คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Story | SSR โคกะ (เคียงข้างเธอ)
ฉันลุกออกไปมองหาคุณโคกะข้างนอกตามคำบอกของคุณคูยะ นั่นไง เขานั่งจิบสาเกอยู่ตรงนั้นจริงๆ ด้วย
..ดูจากสายตาของเขาที่กำลังเหม่อลอยไปยังจันทร์เพ็ญอย่างนั้นแล้วไม่อยากจะขัดเลยแฮะ เอาไว้ค่อยมาเรียกใหม่ดีกว่า
แต่ก่อนที่ฉันจะเลื่อนประตูกลับเข้าไปนั้นเอง
“อ้าว ฟุตาบะมาดูพระจันทร์ด้วยกันซี่ วันนี้พระจันทร์สวยสุดๆ ไปเลยล่ะ” ชายผมดำเป็นประกายยิ้มเชิญชวน
“จะไม่เป็นการรบกวนเหรอคะ?” ฉันชะงักให้กับรอยยิ้มของเขา “ฉันไม่ใช่คนเก่งเรื่องชมดาวเดือนคงคุยกับคุณโคกะไม่เข้าใจ”
“แค่พูดในสิ่งที่เห็นถึงกับจะไม่เข้าใจกันเลยเหรอ?” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงนุ่ม “ลองหน่อยก็ไม่เสียหายนี่นา” เขายิ้มอีกแล้ว ดูจากขวดสาเกที่กลิ้งไปมาเกลื่อนชานเรือนนั่น เขาดื่มไปเท่าไหร่แล้วนะ? “บอกฉันหน่อยสิ เธอคิดว่าดวงจันทร์วันนี้เป็นยังไง”
..มันก็ไม่ใช่ไม่อยากดูกับคุณโคกะหรอกนะ แต่กลัวว่าจะเป็นตัวทำเสียบรรยากาศนี่ซี่
“คุณโคกะต้องสอนฉันให้ดีเลยนะคะ” แต่ก็ปฏิเสธรอยยิ้มของเขาไม่ได้ทุกทีสิน่า ฉันเดินตรงไปนั่งข้างๆ คุณโคกะ วาดขาทิ้งลงไปแกว่งเล่นนอกขอบชาน สายตาเริ่มมองหาคำตอบจากดวงจันทร์
..ดวงจันทร์สวยจริงๆ อย่างที่คุณโคกะว่า คงเพราะเป็นจันทร์เต็มดวง วงกลมสีเหลืองนวลบนฟ้าถึงได้ใหญ่ชัดกระจ่างตาแบบนี้ แสงรอบๆ ส่องสว่างเจิดจ้าจนสงสัยว่าหากดับไฟทั้งเมืองหลวงลำพังแสงจากจันทร์เพ็ญนี้จะสาดแสงสวยงามเพียงไร
..คุณโคกะคงมองแล้วคิดอย่างนี้สินะ
ฉันหันไปทางเขา
!? เขาไม่ควรจะมองฉันอยู่สิ! “คุณโคกะทำไมไม่มองจันทร์คะ?”
คุณโคกะไม่เอ่ยในทันที ทิ้งให้ฉันเลิกลั่กจนเหงื่อแตกพลั่กก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมา “ก็เธอเพิ่งมานั่งข้างๆ ไงล่ะ” มุมปากฉุดยิ้ม “แววตาอย่างนั้น ไหนเธอบอกว่าชมจันทร์ไม่เป็น?”
“ฉันมองแล้วคิดว่าจันทร์สวยดี อย่างนี้เรียกว่าทำเป็นแล้วเหรอคะ?”
คุณโคกะพยักหน้า “พวกนักกวีก็แค่คนที่พรรณนาออกมาเก่งเท่านั้นเอง แค่เธอมองแล้วนึกถึงแค่นี้ก็ถือว่าใช้ได้แล้วล่ะนะ” ฉันคิดไปเองหรือเปล่านะ? แม้จะอยู่เฉยๆ แต่รู้สึกเหมือนกำลังถูกฝ่ามือของเขาลูบหัวอยู่เลย “อย่าประเมินตัวเองต่ำไปสินฟุตาบะ”
“ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ” ฉันถอนหายใจ “การจะรู้ว่าตัวเองเพียงพอกับสิ่งไหนมันยากนี่คะ ในบางเรื่องหากพยายามแล้วรู้ว่าใช่ก็ดีไป แต่ถ้ามารู้ทีหลังว่ามันไม่ใช่ทางของเราเนี่ย... มันน่าเสียดายไม่ใช่เหรอ?”
