คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Story | SR โคกะ (วันนี้จะไปไหนดี?)
สิ้นเสียงออดหมดคาบสุดท้ายเด็กนักเรียนคนอื่นๆ ต่างมุ่งหน้ากรูออกจากอาคารเรียน วันนี้เป็นวันพิเศษโรงเรียนถึงได้เลิกเร็วกว่าปกติ และเพราะนี่เพิ่งจะเที่ยงวันหลายๆ คนจึงตัดสินใจชวนกันไปเที่ยวต่อในย่านการค้า ฉันเองก็อาจเป็นหนึ่งในนั้นถ้าไม่ติดว่าวันนี้มีของที่ต้องเอาไปส่งให้ถึงมือคุณโคกะ
‘ชิ้นนี้คุณชายคิตามิคาโดะสั่งไว้ตั้งแต่เมื่อสองเดือนก่อน ลูกช่วยเอาไปส่งให้เร็วที่สุดเลยนะฟุตาบะ’ ท่านพ่อกำชับเสียงหนักแน่นก่อนฉันออกมาโรงเรียนเมื่อเช้า
ใจจริงฉันอยากพกสินค้ามาด้วยจะได้ไม่ต้องเดินย้อนให้เสียเวลา แต่เพราะมันเป็นงานกระเบื้องเคลือบชิ้นใหญ่ประมาณหนึ่ง ครั้นจะให้แบกไปแบกมาก็ดูเสี่ยงไปหน่อย
“ฟุตาบะ!” เสียงนาจิแว่วมาจากข้างหลัง
...ลืมสนิทเลยว่านาจิบอกว่าจะรออยู่หน้าโรงเรียน
“อย่าลืมไปซื้อปลาแห้งนะ” แมวสีส้มกระโดดขึ้นบนไหล่
“เอาไว้ทีหลังนะนาจิ” ฉันส่ายหน้าขอโทษ “ตอนนี้ต้องรีบไปส่งของน่ะ” ปากเว้นว่างชื่อจุดหมายไว้ด้วยรู้ว่านาจิต้องโวยวายแน่
เนโกะมาตะในร่างแมวขนปุกปุยหูตกไม่สบอารมณ์ “แต่ถ้าส่งของเสร็จเธอต้องซื้อให้ฉันนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว” ฉันหยุด จุปากเตือนนาจิก่อนเดินเข้าสู่ถนนหลัก
* * * * * *
(ทั้งคู่เดินกลับบ้านเพราะต้องกลับไปเอาสินค้า)
เอาล่ะ หยิบสินค้ามาแล้ว กระเป๋าเงิน... ฉันคิดว่าไม่ได้ลืมอะไรแล้วนะ
“เดี๋ยวฉันกลับมา ถ้านาจิหิวมีปลาแห้งตัวสุดท้ายอยู่ในตู้นะ” ฉันชี้บอกเด็กหนุ่มก่อนค่อยๆ หอบห่อตุ๊กตากระเบื้องเคลือบในอกออกจากบ้านไปอย่างระมัดระวัง
...ถ้าขึ้นรถลากไปน่าจะถึงเร็วที่สุด ทำอย่างนั้นน่าจะลดโอกาสพลาดทำตกระหว่างทางด้วย
คิดได้ดังนั้นจึงออกเดินหารถลากใกล้ๆ ทันที
* * * * * *
“ขอบคุณค่ะ” ฉันโค้งตัวเล็กน้อยขอบคุณคุณลุงคนลากรถก่อนกลับหลังหันเดินเข้าคฤหาสน์คิตามิคาโดะไปด้วยรอยยิ้มมั่นใจ
สวนหน้าบ้านคุณโคกะยังเขียวชอุ่มดูเย็นตาเหมือนเคย แถมไอเย็นกลิ่นดินสบายปอดนี่ก็คงมาจากพื้นหินเปียกโชกตลอดทางนี้แน่ คุณโคกะคงสั่งให้แม่บ้านราดน้ำเอาไว้
ฉันเดินต่อไปยังห้องนั่งเล่นแสนคุ้นเคย ครั้งหนึ่งฉันเคยบ้าดีเดือดบุกเข้ามาเยี่ยมคุณโคกะถึงที่นี่ แถมหลังจากเมืองหลวงสงบก็มีโอกาสมาส่งของอีกหลายครั้ง ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าฉันคุ้นกับที่นี่เหมือนหลังมือตัวเองแล้ว
