอย่าหาเราโนับไ้ ะไม่ลายเป็นเรื่อให่มาว่าหรือ ?”
“แ่พวเาไ้ผ้าาผมปันามวนอ๋อไป เป็นเ่นนี้ะมิสร้าวามเสื่อมเสียไ้อย่าไรัน!” หย่อินื่อเปล่เสียำราม เาโรธมาเสียน้อเะปลายเท้าบนำแพเพื่อระบายอารม์ออมา “อย่าิมาหลอ้า!”
เหมินลู่เอินแหนหน้ามอเา เส้นผมอันยุ่เหยิอนาปรวหน้าามไปเือบรึ่ ระนั้นวาเรียวยาวลับเ่นั “หม่อมันมีแผนารวาเอาไว้แล้ว มิไ้ออมาัวเปล่าเหมือนท่าน”
เพียประโยเียวอนา ทำให้หย่อินื่อหุหิมาว่าเิมเป็นเท่าัว เาถีบำแพอีสอสามรอบึ่อย ๆ สบลในที่สุ
“เหมินลู่เอิน เ้ามันบ้า!”
“วามบ้าอหม่อมันเทียบับท่านมิไ้หรอนะ” เหมินลู่เอินเหยียรอยยิ้มอย่าอ่อนแร ะแผ่นหลัเอนพิับำแพ“เพราะหม่อมันทำในสิ่ที่ำนวเอาไว้แล้ว ในะสิ่ที่ท่านะทำไม่ผ่านารำนวหรือไร่รอสันิเียว เ่นนั้นแล้ว ใรันแน่ที่บ้ามาว่า ?”
อ์ายหอ้าปา้า พลาหันลับไปสบถำหยาบับำแพ ่าาเหมินลู่เอินที่นิ่สบราวับสายน้ำไหลลึ
“หม่อมันเพีย้อารแสให้ท่านเห็นถึผลระทบที่ะเิึ้น หาท่านลมือทำอะไรโยไม่ไร่รอให้ี แ่้อนหินเล็ ๆ เายัไล่ามไม่เลิรา เิเป็นเรื่อให่มาว่านั้น ไม่เพียหยวนหล้อเสื่อมเสีย หัวอเาอาถูเสียบประานรำแพเมือริ ๆ ็ไ้”
“…”
“ริอยู่ว่าหลี่เหมยฮวามิใ่เื้อพระวศ์ แ่อนนี้นาเป็นนรัออ์ายรอ ารทำร้ายนาย่อมมิ่าอะไราารทำร้ายเา ฝ่าบาทอาหลับา้าหนึ่ปล่อยเรื่อนี้ผ่านไป แ่อ์ายรอะไม่มีวันปล่อยผ่านมันแน่นอน เา้อรอวันแว้ัหยวนหลเป็นแน่”
“…”
“เมื่อิถึผลระทบ่อวนอวิ๋นินอ๋อ หม่อมันย่อมไม่มีทาปล่อยท่านลมือทำเรื่อโ่เลา ทว่าท่านลับื้อึมาเินไป แม้นแ่หยวนหลหรืออ์ายห้า็หยุท่านมิไ้ หม่อมันเลยำเป็น้อลมืออย่ารุนแรสัหน่อยเพะ”
รอบอบ เหมินลู่เอินเป็นนรอบอบและละเอียนานี้เลยั้นหรือ มิ่าอะไราพี่ห้าอเาเลยสันิเียว โยเพาะอย่ายิ่ับารลมือที่ำนวผลระทบออมาแล้ว
อินเิ้ นอาท่าน ้าโนภรรยาอพี่ให่อ่านาเสียแล้ว
หย่อินื่อหุบปาเียบไปพัให่ วามเียบอันแสนัน่อย ๆ ลืนินเาอย่าเื่อ้า ทว่าลับมิอาลืนินเหมินลู่เอินที่ยัียิ้มอยู่ลอเวลา
ระทั่สถานาร์น่าอึอั นา็ยัผลิรอยยิ้มอย่าหน้าาเย
“หม่อมันอยาแนะนำบาอย่าับท่าน ส่วนท่านอยาะรับฟัหรือไม่็แล้วแ่”
หย่อินื่อมวิ้ว พลาำเลือมอแววาว่าเปล่าราว ้นเหวลึอนา “ำแนะนำอะไร ?”
“วามรู้สึอนที่เรารัละเอียอ่อนยิ่ว่า่ายล แระาย่ายเสียยิ่ว่า้อนเมบนท้อฟ้า เพราะแบบนั้นแล้ว ารลมือที่ส่ผล่อนที่เรารั ย่อม้อละเอียและรอบอบ ีที่สุืออย่าเสียใในภายหลั”
“…”
“ท่านหวาลัวว่าหยวนหละเสื่อมเสีย็ริ แ่ท่านหวาลัวว่าเาะผิหวั ำหนิิเียน และมอท่าน้วยสายาเย็นามาว่า” เหมินลู่เอินหลุบามอนเอ น้ำเสียอนาแผ่วเบาลเรื่อย ๆ “เพราะมันไม่มีอะไรน่าลัวว่าารทำให้นที่รัเรา้อผิหวัอีแล้ว มิ่าารสาิอันฝาม น่าลัวยิ่ว่าารสูเสียานที่มั่นลาสมรภูมิ”
หย่อินื่อัปานเอ มิอยายอมรับสิ่ที่นาพูออมาสันิเียว หาปลายนิ้วมืออเาำลัสั่นระริอย่ามิอาวบุม “แล้วเ้าไม่ลัวหรืออย่าไร ?”