“แต่อย่างน้อยก็ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ นี่ หากเรียนยิงปืน ต่อให้ยิงไม่แม่นแต่ก็พอรู้ว่าจะลั่นไกยังไงใช่ไหมล่ะ?” ชายหนุ่มกระดกสาเกจนหมดจอก “พอลองไปหลายๆ อย่างถึงจะรู้นิดหน่อยก็ดีกว่าไม่รู้อะไร ตราบใดที่ยังไม่ยอมแพ้โลกข้างหน้าก็ยังมีอีกหลายอย่างรอเราอยู่ ฉันคิดอย่างนี้นะ” ไม่ทันฉันจะได้พูดต่อเขาก็กระดกสาเกอึกเดียวหมดไปอีกจอก
“คุณโคกะเมาแล้วเป็นยังไงเหรอคะ?” ฉันแค่สงสัย... คนที่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัยแบบเขาจะเมาแบบไหนกันนะ?
“หืม?” ดวงตาสีแดงทับทิมเบิกกว้างเล็กน้อย “เวลาฉันเมาน่ะเหรอ?” เขาหลับตาครุ่นคิดก่อนหลุดขำออกมา “เธอนี่นะ ทำไมถึงถามล่ะ?”
“ฉันถามคุณโคกะก่อนนะคะ”
“ฮึ” รอยยิ้มเริงร่าพลันเปลี่ยนเป็นกระหยิ่มซ่อนนัย “จากปากคูยะเค้าบอกว่าฉันเมาแล้วบ้าน่ะนะ บ้าแบบบ้าบิ่นอะไรทำนองนั้น หมอนั่นเล่าว่ามีวันนึงฉันหยิบดาบขึ้นมาซ้อมตอนรุ่งสางด้วย”
คุณคูยะ? คนที่ง่วงตลอดเวลาคนนั้นเนี่ยนะตื่นมาเห็นตอนรุ่งสาง? “อันตรายสินะคะเนี่ย งั้นเลิกดื่มเถอะค่ะ” ฉันแบบมือขอจอกจากเขา
ความสุขุมเมื่อครู่เริ่มหายไปจากแววตาคุณโคกะ กลับกันฉันรู้สึกว่าฉันได้บังเอิญส่งสารท้าไปให้อีกฝ่ายเสียแล้ว “อำเล่นน่า”
“แต่เมาแล้วค่ะ” ฉันลากเสียง “คุณคูยะหลับอยู่ ถ้าคุณโคกะพับไปอีกคนเดี๋ยวจะกลับบ้านไม่ไหวเอานะคะ”
“นี่เธอไล่ฉันเหรอ?”
“เปล่าค่ะ!” ถึงจะคลับคล้ายคลับคลาก็เถอะ “ฉันแค่ไม่อยากให้คุณโคกะเมาจนเกินพอดี ถ้าเกิดว่าตอนเช้าไปทำงานไม่ได้ล่ะคะ?”
“...” เขารูดซิบปากนิ่งเฉย ก่อนแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
“งั้นถ้าเธอมาดื่มขวดสุดท้ายด้วยกันฉันจะเลิก”
..ไม่ใช่บ้าหรอก แต่เมาแล้วเจ้าเล่ห์เหมือนคุณโทอิจิโร่ไม่มีผิด
“ฉันไม่ดื่มค่ะ”
“จิบซักหน่อยไม่เมาหรอกน่า” เขาหัวเราะ “ขอแค่อย่าไปฟ้องว่า ‘คุณโคกะบังคับให้ดื่ม’ ก็พอ” มือหนาส่งจอกแบนปริ่มสาเกให้
ฉันส่ายหน้าไปมาอยู่หลายหน ทว่าชายหนุ่มก็ยังคะยั้นคะยอจะให้ฉันรับจอกนั้นมาดื่มให้ได้
สุดท้ายฉันก็ทนอึดอัดรับจอกนั้นไว้ “แค่จอกเดียวนะคะ” เขาทำเหมือนเป็นเรื่องปกติเลย แต่คนที่ไปย่านเริงรมย์บ่อยอย่างคุณโคกะเรื่องแบบนี้คงเป็นเรื่องเศษผง “เรื่องแบบนี้คุณ-”
“ไม่ต้องเรียกให้สุภาพนักหรอก”
“...” เขาอาวุโสกว่าตั้งเยอะ มันดูขัดๆ ปากยังไงก็ไม่รู้สิ “ไม่ได้หรอกค่ะ” ฉันพูดออกมาด้วยขัดเขิน สาเกก็ยังไม่ได้ดื่มทำไมแก้มร้อนผ่าวอย่างนี้นะ?