“คุณโคกะคะ?” ฉันเรียกถามขออนุญาตที่หน้าประตูห้องนั่งเล่น
...ไม่มีเสียงตอบแฮะ
“คุณโคกะ ฉันเอาของมาส่งค่ะ” ก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม หรือจะไม่อยู่กันนะ? “ขออนุญาตนะคะ” ฉันถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป
ห้องนั่งเล่นแสนกว้างขวางเงียบเหงาไร้วี่แววของคุณโคกะคนนั้นเลย แม้กระทั่งประตูระเบียงที่ปกติจะเปิดไว้รับลมก็ยังไม่ถูกเปิดออก สงสัยคุณโคกะคงยังไม่เลิกจากงานแน่ๆ จะว่าไปฉันก็มาก่อนเวลาด้วยนี่นะ
...แต่ยังไงก็ต้องส่งให้ถึงมือ ลองเดินหารอบๆ บ้านดีกว่า อย่างน้อยก็คงเจอคุณคูยะ
ฉันตัดสินใจวางห่อตุ๊กตาลงบนผืนเสื่อ เปิดห่อผ้าตรวจสอบสภาพจนแน่ใจแล้วเปิดประตูระเบียงออกไปชะโงกหาคุณคูยะ
“แปลกจัง? ปกติจะนอนอยู่แถวนี้นี่นา” ฉันเดินลัดสวนแห้งต่อไปเรื่อยๆ
ไม่เคยเดินเข้ามาถึงส่วนนี้มาก่อน จริงๆ แล้วฉันเข้ามาได้หรือเปล่านะ? คฤหาสน์หลังนี้ตั้งกว้างบางทีถ้าไปต่ออาจหลงเข้าไปในส่วนไม่ควรอยู่ก็ได้... คงจะดีกว่าถ้าวกจากตรงที่ยืนอยู่แล้วเดินอ้อมกลับทางอีกฝั่งหนึ่งของสระน้ำแทน
แต่ที่ปลายตาลิบๆ ตรงม้านั่งใต้ต้นสนท้ายสระนั่น “คุณคูยะ!” ในที่สุดก็เจอ บนหน้าเขามือหนังสือเล่มขนาดเหมาะเหม็งวางโปะอยู่ด้วย เขาเปลี่ยนที่นอนมาหลบแดดตรงนี้นี่เอง
“เธอเองเหรอ..?” เขาทักเสียงงัวเงียระหว่างที่ฉันวิ่งเหยาะๆ เข้าไปหา “อืม.. มาหาโคกะใช่ไหม?”
คงเดาไม่ยากเท่าไหร่ “ค่ะ แต่เหมือนว่าเขาจะไม่อยู่”
“ตอนนี้หมอนั่นมีงานน่ะ” เท็นงูหนุ่มปิดปากหาวเสียงหลง “ถ้ามีของล่ะก็แค่วางไว้ในห้องนั่งเล่นก็เป็นใช้ได้แล้วล่ะ”
“ค ค่ะ” ประโยคที่ว่าเหมือนคัดลอกมาจากปากคุณโคกะไม่มีผิด “ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อน รบกวนฝากขอบคุณคุณโคกะแทนฉันด้วยนะคะ”
“อืม...” คุณคูยะที่แทบหลับทั้งตื่นตอบ
...น่าเสียดายจัง อุตส่าห์แอบหวังว่าจะได้เจอหน้ากันแล้วแท้ๆ ยิ่งพักนี้เขายุ่งจนแทบไม่มีวันหยุดโอกาสจะเจอกันก็ยิ่งน้อยลงไปอีก วันนี้ก็เป็นแบบนั้นอีกแล้วสินะ...
...ต้องอย่าลืมไปซื้อปลาให้นาจิด้วย ระหว่างทางที่เหลือเดินเอาก็แล้วกัน
* * * * * *
//คือโคกะทำงานตอนเที่ยง-ฟุตาบะไปบ้านโคกะตอนเที่ยง ตอนบ่ายช่วงเลิกเรียนโคกะไปบ้านฟุตาบะ-ฟุตาบะไปซื้อปลาแห้ง รอแล้วก็ไม่เจอเลยจะกลับแต่ดันมาป๊ะตรงประตูบ้านพอดี//
“อ้ะ!!?” ฉันตาโตตกใจเมื่อเห็นคนที่ตามหาเมื่อเที่ยงเดินออกมาจากประตูบ้านตัวเอง “เห??”