เหมินลู่เอินหุบรอยยิ้มล แล้วอบอย่าเยา “หม่อมันับท่าน่าัน หยวนหลรัท่านในานะน้อาย แ่เามิไ้รัหม่อมัน ันั้นเลยไม่้อหวาลัวว่าเาะผิหวั”
“…”
“หาท่านับหม่อมันลไปในแม่น้ำ นแรที่เา่วยืออ์ายหอย่าแน่นอน”
ลาวาเรียวยาวอเหมินลู่เอินไม่มีร่อรอยอวามเศร้าหรือหมอหม่น มันเรียบเยนน่าลัว แม้นรอยยิ้มเลือนหายไป ทว่านา็มิไ้เศร้าหมอลว่าที่เยเป็น
อันที่ริ นับแ่อนเห็นนารั้แรในานะพระายาเอ เาเยิว่าเหมินลู่เอินหม่นหมออยู่มา หามันลับถูฝัลบ้วยรอยยิ้มบาเบานหมสิ้น
“้ามอไม่ออว่าท่านรัพี่ให่หรือไม่” หย่อินื่อล่าว ะ้อมอนาอย่าพินิ “ท่านไม่เือเนื้อร้อนใว่าพี่ให่ะรัหลี่เหมยฮวามาแ่ไหน แ่ลับร้อนัวเมื่อ้าอาสร้าปัหาให่ให้เา หาบอว่าท่านทำเพื่อสมบัิอวนอ๋อ มัน็มิำเป็น้อลมือลแรนานั้น”
เหมินลู่เอินพลิัวหลบแสอาทิย์ยามเย็นำลัสาส่อลบนวหน้า พลายับลุยืนเ็มวามสูอย่ามั่น “หาวามรัแรเริ่มือารผลิบานสะพรั่ หม่อมัน็เป็นบุปผาามที่โรยราเสียแล้ว เพราะวามรัมีอยู่สออย่าหลั ๆ หนึ่ือรั และสอือไม่รั”
“…”
“เมื่อเรารัใรสัน แล้วเาไม่รัเรา มัน็เหลือเพียสอทาเลือ หนึ่ือรั่อไป และสอือเลิรั หาเลือำอบแร น ๆ นั้นะเริ่มโรยรา เพราะวามรัือารให้และไ้รับลับมา เมื่อทำไ้เพียมอบให้ฝ่ายเียว อไม้าม็ย่อมร่วโรย แ่มันะยัไม่ายหรอนะ”
“ไม่ายั้นหรือ ?”
“ใ่ เพราะว่ารัเามาอย่าไรละ ่อให้้อโรยรา็อยาะเฝ้ามอน ๆ นั้น่อไป สุท้ายอไม้เหล่านั้น็้อเปลี่ยนรูปร่าอมัน ยอมสละบาส่วนให้เหี่ยวเาามวััร เพื่อวามอยู่รอ”
“…”
“หาเปรียบับน็ย่อมเป็นหัวใ วามาหวัที่ะไ้รับวามรัอบลับะหายไป เพราะหาาหวั่อไปมันะเ็บปวเป็นอย่ามา เ็บปวนไม่สามารถรัน ๆ นั้น่อไปไ้ สุท้ายนเรา็้อปรับัว เพื่อวามอยู่รอ” เหมินลู่เอินเริ่มยับรอยยิ้มหวาน ะหันหลัให้ับแสอาทิย์ที่สาส่อลมา “หม่อมันเอ็เป็นหนึ่ในนั้นเพะ”
ในที่สุ หย่อินื่อ็หาำนิยามรอยยิ้มอเหมินลู่เอินไ้อย่าเหมาะสม แผ่นหลับอบบาที่หันหลัให้ับแสสว่า รอยยิ้มอ่อนหวานบนสีหน้าอันราบเรียบ มันเป็นวามเศร้าหมอ แ่ไม่รอมรม เป็นารปล่อยวาที่ยาละทิ้ เ่นเียวับารโรยราไม่มีผิ
รอยยิ้มอเหมินลู่เอินเหมือนอไม้เหี่ยวเาที่ำลัายอยู่ทุะ แ่ลับพยายามิ้นรนมีีวิ่อไป
“หยวนหลเอ็อยู่ในั้นอนอารเลือ ทว่าหม่อมันลับมิอยาให้เา้อลายเป็นแบบเียวัน” นาหันลับไป้อมอแสสว่าสาส่อผ่านวหน้า้วยแววาแ็ร้าว “เพราะหม่อมัน้อเฝ้ามอเาไปลอีวิ ทุวันทำไ้เพียมอบวามรัให้อย่าไม่สิ้นสุ แ่ลับ้อเห็นเา่อย ๆ โรยราเพื่อนอื่น ย้อนมอลับไป มัน็ยัน่าเศร้าใมาอยู่ี”
ความคิดเห็น