ต่อให้ตาไม่ได้มองก็รู้ว่าเขากำลังมองฉันอยู่ ให้ตายสิ คุณโคกะตอนเมานี่ไม่ใช่น้อยๆ เลยนะเนี่ย!
ฉันรีบกระดกจอกกลบเกลื่อนแก้เขิน
“ว่าแต่เมื่อกี๊ฟุตาบะจะบอกอะไรฉันเหรอ?”
“อ อ้อ!” เกือบลืมไปแล้วแฮะ “เอ่อคือ... จะชมว่าคุณโคกะชวนเก่งจังค่ะ”
“ก็ไม่ได้ชวนแบบนี้ทุกรายหรอก” สายตาจริงจังจ้องสบกับฉัน “สำหรับคนที่อยากดื่มด้วยจริงๆ ไม่ว่ายังไงก็ต้องชวนให้ได้”
...เขาคงหมายถึงคนสำคัญ เหมือนกับตอนที่ชวนคุณโอจิกับคุณกินโนโจ
“อ้อ แต่กับเธอเป็นกรณีพิเศษนะ”
เอ๋?
“พิเศษยังไงคะ?” ฉันถามพลางข่มใจไม่ให้คิดไปไกล
ดวงตาสีทับทิมจ้องแฝงประกาย ริมฝีปากตรงหน้าเผยอเพียงนิดก่อนจะหุบเม้มยิ้มซ่อนความนัย “อาจจะเป็นอย่างที่เธอคิดก็ได้” คุณโคกะพูดติดสนุกพลางโน้มเข้ามาใกล้
ก ใกล้เกินไปแล้ว!
“อย่างนี้ไม่ใช่คำตอบซักหน่อยค่ะ!” อันตราย! ป่านนี้แก้มจะแดงฉ่าไปถึงหูรึยังนะ? พระจันทร์เจ้าขาอย่าเพิ่งโผล่พ้นเมฆออกมาเลยนะเจ้าคะ! “ตอนเมาเป็นอย่างนี้กับทุกคนรึเปล่าคะ? ย อย่าทำนะคะ คนเค้าจะคิดกันไปไกล”
“ฮะๆ ไม่รู้สิ” ปึง เขาวางขวดเปล่าลงบนพื้นกระดาน ม หมดแล้ว? สมกับเป็นโอนิกับสาเกจริงๆ แต่ว่า... ที่พูดนั่นน่ะ ถ้าแก้มลุกเป็นไฟได้คงลุกไปแล้วล่ะ!
* * * * * *
เรื่องคอทองแดงล่ะเชื่อเค้าเลย สาเกหมดไปขนาดนั้นแต่ยังอุตส่าห์เดินตัวตรงเข้าไปห้องรับแขกได้ แต่ก็นะ สุดท้ายก็ฟุบลงข้างๆ คุณคูยะจนได้
“นาจิมาช่วยหน่อยได้ไหม?” ฉันเดินไปเรียกเนโกะมาตะตาปรือในห้อง “ดูเหมือนบ้านคิตามิคาโดะจะต้องนอนนี่แล้วล่ะนะ” แต่จะปล่อยให้นอนบนเสื่อแบบนั้นในฐานะเจ้าบ้านก็รู้สึกยังไงๆ อยู่
“เจ้ายักษ์นั่นเมาแล้วก่อเรื่องจริงๆ ด้วยแฮะ” เด็กหนุ่มผมส้มปิดปากหาวเดินตามฉันมาโดยดี
* * * * * *
เอาล่ะ ทีนี้ก็ผ้าห่ม แต่เอ..เขาจะร้อนไหมนะ? ไม่หรอก คนเมาต้องอยู่อุ่นๆ เข้าไว้ไม่งั้นจะชัก
ฉันดึงผ้าห่มคลุมคุณโคกะ นาจิลากร่างไร้สติของเขาขึ้นบนฟูกเรียบร้อยแล้วก็จริง แต่ผ้าห่มผืนเดียวคงไม่พอฉันเลยเดินไปหยิบผ้าห่มสำรองมาให้ชายทั้งคู่อีก
...คุณคูยะน่ะ ทันทีที่ผ้าสัมผัสตัวก็รีบดึงเข้าไปห่มเองทันที มืออาชีพเรื่องนอนจริงๆ
...คนที่น่าห่วงก็มีแค่คุณโคกะ เมาซะขนาดนั้นแล้วจะปล่อยให้นอนทั้งๆ กลิ่นสาเกติดอย่างนี้ได้เหรอ? ถ้าเขายังมีสติก็คงเอาผ้าชุบน้ำมาให้เช็ดตัว แต่นี่ดันหลับไปแล้วนี่สิ..