“ฟุตาบะ?” เขาเองก็เหมือนกัน คุณโคกะเองแม้จะตกใจทว่ากลับยิ้มกว้างออกมาด้วยความยินดี “กำลังรออยู่เลย”
“รอเหรอคะ?” ฉันนึกย้อนถึงพัสดุ หรือว่าจะมีรอยเสียหาย!? “ถ ถ้าเกิดเป็นเรื่องของ...”
“ไม่ใช่เรื่องของหรอก” เขาหลบตาลังเลใจก่อนจะสะบัดมันทิ้งไปด้วยแววตาเป็นประกาย “ฉันมาขอร้องให้เธอช่วยน่ะ”
“เรื่องอะไรกันคะ?” เรื่องที่คุณโคกะถึงกับต้องมาขอร้องให้ช่วย...
“เธอช่วยไปเป็นคู่ในงานเลี้ยงคืนนี้หน่อยได้ไหม? เพราะต้องมีคู่ ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันนึกออกก็มีแค่เธอนี่ล่ะ”
เห? ล แล้วที่ผ่านมาเขาไปกับใครกัน? “ทำไมถึงเป็นฉันล่ะคะ?”
“ก็เราเป็นคนรักกันไม่ใช่หรือไงเล่า?” คำตอบกับรอยยิ้มเขาดูกะล่อนจนแสบทรวง
แก้มฉันดันแดงขึ้นมาซะได้ “คุณโคกะพูดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียวไม่ใช่เหรอคะ? ..คำคำนั้นน่ะ” ถึงจะไม่เคยตอบรับแต่ก็ดูเหมือนว่ามีบางอย่างระหว่าฉันกับเขาจริงๆ
“แต่นั่นคือเหตุผลของฉันจริงๆ นะ” ชายหนุ่มหัวเราะที่ฉันพึมพำ “ว่ายังไง? เธอพอช่วยฉันได้ไหม? เพื่อเป็นการตอบแทน ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็จะทำให้หมดเลย”
ฉันอ้ำอึ้งลังเลในคำตอบ ฉันอยากช่วยเขา แต่ฉันไม่พร้อมเอาเสียเลยนี่สิ “...ชุดราตรีฉันมีแค่ตัวที่คุณโทอิจิโร่ให้ ถ้าคุณโคกะไม่ว่าอะไร-”
“เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่เอง” คุณโคกะกอดอกอมยิ้มเหมือนชุดหรูหราฟู่ฟ่าที่ฉันเพิ่งพูดถึงเป็นเรื่องขี้ผง “คำตอบที่ฉันอยากได้ฟังมีแค่ได้หรือไม่ได้ฟุตาบะ”
จี้จุดสุดๆ “จะไม่เป็นการรบกวนมากกว่าช่วยใช่ไหมคะ?”
“ไม่เลย แต่ตอบแบบนี้... ถือว่าตกลงสินะ” เหมือนสายตาเขาจะปะเข้ากับห่อปลาแห้งในมือฉันพอดี คุณโคกะหันไปตะโกนเรียกนาจิ “เจ้าเหมียว! เลิกแอบฟังแล้วมาเอาปลาแห้งไปเก็บให้หน่อยสิ ฉันจะพาฟุตาบะไปซื้อของ”
สิ้นเสียงนาจิในร่างเด็กหนุ่มก็ค่อยๆ ก้าวออกมาจากกรอบประตู แววตาส่อแววหงุดหงิดกับคำที่รู้ๆ กันอยู่ว่าเขาไม่ชอบ “ฉันไม่ใช่เจ้าเหมียว! แล้วก็ไม่ได้แอบฟังด้วย!”
“ถ้าอย่างนั้นจะหน้าแดงทำไม?” คุณโคกะหยอก “ฟุตาบะยังไม่เล่าเรื่องฉันให้ฟังเหรอ?”
...ก็ยังสิคะ! ฉันตะโกนในใจ
“จริงเหรอฟุตาบะ?” นาจิถามคอตกระหว่างรับห่อปลากลิ่นหอมฉุยไปถือ
ฉันสบตาคุณโคกะ เขาดูอยากจะให้ฉันรับส่งบทกับเขาต่อ ..แต่ไม่ล่ะ “ก็เท่าที่นายได้ยินนั่นแหล่ะ คุณโคกะเอาแต่พูดอยู่ฝ่ายเดียวไม่ฟังคำตอบจากฉันเลย” ขอฉันเป็นฝ่ายโต้กลับบ้างเถอะนะ
“โฮ่ยๆๆ” เสียงทุ้มห้าวของเขาดูจะยัวะนิดหน่อย “ถ้าจะไม่อยู่ฝั่งเดียวกันก็ไปกันเถอะ ฝากดูบ้านด้วยนะเจ้าเหมียว” คุณโคกะกางแขนขวาดันหลังฉันให้เดินไปยังรถลาก ทิ้งนาจิในสีหน้างุนงงไว้เบื้องหลังชายแขนกิโมโนสีแดงสด
ข้ามนะคะ เอาเป็นว่าทั้งคู่ไปซื้อเสื้อกัน ถ้าเกิดว่าไรท์ปิ๊งพาร์ทนี้ขึ้นมาจะมาอัปให้นะ ตอนนี้มันแค่ยังไม่มาค่ะ แหะๆ
ปล.ต่อจากนี้จะมีกล่าวถึงฉากในอดีตบ้างเล็กน้อย เป็นอดีตในตอนอื่นๆ ที่ไรท์ยังไม่เอามาลงเองค่ะ ถ้ามีคนอ่านจริงๆ+หาข้อมูลเสร็จแล้วอาจจะเอามาลงก็ได้นะ ><
“ทำไมถึงบอกไปงั้นล่ะ?” คุณโคกะในมาดจริงจังถามระหว่างรอคิวลงจากรถม้า “นี่ฉันเข้าใจผิดมาตลอดเลยรึ?”
“คุณโคกะแค่บอกปัดกับมาซาโนบุคุงไปอย่างนั้นใครจะไปนับเอาจริงจังได้เล่า?” แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่าฉันเองที่เป็นฝ่ายไม่เข้าใจอะไร ทั้งที่วันนั้นร้องไห้กอดเขาซะแน่นแท้ๆ
“รู้สึกว่าชาติที่แล้วก็มีเรื่องเข้าใจผิดอย่างนี้เหมือนกัน...” ชายหนุ่มพ่นลมหงุดหงิด “นี่เราต้องซ้อนทับอดีตไปทุกก้าวเลยรึไง?”
“อ้ะ? นี่คุณฝันถึงตรงนั้นแล้วเหรอคะ?!”
“ก็ใช่น่ะซี อย่าลืมสิว่าฉันฝันมาตั้งแต่เด็ก” พอดีกับถึงคิวรถของเราคุณโคกะยื่นมือมารอตรงหน้า “มาพนันกันไหมว่าวันนี้จะลงเอยแบบในฝันหรือเปล่า?”
ฉันวางมือตอบ “ของเดิมพันต้องมีค่าสูงลิ่วแน่ค่ะ” พยายามสุดชีวิตก้าวลงจากรถม้าไม่ให้เท้าพลิกเพราะส้นสูง
แล้วก็ต่อจากในการ์ดเลยย ไม่สปอยล์เพิ่มเด้อจ้า5555
ต่อจากนี้จะเป็นหลังจบเรื่องในการ์ดแล้ว
* * * * * *
“เยี่ยมไปเลยสำหรับครั้งแรก” คุณโคกะเอ่ยชม เสียงอบอุ่นอ่อนโยนบอกฉันว่าถ้อยคำที่เอ่ยออกมานั้นมาจากใจ
“ข ขอบคุณค่ะ” แต่ฉันที่ยังไม่หายประหม่าจากระยะห่างของเราได้แต่ก้มหน้านิ่งรับคำชมนั้น
...ต้องหาเรื่องอื่น จริงสิ!
“คุณโคกะมีคนที่ต้องไปคุยด้วยไม่ใช่เหรอคะ?”