““หรือว่าโอนิจะมีภูมิกับเรื่องพวกนี้กันนะ?””
* * * * * *
(ข้ามนิด นิดเดียว จริงๆ นะ)
หลังทานข้าวเช้าเสร็จจึงถึงเวลาส่งแขกกลับบ้าน ตรงทางเดินมีฉันกับนาจิเดินคู่กันมากับเหล่าคุณชายบ้านคิตามิคาโดะ ส่วนภูติฝาแฝดนั้นยืนมองเราทั้งสี่จากนอกระเบียงบ้าน
“รบกวนแย่เลย ขอโทษด้วยนะฟุตาบะ” คุณโคกะขอโทษทั้งรอยยิ้มมาตลอดทาง ต่างกับคุณคูยะที่ปิดปากหาวไม่พูดจาอะไรลิบลับ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่างน้อยก็ดีกว่าฝืนเดินไปแล้วล้มกลางทางนะคะ” ถึงฉันจะเป็นผู้หญิง แต่คิดอย่างนั้นแล้วก็ปล่อยไปไม่ได้จริงๆ “แล้วก็... ขอบคุณที่แนะนำเรื่องมื้อค่ำนะคะ ครั้งหน้าถ้าสะดวกเรามาทานด้วยกันอีกบ่อยๆ เลยก็ได้ค่ะ”
“อื้ม” ชายหนุ่มพยักหน้า มือตบไหล่ปลุกคุณคูยะดังปัก “ขอบใจเธอเหมือนกันนะฟุตาบะ สำหรับทุกอย่าง”
“เรื่องแค่นี้เองค่ะ”
“ไว้วันหลังฉันได้ของดีมาเมื่อไหร่จะชวนนะ” คุณชายหนุ่มอมยิ้ม กระพริบตาข้างเดียวเป็นข้อความลับส่งให้ฉัน
..อ เอ๋!? ฉันนึกว่า..
“ไม่แล้วค่ะ”
เขาโน้มตัวมากระซิบ ““เดี๋ยวก็รู้กัน””
“ม ไม่มีทางค่ะ!” ฉันรีบดีดตัวหนี มือยกปิดหูข้างที่สัมผัสลมหายใจอุ่นเมื่อครู่จนร้อนฉ่า “คุณโคกะขี้แกล้งขึ้นรึเปล่าคะ?”
“เราแค่สนิทกันมากขึ้นต่างหาก” รถลากที่เรียกมาถึงแล้ว ได้เวลาบอกลา “เอาล่ะฟุตาบะ คงต้องบอกลาจริงๆ แล้วล่ะนะ” คุณโคกะโบกมือลาก่อนก้าวขึ้นไปนั่งบนรถตามหลังคุณยูระ “แล้วเจอกัน”
ฉันโบกมือลาตอบ
...ไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว ไม่ใช่แบบนั้น แต่กลัวจังว่าถ้าเจอแล้วจะเขินจนทำตัวประหลาดให้เขาเห็น จำไว้เลยนะฟุตาบะ ห้ามเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้ตอนเขาเมาเชียว!
“แล้วเจอกันใหม่ค่ะ”
* * * * * *
เกร็ดเพิ่มเติม : ตอนแรกไรท์เห็นตัวเลขอายุแล้วก็ตกใจเหมือนกัน นางเอกของเราเพิ่ง16 คือในปัจจุบัน (หลังยุคเมจิ) โดยความรู้สึกเราเราจะมองว่ายังเด็กอยู่เลย ถ้าเทียบก็ประมาณ ม.3-4 แต่ว่าในสมันนั้นเด็กอายุ16 ถือว่าแต่งงานได้แล้วนะ อย่างที่คุณกินทักว่าอายุขนาดนี้ปกติคงกำลังเรียนเย็บปักถักร้อย ถึงจะฝืนความรู้สึกหน่อยๆ แต่นี่คือเรื่องปกติของเขา คนยุคก่อนนี่แต่งงานไวจริงๆ
+ ตอนนี้ยังเขียนให้หวานมากไม่ได้ค่ะ เพราะตามรูทของคุณโคกะแล้วช่วงตอนที่คุณพ่อตัวเอกยังไม่ฟื้นก็เท่ากับยังไม่ได้บอกรักกันใช่ไหมคะ คิดว่าหลังจากตอนนี้เป็นต้นไปถึงจะใส่ซีนหวานเต็มๆ เข้ามาได้ค่ะ ^^
ความคิดเห็น