“จริงด้วย!” ชายหนุ่มสะดุ้งตาตื่นเมื่อนึกขึ้นได้ “งั้นฉันขอตัวเดี๋ยวนะฟุตาบะ ขอบใจมากที่เตือน”
เสี้ยววินาทีก่อนเขาจะเดินแยกไป “เดี๋ยวนะคะ” ฉันรั้งเขาไว้ มือจัดแจงเน็คไทที่อยู่ตรงระดับสายตาให้เรียบร้อย “ดีขึ้นแล้วค่ะ”
คุณโคกะก้มมองเน็คไทที่เพิ่งถูกจัดจนเรียบ อมยิ้มละไมกับตัวเองก่อนส่งต่อมาให้ฉัน “ขอบใจนะฟุตาบะ”
“รีบไปเถอะค่ะ เป็นคนสำคัญที่ต้องเจอให้ได้ไม่ใช่เหรอคะ” มือขวาโบกบอกลาพลางมองชายหนุ่มกลับหลังจ้ำหายเข้าไปในฝูงชน
...ทีนี้ก็เหลือแค่ฉันคนเดียว ในงานเลี้ยงที่ไม่คุ้นหน้า ธรรมเนียมที่ไม่คุ้นตา พอไม่มีคุณโคกะแล้วที่นี่ดันน่ากลัวขึ้นมาซะอย่างนั้น
ผู้หญิงกลุ่มข้างๆ กำลังมองมาที่ฉันหรือเปล่า? ใบหน้าเบื้องหลังพัดยุโรปหลากสีเดายากจัง
...อดร้อนใจไม่ได้ว่าเมื่อไหร่คุณโคกะจะกลับมา ตอนที่พูดเรื่องแขกขึ้นมาก็ลืมนึกไปเสียสนิทว่าต้องรออยู่คนเดียว
...ความรู้สึกนี้เหมือนตอนหลงทางแล้วชะเง้อมองหาท่านพ่อไม่มีผิด ประจวบกับแขกในงานคงเริ่มเมาเสียงถึงได้อื้ออึงสนั่นห้องจัดเลี้ยง ถ้าจะขอปลีกตัวออกไปข้างนอกไปพักหูเดี๋ยวเดียวคงไม่เป็นอะไร..
ฉันแทรกตัวผ่านหมู่คนออกมาจนถึงระเบียงเปิดบานหนึ่ง โชคดีเหลือเกินที่ไม่มีใครสนใจระเบียงสงบเงียบแห่งนี้นอกจากฉัน
...ขอพักหายใจตรงนี้ซักหน่อยก็แล้วกันนะ
ว่าจบฉันก็หย่อนตัวลงบนม้าหิน ตามองไกลออกไปยังทะเลดาวสีดำสนิทสุดลูกหูลูกตา
คงผ่านไปนานพักใหญ่ทีเดียวที่ฉันหลงไปกับทิวทัศน์งดงามโดยรอบ พอหันกลับเข้าไปในงานอีกทีกลับกลายเป็นว่าแขกเริ่มซาลงจนเห็นชัดขนัดตา ความหวังเล็กๆ ในใจชวนฉันให้เพ่งมองหาตัวคุณโคกะในหมู่แขกพวกนั้น แต่ก็หาไม่เจอ เขาจะเสร็จธุระหรือยังนะ? หรือว่า..กำลังหาฉันอยู่!? แย่ล่ะสิ ครั้นจะให้กลับไปยืนที่เก่าฉันก็จำไม่ได้ซะด้วย แต่ถ้าจะให้กลับเข้าไป.. ไม่ล่ะ คงได้คลาดกันแน่
...คุณโคกะจะพอเดาได้ไหมว่าฉันอยู่ตรงนี้?
ฉันเลือกที่จะนั่งรออยู่กับที่แข่งกับจังหวะหัวใจที่เต้นด้วยความร้อนรน
กระทั่งวงดนตรีเริ่มบรรเลงเพลงส่งท้าย จนแล้วจนแล้วจนรอดคุณโคกะก็ยังไม่มา ฉันนี่โง่จริงๆ ที่ไม่กลับเข้าไปในงานเลี้ยง ในที่แปลกถิ่นแบบนี้หากหลงทางเข้าจะทำยังไงต่อ? ไม่ไปปรากฏตัวให้เขาเห็นคุณโคกะจะคิดว่าฉันติดรถกลับไปกับคนอื่นแล้วหรือเปล่า?
...หรือฉันควรออกตามหาเขา?
ฉันตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยง
ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ฉันสลับหันมองหาชายผู้คุ้นเคยซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ทว่าก็ไร้ซึ่งวี่แวว ‘ไปอยู่ไหนกันนะ?’ น้ำตาขี้แงเริ่มเอ่อเคลือบดวงตาจนพร่ามัว
...แบบนี้ก็มองไม่ชัดน่ะสิ ฉันดึงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำที่เอ่อล้นบนขอบตา
“คุณผู้หญิง?” ทันใดนั้นเองชายแปลกหน้าคนหนึ่งก็เดินเข้ามาทัก “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เขาเดินเข้ามาใกล้
“ม ไม่มีอะไรค่ะ”
“ต้องการรถม้าหรือเปล่าครับ ผมยินดีไปส่งนะ”
ไม่ได้นะ “ฉันกลับกับคู่ของฉันได้ค่ะ”
“แต่งานจะเลิกแล้วนะครับ ผมเห็นคุณยืนอยู่คนเดียวมาซักพักแล้ว” เจ้าตัวคะยั้นคะยอจนฉันอึดอัดใจ
จะแก้ตัวยังไงดีนะ? “เขา-“
“อ้าวคุณ? ไหนบอกจะรอผมที่ประตูไง?” เสียงนี้! ฉันรีบหันขวับไปยังต้นเสียง คุณโคกะ! “ไปกันเถอะ”
“คะ? ค่ะ” วงแขนปุบปับวาดเข้ามาโอบรอบแผ่นหลังนำฉันที่กำลังมึนงงออกจากสถานการณ์น่ากระอักกระอ่วน
คุณโคกะพาฉันเดินออกมาทางระเบียงเดียวกันกับที่ฉันเคยนั่งรอ พยุงฉันนั่งมองรอบๆ ดูลาดเลาก่อนจะเริ่มเทศก์บทใหญ่ “เกือบได้ถูกอุ้มแล้วรู้ไหม? ถ้าเกิดหมอนั่นพาเธอขึ้นรถไปรู้รึเปล่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?” ดวงตาสีทับทิมเฉดเดียวกับไทดุ “ถ้าเกิดฉันมาไม่ทัน...” เขาชะงักหลังเห็นน้ำตาอีกระลอกของฉัน “เดี๋ยวซี่?” คุณโคกะในเสียงอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อยลูบไหล่ปลอบ “ฉันดุแรงไปเหรอ? ฉันแค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง..”
“ไม่ใช่ พ เพราะคุณโคกะดุหรอกค่ะ” ฉันสูดสะอื้น “ฉันแค่ กลัวว่าจะถูกทิ้งไว้คนเดียว”
ชายหนุ่มตรงหน้าเบิกตาประหลาดใจ “ทิ้ง..?” เขาหัวเราะเบาๆ ในคอก่อนออกแรงดึงฉันเข้าไปกอดจากด้านข้าง “ยัยบ๊อง ฉันจะทิ้งเธอได้ยังไงเล่า?”
“ก็ฉันหาคุณโคกะไม่เจอซักทีนี่คะ” ถึงจะเคยทั้งกอดและถูกกอดโดยคุณโคกะ แต่มาในชุดลำลองรัดรูปแบบนี้รู้สึกจั๊กจี้แปลกๆ แฮะ “พอทั้งรอทั้งหาแล้วไม่เจอก็อดใจหายไม่ได้”
“เรื่องนั้น...” เขาเอ่ยเสียละห้อย “ฉันขอโทษนะฟุตาบะ...” บนเรือนผมฉันสัมผัสได้ถึงคางเรียวของเขา
เพราะอย่างนั้นจะขอวิสาสะซบไหล่กว้างนี้กลับได้หรือเปล่านะ? “อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ ฉันเองก็ผิดด้วยที่ไม่รออยู่กับที่...” ฉันทำดังที่คิด ไหล่กว้างของเขากระชับรับหัวฉันตอบว่ายินดี
“เธอเองก็อย่าโทษตัวเองซี่ ฉันดูเธอตลอด ไม่ว่าจะไปอยู่ตรงไหนก็ไม่คลาดสายตาหรอกนะ”
“เห!?” ฉันเงยหน้าตกใจจนลืมไปว่าเราจะใกล้กันแค่ไหน
“จะว่าไปฉันโล่งใจนิดๆ ที่เธอเดินออกมาที่ระเบียงนี่ มันผ่อนคลายมากทีเดียวเทียบกับข้างใน” คุณโคกะไม่ยอมถอยออก เขาไม่เคย กลับกันเขายิ้มพราวเสน่ห์สบตาฉันจากระยะไม่ถึงฝ่ามือ “แต่พอจะเดินกลับมาหาก็ดันถูกเรียกไปโน่นไปนี่ตลอด โชคดีนะที่ปลีกตัวออกมาทันขัดหมอนั่นพอดี”
...นี่ฉันโดนจับตามองอยู่ตลอดเลยเหรอ? ทั้งๆ ที่คุยเรื่องสำคัญอยู่แต่ก็หาฉันเจอท่ามกลางแขกเป็นร้อยได้ คุณโคกะเนี่ย..ยอดคนจริงๆ
“กลายเป็นว่าฉันทำให้คุณต้องเหนื่อยเพิ่มจนได้” ฉันเบือนหน้าหลบกันอาย
“ซะที่ไหนเล่า เธอทำให้สนุกขึ้นต่างหาก ได้มองหาเธอระหว่างฟังบทสนทนาน่าเบื่อแบบนั้นช่วยได้มากเลยล่ะ” คุณโคกะกลับมาหัวเราะสดใสอีกครั้ง “ครั้งหน้าถ้าเธอไม่รังเกียจจะมาด้วยอีกก็ได้นะ สัญญาเลยว่าจะไม่ปล่อยไว้คนเดียวอีก”
เสียงหัวเราะเมื่อกี๊กลบเกลื่อนรึเปล่า? “พาฉันไปเดินคู่จะไม่เกะกะหรือคะ?”
“ก็เป็นคนรัก ไม่เกะกะหรอกนะ” เขาโน้มเข้ามาใกล้เบาเสียงจนคล้ายกระซิบ “ได้อยู่ข้างๆ คอยให้กำลังใจกันดีจะตาย”
เมื่อถึงระยะหนึ่งที่ใกล้จนไออุ่นแผ่สัมผัสผิวฉันรีบผลักร่างคุณโคกะออก “ม ไม่ใช่คนรักซักหน่อย” แก้มแดงระเรื่อจนราตรีสลัวซ่อนไว้ไม่มิดแล้ว
“แล้วถ้าฉันขอเธอตอนนี้เธอจะตอบตกลงไหม?”
อ อะไรนะ? จู่ๆ ก็ถามด้วยแววตากะล่อนแบบนั้น.. “..ขี้โกงนี่นา” มาทำให้เขินแล้วถามเอาตอนนี้
มุมปากบางวาดยิ้ม “เปล่าซะหน่อย” แต่ตัวกลับขยับแนบเข้ามาเรื่อยๆ “ฉันก็แค่อยากได้ยินจากปากเธอให้รู้แล้วรู้รอด”
ดูเขามั่นใจในคำตอบซะเหลือเกิน คำตอบที่ทั้งเขาและฉันต่างก็รู้ดี “...ที่ฉันต้องการก็แค่ให้คุณโคกะบอกกับฉันดีๆ เท่านั้นเอง” แต่ทำไมต้องเป็นสถานการณ์แบบนี้ด้วย? “ถ้าฉันตกลง สัญญานะคะว่าจะให้ฉันช่วยแบ่งเบาภาระคุณบ้าง”
“อื้ม” คุณโคกะพยักหน้าเบาๆ
“แล้วก็เที่ยวย่านเริงรมย์ให้น้อยลงด้วย!”
เขากระแอม “อันนี้คงต้องดูกันไป แต่จะไม่เที่ยวผู้หญิงแน่ฉันสัญญา”
“...ถ้าสัญญาว่าจะทำได้อย่างนั้น... ตอนนี้จะเรียกก็... ก็คงได้ ล่ะมั้งคะ อ้ะ!!?” หมับ สัมผัสนิ่มประทับลงบนแก้ม ตามด้วยเสียงหอมดังฟอดก่อนเจ้าตัวจะละออกไป
“ทีนี้เธอก็เป็นคนรักของฉันจริงๆ แล้วนะ” เขาว่า ก่อนจะยิ้มแก้มปริลุกขึ้น “เอาล่ะ เธอหิวไหม? ไปหามื้อดึกกินกันเถอะ!”
(ต่อเข้ากับบทลาดตระเวน ถักทอรักในคืนศักดิ์สิทธิ์ 3/3)
* * * * * *
ในรถม้า ระหว่างเรากำลังตรงกลับไปยังบ้านฉันนั่นเอง
ฉันตัดสินใจถามคำถามที่ข้องใจมานาน “คุณโคกะคะ”
“ฮึ?” เขาก้มสบตาฉันที่ซบอยู่บนไหล่ซ้าย
“ตอนที่คุณโคกะเข้ามาพาตัวฉันออกไป ทำไมถึงเรียกฉันว่า ‘คุณ’ ล่ะคะ?”
เขาคลี่ยิ้มเอ็นดู “นึกว่าเธอจะรู้แล้วซะอีก ฉันเรียกเธอว่าคุณเหมือนตอนสามีเรียกภรรยาไงเล่า ถึงจะโบราณไปหน่อยแต่ถ้าเรียกแบบนั้นเป็นใครใครก็รู้” เขาชะงักเสียง “ยกเว้นเธอนี่นะ”
หน้าฉันร้อนผ่าวไปหมด เพราะอย่างนั้นชายแปลกหน้าเลยยอมถอยไปโดยดี ทำไมถึงนึกไม่ออกว่าเขาจะมามุกนี้? แต่ถึงอย่างนั้นก็อดดีใจไม่ได้ที่เขาเข้ามาช่วยเอาไว้ “คุณโคกะมีมุมที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกเยอะเลย.. มุมนี้เรียกว่าหึงรึเปล่าคะ?”
“เฮะ?” ไหล่ที่ฉันหนุนอยู่สะดุ้งเล็กน้อย คุณโคกะเงียบไปก่อนจะเอ่ยคำตอบของเขา “คงใช่” เสียงของเขาแผ่วลงไม่เหมือนประโยคก่อนหน้า พร้อมๆ กับที่เขาเผยรอยยิ้มละไมออกมาคุณโคกะหลุดขำเป็นเสียงกระซิบ “เธอเริ่มต้อนฉันเก่งขึ้นทุกวัน... เธอเองก็มีมุมที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เห็นเหมือนกันนะฟุตาบะ” ฝ่ามือหนาลูบไปมาบนศีรษะชวนรู้สึกดี “เธอจะว่าฉันโลภไหม? ถ้าเกิดว่าฉันอยากจะเห็นมันทั้งหมด”
“ฮิๆ งั้นเราทั้งคู่ก็โลภพอกันสิคะ” ฉันยิ้มแป้นตอบ สัมผัสลมหายใจอุ่นที่ใกล้เข้ามาเหนือริมฝีปากก่อนสะดุ้งถอนไปเพราะรถที่หยุดสนิท
“ถึงแล้วขอรับ!” เสียงสารถีตะโกนแจ้งจากด้านหน้า ต้องไปแล้วสิ
“ถ้าอย่างนั้น...” ฉันค่อยๆ ถอยออกมือทัดผมประหม่า “ต้อง... กลับแล้ว”
“อา... ใช่” คุณโคกะเองก็เหมือนกัน เพราะจังหวะเหมาะที่โดนขัดเราทั้งคู่เลยลนลานไปต่อไม่ถูก
เขาเดินลงไปก่อน ยื่นมือช่วยพยุงฉันลงแล้วส่งต่อมือนั้นให้กับท่านพ่อที่ออกมารอหน้าประตูกับนาจิ ทั้งคู่ทักทายกันตามมารยาทก่อนประโยคจากลาสุดท้ายของเราในคืนนี้จะถูกเอ่ย
“ราตรีสวัสดิ์นะฟุตาบะ ขอบใจมากสำหรับวันนี้”
“ราตรีสวัสดิ์เช่นเดียวกันค่ะ ขอบคุณสำหรับงานเลี้ยงกับอาหารนะคะ” ฉันโค้งตัวให้เขาก่อนโบกมือลา
...เราจากกันแบบนี้อีกแล้ว คงอีกนานทีเดียวกว่าคุณโคกะจะว่างจังๆ อีกซักหน แต่ครั้งนี้เขาก็ทิ้งของฝากไว้ด้วยนี่นะ
ฉันแตะมือเบาๆ บนแก้มข้างที่ประกับริมฝีปากเขา พยายามข่มหัวใจที่เต้นรัวให้สงบลงก่อนเดินเข้าบ้านตามท่านพ่อไป
* * * * * *
ก่อนนอนคืนเดียวกันฉันดันเพิ่งนึกได้ ตอนนั้นที่หากันไม่เจอแค่ส่งชิกิไปหาเขาก็สิ้นเรื่องแล้วนี่นา! ยัยฟุตาบะ! ดันก่อเรื่องน่าอายจนได้!
* * * * * *
เพิ่มเติม : ตอนนี้ไรท์กำลังหลงอดีตของทั้งคู่มากค่ะ รู้สึกว่ามีอะไรให้ไปต่อได้เยอะเลย แต่เพราะเราไม่ค่อยได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับสมัยเฮอันเลยต้องทำการบ้านเยอะมากๆๆๆ อย่างตอนนี้ชื่อตัวละครยังไปไม่ค่อยถูกเลยค่ะ ถ้ารีทคนไหนมีความรู้ทางด้านนี้มาแนะนำแลกเปลี่ยนได้นะคะ ><
*แก้ไขเชื่อมเนื้อหาให้เข้ากับบทสนทนาลาดตระเวนนิดนึงค่ะ + ปรับคำนิดหน่อย
ความคิดเห็น